Het was vandaag eindelijk zo ver: we organiseerden een uitgebreid vieruurtje voor de kinderen, de kindjes en ons, op het terras van dochterlief en schoonzoon. Goed ingeduffeld trotseerden we er de regenbuien, de wind en genoten we van de enkele zonnestralen en de regenbogen. Maar het was echt ontzettend gezellig en knus! Dochterlief had taarten gebakken, wij hadden Limburgse taarten bij, Hendrik en Debby hadden gezorgd voor koffiekoeken en Zeger had overheerlijke speculaas gebakken. Bij koffie, thee, en later een glaasje Cava genoten we van al die zoetigheden, praatten we bij, voerden we filosofische conversaties en grapten we veel. Zeger speelde met de kindjes, en ik was zo blij die eindelijk weer te zien en te luisteren naar hun verhaaltjes! Tegen de avond aten we nog spaghetti bij een glas lekkere wijn waarna Roger en ik Debby en Hendrik terug naar het station voerden waar wij ook van hen afscheid namen... nog steeds zonder elkaar een kus te geven!
En wij reden terug naar Haspengouw... waar ik dit nu zit te schrijven terwijl ik lichtjes maagpijn heb. Dat orgaan is zoveel (het was echt heel veel) zoetigheid duidelijk niet meer gewoon!
We hadden het tijdens de samenkomst ook over de Coronamaatregelen en Zeger zei iets waar ik volledig mee akkoord ging. In normale tijden wordt aan introverten gevraagd zich aan onze extraverte maatschappij aan te passen. Maar nu er aan de extraverten werd gevraagd zich enkele weken introvert te gedragen voor het welzijn van de hele maatschappij, was dat voor velen van hen blijkbaar onmogelijk! Waarom moeten alleen introverten zich steeds opnieuw aanpassen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten