Op ziekenbezoek

Vandaag, na bijna vier jaar en half, bezochten we eindelijk nog eens onze "familiezieke". Die lange duur is uiteraard te wijten aan de sanitaire crisis en persoonlijke problemen (ziekten, andere familiale verplichtingen). 

Onze zieke leek ons meteen te herkennen, leek heel blij ons te zien, maar... we konden nog steeds niet communiceren. Handjes vasthouden en knuffels losten de zaak voor een deel op maar wat blijft het moeilijk, als je zelf geen prater bent, om te gaan met iemand die niet meer kan praten (en ook niet meer kan schrijven). 

Vroeger zat ze nogal eens in de gemeenschappelijke ruimte, nu zat ze op haar kamer in haar eentje televisie te kijken (een wielerkoers). Had ze dat programma zelf gekozen? En indien ja, hoe maakt ze duidelijk naar wat ze wil kijken? Hoe maakt ze eender wat duidelijk trouwens?

Ik had even voorgesteld naar de cafetaria te gaan, ze leek dat een goed idee te vinden (nogmaals: het zijn indrukken, ik weet niet wat ze echt denkt) maar ik kreeg haar elektrische rolstoel niet aan de gang. Ik vroeg haar of ze dat zelf kon (ik weet nog van vroeger dat ze het kan) maar daar reageerde ze op met een mimiek die ik interpreteerde als "Ach, we kunnen evengoed hier blijven en verder naar die koers kijken".

Wat we dan ook verder deden, in stilte.

Toen we haar kort voor etenstijd verlieten, had ik de indruk dat ze dat jammer vond (maar opnieuw: het is een indruk, ze kan het niet zeggen).