Vaarwel sering!

Er moesten vandaag enkele esdoorns gekapt worden in onze tuin. Voor we hier kwamen wonen, waren we immers echt stadsmensen, en wisten we niet hoe een tuin (eigenlijk een weide) te onderhouden (en nu nog niet om eerlijk te zijn). We plantten fruitbomen tot en met, lieten de esdoorns die spontaan overal groeiden maar gedijen, en op de duur was er voor niets anders meer plaats (maar wel veel natuurlijke schaduw op ons terras)

Ik ging dus akkoord met het vellen van die “overbodige” esdoorns. Roger had me echter bewust vergeten te zeggen dat onze oude sering, die ik de mooiste boom vond in onze tuin, er ook aan moest, omdat hij in de weg stond voor het vallen van de gevelde bomen!

Na het kappen, terwijl Roger weer bezig was met onze boeken, ging ik even de tuin in. Nadat ik een ontzettend lekker houtparfum had opgesnoven, zag ik het resultaat. Wat een ravage! Ik vroeg me weer af of die bomen dat niet voelen? En… Wanneer we die “rommel” weer opgeruimd zullen krijgen?

Ik liep verder de tuin (of weide, maar ik schrijf “tuin” om een onderscheid te maken tussen de weide van de schapen en wat voor ons dient als tuin) in… en merkte dat onze oude sering ook gesneuveld was!

Ik probeer constant mijn sentimentaliteit te bedwingen, maar toen begon ik te wenen! Stel je voor: de boom waar je het meeste van houdt, is ineens verdwenen! En ik wist van niets daarvoor!

Uiteraard ging ik onmiddellijk Roger opzoeken die in onze “bibliotheek” al een poosje druk bezig was met onze boeken en toen hoorde ik van hem dat het echt niet anders kon.

Kort daarna kreeg ik Hendrik aan telefoon. Ik vertelde hem mijn verdriet en hij vroeg zich af of we niet gewoon een nieuwe sering konden planten. Maar dat is niet hetzelfde! Het is niet meer die oude, kromgegroeide, toegetakelde, geurige sering waar ik van hield!

Er blijft natuurlijk wel een stompje over van de stam. En vermits bomen hier heel snel blijken te groeien, is er een kans dat ik die oude sering nog ooit zie bloeien!