Ik belde haar zoals elke dag op. En ze leek niet zo heel blij: normaal gezien zou ze vandaag een dochter van "tante" José op bezoek krijgen maar die zou waarschijnlijk niet komen en ze had daar zo naar uitgekeken. Toen ik haar vroeg waarom ze dacht dat het bezoek niet zou doorgaan was het niet echt duidelijk waarop die vrees steunde. Maar... een paar uur later (na onze wekelijkse boodschappen) vond ik een foto die N. (de dochter van "tante" José) me had opgestuurd: een blije Nany in de cafetaria van het rusthuis (in gezelschap van N. uiteraard).
Eigenaardig genoeg repte Nany nog steeds met geen woord over de oorlog, hoewel haar televisie weer aanstond toen ik belde (ik moest haar immers opnieuw aanraden die uit te zetten als ze me wilde verstaan). Ik vraag me af of ze nog wel beseft wat er allemaal wordt gezegd op tv?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten