Het is me gelukt, afijn toch bijna. De fauteuils, tafels, stoelen staan weer op hun plek in de bibliotheek-eetkamer, de boeken die nog niet op de planken staan, zijn netjes opgeborgen in opgestapelde kartonnen dozen. Ik heb alleen nog hulp nodig om dat opklapbed uit de kamer te krijgen, en Roger moet nog enkele planken en werktuigen, die ik hier en daar vond en waarvan ik niet weet waar ze naartoe moeten, opbergen. Ik heb ook al een eerste keer geveegd en ongelooflijk veel vuil, restjes hout, plastic, lege verpakkingen enzovoort weggesmeten: eigenaardig dat als er ergens gewerkt wordt, mensen de neiging hebben om alles zomaar op de grond te smijten!
Uiteraard liet mijn rug van zich weten na al dat bukken, sleuren, trekken en duwen! Eigenlijk was er nog tijd genoeg over om te beginnen stofzuigen, maar dat heb ik wijselijk niet gedaan.
We zijn niet gaan wandelen. Roger vond het te koud en ik heb voor een keer niet aangedrongen. Ikzelf had sowieso voldoende beweging gekregen, en ik vermoed hij ook omdat hij me hielp de voor mij te zware voorwerpen weg te brengen. Ik heb, bij wijze van ontspanning, wat gesurft en viel onder andere op twee zaken die ik graag met jullie wil delen.
Een vriend stuurde me een link naar dit filmpje over “Klein Armenië” in Bourj Hammoud (Libanon). Heel interessant (wel in het Frans)! Wat me onder andere opviel is dat, ondanks een onderwijs in vier (!) talen, de kinderen worden aangemoedigd zoveel mogelijk Armeens te spreken, want “taal maakt een groot deel uit van onze Armeense identiteit”! Zo zie ik het ook!
Daarna stuurde Roger mij naar de blog “Victa placet mihi causa”. Waar hij mij dit liet lezen. Triestig, intellectuelen zo te horen/lezen brabbelen! Wanneer gaan wij Vlamingen eindelijk wat meer zelfrespect krijgen? Ik heb het al vaker gezegd: soms krijg ik zin om het op te geven, om weer het Franstalige meisje van vroeger te worden!
Hoe kan ik, hoe kunnen anderen, in Godsnaam, fatsoenlijk Nederlands leren als ik (zij) in de media constant word(en) geconfronteerd met zulk gebrabbel?
Voor ik aan mijn pc ging zitten, heb ik wel nog gebeld naar onze dochter en ik kreeg even Elena aan de lijn. Die me vertelde dat ze nu “mama” was en onder andere een kindje heeft dat Koewa heet (ze bedoelt haar knuffel dat ze, al lang voor ze echt kon spreken, “Koewa” noemde) en dat ze die knuffel aan het verzorgen was. Toen ik haar vroeg of ze had genoten van het museumbezoek gisteren, begreep ze me niet en ik hoorde haar zeggen, terwijl ze de telefoon aan haar moeder doorgaf: ‘Wat zegt oma?’ Haar mama herhaalde de vraag en het enige antwoord van Elena was dat ze in het museum een mooie sticker op haar jas geplakt had gekregen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten