Het is eigenaardig. Terwijl andere mensen klagen over eenzaamheid genieten Roger en ik daar eigenlijk van. Of, beter gezegd, genieten we van de rust ten gevolge van de afwezigheid van verplichtingen. Jawel, ik mis de kinderen en de kindjes maar als ik terugdenk aan de soms (in mijn ogen toch) vreselijk drukke periodes in ons leven schrik ik echt. Zo wil ik eigenlijk niet meer leven!
Binnenkort maken we gebruik van het mooie weer om, buiten zittend (op het terras van dochterlief en schoonzoon), te letten op de kindjes (wat men dus "babysitten" noemt, maar nu in open lucht, dus zonder overtredingen). De kindjes zien we dus al heel binnenkort terug.
Volgende zondag viert een kennis haar 65 jaar en haar dochter heeft voor een online feest gezorgd waar Roger en ik ook op aanwezig zullen zijn. Terwijl ik ons erop inschreef, kreeg ik ineens schrik van het "normale" leven dat op ons wacht na de coronacrisis.
Hoewel ik blij zal zijn elk van onze vrienden eindelijk weer te ontmoeten, vrees ik de te talrijke afspraken, de vergaderingen, de verplichtingen waar je niet kunt aan ontkomen, de weer te drukke dagen!
Misschien moet ik een kloosterleven overwegen? Maar dat moet dan wel in een gemengd klooster, want ik wil graag Roger dicht bij mij hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten