'Die Corona!'

Eva werd deze ochtend wakker om kwart voor zes en maakte ons allemaal wakker. Ze liep naar toilet en kwam terug, vroeg een beker water die ik in de keuken ging halen (ik bracht ineens drie bekers water mee). Ik kroop opnieuw in de slaapzak (we sliepen preventief allemaal op één kamer) en herinnerde de kindjes eraan dat we hadden "afgesproken*"niet voor 8 uur op te staan.

Eva en Matthias vielen opnieuw in slaap na wat rollebollen, Elena ontdekte een gedichtenbundel ("Groot verzenboek voor al wie jong van hart is" van Karel Jonckheere) op het boekenrek naast het bed en begon erin te lezen... en Roger viel ook opnieuw in slaap maar begon te snurken. Dus kon ik de slaap niet opnieuw vatten. Eva werd weer wakker, kwam uit bed om wat te drinken, Roger werd half wakker, ik probeerde van dat stille moment te profiteren om nog even in te dommelen, viel in een soort halve slaap waaruit Elena me precies om 8 uur haalde: 'Het is 8 uur, oma!'

Na een snel toilet ontbeten we. De kindjes aten vrij goed en niet alleen brood en choco: ook yoghurt met aardbeienmoes of sojapudding en wat fruit.
Terwijl ze nog wat speelden, maakte ik hun lunchpakket klaar: een broodje met salami of choco, fruit, een hard gekookt eitje, koekjes en een drankje.

We begonnen in te pakken en tussendoor probeerden Roger en ik naar de nieuwsberichten te luisteren. Toen er sprake was van een tweede overlijden in België ten gevolge van  het Coronavirus, spitste Elena haar oren. Ze was duidelijk geschrokken en weer moest ik haar uitleggen dat ook griep mensen de dood kan injagen. Elena vertelde me over ik weet niet meer welk evenement dat afgeschaft werd omwille van het virus: 'Die Corona!' zei ze op een beetje boze toon.

Rond 11:30 uur vertrokken we naar de dansschool in het Leuvense.  De kindjes hadden elk hun lunchpakket bij zich in de auto en mochten het aanspreken zodra ze honger kregen. Ze vielen echter alle drie in slaap tijdens de rit van bijna een uur.

We kwamen in de dansschool aan om 12:26 uur. Eva bleek slaapdronken en vergat haar niet opgegeten lunch in de auto. Roger ging die even halen terwijl ik me met Elena, Matthias en een half slapende Eva aan een tafel installeerde en zij (behalve Eva die even op Roger moest wachten) begonnen te eten. Uiteraard wilden ze eerst de koekjes eten. Nu is het wel zo dat wit brood en choco ongeveer hetzelfde is als koekjes, maar, zoals Roger zegt, "psychologisch niet".  Het eitje ging ook vrij gemakkelijk binnen. Ondertussen moesten Elena en Eva zich omkleden en merkte Elena dat ze haar dansoutfit blijkbaar was vergeten of verloren. Stress tot en met!

Elena danste een uur, Eva drie kwartier, ik ging afwisselend naar de ene en de andere kijken, speelde een spelletje met Matthias, we kregen even het gezelschap van hun buurmeisje Anna, Roger leek me ontzettend moe en ik keek rond als ik niet met Matthias bezig was of aan het kijken naar de meisjes. En bedacht dat een virus zich daar ook heel gezellig moest voelen: heel veel volk, allemaal vrij dicht bij elkaar, veel verloop van mensen van alle leeftijden.
Na de les "moesten" Elena en Eva hun handen wassen. 'Je weet wel, oma, die Corona hé!' legde Elena me uit.

"Thuis" wachtte dochterlief op haar kroost. Ze bracht meteen Elena naar een vriendin waar ze ook onder andere Anna zou terugzien. Daarna ging dochterlief even werken in haar bureau. Matthias en Eva speelden samen (dat doen ze heel goed).

Roger en ik dronken koffie of thee, lazen wat en probeerden het nieuws te volgen (niet altijd gemakkelijk met spelende kinderen in de buurt).

Hier even een parenthese. We wilden volgend weekend in het rusthuis, waar Nany verblijft, gaan eten samen met tante José en daarna onze vrienden Roger en Lily bezoeken.
Dochterlief en schoonzoon zouden in het weekend, samen met heel de familie van zijn kant, een uitstap doen ter gelegenheid van 50 jaar huwelijk van de schoonouders van onze dochter. Elena keek heel fel uit naar die uitstap en Nany keek echt uit naar ons bezoek.
En... de werkgroep WO I-II wilde volgende zondag zijn eerste collectedag organiseren.

Ik krijg eerst een mail van onze vrienden: of we, gezien de omstandigheden,  onze ontmoeting niet beter uitstellen. Roger had dat ook al wel geopperd dat het misschien geen goed idee was nu op bezoek te gaan bij mensen die nog ouder zijn dan wij.
Daarna een mail van Koen V. (van de werkgroep): of we die collectedagen niet beter zouden uitstellen.
En uiteindelijk, op de radio, horen we dat rusthuizen vanaf morgen niet meer toegankelijk zijn voor bezoekers, behalve voor mantelzorgers. Ons bezoek aan mijn moeder valt dus in het water.

Daarbij, net als Elena terugkomt (gehaald door haar mama) van bij haar vriendin, horen we dat er een derde overlijden is ten gevolge van dat virus. Weer voel ik dat Elena angstig wordt. En weer zegt ze, deze keer duidelijk heel angstig en geïrriteerd: 'Die Corona!'
Ik leg haar nog eens uit dat het over heel oude mensen gaat (maar vergeet met opzet haar eraan te herinneren dat opa en ik ook oude mensen zijn). Ze werd rustiger.

Dochterlief en ik zorgden voor het eten en terwijl we aten, kreeg schoonzoon een telefoontje: de familie-uitstap wordt uitgesteld tot het najaar, omwille van het virus. Toen begon Elena te wenen, roepen, huilen, tieren en boos af te geven op "die Corona". Ze had immers zoveel verwacht van die uitstap!

Toen Roger en ik vertrokken (iets vroeger dan voorzien, want ik wilde thuis nog even met Nany bellen, en Nany gaat tegenwoordig vroeg slapen), was Elena nog steeds aan het huilen.

Na veel proberen kreeg ik Nany aan de lijn (ze had weer uren zitten bellen en inderdaad, ik hoor geen bezettoon als zij aan het bellen is maar word meteen doorverbonden met de receptie). Ja, ze wist er iets van maar 'Misschien konden we naar een restaurant gaan in plaats van in het rusthuis te eten?'
Ze leek dus niet te begrijpen dat als wij haar niet mogen bezoeken, zij ook niet naar buiten mag! Maar kom, na een half uurtje praten had ze door dat we niet zouden op bezoek komen en ze vond dat 'spijtig maar het is nu eenmaal zo, met die Corona!'

Ondertussen weet ik dat onze "collectedagen" ook worden uitgesteld. Roger en ik krijgen ongevraagd een vrij rustige periode blijkbaar!
Als tenminste die "Corona" er niet tussenkomt!

O ja, het heeft vandaag weer heel veel geregend en deze avond waait het weer heel fel!

* ik vind dat eigenlijk een vreselijk woord als het gebruikt wordt door "gezagspersonen" maar ja, ik bezondig mij daar ook aan.