Ik heb alle opstellen gelezen en geëvalueerd (behalve op "historiciteit", want daarvoor ken ik de geschiedenis van Heers niet goed genoeg). We zijn gaan "wandelen" in de Action, ik telefoneerde even met vriendin Liliane en ik heb verder gelezen in het cadeau van Ludo D.: een heel interessant boek over het kasteel van Heers en de familie de Stockhem.
Ik kreeg ook een mailtje van Luis Ruiz: Alex Marut, de vroegere secretaris van de KVLS is overleden, op 70 jaar!
'Het was gisteren superdepuper leuk', mailde Eva me deze ochtend. Ze heeft gelijk: we hebben veel gelachen, serieus gepraat, veel gewandeld (en zelfs in de regen die opnieuw blijft aanhouden), en zij heeft veel gedanst. In feite heb ik er ook volop van genoten en toch... ik zie me echt niet meer zo'n druk leven leiden!
Eigenlijk hebben we het druk genoeg voor onze leeftijd! 😀 Vandaag hebben we bijvoorbeeld nog eens onze werkkamer onder handen genomen (en een beetje gesukkeld met de stofzuiger) en de nodige gymnastiekoefeningen om die overvolle kamer in orde te krijgen gaven ons voldoende beweging!
Ik vond in onze brievenbus ook nieuwe opstellen voor de schrijfwedstrijd van Heemkunde Groot Heers. Ik las ze deze avond diagonaal en ik vind ze nog beter dan de eerste teksten. Roger (aan wie ik één tekst liet lezen) vroeg zich zelfs af of iemand van ongeveer 12 jaar dat kon hebben geschreven, maar ik vermoed dat de opstellen in de klas zijn gemaakt en dat valsspelen dus uitgesloten was - ik moet er trouwens naar informeren als we binnenkort vergaderen daarover.
Voor de rest ben ik eindelijk het boekje over de familie de Stockhem en Heers beginnen lezen: heel interessant - eigenlijk had ik dat moeten gelezen hebben voor ik aan het documenteren van die foto's begon!
En dan deze avond naar dit akelige nieuws gekeken. Die parkinsonpatiënt heeft uiteraard het recht om voor euthanasie te kiezen en daarvoor vandaag naar ons land te komen, vermits het in Frankrijk nog steeds niet is toegelaten, maar euthanasie "le soin ultime" noemen en hem die "ultieme zorg" beloven omdat hij bewezen heeft niet "suicidaal" te zijn?
Deze ochtend vonden we een cadeau van heemkundelid Ludo D. in de brievenbus.
Lijkt heel interessant maar ik kreeg nog niet de kans om het boekje te lezen: het werd druk, druk!
Om 15 uur moesten we Eva en haar vriendin afhalen van een eerste dansles in het Leuvense. Ondanks het drukke verkeer onderweg waren we ruim op tijd. In het naar "huis" rijden echter zorgden wegenwerken, omleidingen en vertraging ervoor dat, nadat we het vriendinnetje bij haar thuis hadden afgezet, we nog net een kwartiertje hadden voor we alweer moesten vertrekken.
Nu reden Elena en Matthias mee en het ging naar het immense "Heilig Hartinstituut" in Heverlee. We dachten er een halfuur over te doen maar al na 10 minuten waren we ter plaatse. Omdat Eva nog bijna een halfuur had voor haar tweede dansles begon, liepen we naar een universitaire cafetaria in de buurt, die dochterlief me had aangewezen. Dat werd echter zoeken in al die straatjes, speelpleinen en gangen en toen we eindelijk de cafetaria bereikten, beseften we dat er al een kwartier was verstreken.
'Ik loop wel even met Eva naar haar dansles,' stelde Matthias voor. 'Wachten jullie hier op mij'. We wachtten maar toen na ongeveer 15 minuten Matthias nog niet terug was, begon Roger zich zorgen te maken. Hij liep hem achterna en verloor bijna zijn weg in dat labyrint.
Elena en ik wachtten ondertussen en grapten dat wij misschien nog op zoek zouden moeten naar de twee mannen. Kort daarop zagen we Matthias verschijnen van achter een hoek, vlak daarna gevolgd door Roger die vanuit een andere richting kwam.
We gingen de cafetaria binnen en kozen een plekje aan het raam. De kindjes vertelden enthousiast over school, vrienden en hun toekomstplannen.
Om 17:15 uur besloten we terug te keren naar de auto en van daar naar de dansschool te wandelen. Matthias voerde ons weer langs andere straatjes en steegjes en stipt om 17:30 uur pikten we Eva op na de dansles.
Eva bracht ons terug naar de auto via weer andere speelplaatsen, gangen en straatjes. We reden naar "huis". Het piekuur was echter begonnen, het was overal vreselijk druk, we kregen weer te maken met wegenwerken en omleidingen en toen we om 18:30 uur bijna "thuis" waren, kreeg ik een telefoontje van dochterlief die zich begon zorgen te maken.
Het eten stond al klaar, we schoven dus meteen mee aan tafel en genoten van heerlijke zalm met "pasta con pesto".
Na het avondmaal reden Roger en ik terug naar huis en ik bedacht dat ik aan zo'n druk leven niet meer zou kunnen wennen!
Deze ochtend, terwijl Roger zijn toilet deed voor hij ons een eitje zou bakken, besloot ik online te zoeken naar informatie over de traditionele pauselijke zegen "Urbi et Orbi". Ik vond er meteen een video over en kreeg nog de tijd om die helemaal te bekijken.
Toen we aan tafel gingen voor onze brunch, hoorde ik op de radio dat paus Franciscus deze ochtend was overleden! (de video's zijn in het Frans, en de automatische Nederlandse vertaling - via "ondertitels" en "instellingen" onderaan de video - is niet optimaal maar voldoende om te kunnen volgen).
Ik keek dus na onze brunch naar bovenstaande video en bedacht dat het weer een eigenaardig toeval is dat de eerste keer dat ik echt nieuwsgierig ben naar die "Urbi et Orbi", ik vlak daarna hoor dat de paus is overleden!
En toen herinnerde ik me dat Jan Gerits vandaag 93 jaar wordt. Ik probeerde hem telefonisch te feliciteren maar hij nam niet op. Dus stuurde ik hem een mail die hij hopelijk snel zal lezen.
Nog net voor we deze middag naar het Leuvense reden, las ik deze heel mooie tekst van dokter Jean-Pierre Willem. Over dood en verrijzenis, weliswaar weer in het Frans, maar dat hoeft tegenwoordig geen probleem meer te zijn (een paar muisklikken en de tekst is vertaald).
We pikten deze middag Hendrik en Debby op aan het station van Leuven en reden naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger al aanwezig was. Dit jaar hadden de paasklokken hier geen paaseieren gebracht ('Geen snoep meer', had Roger verordend) maar we hadden uiteraard wel enkele andere presentjes bij ons. En... dochterlief had voor mij een heel mooie witte blouse gemaakt!
Op het terras, in de zon, dronken we Cava of Kidibul, genoten we van talrijke verrukkelijke hapjes bereid door dochter en schoonzoon, wisselden we nieuwtjes uit, lachten en speelden spelletjes. Omdat de lekkernijen elkaar maar bleven opvolgen, dacht ik dat we bezig waren aan een hapjesmaaltijd maar nee...
Toen het tegen de avond begon af te koelen, gingen we naar binnen, waar ons nog lamsbout, gegrilde groentjes en uitstekende Riojawijn werden geserveerd, gevolgd door een ijsje en koffie of thee. We haalden herinneringen op, onder andere aan pastoor Soetewey en zijn mooie missen! Dochterlief en haar broers herinnerden zich hoe goed hij kon zingen en hoe hij een hele kerk enthousiast aan het zingen kreeg. Ik besefte dat de Paaswake waar ik gisteren virtueel aan deelnam eigenlijk verre van "bijna even mooi" was als die liturgie!
We speelden nog met de kindjes, praatten voort over onze bezigheden en plannen en tegen 20 uur brachten we Debby en Hendrik terug naar het station. Roger en ik reden daarna terug naar Haspengouw.
Onze wei moest dringend onder handen worden genomen en Roger vroeg daarvoor nog eens hulp aan P., de vader van buurjongen L. Vandaag zorgde P. daarvoor en hij rekende niets aan: wat een mooi paasgeschenk!
De hele dag al had ik heimwee naar onze vroegere Paaswaken in Antwerpen. Toen gingen we eerst naar de prachtige viering in de Sint-Walburgiskerk, voorgegaan door pastoor Louis Soetewey zaliger. Daarna was het thuis feest, met mijn moeder Nany erbij.
Toen ik na ons avondeten wilde kijken naar het avondjournaal op mijn scherm, viel ik heel toevallig op een gestreamde Paaswake in de parochiekerk van dochterlief en schoonzoon. Ik bleef de dienst volgen (en heb dus nog niet naar het televisienieuws gekeken). Hoewel een beetje lang, was die bijna even mooi en doorleefd als de vieringen van pater Soetewey, en met evenveel symboliek. Er was vrij veel volk in de kerk, wat me enigszins verwonderde (nee, dochter, schoonzoon en de kindjes heb ik niet gezien 😀).
Wat een eigenaardig toeval weer: ik had zoveel heimwee naar die vroegere vieringen en ik stuit op die viering die net begon!
Onlangs hadden dochterlief en ik het over soep maken. Ik bereid mijn groentesoepen meestal met diepvriesgroenten. Dochterlief dacht dat die groenten minder gezond zijn dan verse groenten, waarop ik argumenteerde dat "verse" groenten, tenzij je ze zelf uit de tuin haalt en meteen klaarmaakt, eigenlijk al dagen oud zijn voordat je ze verwerkt in de soep.
Diepvriesgroenten daarentegen worden vrijwel meteen na de oogst ingevroren, waardoor ze hun vitaminen beter behouden. Wel gaf ik toe dat de smaak enigszins kan afnemen.
Waarop dochterlief zich afvroeg of er bij het invriezen iets aan de groenten werd toegevoegd. Ik verzekerde haar van niet maar ik zag de twijfel in haar ogen! 😀
Deze avond viel ik toevallig op een uitleg van dokter en voedingsdeskundige Jean-Michel Cohen, die precies hetzelfde zegt als ik: verse groenten verliezen tot 40% van hun vitaminen tussen de oogst en het gebruik ervan (tenzij je ze direct uit je tuin haalt en klaarmaakt - het gehalte aan mineralen verandert niet). Diepvriesgroenten hebben dat nadeel niet en zijn dus gezonder, al verliezen ze inderdaad een klein beetje smaak door het invriesproces.
Vandaag was weer een rustige dag maar ik heb toch een paar interessante nieuwtjes vernomen!
Een mailtje van heemkundelid Georges gekregen: het fotoalbum met documentatie staat op de site: knap gedaan!
Deze avond een telefoontje met Hendrik en Debby die net thuiskwamen van een reisje (en daarom niet aanwezig konden zijn vorige zondag). We zien elkaar heel binnenkort weer!
En ook nog gekeken naar een interview met Didier Raoult waarin ik onder andere een detail hoorde dat ik niet vermoedde: in Amerika wordt andere suiker dan in Europa gebruikt voor de fabricatie van Coca-Cola. Hij denkt dat dat onderscheid een van de oorzaken kan zijn van de obesitasepidemie in Amerika (hij legt ook uit waarom fructose nog ongezonder is dan glucose).
En het mooiste: deze avond vernomen dat de ezelin van Céleste en Charlotte een veulen ter wereld heeft gebracht!
Deze dagen voelen een beetje als vakantie: ik heb niet veel anders gedaan dan lezen, koken en video's kijken. Video's in verband met de Goede Week (ik merkte vorige zondag terloops op dat het Palmzondag was en dat leek heel gedemodeerd over te komen, zelfs voor mensen die nog praktiseren) én naar video's van een Frans immobiliënkantoor.
Natuurlijk gaan we niet naar Frankrijk verhuizen, maar vlak na ons huwelijk dachten we er soms wel vaag aan naar Spanje of Frankrijk te emigreren. Het is er nooit van gekomen en toen we op pensioen gingen, hadden we geen zin om zo ver van de kinderen te gaan wonen.
Maar huizen bekijken (en inrichten) heb ik altijd graag gedaan, dus ik geniet volop van die video's!
Toen we in Haspengouw kwamen wonen, werden we tot en met bekoord door de taarten in het klooster van Colen. We gingen praktisch elke week op bezoek bij Rogers tante Laure en aten daar taart. Bijna overal waar we kwamen, werden we trouwens getrakteerd op taart of ander gebak. In Antwerpen aten we af en toe pizza maar hier ontdekten we een uitstekende pizzeria (dat was in Borgloon en het restaurantje is nu verdwenen): bijna elke week gingen we daar één keer pizza eten.
Kortom, als je al die taarten en pizza's optelt bij de deegwaren die ik soms voor de kinderen klaarmaakte, aten we eigenlijk veel te veel snelle koolhydraten.
En dat begonnen we te voelen aan onze broeken die ondanks onze dagelijkse wandelingen steeds meer gingen spannen rond ons midden.
Tot ik las dat je niet zozeer van vet dik wordt, wel van suikers (en dus van snelle koolhydraten). We pasten ons "dieet" aan en hoorden van een paar bevriende prediabetici dat hen hetzelfde dieet was voorgeschreven. "Dieet" is eigenlijk niet het juiste woord, want we hebben nooit honger geleden: we probeerden enkel zo weinig mogelijk suiker en snelle koolhydraten te eten en vervingen ze door meer groenten, peulvruchten, vlees, vis, fruit, eieren, kaas, noten, gezonde vetten en (als enig toetje voor mij) chocolade met minstens 85% cacao.
De gevolgen bleven niet uit: Roger vermagerde zienderogen en ik geraakte weldra terug in broeken die meer dan 20 jaar oud waren.
Dan kwam de "covidperiode" en we bereikten allebei heel snel opnieuw het gewicht dat we hadden toen we twintig waren. Ik herinner me zelfs dat de cardioloog Roger feliciteerde omdat hij zijn enige patiënt was die niet was bijgekomen maar wel vermagerd tijdens de sanitaire crisis. In feite was dat normaal: we aten in die periode nooit buitenshuis en dus enkel "toegelaten" eetwaren.
Maar daarna ging het leven weer zijn gewone gang. Als ik ergens taart kreeg aangeboden, wilde ik niet onbeleefd zijn en at een klein stukje (en soms nog één omdat de taart zo lekker was), als we pasta kregen voorgeschoteld, dacht ik "ach, voor één keer" (maar uiteraard gebeurde dat meer dan één keer), als we werden getrakteerd op pannenkoeken, genoot ik daar zonder schuldgevoel van (het was een "uitzondering").
De "uitzonderingen" bleven zich echter opstapelen en... onlangs begon ik te voelen dat mijn heel oude broeken weer beginnen te "spannen"!
Wat nu? Ik durf niet, zoals sommigen (ik geef geen namen, maar degenen die ik bedoel zullen zich wel herkennen - en eigenlijk hebben ze gelijk), vlakaf zeggen tegen mensen die ons met heel goede bedoelingen uitnodigen: 'Daar eet ik niet van'. Het is zelfs zo dat de enkele keren dat ik heel beleefd iets afwijs, men meestal zo fel aandringt ("voor één keer, één keer kan geen kwaad, een heel klein beetje dan, ...") dat ik er toch van eet: ik wil immers niet onbeleefd zijn!
En toch heb ik helemaal geen zin om nieuwe kleren te kopen: shoppen is echt niet mijn ding! 😀
Eva zou vandaag dansen in de Leuvense schouwburg en we wilden haar graag gaan applaudisseren. We reden dus weer naar het Leuvense. Toevallig verjaart schoonzoon ook vandaag en uiteraard werd dat gevierd (daarvoor kochten we onlangs dat cadeautje).
Samen met zijn ouders, zus en schoonbroer, dochterlief, Zeger, Matthias en Elena genoten we van een aperitiefje (en we keurden ondertussen de prachtige schoolrapporten van de kindjes), een heerlijke kaasschotel en een assortiment taarten (Hendrik en Debby konden weer niet aanwezig zijn en Eva was in Leuven voor een middagvoorstelling).
Tegen 18:30 uur reden we allemaal (per auto of op de fiets) naar de (heel mooie) schouwburg waar het dansspektakel stipt om 19:30 uur begon. Met ons allen palmden we net niet de volledige eerste rij in en het werd een prachtige voorstelling: jammer dat we geen foto's mochten maken!
Na de voorstelling stelde Zeger voor nog iets te drinken in de "Foyer" (ook al zo prachtig!) waar we eindelijk een fiere, stralende Eva konden feliciteren.
Het was daar echter zo ontzettend druk en het werd laat: we zijn er niet lang meer gebleven (we waren dan ook pas om 1 minuut voor middernacht thuis).
Gisteren heb ik, na een telefoontje van vriendin Liliane (we maakten een interessante afspraak waar ik later meer zal over vertellen), al de ingestuurde teksten nagelezen. Er waren er echt heel goede bij (andere wat minder, wat normaal is).
Daarna stelde Roger een uitje voor: we zouden nog eens naar de Ikea van Hognoul rijden, daar een uurtje "wandelen" (en wat mij betreft, genieten van de "decors") en een kopje koffie of thee drinken. Gezellig!
's Avonds, na het overtikken van nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken, nog een taak van buurjongen L. nagelezen en onder andere nog eens naar een gesprek met Philippe de Villiers geluisterd.
Vandaag een lang telefoontje met straatgenote V. die nog altijd niet genezen is. Ze raadde mij aan naar de televisie-uitzending "Villa politica" van gisteren te kijken. Wat ik vooral deed om na te gaan of wat V. vertelde over de houding van De Wever klopte (en het klopte, alleen denk ik dat hij de hele tijd iets anders deed dan cirkeltjes tekenen, zoals V. vermoedde 😀).
Na nog een paar mails over en weer met dochterlief (over een nakend dansoptreden van Eva én een nieuwe blouse die ze voor mij gaat maken), op dit interessante gesprek gevallen.
En nu ga ik voor ons avondeten zorgen (een fricassee volgens een recept van mijn marraine).
... maar dat soort werk zint me wel!
We konden vandaag eindelijk ons cadeautje kopen (bij de zus van Maj... en ik kreeg zelf een presentje 😀) en we haalden de geschenkjes voor de kindjes af op de post. Na nog een paar uurtjes werken aan die foto's en ons avondmaal (weer heel eenvoudig; groentesoep, prinsesboontjes en spek) kreeg ik een mail van heemkundelid Michel M. De eerste teksten voor de literaire wedstrijd van Heemkunde Groot Heers zijn ingeleverd.
Ik heb de opstellen al diagonaal gelezen en ze vallen enorm mee! Vanaf morgen begin ik aandachtiger te lezen!
Het zou een vrij rustige dag worden: boodschappen en enkele huishoudtaken. Ik wilde echter ook een cadeautje kopen (later meer uitleg daarover) maar de bewuste winkel was gesloten. Dat betekent dus een andere dag weerkeren. Ik wilde ook nog een ander, online besteld geschenkje - deze keer voor de kindjes - afhalen op de post. Postkantoor gesloten, dus dat wordt ook uitgesteld.
Daarna een beetje gewerkt aan die foto's, voor een eenvoudig avondmaal gezorgd en een telefoontje gekregen van straatgenote V. Die zich al beter voelt maar nog niet helemaal oké. Ze vertelde me dat haar huisdokter haar had gezegd dat oude mensen sowieso moeten sterven en dat had haar blijkbaar helemaal geen deugd gedaan. Uiteraard heeft die arts gelijk maar geef toe, die woorden getuigen van weinig empathie!
Na het avondeten en de afwas nog even een taak van buurjongen L. nagelezen, een mail van Bernadette beantwoord en daarna, toen ik echt aan ontspanning toe was en zelfs geen zin meer had in lectuur, dit gesprek gevonden over de Wereldgezondheidsorganisatie. Niet echt opbeurend!
Vrij rustige dag met weer veel uurtjes foto's documenteren. Even over en weer gemaild met een neef over onze reünie in mei (waardoor langere antwoorden op een paar "correspondenten" werden uitgesteld) en deze avond een voorlaatste trektocht op de GR20 met Céleste en Charlotte. Ik had nooit verwacht dat ik met het ouder worden zo zou genieten van virtuele reizen! 😉
Ik heb vandaag enkele uren gewerkt aan die foto's (dat mag van mij op een zondag vermits het als ontspanning voelt 😀).Verder wat gelezen en online rondgehangen waar ik onder andere dit zeer interessante gesprek tussen Bercoff en professor Joyeux volgde.
Ik heb oude kleren (die ik soms al jaren niet meer gedragen had) gesorteerd en eigenlijk heel weinig weggedaan. Wel beseft dat ik wat meer afwisseling kan brengen in mijn kledij. Gelukkig is gaan shoppen dus nog absoluut niet nodig (ik hou niet van "winkels doen").
En ik heb uiteraard naar het nieuws gekeken en inderdaad, het klopt: het is al een hele tijd opvallend droog (na maanden bijna constant regen)! Eigenaardig!
Koken hoefde niet: er was nog pompoensoep en heel veel groenten.
Ik weet het, het is nog geen zondag maar ik maakte er vandaag al een rustdag van -ik was daar echt aan toe. Beetje opgeruimd, wat gelezen en gekookt (nog eens een pompoensoep gevolgd door een groentetajine) en me een beetje (eigenlijk vrij lang zelfs) geamuseerd met chat GPT en foto's. Hierbij een van de resultaten: Roger (die ik iets meer haar heb laten geven) en Eva in "studio Ghibli"-stijl:
Hendrik stuurde me zonet een tekening in "studio Ghibi-stijl" die hij door chat GPT heeft laten maken op basis van een foto van Roger en mij aan de keukentafel. Knap en heel grappig (al vind ik chat GPT opvallend mild voor mij)!
Ik heb vandaag onder andere naar de kindjes gebeld (op het mobieltje van Elena, want hun mama was gaan werken en ik wilde hun papa, die telewerkte, niet lastig vallen). Ze hebben alle drie een prachtig schoolresultaat behaald, maakten volop plannen voor de vakantie en Matthias, die pas thuiskwam van de bosklassen, vertelde heel enthousiast over die leuke dagen. Ik bedankte Eva voor haar brief en beloofde haar zo snel mogelijk te antwoorden, waarop ze mij vroeg of ik nog mooi versierd briefpapier had. Dat heb ik niet maar ze beloofde me er te maken tegen ons volgend bezoek.
Ik kreeg ook een lekker menuvoorstel van De Horne voor onze familiereünie in mei. Voorstel dat ik meteen doorstuurde naar neven, nichten, broertje en zus. Nicht Chantal antwoordde zo goed als meteen.
Verder heb ik nog documentatie gezocht bij die foto's. Er zijn ook veel kiekjes bij van (interieurs van) kastelen en andere (soms verdwenen) gebouwen. Ik heb nu alle foto's onder handen genomen en het volgende werk zal zijn om al die documentatie in teksten te verwerken. Weer een interessante bezigheid dus voor de boeg, maar eerst ga ik die brief van Eva beantwoorden - op gewoon wit, onversierd papier.
Ik was van plan vandaag verder opzoekingen te doen bij die foto's, maar ik kreeg er de tijd niet voor. Het was boodschappendag, ik moest wat huishoudtaken inhalen en deze avond heb ik eindelijk enkele mails beantwoord.
Toen ik jong was (en ook nog toen ik iets minder jong was) voerde ik een drukke briefwisseling met vrienden van overal: een Franse vriendin, een vriendin uit Leuven toen ik in Schoten woonde, een vriendin uit Antwerpen toen ik opnieuw in Leuven woonde, de collegevriend van mijn vader, André, die zowat mijn beste vriend werd (en die afwisselend in Afrika en in België woonde), een vriendje uit de tijd van Matadi, een Duits meisje dat ik ooit in Parijs had ontmoet, een Limburgse jongen die ik in Leuven had leren kennen, de peter van mijn vader die als missionaris in Indië woonde, Marcel Inghels, onze pastoor in Matadi… enzovoort. Minstens één avond per week besteedde ik aan die correspondentie.
En dan kwamen er computers, en internet, en mails. Stilaan verving ik mijn brieven door mails, maar sommige vrienden haakten af. (Mijn Matadi-vriendin Sabine bijvoorbeeld antwoordde eerst nog geregeld met een papieren brief, maar die brieven werden steeds schaarser. Op den duur schreef ze enkel nog af en toe, als ze echt iets speciaals te melden had – zoals onlangs het overlijden van haar moeder Rachel.) Vriend André antwoordde ook steeds minder vaak. Misschien had de stijgende prijs van postzegels daar ook iets mee te maken? (Ik vergat trouwens te vertellen dat Eva me vorige dinsdag een brief overhandigde die ik pas thuis mocht lezen. Ze had hem niet op de post gedaan omdat postzegels zo duur zijn en ze me toch zou zien. Ik heb haar bedankt per e-mail nadat ik de heel lieve brief had gelezen, maar ik moet haar nog wel antwoorden – “op papier”.)
Stilaan begonnen mensen met elkaar te communiceren via "berichtjes" en "chatprogramma's". Mij lag dat veel minder. Een lange brief of mail maakt dat je minstens een half uur in gedachten bent bij je correspondent. Die "berichtjes" vond ik enkel geschikt voor dringende boodschappen. En chatten – al had het zijn charme – leek me in de meeste gevallen te veel op “keuvelen”.
Toch merkte ik dat steeds meer mensen berichtjes begonnen te sturen ("sturen" noemt men dat hier tegenwoordig, eigenaardig genoeg zonder nog te zeggen wat je stuurt). En één voor één vielen praktisch al mijn correspondenten weg, behalve enkelen die nog steeds "ouderwets" mailen, en die dan ook een vrij lange mail terug verwachten met nieuwtjes, gedachtewisselingen, vragen, antwoorden op vragen en nieuws van hun kant. Kortom: een mail die eigenlijk de vroegere papieren brief opvolgt.
Dat zijn dus de mails die ik geregeld beantwoord – en die vragen wel wat tijd.
Gisteren pikten we Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Matthias was er niet bij, want op bosklassen. "Thuis" werden we opgewacht door dochterlief en Elena die pas haar laatste examen had afgelegd. Met succes, vermoedt ze. Terwijl hun mama verder ging lessen voorbereiden, aten de meisjes een koekje en een stuk fruit en dronken we thee. Daarna gingen we aan het tekenen en het spelen tot Zeger en schoonzoon eraan kwamen.
We aten een heel lekkere stoofschotel die schoonzoon eergisteren had klaargemaakt en bleven nog een poosje nakeuvelen aan tafel voor Roger en ik terug naar Haspengouw reden.
Daar besteedde ik nog een klein uurtje aan het nalezen van schooltaken van buurjongen L.
Vandaag haalden we om 12 uur vriend Karel af aan zijn flat in Leuven en reden we zoals gewoonlijk naar De Brug in Herent. We bestelden alle drie konijn, smulden, klaagden nog over de overgang naar de zomertijd, wisselden nieuwtjes uit en keuvelden tot ongeveer 14:30 uur.
Nadat we Karel aan zijn flat hadden afgezet, reden we naar schoonzus L. Die ons weer leek op te wachten, want we trokken onmiddellijk naar de cafetaria. Bij een glas wijn voor L. en mij (Roger koos voor koffie), praatten we bij, wisselden we familienieuwtjes uit en haalden we herinneringen op tot L. weer bijna te laat was voor het avondeten.
Wij reden terug naar Haspengouw waar we snel wat brood en beleg aten en afwasten alvorens ik nog een taak van buurjongen L. verbeterde.
Morgen wordt het hopelijk wat rustiger!
Vandaag wordt een rustige dag, dacht ik. En ik begon, buiten de gewone dagelijkse verplichte huishoudelijke taakjes, rustig verder opzoekingen te doen in verband met die foto's.
Maar... ik viel tussendoor toevallig op dit interview met twee auteurs die beweren dat de Wereldgezondheidsorganisatie openlijk toegeeft het aantal aardebewoners te willen beperken, ook op manieren die ikzelf afkeur (maar dat is natuurlijk mijn heel persoonlijke mening). Ik sprak daarover met Roger die meteen zei: 'Dat ruikt naar complot', reactie die ik begrijp, maar ikzelf dacht meteen terug aan wat ik onlangs las. Als mensen niet meer nodig zijn, is het dan geen logisch gevolg te willen zorgen dat er nog zo weinig mogelijk mensen rondlopen op deze planeet?
Uiteraard hoorde ik op het nieuws ook over de veroordeling van Marine Le Pen. Na ons avondmaal (selder met balletjes volgens het recept van mijn "marraine") zocht ik daar wat meer over op dan wat ik las of zag in onze media en ik vond dit interview met Marine Le Pen. (Het zijn weer meestal video's in het Frans waar ik naar verwijs, maar ik herhaal: met de instellingen onderaan kun je tegenwoordig de tekst automatisch laten vertalen)
En toen ik eindelijk dacht aan een rustige avond te beginnen, kreeg ik een mail van buurjongen L. waarin hij me vroeg te oordelen over een schooltaak die hij had gemaakt. Ik had daarover enkele opmerkingen waarvoor wat online zoekwerk nodig was.
Tussendoor heb ik nog enkele andere mails beantwoord, even gechat met Elena die morgen haar laatste examen aflegt en uiteraard verder documentatie gezocht over die negentiende-eeuwse foto's (en weer vrij veel gevonden).
Vannacht werd de klok een uur vooruit gezet: begin van de zomertijd. Dat vind ik nooit aangenaam en vandaag ook niet, al had ik deze keer uit voorzorg mijn eigen horloge al enkele dagen op voorhand aangepast. En toch: wakker worden van de kerkklokken om wat nog steeds als 8 uur voelt, maar nu 9 uur is; daarna niet terug in slaap geraken, omdat je innerlijke klok nog niet is aangepast en je bang bent te laat wakker te worden, en uiteindelijk toch maar opstaan om 10:30 uur, wat nog steeds aanvoelde als 9:30 uur, omdat je bang bent je te overslapen: niet prettig is dat!
En we moesten wel opstaan om op tijd te kunnen vertrekken naar het Antwerpse. Debby organiseerde immers een "spelletjesmiddag" en we wilden daar naartoe. Niet zozeer om te spelen, dachten we, gewoon voor de gezelligheid en om Debby en Hendrik en enkele andere mensen terug te zien.
We trotseerden om 13 uur (nog steeds maar 12 uur voor mijn gevoel) dus de heel drukke 313 om tegen 15 uur, een half uurtje na het begin van de ludieke middag, aan te komen.
Het was supergezellig... en Roger en ik hebben heel enthousiast mee gedaan met "Tik Tak Boem" en "Rummikub". Tussendoor ook aangename gesprekken met Hendrik, Debby, enkele vrienden van hen en de ouders en broer van Debby (die vertelde dat hij ook veel last had van die overgang naar de zomertijd).
Een heel aangename middag werd het dus voordat we deze avond de al even drukke 313 in omgekeerde richting trotseerden.
Sinds zijn verdwijning vond ik de hele zaak verdacht en daarom volgde ik alles wat ik erover kon lezen of horen. Een hele tijd las of hoorde je er niets meer over maar dan, plotseling...
Deze avond luisterde ik nog even naar deze uitzending waar ik veel details vernam over de stand van het onderzoek.
We maken verder schoon, rustig aan zodat Roger niet te vermoeid raakt (en natuurlijk zal het poortgebouw, dat eigenlijk dringend moet worden opgeruimd, deze keer helaas weer aan een poetsbeurt ontsnappen).
Tussendoor heb ik buurjongen L. verder geholpen met een schooltaak, vernomen dat zijn oma L. aan de beterhand is. Ik zoek ook verder documentatie over die foto's van de negentiende eeuw en we lezen uiteraard veel. Ik las vandaag onder andere drie heel interessante artikelen, over de aanpak van de coronacrisis, over de toekomst van AI (en van de mensheid dus) en over klimaatengineering. Allemaal een beetje angstaanjagend!
Roger is deze avond vrij vroeg gaan slapen voor zijn doen. Ik veronderstel erg moe na een toch beetje werkzame dag. Roger is hartpatiënt: beweging met mate is heel goed voor hem maar het viel me op dat, toen hij deze avond een Trappist haalde in het poorthuis, de plotse kou na de zachte dagtemperatuur hem echt geen deugd deed! Hij heeft duidelijk last van te grote temperatuurschommelingen.
Ik blijf nog heel even op. Ik vond in het avondjournaal het relaas over de vrijlating van de verdachten in de zaak van de kleine Emile Soleil echt niet bevredigend en zoek even of ik meer uitleg vind. Ik heb iets gevonden, denk ik!
We hebben verder schoongemaakt (opvallend hoeveel trager dat tegenwoordig gaat). Ik heb bij 15 foto's documentatie gevonden en een beetje over en weer gemaild met neven en nichten over onze familiereünie in De Horne in mei (die ik had voorgesteld na het overlijden van mijn laatste oom van vaderskant).
Uiteraard zorgde ik voor het avondeten (heel eenvoudig: groentesoep, "filet américain", boontjes, tomaten en sla) en deed ik de afwas. Deze avond keek ik nog eens naar een interessant gesprek met Rik Torfs. En tussendoor chatte ik af en toe even met Elena van wie de examens heel goed lijken te gaan en beantwoordde ik mailtjes van buurjongen L. over zijn schooltaken. En ik heb 5 bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt.
Het was dus al bij al een vrij productieve dag!
Ik heb uiteraard op de radio gehoord over de eigenaardige - en eigenlijk tragische - wending in de zaak van het verdwenen jongetje Emile! Deze avond zocht ik online wat meer uitleg dan wat ik hier in nieuwsuitzendingen hoor of zie, en ik viel op deze interessante video. Let op, in de titel staat een serieuze spelfout: "foie" moet "foi" zijn: het is immers "la foi" (het geloof) en "le foie" (de lever)!
En jawel, we hebben ook al wat schoongemaakt vandaag! 😀
Na een drukke dag (nee, ik heb nog niet schoongemaakt, maar morgen begin ik daar echt aan, beloofd!), viel ik deze avond op deze interessante video over de lijkwade van Turijn. In het Frans, maar tegenwoordig kun je gemakkelijk een Nederlandse ondertiteling kiezen via de instellingen onderaan de video! Die vertaling is niet perfect maar helpt wel.
De uitleg is opnieuw fascinerend en omgeven door mysterie! Is dit werkelijk een mirakel?
Ik wilde vandaag beginnen met schoonmaken... maar ik besloot eerst wat te werken aan dat fotoalbum. En ik bleef maar opzoekingen doen (en vond veel gegevens). Dat betekent wel dat ik weer niet heb gedaan wat ik eigenlijk had gepland: het is duidelijk dat het huishouden niet mijn voorkeur heeft!
Tussendoor heb ik wel even gebeld met straatgenote V., die zich helemaal niet goed voelde! En ik heb buurjongen L. ook even geholpen met zijn schooltaak.
Eva zou vandaag deelnemen aan een danscompetitie in Nederland. Matthias en zijn ouders wilden graag gaan kijken maar Elena moest thuis blijven om te studeren. Ze had graag dat Roger en ik haar een deel van de dag kwamen gezelschap houden... wat wij met veel plezier deden!
Het werden prachtige uren. Elena onderbrak haar studie om met ons te lunchen, een vieruurtje te eten en voor het avondeten (lekkere albondigas). Het avondgerecht was al klaar en hoefden we enkel in de oven te schuiven, maar het gaf ons toch het gevoel gezellig samen te kokkerellen. Nog een aperitiefje voor het avondmaal, een beetje gitaarspel van Elena en boeiende gesprekken (weliswaar nadat ik even haar examenstof had overhoord): kan het gezelliger?
Tegen 20 uur kwamen de andere gezinsleden thuis, met een fiere Eva die met haar dansgezelschap een gouden medaille had gewonnen! Na de verdiende felicitaties vertrokken Roger en ik terug naar Haspengouw... waar ik nog een paar mails wilde beantwoorden.
Tijdens mijn vrije tijd kijk ik nog steeds verder naar "Katarakt". Ik vind de serie nog altijd heel boeiend en ik geniet van die Haspengouwse landschappen die we hier tijdens onze vroegere wandelingen ontdekten. Maar... ik besef ook dat Roger (die daarom destijds niet verder wilde kijken naar die televisieserie) gelijk had: de taal zou veel meer "Limburgs" moeten klinken!
Roger lijkt weer volledig in orde, ikzelf kan nog een dagje rust gebruiken, vrees ik!
Ik kreeg vandaag een mail van heemkundelid Georges V. Hij heeft een fotoalbum (afkomstig van de vroegere bewoner van het kasteel van Heers) met foto's van edellieden gescand. Bij sommigen staat een naam geschreven: of ik die wil proberen te ontcijferen en gegevens over die personen wil opzoeken.
Dat zal ik graag doen (maar ik begin daar pas volgende week aan). Al zal het veel werk zijn: ik heb telkens enkel een foto en een naam - geen datum of andere gegevens!
Ik was een beetje bang dat Roger iets aan zijn nieren had, maar ik vermoed dat we gewoon een buikgriepje hebben (ja, ik heb het ook zitten)! We hebben geen koorts, dus valt het al bij al nog mee... Enkele dagen rust nemen en het zal zo voorbij zijn!
Deze middag sprak zuster A. nog even over Rik Torfs die we allebei bewonderen. We hadden het weer over zijn lezing in het rusthuis, waar schoonzus L. duidelijk niet naartoe wil.
Deze avond had ik het er nog even over met Roger, die nu tegenover mij aan zijn eigen pc zit en zich blijkbaar al iets beter voelt - misschien moeten we het, gezien zijn leeftijd, toch nog wat rustiger aan doen? En... Roger zegt me dat hij net op dit moment naar een interview met Rik Torfs luistert!
Ik begon daar ook naar te luisteren en zoals meestal heb ik het gevoel dat Torfs precies verwoordt wat ik voel maar soms niet onder woorden kan brengen!
Roger voelde zich niet heel lekker bij het opstaan en ik vreesde even dat we onze afspraak met schoonzus L. zouden moeten afzeggen. Maar Roger reed toch naar het Leuvense.
L was niet op haar kamer maar een personeelslid van het rusthuis vertelde ons dat ze een verdieping hoger deelnam aan een activiteit. Hoewel ons dat heel onwaarschijnlijk leek, gingen we toch even kijken, tevergeefs. Ik herinnerde me dat L.'s vriendin, zuster A., op de derde verdieping een kamer had, dus gingen we daar zoeken. Geen L. te bespeuren - en ook geen A. trouwens. Daarom gingen we naar de cafetaria... en daar zaten L. en A. gezellig te keuvelen.
Roger en ik schoven aan en er ontspon zich een levendig gesprek, vooral tussen A. en mij, over een heel interessant boek dat A. aan het lezen was: "Bijnamen", een uitgave van de heemkundige kring van Martenslinde, het geboortedorp van zuster A.
L. vertelde ons over het plotse overlijden van een medebewoonster (een heel vriendelijke vrouw die we enkele keren hebben ontmoet in het rusthuis)... en het overlijden van de broer van onze heel zieke schoonzus.
We praatten nog een poosje tot A. naar de kapel moest en tegen 17 uur brachten we L. naar de eetkamer voor het avondmaal. De hele tijd was Roger nog stiller geweest dan anders en ik besefte goed dat hij zich absoluut niet goed voelde.
Thuis liet ik hem dan ook meteen gaan rusten terwijl ik voor het avondeten zorgde. Ik hoop maar dat hij niet echt ziek wordt!
Toen we vandaag met de kindjes "thuis" kwamen, begonnen Matthias en Eva al tijdens het vieruurtje te tekenen en te knutselen. Ondertussen kwam Elena ook thuis. Ze at een stuk fruit en ging studeren (onder andere voor haar paasexamens). Matthias begon ook aan zijn schoolwerk en Eva kwam bij mij aan tafel zitten.
'Wat gaan we doen?' vroeg ik en ik verwachtte dat ze een gezelschapsspel zou voorstellen. Maar nee, ze antwoordde: 'Babbelen?'
En we "babbelden" tot, bijna tegelijkertijd, dochterlief, Zeger en schoonzoon aankwamen. We praatten over de school, over haar vriendjes... en over de lessen godsdienst (ik moest ook enkele Bijbelverhalen navertellen - ik zou die Bijbel echt eens moeten herlezen)!
Dan gingen we allemaal samen aan tafel en converseerden we gezellig verder, over allerlei interessante onderwerpen.
V., een van mijn volle neven (of "kozijn", zoals wij dat hier zeggen), zoon van "mijn Nononc" en (tante) Françoise, vertrekt binnenkort voorgoed naar Spanje en organiseert begin deze zomer een afscheidsfeest. Een avondfeest met veel volk, drank, hapjes en dansmuziek.
Hij is 19 jaar jonger dan ik. Roger is, in vergelijking met hem en zijn vrouw, dus een heel oude man die niet meer geniet van late, drukke bijeenkomsten of luide muziek. Bovendien drinkt hij geen alcohol meer als hij nog moet rijden en rijdt hij sowieso niet graag 's avonds, zeker niet op onbekende wegen.
Mijn zus en broertje zie ik al heel zelden omwille van de afstand die ons scheidt, en mijn neven en nichten ontmoet ik nóg minder vaak. Toen ik de uitnodiging van V. kreeg, was mijn eerste reactie: "Ha, fijn, zo zie ik ook nog eens zijn broer en zus terug, én hun moeder (tante-vriendin Françoise), en misschien ook broertje en zus!"
Maar al snel besefte ik dat Roger zo’n "expeditie" echt te zwaar zou vinden. Ik verontschuldigde ons dus en merkte meteen dat mijn zus zich ook al had verontschuldigd, waarschijnlijk omdat ze geen vervoer had.
Eigenlijk erg, hè? Misschien moeten we eens een nep-begrafenis organiseren om iedereen bij elkaar te krijgen… 😕
Buurjongen L. kwam dus langs vandaag en we praatten over dat boek, of toch over dat uittreksel (maar ik vertelde ook een beetje over alles wat ik had gelezen over dat boek). Met andere woorden, we speelden zo'n beetje "lectuurclubje". En dat werd opgenomen, zodat zijn leerkracht een cijfer kan geven aan ons "gesprek". En... wonder boven wonder: L. zei dat hij zin had het volledige boek te lezen (hoewel het mij niet aanstond dus)!
Later liet Roger mij een interview horen met Gerard Bodifée over zijn laatste boek. Weer hoor ik daar door die filosoof hetzelfde zeggen als wat ik denk maar waarvoor men mij uitlacht! Ach, Roger vindt Bodifee hier ook heel naïef!
Dat vroeg ik me even af na een vrij "luie" dag.
En toch: ik heb, buiten de dagelijks terugkerende taakjes (daarbij hoort ook een paar dagboekbladzijden overtikken), wat gelezen (vooral in functie van mijn afspraak met L.), "Royalty Now Studios" ontdekt (echt interessante video's) en de jongste, zeer ontroerende post van Michel Vuijlsteke gelezen (over het overlijden van zijn moeder).
Al bij al was het toch nog een rijke dag! En ik denk dat ik nu nog terug ga kijken naar de televisieserie "Katarakt".
De keuken is schoongemaakt (op de ruiten na)! En ik heb ook vrij veel tijd besteed aan ander (weliswaar veel interessanter) werk. Binnenkort komt buurjongen L. naar hier om samen met mij te werken aan een opdracht over een boek... dat ik ooit begon te lezen maar nooit heb uitgelezen. Hij kreeg een uittreksel ervan en moet daar vragen over beantwoorden, in feite een soort korte analyse maken.
Toen ik nog les gaf, ging ik er van uit dat je als leerkracht het hele boek moet gelezen hebben als je leerlingen enkele bladzijden ervan laat lezen. Dat beginsel kan ik nu echter niet toepassen: het gaat over een boek van 480 bladzijden! Dat ik destijds opzij had gelegd omdat het me niet kon boeien en ik de opbouw ervan te ingewikkeld vond - ondanks het succes dat het boek behaalde!
Gelukkig vond ik online een heel duidelijke samenvatting ervan! 😀
Ik viel deze avond op deze video van iemand die klaagt omdat ze voor de zoveelste keer haar werk is verloren. Ik sympathiseerde duidelijk in gedachten met die vrouw, maar dacht ook dat ikzelf zo'n nieuws, en zeker mijn teleurstelling en mijn tranen, niet op die manier zou rondbazuinen.
Ik besprak dat even met Roger (die toegaf dat hij ook op een heel andere manier zou reageren op zo'n tegenslag) en we concludeerden dat wij eigenlijk te "fier" en misschien zelfs te "trots" zijn om ons verdriet of ontgoocheling gewoon aan de grote klok te hangen.
(Ik weet dat in standaard Nederlands "fier" altijd wordt vervangen door "trots" maar zelf voel ik een wezenlijk verschil! "Trots" heeft voor mij te maken met "hybris", "fier" niet. Je kunt fier en bescheiden zijn, maar als je trots bent, voel je je beter dan de anderen!).
Het was weer een drukke dag, en toch heb ik opnieuw niet gedaan wat ik eigenlijk van plan was. De keuken heeft bijvoorbeeld weer maar een heel oppervlakkige beurt gekregen. Morgen moet ik daar echt eens enkele uren aan besteden!
Terwijl ik vanavond het avondeten klaarmaakte, vroeg ik me af of een huishoudhulp geen goed idee zou zijn. Maar toen bedacht ik dat hulp voor de tuin eigenlijk dringender is. Roger kan het duidelijk niet meer aan, en eerlijk gezegd genieten we niet meer van de tuin. Het gras staat altijd te hoog, en het terras geraakt maar niet opgeruimd. Toch is hulp in de tuin én in huis gewoon te duur in deze al zo dure tijden.
Bovendien, zolang we het huishouden zelf kunnen beredderen – hoe traag het ook gaat – krijgen we toch nog wat beweging. Maar dan dacht ik: zelfs al zou het veel kosten, het zou ons wel meer tijd geven om ons met interessantere dingen bezig te houden. En het blijft nog altijd goedkoper en vooral aangenamer dan een rusthuis... (ik moest meteen aan Majs jongste column denken!).
We aten groentesoep, gevolgd door spek met gebakken appeltjes. Ik deed de afwas, Roger bakte brood, en ik besloot: morgen besteed ik gewoon enkele uren aan de keuken – en daarna zien we wel!
Dochter en schoonzoon moesten vandaag naar een begrafenis en wij mochten de kindjes opvangen. Matthias en Eva vingen we weer op terwijl ze van school naar huis liepen. Elena kwam thuis tegen dat de tafel was gedekt voor het middageten en terwijl een rest lasagne in de microgolf opwarmde en Matthias croque monsieurs klaarmaakte voor zichzelf en zijn jongere zus. Roger en Elena deden zich te goed aan de lasagne en ik plunderde de schotel met heerlijke kazen in de koelkast.
Daarna was het even tijd om te spelen met Eva tot ze met een buurmeisje naar haar dansles zou vertrekken. Elena ging studeren en Matthias en ik schaakten. Of, beter gezegd, Matthias leerde me opnieuw schaken. Hij gaf me tussendoor ook een heuse les geschiedenis en aardrijkskunde. Echt, zijn (zelf opgedane) kennis verblufte me! Elena voegde zich na een poosje bij ons en hielp me de vaatwasser leegmaken. De kindjes aten nog wat fruit en, terwijl Roger Eva en het buurmeisje ging afhalen, speelden we nog een poosje samen.
Dochter en schoonzoon kwamen toen thuis, kort daarna gevolgd door Roger en Eva die op haar beurt een stuk fruit en een koekje at. Dochterlief ging nog wat lessen voorbereiden, schoonzoon bracht Eva naar haar tweede dansles en zou wat boodschappen doen. Matthias ging aan het lezen en Elena hielp me pompensoep klaar te maken. Ondertussen liet ze me luisteren naar haar favoriete (mooie) muziek.
Toen schoonzoon thuiskwam met Eva en de boodschappen, ging hij aan het koken en weldra gingen we aan tafel voor een heerlijk en gezellig avondmaal.
Mijn zusje Bie wordt vandaag 72 jaar! Ik belde haar even op... en we hadden het meer over onze ouderdomskwaaltjes en het weer dan over haar verjaardag! 😀 Het weer is dan ook helemaal omgeslagen: gisteren leek het nog lente, vandaag is de lucht weer heel grijs en haalden we amper 8°C!
Vandaag heb ik nog enkele uren besteed aan het nalezen van teksten voor ons "oorlogsboek". Interessante bijdragen, onder andere van Jean Nossin zaliger en Jos Schoefs. En ik heb heel weinig moeten verbeteren!
Vandaag ontdekte ik de volgende video van Céleste Grant en ging ik dus opnieuw virtueel op stap met hem en zijn vriendin Charlotte. Ze bewandelen nog steeds de GR20 en op een zeker ogenblik vraagt Céleste aan zijn "kijkers" hoe ze zijn video's vinden, of ze hen de indruk geven samen met hem op trektocht te zijn. Dat doen die video's inderdaad volgens mij, maar ze maken me ook heel goed duidelijk dat ik nooit in staat zou zijn geweest om zulke trektocht te ondernemen! En nu zeker niet meer! 😀
Ik kreeg weer heimwee en herlas in mijn dagboeken verslagen over onze vroegere reizen. Daarna bekeek ik nog eens de digitaliseerde foto's op de pc van Roger en bleef ik hangen bij deze foto van mijn grootmoeder "marraine":
Telefoontje van dochterlief deze middag: of we volgende week op een bepaalde dag de kindjes kunnen opvangen na school. Het kwam onverwacht, de reden waarom zij en haar man ons die dag nodig hebben, is eerder droevig, maar Roger en ik zijn die dag vrij en vinden het vooruitzicht heel prettig! Een geluk bij een ongeluk noemt men dat, niet?
Nadat ik onze planning voor volgende week een beetje had aangepast, las ik nog enkele teksten bedoeld voor ons "oorlogsboek", geschreven door verschillende auteurs. Verschillende stijlen dus (die ik respecteer) en weer opvallend weinig fouten!
Daarna zocht en vond ik nog eens een uitleg van Philippe de Villiers over de recente politieke gebeurtenissen (in het Frans, maar via de instellingen kun je zorgen voor Nederlandstalige ondertitels bij de video). Weer dacht ik: "Had ik maar zo'n leraar geschiedenis gehad in het middelbaar!"
Het was prachtig lenteweer vandaag, maar we hebben er niet van genoten: ons terras is nog steeds vol rommel. In de koelkast stond een fles gazpacho die rond deze tijd op moest, dus werd dat deze avond ons voorgerecht (voor de rest van onze zuurkool van gisteren).
Ik heb in totaal al 6 documenten gelezen. Ze lezen vlot, zijn heel interessant en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren tot nu toe! Althans wat de taal betreft, want ik stuur de teksten door naar Roger die zal oordelen over de historische juistheid van de inhoud. Soms leidt een correctie van zijn kant tot een andere zinswending, waar we dan samen verder aan werken.
Veel werk, maar boeiend! Toch nam ik ook even de tijd om eindelijk een paar mails te beantwoorden en Roger te vergezellen naar Action. Eigenlijk moest hij dringend iets posten en tanken, zouden we even rondrijden en hier en daar enkele stappen zetten (en genieten van het mooie weer) maar we belandden uiteindelijk in de Action. Daar liet ik me verleiden door een paar zwarte sneakers. Ik heb sneakers altijd lelijk gevonden, maar een paar dat me past en comfortabel zit - voor amper 11 euro - kon ik toch niet laten liggen? 😃
We hebben pas gegeten (spitskoolsoep en de rest van gisteren) en afgewassen en nu gaan we verder werken aan dat boek over de oorlog in Heers.
Vergadering van de werkgroep WO I-II deze middag en een opdracht voor mij: ik mag de reeds (grotendeels door Elie) geschreven teksten beginnen nalezen!
Dat betekende dat de taakjes, die ik na de vergadering nog moest verrichten, niet snel genoeg konden worden afgehandeld. Ik zette meteen de wasmachine aan, zorgde voor een eenvoudig avondmaal (voor twee dagen groentetajine met varkensworst - kwestie van multicultureel te zijn 😉) en begon daarna meteen aan het meer interessante werk.
Ik ga daar uiteraard nog niets over vertellen (en ik vermoed dat ik zelf niet veel zal schrijven aan "ons" boek: oorlogsperikelen inspireren me niet, maar het nalezen van die teksten vind ik wel boeiend). Veel boeiender dan huishoudtaken! 😀
Het was weer boodschappendag (en heel zonnig weer)! Nadat ik daarna al onze aankopen had weggezet en was beginnen te koken, kregen we een telefoonoproep van Hendrik.
Gisterenavond wilde ik nog even naar gedigitaliseerde (oude) foto's kijken, en die staan op de pc van Roger. Normaal gezien kan ik eraan vanaf mijn eigen pc, maar dat lukte niet en ik wilde Roger, die met wat anders bezig was, niet verplichten naar die foto's te kijken. Ik belde toen even naar Hendrik die beloofde vandaag even onze computers vanop afstand over te nemen om dat probleem te regelen. Daarvoor belde hij dus en deze avond kon ik dan eindelijk weer toegeven aan mijn nostalgisch karakter! 😀
Vorig weekend hadden we het af en toe gehad over wanneer Roger en ik samen van Leuven naar Antwerpen zijn verhuisd en ik kreeg natuurlijk weer heimwee naar die tijd, waarvan hieronder een foto die ik deze avond terugvond! Dat was op het appartement van Roger (een "kwartier" zoals men toen een verdieping van een herenhuis noemde). Ik heb een probleempje met een vulpen en we zitten op autostoelen die Roger heeft omgevormd tot sofa!
Vandaag heb ik niet gedaan wat ik had gepland, behalve Roger geholpen met enkele administratieve taken (en uiteraard de gewone dagelijkse huishoudklusjes).
Nadat ik, na ons avondmaal, toch nog de wasmachine aan het werk had gezet, besloot ik wat rond te hangen op YouTube en weer stuitte ik vrij snel op iets waar ik onbewust naar op zoek was: een duidelijke uitleg ("duiding") over de clash tussen Trump en Zelenski door Philippe de Villiers. Zijn analyse was veel helderder dan wat ik tot nu toe op andere media hoorde of zag (en zelfs dan hoe ik vroeger geschiedenis onderwezen kreeg in het middelbaar)!
Het was een luie zondag, en wat kan ik daarvan genieten na een drukke week!
Koken hoefde niet: er waren voldoende restjes. Na een paar uur lectuur heb ik vroegere familiefilmpjes bekeken en daarna even "Balaxie" gespeeld. Zopas heb ik nog enkele bladzijden uit vroegere dagboeken overgetypt en gekeken naar het journaal en nu ga ik misschien nog kijken naar "C'est mon choix".
Hendrik is vorige donderdag tot hier geraakt, weliswaar zonder Debby die moest werken. Het werden twee lange avonden en korte nachten, samen spelen, boodschappen doen, samen eten klaarmaken (linzensoep, gevulde paprika's en courgetten), gezellig discussiëren en naar muziek luisteren.
Vandaag werden we verwacht bij de ouders van Debby: haar moeder vierde haar 69 jaar. Daar kwamen kort na ons ook Debby en haar vriendin aan, evenals een dertigtal andere familieleden. Heel veel geroezemoes dus met de gekende gevolgen voor Roger en mij! Maar blijkbaar waren we niet de enigen die de vele conversaties slecht konden volgen!😀 Gezellig was het wel en het eten was overvloedig (alleen moet ik vanaf nu echt wel een beetje beter op mijn "dieet" gaan letten - geen suiker, chips of frieten en zo weinig mogelijk snelle koolhydraten -, want al mijn gewrichten doen al een poosje weer pijn)!
Deze middag vertelde schoonzus L. ons even over "De zeven zussen". Ik wist uiteraard dat die boeken veel succes hebben maar ik heb ze niet gelezen - gebrek aan tijd of aan interesse? Ik zocht toch het een en ander op over die reeks en wat ik niet wist: ze verwijst naar de Plejaden!
Meteen kreeg ik zin om de boeken toch te lezen! Maar... deze avond, toen ik aan mijn computer ging zitten om een paar mails te beantwoorden, viel mijn oog op enkele boeken die wachten om gelezen te worden. Ik werd ook opnieuw geconfronteerd met al die vroegere dagboeken van mij die ik nog wil overtikken. En toen besefte ik dat ik eigenlijk geen tijd meer heb voor fictie!
We reden vandaag terug naar het Leuvense voor een bezoekje aan schoonzus. Het was ongewoon rustig op de snelweg heen, maar opnieuw heel druk in het terugkomen!
L. leek op ons te wachten, want ze maakte zich meteen klaar om naar de cafetaria te gaan. Bij een kopje koffie, thee of een glas witte wijn praatten we wat bij. L. overhandigde me een folder over een "inspiratiedag met onder andere een lezing van Rik Torfs" binnenkort in het rusthuis. Dat leek me een interessant initiatief: misschien konden we er samen naartoe gaan?
Toen kwam zuster A. even langs. Ze wilde niet blijven zitten maar nam toch de tijd om even te praten over die organisatie en over haar bewondering voor Rik Torfs. Ik stelde daarna aan L. voor om samen aan die inspiratiedag deel te nemen maar dat wees ze resoluut af!
Iets over 17 uur verlieten we het rusthuis nadat L. haar plaats aan tafel had ingenomen. Om iets over 18 uur waren we thuis waar ik snel voor ons heel eenvoudig avondeten zorgde (een restje soep van gisteren, een hamburger en sla).
Na ons avondmaal en de afwas heb ik de keuken nog een oppervlakkige beurt gegeven (dat stond op mijn dagprogramma maar deze ochtend had ik daar geen tijd voor gevonden). In feite doe ik verkeerd met dat "oppervlakkig" schoonmaken, ik weet het, maar ik was echt te moe om nog uren aan dat huishouden te besteden!
Ik moet stilaan een ander woord gaan gebruiken, want de "kindjes" worden echt groot en in feite houden we ze enkel gezelschap.
Na het vieruurtje en een beetje Frans oefenen met Elena, ging Matthias strateeg spelen met het bordspel "Risk" en speelden Eva en ik gezelschapspelletjes.
Dochterlief bleek weer een cadeau voor mij klaar te hebben: deze prachtige zelfgemaakte bloes (met knopen van marraine zaliger):
Deze avond nog een poosje over en weer gemaild met buurjongen L. over zijn schooltaken, waarbij ik nog een paar opmerkingen had. Ik waarschuwde hem ook dat ik deze week heel weinig tijd voor hem zal hebben – misschien zelfs helemaal geen - omdat het misschien een drukke week wordt.
Daarna een lang en heel prettig telefoongesprek met Hendrik, die binnenkort probeert nog eens langs te komen (ik zeg 'probeert' vanwege de spoorstaking). Het wordt dus inderdaad een drukke week, maar ik kijk ernaar uit!😀
Roger stelde me zopas voor te kijken naar deze nieuwsuitzending op "Europe 1". Ik zie al meteen dat het onder andere gaat over censuur, het lijkt me interessant en dus ga ik daar de rest van mijn avond aan spenderen!
Op het laatste diner van Heemkunde Groot Heers waar Boudewijn Knevels zaliger aanwezig was, hadden hij, Jos Schoefs en ik het over ons "amateuristisch schrijverschap".
Vandaag, terwijl we onze wekelijkse boodschappen deden (het regende weer!) kreeg ik een mail van Georges V.: de huwelijksaankondigingen staan op de website Groot Heers. Of ik eens wilde gaan kijken of alles in orde was. Dat deed ik eens thuis en alles blijkt oké! Ik doolde nog wat rond op de website en vond er een rubriek "Gedichten" die ik nog nooit had opgemerkt. En daar... vond ik ettelijke gedichten van Jos Schoefs (waarvan hier één voorbeeld).
Die gedichten zijn allesbehalve amateuristisch! 😀
Het was een rustige zondag. Enkele telefoontjes, waaronder eentje van straatgenote V.
Zij wist me te vertellen dat ze via via had gehoord dat dochter A. van de vorig jaar overleden L. uit onze straat het huis van haar moeder zou hebben gekocht.
Toen we van Antwerpen naar hier verhuisden (nu al bijna 26 jaar geleden!), had ik meteen een goed contact met buurmeisje A. en haar moeder L.
A. verhuisde kort nadien naar Luik, en ik zag haar nooit meer. L. werd ouder, we ontmoetten haar steeds minder, ze verhuisde naar het rusthuis en overleed vorig jaar op 94-jarige leeftijd.
V. en ik keuvelden nog een poosje verder. We praatten over de studies van haar kleinzoon L., over de lente die je begint te voelen maar die niet lijkt door te breken, over de verkiezingen in Duitsland, enzovoort.
Ik vond het een aangenaam idee dat A. weer in het huis van haar moeder – en dus in onze buurt – zou komen wonen. Maar toen ging ik eens kijken op Google: dat huis blijkt nog steeds te koop!
Was het dan geroddel in plaats van gezellig gekeuvel aan de telefoon?
Vandaag begon ik vol goede moed aan het schoonmaken van onze werkkamer. Maar voor ik écht aan de slag ging, bedacht ik dat een grondige opruimactie misschien niet overbodig was. We – en Roger nog meer dan ik – hebben de neiging om van alles te bewaren, waardoor het op den duur niet meer overzichtelijk is.
Dus begon ik vol ijver met opruimen. Stapels oude notities, teksten en lesvoorbereidingen in verband met mijn vroegere lessen Nederlands op de gemeente kwamen tevoorschijn. Elk papiertje riep een herinnering op, wat het beslissen of iets weg mocht of niet heel lastig maakte. Ik herschikte kasten en laden, verschoof boeken (én bergen stof) en twee uur later waren mijn rug en ik doodmoe…
En de eigenlijke schoonmaak, die verschuift naar morgen!
Ondertussen zit ik hier wel te niezen van al het stof dat ik heb doen opwaaien!
