Ik voel opnieuw de kou door de kieren achter mijn rug terwijl het onlangs zo lenteachtig weer was! Maar ja, dat is heel normaal rond deze tijd van het jaar. Dat ik me zorgen maakt heeft dan ook niets daarmee te maken.
Ik belde zoals elke dag naar Nany die deze keer niet klaagde: ze zou haar dokter op bezoek krijgen (en zelfs dat soort bezoek is voor haar voldoende). Maar... ze lijkt steeds minder te eten, gaat vaak gewoon niet naar de eetkamer als het etenstijd is en weigert zelfs geregeld de soep die dan op haar kamer wordt gebracht, want "ze heeft gewoon geen honger". En ze valt constant in slaap, zegt ze zelf. Ze kijkt wat tv (maar lijkt nog steeds niet begrepen te hebben dat er een oorlog aan de gang is) en wordt dan een hele poos later wakker, terwijl ze niet had beseft dat ze in slaap viel. Hetzelfde gebeurt als ze de krant wil doornemen. Ik belde haar nog eens deze avond: de dokter was niet langsgekomen maar dat zou morgen zeker gebeuren. En daar keek ze dan weer naar uit. Terwijl ze vrij duidelijk was toen ze me die zaken vertelde, was de rest van haar uitleg zo verward! Ze spreekt over mensen die overleden zijn alsof ze nog leven en van sommige mensen, die nog in leven zijn, herinnert ze zich de naam niet meer (dat laatste is niet echt nieuw). Hoewel, op een zeker moment leek ze dan weer zeer bij de pinken. Ik verklapte haar dat we bij ons volgend bezoek van plan waren samen met haar naar ons vroeger huis in Schoten te rijden (waar we naast "tante" José woonden). Nany vond dat een uitstekend idee, 'tenminste als de brandstof niet veel te duur is geworden.'
Ik maak me dus zorgen hoewel ik objectief weet dat ze al een mooie leeftijd heeft bereikt en dat het einde sowieso nadert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten