Het was echt niet meer te doen hier met dat telefoonverkeer! Handenvrij bellen lukte me bij praktisch niemand, omwille van mijn zwakke stem, dacht ik. Toen Roger onlangs nog eens met vriend Karel belde en die ook klaagde dat hij Roger zo slecht verstond, nam Roger een besluit: gisteren kochten we een nieuw telefoontoestel.
Vandaag werd het ingehuldigd, tijdens een babbeltje met Nany. Ik hoefde de hoorn niet meer tegen mijn gezicht te houden opdat ze me een beetje zou verstaan. Wel moest ik nog steeds wat luider praten dan ik gewoon ben.
Nany vertelde over het bezoek van tante José vandaag (omdat broertje, die een van Nany's twee "geregistreerde" bezoekers is, even niet kon, heeft tante José zijn plaats ingenomen).
Ik herhaal dat wij dat onmogelijk konden doen: je mag slechts met één persoon op bezoek, dus Roger zou heel de tijd van mijn bezoek in de koude auto moeten blijven wachten, je mag er niet naar toilet, en dat is een serieus probleem als je weet dat over en weer rijden naar het rusthuis op zich al drie uur in beslag neemt.
Op een zeker moment vraag ik Nany of ze me nu beter begrijpt en ze beaamt dat. 'We hebben een nieuw toestel gekocht,' legde ik haar uit, 'want je begreep me toch altijd zo slecht.'
En zij: 'Ha, zo!' en ze begon over een spuitje dat ze vrijdag zal toegediend krijgen. Het lijkt er wel op of Nany steeds minder belang hecht aan wat er buiten haar leefwereldje gebeurt, vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten