Eindelijk tijd gevonden en gemaakt om "onze zieke" te bezoeken

Deze vertaling is minder dringend dan gewoonlijk. Dus besloten we vandaag tijdens een pauze eindelijk op bezoek te gaan bij "onze" familiezieke. Ik zou haar eigenlijk niet meer zo mogen noemen, want ziek is ze niet meer: ze heeft alleen last van de gevolgen van een "ziekte".

Het werd een lange pauze: over en weer is het ongeveer anderhalf uur rijden (onder andere via die afschuwelijke E313), voeg dat bij twee uurtjes in haar gezelschap en je weet dat ik drie en half uur pauzeerde.

Maar... ze leek zo blij ons te zien dat ik me meteen schuldig voelde omdat we niet eerder waren gegaan. Ik weet dat ik voldoende excuses heb, maar in haar geval kan ik zelfs niet even bellen of mailen om te zeggen dat ik het te druk heb.

Want communicatie met haar was nog steeds enkel mogelijk via gezichtsuitdrukking en aanrakingen. Ze zegt wel meer woordjes na, je voelt dat ze van alles wil vertellen maar... we verstaan haar niet.

En toch... op de duur leer je ook die gebaren en gelaatsuitdrukkingen zo goed mogelijk interpreteren.
Haar echtgenoot, die er aan kwam toen we een halfuurtje daar waren, gaf  me gelijk voor praktisch elke interpretatie. En de laatste was, nadat ik heel aandachtig had gekeken naar de gebaren en zo van "onze zieke", dat ze volgens mij wilde dat we samen met haar zouden eten. Er een "feestje" van maken dus.
Ze treuzelde trouwens om van haar eigen eten te proeven, maakte telkens opnieuw dezelfde gebaren, en op de duur dacht ik door te hebben dat ze zich zorgen maakte omdat wij geen eten kregen. Haar echtgenoot legde haar uit dat we daar niet mogen eten en ik maakte haar duidelijk dat ons eten thuis op ons wachtte, dat we zouden vertrekken en dat ik dat eten enkel in de microgolf hoefde te schuiven.

Ik beloofde wel dat we niet meer zo lang zouden wachten voor we nog eens op bezoek komen (nu was het geleden van in mei, als ik me goed herinner... ja, dat klopt, zie hier!).

We reden terug naar Haspengouw waar de magnetron voor ons avondmaal zorgde en waar ik, na nog een beetje werk, mij afvroeg of we volgende keer niet met "onze zieke" en haar echtgenoot ergens samen kunnen gaan eten. Ik zal eens moeten informeren bij haar man.

Echtgenoot die ik heel fel bewonder! Ikzelf vind het bij elk bezoek vreselijk dat ze "opgesloten is in haar lichaam", dat communiceren met die vrouw, die ik heel graag zie, zo moeilijk is, maar hij wordt daarmee elke dag geconfronteerd!