We gingen op dokterscontrole vandaag, weer in het ziekenhuis in Sint-Truiden. Pijltjes volgen, handen ontsmetten, enz.
In de wachtzaal zaten enkele jonge moeders met hun baby (ik vermoed te wachten op wegen, inenten enzoverder). Ze waren aan het keuvelen en elkaars kindje aan het bewonderen en vergelijken en ze giechelden veel. Dat ging van 'Hoe schattig! Hoe oud is hij? Is het een meisje? Wat kan ze al? Gaat ze al naar de crèche? Is het uw eerste kindje? Ik heb er al eentje van bijna vier jaar...'
Ineens zegt Roger me daar, op dezelfde toon als die fiere jonge moeders en ook al giechelend, vrij luid: 'En ik heb er al drie van rond de 40 jaar!'
Ik hoop dat de jonge moeders hem niet gehoord hebben (ik vermoed van wel) en niet doorhadden waarom ik ineens in een luide lach schoot!
Met Roger was alles oké en we wandelden daarna nog een klein uur rond in Sint-Truiden.
Deze avond weer anderhalf uur besteed aan het overtypen van een vierde brief (van 11 juli 1960) van mijn vader. Nu is hij met anderen gevlucht naar Pointe-Noire. Het overtypen vraagt ontzettend veel tijd maar het resultaat is wel boeiend!
O ja, ik heb vandaag een vertaling gemist! We zaten in onze werkkamer toen Roger mijn gsm hoorde rinkelen in de keuken. Ik ging kijken: ik had een oproep van een klant gemist. Ik blij natuurlijk, want sinds heel die Coronacrisis is het maar pover op het gebied van vertalingen. Het geld dat ik daarmee verdien komt anders altijd goed van pas voor geschenken! En... binnenkort begint immers het geschenkenseizoen: verjaardagen, Sinterklaas (die we toch moeten helpen), Kerstmis.
Ik bel dus meteen (dacht ik maar blijkbaar was het niet zo direct) terug naar de klant die me zegt dat het een super dringende opdracht betrof en dat ze ondertussen al een andere vertaler hebben gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten