Nany

Nany is mijn moeder en uiteraard heet ze niet echt Nany. Nany is hoe ze genoemd wordt door haar kleinkinderen.

Toen bleek dat we haar niet konden bezoeken op 15 augustus, hoopte ik dat het volgend weekend zou mogen. De maatregelen werden helaas niet echt versoepeld! Ze mag nu wel met een bezoeker op stap (met mondkapje en liefst niet op café) tussen 10 en 11 uur of een halfuur bezoek krijgen in de bezoekruimte (met mondkapje) vanaf 14:30 uur, als ik me niet vergis. De bezoeker (die in zijn eentje moet zijn) mag wel niet naar toilet in het rusthuis. Al die regels maken het voor Roger en mij onmogelijk haar te bezoeken!

Ik had ze vandaag wel drie keer aan telefoon. De eerste keer belde ik haar zelf op. Ze had niet veel tijd, want ze werd tijdens ons gesprek geroepen om deel te nemen aan ik weet niet welke activiteit. 

De tweede keer belde ze me zelf op. Ik had haar gisteren immers drie keer tevergeefs proberen te bereiken. Zus Bie mailde me dat Nany's telefoon toen defect was en Nany belde vandaag de laatst gemiste oproep weer op (waarschijnlijk via "1919"). Toen ik opnam, zei ze: 'Ha, jij hebt me gisteren dus proberen te bellen! Ik laat je dan maar hé!' en ik bleef verbouwereerd achter! 

De derde keer was tijdens ons avondmaal: ze belde op mijn gsm. Ik heb niet opgenomen maar vlak na het eten teruggebeld met de vaste telefoon (mijn gsm werkt echt heel slecht binnenshuis). Ze vertelde uitgebreid over de problemen met haar vaste telefoon (maar, eerlijk gezegd, ik heb er niets van begrepen) en begon daarna ook uitgebreid te vertellen over zaken die ze eergisteren al heel uitgebreid verteld had. 

Ik voelde echter weer een ondertoon van jaloezie: andere bewoners gaan wel elke dag een uurtje wandelen met een van hun kinderen; en die zoon of dochter vindt dat ideaal, want zo heeft hij/zij zijn/haar middag vrij. En andere bewoners krijgen elke dag bezoek van kinderen of van minstens één kleinkind. Zij daarentegen krijgt bijna niemand op bezoek! Maar ja, ze begrijpt dat het moeilijk is met die afspraken die je op voorhand moet maken met het rusthuis. En, als Roger en ik dichterbij zouden wonen en Roger haar kon helpen met enkele technische probleempjes, mochten we wel op haar kamer en hoefde ons bezoek zich niet af te spelen in de bezoekruimte, met mondkapje en zo.

Tussendoor probeerde ik haar duidelijk te maken dat al die Covid-maatregelen maakten dat ik mijn kinderen maanden niet ontmoet heb en dat ik ze nu nog steeds maar sporadisch zie, maar ja, Nany luistert nooit echt aan telefoon. Ik heb trouwens zelf een einde moeten maken aan ons gesprek door te zeggen dat ik absoluut moest beginnen afwassen!

En.. mijn armen deden meer pijn daarna dan na het schoonmaken van onze werkkamer!