Normaal gezien waren we vandaag bij onze vrienden in de buurt van La Roche. Aangezien hij binnen een paar maanden 93 jaar wordt, zij binnenkort 87 (of 88?), vermoed ik dat we niet zouden gewandeld hebben, wel heel veel gepraat in hun tuin en leefkeuken.
Maar het mocht dus niet, dat bezoek.
Roger en ik hebben wel een korte wandeling gemaakt. We reden eerst wat rond. Weer overal heel veel wandelaars en fietsers die echt niet veel afstand hielden van elkaar (zijn het wij die overdrijven?) maar, in de buurt van het klooster van Colen (Kerniel), niemand.
De vlierstruiken staan volop in bloei, maar dat had ik al in onze tuin opgemerkt. Maar de meidoorn is uitgebloeid. Dat parfum heb ik dus gemist dit jaar. Jammer!
Lang hebben we niet gewandeld. Ik merk dat mijn ritme veel te traag is voor Roger (ik steun nog steeds op zijn rechterarm maar gebruik al wel mijn rechter wandelstok opnieuw). Telkens opnieuw begint hij sneller te stappen en kan ik weer bijna niet volgen (ik heb het al gezegd, Roger is niet echt galant!).
Het was warm vandaag. Ik genoot van de zon (en van lectuur) op het binnenplein. En belde er naar Nany. Ze verstond me echter weer zo slecht dat ik naar de keuken verhuisde, waar ze me iets beter leek te verstaan. Ze vroeg zich af hoe het morgen zou voelen, het eerste wekelijks bezoek van broertje. Of ze van die 20 minuten achter plexiglas meer zou genieten dan van een gewoon telefoontje.
Gisteren mailde een goede vriendin me dat ik volgens haar mijn moeder mag gaan bezoeken. Wel nee: dat mag dus niet, net zoals ik, volgens de regels, de kinderen en kleinkinderen niet mag ontmoeten. Het heeft te maken met die ingewikkelde sociale bubbel-maatregel (ik weet dat de meeste mensen daar geen rekening mee houden, en weer vraag ik me af of Roger en ik overdrijven) én met de bezoekregeling in het rusthuis: slechts één en dezelfde bezoeker één keer 20 minuten elke week.
Een andere vriendin beweerde onlangs in een chatbericht dat die maatregelen familieleden van elkaar doen vervreemden. Ze had haar dochter al twee maanden niet gezien, stel je voor!
Ik moest terugdenken aan ons verblijf in Matadi. Ik was (in april 1954) 4 jaar en 5 maanden toen we naar Congo vertrokken. Drie jaar heb ik mijn marraine en Nononc niet gezien. We hadden geen telefoon, brieven deden er ongeveer 14 dagen over om ons te bereiken (ik kon ze nog niet lezen, Nany las ze voor), en internet bestond uiteraard niet. Wel, drie jaar lang heb ik genoten van ons verblijf in Matadi maar tegelijkertijd elke dag naar mijn marraine en Nononc verlangd! Nee, als je echt van iemand houdt, vervreemd je niet van hem als je hem enkele jaren niet ontmoet! Zusje Bie, die wist na die drie jaar wel niet meer wie marraine of Nononc waren. Maar zij was amper 11 maanden oud toen we naar Congo vertrokken.
Dus, nee, hoewel ik heel graag onze kinderen en kleinkinderen zou terugzien, ik geloof niet dat we van elkaar vervreemden door de maatregels!
Deze avond met Roger gekeken naar de laatste aflevering van "Chernobyl". Akelig, angstaanjagend maar goed!
Dus, Hendrik, we hebben tijd voor jouw project met die foto's. Vertel maar hoe het verder moet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten