Optimistisch blijven!

Vandaag radiografieën laten nemen in het ziekenhuis van Sint-Truiden. Weer viel me op hoe vriendelijk iedereen daar is! En hoe weinig reden ik heb tot klagen: in de wachtzaal zaten mensen met veel ergere aandoeningen! Ze praatten vooral over het EK. Ik moest terugdenken aan mijn telefoongesprek met Nany 's middags. Ze klaagde erover dat het tegenwoordig overal alleen over "die voetbal" gaat en eerlijk gezegd, ik geef haar gelijk! Gelukkig praten onze kinderen en vrienden (in mails of aan telefoon) wel nog over andere zaken!

Na onze boodschappen, een telefoontje van onze oude vriend (via de gsm van zijn vrouw). Hij mag vrijdag het ziekenhuis verlaten maar gaat wel naar een rusthuis dichtbij zijn woning. Hij klonk echter heel optimistisch en dat deed me plezier!

Voetbalwaanzin

Jan Gerits stuurde me gisteren een mail én lezersbrief door van Felix Bergers (lezersbrief die nergens zou zijn gepubliceerd). Ik doe het hier even wel:

Op 1 juli, midden in het wereldkampioenschap voetbal, stuurde ik
onderstaande lezersbrief naar twee kranten en drie weekbladen.

Voor zover ik weet werd hij nergens gepubliceerd.

Dat vind ik vreemd, want ik vermoed dat er wel lezersbrieven
met minder inhoud worden afgedrukt.

Blijkbaar bracht het stukje een gedachte die niet mocht gedacht worden.

Dus ook in onze vrije wereld met zijn vrije meningsuiting worden
meningen weg geselecteerd als ze dwars staan op het heersende discours. 
Of op een massapsychose. Volgens mij schuilt

daar een groot maatschappelijk gevaar in, als het voetbal omwille van
zijn populariteit boven de democratische politieke controle komt te staan.

Als je je herkent in de inhoud van mijn lezersbrief, mail hem dan maar rond.  

Zo veel mogelijk. Of zet hem op Facebook.

Felix Bergers

Voetbalwaanzin

Miljoenen burgers hebben weer iets om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan 
te bestrijden: voetbal. 
Ze realiseren zich niet dat ze zich emotioneel laten meeslepen in de super 
commerciële handel van harde zakenmensen, in een neoliberale wereld 
in het kwadraat. In korte tijd is die ook geglobaliseerd. 
Terwijl de Belgische clubs in Chinese en Japanse handen terechtkomen,
koopt een Belgisch zakenman clubs op in Engeland, Spanje en Duitsland. 

Ook de voetballers zelf kennen een verhoogde mobiliteit, in een ware koehandel.
Lang duurt hun clubliefde niet als het geld roept. Hoe graag willen de voetballers 
van het Europese continent spelen voor Chelsea! Is het omwille van de poëzie 
van de plaatselijke stadsarchitectuur of omwille van de duistere petroleumdollars 
van Roman Abramovich? 
En de brave burgers identificeren zich vol vuur met helden die in een maand 
meer verdienen dan zijzelf in een gans leven... 

Je zou zeggen: vadertje staat zal deze bedragen graag afromen. Maar nee, 
de voetballers genieten, omwille van de internationale competitiviteit, van 
een fiscaal en sociaal gunstregime. 
En daarbovenop gaan er ontzaglijke subsidiebedragen naar het voetbal - in plaats 
van naar de maatschappelijke problemen. "Geef de mensen brood en spelen", 
zei de Romeinse dichter Juvenalis. 
De huidige overheid geeft wel niet zo graag veel brood aan mensen in armoede, 
maar spelen des te liever. Zonder veel controle of regulering. 

Je zou zeggen: dan komen de mensen wel op straat, om aan te klagen dat de politici 
schrik hebben om schoonschip te maken met het geld in het voetbal. Maar zelfs 
gokschandalen en wedstrijdafspraken ten spijt: nog niet. Ze komen alleen op straat 
om te vieren dat "wij" gewonnen hebben, al hebben ze er heel wat bij verloren. 
Maar ik hoop dat in de toekomst voldoende kritische burgers elkaar vinden om 
duidelijk te maken dat het gedoogbeleid tegenover deze zwendel een woekerende
kanker is, en onaanvaardbaar in een geciviliseerde wereld.

Felix Bergers, As

Voetbal

We moesten vandaag weer naar de tabakswinkel: ik had immers bijna geen e-liquids meer (vorige keer had ik enkel coils gekocht, zonder eerst na te gaan hoeveel flesjes  "American Red" ik nog in huis had. Heel dom van mij!).

Weer kon je de Grote Markt in Sint-Truiden niet op met de auto. 
'Voetbal op groot scherm deze avond,' legde de winkeluitbater ons uit, 'en alles afgesloten sinds deze ochtend met als gevolg veel minder klanten.'
Misschien denkt de Horeca daar anders over maar rond dat plein zijn echt heel veel andere handelaars gevestigd aan wie blijkbaar niet wordt gedacht!

Deze avond laat wilde Roger de uitslag van de match horen. Ik vroeg me af wat er met hem aan de hand was. 'Ik hoop zo dat de Rode Duivels verloren hebben,' zei hij, 'zodat we van dat gekkengedoe verlost worden.'

Roger moest een ontgoocheling incasseren! 😏

Voetbal en lectuur

Overal hangen driekleurige vlaggen de laatste tijd. Ik ben wel niet zo (ik geef toe: een beetje wel) wereldvreemd  dat ik niet weet waarom ze daar hangen... maar sorry, mensen, voetbal kan me echt niet boeien! En zeker niet als het de bedoeling is daarmee een soort patriottisme op te wekken!

Ik las deze avond in verband daarmee dit heel interessante artikel!

Vreugde en verdriet gingen dit weekend hand in hand

Matthias heeft gisteren duidelijk genoten van onze exclusieve aandacht! Wat heeft hij gelachen, gespeeld, gekraaid, “getekend”, geoefend op de trappen, al lachend enkele woordjes nagezegd. Als hij (denk ik) voelde dat hij het woord nog niet correct genoeg kon uitspreken, wees hij de zaak in kwestie aan.

We hebben ook gewandeld. Jammer genoeg hadden we zijn buggy vergeten, dus moest opa hem op de schouders dragen. Af en toe reikte Matthias dan naar mij, maar ik kan hem al helemaal niet dragen terwijl ik stap! Gelukkig leek hij dat niet te erg te vinden (hij wist wel dat hij later, thuis, al mijn aandacht zou krijgen).

Het is plezierig wandelen met een peuter: alles wijst hij verwonderd aan: een tractor, een hond, een paard, een auto, een poes, zelfs een bloem (die hij dan wil plukken voor mij).

 Eigen foto’s

 Foto Roger

Zijn ouders kwamen hem vrij laat halen (zijn papa had moeten overwerken) en Elena, die naar het schijnt echt uitkeek naar haar avondmaal met ons, was in de auto in slaap gevallen en sliep daarna door op de sofa. Pas toen ze met Matthias terug in de auto was geïnstalleerd, werd ze voldoende wakker om ons samen met haar broertje enthousiast tot ziens te wuiven. 

Toen we deze ochtend heel vroeg opstonden, deed mijn rug  eigenaardig genoeg veel minder pijn. We reden in de mist naar Leuven waar we mijn oom “Nononc” en tante-vriendin Françoise afhaalden aan het station (mijn moeder kon zich niet vrijmaken vandaag). Al pratend, vooral over vroeger en “tante” Germaine, reden we naar de kerk waar de uitvaart zou plaatsvinden. Onderweg begon de zon door de wolken te priemen en heel krachtig te schijnen. Het leek wel een symbool, want tante Germaine was, overal waar ze verscheen, de zon in huis. Ik heb haar nooit horen klagen, alles relativeerde ze, voor iedereen stond ze op eender welk moment klaar, voor iedereen had ze een aanmoediging: ze was echt een heel bijzonder iemand. De dienst was dan ook heel mooi, sober, een beetje emotioneel maar heel sereen.

Na de koffietafel en nog even een gesprekje met “nicht” Paulette en haar dochter die pas mijn boek over Marraine had gelezen (waar tante Germaine in voorkomt), hebben we Nononc en Françoise terug naar het station in Leuven gebracht.

Roger had aan kennissen gezegd dat hij misschien naar Geer (Wallonië) zou komen deze middag, maar hij had er uiteindelijk geen zin in (blijkbaar, dat wist ik niet, had hij de nadruk gelegd op “misschien” en was het dus allemaal nogal vrijblijvend). In de plaats daarvan maakten we een heel mooie wandeling in Otrange (Wouteringen in het Nederlands).

 Foto Roger

Het mooie kerkje was open (er werd geveegd tegen de mis van 16 uur), dus gingen we eerst daarin een kijkje nemen.

 Foto Roger

Daarna wandelden we rond het dorp: ik hou immers van die wat rommelige Waalse dorpjes. Toen we dit paard zagen ronddraaien in zijn tredmolen was ik wel even geschokt, ik vond het zelfs wreed:

 Foto Roger

Een klein uurtje later echter, toen we daar weer voorbijkwamen, bleek het paard vrij rond te lopen. Dus bedacht ik me: misschien is dat te vergelijken met onze hometrainers?

We reden uiteindelijk naar Vechmaal waar we nog een biertje dronken op het terras van De Horne. Zalig herfstweer dat het was!

 Foto’s Roger

En daarna, terwijl Roger de (vermoed ik) bijna laatste noten raapte, bereidde ik een venkelgratin. Heel lekker! Ik heb wel dubbel zoveel venkel als aardappelen gebruikt deze keer.

Foto’s van de laatste dagen

Terwijl Roger in het hospitaal van Bourges lag, hebben we allebei nog foto’s gemaakt. Alleen vonden we tot nu geen tijd om die op te laden.
Nu is het gebeurd en hieronder dus een kleine selectie.

 26 juni: de spoeddienst verontschuldigt zich voor de lange wachttijden

 Rogers avondeten die dag…

 en een kopje thee na mijn avondmaal in hotel Ibis (eigen foto’s)

 27 juni: paleis Jacques Coeur

Mijn kamer in het hotel (eigen foto’s)

  28 juni: zoeken naar een niet te ongezond broodje in de cafetaria van het ziekenhuis…

 waar op dat uur praktisch alleen zoetigheden werden aangeboden (foto’s Roger)

 29 juni: blijkbaar kreeg Roger soms ook kaas bij zijn ontbijt (foto Roger)

30 juni: een van de minst gezonde “déjeuners” van Roger in het ziekenhuis(Foto Roger)

 In de kerk die ik bezocht in Bourges

 Rillettes aangeboden voor het avondmaal in hotel Ibis (eigen foto’s)

 2 juli: mijn ontbijt in hotel Ibis

 

 “Espace Nations”: hier nam ik de bus naar het ziekenhuis (eigen foto’s)

 3 juli:voetbalgekte in Heers (eigen foto)

Weerzien

Gisteren bezoek van de “kindjes” plus Elena en Matthias die ons nog herkende! .

Ik had het heel eenvoudig gehouden maar het was gezellig en ik was zo blij iedereen weer te zien. Elena miste (ze leek blij met onze cadeautjes) wel een ijsje na het eten (ik had gewoon fruit voorzien als dessert). Dat kreeg ze echter later op het terras van het sportcomplex in Heers waar we te voet naartoe liepen.

  Foto Roger

Terwijl we op dat terras zaten (en ik geregeld met Elena op de nabijgelegen speeltuin; Matthias was in slaap gevallen onderweg en werd pas wakker toen ik later met Elena het springkasteel had ontdekt – waar hun mama hem dan ook naartoe bracht) werden we verrast door een stortbui die ons verplichtte binnen te gaan zitten.

Dat café gaf uit op een enorme sportzaal, waar Elena en ik in een springkasteel hebben ontdekt. Elena was eerst een beetje bang: het was een enorm springkasteel waar een afbeelding van een beer op prijkte. Ze dacht echt even dat het om een echte beer ging en vroeg me of ik kon horen wat hij zei. Ik antwoordde dat hij ons uitnodigde maar het was pas nadat ik mijn schoenen had uitgetrokken en het springkasteel betrad dat ze mij durfde te volgen. Ze is duidelijk een beetje bang van dieren. Ook hier in huis vond ze het niet prettig dat onze schapen Boris en Pamfiel in de tuin rondliepen!

Vandaag gingen we wandelen in Hasselt en terwijl we deze avond op de bus terug wachtten, belde mijn mobieltje: de transporteur stond met onze auto voor ons huis te wachten (en hij heeft een uur geduld moeten hebben voor wij thuiskwamen). Die auto – en jullie presentjes die erin zitten, “kindjes” - hebben we dus vroeger terug dan voorzien. Hopelijk zal Roger toch voldoende blijven bewegen!

Roger krijgt (onder andere) voldoende beweging

In Bourges had men Roger een voorschrift meegegeven voor een medicijn dat hij deze ochtend moest innemen. Gisteren hoorde ik bij de apotheker dat zulk voorschrift hier niet geldig is. Ze zouden evenwel het medicijn voor ons bestellen zodat ik het deze ochtend kon komen afhalen aan de volle prijs. Daarna moesten we een afspraak maken met onze huisdokter voor een nieuw voorschrift.

Deze ochtend liep ik dus  naar de hoofdgemeente Heers waar ik het medicijn afhaalde. Onderweg terug (ik had de bus naar huis gemist omdat ik nog even langs de post moest) bedacht ik dat Europa zich beter met zulke dingen bezig zou houden dan met de futiliteiten waar ik nu geregeld moet over vertalen. Het is toch niet normaal dat we een geneesheer moeten laten komen voor een voorschrift dat we in feite al hebben!

Ik ben net een uur onderweg geweest. Het was zo mooi weer dat ik Roger beloofde dat zodra zijn huisarts langs was geweest, we een lange wandeling zouden maken (en tegelijk boodschappen doen voor deze avond).

Dat deden we rond 16:30 uur. We liepen te voet terug naar Heers, langs het park (eigenlijk meer een bos) van het kasteel. Zalig rustig was dat! Eens we weer in de bewoonde wereld kwamen, vielen ons de talrijke Belgische vlaggen op aan de gevels: de voetbalgekte heeft hier ook toegeslagen!

In de apotheek leverden we het voorschrift af (en kregen we een deel van het geld dat ik deze ochtend had betaald terug), daarna gingen we etenswaren kopen voor deze avond en morgen… en we misten weer de bus naar huis. Dat werd een uur wachten (ik vond ons te zwaar bepakt om te voet terug te keren). Ik stelde voor iets te gaan drinken op het terras van het sportcentrum (vlakbij de bushalte) en na wat tegenstribbelen en afgeven op het openbaar vervoer, stemde Roger daarmee in. Terwijl hij duidelijk genoot van zijn Duvel moest hij toegeven dat het daar best gezellig was.

We waren rond 18:30 uur weer thuis, waar ik begon te koken (ook meteen een stoofschotel voor morgen: Roger had daar zin in maar om die nog voor vandaag klaar te maken, was het te laat) terwijl Roger een fles Vinho Verde en een bokaal olijven opende.

Deze avond werd het een heel eenvoudige maaltijd: groentesoep gevolgd door enkele krieltjes gebakken in olijfolie,veel rauwe preisnippers met een beetje mayonaise, en sardienen. Voor morgen stond ondertussen een eigen verzinsel te pruttelen: stoofvlees met uien, champignons en tomaten (terwijl ik dit schrijf is mijn kooksel  klaar, heb ik de proeftest gedaan, en echt, het valt heel goed mee).

Terwijl we aten, in de keuken, maar met de deuren naar het terras open, zag ik dat de schapen goed hun best doen. Stom dat Roger de toegang tot hun normale wei niet had afgesloten voor ons vertrek op reis!

Na het eten kregen we een telefoontje van onze vriend Karel. Hij wilde in Leuven afspreken, maar dat is niet meteen mogelijk. Roger zal hem terugbellen na het weekend.

Huesca nog eens

Toen we deze ochtend opstonden, bleek onze buur uit Herk de Stad al vertrokken. Wij merkten dat na de zonnebril van Roger die we enkele dagen geleden stuk hadden teruggevonden, nu ook aan mijn zonnebril een stukje ontbreekt. Gelukkig kan hij nog dienst doen.

Roger wilde terug naar Huesca en ik weet wat dat betekent: overmorgen verlaten we Spanje! :-) Net toen ik begon het spraakdebiet (ze spreken geweldig snel, die Spanjaarden) wat gewoon te worden!

Bij het betalen van de camping in Soria gebeurde er iets dat ik niet kon geloven. De heel jonge receptioniste (volgens mij vooraan in de 20) had moeite om met de computer om te gaan, gaf ons uiteindelijk maar een krabbeltje met de te betalen prijs, en verontschuldigde zich: ‘Ik kan echt niet om met die machines! Zelfs mijn mobieltje zou ik soms zo wegsmijten! Mijn vader kent er meer van dan ik. Ik leef liever ongebonden. Maar, als jullie nog even wachten, seffens komt mijn zus eraan, en die regelt wel een officiële factuur voor jullie’. En ondertussen was ze aan het bellen met haar zus en hoorde ik haar zeggen dat wij zouden vertrekken en normaal gezien niet op haar konden wachten. Dat vonden wij ook niet nodig voor die officiële factuur.

We reden eerst richting Zaragoza via een hoogvlakte met eerst veel akkers maar daarna heel dor. Bijna geen verkeer en vlak na de Puerto de Madero huppelde er ineens een hertenjong de weg over. Roger schrok en ik dacht dat we het dier zouden raken. Dat gebeurde gelukkig net niet.

Daarna werd het landschap wat vruchtbaarder en rond 13 uur reden we weer Aragon binnen. De typische grijze heuvels lieten een poosje op zich wachten,want eerst kregen we nog nog opvallend rode aarde geserveerd.

Maar vlak na Tarazona (waar we enkele jaren geleden nog rondliepen in de zon) zagen we aan de horizon grijze heuvels opduiken  (met bovenop veel windturbines). Nog iets verder links van ons een keten van grijze heuvels (de Montes de Castejon?) en daarna reden we dwars door de typische Aragonese heuvels waarboven geregeld een roofvogel cirkelde.

Eigen foto (vanuit de auto)

Nog voor we in Huesca aankwamen zag ik aan de horizon de aanzet tot de Pyreneeën.

We installeerden ons op de camping (het was 29°C), op dezelfde plaats als in het begin van de reis, en daarna wilde Roger even rusten (dit wordt, vrees ik, echt onze laatste tentreis).  Daarna deden we onze boodschappen.

Ondanks het vele lawaai dat uit het restaurant van de camping kwam, gingen we toch daar eten, en weer een menu voor 10 euro. Mijn “plato primero” was heel lekker en eenvoudig klaar te maken: erwtjes met jamon, ui en look, gebakken in olijfolie. Roger kreeg een gemengde salade, en we pikten uit elkaars bord. Onze hoofdschotel (gestoofd lamsvlees) hebben we bijna onaangeroerd laten staan: zo vet! (maar dat was onze fout, we hadden moeten weten dat zulke recepten hier heel vet zijn, en dat de autochtonen dat wel opeten).

Foto’s Roger

In het restaurant, op  tv, weer een voetbalmatch. Veel lawaai, heel veel volk, twee heel talrijke gezelschappen, maar voor mij was wat naast onze tafel gebeurde interessanter dan die match! Een typische Spanjaard met een  typische mooie vrouw van hier. En maar versieren! :-)

Op een zeker ogenblik begon een van de twee gezelschappen te zingen en terwijl ik wegdroomde bij de mooie klanken vroeg Roger ‘Zijn dat misschien Basken?’ Die zijn immers bekend voor hun mooie samenzang.

Rond 23 uur waren we weer bij onze tent en daar hoorden we ze weer zingen. Roger zei: ‘Het zijn Basken!’

en Numancia

Dinsdag 17 juni 2014

De man die ons aanklampte was een Belg, en zelfs een Vlaming. Hij is van Herk de Stad, blijkt onze vroegere vriend daar en zijn familie goed te kennen,  kwam nu van Sevilla waar het nog snikheet is, blijkt veel politiekers te kennen, vertelde veel anekdotes over dat soort mensen, en, omdat we het uiteindelijk hadden over onze respectievelijke manieren van reizen, toonden hij en zijn vrouw, die er ondertussen was bijgekomen, ons hun camper.

Ik begon te dromen! Tot nog toe zag ik alleen campers die me veel te groot leken om gewoon mee rond te rijden, hier stond ik in een minuscuul huisje waarin alles wat je nodig hebt aanwezig is. Misschien is zoiets de oplossing voor het feit dat we te oud worden voor een tent?
Nu, ondertussen zijn hier (onder anderen) twee nieuwe kampeerders aangekomen, de ene met een motor en de tweede op de fiets en met nog veel minder bagage dan wij. En die man lijkt me niet veel jonger dan Roger! Tja, wat is eigenlijk niet veel jonger?

We bleven maar praten en ik was bang dat we niet meer in Numancia zouden geraken (de site sluit immers om 20 uur). We zijn er echter nog goed op tijd aangekomen. Niets moeten betalen omdat we niet op de site zelf konden parkeren (weer wegens werken aan de weg).

Eigenlijk was er niet veel veranderd sinds we daar laatst waren met Zeger en zijn zus. Ik ga hier niet het hele verhaal van de site navertellen, dat vinden jullie hier.

Foto’s Roger

Na een dik uurtje op die archeologische site reden we “naar huis”, zoals ik de neiging heb te zeggen als we naar de camping teruggaan.

Foto Roger

We aten deze avond de rest van gisteren, met deze keer (omdat we meer dan de helft van de gamba’s opaten gisteren) een hard gekookt eitje bij de sla.

Terwijl we voor een kopje koffie na de maaltijd zorgden, kregen we weer bezoek van onze buur. België had een voetbalmatch gewonnen, wist hij, en we vernamen ook dat vooral zijn vrouw een voetbalfan is! :-)

Ons gesprek duurde weer vrij lang. Op een zeker ogenblik vond hij het echt fris worden en ik waarschuwde hem dat het op deze hoogte nog kouder zou worden!

Ik kreeg gelijk, al is het iets minder koud dan gisteren: ik zit hier weer met een lange broek, sokken en een trui te genieten van een glas wijn onder de tent.

Tordesillas

Vrijdag 13 juni 2014

We vertrokken vandaag om 10 uur uit Plasencia, met een temperatuur van 28°C. We volgden de Ruta de la Plata richting Salamanca en daarna Tordesillas. In een uitgestrekte kale vlakte cirkelden roofvogels boven de auto, en op de elektriciteitspalen troonden ooievaars. Links van ons zagen we weldra weer de sierra de la Pena de Francia opdoemen en rechts van ons de besneeuwde toppen van de sierra de Avila.

We begonnen te klimmen tot aan de Puerto de Bejar en vlak daarna daalden we Castilla y Leon binnen (provincie Salamanca). Daar, zo hoopten we, zou het iets koeler zijn dan in Extremadura. Helaas, al bij onze eerste korte halte voelden we dat dit niet het geval was. Ik weet niet hoe warm het was vandaag, wel dat het deze avond om 22 uur nog 31°C in de schaduw was op de camping van Tordesillas!

We kwamen aan op deze (ons goed bekende) camping om 12:30 uur. Na onze installatie dronken we een biertje, maakten we meteen gebruik van het heel nette sanitair en zette ik een wasmachine in gang.

Eigen foto’s (op de laatste foto het badkamertje dat ik mij heb “toegeëigend”: toilet, wastafel en douche en zelfs een haardroger die ik niet gebruik)

Daarna bleven we tot 18:50 op de camping rusten in de schaduw van onder andere moerbeibomen. Ons perceel is ruim, goed beschaduwd maar niet goedkoop: 25 euro per nacht. En we hebben geen wifi bij de tent, alleen in de bar en op het terras. Ondanks de schaduw droop ik van het zweet bij de allerminste inspanning (was ophangen, tenten helpen opzetten).

Om 10 voor zeven beslisten we toch maar wat te gaan wandelen in het oude gedeelte van Tordesillas (vlakbij).

  Foto’s Roger (op de laatste foto Johanna de waanzinnige die hier haar leven beëindigde)

We bezochten ook het museum  van het Verdrag van Tordesillas in de Casas del Tratado waar dat verdrag zou getekend zijn geweest in 1494.

  Foto’s Roger

Daarna ging het terug naar de Plaza Mayor waar we een biertje dronken in de schaduw van de galerijen (geen tapa gekregen, we zitten immers niet meer in Extremadura). In de volle zon was het niet te doen van de hitte!

Foto Roger

We waren iets voor 21 uur terug op de camping waar we meteen een plato combinado (voor mij sla, kip, ei en frieten; voor Roger hamburger, sla, ei, rijst met tomaat en frieten) bestelden op het terras van de bar-restaurant. De temperatuur leek ons iets draaglijker geworden en omdat mijn GSM spontaan heel even online ging, weet ik dat het op dat uur 31°C was.

Ik had ergens gelezen dat er vandaag een voetbalmatch Nederland-Spanje was en inderdaad: in de bar zaten er twee kampen toeschouwers gereed. Terwijl wij aten, hoorden we afwisselend afkeurend geroep bij de Nederlanders en triomfantelijke kreten bij de Spanjaarden. Ik weet niet of de Spanjaarden uiteindelijk hebben gewonnen: wij zijn naar onze tent vertrokken rond 22 uur (en het was nog steeds 31°C) en nu (23:30 uur) hoor ik niets meer. Ik veronderstel dat, als de Spanjaarden hadden gewonnen, we vreugdekreten zouden gehoord hebben. Maar eigenlijk interesseert het me niet!

Nu is de temperatuur echt draaglijk; maar er is dan ook een vrij felle wind opgestoken… En zeggen dat wij onder bomen zitten, wat ik steeds probeer te vermijden bij zulke wind!

We bedachten daarstraks in de stad dat als we dan toch te oud worden om op deze manier te reizen, we het misschien moeten doen zoals voor we het kamperen ontdekten: kleine hotels of pensions zoeken waar je niet hoeft te reserveren. Dus gingen we ook even het toerismebureau binnen, en ja, hoor, je vindt nog steeds zulke logies! :-) Weliswaar betaal  je dan 20 à 30 euro per persoon, ongeveer het dubbele van op een camping, maar het valt te overwegen.

Erfgoed-zondag en “10 miles-loop” in Antwerpen

Het heeft vandaag bijna de hele dag geregend! Soms hoorden we een bende vespa’s voorbijrijden: mensen hebben blijkbaar geboekt voor een bloesemweekend in Haspengouw en die bromfietsen gehuurd om rond te rijden en van de bloesems te genieten. Zij zullen wel teleurgesteld naar huis terugkeren!

Precies om die reden huur ik liever niet een huisje, flat of kamer voor een bepaalde periode. Zolang we het kamperen aankunnen, verkies ik dat als we op reis zijn. En natuurlijk op campings waar je niet op voorhand hoeft te vertellen hoe lang je zult blijven!

Vandaag was het in heel Vlaanderen “Erfgoeddag” en in de buurt waren er veel zaken te bezoeken, onder ander in het klooster van Colen en op enkele andere plaatsen in Borgloon. Even hebben we eraan gedacht het een of ander te gaan bekijken, maar we vreesden dat het overal héél druk zou zijn (zeker met dit weer!) en zijn dus maar thuis gebleven. Waar ik gezorgd heb voor de strijk, veel gelezen heb, lekker gekookt, en… op het Internet las dat mijn broertje en zijn vrouw deelnamen aan de “10 miles”-loop in Antwerpen. Proficiat, broertje en schoonzus! Zelf zou ik dat echt niet aankunnen!

Misschien moet ik wat sportiever worden…

Maar… lopen samen met 30.000 mensen  is toch  echt niet mijn ding!