Marie-Rose

Ik heb vandaag (relatief) weinig tijd doorgebracht aan mijn pc.
Wel enkele mails beantwoord van zus en zo maar ik had de belangrijke mail van Matadi-vriendin Marie-Rose zelfs nog niet gevonden voor deze avond.

Marie-Rose heeft de gewoonte vaak een hele reeks (tot wel 40 per dag) mails met grappen en grollen door te sturen. Het was me al opgevallen dat ze dat de laatste dagen niet meer deed (en eerlijk gezegd, ik was er niet kwaad om).

En dan ontdek ik deze avond ergens tussen de post eindelijk die mail van haar, geschreven vanop een intensieve afdeling van een of ander ziekenhuis in Brussel.

Ze zegt dat ze tijdens een operatie voor een knieprothese enkele infarcten heeft gedaan. Dat ze vlak na het wakker worden weer een infarct kreeg, dat ze later ook bleek water op de longen te hebben, dat ze een stent kreeg ingeplant en dat men heeft vastgesteld dat ze diabetica is.
En... dat ze geen bezoek wenst.

Uiteraard heb ik haar meteen een antwoordmail gestuurd.
En tijdens mijn lectuur op papier deze avond, waarbij ik meestal een beetje wegdoezel, dacht ik heel fel aan haar.

Ze is, denk ik, twee jaar ouder dan ik, heel eenzaam en alles behalve gelukkig. Ik probeerde daar wat aan te doen via het internet maar ik geef toe: veel te weinig.

Weer schuldgevoelens dus... maar langs de andere kant, ik kan echt niet de hele wereld op mijn schouders laden!

Gemakkelijk excuus, ik weet het! Marie-Rose is immers niet de hele wereld!