Vandaag, net na een telefoontje van Jan Gerits (hij en Jo Corstjens komen binnen een paar weken even naar hier om zaken in verband met de Limburgse monografieën te bespreken), een oproep van vriend Karel. Of we binnenkort afspreken. Karel wil altijd op café gaan maar Roger stelde hem voor volgende maand eens naar hier te komen. Dat vond Karel niet ideaal, hoewel hij de argumenten die Roger aanhaalde beaamde... maar hij vond dat we toch maar naar het pijpen van de overheid moeten dansen om ons sociale leven te vrijwaren. Wat ik begrijp al heb ik moeite met die houding - hoewel ik weet dat, voor een volgend bezoek aan Nany bijvoorbeeld, ik me ook min of meer zal moeten aanpassen: met haar, gezien haar leeftijd, begin ik immers geen discussie meer over heel die toestand.
Heel die inleiding om te zeggen dat ik vandaag nogal met die zaken bezig was in mijn hoofd... en dan val ik weer "toevallig" - terwijl ik eigenlijk wat ontspanning zocht - op dit heel interessante discours waar ik me wel in terugvind (al beweer ik niet dat ik tot die intelligente mensen behoor waar het onder andere over gaat - en o ja, sorry, het is weer in het Frans). En, vlak daarna, viel ik op dit van Florian Philippot. Waarin hij vertelt dat professor Didier Raoult ineens veel meer dan vroeger loslaat over de crisis (omdat hij binnenkort toch op pensioen gaat? Artsen mogen nu immers niet meer vrijuit spreken!). Een beetje angstaanjagende zaken waar anderen het ook al over hadden maar nooit zo concreet.
Twee video's die me een beetje angst voor de toekomst inboezemden maar die me tegelijk de vraag deden stellen of de mensen beginnen wakker te worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten