Met enkele leden van de werkgroep WO I-II gingen we vandaag een vijftal oudere mensen (waaronder een vroegere overbuurvrouw) interviewen in het rusthuis. Ze bleken zich nog opvallend veel te herinneren van de tweede Wereldoorlog, die mensen van meer dan 90 jaar (tussen de 91 en 94 jaar).
Ik voelde me als "buitenstaander" eigenlijk overbodig: ik merkte wel dat die mannen en vrouwen zo gemakkelijk praatten en zich zoveel details herinnerden omdat de andere interviewers (eigenlijk vooral Elie) precies wisten over welke mensen en plekken ze het hadden en daardoor het gesprek konden sturen en aanmoedigen. Toch heb ik absoluut geen spijt dat ik ben meegegaan: ik heb heel veel kleine details geleerd over het leven als kind in oorlogstijd, over het dorpsleven in het algemeen... en ik stond gewoon in bewondering voor die pientere negentigjarigen!
Normaal gezien volgen er nog interviews met enkele groepjes van telkens ongeveer vijf negentigjarigen en ik vraag me af of die allemaal even helder van geest, bijdehand en schrander zullen blijken en of ze allemaal zo'n opvallend goed geheugen hebben.
Uiteraard heb ik me weer laten verleiden door de taart die we na ons interview kregen aangeboden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten