Na het leveren van mijn vertaling heb ik blijkbaar een vriendin geshockeerd

De (hopelijk voorlopig) laatste vertaling is geleverd... en we hebben vandaag zelfs tijd kunnen maken voor een wandeling in het Vinne in Zoutleeuw. Het water stond nog iets lager dan vorige keer maar, hoewel wij dachten dat het meer werd leeggepompt, las ik deze avond dat die plannen voorlopig niet doorgaan. Het lage waterpeil zou aan de droogte liggen.
Het was er wel op het randje van te warm (30°C in de schaduw en meestal liepen we in de zon). En de volgende dagen worden nog warmer naar het schijnt.

Daarna wilden we iets gaan drinken in de tuin van Stephane Malais in Heks, maar die bleek gesloten. Dan maar naar huis gereden.
'We zullen deze avond voor het eten een glas sherry drinken, met olijven', suste ik Roger voor ik de vertaalde tekst nog één keer nalas en daarna mailde naar de klant.

Helaas, dat aperitiefje vergat ik helemaal toen ik het eten had klaargemaakt. Eigenlijk aperitieven wij  praktisch nooit als we onder elkaar zijn, hoewel dat wel behoorde tot de (weekend- en feest-) gewoontes van mijn ouders.
In Rogers familie werd er nog minder vaak geaperitiefd... vandaar misschien dat hij zich mijn belofte ook niet herinnerde.

Vlak voor we samen gezellig naar een film zouden kijken (jawel, met een glas Westmalle bij de hand), chatte ik even met een vriendin. Chatten is niet wat ik het liefste doe, ik vind het immers al bijna even dwingend als telefoneren, maar er zijn nu eenmaal mensen die alleen op die manier willen communiceren.

Ze klaagde dat ze al enkele dagen niets had gehoord van haar (gehuwde) zoon. Op mijn antwoord dat ik soms een paar weken niets hoor van mijn volwassen zonen en dochter, omdat die nu een eigen leven hebben en wel nog wat anders te doen hebben dan met hun mama te chatten of te bellen, reageerde ze niet meer. Waarschijnlijk heb ik haar dus weer geshockeerd!

Volwassen kinderen leren loslaten is moeilijk, dat heb ik zelf ondervonden (jawel, ik heb het "lege nest syndroom" heel bewust meegemaakt), maar ik denk dat het heel belangrijk is. Die kinderen zijn immers niet onze eigendom!