... precies op het afgesproken uur en op nog geen halfuur hadden de leverancier en Roger samen de oude koelkast weggebracht en de nieuwe in de plaats gezet. Een dikke bravo voor Grammen Lux!
We moesten echter wachten voor we de nieuwe in gang zetten, volgens de leverancier tot morgenochtend, volgens de gebruiksaanwijzing minstens 4 uur. Boodschappen doen om ze te vullen had dus voorlopig nog geen zin... maar de voorbije week heb ik echt geleerd meer rekening te houden met alle conserven die we in huis hebben. Deze avond aten we trouwens zuurkool.
Voor de rest vandaag wat opgeruimd, wat gelezen (maar daarover straks meer) en met mijn moeder Nany gebeld. Ze heeft nog steeds heel veel pijn (en Nany klaagt echt niet gauw). Terwijl we een poosje geleden nog dachten dat de pijn een residu was van de barst in haar heup weten we nu dat de oorzaak een ontstoken zenuw is. Ze kreeg enkele dagen geleden een cortisonespuit maar die lijkt nog steeds niet te helpen.
Misschien moeten we proberen haar zo snel mogelijk nog eens te bezoeken (alleen weet ik niet goed wanneer: het is zo ver én zo druk - hier en op die 313!).
Vandaag vond ik ook veel tijd om te lezen (vermits we onze uitgebreide boodschappen even uitstellen). Onder andere dit (ik heb het op Facebook gedeeld, hoewel ik daar zelden actief op ben). En natuurlijk verder in "Shantaram" gelezen.
Toen ik later verder eigen dagboeken overtypte en ik te maken kreeg met papiertjes in allerlei formaten die ik in mijn dagboek had gekleefd toen ik in augustus 1966 lange tijd bij marraine en Nononc verbleef (waar ik toen ook kennis maakte met onder andere mijn latere tante-vriendin Françoise en haar broer), had ik eerst even zin om het op te geven. Ik vroeg me af waarmee ik eigenlijk bezig was: wie zou dat allemaal ooit lezen?
En dan dacht ik: om te beginnen ikzelf (inderdaad, ik vind het echt leuk mijn eigen leven te "herlezen". Niet dat het altijd even prettig was, integendeel... maar die oude dagboeken lezen echt als een roman).
En daarna herinnerde ik me dat de auteur van "Shantaram" schrijft dat als hij dat boek heeft kunnen schrijven (hij is er in de gevangenis aan begonnen), het te danken is aan het feit dat hij altijd en overal notities nam, op welk papiertje hij ook maar vond.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten