Ik was vandaag bij de oogarts. Zijn eerste verzoek was dat we onze mondkapjes zouden uitdoen. Dan vertelde hij dat hij al een uitnodiging had gekregen voor een vierde (corona-)prik. Dat vond hij veel te snel na de derde, dus weigerde hij voorlopig. Hij vroeg zich wel af waarom hij al daartoe werd uitgenodigd, vermits hij heel gezond is. En toen bleek dat hij volgende maand 80 jaar wordt (en dat de reden is natuurlijk)! Ik schatte hem even oud als ik!
Evenals ik herinnerde de arts zich geamuseerd de tijd dat we mensen van onze leeftijd stokoud noemden! 'En nu zijn we zelf zo oud!', was zijn gelaten conclusie.
Wat een geluk eigenlijk als mensen het beroep, dat ze met liefde (je voelt dat hij het heel graag doet, die oogarts) gekozen hebben, kunnen blijven uitoefenen na de pensioenleeftijd! Ikzelf heb - door de pijnen in pezen en gewrichten - enkele vertalingen moeten weigeren vorig jaar en de gevolgen daarvan laten zich serieus voelen!
Alles was in orde met mijn ogen. Een begin van cataract (eigenlijk al jaren lang maar het verslechtert niet) maar de arts raadt aan niet te laten opereren zolang ik er geen hinder van ondervind. De oogarts liet me wel ervaren hoe ik zou zien na een geslaagde operatie en dat was wel opvallend beter dan hoe ik nu zie.
Daarna deden we onze wekelijkse boodschappen. In een warenhuis kwamen we een lid van de werkgroep WO I-II tegen. Hij vertelde ons dat de derde collectedag (dat was vorige zondag) evenmin een succes werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten