Commissaire Maigret

Roger en ik keken deze avond nog naar een aflevering van "Commissaire Maigret", waarna Roger me dit interessant Wikipedia artikel liet lezen.

Lectuur en film

Ik doe nog steeds niet veel (ik vraag me af of de dokter zal moeten uitkijken naar een ander middeltje) anders dan lezen. "Lijfwacht" is gewoon fascinerend! Ik blijf dus geboeid lezen en vergeet soms zelfs de wasmachine te laten draaien.

Uiteraard bel ik nog elke dag met Nany, wat veel minder vermoeiend is nu dat handenvrij kan. En ik heb  nog enkele keren met Jan Gerits gebeld die nog details wilde veranderen aan de Limburgse monografie. Ik wacht op zijn laatste aanpassingen voor ik aan het herlezen en de opmaak ervan begin.

Ik schreef hierboven dat ik vrees dat de dokter zal moeten uitkijken naar een ander middel. Langs de andere kant, ik krijg nu nacht na nacht heel merkwaardige dromen die met het verleden te maken hebben en die verschillende keren voorkomen tijdens één nacht. Vorige nacht bijvoorbeeld vroeg men mij telkens opnieuw met aandrang of ik Franse les wilde komen geven in een college. Hoewel ik geneigd was toe te geven, was ik uiteindelijk zo verstandig te weigeren! Lessen voorbereiden en geven, tot daaraan toe, maar al die administratieve rompslomp daarrond, dat is te veel voor mijn leeftijd, redeneerde ik telkens opnieuw in mijn droom.

Zo, nu leg ik "Lijfwacht" opzij om samen met Roger naar een aflevering van "Commissaire Maigret" te kijken. 

Twijfels

Hoewel ik de laatste tijd dacht dat het wel oké zou zijn met de vaccinatie, dat men wel op tijd zou vaststellen of het wel allemaal zo veilig is als men nu voorhoudt, begon ik gisteren weer serieus te twijfelen nadat ik dit las. Voor een vertaling, kopieer het hierin. Het is een lange tekst (typisch Frans dus), dus lees desnoods diagonaal. 

Toen ik erover sprak met Roger, antwoordde hij dat hij net had gelezen (in kranten online) dat de vaccins absoluut veilig zijn: 'Wat moet je dan geloven?'

Persoonlijk hecht ik meer geloof aan de nieuwsbrief waar de schrijver niets aan verdient en waarin hij zegt dat hij het vaccin niet zou aanraden aan zijn eigen ouders (die ongeveer onze leeftijd hebben), hoewel hij dat eerst wel zinnens was!

En dan... kom ik vandaag de salon binnen net nadat het journaal van 17 uur is begonnen en hoor ik dat artsen die de vaccinatie afraden aan hun patiënten voortaan een serieuze sanctie riskeren. Dat is absoluut niet meer normaal! Gaan we hier echt de weg op van Frankrijk waar een eenvoudig en goedkoop middel verboden werd om een duur medicijn te promoten? 

Wat is er echt gaande?

Nieuw telefoontoestel

Het was echt niet meer te doen hier met dat telefoonverkeer! Handenvrij bellen lukte me bij praktisch niemand, omwille van mijn zwakke stem, dacht ik. Toen Roger onlangs nog eens met vriend Karel belde en die ook klaagde dat hij Roger zo slecht verstond, nam Roger een besluit: gisteren kochten we een nieuw telefoontoestel.

Vandaag werd het ingehuldigd, tijdens een babbeltje met Nany. Ik hoefde de hoorn niet meer tegen mijn gezicht te houden opdat ze me een beetje zou verstaan. Wel moest ik nog steeds wat luider praten dan ik gewoon ben. 

Nany vertelde over het bezoek van tante José vandaag (omdat broertje, die een van Nany's twee "geregistreerde" bezoekers is, even niet kon, heeft tante José zijn plaats ingenomen). 

Ik herhaal dat wij dat onmogelijk konden doen: je mag slechts met één persoon op bezoek, dus Roger zou heel de tijd van mijn bezoek in de koude auto moeten blijven wachten, je mag er niet naar toilet, en dat is een serieus probleem als je weet dat over en weer rijden naar het rusthuis op zich al drie uur in beslag neemt.

Op een zeker moment vraag ik Nany of ze me nu beter begrijpt en ze beaamt dat. 'We hebben een nieuw toestel gekocht,' legde ik haar uit, 'want je begreep me toch altijd zo slecht.'

En zij: 'Ha, zo!' en ze begon over een spuitje dat ze vrijdag zal toegediend krijgen. Het lijkt er wel op of Nany steeds minder belang hecht aan wat er buiten haar leefwereldje gebeurt, vind ik. 

Buitenschoolse activiteiten

Ik heb me vaak afgevraagd waarom kinderen in deze tijd zoveel buitenschoolse activiteiten nodig hebben. In onze tijd kregen we onze tijd goed gevuld met schoolse activiteiten, spelen, contacten met vrienden (en soms bestonden die contacten uit brieven over en weer als het om verre vrienden ging), lectuur, tekenen en andere creatieve bezigheden, dagdromen (en af en toe verveling maar dat is niet ongezond, vermoed ik), en in ons persoonlijk geval, helpen in het huishouden. Ik weet echt niet waar ik tijd zou gevonden hebben voor nog meer (en dan nog in zekere zin verplichte) activiteiten.

Maar de tijden lijken al een hele poos veranderd. Hoe komt dat? 

Kunnen kinderen zich niet meer bezighouden zonder leiding? Zijn het de ouders die aandringen op al die buitenschoolse verplichtingen? Eigenaardig, want voor hen is dat over en weer rijden naar de sportclub, de dansschool, de muziekschool etc. enkel een bron van stress, vermoed ik! Is het gewoon een mode en wil iedereen dus gewoon de trend volgen? Die indruk kreeg ik onlangs na een gesprek met Elena. Ze volgt nu  twee soorten dansles plus twee keer muziekles per week en wilde eigenlijk nog iets anders volgen. Ik zei haar dat ik dat eerlijk gezegd wat veel vond, waarop ze antwoordde dat een vriendin wel zes "cursussen" per week volgt. Waarop ik dan weer uitlegde dat die vriendin enig kind is maar dat als zij, haar broer en zus elk zoveel activiteiten per week hadden, haar ouders niets anders zouden doen dan over en weer rijden in hun vrije tijd.

Ik begrijp dus niet goed waarom al die buitenschoolse activiteiten nodig zijn en vraag me zelfs af of de kinderen op die manier het niet afleren op zichzelf zinvol bezig te zijn? En later, in hun volwassen leven, allerlei "opgelegde" activiteiten zullen nodig hebben om te voelen dat ze "leven"? 

Ik maak me die bedenkingen al heel lang maar nog meer sinds de coronacrisis en vooral de laatste tijd omdat nu pas bij de overheid de vraag rijst of al die buitenschoolse activiteiten wel veilig zijn in de huidige omstandigheden. 

Naar de dokter

Vandaag reden we naar de homeopaat. Na een heel lang gesprek dacht hij het middel te hebben gevonden dat nu wel bij mij past (het vorige middel had immers praktisch geen effect meer). Ik liet al voor we terug naar huis reden enkele korrels smelten onder mijn tong... en viel prompt in slaap. In feite een heel goed teken. 

Thuis had ik enkel zin om verder te slapen. We aten toch een dik bord soep. Na de afwas (Roger beantwoorde ondertussen een telefoon van vriend Karel) wilde ik wat lezen maar ik viel weer in slaap. Toen ik een uurtje later wakker werd, deed mijn enkelgewricht meer pijn dan daarvoor. Ik ging naar toilet, wilde daarna verder lezen maar viel weer in slaap. Toen ik weer wakker werd, deed mijn enkel veel minder pijn. 

Samen met Roger genoot ik dan van een aflevering van "Lewis". 

Het is duidelijk: deze avond zal ik niet meer verder in "Lijfwacht" lezen! O ja, ik vertelde de dokter over de houding van onder andere onze zonen en schoonzoon tegenover homeopathie. Hij stelde me meteen voor hen het boek van Scheepers te laten lezen. Helaas, ik vrees dat ze daar het geduld niet zullen voor opbrengen!

Ik hoop dat de dokter inderdaad mijn nieuwe "constitutioneel" middel heeft gevonden. Als het zo is, ben ik binnenkort weer voor jaren gerust. Maar het blijft altijd wat gissen bij dit soort geneeskunde en het kan dus even zoeken en geduld oefenen worden (je hoeft niet bang te zijn: als je leven op het spel staat, zal een homeopaat je op tijd naar een specialist sturen!). 

Wat mij opviel: buiten andere details was het feit dat ik niet graag telefoneer voor de dokter een hint om te besluiten me dit middel (natrium phosphoricum) voor te schrijven!

Als ik nog in Antwerpen woonde, nog Franse les gaf en nog jong was...

... zou ik mijn leerlingen van de hoogste graad een video als deze kunnen laten bekijken. Ik denk wel dat ze het boeiend zouden vinden en... tegelijkertijd zouden ze veel Franse woorden bijleren. 

Daarna zouden we samen een of meer van de getoonde locaties kunnen bezoeken (geen tijdverlies voor de lessen Frans, want mijn leerlingen wisten en zouden dus weten dat ik in principe enkel Frans sprak/zou spreken tijdens zulke uitstapjes). 

En... ik zou echt geen moeite hebben om opdrachten te verzinnen na die "lessen". De leerlingen zouden zoveel kunnen vinden op het internet dat ze zou helpen een mooie presentatie te maken over heel veel onderwerpen die (van ver of dichtbij) verband houden met die "les"! 

Het moet vandaag ontzettend boeiend zijn, taalleraar te zijn! Echt jammer dat ik die rijkdom niet heb meegemaakt.

Voorgoed weg?

Vandaag nog even gebabbeld met dochterlief, schoonzoon en de kindjes (via telefoon uiteraard). Geen speciaal nieuws, behalve dat Roger en ik even niet nodig zijn voor de ritten van en naar de dansschool. Uiteraard zijn we steeds welkom maar we gaan de coronamaatregelen strikt volgen: er zijn steeds meer besmettingen... ook bij schoolkinderen.

De school waar Hendrik werkt gaat trouwens voor een poosje dicht, mailde Hendrik me. Het is een Joodse school en iedereen weet hoe de Joodse gemeenschap de maatregelen aan haar laars lapt, met uiteraard alle gevolgen van dien wat de besmettingen betreft.

Wat voorgoed verdwijnt, is de vroegere website van de KVLS, waar Roger nog voor gezorgd had. De laatste jaren communiceerde de KVLS vooral via Facebook en eigenlijk was die website overbodig geworden... maar hij bestond dus nog. Zopas heeft Roger een mail gekregen van Edith Oeyen, voorzitter van de KVLS, hem vragende of hij die site wilde verwijderen: ze gaan een nieuwe site opmaken. Roger heeft de site van het internet gehaald en even bedacht ik dat het jammer is dat je zoiets niet op je pc kunt bewaren als herinnering aan vroeger. Of is dat op de ene of andere manier wel mogelijk? 

Goed nieuws

Gisteren een vrij lang telefoongesprek met straatgenote V. die zich, zoals ik, tegenwoordig aan heel veel kan ergeren maar met wie het nog vrij goed leek te gaan. Ze zou wel graag hebben dat ik eens kon komen kijken naar allerlei zaken die ze gemaakt heeft (schilderijen uiteraard maar ook vroeger borduurwerk). Helaas, die coronamaatregelen hé!

Vandaag van de dochter van Maj vernomen dat haar moeder binnenkort het ziekenhuis mag verlaten.  Goed nieuws dus, al mogen we haar nog steeds niet gaan bezoeken (coronamaatregelen).

En ook van Jan Gerits de tekst voor de eerste Limburgse monografie van 2021 aangekregen. Werk voor de boeg dus maar dat soort werk vind ik niet erg! Wat bewonder ik Jan toch: hij is een jaar jonger dan mijn moeder Nany en nog zo actief op intellectueel vlak!

Terwijl ik dit schreef, is het beginnen te sneeuwen en de tuin, de straat zijn al omgetoverd tot een sneeuwlandschap. Wel mooi... maar toch heb ik liever een sneeuwloze winter!

Terzake en Elena

Vandaag hoefde ik niet zelf naar Nany te bellen: zij belde mij. Ze is gevaccineerd, evenals al haar medebewoners, ze kreeg na de prik een roos als bedanking (bedanking voor wat, vroeg ik me af, maar ik heb haar de vraag niet gesteld) en niemand had een verkeerde reactie vertoond op het vaccin. 

Nany heel enthousiast dus. En inderdaad, een bijwerking op lange termijn hoeft zij, gezien haar leeftijd, niet echt te vrezen. Wat me ineens doet denken dat oudere mensen de voorrang geven en als proefkonijn gebruiken eigenlijk niet zo'n heel slecht idee is. Ja maar, dacht ik daarna, waarom vaccineert men dan ook meteen zorgpersoneel? Ik begrijp dat het belangrijk is dat zij op dit moment zo snel mogelijk immuun worden voor het virus... maar zij zijn jong en kunnen wel ooit veel last krijgen van nu nog onbekende bijwerkingen op lange termijn. Of redeneert men gewoon van: "als er later problemen opduiken, zullen we er dan wel een oplossing voor vinden"?  

Eigenlijk wilde ik het hier hebben over "Terzake" (en " De afspraak") maar, sorry, vrienden, toen ik begon te schrijven, herinnerde ik me plotseling het ongewone enthousiasme van Nany aan telefoon.

Over "Terzake" dus. We hebben geen tv en ik keek daar nooit naar. Onlangs vertelde Elena me echter dat ze elke avond uitkijkt naar "Terzake", dat ze dat programma immers heel interessant vindt. Dat ze "De afspraak" nog veel interessanter vindt, maar dat ze daar zelden mag naar kijken wegens te laat. Ik merkte ook op dat Elena soms over politieke items begon te praten (ze is niet voor niets de kleindochter van Roger zeker?). 

Ik vind het opmerkelijk dat een meisje van 10 jaar zich aan zulke zaken interesseert! En af en toe kijk ik nu zelf naar "Terzake" of "De afspraak" op mijn scherm via VRT NU zodat ik kan meepraten met Elena!

En nu ga ik nog even voortlezen in "Lijfwacht"... terwijl de wind blijft gieren in mijn rug!

Proficiat Matthias!

Vandaag vertelde Nany me dat ze wel degelijk wordt gevaccineerd morgen. En ze is blij!

Matthias werd vandaag 8 jaar! We belden hem op en hij glunderde duidelijk! Proficiat grote jongen!

En ik heb via de post een boek aangekregen dat ik onlangs had besteld: "Lijfwacht" van Leon Scheepers, die onze vroegere huisarts is. Ben er beginnen in te lezen: het lijkt boeiend... en het is heel goed geschreven en gestructureerd!

Ondertussen is het hier al de hele tijd fel aan het waaien en hoor en voel ik weer die koude windstoten door de kieren achter mijn rug!

Luilekker leventje

Ik doe niet veel de laatste dagen. Telefoontjes en mails beantwoorden, lezen, kijken naar onder andere documentaires en kookprogramma's. Maar praktisch niets in het huishouden (het zal veel werk vergen om dat in te halen!) behalve de wasmachine laten draaien, koken en afwassen. Ik ontzie immers mijn gewrichten (binnenkort heb ik een afspraak met een dokter maar daarover later meer).

Ik keek onlangs onder andere naar dit. Alsjeblieft, mensen, zeg nu weer niet meteen: 'allemaal complottheorieën'! Het gaat immers gewoon over vragen die iedereen zich zou moeten stellen bij een vaccinatiecampagne. Ik las (of hoorde, ik weet het niet meer) bijvoorbeeld ergens dat iemand die bloedverdunners slikt zich voorlopig best niet laat vaccineren! Nany slikt bloedverdunners (en met haar heel veel bewoners in dat rusthuis, vermoed ik). Zal men daar rekening mee houden als men overmorgen systematisch begint te vaccineren in het rusthuis?

Nany was een beetje ziek de laatste dagen (niets verontrustend) en is bang dat daarom het vaccin haar zal ontzegd worden donderdag. Ik hoop stiekem dat haar vaccinatie inderdaad even wordt uitgesteld!

Deze avond nog eens spruitjes klaargemaakt op de wijze van "alu gobi". Echt heel lekker!

Zoals vroeger

Nog steeds geen antwoord van Charlie maar ik heb wel via via hun dochter kunnen bereiken. Het zou echt niet goed gaan met Maj... maar onmogelijk haar te telefoneren. Haar dochter stelde voor dat ik haar een kaartje zou sturen in het ziekenhuis, wat ik dan ook zal doen. Zoals vroeger dus.

En nu vraag ik me af of ik moet proberen Charlie per telefoon te bereiken (eigenlijk moet ik dan alleen het telefoonnummer van het rusthuis in Heers opzoeken, dat nummer vormen en naar Charlie vragen). Maar... zelf zou ik in zulk geval niet graag veel telefoons krijgen, dus vraag ik me af of iemand anders daar wel van gediend is. En dan denk ik ineens: misschien ook hem gewoon een kaartje sturen, zoals vroeger?

Deze avond keken Roger en ik gezellig samen naar een aflevering van "Inspector Morse". Toen we nog in Antwerpen woonden en nog televisie hadden, keken we daar geregeld naar. Wel, ik heb er deze avond evenveel van genoten!

Zorgen

Gisterenavond wilden we nog kijken naar een aflevering van "Black mirror" (ons aanbevolen door Hendrik). Helaas, bij Roger kregen we geen Nederlandse ondertitels, bij mij dan weer wel... maar ze waren niet gesynchroniseerd. Jammer...

Nog geen antwoord gekregen van Charlie: ik maak me zorgen!

Roger werd 77 jaar!

Dus was het vandaag een beetje feest... op onze manier. 

Late brunch... tijdens dewelke we in de tuin een sperwer (denken we) rustig een duif zagen oppeuzelen. 'Slecht voorteken?' vroeg ik me af. Roger maakte een foto van het "festijn":

Het was weer een koude, grijze dag, dus reden we een beetje rond, onder andere naar Kerniel. Het klooster van Colen bleek nog steeds gesloten. Daarna gingen we bier kopen. Roger ging in z'n eentje de winkel binnen (coronamaatregelen) en vernam er van Lieve dat haar zus Maj serieus ziek is en zelfs gehospitaliseerd sinds 2 weken. Dat was wel even schrikken! Zeggen dat je net nu niemand mag bezoeken in het ziekenhuis! Haar man zou voorlopig in het rusthuis verblijven, misschien hem even een mailtje sturen straks? Ik weet wel niet of hij daar internet heeft...

Roger beantwoordde daarna de vele wensen die hij had gekregen via het internet en uiteindelijk begonnen we samen linzensoep klaar te maken. Ondertussen genoten we van een glaasje sherry en babbelde Roger via de gsm met zijn broer (die zondag 70 jaar wordt) en wij samen daarna lang met Hendrik (ook via de gsm). 

Na onze linzensoep en de afwas besloten we te kijken naar een aflevering van "De nieuwe wereld". Dat deden we tegelijkertijd maar wel elk op zijn scherm. En het was bijzonder interessant: Vragen over Covid 19 uiteraard maar ook over de vaccinatie, collectieve angst, de politieke dimensie van de maatregelen en zelfs over religie en onze verhouding tot de dood. Het is wel vrij lang maar echt boeiend!  

En nu... misschien nog samen kijken naar een aflevering van de ene of andere serie? Maar eerst mailen naar Charlie, de echtgenoot van Maj!

10 jaar...

 ... wordt Elena vandaag. We belden haar op na school en ze vertelde uitbundig over wat voor lekkers ze allemaal zouden eten deze avond, met als hoogtepunt een gebak dat ze gisteren heeft helpen klaarmaken.

Proficiat, grote meid!

Nood brak wet vandaag

 ... en dus overtraden we nog eens enigszins de coronamaatregelen. Weer hetzelfde scenario: over en weer naar de dansschool rijden, zonder Matthias deze keer, "ik ga op reis en ik neem mee" spelen met Eva in de (gelukkig mildere) kou. En toch ook heel even ons opwarmen en spelen met Eva in de keuken terwijl haar ouders in een andere kamer aan het werken waren. Ook een tweede keer luisteren naar de nieuwjaarsbrieven toen Matthias thuiskwam, vlak voor Roger en ik terug naar Haspengouw zouden rijden.

Het is pijnlijk: je voelt dat de kindjes op het punt staan jou te knuffelen en, hoewel je geneigd bent ze stevig te omhelzen, moet je herhalen dat het niet mag!  Maar... weer merkte ik aan enkele opmerkingen dat de kindjes al heel goed beseffen wanneer we eigenlijk in overtreding zijn!

Dokter Joyeux over corona en immuniteit

Ik schrijf weinig de laatste tijd maar we kijken des te meer naar films en series. En naar interviews zoals dit, met dokter Joyeux. 

Het is echt boeiend (wel in het Frans), over onder andere vaccinatie en immuniteit (en in dat verband  legt hij uit waarom vaccinatie vaak minder aanslaat bij oudere mensen). 

Opvallend is weer dat hij tegen dit virus hydroxychloroquine meteen na de besmetting aanraadt (het protocol van Raoult dus, dat hij bij zichzelf heeft toegepast toen hij besmet geraakte), Plus zink preventief uiteraard.

Hij heeft het nog over zoveel andere zaken, zoals bijvoorbeeld de rol van voeding. Echt interessant dus! 

Stilte

Gisteren, buiten het dagelijks lange telefoontje met Nany, een dik uur gebeld met een (heel oude) Matadi-kennis. Ze vertelde me de ziekte en het overlijden van haar echtgenoot in augustus vorig jaar. Vrienden, ik weet niet of jullie zich hem nog herinneren: het gaat over Henry P., echtgenoot van Ghislaine V. De laatste jaren kwamen ze wel niet meer naar de reünies.

Dat lange (niet handenvrij) telefoneren voelde ik weer aan mijn polsen! En na daarna nog een paar uur mails beantwoorden, was ik helemaal niet meer in staat om wat dan ook te typen.

Vandaag, na een gesprek met Nany en enkele boodschappen, een korte vertaling. En dat was weer voldoende "oefening" voor mijn handen! Vandaar de  relatieve stilte hier! 

92 jaar...

 ... zou mijn vader zaliger vandaag geworden zijn! Maar hij verjaart natuurlijk niet meer. Net daarom is het eigenaardig dat ik na verloop van tijd me vaak nog wel iemands verjaardatum herinner en niet zijn overlijdensdatum!

Het blijft koud (al bleven wij gespaard van Spaanse toestanden) en we ontmoeten nog steeds niemand. Iets wat Nany niet begrijpt. Ik leg haar dan (aan telefoon) voor de zoveelste keer de coronamaatregelen uit, ze geraakt er maar niet aan uit. In feite verwijt ze mij en mijn zus zelfs dat we de regels te strikt opvolgen, want veel van haar kennissen vegen hun voeten eraan: 'en wie gaat dat controleren?'

In feite doet me dat terugdenken aan onze opvoeding. Er werd ons iets verboden "omdat wij (ouders) zeggen dat het zo hoort en o wee als jullie betrapt worden op overtreding". Met als gevolg dat we heel vaak het verbod overtraden maar telkens doodsbang waren betrapt te worden. Wat uiteraard enkele keren gebeurde, met alle pijnlijke gevolgen van dien! 

In deze periode speelt Nany (met anderen) een beetje de rol van het kind dat niet goed begrijpt waarom iets niet mag en dus alles aan zijn laars lapt zolang het niet betrapt kan worden en een boete krijgen. Toch krijgen we in verband met die coronamaatregelen vaak veel meer uitleg dan onze ouders ons vroeger gaven (al stel ik me soms wel vragen bij die uitleg, maar dat is een andere zaak).  

Ik vraag me alleen af wat een kind, dat verondersteld wordt zijn ouders te gehoorzamen, ervaart als zijn ouders zelf de wetten niet naleven, 

Na de vaccinatie, eventueel euthanasie, zegt Nany

Vandaag, aan telefoon, vertelde Nany me dat ze ongeduldig wacht op het vaccin. Ik zei haar dat ik nog heel veel twijfels heb, en zij: 'Ik helemaal niet. Als er iets misloopt en ik word er ziek van, vraag ik euthanasie'. 

Tja, alleen word je niet geëuthanaseerd omdat je bijvoorbeeld narcolepsie hebt opgedaan (ik geef zo maar een voorbeeld). 

En is, volgens mij, euthanasie gewoon geassisteerde zelfmoord. Wetende dat Nany zelfmoord in feite afkeurt, hoe verantwoordt ze dan euthanasie? Ik heb het daar al vaak over gehad met haar en... zij gaat er van uit dat, vermits zoiets wettelijk geregeld is, het helemaal in orde is. Dat ze er zich verder geen zorgen hoeft om te maken en er zelfs niet hoeft verder over na te denken. 

Alleen begrijpt ze dus blijkbaar niet dat je niet zomaar geëuthanaseerd wordt omdat je een vervelende bijwerking krijgt van een vaccin.

Over geneesmiddelen en vaccinatie

Iemand maakte me attent op dit artikel in De Tijd. Lees maar eens (ik had zulke zaken al lang gelezen en gehoord op Franstalige sites, maar deze keer is het wel degelijk Nederlands).

Ik ga me toch nog even documenteren voor ik me laat vaccineren! En weer vraag ik me af waarom  hydroxychloroquine werd verboden terwijl het al tientallen jaren zonder probleem werd toegediend. Omdat het zo goed als niets kost?

Kou is blijkbaar heel relatief

Onze verwarming bleek stuk toen we opstonden. Roger belde de installateur die beloofde er deze avond te komen naar kijken en ik heb praktisch niets anders gedaan van de hele dag dan onder een dekentje liggen lezen. Wel trotseerde ik, al rillend, de amper 13°C in de keuken om voor een stoofschotel te zorgen.

Tegen 17 uur kwam de installateur, op 10 minuten was het probleem opgelost en tegen ons avondmaal bereikte de thermometer al 18°C in de keuken.

Daarna telefoontje met Nany die vertelde over haar driekoningenfeest in het rusthuis. Ik vertelde over de panne hier en Nany: 'Tja, dat ken ik! Onlangs was er ook iets met de verwarming hier. Het was maar 23°C in plaats van 26°C op mijn kamer! Kou dat ik had!'

Onze verwarming werkt nu weer maar ik zit nog steeds een beetje na te rillen! En... ik zit al de hele dag me het lot van daklozen aan te trekken! Ik vermoed dat zij, met dit weer, al heel blij zouden zijn met een schuilplaats waar het 13°C is!

Nood breekt wet

Of we morgen nog eens over en weer naar de dansschool moeten rijden, vroeg ik onlangs via telefoon aan onze dochter. Stiekem hoopte ik dat ze ja zou antwoorden! Ik wist dat het een overtreding zou zijn van de coronamaatregelen, maar, zei mijn geweten: 'Nood breekt immers wet'.

Nee, deze week is het niet echt nodig maar we zijn wel welkom. Dus gaan we niet. De maatregelen laten het immers niet toe. Je mag één nauw contact hebben, en de kindjes, dat zijn er al drie (want kinderen tellen mee). Zolang we in de buitenlucht verblijven, is het toegelaten (hoewel, eigenlijk zelfs niet, want we zijn dan met z'n vijven, één persoon te veel dus), maar die ritten zijn het niet... en eerlijk gezegd, ik betwijfel of we tussen de ritten door de moed zouden opbrengen om buiten te blijven met dit koude weer. Waarschijnlijk zouden we gewoon naar binnen gaan en ook nog contact hebben met dochterlief: helemaal over de schreef!

Ik weet het, er zijn veel mensen die de maatregelen een eigen interpretatie geven, die bijvoorbeeld al eens bij de ene en dan bij de andere kennis op bezoek gaan. Ik wil die "wetten" echter zo goed mogelijk opvolgen. Uit burgerzin uiteraard maar ook om de kindjes geen slecht voorbeeld te geven. 

Jammer is het wel. 

P.S. Ik lees dat voor samenscholingen in de buitenlucht kinderen onder de 12 niet meetellen. Ik vergiste me dus.

"Buiten mag je met maximum 4 personen zijn. Je moet 1,5 meter afstand houden. Kinderen onder de 12 jaar tellen niet mee."

Bruno

Ik spaar mijn handen... en schrijf dus (bijna) niets maar lees en bekijk veel. Onder andere dit betoog van Bruno waar ik mee akkoord ga!

Nieuwjaarsbrieven

De kindjes aan telefoon gehad vandaag. Ze lazen hun nieuwjaarsbrief voor. Zo schattig... helaas kon het dit jaar niet zoals vorige jaren. Toen kwamen ze naar hier en ging dat gepaard met een etentje samen met hen en hun ouders.  Dit jaar mocht dat niet. 

Geen televisie!

Nee, voor ons is dat geen probleem, we hebben immers geen televisie. Maar... gisteren dacht ik nog aan de mensen in onze buurt die wel tv kijken via Telenet en geen televisie hadden zolang  we zonder internet zaten. 

En inderdaad: deze avond belde straatgenote V. ons daarover. Ze sprak met Roger (ik was aan het afwassen) en vertelde dat ze gisteren dus uren zonder tv hadden gezeten... en dat ze in deelgemeente Horpmaal zelfs uren zonder elektriciteit zaten. Vreselijk!

Langs de andere kant: ik herinnerde me deze avond de avonden bij marraine destijds en hoe we daar enkel in de woonkeuken een kachel hadden. Er was geen televisie, internet bestond nog niet, de keuken werd schaars verlicht en toch waren de avonden gezellig. Ik slaagde erin te lezen of zelfs te schrijven aan de centrale tafel waar iedereen rond zat, terwijl de anderen het nieuws bespraken of zich bezighielden met naai- of breiwerk.

En ik maar klagen omdat we even geen internet hebben of omdat ons huis niet het warmste is! Wat ben je comfort toch snel gewend!