maandag 8 november 2021

Ontmoeting met een baby

Weer naar de dokter vandaag (ik ben nog nooit zo vaak naar de dokter geweest als de laatste tijd en dat zal nog een poosje aanhouden). Zoals het hoort in deze "covidperiode", in de wachtzaal, buiten ons, enkel een moeder met haar kindje van - schatte ik - 2 jaar. De peuter begint naar mij te wuiven en ik vraag hem hoeveel jaar hij is. Waarop de moeder antwoordt dat hij nog niet spreekt, dat hij maar 22 maanden is. We praten een beetje, die moeder en ik, en ondertussen zit die baby te lachen naar mij, te wiebelen, te gebaren en te wuiven. Ik "praat terug" en jawel, al antwoordt hij nog niet met woorden, hij reageert op alles wat ik zeg met zijn mimiek, zijn lach of zijn gebaren. 

Maar dan kwam de dokter mij halen (ik had hem niet zien aankomen), wat een einde maakte aan mijn  "gesprek" met de baby. En jawel hoor, alles nog oké met mijn genezingsproces, al vind ik het heel erg dat ik nu zoveel medicijnen moet slikken. 

Ik heb me dikwijls afgevraagd hoe een baby (of moet ik ze al "peuter" noemen?) van ongeveer 2 jaar (dit kind was dus wel iets jonger) de mensen rondom zich ervaart, hoeveel hij/zij al begrijpt zonder dat hij/zij echt kan antwoorden (volgens mijn eigen herinneringen en wat ik heb ervaren met mijn eigen kinderen, al heel veel... maar ik weet niet precies hoeveel). En ik denk dat wij, volwassenen, daar niet voldoende van bewust zijn.

Ik weet het, het kan raar klinken als ik, in dit geval, spreek over "eigen herinneringen" maar... mijn herinneringen gaan volgens mij terug naar de tijd dat ik nog net geen twee jaar was - al zijn de allereerste heel, heel vaag. Hoewel ik - naar het schijnt - op heel vroege leeftijd sprak, herinner ik me nu nog (echt!) dat ik vaak niet wist hoe ik bepaalde gevoelens moest verwoorden, dat ik "eigenaardige of weinig geloofwaardige praat vertelde" omdat ik niet wist hoe ik het anders moest zeggen en dat ik me dikwijls daardoor heel "gefrustreerd" voelde (uiteraard kende ik toen dat woord niet en wist ik niet waarom ik me ongelukkig voelde noch hoe ik moest duidelijk maken dat ik me zo voelde).

Ach, die baby zorgde dus dat ik me weer heel even peuter voelde en dat vond ik de belangrijkste gebeurtenis van deze dag! Bedankt, onbekende baby!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten