"Boda de Balduino y Fabiola"

Ik was vandaag onder andere nog enkele uren bezig met die huwelijksaankondigingen (het vordert goed) en misschien is het daarom dat YouTube me deze avond als ontspanning een huwelijksreportage voorstelde?  

Namelijk het huwelijk van "de melancholische koning Boudewijn met Fabiola de Mora y Aragon". Wij waren in die tijd nog niet lang terug uit Congo, we hadden geen televisie, ik las nog geen tijdschriften en dit was dus de eerste keer dat ik daar beelden van te zien kreeg! Wel leuk (en een goede oefening voor mijn Spaans)!

Verjaardag en inventarisatie

Vandaag wordt dochterlief al 45 jaar! Natuurlijk hebben we haar van harte gefeliciteerd en heb ik haar tussendoor even gebeld… Maar plotseling kreeg ik een gevoel van heimwee naar de tijd dat de kinderen nog niet helemaal hun eigen leven leidden. Naar de tijd waarin ze voor dit soort gelegenheden zeker "thuis" zouden zijn geweest, hier bij ons.

Als ik eerlijk ben, denk ik niet dat die heimwee echt zo plotseling kwam. Ik was immers nog bezig met het overtypen van oude dagboeken, waarin ik las over onze eenvoudige, maar waardevolle verjaardagsfeestjes van vroeger.

Maar ja, de kinderen zijn nu volwassen en hebben hun eigen leven opgebouwd. En ik probeer bewust niet te vaak hun tijd op te eisen (al weten ze dat ze altijd welkom zijn). Ik besef maar al te goed dat ze hun vrije tijd ook moeten delen met vrienden, partners, kinderen, schoonfamilie en – het allerbelangrijkste – tijd voor zichzelf overhouden. Dat heet loslaten, en eerlijk gezegd, dat heb ik destijds niet gemakkelijk gevonden.

Ja, ik geef het toe, ik was een beetje een kloek! 😀 Maar dat betekent niet dat ik me verveel nu de kinderen het nest uit zijn. Vandaag bijvoorbeeld ben ik begonnen aan een nieuwe opdracht van heemkundelid Georges: het inventariseren van honderden huwelijksaankondigingen (meestal van edellieden). Boeiend werk!

Over oude mensen...

Terwijl Roger vandaag buurjongen L. en zijn vader bijstond die zo lief waren onze wei nog eens onder handen te nemen, belde ik even met zus Bie. We hadden het onder andere over onze moeder, Nany, die vandaag 93 jaar zou zijn geworden en over hoe snel ze achteruit ging de laatste maanden van haar leven.

Ik weet niet waarom precies maar daarna begon ik te kijken naar een reportage over het leven in een rusthuis (in Frankrijk). Niet echt opbeurend!

En dan kwam Roger terug binnen, zorgde voor het eten (een gratin van courgettes) en verwees me daarna naar een prachtige tekst van Maj die hij in de Standaard had gevonden (ik had gisteren even gekeken of er een nieuwe column van haar was verschenen maar vond er toen geen). Proficiat met jullie 55ste huwelijksverjaardag, Maj en Charlie!

Roger maakte een paar foto's vandaag:

Céleste en Charlotte zijn in Rome

Hij heeft een tijdje geen video's gepost, Céleste Grant van "Bunker sauvage" maar ik wist dat hij en zijn Charlotte een poosje geleden met hun ezels en hun hond in Rome waren aangekomen. 

Vandaag, na nog enkele huishoudtaken, vond ik eindelijk de (lange) video over het einde van hun pelgrimstocht. Ik genoot er volop van. Buiten het relaas over hun aankomst in Rome is het een prachtig virtueel bezoek aan Rome en aan het Vaticaan, met uiteraard veel kunst (ook, zoals steeds, mooie muziek) maar ook veel spiritualiteit. En een prachtige verrassing aan het einde.

Luie dag

Ik voelde me moe vandaag (dat is normaal voor mij na enkele "sociale dagen") en ik deed dus niet veel. Even opgeruimd, buurjongen L. zijn Frans bijgewerkt, snel gekookt en afgewassen. En overbuurvrouw het geschenk (ontworpen, getekend en genaaid door dochterlief) voor haar dochter gebracht: 

Voor de rest niets dan lectuur en snel een paar berichtjes beantwoord. En genoten van het alleen zijn (weliswaar met Roger maar dat is geen belemmering).

Weer een verandering van programma

Alles was goed geregeld. Gisteren had Roger een afspraak voor de autokeuring, daarna zouden we een deel van onze boodschappen doen. Vandaag zouden we deelnemen aan de uitvaart van zuster L. in Leuven en daarna de kindjes afhalen.

Roger bleek zich echter vergist te hebben: zijn afspraak was pas vandaag. Ik mailde dus naar zuster A. dat we niet aanwezig konden zijn op de uitvaart van haar zus. Onze boodschappen deden we wel.

Toen Roger deze middag terugkwam van de autokeuring, hebben we snel een hapje gegeten en reden we daarna naar het Leuvense. Waar ik het jammer vond dat we al hadden gegeten, want dochterlief, schoonzoon en de kindjes waren allerlei lekkers aan het eten! 😃 We namen de kindjes met ons mee naar hier, en ook een cadeau voor het huwelijk van de dochter van overbuurvrouw Marie-Claire. Het is iets dat ik dochterlief had gevraagd te naaien en ze heeft er (volgens mij) iets prachtigs van gemaakt - ik post later wel een foto. 

Thuis werd er zoals steeds veel gespeeld, gelezen, gepraat en verteld. Goed gegeten ook en de kindjes hebben me duidelijk uitgelegd wie welke groenten lust, want ik heb de neiging elke keer ongeveer hetzelfde, wat ze alle drie graag eten dus, klaar te maken. Nu heb ik een uitgebreide lijst... alleen staan er niet veel groenten op die ze alle drie lusten!😅

Na de afwas en nog een paar kaartspellen stuurde ik de kinderen weer vrij laat naar bed en ze hebben niet tegengestribbeld!   

Bruiloft

Hoewel... het was eerder een huwelijksverjaardag!
Sarah en neef Anton trouwden immers al in juni van het coronajaar 2020 maar moesten omwille van de maatregelen hun bruiloftsfeest een jaar uitstellen. Vorig jaar was het helaas opnieuw van dat! Vandaag echter konden ze ons eindelijk allemaal uitnodigen en ons laten kennis maken met hun schattig zoontje Danté.

Het was dus feest vandaag. We haalden eerst Debby en Hendrik af en reden samen naar de feestzaal waar praktisch de hele familie al aanwezig was. Broertje en zijn gezin kwamen iets na ons aan. Het was bijzonder prettig iedereen eindelijk terug te zien, ook de schoonfamilie van zus die ik al enkele keren heb ontmoet en waarmee ik telkens een heel aangenaam contact had. We maakten ook kennis (dat was vooral aan tafel, na het aperitief dat buiten werd geserveerd) met enkele tantes en de ouders van Sarah.

Na een bijzonder lekker diner kregen we koffie of thee buiten geserveerd en daar werd nog uren gebabbeld in de lentezon. Hieronder enkele foto's, vooral van ons gezin behalve de laatste waarop Debby in gesprek is met neef Anton:

Dochterlief en schoonzoon hadden Zeger meegebracht (de kindjes waren van gisterenavond bij hun andere grootouders) maar konden hem niet meenemen in het terug naar huis rijden (omdat ze de kindjes moesten afhalen). Dus reden wij met z'n vijven samen, eerst naar het Antwerpse waar we Debby en Hendrik afzetten en daarna naar het Leuvense waar we Zeger afzetten. Tegen 22 uur waren we thuis. 

Een echte bruiloft of een grap?

Deze avond viel ik heel toevallig nog op dit. In Gabon trouwt een man tegelijkertijd met vier vrouwen. Hij heeft al een eerste vrouw die aanwezig is op de bruiloft en duidelijk mee geniet van de feestelijkheden. De bruidegom zou al 32 kinderen hebben bij al die vrouwen (die, behalve de eerste, tot dan dus niet zijn wettelijke vrouwen waren). En de huwelijksnacht(en) is (zijn) al geregeld, hoor ik hem zeggen tegen het einde van de opname (ik heb echt niet alles bekeken hoor, veel te lang, maar dat detail heb ik dus wel gehoord): een eerste weekend besteedt de bruidegom aan zijn eerste nieuwe bruid (ik weet niet volgens welke rangorde, dat detail heb ik waarschijnlijk gemist), het tweede aan de tweede enzovoort. 

Is dit echt of is het een grap? 

Dankzij Roger is het poortgebouw eindelijk schoongemaakt!

Het ene telefoontje na het andere na onze brunch. Eerst Nany, daarna een paar vriendinnen. Een van hen vroeg me waarom, als ik me zoveel vragen stel over de Corona crisis, Roger en ik zo volgzaam blijven. Wel, ondanks al mijn twijfels, blijf ik er van uitgaan dat er een gevaarlijk virus rondwaart en dat we, als oude mensen, dus beter oppassen. Vriendin gelooft het allemaal niet meer maar is wel overtuigd van een complot. Maar... een complot op wereldschaal???

Na al die tijd aan telefoon dacht ik het schoonmaken van het poorthuis weer eens uit te stellen: mijn armen deden immers weer een beetje pijn... en nog meer pijn nadat ik was begonnen stof bij elkaar te vegen in het poorthuis. Maar toen... stelde Roger voor de stofzuiger erbij te halen en was de klus op nog geen uur geklaard! Heel fel bedankt, liefje!

Na het avondmaal weer een telefoontje. Eerlijk gezegd, ik wilde eerst niet opnemen. Ik deed het toch en het bleek dochterlief. We hebben een hele tijd gepraat. Normaal gezien zaten zij, schoonzoon en waarschijnlijk Zeger nu in Mexico, op de bruiloft van onze neef! Wat heeft die crisis ons toch al veel doen missen!

Mijn armen, die zo goed aan het genezen waren, doen wel veel meer pijn na dat vele telefoneren van de laatste dagen! 

Op reis?

'Zullen we nog ooit naar Spanje gaan?' vroeg Roger me gisteren bij het slapengaan. 

Normaal gezien waren we rond deze tijd al op reis vertrokken, maar dit jaar dus niet. Niet alleen omwille van Corona. Volgende week zaterdag trouwt immers onze neef, de zoon van Bie, met zijn Sarah en uiteraard wilden we erbij zijn!
Helaas, het feest mag niet doorgaan (en dat is wel de fout van Corona) en wordt een jaar uitgesteld (het huwelijk gaat wel door). We dachten een paar dagen na de bruiloft te vertrekken maar daar heeft het virus dus wel een stokje voor gestoken!

Ik kon Roger geen antwoord geven: volgend jaar zijn we immers weer een jaartje ouder! Maar vandaag, terwijl ik keek naar de regen die geregeld uit de lucht viel, tussendoor even genoot van de bloeiende boerenjasmijn (die we missen als we in juni op reis zijn), bedacht ik dat het goed is dat we thuis zitten. Het is fris tot koud (tot zelfs in Extremadura, zagen we) en ik denk dat we zouden zitten te rillen onder onze tent! 

'We hebben koudere dagen meegemaakt op reis', antwoordt Roger me dan. Ja, maar toen waren we veel jonger!

Nee, we hebben niet gedaan wat op ons programma stond. We hebben wel wat schoongemaakt (om eerlijk te zijn: vooral Roger heeft gestofzuigd) maar de "schatten" van dochterlief zijn niet opgeruimd en de belastingaangifte is niet ingediend.

Ik heb wel een dik halfuur naar Nany geluisterd die klaagde dat ze niets hoorde over rusthuizen als men het op de radio of tv had over de versoepeling van de maatregelen vanaf volgende week. Ik heb er ook naar gezocht maar vind nergens of die oudjes vanaf dan meer bezoek mogen krijgen!

Laatste nieuwtjes

Nee, ik ga jullie niet weer lastig vallen met huishoudverhalen deze avond (maar jawel, we hebben verder schoongemaakt: één kamer per dag).

Met Nany gebeld en ze maakt het goed, loopt nog steeds vrolijk rond in de gangen van het rusthuis en maakt een praatje met haar buren ('maar ik blijf in de deuropening staan', verzekert ze me!) En, o ja, vriendin Denise, ik moet je, via mijn moeder, de groeten doen van "Solange"!

Ook Hendrik aan telefoon gehad, vooral om te spreken over een gerecht dat hij wilde klaarmaken. Is het gelukt, jongen? O ja, ikzelf heb deze avond nog eens alu gobi klaargemaakt, deze keer opnieuw met één niet te kleine aardappel... en met diepvriesbloemkool. Een probeersel dus... dat heel goed meeviel en sneller klaar was dan wanneer ik het bereid met verse bloemkool. En inderdaad, die aardappel erbij verbetert opvallend de smaak (wat ik vermoedde).

Veel bekeken en naar veel geluisterd ook, onder andere dit en naar dit. Over chloroquine. Ook veel gelezen en ik probeer me te herinneren waar ik gelezen heb dat aspirine gebruiken tegen het coronavirus geen goed idee is. Even proberen terug te vinden...
Ik vind het niet terug maar het had te maken met het feit dat je bij een virale infectie koorts onder de 40°C (39°C voor sommige mensen) beter niet onderdrukt.
Wie was het weer die me uitlachte toen ik vertelde dat ik had gelezen/gehoord dat tijdens de "Spaanse" griep heel veel mensen waren gestorven omdat men massaal aspirine toediende?

Mails beantwoord, genoten van het mooie weer tijdens een korte wandeling... maar ik lees nergens of de nachtelijke vorst schadelijk is voor de fruitbomen die beginnen te bloesemen?!

Vandaag heeft Roger ook enkele telefoontjes gepleegd (eindelijk... maar hij is dan ook nog veel minder spraakzaam dan ik en "keuvelen" is helemaal niet zijn ding). Hij vernam dat het huwelijk van onze neef in Mexico wordt uitgesteld en dat "onze zieke" de restricties goed lijkt te aanvaarden. Zij en haar echtgenoot (en kinderen?) communiceren via Skype. Maar, vraag ik me dan weer af, hoe communiceer je met iemand die niet kan praten als je zelf van nature niet veel praat?
Ach, de man van "onze zieke" is veel spraakzamer dan Roger: ik maak me waarschijnlijk weer zorgen voor niets!

Chic feest maar geen rooksalon!

Vandaag vierde Wiemla haar verjaardag, trad Zeger op met de Reizende Reiger maar reden Roger en ik naar "Hof ten Damme" in Kallo. We vierden er 50 jaar huwelijk van de schoonouders van dochterlief.

We moesten vrij ver van de locatie parkeren en terwijl we er naartoe liepen, begon  het te regenen.Waaien deed het al de hele tijd.

We werden ontvangen door de schoonouders van dochterlief, ontmoetten er vrij veel kennissen,  waaronder uiteraard dochterlief en schoonzoon... en vooral Elena, Matthias en Eva die bij ons aan tafel zaten.

Hof ten Damme is een prachtige locatie. De kindjes toonden me tijdens het aperitief de verschillende salons waarvan er één zelfs dienstdeed als speelkamer voor hen.
'Het lijkt wel een kasteel,' vonden zij en ik.
We hebben dan ook veel gepraat, samen getekend en gesmuld van het heel verfijnd diner:
- Grietfilet Hof ten Damme
- Consommé van duif (die de kindjes niet lustten)
- Champagnesorbet (een aangepast sorbet voor de kindjes)
- Kalfshaas geparfumeerd met dragon en seizoengarnituren (en frietjes voor de kindjes)
(dat alles met heel lekkere aangepaste wijnen)
- Dessertbuffet, koffie of thee

Het spreekt voor zich dat de kindjes vooral uitkeken naar het dessertbuffet, dat inderdaad indrukwekkend was. Ik wilde er een foto van maken maar vergat het uiteindelijk te doen.

Eigen foto's

Roger en ik hielpen de kindjes te kiezen uit de overvloed aan zoetigheden en, terwijl ze daarna smulden, ging ik op zoek naar een rookruimte. Ik dacht dat in zulke chique gelegenheid zeker zou gedacht zijn aan ten minste een klein rooksalon.
Ik had immers geen zin in zoetigheden, wel in dampen.

Helaas, er was geen rookruimte: ik moest naar buiten, in de koude wind en regen!
Weer vroeg ik me af waarom de overheid zo streng optreedt tegenover roken of dampen terwijl zoetigheden zonder probleem overal mogen worden aangeboden (en er zelfs suiker mag zitten in fijne vleeswaren).

Na dat dessert werd er gedanst, echter niet door Roger en mij. Ten eerste danst Roger niet graag, ten tweede vind ik het niet fijn voor hem als ik wel ga dansen (maar ik doe dat op gewone dagen zo graag!), en trouwens, ten derde: ik droeg voor de eerste keer sinds heel lang nog eens hakjes en had het gevoel dat ik op stelten liep.
In de plaats van dansen tekende ik nog even met de kindjes, praatte wat met enkele mensen, en ging stiekem even dampen in de toiletten. Ja zeg, als andere mensen hun gezondheid mogen schaden met zoetigheden, dan mag ik dat ook doen met mijn damptoestel, dat, in tegenstelling tot sigaretten, niemand anders schaadt!

Ik heb heel veel gepraat met de kindjes (en dat vond ik heel leuk). Op een zeker moment gaf Eva me een tekening en moest ik zelf beslissen of ik die voor mezelf zou houden of cadeau geven aan haar andere grootmoeder. Ik zei haar dat ik echt niet wist wat te doen... en zij, lachend: 'Hou ze maar voor jou, oma!'.
Matthias tekende onder andere een kasteel voor mij... en Elena zei me dat ze bang is voor het Coronavirus. Ik vertelde haar dat de ziekte te vergelijken is met griep en zij: 'Ja, maar van griep ga je niet dood, hé, oma?' Waarna ik haar heb moeten uitleggen dat oude en kwetsbare mensen soms wel sterven aan de griep. Maar dat er nog steeds minder mensen stierven aan dat nieuwe virus. Wat haar een beetje geruststelde. Waarop ik weer bij mezelf dezelfde vraag stelde: waarom die bangmakerij vanwege de media?

Deze avond laat nog met Roger gekeken naar het vervolg van die "verfilmde" enquête... en dat wordt steeds boeiender!

Verjaardag van mijn Nononc zaliger

Roger was naar Heks, om te helpen spullen van Heemkunde Groot Heers in te pakken voor de verhuizing.

Ondertussen typte ik nog bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.
Vandaag kwam ik aan het huwelijk van "Nononc" met mijn tante-vriendin Françoise op 6 mei 1967. Toevallig is vandaag ook de dag dat Nononc 81 jaar zou zijn geworden!

Maar Nononc verjaart niet meer, sinds zijn 79 jaar heeft de tijd geen vat meer op hem. In gedachten zie ik hem al lachen daar, aan de andere kant: 'Nu is er nog maar 9 jaar verschil tussen ons!'

Bezoekje aan Parijs

Nee, natuurlijk waren we niet echt in Parijs vandaag!

Nadat Roger deze avond even afwezig was in verband met Heemkunde Groot Heers, aten we (vrij laat) nog eens zuurkool.

Op de dag voor zijn verjaardag én op zijn verjaardag hadden we immers ook zuurkool gegeten maar van een ander merk dan we gewoon zijn.

Onlangs hadden we weer ons gebruikelijk (en goedkoper) merk gekocht en we wilden "onderzoeken" welke zuurkool we de lekkerste vinden. Allebei gingen we voor het goedkoopste merk: veel zuurdere smaak (zoals we vroeger gewend waren) dan het duurdere merk!

Ik wil het hier echter niet echt hebben over die zuurkool!
We aten dus heel laat voor ons doen en bleven ook tot nogal laat keuvelen. Op een bepaald ogenblik hadden we het over het feest dat de ouders van schoonzoon binnenkort geven voor hun 50 jaar huwelijk. En of ik geen jurk zou moeten kopen.

Ik shop niet graag, dus had ik daar zelf al langer over nagedacht: ik heb een zwarte jurk hangen die ik meer dan 10 jaar geleden kocht, nog geen vijf keer heb gedragen en die volgens mij perfect is voor dat feest.
'Ben je echt zeker?' vroeg Roger die de jurk niet echt mooi vindt (maar hij vindt zelden vrouwenkleren mooi... ik vermoed dat hij vrouwen liever zonder kleren ziet!), 'wil je echt niets kopen?'

Ik herinnerde hem eraan dat we nu ontzettend veel kosten hebben. Hij had natuurlijk gelijk toen hij antwoordde dat het slechts tot eind deze maand "solden" (koopjes) is. Maar... moet je echt iets kopen als het "solden" is, terwijl je thuis nog af te dragen kleren hebt?
Ik heb die jurk immers bijna nooit gedragen; ik had die gekocht voor het huwelijk van dochterlief en vlak na die aankoop vernam ik dat ik een lange jurk moest dragen (en kocht ik dus een andere).

Omdat Roger nog steeds twijfelde (en we ondertussen weer elk aan onze pc zaten), googelde ik even naar "mode", en ik viel op dit.

Ik vernam daardoor niet alleen wat vrouwen dragen in Parijs (veel zwart, dus mijn bijna nooit gedragen jurk zal wel oké zijn) maar ik kreeg ook het gevoel dat ik even een (virtueel) bezoekje bracht aan Parijs!

Heel eigenaardig toeval trouwens, want terwijl Roger weg was, had ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboek van 1967 overgetypt... en daar had ik het onder andere over mijn eerste reis naar Parijs!

Heel gezellige kerstavond en korte kerstdag

Gisteren na de middag reden we naar Nany waar we wachtten op Hendrik en Debby. Daarna ging het samen naar het Leuvense.
Bij dochterlief en schoonzoon wachtten Zeger en alle andere "kindjes" al op ons.

Elena en Matthias toonden ons hun uitstekend rapport terwijl we genoten van heel veel (vaak originele) hapjes en een paar glazen Cava. De kinderen kregen hun cadeautjes en leken er blij mee (Nany leek het wel jammer te vinden dat er geen pakjes waren voor de volwassenen) en we hadden boeiende conversaties.

We hadden het onder andere over die bruiloft in Mexico. Voor iedereen te ver en te duur... behalve in principe voor Zeger die veel zin had om te gaan (dat heb ik ook, alleen is het te duur) en die een beetje bleek te hopen dat wij dat ook zouden doen en dat we elkaar daar zouden treffen zoals drie jaar geleden in Madrid (en inderdaad, wat was dat gezellig!).

Maar we gaan het niet doen: de reis, het huren van een auto ginder, het hotel, enzovoort, dat is allemaal veel te duur, zeker in deze al hele dure tijd - de werken zijn nog helemaal niet af, laat staan betaald én binnenkort worden de bomen in onze wei gesnoeid.

Dochterlief en (vooral, vermoed ik) schoonzoon hadden gezorgd voor een overheerlijk en gezond diner: pompoensoep, everzwijngebraad (voor Debby iets vegetarisch) met allerlei groenten plus appelmoes, veenbessen en kroketten, en om te eindigen dame blanche en koffie of thee met pralines. Daarbij dronken we weer uitstekende wijnen (niet Zeger: die drinkt liever bier).

Eva las haar nieuwjaarsbrief voor haar twee peters (Hendrik en Zeger) en de conversaties waren weer boeiend.
Op een zeker ogenblik echter waren onze drie kinderen en schoonzoon (Debby was toen al doodmoe) druk bezig over informatica-items... en dat leek Nany niet aan te staan.
'Allemaal heel interessant, vermoed ik', zei ze tegen mij, 'maar ik begrijp er niets van en dus heb ik er niets aan'.
Tja, ik begreep ook niet alles (maar stelde geregeld vragen) maar had toch geen zin om niet verder te luisteren naar de kinderen en te beginnen keuvelen met mijn moeder. Misschien heel egoïstisch. Ik zei haar echter dat ze op elk moment vragen mocht stellen: ik weet immers dat Hendrik, Zeger en hun zus die graag en zo duidelijk mogelijk beantwoorden.

Eigen foto's

Hoewel schoonzoon en twee kindjes zich een beetje ziek voelden, is het toch nog 1 uur 's morgens geworden.
Nany, Hendrik, Debby en wij waren pas rond 2 uur terug thuis.
Debby ging meteen naar bed, Nany en Hendrik wilden nog even opblijven. En dan werd er heel lang gekeuveld!

Hoewel we vandaag heel laat opstonden, hadden we dus toch heel weinig geslapen.

Na de brunch reden we naar het Antwerpse: eerst Nany afzetten (en even haar kamer tonen aan Hendrik en Debby) en daarna Debby en Hendrik naar huis brengen. Die twee ontvangen morgen immers de familie van Debby en wilden dat feest een beetje voorbereiden.

Roger en ik waren iets voor 18 uur terug thuis. We aten een bord soep en gingen daarna zitten lezen in de salon... waar we allebei in slaap vielen tot iets over 20 uur!

Daarna aten we de vegetarische burgers die voor Debby (en eventueel Hendrik) waren bedoeld (als ze zouden gebleven zijn voor het avondmaal), typte ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over, beantwoordde ik snel enkele mails en liet ik de wasmachine werken.

O nee, ik vergeet één job! Ik waste immers ook met de hand af: de glazen van deze nacht, de vaat van de brunch, de soepborden, platte borden, bestekken en een pan. En... eigenlijk viel dat nog mee (al verlangde ik wel heel even naar een vaatwasser). Gisterenavond, bij dochterlief en schoonzoon, bedacht ik echter dat ik in hun geval niet zonder vaatwasser zou kunnen! Ik denk dat die al drie keer heeft gedraaid terwijl we daar waren en dat het toestel nog zeker twee keer moest werken!

Als ik dus ooit beslis toch geen vaatwasser meer te kopen, zullen mijn diners nooit meer heel uitgebreid zijn, "kindjes" van mij (al heb ik gisteren dus ontzettend genoten van het heel gevarieerde aanbod!).

Bruiloft in Mexico

In 2019 is een van onze neven getrouwd in Mexico. Zijn moeder, de zus van Roger, vertelde ons dat er in 2020 een feest zou zijn voor de familie uit Vlaanderen.

Deze avond kregen we een telefoontje van die zus. Zij en ik praatten een klein halfuurtje voor ik de telefoon aan Roger doorgaf en ze vroeg me de datum voor dat feest in onze agenda te noteren. Wat ik dan ook meteen deed: ik kan immers echt genieten van familiereünies.

Nog iets later kreeg Roger via e-mail de uitnodiging voor dat feest en werd hem gevraagd die door te sturen naar onze kinderen. Hij deed dat (en tegelijk ook naar mij) maar waarschuwde me: 'We zullen niet naar dat feest kunnen gaan'.

Inderdaad: het is in Mexico te doen! Daar geraken wij niet (we hebben daar immers het geld niet voor).

Dat is weer een voorbeeld van gebrekkige communicatie: omdat het feest bedoeld was voor de Vlaamse familieleden, ging ik er van uit dat het in Vlaanderen (of minstens in België) zou plaatsvinden en als schoonzus me aan telefoon had gezegd waar dat feest is gepland, had ik onmiddellijk geweten dat ik die datum niet moest vastpinnen!
Jammer!

Nany verhuizen

Het eigenlijke verhuizen, daar zorgde zus Bie deze ochtend voor. Wij vertrokken hier om 10 uur en via een niet te drukke 313 reden we naar het rusthuis in het Antwerpse.
Bie en Nany wachtten er op ons (broertje moest werken).

Het rusthuis is een vrij aangename residentie met veel zithoekjes, een ruime cafetaria, enkele eetkamers, een terras (waar we nu niet konden van genieten) maar weliswaar vrij kleine kamers. Nany (die me nochtans had gewaarschuwd dat de kamers vrij krap waren) leek ze nog kleiner te vinden nadat ze haar gerief had opgeborgen. Tja, ze komt dan ook van een vrij grote flat.

Nadat zusje, die andere verplichtingen had, ons verliet, gingen wij samen eten in de cafetaria.
De waterkerssoep en het varkensgebraad met tijmsaus en knolselderie waren heel lekker (al proefde ik de tijm niet en was Roger deze avond zo boosaardig om de soep te vergelijken met de soep die wij maken)😏. De yoghurt die we als toetje kregen heb ik niet geproefd (want aan Nany gegeven).

Dat eten viel dus al heel goed mee. Het was ook opvallend hoeveel mensen van buiten het rusthuis daar zaten te eten, en hoeveel Nany er van kende!

Ik stelde daarna voor te rijden naar het allereerste huis dat we in het Antwerpse bewoonden. In Schoten, op de grens van Sint-Job, aan de rand van een bos.

Daar was niet veel veranderd... behalve dat wij de weg niet meer vonden naar een kapel midden in de bossen, waar we destijds naar de mis gingen.

Van daar reden we naar onze Matadi-vrienden Beeckman die jammer genoeg niet thuis waren. Dan maar naar de begraafplaats waar mijn vader rust.

En daarna naar het appartement van Nany, want ze had er enkele spullen vergeten. Onder andere drie fotoalbums die ze aan mij wilde geven. Over de bruiloften van Nononc zaliger met (tante) Françoise, van mijn oom Ludo zaliger met mijn pas overleden tante Mathilde en van mijn aangetrouwde oom Paul met mijn tante "Bibi" zaliger (Béatrice is de echte naam van die zus van mijn vader).

Omdat het toch te koud was voor een wandeling, besloten we daarna iets te gebruiken in de cafetaria van het rusthuis. Helaas, daar was het een ware overrompeling. Alle tafels bezet en ook alle zithoekjes waren ingenomen door drinkende en druk pratende bezoekers en bewoners. Dus reden we maar terug richting flat van Nany om daar vlakbij, in brasserie Ciconia, iets te gebruiken.

Om 17 uur moest Nany terug in het rusthuis zijn voor het avondeten... En dat vindt ze eigenlijk veel te vroeg. Ze drong aan om samen ergens anders (en later) te gaan eten. Roger en ik vonden dat echter iets te veel van het goede, twee keer per dag op restaurant gaan. Plus dat, naar onze mening, Nany zo snel mogelijk moet wennen aan het ritme van het rusthuis.

Ik vrees echter dat dit tijdelijk verblijf niet definitief zal worden. Behalve dat ze er veel mensen kent en dat het eten lekker is, vindt Nany nog te veel gebreken aan het rusthuis: te kleine kamer, het verplicht om 17 uur avondeten, het op voorhand moeten waarschuwen als je niet komt eten, ...

Plus dat ze eigenlijk nog "te goed" is om opgenomen te worden. Blijkbaar moet je al echt dement zijn of helemaal niet meer voor jezelf kunnen zorgen voor je de toelating krijgt om (veel) te betalen voor een kamertje.

We waren maar net op tijd terug voor dat avondeten en, nadat we Nany hadden geïnstalleerd in de eetzaal, namen we afscheid van haar.

In het naar huis rijden, deze keer via een héél drukke 313, viel ik in slaap in de auto. Ik was echt moe. En toch heb ik van de hele middag praktisch geen woord moeten zeggen!
Maar... ik kreeg de hele middag te maken met veel drukte... en daar word ik blijkbaar heel moe van!

Aangenaam rustige maar vrij koele zondag

Het was veel kouder (tot 21°C) en ook relatief rustig vandaag.

Wandelingetje in Sint-Truiden waar Roger met een maat had afgesproken en daarna voor ons beiden een koffie of thee in "ons cafeetje".

Hendrik en Debby besloten gisteren de feestelijkheden vandaag verder te zetten (ze hadden immers nog zoveel lekkers over), de ouders van Debby (die er gisteren niet konden zijn) zouden komen en ook nog een paar vrienden.

Wijzelf hadden een andere afspraak.
Weliswaar voor maar eventjes maar ik vermoed dat Roger, evenals ik, heeft genoten van deze rustige zondag. De reis naar het Antwerpse is trouwens niet goedkoop met de huidige brandstofprijzen!
Ik ben wel benieuwd of het even gezellig was als gisteren ten huize Debby & Hendrik!

O ja, ik wil het nog even hebben over enkele leuke anekdotes die ik gisteren niet vertelde. Elena vond dat ik een heel mooie bloes aanhad. Ze kon haar oren niet geloven toen ik haar vertelde dat ik die kocht voor het huwelijk van mijn broertje, zo'n 25 jaar geleden!
En op een bepaald moment maakte Eva een tekening voor mij. Dat deed ze in de salon terwijl de volwassenen allemaal buiten zaten. Ik ging kijken naar wat ze deed en zij (3 jaar en 8 maanden) tegen mij: 'Ga maar zitten bij de grote mensen, oma, dan wordt de tekening een verrassing voor jou!' (de zoveelste verrassing gisteren dus!).
En er was Matthias die me toevertrouwde dat hij (in tegenstelling tot Elena die "niet kan wachten" - ze gebruikt die uitdrukking vaak: die moet ze hebben van de schoonfamilie van dochterlief, want wij gebruiken die eigenlijk nooit - tot de eerste schooldag) een beetje nerveus is: hij gaat morgen naar het eerste leerjaar!

Morgen wil ik de kindjes rond 16 uur opbellen om te vragen hoe die eerste schooldag verliep!

O ja, vandaag belde ik ook naar mijn moeder Nany. Ze had echt nood aan een babbel, dat hoorde ik wel!

Ik heb mijn "niet spraakzaam zijn" duidelijk niet van haar geërfd maar van mijn vader! Hij was ook geen prater, behalve als hij wat gedronken had😉... of wanneer hij serieus kon discussiëren.

Wat heb ik trouwens het "debatteren" gemist tussen zijn overlijden en de volwassen staat van onze kinderen (die alle drie ook onderlegd zijn in logica en me zelfs geregeld overtroeven!). 

Ontgoocheling en goed nieuws

Nadat we goed gewerkt hadden, stelde Roger voor iets te gaan drinken op het terras van 't Fakkelhuis (de vroegere "Kluizenaar").

Hij had me daarvoor geholpen de stock Oostland en Limburgse monografieën te sorteren (want, ik weet niet hoe dat komt, ik krijg altijd - voor mij veel te zware - kartonnen dozen waarin verschillende nummers door elkaar zitten), de was (de machine had lakens gewassen) te drogen te hangen en daarna ging hij zelfs verder gras afrijden.
Toen hij terug binnenkwam, vroeg hij: 'Doen we niets?'
'Jij hebt al heel veel gedaan vandaag,' antwoordde ik, 'maar wat wil je nu nog doen?'
'Terrasje?'

Dat nieuwe café heeft ons echter ontgoocheld! De dranken zijn veel duurder geworden dan in de tijd van De Kluizenaar, er speelde irritante muziek en het geheel had niet meer die pretentieloze uitstraling van het vorige café (waar we een paar keer zijn geweest met mijn "Nononc" en Françoise). Toen men onze bestelling kwam opnemen, durfde Roger het aan te vragen of ze de muziek konden afzetten. Nee, dat ging niet, want dat hoorde bij hun "imago".
'Kom,' zei Roger tegen mij (omdat we alles zo duur vonden, hadden we gevraagd onze bestelling even te mogen uitstellen), ' we gaan naar de hoeve hiertegenover'.

De hoeve daartegenover is Heirbaan 66. Waar we gezellig een biertje dronken. Toen we er aankwamen, zat er een gezelschap, daarna zaten we er een hele poos alleen. We haalden herinneringen op aan de keren dat Nononc en (mijn tante-vriendin) Françoise bij ons logeerden, aan de terrasjes die we toen aandeden, en telkens kwamen we terug op die vroegere pretentieloze Kluizenaar.
Het huidige café zullen we waarschijnlijk nooit meer bezoeken!

Heirbaan 66 (eigen foto's)

O ja, deze ochtend goed nieuws gevonden in de brievenbus: de zoon van mijn zus Bie trouwt volgend jaar met zijn Sarah!

Met de kindjes naar Nany

Na het middageten (een mix van wortelen, courgette, ui en look met zalmfilet) dat de kindjes heel goed aten, reden we samen via de drukke 313 naar het Antwerpse. Op bezoek bij mijn moeder Nany.
Ze liet de kindjes, na begroeting, meteen Roger en mij "proficiat" wensen, en toen wij ons afvroegen wat er gaande was, zei ze: 'Welke dag zijn we vandaag?' '2 juli', antwoordde ik... 'O ja, vandaag zijn we 42 jaar geleden gehuwd voor de Kerk!'
Roger en ik waren het helemaal vergeten!

Elena, Matthias en Eva hadden net een glaasje appelsap gedronken, een koekje gegeten en een tekening gemaakt toen ook hun mama en oom Zeger daar aankwamen.

Samen gingen we naar Brasserie Grand Bazaar waar we een tafel kozen vlak bij de speeltuin. We dronken er wat, de kinderen speelden, we keuvelden (Nany had veel te vertellen en het gaat veel beter met haar heupbeen), we aten en het was heel gezellig zitten onder de bomen.

Eigen foto's

Tegen 20:30 uur reden dochterlief, Zeger en de kindjes terug naar het Leuvense, brachten wij Nany naar huis en reden we daarna naar Haspengouw.

Thuisgekomen stelde ik vast dat het speelgoed niet was opgeruimd in de bibliotheek (hoewel de kindjes dat zogezegd hadden gedaan na het middageten, terwijl ik mezelf klaarmaakte). Ik was echter zo moe dat ik dat werk tot morgen heb uitgesteld.