Het heeft vandaag weer de hele dag geregend: van een wandeling met Elena en Matthias was geen sprake. In feite wilde ik eerst samen met de kindjes naar het graf van marraine gaan (vermits we toch in het Leuvense waren) maar dat was echt niet te doen met dit weer en twee licht verkouden kinderen.
Achteraf gezien merk ik trouwens dat er niet veel tijd zou voor geweest zijn. Elena was echt moe van haar halve schooldag en ging vrij meteen na ons middagmal dutten. Matthias volgde haar weldra, maar moest na een uurtje weer wakker worden gemaakt omdat hij met zijn moeder voor een routineonderzoek naar de kinderarts moest (alles is oké, hij weegt iets meer dan 8 kg en zijn motoriek blijkt uitstekend te zijn). Nadat die twee terug waren, begon onze dochter haar lesvoorbereidingen en werd Matthias nog even in zijn bed gelegd. Om 16 uur werd hij wakker en at gretig zijn fruitpap, waarna ik even met hem speelde. Het lukt hem nu een toontje voort te brengen op een fluitje en fier dat hij dan is! Nu Elena er niet bij was om (tja, ze doet het nog steeds
Bij Lutti, waar we hem hadden afgehaald nadat we Elena van school afhaalden (en dat brengt bij mij altijd reminiscenties teweeg aan de keren dat ik mijn eigen kinderen afhaalde, herinneringen die niet bovenkomen bij Lutti vermits onze kinderen nooit in een crèche of bij een onthaalmoeder verbleven) liet ik Roger hem als eerste oppakken (Matthias huilde immers de twee laatste keren toen ik dat deed) maar thuis ben ik blijkbaar goed genoeg om mee te spelen, om door verschoond en getroost te worden!
Als het weer minder slecht was geweest, zouden we dus pas rond 17 uur een half uur de tijd hebben gehad om “naar marraine” te gaan: Elena werd immers pas wakker om 16:30 uur. Geen bezoek aan dat graf dus!
Elena speelde daarna weer “juf” en deze keer was het vooral “de schoolbel” die haar leek te intrigeren. Ze trok aan een ledenpopje dat aan de keukendeur hangt, deed dan het geluid van een bel na en begon uit te leggen: ‘Iedereen zijn jasje aan, en nu gaan jullie spelen’, of 'Neem jullie boekentas en dan braaf samen naar buiten’ (de “klas” was de keuken en “buiten” was de living). Of nog, en dat was echt grappig: ‘Oma, jij blijft hier wachten tot jouw mama je komt halen. Mooi hier blijven staan hé, dan ga ik even de andere kindjes wegbrengen!’ En dan moest Roger mee. En Matthias, die volgde, op handen en knieën, en al proestend. Op zulke momenten vindt hij zijn zus blijkbaar superlief! Een volgende keer (want de oefening bleef maar herhaald worden) deed onze grote meid iets heel eigenaardigs. Ik stond weer te wachten op “mijn mama” en vermits die maar niet opdook, vond juf Elena dat ze me zelf naar huis moest brengen. “Thuis” was in de salon, en daar moest ik heel braaf op de sofa gaan zitten terwijl zij zou zoeken naar mijn “mama”. Terwijl ik daar zat, hoorde ik Elena in de keuken haar eigen mama (die ondertussen klaar was met haar lesvoorbereidingen) aanspreken: ze moest echt snel naar haar kindje “Oma” gaan dat al thuis op haar zat te wachten. “Mijn mama”, zijnde onze dochter dus, verscheen daarna met de nodige verschrikte blik in de living waar ik haar uitlegde dat juf Elena mij naar huis had gebracht. Heel eigenaardig: heeft Elena iets in die aard weten gebeuren op school? Matthias, die bleef tussen ons allemaal doorkruipen, verborg zich af en toe onder de tafel, kraaide, brabbelde (ik hoorde hem vaak iets zeggen dat op “mama” leek) en bleek dat allemaal heel “plezant” te vinden (misschien onder andere omdat zijn speelgoed nu niet meer werd afgepakt?
Wat ik ook eigenaardig vind, is dat Elena, met de fantasie waar ze blijk van geeft, tijdens een spel niet onze namen verandert. Roger en ik bleven constant “oma” en “opa”, haar moeder “mama”, wat haar een beetje in de war bracht toen “mama” dringend naar “huis” (de sofa dus) moest om kindje “oma” op te vangen!
Om 17:45 uur – vlak voordat onze dochter vertrok naar haar avondlessen - was het echt tijd om te beginnen koken, en het heeft enige moeite gekost om Elena op het idee van een ander spelletje te brengen. Uiteindelijk tekende ze voor mij “bollen” met een krabbel (die zogezegd haar naam voorstelt): een geschenkje dat ik thuis moest ophangen. En toen ik echt aan koken toe was, heeft zij ook “gekookt” op het kookvuurtje van Sinterklaas gekregen vorig jaar. Ondertussen hield Roger, als hij niet moest proeven van de “bereidingen” van Elena, zich bezig met Matthias.
De twee kindjes hebben goed gegeten deze avond en gingen duidelijk gezond vermoeid naar bed. Terwijl hen nog een verhaaltje werd voorgelezen door hun papa, zijn Roger en ik het stilletjes afgestapt zodat onze schoonzoon de rest van de avond voor zich zou hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten