Eindelijk!

Vandaag, terwijl het regende en waaide, weer vooral veel lectuur en nog enkele bladzijden uit vroegere dagboeken overgetypt. Uiteraard ook gekookt maar dat was het zo ongeveer wat het huishouden betreft (ik heb wel weer iets lekkers - vonden wij toch - in elkaar geflanst: een gemixte soep van steeltjes van bloemkool en broccoli, waar ik stukjes spek, kikkererwten en nog andere kliekjes aan had toegevoegd, gevolgd door een stoofpotje van varkensvlees, uien, wortelen, prei en sherry).

Ik lees vaak in Doorbraak de laatste tijd (heb opgemerkt dat zij meer durven te zeggen dan de mainstream media) en vandaag viel ik op dit artikel. Dat blijkbaar maanden geleden niet werd aanvaard wegens zelfs voor Doorbraak "te verregaand" (en dat terwijl ik in Franse media - niet de officiële - al veel langer dat soort berichten las). Maar kom, eindelijk heeft Doorbraak het wel gepubliceerd (en ook de reacties zijn interessant). 

Ik weet dat alleen het feit dat ik hierover praat veel mensen (en ook mensen van wie ik heel veel houd en die meestal heel kritisch zijn en nog meer dan ik alles in vraag stellen) niet aanstaat. Ik herhaal dat ik niet geloof in een complot op wereldschaal (zou het mogelijk zijn dat ik me daarin toch totaal vergis???) maar dat ik veel te veel zaken abnormaal vind sinds maart 2020! Ik ga ze hier niet herhalen (tja, toch een beetje bang dat ik "iets verkeerd zou zeggen": ik heb al zoveel zaken zien verdwijnen op Facebook en  YouTube en ook dat is angstaanjagend - nog veel meer dan het virus!)

En nu kijk ik eindelijk verder naar "Het leven van Jezus". 

P.S. Voor het slapengaan. 

Ik vind de film iets te theatraal en heb hem dus weer niet uitgekeken (en toch hou ik van toneel, eigenaardig genoeg). Het is wel zo dat hij de geschreven tekst heel trouw volgt (misschien is het ook dat wat mij een beetje hindert?) en dat daardoor, denk ik, de film voor veel mensen die het geduld of de tijd niet hebben om de bijbel te lezen, dat geschrift kan vervangen. De film steunt wel op het evangelie van Johannes - en er zijn er nog drie andere. 

Het lijkt wel magisch!

Gisteren haalde ik die herinnering op aan wat mijn moeder zei over Jezus destijds... en deze avond stelt YouTube me deze film over Jezus voor! Toeval zal het wel niet zijn maar het blijft heel wonderlijk! Ik heb er even naar gekeken maar een film van drie uur (of toch bijna) vind ik wel wat lang. Misschien kijk ik morgen voort. 

Voor de rest vooral lectuur vandaag, onder andere "De acht bergen" van Paolo Cognetti - nee, ik heb het boek nog niet uit: het is zo goed geschreven (en vertaald dus) dat ik bewust elke zin "degusteer" - en voor de rest stukjes online zoals dit, waar ik weer grotendeels mee akkoord ga. 

Een paar mails en telefoontjes ook, onder andere met Nany... die weer verward klonk! Het lijkt echt op en af te gaan met haar gezondheid... 

En nu... misschien nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen om de avond af te ronden?  

Ondertussen blijven ze protesteren in Frankrijk (en niet enkel daar waar de link hiervoor naartoe voert)! 

Herfstvakantie

Toen die vakantie werd ingevoerd, spraken we nog van "Allerheiligenverlof" maar tegenwoordig mag je die benaming blijkbaar niet meer gebruiken. De "herfstvakantie" is dus begonnen deze avond en eerlijk gezegd, ik vraag me af hoeveel mensen nog weten dat het vroeger ging om het herdenken van onze overledenen. In mijn schooltijd hadden we twee vrije dagen rond 1 november (en, ik wist het niet meer maar las het gisteren nog in mijn dagboek van 1967,  we moesten ook nog naar school op zaterdag voormiddag). Nu hebben de leerlingen een hele week vrij, vieren ze Halloween en/of gaan ze op reis. Ik ben al heel mijn leven voorstander van meer schoolvakantie (ik weet dat veel mensen daar anders over denken), dus gun ik die kinderen die vrije week. Ik vrees echter dat de daarmee gepaard gaande reizen niet zo'n goed idee zijn tijdens deze "pandemie" (weeral, als men ons niet beliegt). 

Vandaag lang met Roger gepraat over die "pandemie" trouwens en over de nieuwe maatregelen. Uiteraard kwam ook de "covid-pass" (of wat is de officiële benaming?) ter sprake en alle anomalieën die ik al van in het begin van deze coronacrisis heb opgemerkt. We vroegen ons af of dan niemand van de overheid zich dezelfde vragen stelt ofwel of ze heel goed weten dat er heel veel zaken "niet kloppen" maar er van uitgaan dat het "volk" alles wel zal slikken? En waarom vinden we nergens een antwoord op onze vragen in de mainstreammedia? 

Gelukkig hebben wij geen sociale verplichtingen tijdens deze vakantie, want we hebben (nog) geen "pass"! 

Terwijl ik vandaag aan al die zaken dacht (en dus niet enkel tijdens mijn gesprek met Roger) kwam er bij mij een heel speciale (maar alles bij elkaar vage) herinnering naar boven. Het is van heel lang geleden, toen ik nog met mijn ouders en zus in Schoten woonde (broertje was er ofwel nog niet of was een baby). Het moet dus tussen eind 1962 en eind 1965 zijn geweest. Toen al was ik gefascineerd door de bijbel en had ik er heel veel stukken (vooral uit het Nieuwe Testament) uit gelezen. Ik had mijn moeder iets gezegd (op verwijtende toon? Hoewel, dat zou ik toen echt niet gedurfd hebben gezien mijn opvoeding maar ik weet het dus niet meer) dat haar niet aanstond maar dat wel in verband stond met de leer van de Christus uit die bijbel waar ik zo graag in las. Ze antwoordde mij: 'Tja, jij bent me dan ook zo'n rare! Ik denk dat jij, als je in die tijd had geleefd, ook die vagebond van een Jezus zou gevolgd hebben!' 

Ik was toen heel fel geschokt: hoe durfde ze wel die Jezus (die de fundering was van haar religie, waar ze toch veel belang aan hechtte) een vagebond te noemen! Later zag ik in dat ze in feite gelijk had en waarschijnlijk al een of andere film had bekeken over het leven van Jezus, waarin hij wordt voorgesteld als een rondreizende "goeroe" zonder vaste woonplek. 

Ik vond het wel heel raar dat pas vandaag die herinnering me weer te binnen schoot!

Ontspanning (?)

Buiten enkele eenvoudige huishoudtaakjes, de boodschappen, een telefoontje met Nany en een bezoek aan de dokter, vandaag vooral veel gelezen, gekeken en geluisterd. Het bezoek aan de dokter was een routinebezoek (de medicijnen die ik slik vergen een strikte en heel geregelde controle op eventuele bijwerkingen). Ik vind het heel vervelend (ik heb jarenlang geen arts nodig gehad) maar kom, ik ken mensen met ergere aandoeningen. 

Ik heb vooral gelezen in een heel boeiend typoscript (herinneringen) dat we deze ochtend in de bus vonden, van Ivo Hermans - ik moet hem nog een bedankmail sturen. 

Ik keek naar een paar ontspannende video's en bewonderde de foto's die Zeger maakte van de vierentwintig urenloop in Leuven.

En ik luisterde onder andere naar deze heel interessante podcast. Over de leugens van de federale regering, de volgzaamheid van de Vlaamse regering maar ook van de media en het volk, hun gebrek aan kritische zin, over rechten, verplichtingen en burgerzin, privacy en het gebrek aan debat. Een politiek discours dat ik (die echt niet onderlegd ben in politiek) heel interessant vond (en waarmee ik grotendeels akkoord ging). Ik kreeg ook het geruststellende gevoel van "eindelijk hoor ik het ook eens allemaal zeggen door Vlamingen", want tot nog toe hoorde ik dat soort discours praktisch alleen in Frankrijk klinken (zoals hier weer vandaag, maar misschien heb ik niet voldoende gezocht natuurlijk). Echt heel interessant, vrienden, en wees niet bang, deze keer is het dus wel degelijk in het Nederlands te doen!

Alleen was daarna het ontspannen gevoel, dat de rest van de dag me gaf, verdwenen. 

Ik had het verwacht

En ik begrijp (toch min of meer) de redenering: het komt neer op een zachte "lockdown" voor niet gevaccineerden. Waar blijkbaar geen rekening mee werd gehouden, is dat (zogezegd "gratis" al betalen we daar uiteraard allemaal voor) gevaccineerden nogal snel denken dat ze safe zijn en dus niet meer hoeven op te letten. Terwijl niet gevaccineerden meestal nog steeds twijfelen (niet enkel aan het vaccin) en dus - weer "meestal" natuurlijk - voorzichtig blijven. En... het wordt een dure lockdown voor niet gevaccineerden, want, ook al houden ze zich heel gedeisd,  af en toe kunnen ze niet anders dan te betalen voor een covid-test. Test die van de andere kant wel meer zekerheid geeft omtrent hun wel of niet "besmet" zijn dan een vaccin. 

Ik blijf me heel veel vragen stellen (maar ga ze hier niet herhalen) en bereid me dus voor op weer een heel rustige, bijna kloosterachtige periode. Wat ik op zich helemaal niet erg vind maar... ik weet nu al dat ik enkele afspraken moet afzeggen. En of die vrienden dat zullen begrijpen? 

"De verkozenen"

Heel toevallig (?) viel ik vandaag op de aankondiging van een serie over Christus die me wel heel fel lijkt te zullen aanstaan (ik zeg "lijkt te zullen", want de serie is nu uiteraard nog niet te zien): "The chosen". Ik ben echt heel benieuwd! 

Appelen uit de winkel

Matthias houdt van appelen... "uit de winkel".  Dat laatste weet ik pas sinds zondag. Ik wist wel dat hij van zoete appelen houdt (Elena heeft ze liever iets zuurder, vertelde ze me) en dus ging ik er van uit dat de appelen die Roger onlangs bij een van onze buren kocht Matthias zouden aanstaan. Ik weet niet welke soort het is maar ze zijn minder knapperig dan onze "ijzerappelen" (die nog niet plukklaar zijn) maar wel veel zoeter met toch een lichte zuurtjestoets die (net zoals hun als door kleurpotlood bewerkte rode schil) herinnert aan "sterappelen". 

Helaas, Matthias lustte ze niet, merkte ik zaterdag (hij deed het dan maar met mandarijntjes en abrikozen). 

Toen ik hem gisteren, vlak voor ons vertrek naar Nany, vroeg welke soort appelen hij dan wel graag at, was zijn antwoord "appelen uit de winkel".  'Ach, die hebben we niet,' antwoordde ik, 'wil je nog een mandarijntje dan?' Die leek hij toch niet zo erg te lusten. 'Een banaan?'  Die lust hij ook niet (wist ik niet maar ik zag toch graag de kindjes nog wat fruit eten). 'Appelen uit de winkel hebben we jammer genoeg echt niet', herhaalde ik en toen verscheen Roger in de keuken, die ons gesprek had gehoord. 

 'Wij hebben wel appelen uit de winkel,' zei hij, 'ze liggen in de koelkast!' Hij haalde er een (het was een rode appel), schilde die en gaf die aan Matthias (Elena en Eva aten toch nog liever mandarijntjes) en Matthias heeft die appel met heel veel smaak opgegeten. 

Probleem opgelost natuurlijk maar ik vond het heel vreemd dat ik (die deze dagen heel veel in en uit die ijskast heb gehaald of gedaan, en die constant van alles daarin herschikte) niet wist dat we appelen "uit de winkel" in huis hadden! Eigenlijk maakte het me zelfs een beetje bang! Word ik dan echt zo oud? 

Spiritualiteit en de kindjes

Ik miste de kindjes al vandaag (maar tegelijk heb ik wat kunnen uitrusten, want ik had duidelijk wat te veel gevraagd van mijn gewrichten). Wat opgeruimd, voor een wasje gezorgd en voor de rest veel lectuur en bezinning (en zelfs niet moeten koken, want we hadden voldoende kliekjes). 

Ook geluisterd en gekeken naar een nieuw discours van Crèvecoeur die een hele uitleg gaf over spiritualiteit. Het is een privékanaal, je moet dus inloggen om het te kunnen horen. Eigenaardig genoeg (of toch niet zo eigenaardig, hoewel hij wetenschapper is en ik niet?) komt zijn uitleg voor het menselijk bestaan volledig overeen met de conclusie waartoe ikzelf gekomen ben na veel nadenken en mediteren. Maar nog eigenaardiger (of weer niet?) is dat jonge kinderen (ik dus vroeger ook, voor men mij leerde "rationeel" te zijn) heel vaak ook zo denken. Ik voel het ook bij de kindjes - al schemert bij de oudsten de "toekomstige volwassen" soms al lichtjes door. 

Dat onder andere maakt het communiceren met kindjes zo boeiend. Ik denk dan vaak terug aan de woorden van Christus: "Ik loof u, Vader, omdat gij deze dingen voor wijzen en intellectuelen hebt verborgen en ze aan kleine kinderen hebt geopenbaard." (ik weet niet of ik hier de Bijbelse tekst wel letterlijk weergeef). 

Kortom, ik vond het betoog van Crevecoeur weer heel boeiend, ook al trekt hij uit die "premisse", waar ik volledig mee akkoord ga, nogal verregaande conclusies volgens mij. Maar misschien ben ik nog steeds iets te "volwassen"?

Oei, ik vraag me ineens af of, als ouderen opnieuw "kinds" worden, ze ook weer spiritueler worden? Ik heb die indruk niet echt wat Nany betreft. O ja, telefoon van broertje en mail van zus vandaag: men had zich echt zorgen gemaakt in het rusthuis gisteren. En zelfs broertje opgebeld: Nany bleek helemaal niet verwittigd te hebben dat ze zou "uitgaan". 

Uit eten met Nany

De kindjes stonden vandaag even vroeg op, en wij dus ook. We hebben weer gegeten, gespeeld, gelezen, gebouwd, verteld, getekend, ons klaargemaakt en om 15 uur vertrokken we naar het Antwerpse waar Nany ons al opwachtte aan het onthaal van het rusthuis. 

Samen reden we dan naar "Pot au feu" waar we eerst van een drankje (plus pannenkoek voor de kinderen en Nany) genoten op het terras. Weldra  kregen we het gezelschap van dochterlief en schoonzoon en samen verhuisden we naar binnen.

We werden er getrakteerd door dochter en schoonzoon op een heel lekker etentje: "Pot au feu" heeft werkelijk zijn reputatie verdiend! Nany wilde enkel nog appeltaart met ijs. En praatte vrij veel (zoals meestal dus, al sprak ze nu af en toe een beetje verwarde taal... maar ze leek er zich telkens van bewust te zijn dat haar verhaal vrij verward was). Ze leek wel heel blij, ook al met de foto's van Matthias (door Zeger genomen ter gelegenheid van zijn communie) die ze cadeau kreeg. 

Iets over 19 uur wilde ze echter al terug naar huis worden gebracht, want haar afwezigheid zou bezorgdheid kunnen veroorzaken in het rusthuis. Ze had me nochtans verzekerd dat ze gewaarschuwd had dat ze met ons uit ging eten, maar ja... Roger en dochterlief brachten haar toch maar naar huis waar bleek dat ze zich inderdaad zorgen hadden gemaakt: had Nany dan toch niemand verwittigd van haar afwezigheid? Ze vergeet toch zo veel, geeft ze zelf toe!

Wij bleven nog heel even napraten na de terugkeer van vader en dochter en dan was het tijd voor ons om ook naar huis te rijden, want morgen is het school voor de kindjes. We beloofden elkaar zo snel mogelijk weer te zien.

Zopas gehoord

Ik luisterde zopas, vlak voor het slapengaan, naar deze uitleg over het virus van Florian Philippot uit Frankrijk. Verontrustend allemaal, al heb ik daar voorlopig nergens anders iets over gelezen (maar ja, ik heb vandaag meer gespeeld dan wat anders 😊!). Het gebeurt wel heel vaak dat ik van Philippot "nieuwtjes" verneem die pas veel later doorsijpelen in de mainstream media. In het oog te houden dus maar niet zolang de kindjes hier zijn, want dan heb ik andere zaken te doen! 

Nu ben ik wel moe...

 ... maar het was een prachtige dag.
We hadden "afgesproken", de kindjes en ik, dat ze vandaag pas om 8 uur zouden opstaan maar rond 7 uur hoorde ik ze al volop praten en lachen. Om 7:30 uur heb ik ze naar beneden geroepen en meteen begon een heel leuke maar voor mij uiteindelijk wel vermoeiende dag. Uitgebreid ontbijt, schooltaken, lezen, tekenen, spelen, afwassen, opruimen, tussendoor even bellen met Nany en met broertje, lunchen met speltpannenkoeken en fruit, weer spelen, bouwen, opruimen, afwassen, vertellen, vieruurtje met koekjes en weer fruit, weer vertellen, lezen en tekenen, een filmpje (en een beetje rust voor mij ondertussen), ontdekken van "Axiebal" van Idee Software, weer spelen, enzovoort. 

In tegenstelling tot jullie voorspelling vonden de kindjes Axiebal heel leuk, Hendrik en Zeger! Ik heb hen dus de link naar Idee Software doorgemaild zodat ze thuis al jullie spelletjes kunnen downloaden! 

En dan was het tijd om te koken, gelukkig met heel veel hulp van Roger, want tussendoor moest ik weer meespelen. Er werd tot en met gesmuld van de spaghetti, de kindjes kregen nog een waterijsje als dessert en daarna... speelden we weer tot wanneer Eva naar bed moest. 

Terwijl Roger Eva naar bed bracht, waste ik snel af (met zoveel mensen in huis stelt de handmatige afwas wel meer voor dan op gewone dagen... en verlang ik wel even terug naar een vaatwasser!) terwijl Matthias en Elena nog een goocheltrucje  inoefenden waarnaar ik daarna moest kijken. Dan was het tijd voor Matthias' avondtoilet en slapengaan. Nog een poosje met de kaarten gespeeld met Elena voor het haar beurt was om naar boven te trekken. 

Waarna ik nog snel wat heb opgeruimd om daarna uitgeteld op de sofa neer te ploffen. En nu ben ik wel moe! Maar tevreden.

Eindelijk na meer dan één jaar!

Iets over 18 uur kwamen ze aan, dochterlief, schoonzoon en de kindjes. De ouders verlieten ons heel snel en wij reden naar Ikea waar we ons tegoed deden aan een eenvoudig etentje. Met een ijsje toe voor de kindjes, uiteraard: ze hebben gesmuld! En heel veel verteld over school, over hun lectuur wat Elena en Matthias betreft (ze blijken fervente lezers te zijn), hun vriendjes, spelen en plannen. 

Rond 21uur waren we pas thuis waar ze nog vrij lang speelden met de Legoblokjes en de poppetjes. 

Eva ging als eerste naar bed terwijl Elena en Matthias nog even wilden lezen ("Jommekes" voor Matthias en een geschiedenisboek voor Elena die ook nog zou schrijven in haar dagboek). Voor hun schooltaken zorgen we morgen. Iets over 22:30 uur stuurde ik die twee ook naar boven (na een snel toilet uiteraard - en dat ze daar nu zelf voor zorgen is echt gemakkelijk). Eva trekt ook al heel goed haar plan: enkel om haar tanden te poetsen kreeg ze nog een beetje hulp. 

Wat deed het deugd de kindjes na meer dan één jaar nog eens hier te hebben (zijzelf leken ook heel tevreden)! En ik merkte dat wat mij het meeste had vermoeid het lopen van de parking naar de winkel (en omgekeerd) bij Ikea was. De kinderen worden immers groot en kunnen steeds meer doen zonder mijn hulp! Ze beseffen trouwens dat ze mijn ledematen nog een beetje moeten ontzien en het is schattig om te zien hoe ze dat proberen te doen!

Natuurlijk heb ik tegenwoordig ook heel veel hulp van Roger, die bijvoorbeeld in mijn plaats de kindjes naar bed heeft begeleid! 

Geen speelgoed meer?

Ik heb het er al vaker over gehad de laatste tijd: mijn "goeroes", zoals sommigen ze noemen, waarschuwen al maanden voor schaarste. Uiteraard maak ik me daar zorgen over maar eigenaardig genoeg vond ik het pas heel erg toen ik hoorde dat er ook schaarste aan speelgoed dreigt. 

Voor ons koop ik uiteraard geen speelgoed meer... maar binnenkort komt Sinterklaas er aan en hoe moet je uitleggen aan kindjes dat Sinterklaas niet aan speelgoed geraakt? Aan Matthias bijvoorbeeld die me vorig jaar antwoordde, toen ikzelf opperde dat een bepaald cadeau nogal duur was voor ons: 'Voor Sinterklaas helemaal niet hoor!' 

Het is niet mijn taak om hen te vertellen dat ouders, grootouders en zo Sinterklaas serieus moeten helpen en dat de crisis zorgt dat kindjes dus niet altijd kunnen krijgen wat ze bij de sint hebben besteld. Maar wat vertel je die kinderen dan wel?

Ik zit al een poosje aan dat probleem te denken (en Roger vindt me zoals altijd veel te voorbarig) maar deze avond werd ik er aan herinnerd door deze mensen die ik ook volg (ze hebben het uiteraard ook over schaarste op andere gebieden). Ze hebben het wel over de kerstman (en dus niet over Sinterklaas) maar - heel raar hé, kindjes! - in tegenstelling tot wat wij denken, is het in sommige landen zogezegd de "kerstman" (nee, oké, die bestaat niet echt volgens ons) die elk jaar kinderen verwent in december! 

Maar kom, wie die cadeautjes uiteindelijk wel brengt heeft geen belang: ik maak me zorgen! Onterecht, zegt Roger. We zullen zien...

Nostalgie

Vandaag zei Nany aan telefoon dat ze kort van adem was en uiteraard begon ik me weer zorgen te maken. Toen bedacht ik echter dat ze vandaag mijn zus op bezoek zou krijgen. Bie is verpleegkundige en zal wel beter weten dan ik of er iets ergs aan de hand is of niet!

Onze bedoeling was daarna de keuken een serieuze beurt te geven... maar we kregen onverwachts bezoek waarna die keuken slechts een snelle en kleine schoonmaakbeurt kreeg (ik vraag me achteraf trouwens af of mijn gewrichten een grondigere aanpak hadden aangekund).

Met onze bezoeker zaten we in die (toen nog vrij vuile en rommelige) keuken en op een zeker ogenblik hadden we het over ons vroeger huis in Antwerpen. Hij moet in onze stem of manier van praten heimwee hebben bespeurd, denk ik, want hij vroeg ineens of we een foto hadden. In plaats van te zoeken in onze fotoalbums nam ik mijn gsm en typte ons vroeger adres in Google. Ik viel meteen op deze en  deze foto's die me plotseling ontzettend nostalgisch maakten! Als in een flits kwam alles terug: het vele werk dat Roger in dat immense huis heeft verricht, de gezellige en boeiende jaren met onze "kindjes", de heel grote ruimtes in dat huis, mijn vriendinnen daar en zoveel meer.
Ik hou van gezellige, vrij kleine, een beetje overvolle kamers (zoals hier dus) maar ook van ruime, strakke, bijna lege vertrekken (niet dat wij in Antwerpen die grote ruimtes leeg lieten - zoveel "rommel" hielden we daar ook al wel bij). Bij mij heeft dat contrast dus altijd gezorgd dat ik voor een moeilijke keuze stond. Maar nu was het weer nostalgie troef dus!  Al besef ik nu, en niet toen we nog in dat huis woonden, dat het huis zo groot is dat ik op mijn leeftijd zeker vier weken zou nodig hebben om er alles schoon te maken!

Nany

Nany voelde zich weer niet zo goed vandaag! Het lijkt wel op en af te gaan met haar gezondheid. Ze sprak ook weer vrij verward aan telefoon maar één bekommernis verwoordde ze heel duidelijk: ze hoopt echt dat ze zich goed genoeg zal voelen om ons binnenkort op restaurant te vergezellen. 

Ik hoop dat natuurlijk ook, al is niet dat mijn voornaamste bekommernis. Ik denk vooral aan haar leeftijd en aan het feit dat je van een negentigjarige niet kunt verwachten dat zij/hij nog een tiental jaren leeft (ik weet het, er zijn - steeds meer - uitzonderingen). Bij Nany is de aftakeling duidelijk begonnen (of zou zus Bie gelijk hebben, die zegt dat die verwardheid bij onze moeder enkel het gevolg is van die steeds weerkerende infectie en niet zozeer van haar hoge leeftijd? Ik vind daar nergens een duidelijk antwoord op) en voor die aftakeling is Nany altijd bang geweest. Gelukkig lijkt ze zelf niet te beseffen dat die bezig is (al beseft ze wel dat ze heel veel vergeet maar de link vergeetachtigheid-aftakeling maakt ze blijkbaar niet). 

Ik denk de laatste tijd dus steeds meer aan haar toekomstig overlijden (en vraag me af of zij daar ook aan denkt: ze spreekt daar nu veel minder vaak over dan toen ze jonger was). Ik vraag me ook af hoe ikzelf me zal voelen als ik begin af te takelen... en of ik dat wel op tijd zal beseffen (als ik daarvoor oud genoeg word uiteraard 😉)!  

Komt daar revolutie van?

Zelfs volksvertegenwoordigers krijgen het tij blijkbaar niet gekeerd in Frankrijk en de mensen worden (terecht, denk ik) heel boos, zag ik hier. Een beetje moeilijk te begrijpen misschien maar heel verhelderend!

Een mailtje van Elena!

Na mijn telefoontje met Nany (ze klonk weer verward!) boodschappen vandaag, vooral in functie van de nakende logeerpartij van de kindjes. Wat kijk ik daar naar uit (al weet ik op voorhand dat ik daarna vrij moe zal zijn)! 

Dit was de eerste keer sinds maanden dat ik echt alle winkels mee aandeed met Roger en ik voelde het in mijn ledematen!  Maar dat zal wel normaal zijn: je bent niet op één twee genezen van maanden "stijfheid"!

Daarna lekker gekookt (een "kofta curry"- eigenlijk gewoon gekruide gehaktballetjes gesudderd in een currysaus maar heel lekker!). Zelfs dat koken (en toch doe ik dat heel graag) vond ik vermoeiend. Maar we hebben gesmuld!

Na de afwas, terwijl Roger belde met twee van zijn zussen (weer over gezondheidsproblemen maar daar gaan we het hier niet over hebben voorlopig), voor mij nog een uurtje lectuur met chocolade smeltend op mijn tong (weer bijna geen chocolade met 85% cacao gevonden tijdens de boodschappen, behalve dan een veel duurder merk met een opvallende vanillesmaak - er waren trouwens nog meer rekken leeg: krijgt Crèvecoeur gelijk, die al maanden waarschuwt voor schaarste?). 

Na nog enkele mails in verband met het probleem KVLS-Limburgse monografieën vond ik een mail van Elena. Over haar bezigheden, verjaardagen van vriendjes maar ze schrijft ook dat ze "niet kan wachten tot ze hier komt logeren", dat het "al zo lang geleden is" (inderdaad, van maart 2020). Ik kan ook niet wachten (hoewel, ik moet nog wel een beetje schoonmaken - en afzien dus - tegen dan). 

Maar toch, wat een ongelooflijk blij gevoel gaf me die mail! Ik voelde me ineens weer heel jong! 😄

Tegenwind aflevering 5

Ik heb vandaag niet gedaan wat ik wilde doen (het poortgebouw opruimen en minstens oppervlakkig schoonmaken): nog veel te zwaar voor mijn gewrichten. En daarbij, ik had andere "verplichtingen", zoals een telefoontje met Nany (nu maakt ze het weer goed), koken, het dagelijkse opruimwerk, een praatje met Jan Gerits die nog steeds op een afdoend antwoord van Edith wacht en (uiteraard) nog heel graag en heel lang praat over zijn overleden echtgenote, een beetje oefenen met stappen in Mettekoven (en, jawel, me weer laten verleiden door een paar boeken uit het "boekenruilkastje"), luisteren naar weer een heel verontrustend discours van Crèvecoeur, een paar bladzijden uit vroegere dagboeken overtypen, lezen en vooral, deze avond...

Deze vijfde aflevering van Tegenwind, met professor Paul De Hert. In een heel kritisch maar genuanceerd gesprek dat zich afwisselend afspeelt in Andalucia en in Antwerpen heeft hij het over privacy, betutteling, kritiekloze kuddegeest, verantwoordelijkheden bij groepsdwang, rol van en misleiding of foute informatie vanwege de overheid, én eenzijdige berichtgeving vanwege de media. Bijzonder interessant maar niet erg optimistisch! Professor De Hert zei heel veel zaken die ik ook denk maar absoluut niet zo vlot verwoord krijg! 

Nany ziek?

Ik hoorde vandaag meteen aan de stem van mijn moeder dat er iets niet in orde was: zo zwakjes! Toen ik haar vroeg hoe het gisteren was bij broertje, antwoordde ze dan ook, bijna fluisterend: 'Ik ben niet daar geweest, voelde me niet goed.' Ik vroeg haar wat ze precies voelde en haar (een beetje boze maar desondanks bijna onverstaanbare) antwoord was: 'Kun jij altijd precies uitleggen waarom je je niet goed voelt?'

Griepachtige verschijnselen misschien, dacht ik en ik herinnerde me wat Nany onlangs had verteld over een van onze kennissen (en ook dat ze het niet lang daarvoor even had gehad over een medebewoonster die - "ondanks 3 prikjes" - waarschijnlijk "de ziekte" had). Ik maakte me dus wel een beetje zorgen maar vertelde Nany toch over ons plan om binnenkort met haar uit te gaan eten (verdere details over dat plan volgen later). 

Er gebeurde toen iets heel eigenaardigs (of toch niet echt eigenaardig?): Nany haar stem veranderde op slag en ze zei me dat ze tegen die dag wel in orde zou zijn! Wat ik natuurlijk ook hoop!

Voor de rest was het voor ons een heel rustige zondag. Wel nog een telefoontje gekregen van Jan Gerits in verband met een mail die hij, Jo en ik kregen van Edith Oeyen, de voorzitter van de KVLS.  Het ging over de Limburgse monografieën van de KVLS maar geen van ons drieën begreep er de echte teneur van. Jan zal naar Edith mailen voor meer uitleg. 

Jan vertelde me ook dat een auteur, aan wie hij enkele jaren geleden een monografie heeft besteed, hem aan telefoon vertelde dat zij en haar echtgenoot volgende week samen uit het leven stappen. 

Dat gaf ons allebei een heel akelige schok. Gevoel dat ik al veel mensen heb weten hebben als ze van een familielid, vriend of kennis horen dat hij/zij voor heel binnenkort euthanasie heeft gepland! 

Enthousiaste Elena

Een telefoongesprek met dochterlief vandaag, onder andere om het een en ander te bespreken tegen dat de kindjes even komen logeren. Ik kreeg ook Elena aan de lijn (Matthias en Eva waren buiten aan het spelen) en die klonk ongelooflijk enthousiast over haar verblijf aan zee met de klas! Ze zal heel veel te vertellen hebben als ze hier is!

Voor de rest werd het een heel rustige dag met een kort bezoek aan Rogers nicht Jeannine Leduc (waar ik me weer liet verleiden door een stukje taart). 

Wat mijn dagelijkse lectuur betreft, valt er wel iets bijzonders te melden. Ik vond, tijdens het opruimen, in de salon, bij spullen van Roger, het boek "De acht bergen" van Paolo Cognetti. Ik herinnerde me dat onze dochter hem dat boek een poosje geleden had geleend, dat hij er even in was beginnen lezen maar het dan weer had neergelegd en... ik begon er zelf in te lezen. Wel, ik vind het heel goed, boeiend en inspirerend qua inhoud en heel goed geschreven (en vertaald). Je krijgt dat boek dus nog niet meteen terug, dochterlief!

Buren

Deze middag kregen we eindelijk nog eens bezoek van overbuurvrouw Marie-Claire! We hadden wel even gechat tijdens de lockdown maar veel meer contact was er niet. Ik wist bijvoorbeeld niet dat ze onlangs haar schoonbroer was verloren (en dacht meteen terug aan precies drie jaar geleden, toen ik het overlijden van mijn lieve "Nononc" vernam). We hebben vrij lang bijgepraat, buurvrouw en wij en ik was oprecht blij haar terug te zien!

Daarna, terwijl ik onze werkkamer een beetje opruimde voor dat Roger die zou stofzuigen, een telefoontje met Nany. Die me heel fier vertelde dat ze pas nieuwe schoenen had gekocht. Ze wist ook dat een van onze kennissen (gevaccineerd) Covid 19 heeft opgedaan. Nany was er heel gerust op, hoewel ze onlangs nog samen met die persoon op een feestje was: 'Ik heb al drie prikjes gekregen.' Ikzelf voel me minder gerust! 

Terwijl onze avondstoofschotel stond te sudderen, een telefoontje van straatgenote V. Of haar kleinzoon even mocht langskomen. Uiteraard, dat hadden we toch beloofd! Roger en ik hielpen kleinzoon L. met zijn schooltaak (die hij in feite perfect had uitgevoerd) en de jongen toonde me fier zijn laatste schoolresultaten. Hij is een kalme, heel stille jongen... en, als ik die punten mag geloven, een heel verstandig ventje!

Maar het hoogtepunt van deze dag was toch de brief van Elena die we deze ochtend in de bus vonden. Ze vertelt erin over die zeeklas en lijkt heel enthousiast. Ze spreekt niet over ons kaartje, dus ik denk dat brief en kaartje elkaar gekruist hebben. Omdat ze deze avond al terug naar huis komt, heb ik haar brief met een mail beantwoord (nadat ik eerst een bericht van Zeger had beantwoord). 

Aangename middag met Karel

We haalden iets over 12 uur onze vriend af aan zijn flat in het Leuvense en reden samen naar "De Brug" in Herent. Zoals altijd aten we er heel lekker (en niet duur). Karel vertelde ondertussen  over zijn verblijf in Frankrijk en we haalden herinneringen op, vooral aan onze reeds verdwenen vrienden zoals onder andere zijn broer Dirk, zijn partner Colette en Jan de fotograaf.

Daarna reden we naar "Café Maritime" in Tildonk maar dat bleek gesloten. Dan maar naar de "Engelenburcht" waarvan de deur wel open was maar de brasserie gesloten. Dus besloten we terug naar Leuven te rijden en daar nog iets te drinken in de "Oude Kantien".  

Omdat we nogal ver van die gelegenheid een parkeerplaats vonden, heb ik voldoende geoefend vandaag (en het ging vrij vlot)! We gingen wel niet op het terras zitten zoals we eerst zinnens waren: het was echt te koud. Maar kom, binnen (eigenlijk in een soort veranda - "serre" voor de Nederlanders) was het helemaal niet druk en we hebben daar nog een paar uur heel gezellig gekeuveld, met een Orval, koffie en/of thee. 

Karel begint zich zorgen te maken over de op te ruimen "rommel" die hij na zijn overlijden voor zijn zoon zal achterlaten (Roger en ik herkennen dat gevoel) maar, terwijl we het hadden over die "rommel" bleek het (zoals bij ons, hoewel...) vooral over boeken te gaan. We besloten unaniem dat onze kinderen wel meteen zullen weten wat ze daarvan willen bijhouden en met de rest korte metten zullen maken!😊

Nog over dokters en boeken

Vandaag hadden we allebei een afspraak met de oogarts (alles is oké, bedankt). Ik heb heel veel bewondering voor die man (die na zijn pensioenleeftijd nog enkele patiënten - waaronder ons - verzorgt). Hij legt alles heel duidelijk uit en antwoordt geduldig en deskundig op al je vragen, desnoods met de nodige illustraties erbij. Als ik nog een jong meisje was, hij zou me kunnen overtuigen om oftalmologie te gaan studeren!

Daarna gelezen dat een andere gepensioneerde arts die ik fel bewonder, de Franse Didier Raoult, een boek heeft geschreven waarin hij het heeft over onder andere gebeurtenissen waarbij ik me vragen stelde de laatste maanden (zoals het verbieden van goedkope, efficiënte medicijnen ten voordele van gevaarlijke, dure en niet efficiënte  medicamenten).  Nog eens een uitzondering maken op ons voornemen geen boeken meer te kopen? 

Deze avond, na een lang telefoontje met V. (het is beloofd, V., we proberen jouw kleinzoon vrijdag na school te helpen met die ene schooltaak) stuurde Roger me naar dit interview met een Roemeens-Nederlandse schrijfster. Heel interessant (en straks luister ik nog even naar de podcast). Zelfde vraag als aan het einde van vorige paragraaf! Ach nee, we kunnen geen uitzondering maken voor elk boek dat ons interessant lijkt!

Roger probeerde deze avond nog even via telefoon Hendrik te feliciteren met zijn verjaardag maar die gaf niet thuis. Waarschijnlijk aan het feesten met Debby (en vrienden?)! 

Straks verjaart Hendrik

44 jaar geleden werd hij geboren, onze eerste zoon en dat maakte meteen van Roger en mij een papa en een mama. Daarom onder andere hebben we nooit Vader- of Moederdag gevierd: die dag was voor ons 13 oktober!

Gelukkige verjaardag, Hendrik! 

Onbeantwoorde vragen en een overlijden

Ik was vandaag bij de reumatoloog. Ik mag eindelijk beginnen met dat ander medicijn (ik slik al die medicamenten eigenlijk tegen mijn zin maar wat is het alternatief?). 

Wel eigenaardig: om te beginnen mag (nee, moet) ik dat een poosje tegelijk met het vroegere medicijn nemen, want het nieuwe werkt pas na een paar maanden. Dat wist ik natuurlijk... maar als ik vraag waarom ik dan niet meteen (er zijn al vijf maanden verstreken sinds mijn eerste bezoek aan de reumatoloog) met dat nieuwe mocht beginnen, krijg ik als antwoord... dat het een paar maanden duurt voor dat werkt! 

Ik zei ook dat ik de laatste weken een ongewone trek heb in zoet. Ik eet bijvoorbeeld veel meer chocolade dan vroeger (gelukkig altijd heel bittere). Ik weet dat het medicijn dat ik nu slik een verhoging van de bloedsuikerspiegel kan veroorzaken (gelukkig bleek dat bij mij nog niet het geval volgens de jongste bloedanalyse) en ik vroeg me af wat eerst komt als (mogelijke) bijwerking van dat medicament: zin in zoet of een hogere glucosegehalte. Het antwoord was dat je er meer honger kunt van krijgen! Alsof je bij honger altijd enkel hunkert naar zoetigheden! 

Tegenwoordig dring ik niet meer aan: ik verlies al tijd genoeg met doktersbezoeken (zeker als je een uur doet om over en weer te rijden en, zoals vandaag, bijna een half uur na het afgesproken tijdstip pas binnen mag) maar ik vind het heel vervelend als ik geen afdoend antwoord krijg!

Roger was op mij blijven wachten in de auto en toen ik terug bij hem kwam, vertelde hij me dat Paddy Moloney van de Chieftains is overleden. Sic transit... 😢

Elena

Ze had me op het communiefeest van Matthias verteld dat ze deze week met haar klas aan zee zou zitten, wat men "zeeklassen" noemt dus. Vandaag zag ik op de Facebook-pagina van haar school dat ze inderdaad aan de kust waren... en ik besloot volgend weekend even naar onze dochter te bellen om Elena's relaas te horen (in tegenstelling tot wat ik doe met Nany bel ik onze kinderen zelden: ze hebben het alle drie druk, zijn ook niet echt telefoonfanaten én vertellen me het nodige eerder via e-mail - net zoals Elena trouwens die me geregeld een mail stuurt). 

En dan kreeg ik een mail van dochterlief... met het adres aan zee van  Elena. Ik heb haar een berichtje gestuurd met de ouderwetse post (op een heel mooi kaartje dat haar mama lang geleden heeft gemaakt en dat ik had bijgehouden). Ik hoop dat Elena blij verrast zal zijn! 

Een verjaardag, een afspraak en huishoudtaken

Deze avond nog een lang telefoongesprek gehad met vriend Karel die onlangs enkele dagen doorbracht bij zijn zoon in Frankrijk... en die daar 80 jaar is geworden! Of we volgende week nog eens afspreken. 

Dat leek het me eerst onmogelijk (enkele doktersafspraken en ook een beetje schoonmaken - één kamer tegelijk - tegen dat de kindjes hier logeren). Maar, bedacht ik ineens, we moeten Karels verjaardag toch een beetje vieren, hijzelf heeft ook verscheidene andere afspraken waar hij niet kan aan ontkomen, waarom niet proberen volgende week ergens een afspraak tussen te wringen? 

Het is me gelukt (en Karel leek heel blij) maar dat betekent wel dat Roger en ik aan een iets sneller tempo zullen moeten schoonmaken tegen dat de kindjes komen. 

En... of we dat sneller tempo zullen aankunnen, vraag ik me echt af.  Ik moet zorgen dat we niet oververmoeid zijn als de kindjes komen, dus... ik vermoed dat het poortgebouw weer zal overschieten.  😒

Als ik terugdenk aan alles wat ik tot voor kort op één dag gedaan kreeg, weet ik het zeker: we worden echt oud!

Een toekomst voor het klooster van Colen?

Nog wat rondgereden vandaag en aan het klooster van Colen vonden we volgende affiches (foto's Roger): 

Dat lijkt me goed nieuws!

Afspreken?

 

Onlangs had ik met Koen De Cauter aan telefoon afgesproken dat we nog dit jaar zouden samenkomen, hij, Juan en Bernadette Masondo, Jopie Jonkers en wij. Koen nam contact op met Ivo Hermans die nu een restaurant uitbaat in de buurt van Leuven (we zochten een plek die voor ieder van ons niet te ver is en waar Koen en Jopie eventueel muziek kunnen maken - Juan speelt geen gitaar meer wegens gezondheidsproblemen). De vroegere Koerier van Navarra in Leuven zou ideaal zijn geweest, maar die bestaat niet meer.

In die nieuwe gelegenheid is het onmogelijk, belde Koen me vandaag, wegens "een uitleg van Ivo waarvan hij niet veel had begrepen". Koen stelde dan een gelegenheid in Oud Heverlee voor, waarvan hij de uitbater kent maar waarvan hij geen telefoonnummer heeft. Ik heb dat telefoonnummer opgezocht (Koen heeft geen internetverbinding) en Koen gevraagd zelf een afspraak te maken, vermits hij die plek kent en ik niet. Liefst, zoals we al eerder hadden afgesproken, na eind oktober... en toen kwam Koen met het idee om iets te regelen voor onze verjaardagen (van hem, Bernadette en mij), dus rond 22 november. Als hij dat geregeld krijgt, het zou wel heel "plezant" zijn (Koen wordt 71 op 22 november, ik diezelfde dag 72 en Bernadette 76 op 23 november).

Vleermuizen

Nany had me gisteren aan telefoon gezegd: 'Bel me morgen niet, want ik ben dan bij je broertje.' Uiteraard was ze niet de hele dag bij haar zoon: die zou haar na de middag komen halen om enkele uren bij hem thuis door te brengen. Toch heb ik haar niet gebeld: ik zal morgen het relaas wel horen.

Deze avond, tijdens de afwas, zei Roger plotseling: 'Kijk, een wassende maan!' Terwijl we daar naar keken, zagen we ook minstens tien vleermuizen door de blauw-roze lucht vliegen. Zoeken die allemaal een onderkomen in ons poortgebouw? Zodra ik er de moed voor vind, moet ik die plek - liefst met de hulp van Roger: het is er erg rommelig - wat opruimen en schoonmaken. Hopelijk stoort dat de winterslaap van die diertjes niet!

Ik voel me elke dag iets beter, al blijf ik heel snel rugpijn krijgen en zijn sommige gewrichtjes onbruikbaar, zoals bijvoorbeeld die van mijn linker pink die ik niet meer kan plooien. Heel vervelend bij het typen (ik ben vandaag herbegonnen met het overtypen van die vroegere dagboeken) maar kom, dat went zeker? 

In Frankrijk houden ze vol (en niet alleen in Parijs) vandaag!

Ik weet het!

Ik weet waarom het niet aanhouden van één enkel standpunt mij in sommige romans (en bijvoorbeeld niet in sprookjes) hindert!  Ik las deze avond nog verder in "De onderstroom" en het viel me op dat de roman eigenlijk grotendeels vanuit één standpunt wordt geschreven. Af en toe echter vergeet de auteur blijkbaar dat hij de lezer zich laat vereenzelvigen met dat ene personage en niet met de anderen, en vertelt hij (in dit geval een "zij", maar inderdaad, ik herinner me dat het er ook zo aan toe ging bij andere auteurs) heel even wat andere personages voelen, denken, enzovoort, maar wat niet kan geweten worden door de "hoofdpersoon" (en dus ook niet door de lezer als hij het standpunt van dat personage overneemt). 

In feite gaat het dus over een niet adequaat gebruikt godsperspectief. Als de schrijver een godsstandpunt aanneemt en de lezer wil laten lezen vanuit dat perspectief, moeten alle personages even fel gedetailleerd worden! 

Ach, het is maar een kleine schoonheidsfout en ik lees dus toch even verder voor ik ga slapen!

Herinneringen

Nany belde me zelf vandaag (nadat ik weer drie keer tevergeefs naar haar had gebeld) en had veel te vertellen: ze heeft het druk en voelt zich prima. Haar verhalen zijn opnieuw vrij coherent: zou de ontsteking weer over zijn?

Voor ons was het geen drukke dag. Buiten enkele eenvoudige huishoudtaken en deze avond een routinebezoek aan de dokter (vroeger gold dat soort bezoeken enkel voor Roger, nu hoor ik ook bij de categorie "patiënten" en probeer ik zo veel als mogelijk te zorgen dat we vlak na elkaar een afspraak hebben), veel lectuur.  Voor mij niet enkel "De onderstroom" maar ook mijn eigen vroegere dagboeken.  

Dat komt hierdoor. Een paar nachten geleden had ik weer zo'n heel realistische droom... die verwees naar enkele markante momenten uit mijn tienerjaren. De droom was zo realistisch en zoals meestal zo lucide dat ik af en toe de gang van de droom veranderde omdat ik wist dat de echte gebeurtenissen net iets anders waren geweest. Ik werd trouwens wakker op het moment dat de droom te fel ging afwijken van de realiteit en ik besefte (tja, ik was echt nog aan het dromen) dat ik hem niet meer kon "richten", op het spoor "van vroeger" brengen. Het was een heel raar gevoel! Alsof, als ik verder had gedroomd, ik in een parallelle wereld zou terecht gekomen zijn.  Ik wist meteen dat ik had gedroomd van zaken die in 1964 waren gebeurd en wilde dat toetsen aan mijn dagboek: inderdaad! 

Ik bleef maar lezen in dat dagboek, ging verder met 1965 en ben nog steeds daarmee bezig. Ik besef weer dat zo'n dagboek een ongelooflijk rijk bezit vertegenwoordigt (ook al zou het later geen van de kinderen interesseren, voor mezelf is het ontzettend boeiend om te lezen wat ik meemaakte, dacht, hoopte en vreesde op mijn 14-15 jaar).   

Sinds mijn spier- en gewrichtsproblemen begonnen vorig jaar in april, typ ik mijn vroegere, met de hand geschreven, dagboeken niet meer over (onmogelijk, want te veel pijn). Ik troostte mezelf met het idee dat het toch niemand zou interesseren (of, als het toch iemand echt zou interesseren, hij of zij mijn geschrift wel zou proberen te ontcijferen). 

Ik ben nu van gedachte veranderd: zodra mijn vingers nog iets soepeler zijn, doe ik voort, ook al weet ik dat ik dat werk nooit tot een goed einde zal kunnen brengen (ik ben aan eind 1967 en pas sinds 1993 typte en bewaarde ik mijn dagboeken op mijn pc). Als je weet dat elk jaar iets meer dan 100 getypte A4-vellen vertegenwoordigt...

Nany was onbereikbaar vandaag!

Eerste nieuwe vergadering van de werkgroep Wereldoorlog I-II deze middag, na meer dan anderhalf jaar coronamiserie. Roger ging, ik niet. Eindelijk was er nog eens werk aangekomen. Ik voel dat ze voor mij zo goed als voorbij zijn, de vertalingen. Te wijten aan vertaalprogramma's waarschijnlijk maar... ook aan mijn leeftijd en aan het feit dat ik enkele vertalingen heb moeten weigeren toen het zo slecht ging met mijn ledematen: die vertaalbureaus hebben geen medelijden met oudere medewerkers! Maar kom, af en toe krijg ik nog een job en die neem ik graag aan. Ik doe het graag en het geld is welkom!

Tijdens Rogers afwezigheid belde ik ook enkele keren tevergeefs naar Nany en toen herinnerde ik me dat ze vandaag alweer bezoek zou krijgen. Dat telefoongesprek wordt dus uitgesteld tot morgen.

De vertaling ging heel vlot, zo vlot dat ik na een uurtje al klaar was en spijt kreeg dat ik niet met Roger was meegegaan. Ik heb dan maar de salon verder wat opgeruimd en zo en nog wat gelezen in "De onderstroom". Eigenlijk is het opvallend en ongelooflijk hoezeer dat van het ene standpunt naar het andere overspringen mij hindert. Ik heb het boek al zeker drie keer opzij gelegd en mij afgevraagd of ik wel verder zou lezen! 

Uiteindelijk heb ik dat deze avond toch gedaan, nadat ik besloot me niet meer te ergeren aan dat detail, te meer omdat voor de rest de stijl me heel erg aanstaat! 

Feest

Niet voor ons, wij deden gewoon onze boodschappen en zo. Tijdens die boodschappen (en terwijl het pijpenstelen regende) kreeg ik foto's doorgestuurd van het feestje voor de 91 jaar van "tante" José. Gemaakt door haar dochter dus weet ik niet of ik ze hier mag posten. Maar wat zien Nany, tante José en haar twee nog oudere zussen er goed uit! Nany is duidelijk aan het genieten en straalt in een van haar nieuwe outfits. Tja, het is feest en dan is Nany altijd in haar element! Morgen bel ik haar om het relaas te horen! 

Deze avond lang Hendrik aan telefoon gehad, weer in verband met een pc-probleem bij Roger. Hendrik wordt heel binnenkort 44 jaar, de eerste verjaardag van een hele reeks in onze familie. Ik weet niet wanneer ik me in staat zal voelen om ons jaarlijks gezamenlijk verjaardagsfeestje te organiseren. Ach, ik zal eerst bekijken hoe het afloopt als de kleinkinderen binnenkort heel even hier logeren en dan zien we wel. Dat het menu heel eenvoudig zal worden, staat wel al vast maar dat is niet erg: ik ervaar steeds vaker dat de eenvoudigste gerechten soms het lekkerst zijn!

P.S. (8/10/2021) Ik heb me serieus vergist (zie reacties): tante José vierde haar 92 jaar, niet 91! 

Tegenwind, vierde aflevering

Ik heb vandaag met veel belangstelling gekeken naar deze vierde aflevering, met Maurice de Hond, een statisticus. Ik kende hem niet, Roger natuurlijk wel en hij kreeg gelijk: het was weer heel interessant. 

Over virussen in het algemeen, de mogelijke lange termijngevolgen van vaccinatie (de Hond is zelf gevaccineerd tegen Covid), het belang van ventilatie maar ook over het vaccineren van kinderen dat hij geen goed idee vindt en terloops zelfs over de opvoeding van kinderen, het verschil tussen de reële en de virtuele wereld, de tijd, telepathie, spiritualiteit en wetenschap. 

Ik heb er echt van genoten!

Volgt Nederland het voorbeeld van Frankrijk?

Het lijkt wel zo, al doen ze het minder vreedzaam zo te zien: manifestatie tegen de covid-pass in Amsterdam gisteren. 

Huiselijke zondag

Het is echt herfst: het regent, het waait en, ook al omdat wandelen nog niet vanzelfsprekend is voor mij, we bleven binnen. 

Ik heb het een en ander opgeruimd en vond dat eigenlijk prettig, ik die niet hou van huishoudelijke taken! 

De salon (voor zover dat mogelijk is, want daar ligt niet enkel mijn eigen rommel), mijn bureau waar ik weer vaststelde dat ik in feite dezelfde verzamelwoede heb als Roger. Alleen is het bij mij in min of meer overzichtelijke hoopjes verdeeld terwijl Roger zelfs die moeite niet doet tot hij eindelijk eens beslist op te ruimen. 

Ik heb heel veel weggegooid (notities, zakelijke brieven, reclamefolders, menulijsten, snel gekrabbelde receptideeën). Maar ik heb ook weer heel veel bijgehouden waarvan ik niet goed weet waarbij ik het precies moet klasseren (bierviltjes met tekeningen van Zeger, eenmalige brieven van vrienden die niet passen in een of andere bestaande "brievenmap", een heel oud notaboekje van mij, mijn allereerste portefeuille, een studentenkaart van Roger, enkele mislukte, nog analoge foto's en een paar foto's van mijn vader zaliger). Dat heb ik allemaal in een grote enveloppe geschoven... tot de volgende opruimbeurt.   

Ook met Nany gebeld die duidelijk verward was. En het min of meer zelf besefte. Heel eigenaardig vind ik die invloed van een infectie op haar geest.

De manifestaties in Frankrijk ook gevolgd en echt, ze blijven daar doorzetten! Ook gehoord dat Crèvecoeur (op zijn privékanaal) nog steeds waarschuwt voor schaarste binnenkort en ik moest terugdenken aan de lege rekken bij Aldi.

En gelezen, uiteraard! Ik had een nog niet gelezen boek van Nicci Gerrard (de vrouwelijke helft van Nicci French) liggen: "De onderstroom" en wilde eens nagaan of er een verschil is met de boeken die ze schrijft samen met haar echtgenoot. Er is duidelijk een verschil voelde ik meteen maar ik kon eerst niet de vinger leggen op wat het precies is. Na een twintigtal bladzijden weet ik al wel dat in dit boek van het ene standpunt naar het andere wordt gesprongen en persoonlijk vind ik zo'n godsstandpunt hinderlijk in een roman (niet in sprookjes). Dat godsstandpunt kwam ik ook vaak tegen in manuscripten van auteurs die een eerste roman schreven (ook bij Boudewijn Knevels zaliger). Het is natuurlijk het gemakkelijkst om te hanteren en als je gewoon een verhaal vertelt (zoals een sprookje) kan dat geen kwaad. Maar mij hindert het dus in een roman... al weet ik nog steeds niet waarom precies. 

Roger is van zijn kant heel lang bezig geweest met foto's, die hij maakte  voor de KVLS, te verzamelen, die Jan Gerits hem gevraagd had in een mail, voor een volgende monografie waarschijnlijk. 

Herfst

Het gebeurt niet elk jaar dat ik heel plotseling, van de ene dag op de andere, besef dat het herfst is. 

Dit jaar wel: vandaag kreeg ik al 's ochtends dat gevoel; ons huis voelde plotseling immers veel kouder aan dan de vorige dagen. En dan kwam de regen, gevolgd door de wind die ik nu nog steeds van in onze werkkamer door het raam achter mij hoor tekeer gaan. Ik weet nog dat ik tijdens onze brunch ineens, zomaar, zei tegen Roger: 'Het is herfst.' Nietszeggende praat uiteraard waarop Roger dan ook niet inging (Roger houdt niet van prietpraat en ik eigenlijk ook niet, al durf ik er mij soms wel zelf aan te bezondigen).

Ik hou van de herfst en heel even kreeg ik weer dat jaarlijks weerkerend gevoel van ingetogenheid, geborgenheid, rust, het uitkijken naar een paar gezellige familiereünies en tragere dagen met buiten die warme herfstkleuren...  Maar toen besefte ik ineens dat het hele voorbije jaar voor mij al aan dat vrij trage ritme is verlopen (wat ik op zich niet erg vind), dat de zomer niet echt zomers was (al moet ik toegeven dat het weer meeviel de enkele keren dat wij een afspraak hadden) en ik vond ineens dat de herfst te vroeg komt dit jaar! 

Voor Nany begint de herfst met een feestje ter gelegenheid van de 91ste verjaardag van "tante" José volgende week. Uiteraard wil Nany daar zo mooi mogelijk gekleed naartoe en ze vertelde aan telefoon dat ze aarzelt tussen haar nieuw gekochte outfits. Ik gaf haar van op afstand enkele ideeën (al is dat een gebied waar ik absoluut geen expert in ben); maar mijn moeder had liever dat mijn zus even langs zou komen om haar te helpen de mooiste te zijn op dat feestje. Zus heeft echter andere verplichtingen dit weekend en daar kon Nany niet goed bij: even langskomen om haar te inspireren vraagt toch zo'n moeite niet? Ze vroeg zelfs of ik niet even kon langskomen! Tja zeg, 3 uur rijden voor Roger (ik herinner eraan dat ik niet rijd) om even kledingadvies te geven vind ik toch heel fel overdreven maar ook dat leek Nany niet echt te begrijpen. Ze wordt natuurlijk heel oud, vergeet heel veel, maar is ze ook het besef van ruimte en tijd aan het verliezen (zus woont ook niet op slechts enkele minuten van haar vandaan)? 

Filosoferen over tijd en ruimte

Vandaag nog een beetje geoefend met stappen (in de "Action" voor shampoo en een schoonmaakmiddel - tja, ik begin voorzichtig een beetje meer tijd te besteden aan het huishouden - en in de "Aldi" voor  fruit en chocola - tijdens de boodschappen van vorige dinsdag was er geen met 85% cacao voorradig, nu wel maar andere rekken leken me verdacht leeg). 

Na het avondeten en de afwas, lectuur maar daarna wilde ik onder andere enkele mails beantwoorden en... stelde YouTube me dit interview met Gerard Bodifee voor. Weer door Lucette Verboven. YouTube lijkt goed te weten wat mij interesseert (en intrigeert)! 😉 Ik las vroeger altijd gretig en graag Bodifees filosofisch-wetenschappelijke bijdragen in kranten, al begreep ik er niet altijd alles van. 

Het onderwerp (mysterie voor mij) "tijd en ruimte" intrigeert me al sinds mijn kindertijd en uiteraard heb ik er daarom al vaak over gelezen maar ook vaak weinig begrepen van wat ik las. Ik herinner me ook dat Zeger me ooit een uitleg over dat "mysterie" heeft gegeven die fel leek op wat ik nu hoorde vertellen door Bodifee. 

Het was echt een boeiende uitleg, al benadert het betoog van Bodifee voor sommige wetenschappers misschien te veel de metafysica (maar dat is net wat mij ook zo interesseerde in zijn geschriften destijds). Als het je interesseert, het is hier te doen.