Het leek ingewikkeld zoals dochterlief het ons uitlegde tijdens het middagmaal, het Corona-scenario in de dansschool! Maar in feite viel het enorm mee!
Zij had zelf de kindjes van school gehaald ('veel te druk rond die school!') maar wij zouden de meisjes naar en van de danslessen rijden. Matthias zou thuis blijven met een vriendje dat op bezoek was.
Het liep ongelooflijk gesmeerd in de dansschool: Elena om 13:15 uur afgezet aan een zijingang die onmiddellijk toegang verschaft naar de zaal waar ze moest zijn. Eva om 13:30 uur afgezet op het terras van waaruit ze rechtstreeks naar "haar" danszaal rechts van het terras kon.
Daarna hadden we een uurtje vrij. En Roger stelde voor zijn oudste zus (die niet ver daar vandaan woont) te bezoeken. 'Ze zit wel niet in onze bubbel', zei ik nog... maar Roger leek er zoveel zin in te hebben dat we toch even bij haar aanbelden. We konden niet lang blijven, want om 14:30 uur moesten we Eva afhalen, die via een andere deur het terras op kwam. Ik merkte dat ze me eerst niet zag staan (Roger wachtte in de auto) tussen al die gemaskerde mensen die allemaal zo ver uit elkaar stonden dat ze het hele terras inpalmden. Dus trok ik heel even mijn mondkapje naar beneden en Eva kwam meteen heel enthousiast op mij afgelopen.
Nog vlak voor Eva verscheen, had ik even Elena ontmoet die om 14:15 uur van haar eerste dansles naar de tweede was gelopen. Daarvoor moest ze rond het gebouw gaan en vanop het terras de "terraszaal" links binnengaan. Maar op dat moment wachtte ze nog, samen met een vriendin, op het begin van haar tweede les, om 14:45 uur.
Met Eva reden we naar "huis". Vieruurtje met hun mama, Matthias en zijn vriendje en tegen 15:45 uur weer Elena ophalen. Zij herkende me meteen, ondanks dat masker.
Thuis wat fruit en koekjes voor Elena en kort daarop buurmeisje Anna die ook kwam spelen.
Na een poosje begonnen dochterlief en ik het eten voor te bereiden (met de hulp van Eva... die zich onder andere afvroeg waarom ik haar mama soms nog "meisje" noem hoewel ze een vrouw is).
In het naar huis rijden, 's avonds laat, bedacht ik dat, hoe gesmeerd en voorzichtig het ook liep in de dansschool en misschien in de gewone scholen, Covid-19 bijna niet meer te ontwijken is nu het gewone leven min of meer wordt hervat. Schoonzoon werkt meestal thuis maar één enkele vergadering zoals vandaag kan bepalend zijn. De kinderen passen op (en durven Roger en mij nog niet te knuffelen), maar één klasgenootje, dat in contact is gekomen met een neefje dat het virus zitten heeft, en daarna zelf ziek werd (zoals Elena me vertelde: 'Ze moet wel nog getest worden hé, oma! Maar als ze inderdaad Corona heeft, zal ze even niet naar school mogen komen) is voldoende om het virus (via Elena en ons, zelfs als we geen symptomen hebben) tot in ons dorp te verspreiden!
Wij weten niet wie de zus van Roger heeft ontmoet de laatste dagen, en nog minder of mijn neef, die ons gisteren verraste, onlangs contact had met een besmette persoon.
Ach, Roger en ik zullen voorlopig zo voorzichtig mogelijk blijven en nog maar even wachten om met vrienden af te spreken!
Met Nany daarentegen spreken we heel binnenkort af: de regels worden vanaf morgen serieus versoepeld in het rusthuis!
O ja, het is opnieuw heel mooi weer en... ik heb enkele vervelende muggenbeten opgedaan bij dochterlief (Elena ook trouwens). Terwijl ik probeerde er niet aan te krabben, dacht ik terug aan mijn kinderjaren in Congo. Waar elke muggenbeet kon uitmonden in malaria! Eigenlijk was het in die tijd en daar veel gevaarlijker dan hier nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten