Zenuwen

Het regende weer praktisch de hele tijd vandaag. Roger en ik zijn bezig geweest met respectievelijk de boekhouding van Heemkunde Groot Heers en van de KVLS. Ik werd er, zoals altijd als ik met geldzaken bezig ben, zenuwachtig van (hoewel mijn werk maar een vijftal minuten vergde: mijn zelfgemaakt Excelrekenblad werkt blijkbaar heel goed). Roger had daarentegen enkele uren nodig  en het kriebelde bij mij: ik wilde wel eens zien hoe hij het dan wel aan boord heeft gelegd.   Op zulke momenten wil Roger echter niet lastig worden gevallen, dus bleef ik op mijn honger en ging ik maar formulieren invullen in verband met mijn nakend pensioen. Ik kan er echt niets aan doen, maar al dat soort werk heeft echt een slechte invloed op mijn zenuwen! Dat wist ik trouwens al toen ik penningmeester werd van de KVLS, en mijn bedoeling was toen dus ook enkel het werk voor de volgende penningmeester te vergemakkelijken (mijn voorganger werkte nog met een rekenmachientje en op papier). Alleen is het nu zo dat niemand overtuigd blijkt – of dat iedereen denkt dat werken met mijn rekenblad nog moeilijker is dan op papier? Mensen van onze generatie zijn soms toch zo bang van informatica! – en dus dat niemand toehapt om mijn plaats in te nemen, al heb ik al enkele keren formeel mijn ontslag ingediend.

Toen Roger eindelijk klaar was met die boekhouding vertrok hij naar zijn atelier. Het wordt overduidelijk dat we te weinig plaats hebben voor al onze boeken en in de bibliotheek-eetkamer zijn nog een paar blote stukjes muur beschikbaar. Daarvoor is hij dus twee veel smallere boekenkasten aan het bouwen. En ik… ik begon mij af te vragen of we de bibliotheek-eetkamer wel zullen kunnen gebruiken als we binnenkort onze verjaardagen gezamenlijk vieren? De leefkeuken wordt echt te krap voor 7 volwassenen en 2 spelende kindjes… En de salon en de keuken worden gescheiden door een paar trappen die Elena nu heel gemakkelijk op- en afgaat, maar die voor Matthias nog te gevaarlijk zijn. Mijn zenuwen begonnen te razen, en ik verplichtte mezelf tot bedaring te komen: we zullen wel zien! Ook al is de eetkamer niet echt in orde, het zijn geen vreemden die we die dag ontvangen en wellicht valt er een mouw aan te passen door bijvoorbeeld de dozen met nog niet gerangschikte boeken op te stapelen in een hoekje van de kamer (maar, zeiden mijn zenuwen, er ligt ook nog zoveel andere rommel! En je moet nog de tijd krijgen om iets of wat schoon te maken!).

Een machinewasbeurt en de koelkastschoonmaak verder kreeg ik een telefoontje van een van de “kindjes”. Terwijl we aan het babbelen waren, brak de zon even door de wolken en ik beëindigde ons gesprek met de bedoeling Roger tot een korte wandeling te bewegen…

Roger bleek zijn werk aan de boekenkast echter niet meteen te kunnen onderbreken, en toen hij dat wel kon, regende het weer pijpenstelen! Even had ik zin om mijn telefoongesprek te hervatten, maar ik wist dat mijn gesprekspartner een afspraak had rond 17 uur (en het was toen al 16:45 uur).

Na ons avondmaal (groentesoep met kikkererwten en een wokschotel met veel groenten en vis) ging Roger verder werken aan zijn kasten, en heb ik lang zitten lezen in “La traversière” van Albertine Sarrazin; een van onze boeken dat ik pas teruggevonden heb. Sarrazin (dat is de naam van haar echtgenoot – zo gaat dat in Frankrijk) schreef heel goed, had een heel aparte stijl,  maar is soms moeilijk te verstaan omdat ze ook veel slangwoorden gebruikt.  Maar ze schrijft zo mooi! En in feite zo eenvoudig, of eerder over zo gewone dingen uit haar leven (afijn, als je onder andere gevangenschap iets gewoons kunt noemen).  Ze heeft maar drie boeken kunnen produceren: ze was net geen dertig toen ze stierf op een operatietafel.

Mijn lectuur werd onderbroken door een telefoontje van Nany: ze had tevergeefs geprobeerd mijn oom Gusty te bereiken (de 82 jarige jongste broer van mijn vader zaliger). Ik opperde dat hij misschien met vakantie was, maar Nany bleef argwanend: zou hij niet in een rusthuis zijn opgenomen en alle contact met de familie hebben verbroken? Ik probeerde haar gerust te stellen: in zulk geval geef je toch jouw nieuwe adres door aan de familie, of niet? Maar zij bleef ongerust… En dat had ik nu net niet nodig, na die zenuwachtige dag, ik die zo gemakkelijk “empathiseer” (ik weet het, onbestaand werkwoord dat ik nu ter plaatse creëer).

Later nog gekeken naar een aflevering van Star Trek… En daarbij tot rust gekomen, hoewel het heel spannend was!