Een beetje feest na de ontgoocheling

Het was vandaag koud, regenachtig en winderig, heel onaangenaam weer dus! De vele kaartjes, telefoontjes en berichtjes die ik kreeg ter gelegenheid van mijn verjaardag, troostten me gelukkig wel. En deze avond zouden we op restaurant eten, daar keek ik ook een beetje naar uit (slechts "een beetje", want, zoals ik zei tegen Roger, op restaurant gaan is niet meer hetzelfde als vroeger, vermits wijn zo goed als uit den boze is, zeker voor de bestuurder, en ik tegenwoordig gespeend blijf van het sigaretje met nog een glaasje wijn na het eten waar ik vroeger zo kon van genieten).

Van Matadi-vriend Lieven P. kreeg ik een heel merkwaardig cadeau gemaild: een beknopte Kikongo-spraakkunst en -woordenschat die hij geërfd had van zijn ouders. Dat deed me uiteraard heel veel plezier (en weer merkte ik op hoe ingewikkeld die taal is vergeleken met onze talen. Een vraag die ik me trouwens al heel lang stel zonder er een antwoord op te vinden, is "waarom de meeste talen evolueren van ingewikkeld naar eenvoudiger"). 

Toen we tussen twee regenbuien door besloten even naar de "Action" te rijden en daarna te gaan eten, keek ik eerst even onze proviand na. En ik merkte dat het gehakt dat ik overmorgen (voor morgen heb ik immers nog die zalm die we niet op kregen eergisteren) wilde klaarmaken, vandaag moest opgegeten worden. 

Dus veranderde ik op slag onze plannen. Ik heb een ovenschotel van witte kool met gekruid gehakt en daarbij een citroensausje klaargemaakt en ons restaurantbezoek viel daardoor uiteraard in het water (wat me toch een beetje ontgoochelde). Net op dat moment belde vriendin Liliane aan, met een fles witte wijn (geschenk vanwege B., zei ze me). 

De wijn bleek uitstekend te zijn en wonderwel te passen bij mijn ovengerecht. Daardoor werd het deze avond toch nog een beetje feest (en kon ik ons avondmaal beëindigen met nog een glas wijn en enkele trekjes aan mijn e-sigaret)!

Geluk gehad

Stipt om 12 uur had ik vandaag die afspraak met de bank om de Monografieënrekening af te sluiten. De straten waren sneeuwvrij maar de stoepen en de pleinen niet en Roger was bang dat we moeilijk een parkeerplaats niet te ver van de bank zouden vinden. Hij kreeg geen gelijk: we parkeerden vlak bij het gebouw en moesten maar heel even door de sneeuw ploeteren. En het ging opvallend snel en vlot: ik zal mijn mening over die bank moeten herzien, denk ik. 👍

Daarna deden we eindelijk onze boodschappen. Eerst ging het te voet door de sneeuw naar de daar vlakbij gelegen tabakswinkel om e-liquids te kopen. Weer hadden we geluk: een minuut later zou de winkel gesloten geweest zijn. We deden nog een paar winkels aan en reden naar huis. 

Deze avond reden we opnieuw weg. Naar "Den Biechtstoel" voor het nieuwjaarsdiner van Heemkunde Groot Heers. Net zoals in 2020 lekker maar te grote porties. Ook wel te zoute soep en kalfsblanquette (die blanquette heb ik van Roger geproefd, ik had zelf gelukkig vis gekozen en dat gerecht was perfect). Gezellige en interessante gesprekken, vooral met Georges V. (die vandaag 68 jaar werd!) en zijn echtgenote, Michel M., zijn vrouw en Ludo D. Als ik die mensen hoor vertellen over hun jonge jaren in de gemeente komt bij mij weer diezelfde vraag op: wat is het beste, op één en dezelfde plek geboren en getogen zijn of, zoals ik (en Roger maar in mindere mate voor hem), "een beetje overal" gewoond hebben en daardoor eigenlijk geen echte "thuis" hebben.

Toen we terug naar huis reden, was het goed aan het vriezen, dus deden we het ondanks de geruimde straten heel rustig aan wegens eventuele rijmplekken. 

Een pluim voor onze tabakhandelaar!

Vorige week had ik e-liquids gekocht: 10 flesjes "American red" (tabakssmaak), met 3 mg nicotine. Eergisteren open ik een eerste flesje en merk ik meteen dat het wel lijkt of ik op een aardbeiensnoepje aan het zuigen ben.  Ik bekijk aandachtiger mijn aankoop en ja hoor! De doos die "American red 3 mg" afficheert, bevat 5 flesjes "Strawberry 3 mg" en 5 flesjes met een andere tabakssmaak, 12 mg nicotine. Hoewel dat "sabberen" op aardbeien me niet echt aanstond, heb ik dat eerste flesje toch maar verder gebruikt (het is bijna halfleeg: als je wilt, krijg jij de rest, Hendrik).

Vandaag (tijdens de boodschappen) ging ik mijn aankoop ruilen bij de tabakhandelaar in Sint-Truiden. Ik legde de vergissing (het ligt dus geenszins aan hem) uit en gaf hem 9 flesjes terug. En... hij gaf me 11 flesjes van mijn eigen merk in de plaats. Wat een service, geef toe! 

Verjaardag

Over vandaag valt niet veel te vertellen tenzij dat onze dochter 41 jaar wordt! Proficiat, meisje!

O ja, toch ook nog dit. We liepen nog eens rond in Sint-Truiden en gingen onze tabakswinkel binnen. Ik vroeg de uitbater hoe het komt dat hij opnieuw open mocht gaan en hij vertelde me dit verhaal. Hij leek er echter niet onverdeeld blij mee: 'De meeste mensen lijken het nog niet te weten en blijven hun gerief kopen bij dagbladhandelaars. Het blijft ontzettend rustig.' 

Er is inderdaad in de media niet veel ruchtbaarheid gegeven aan die heropening! Ikzelf had het vernomen via de website van de winkel en daarna vastgesteld tijdens een wandeling. Toen ik hem dat vertelde, antwoordde de uitbater: 'De meeste klanten kennen die website niet of hebben geen pc. En ook het feit dat in de buurt alle cafés gesloten zijn maakt dat er veel minder mensen even binnenspringen voor rookgerief'.' 

Povere appeloogst!

Vandaag hebben we nog eens gewandeld in Sint-Truiden. Het is duidelijk (maar ik wist het al lang): het beste medicijn tegen artrose is beweging. Mijn heupen deden vandaag al opvallend minder pijn dan gisteren. 

Heel weinig volk op straat. Omdat er zoveel winkels gesloten zijn? Eigenaardig genoeg is onze tabakswinkel wel open (we merkten het in het voorbijlopen maar ik had het al gelezen op de website). Ik vind dat goed natuurlijk, want voor mij zijn die dampproducten "essentieel"... maar hoe komt het dat de overheid er ook zo over denkt?

Daarna heeft Roger onze appelen geplukt. Wat een pover resultaat dit jaar:

Ze zijn ontzettend lekker maar echt, wat je op de foto hierboven ziet, is de volledige oogst 2020!

O ja, voor onze wandeling zijn we dat pakje voor Sinterklaas gaan afhalen op de post. Het stond op mijn naam, dus ging ik er alleen binnen (je mag er niet met twee binnen in deze periode). Maar... de deur daar is zo stroef, zo zwaar dat ik mijn pols, die ik toch al een poosje probeer te ontzien, weer serieus heb belast en zelfs bezeerd!

Een (beetje luciede) droom

Er valt eigenlijk elke dag veel te vertellen (in dit geval over een telefoontje met Nany die elke dag meer lijkt op te fleuren, een telefoontje met Hendrik deze avond nadat ik even problemen had met mijn pc, over deze prachtige nazomerdagen, de twee uur die ik vandaag besteedde aan een derde brief van mijn vader, en zoveel meer). 

Ik wil het echter vooral hebben over een eigenaardige droom die ik had deze nacht. En die de hele dag door mijn hoofd bleef spoken.

Ik was op de dool in een stad in Turkije (geen idee welke stad of waarom in dat land). Ik was verloren gelopen, was Roger kwijtgeraakt, herinnerde me de naam van ons hotel niet, was me pijnlijk bewust van het feit dat ik geen Turks spreek, en vond de weg naar het centrum van de stad niet. Want ik bevond me dus ergens aan de rand van de stad (eigenaardig genoeg soms op een strand en soms op een berg... en toen vroeg ik me al even af in mijn slaap of ik aan het dromen was). 

Ik was helemaal niet in paniek, maar vond het wel raar dat iedereen rondom mij met mondkapjes voor zijn gezicht rondliep. Mijn enige zorg was (Roger in) dat hotel terug te vinden... en,  vermits mijn e-liquids zo goed als opgebruikt waren, een winkel vinden waar ik er zou kunnen kopen. Desnoods zou ik zelfs sigaretten hebben gekocht! Ik herinnerde me immers (in mijn droom dus) dat een studie (in het echte leven maar waar geen ruchtbaarheid is aan gegeven) zo goed als bewezen heeft dat Covid-19  niet tegen nicotine kan.

Ik kom uiteraard mensen tegen maar vermits ik me noch de naam noch het adres van ons hotel herinner, kan ik moeilijk de weg vragen. Ik vraag wel aan iemand (en dat is heel eigenaardig: eerst in het Frans, dan in het Spaans, en uiteindelijk in mijn beste Engels, vermits - zo redeneer ik in mijn droom - ik geen Turks spreek, zal ik maar in het Engels proberen) naar een winkel waar ze tabak verkopen. Ik krijg een antwoord in het Turks maar - weer eigenaardig genoeg - ik begrijp daar alles van, tenminste zodra ik me geen zorgen meer maak over het feit of ik het wel zal begrijpen. 

Er wordt mij uitgelegd dat er vroeger overal winkeltjes waren waar je sigaretten, tabak en zelfs e-liquids kon kopen maar dat die verkoop onlangs aan banden werd gelegd en dat de winkels heel vroeg moeten sluiten. Dan stel ik vast dat de duisternis inderdaad al begint in te vallen.

Oké, denk ik, ik zal nog wel ergens een winkel open vinden en ik loop in wat ik denk de richting van het centrum te zijn. Ik maak me nog enkel zorgen over het feit dat Roger, in dat hotel, zich waarschijnlijk zorgen maakt om mij!

En dan verschijnen ineens Hendrik en Zeger op mijn weg. Ze blijken daar ook samen (dat gebeurt enkel in mijn dromen, denk ik! Ha nee, ik herinner me dat ze ooit samen naar Spanje reisden) op reis te zijn en kennen de naam van mijn hotel. Ik denk eerst: 'Wat een geluk, nu zal ik dat hotel wel heel gemakkelijk terugvinden!' en vlak daarna: 'Er klopt hier iets niet, ik denk dat ik inderdaad aan het dromen ben!'

En dat was zo, stelde ik vast toen ik wakker werd nog voor ik het hotel had gevonden! En... eigenlijk vond ik het jammer dat ik doorhad dat ik droomde! De droom was immers niet akelig en het enige dat er niet prettig aan was, zou weldra opgelost geweest zijn als ik niet ineens had beseft dat ik droomde.

Wat een druk leven hadden we!

Boodschappen vandaag en eerst e-liquids kopen. De tabakmeneer vertelde me dat zijn zoon heel ziek was geweest, dat hij werd getest en dat bleek dat hij het virus had opgelopen... maar dat hij en zijn vrouw het niet over hebben gekregen. Hij heeft wel verschillende klanten verloren tijdens deze crisis (ze zijn dus overleden). Klanten van onze leeftijd en jonger.

Met Hendrik zijn we stilaan aan dat project begonnen (later meer uitleg). Voorlopig zoek ik in vroegere dagboeken naar data en details bij sommige oude foto's. Vandaag veel opgezocht over 1979... en ik merk dat ons leven toen nog veel drukker was dan nu!

Nany

Zodra de keukenhoek, waar onze gsm werkt, vrij was, belde ik naar Nany (daarvoor had Roger zitten bellen met Ludo D. over enkele zaken die moeten geregeld worden voor Heemkunde Groot Heers).
Wat een geluk dat onze centrale verwarming opnieuw werkt: het was vrij koud en de kachel heeft veel tijd nodig om, na de salon, de keuken een beetje te verwarmen!

Nany leek haar lot (die quarantaine) te aanvaarden en de gevolgen ervan zelfs te minimaliseren: 'ik zal maar veel lezen, telefoneren en televisiekijken.' Ze hoopt ook dat, zodra het resultaat van de nieuwe test bekend is, die quarantaine zal worden opgeheven. Hopelijk inderdaad!

Daarna deden we onze boodschappen. Weer liet ik Roger in z'n eentje de winkels binnengaan (sommige zaken zijn te zwaar voor mij of staan te hoog), alleen in de tabakswinkel ging ik mee (ik wilde coils kopen). De "tabakmeneer" had dat goed geregeld: slechts twee klanten tegelijk toegelaten in de winkel, handen ontsmetten voor en na het bezoek, plexiglas tussen de verkoper en de klant. Roger en ik waren de enige klanten op dat moment en dus praatten we even met de uitbater. We vroegen ons af of we eigenlijk daar mochten zijn (je moet immers nog steeds zo dicht mogelijk bij je woonst gaan winkelen). Mijn redenering was dat die winkel in Sint-Truiden voor mij de meest dichtbije is waar men coils aanbiedt.
Al vermoed ik dat al die winkelende mensen (eigenaardig; die allemaal met een masker zien rondlopen in de straten) daar geen rekening zullen mee houden!

O ja, en deze avond deed Hendrik een experiment voor mij (zie hier). Te gek het gebrabbel dat daaruit voorkwam!

Over Corona en de overheid

Na enkele huishoudtaken wilde ik vandaag mijn jaarlijkse btw-lijst indienen.
Ik heb daar weer anderhalf uur mee verloren... en het is nog niet in orde! Uiteindelijk had ik gebeld naar de btw-dienst in Brussel en daar kreeg ik, na minuten wachten, iemand aan de lijn die me aanraadde via Internet Explorer te gaan. Dat deed ik dus maar... toen geraakte ik zelfs niet meer op de website van de overheid. Ik gaf het op en zei tegen Roger dat ik volgende week naar de "Financiële dienst" in Sint-Truiden wilde. Ik werd echt te zenuwachtig van dat gedoe!

Daarna reden we naar Sint-Truiden en parkeerden we de auto aan de rand van de stad. We liepen naar de Grote Markt waar ik bij de tabakhandelaar e-liquids zou kopen. Ik dacht immers dat hij vanaf morgen voor drie weken dicht ging. Ik vergiste me: winkels die geen voedingswaren verkopen gaan slechts tijdens het weekend dicht. Des te beter voor mij (en voor jou, Zeger?)... maar de logica van die maatregel ontgaat me echt.

De wandeling naar de tabakswinkel en terug naar de auto deed echt deugd. Er hangt lente in de lucht... en mijn gewrichten bleken na een kwartier "ontroest"!

Onze gewone boodschappen deden we nog niet. Te veel volk in de warenhuizen en daartussen gaan lopen leek me niet zo'n goed idee. We zullen die boodschappen, zoals eerst gepland, in de loop van volgende week doen. In de hoop dat tegen dan de meeste mensen voldoende gehamsterd hebben.

Voor ons avondeten nog even gebeld met Nany die het nu veel minder prettig vindt in dat rusthuis: alle activiteiten zijn afgeschaft.  'Ik lees, ik loop wat rond, ik mag niet buiten, ik krijg geen bezoek, ik eet, ik lees weer en loop weer wat rond en ik heb geen fruit meer,' vertelde ze me. Ze vindt immers dat ze te weinig fruit te eten krijgt (wel zoete pudding of yoghurt na het eten, wat inderdaad veel minder gezond is).
Ze stelde voor dat wij toch even op bezoek zouden gaan bij tante José (en ondertussen die spullen uit haar flat zouden halen) en ik had alle moeite van de wereld om haar duidelijk te maken dat zo'n bezoek geen goed idee was. Ze vond het ook erg dat ze het Paasfeest zou missen. Ik zei haar dat ik nog niet wist of het zou doorgaan... en vroeg me af of ik dat niet beter gewoon uitstel?

Hendrik, die moet blijven werken, mailde hij me, hoewel hij in een school werkt. Maar hij is dan ook geen leerkracht, wel ICT-coördinator.
Ik weet nog niet of dochterlief moet blijven werken (wat voor serieuze problemen zou zorgen vermits ik heb beslist dat we de opgelegde maatregelen volgen en Roger bij de risicogroep hoort).

O ja, de keuken is nog steeds niet serieus onder handen genomen. Na die kleine taken deze ochtend (en daar hoort ook bij het dagelijks vegen van de keuken) had ik weer zo'n felle rugpijn dat ik besloot eerst voor het indienen van die btw-lijst te zorgen!

Zorgen

Onze kinderen zijn volwassen en kunnen echt zelf  hun problemen oplossen.
Die (moeilijke) levensles heb ik geleerd ("loslaten" heet dat), in  tegenstelling tot veel andere ouders die ik ken.

Deze avond laat kreeg ik echter een "terugval". Ik had gelezen dat vanaf zaterdag de "niet essentiële" winkels sluiten. Dus ook de Fnac waar Zeger werkt! Ik stuurde hem meteen een mail, want ik voelde me weer de bezorgde moeder van vroeger. Zeger zorgt echter uitstekend voor zichzelf, en ook al zou hij niet doorbetaald worden, hij redt zichzelf wel. Ik bleek me weer nutteloos zorgen te hebben gemaakt.

De scholen bieden geen onderwijs meer aan tot aan het begin van de paasvakantie. Weer maakte ik me zorgen (hoewel volwassen dochterlief en niet ik voor de kindjes moet zorgen... maar dochterlief werkt buitenshuis). Maar, las ik daarna, er wordt uitdrukkelijk gevraagd geen beroep te doen op grootouders om voor de scholieren te zorgen. Wij zijn de grootouders en ik wil wel af en toe de kindjes opvangen... maar niet een hele week aan één stuk, dat is te zwaar geworden voor mij.
En... weer besefte ik dat ik 70 jaar ben, dus oud, dat Roger 6 jaar ouder is dan ik, en dus héél oud, en dat hij daarbij een hartpatiënt is. Als er iemand hier moet beschermd worden tegen dat virus, is het wel Roger!

Gelukkig las ik verder dat de scholen opvang zullen bieden. Ik maakte me dus weer zorgen voor niets!

Hendrik werkt ook in een school maar over hem maakte ik me minder zorgen. Hij is ambtenaar en ik vermoed dat hij dus gewoon wordt doorbetaald en dat het voor hem extra vakantie wordt.

En dan dacht ik aan mezelf! Oei, alle winkels dicht, behalve voedingswinkels en apothekers? Dus ook geen e-liquids meer?
Normaal gezien zouden we volgende week dinsdag onze boodschappen doen... maar gezien de omstandigheden zullen we daar veel vroeger voor zorgen... zodat ik nog  dampgerief kan kopen.
En dan kopen we best meteen de rest van mijn boodschappenlijstje... want brandstof kost ook heel veel!

Chic feest maar geen rooksalon!

Vandaag vierde Wiemla haar verjaardag, trad Zeger op met de Reizende Reiger maar reden Roger en ik naar "Hof ten Damme" in Kallo. We vierden er 50 jaar huwelijk van de schoonouders van dochterlief.

We moesten vrij ver van de locatie parkeren en terwijl we er naartoe liepen, begon  het te regenen.Waaien deed het al de hele tijd.

We werden ontvangen door de schoonouders van dochterlief, ontmoetten er vrij veel kennissen,  waaronder uiteraard dochterlief en schoonzoon... en vooral Elena, Matthias en Eva die bij ons aan tafel zaten.

Hof ten Damme is een prachtige locatie. De kindjes toonden me tijdens het aperitief de verschillende salons waarvan er één zelfs dienstdeed als speelkamer voor hen.
'Het lijkt wel een kasteel,' vonden zij en ik.
We hebben dan ook veel gepraat, samen getekend en gesmuld van het heel verfijnd diner:
- Grietfilet Hof ten Damme
- Consommé van duif (die de kindjes niet lustten)
- Champagnesorbet (een aangepast sorbet voor de kindjes)
- Kalfshaas geparfumeerd met dragon en seizoengarnituren (en frietjes voor de kindjes)
(dat alles met heel lekkere aangepaste wijnen)
- Dessertbuffet, koffie of thee

Het spreekt voor zich dat de kindjes vooral uitkeken naar het dessertbuffet, dat inderdaad indrukwekkend was. Ik wilde er een foto van maken maar vergat het uiteindelijk te doen.

Eigen foto's

Roger en ik hielpen de kindjes te kiezen uit de overvloed aan zoetigheden en, terwijl ze daarna smulden, ging ik op zoek naar een rookruimte. Ik dacht dat in zulke chique gelegenheid zeker zou gedacht zijn aan ten minste een klein rooksalon.
Ik had immers geen zin in zoetigheden, wel in dampen.

Helaas, er was geen rookruimte: ik moest naar buiten, in de koude wind en regen!
Weer vroeg ik me af waarom de overheid zo streng optreedt tegenover roken of dampen terwijl zoetigheden zonder probleem overal mogen worden aangeboden (en er zelfs suiker mag zitten in fijne vleeswaren).

Na dat dessert werd er gedanst, echter niet door Roger en mij. Ten eerste danst Roger niet graag, ten tweede vind ik het niet fijn voor hem als ik wel ga dansen (maar ik doe dat op gewone dagen zo graag!), en trouwens, ten derde: ik droeg voor de eerste keer sinds heel lang nog eens hakjes en had het gevoel dat ik op stelten liep.
In de plaats van dansen tekende ik nog even met de kindjes, praatte wat met enkele mensen, en ging stiekem even dampen in de toiletten. Ja zeg, als andere mensen hun gezondheid mogen schaden met zoetigheden, dan mag ik dat ook doen met mijn damptoestel, dat, in tegenstelling tot sigaretten, niemand anders schaadt!

Ik heb heel veel gepraat met de kindjes (en dat vond ik heel leuk). Op een zeker moment gaf Eva me een tekening en moest ik zelf beslissen of ik die voor mezelf zou houden of cadeau geven aan haar andere grootmoeder. Ik zei haar dat ik echt niet wist wat te doen... en zij, lachend: 'Hou ze maar voor jou, oma!'.
Matthias tekende onder andere een kasteel voor mij... en Elena zei me dat ze bang is voor het Coronavirus. Ik vertelde haar dat de ziekte te vergelijken is met griep en zij: 'Ja, maar van griep ga je niet dood, hé, oma?' Waarna ik haar heb moeten uitleggen dat oude en kwetsbare mensen soms wel sterven aan de griep. Maar dat er nog steeds minder mensen stierven aan dat nieuwe virus. Wat haar een beetje geruststelde. Waarop ik weer bij mezelf dezelfde vraag stelde: waarom die bangmakerij vanwege de media?

Deze avond laat nog met Roger gekeken naar het vervolg van die "verfilmde" enquête... en dat wordt steeds boeiender!

Verwarming stuk

Er lag sneeuw deze ochtend. Toch reden we, tijdens een van mijn korte pauzes, naar Sint-Truiden om die boeken bij de Standaard af te halen. Mijn buienradar gaf immers nog meer sneeuw voor morgen... en morgen moest die vertaling zeker worden geleverd.

Van de rand van de stad liepen we onder een koude, smeltende sneeuw naar de boekenwinkel en daarna nog even naar de tabakswinkel voor e-liquids Niet echt een aangename wandeling maar, zoals ik daarna zei tegen Roger: hij heeft tenminste zijn beweging gekregen. Hadden we die boeken niet afgehaald, we waren waarschijnlijk gewoon thuis gebleven.

Thuis werkte ik verder aan die vertaling. Ik kreeg het echter niet echt warm, trok een trui aan en daarboven nog een body. Ik leverde de vertaling vlak voor het avondeten (goed op tijd dus) en ging even naar de badkamer... waar het ijskoud was - en dat is helemaal niet normaal!

De radiators bleken koud te zijn, de waakvlam van de gasketel was ook uitgevallen. Roger kreeg die niet opnieuw aan, dus belden we na het avondeten naar onze installateur. Hij komt morgenochtend heel vroeg.

Roger heeft hout bijgehaald en de kachel in de salon aangestoken (wat betekent dat ik morgen die salon weer onder handen moet nemen: die kachel produceert een gezellige warmte maar ook enorm veel stof). Ik voel dat het hier in de werkkamer, en uiteraard in de aanpalende salon, al iets warmer wordt. Maar de rest van het huis blijft afkoelen! Geen douche morgenochtend vrees ik! Hopelijk krijg de installateur het snel in orde.

Ondertussen zijn de drukproeven van het volgend Oostland-nummer aangekomen: ik zal die al maar beginnen nalezen!

P.S. Ik weet het, het is een eigenaardige gewoonte van mij: voor ik iets begin te lezen, kijk ik meestal naar de laatste bladzijden (nee, niet bij een thriller). Dat deed ik nu ook met Oostland, en ik zie dat Jan Gerits het heeft over een haikuboom in de tuin van de Engelenburcht in Tildonk! Zeggen dat wij daar zo vaak komen met vriend Karel: volgende keer stel ik voor die tuin even te bezoeken!

Oude foto's en brieven

De wind is deze avond eindelijk gaan liggen nadat hij weer de hele dag had geraasd. We bleven dus nog eens een hele dag binnen.

Gisteren had ik het met Hendrik tijdens onze "dampsessies" onder andere over het opruimen van dit huis. Hij herinnerde me eraan dat Roger en ik hier ook nog heel veel "schatten" van onze kinderen herbergen.
'Misschien moeten zus en ik eens onze spullen komen ophalen?' stelde Hendrik voor. Dat hij het niet had over zijn broertje Zeger is omdat die daarvoor geen plaats heeft op zijn studio. Zolang Roger en ik (hier) leven, mogen die zijn "schatten" dus zeker hier blijven.

We brachten dus de dag nog eens binnen door. Ik liet de wasmachine een paar keer draaien, zorgde voor het avondmaal (roodbaars met prei, ui en zoete aardappel na weer een groentesoep) en ruimde wat op.

Tijdens dat opruimen herinnerde ik me dat er niet alleen op zolder en in hun respectievelijke kamer spullen van onze kinderen liggen maar dat, in de salon, enkele laden van de "kast met dertig schuiven" (die Roger heeft gemaakt) spullen van hen bevatten.

Dus nam ik een kijkje in die laden... en viel ik ook op een heel dikke map met oude foto's, feestmenu's, kaartjes en brieven... van onder andere mijn grootmoeder, mijn oom Theo, mijn Nononc, mijn moeder enz. 

De brieven aan mij gericht zijn opgeborgen in telkens aparte archiefdoezen, per afzender. Hier gaat het over enkele brieven van bijvoorbeeld mijn oom missionaris gericht aan mijn grootmoeder van vaders kant, aan mijn tante Béatrice, enzovoort. De foto's zijn foto's die ik links en rechts kreeg (omdat men wist dat ik ze zou bijhouden).

Blijkbaar heb ik destijds nooit de tijd gevonden om al die zaken te ordenen en was ik uiteindelijk vergeten dat ik ze had opgeborgen in die schuif.

Eigenlijk is het niet erg dat ik daar niet vroeger werk van maakte. Ik weet ondertussen dat zus Bie nog brieven heeft teruggevonden die mijn vader naar Nany schreef in de periode dat hij zonder haar in Matadi verbleef (tussen juni 1960 en september 1960). Brieven die ze me ook gaat geven.

Als ik jaren geleden de brieven, foto's, enzoverder, die ik vandaag terugvond, had geordend, was alles waarschijnlijk chronologisch in een klassieke fotoalbum terechtgekomen en zou ik er nu die brieven, die ik binnenkort van zus Bie krijg, niet meer kunnen tussenvoegen.

Ik zal eens beginnen met al die documenten zo chronologisch mogelijk te rangschikken!

Naar Wiemla en Jef

Vandaag werden we om 15 uur verwacht bij de ouders van Debby. Terwijl we er naartoe reden, kreeg ik een oproep van Hendrik: of we hem en Debby om 15:18 uur kwamen afhalen aan het station van Heist op den Berg.
Toen we bij Wiemla en Jef aankwamen, stelde Jef voor zelf onze kinderen te gaan halen.

En ondertussen troonde Wiemla me mee naar haar kamer waar ze me haar prachtige outfit voor haar nakende verjaardagsfeest toonde.
Roger en ik zijn ook uitgenodigd op dat feest maar we zijn die dag niet vrij.

Hendrik en Debby kwamen aan, we praatten wat met Eddy, de broer van Debby, er kwam een DJ langs en Debby wilde enkele verrassingen voor Wiemla met hem regelen. Ondertussen hielp ik Wiemla de vaatwasser leeg te maken, waarbij vooral de bestekken nog eventjes moesten afgedroogd worden, en het een en ander te bereiden voor het avondmaal.

En dat werd weer heel lekker! Wiemla is immers een Surinaamse, van Indiase afkomst. Haar gerechten zijn dus meestal heerlijk exotisch. Vooral haar soep vond ik superlekker. Ik heb het recept ervan deze avond opgezocht: een geliefd gerecht onder Surinamers, lees ik, maar van Javaanse oorsprong.

Tegen 20:15 uur brachten wij Hendrik en Debby terug naar het station en reden we daarna naar huis.

Het is al opnieuw beginnen te waaien, merkten Hendrik en ik telkens als we even buiten gingen dampen. Hopelijk krijgen we morgen niet de aangekondigde storm!

Thuis vond ik onder andere een mail van vriendin Denise. Ze had gelezen dat met de hand afwassen milieuvriendelijker is dan het werk te laten doen door een vaatwasser. Daar ben ik zelf al een poosje van overtuigd... en ik denk ook dat het sneller gaat (tenminste zolang we het hebben over de dagelijkse vaat voor ons tweetjes): op de tijd bijvoorbeeld dat de bestekken in de vaatwasser worden geladen, heb ik die al lang afgewassen en Roger afgedroogd.

Reclame voor de KVLS: schrijven in groep

Dat is eigenlijk niets voor mij maar de KVLS biedt het aan (ik kopieer hieronder de uitnodiging die ik daarvoor een poosje geleden kreeg):

"Nieuw! Schrijven in groep

De leden van KVLS kunnen eens per maand in het wondermooie Prinsenhof hun pennen slijpen en hun inspiratie laten opborrelen. We schrijven in groep, stil en elk voor zich, aan onze gedichten, onze columns, onze vuistdikke trilogie, het maakt niet uit. Vergelijk het met het hippe Slow Reading, maar dan qua schrijven.

Na een tot anderhalf uur leggen we de pennen neer of laten we het toetsenbord los, en bespreken we in groep het resultaat. Uiteraard met respect voor eenieders creatie: opbouwende kritiek en feedback dus.

We denken dat het leuk zal zijn, en een meerwaarde kan betekenen voor onze literaire ontwikkeling.

Waar: Kasteel Prinsenhof, Prinsenhoflaan 21, Kuringen

Data: donderdag 5 maart 2020 om 18.30h; donderdag 2 april 2020 om 18.30h

Tegen een luttele vergoeding zijn water, koffie en gebak verkrijgbaar.

Inschrijven bij Edith Oeyen, edithoeyen@telenet.be."

Als het iemand van mijn schrijvende kennissen interesseert, en je hebt de minste link met Limburg, word gerust lid van de KVLS zodat je kunt deelnemen aan die gezellige schrijfsessies in dat kasteel!

Nee, ik ben niet aan het zwanzen (sorry, Antwerps woord, denk ik): ik kan me heel goed inbeelden dat sommige schrijvers nood hebben aan een aparte plek om te schrijven, net zoals sommige schilders een apart atelier moeten hebben.

Ik had geantwoord aan Edith, de voorzitster van de KVLS, dat op commando schrijven niets voor mij is. Oké, dat doe ik wel met vertalingen en redactiewerk (waar ik ook heel fel kan van genieten) maar dat betekent nog niet dat ik in mijn vrije tijd graag op één bepaalde dag en één bepaalde plaats graag ga schrijven samen met andere mensen.

Nee, geef me maar mijn hoekje in onze werkkamer waar ik mijn inspiratie wel zal volgen (of niet) en enkel wanneer het me echt past.

Ik probeer het mij in te beelden, wat dat betekent, in dat kasteel een avondje gaan schrijven. En ik merk dat ik het me eigenlijk niet kan inbeelden.

Ik ben zelf het liefst helemaal alleen als ik schrijf (nu ook: Roger is al gaan slapen, al hindert mijn liefje me praktisch nooit... daarom onder andere zijn we zo graag samen, vermoed ik) en ik vrees dat ik in dat kasteel alleen schrijvende mensen zou zitten te observeren!

Ik weet echter dat veel mensen daar helemaal anders over denken, en echt, schrijvende vrienden, het volstaat dat je een link met Limburg hebt en een boek of tekst (desnoods in eigen beheer, in een tijdschrift of online) hebt gepubliceerd om lid te worden van de KVLS en in groep te kunnen schrijven!

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik voel dat die formule niets voor mij is! O ja, ook heel belangrijk: ik kan nog steeds niet schrijven zonder ondertussen te "dampen" en ik vrees dat we in dat kasteel wel zoetigheden krijgen aangeboden maar niet mogen roken!

Over Paul B. en mijn grootvader zaliger

Om 15 uur hadden we vandaag een afspraak met Paul B. in het café "Sportlokaal" in Heers. Een café waar Roger en ik nog nooit waren binnengegaan maar dat gezellig... en weer niet duur bleek. Een echt volkscafé (jammer genoeg zonder terras, wel met een rookruimte) waar Paul op ons wachtte met een paar kameraden en zijn broer.

Het was een heel aangenaam weerzien. We dronken wat (koffie en Cola zero voor hem, koffie of deca en bier voor ons), haalden herinneringen op aan de tijd dat we geregeld samen op stap gingen, hij vertelde over alle mensen die hij op bezoek krijgt (waarvan we er veel kennen), over zijn boeiende bezigheden en uiteraard over het verleden van Heers.

We brachten hem iets over 17 uur terug naar het rusthuis waar hij een gezellige kamer heeft, groter dan die van mijn moeder Nany, met uitzicht op een groot terras en een nog aan te leggen tuin. Hij voelt zich daar goed, zegt hij: het lijkt wel of hij op hotel is (hetzelfde zei mijn moeder onlangs).
We beloofden hem bij de volgende afspraak samen pannenkoeken te gaan eten.

De laatste dagen had ik een discussie met een vriendin via mails. Ik beweer dat uit een ongeluk iets goeds kan voortkomen en zij beweert van niet ('een ongeluk komt nooit alleen'). Ik zocht voorbeelden... en gisteren besefte ik ineens dat als mijn grootvader van moeders kant niet jong was verongelukt, ik er nooit was geweest.

Als we er van uit gaan dat zus, broertje en ik "iets goeds" zijn😉, kon ik vriendin geen frappanter voorbeeld geven, dacht ik.
Immers, als de vader van Nany niet onder die trein was terechtgekomen, had mijn "marraine" nooit kamers aan studenten hoeven te verhuren om te overleven... en was mijn vader tijdens zijn studies nooit bij haar terechtgekomen als "kotstudent". Hij had dan nooit Nany ontmoet en zus, broertje en ik waren er nooit geweest!

Terwijl ik dat besefte (eigenaardig dat ik daar nooit vroeger op kwam!) bedacht ik ook dat als we inderdaad geïncarneerde "zielen" zijn, de ziel van mijn grootvader waarschijnlijk heeft gekozen voor dat droevige lot om toe te laten dat er kinderen zouden geboren worden uit de ontmoeting tussen mijn vader en Nany.
En nee, er was anders echt geen mogelijkheid dat mijn vader en mijn moeder elkaar zouden ontmoeten: hun leefmilieu's waren veel te verschillend!

Uiteraard voelde ik me ineens ontzettend dankbaar tegenover die grootvader die ik nooit heb gekend!

Ondertussen hoor ik opnieuw de wind gieren rondom ons huis. Voor morgen wordt weer  storm voorspeld... hopelijk vliegen er niet opnieuw golfplaten weg!

Nogmaals over schoonmaken

Het was de beurt aan de keuken vandaag. Tegen mijn zin! Ik kan echt niet genieten van dat schoonmaken, ik heb er zelfs een hekel aan... en toch probeer ik mezelf te overtuigen dat ik daardoor een paar uur gezonde beweging krijg (ik gebruik immers geen schoonmaakmiddelen meer, behalve heel soms lijnzeep bij het dweilen).
Dat het nuttig werk is, weet ik ook. Maar ik kan er echt niet in opgaan.

Ik herinner me dat zus Bie en ik tijdens onze jeugd heel veel in het huishouden moesten helpen (en terwijl ik mijn vroegere dagboeken overtyp, merk ik dat het inderdaad nog meer dan "heel veel" was). Toen al had ik een afkeer van dat soort werk. Het enige wat ik er goed aan vond, was dat ik uren in stilte kon werken en ondertussen over heel veel zaken kon nadenken of zelfs gewoon dagdromen zonder dat men het mij verweet.
Het  probleem was toen wel mij na de taak te proberen te herinneren waarover ik had nagedacht om het te kunnen noteren in mijn dagboek.

Nu echter is er niemand meer die me berispt als ik zit of sta te dromen of te mijmeren en ik heb dus niet meer het huishouden nodig om mezelf dat plezier te gunnen.

Na de schoonmaak reden we naar Sint-Truiden waar ik e-liquids wilde kopen en daarna wat rondlopen. Helaas, het begon weer te regenen zodat we uiteindelijk alleen wat rondliepen in de Kringwinkel.

Maar... deze avond, na het avondmaal en de afwas (nog steeds met de hand!) kreeg ik van Michel M. weer twee na te lezen teksten (in verband met Wereldoorlog II) doorgestuurd.
Dat doe ik veel liever dan keukens schoonmaken!