Toen we met Elena bij Lutti aankwamen, begon Matthias breed te lachen en in zijn handen te klappen. Hartverwarmend, zulk ontvangst! Onderweg naar huis bleef hij lachen en brabbelen. Ook Elena werd er vrolijk van. Later, “thuis”, terwijl ik Elena een boterham probeerde te doen eten (brood is niet haar favoriete kost) trok Matthias zich recht aan de salontafel en… deed twee wankele stappen om daarna in Rogers armen te belanden. Daar was ik jammer genoeg geen getuige van! Hij lijkt zich bewust te zijn van die “grote stap”, want na zijn dutje wilde hij liever aan onze hand “lopen” dan kruipen. “Lopen” is wel nog een groot woord, in feite is het nog onhandig (“onvoetig”?
Tijdens het dutje van haar broertje (onze dochter was bezig met haar lesvoorbereidingen), en nadat ze weer “strenge juf” had gespeeld, zouden Roger en ik met Elena boodschappen doen. Ze verheugde zich erop, al wilde ze wel eerst, zoals ik voorstelde, even gaan “wandelen” naar het graf van marraine over wie ik uitlegde dat ze de “oma van oma” is. We reden dus naar de heel mooie site van de Abdij van ‘t Park, waar Elena eerst in bewondering stond voor “de twee kastelen” (de abdij zelf en het poorthuis).
Zodra we het kerkhof opgingen, vroeg ze me: ‘Wat is dat allemaal?’. Ik probeerde het haar uit te leggen. We wandelden samen via de grot, waar ik als peuter zo vaak ging “bidden” met marraine, naar het bewuste graf…
De plant (waar, vermoed ik, Nononc, Françoise en Nany met Allerheiligen hadden voor gezorgd) bleek jammer genoeg volledig uitgebloeid…
Daarna reden we naar de winkel… Maar Elena viel in slaap: terwijl Roger de wacht bij haar hield in de auto heb ik in mijn eentje voor de boodschappen gezorgd.
Toen ze later thuis wakker werd, vroeg onze grote meid: ‘gingen we eigenlijk niet naar de winkel?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten