Vorige donderdag kwamen onze Ardense vrienden hier aan iets voor 17 uur. Met twee taarten, Ardense worst, en “Wasté” (een heerlijk soort brood uit hun streek, met krenten, niet te zoet, heel lekker). Na een uitbundige begroeting (het was alweer zo lang geleden), vroeg ik hen of ze zin hadden in nog een wandeling voor het avondeten. Ja hoor! We gingen dus wandelen rond Berlingen en hadden geluk: het heeft niet geregend.
Onder weg vertelde onze vriend over vroeger, over de tijd dat hij, mijn vader en een zekere Pierre de beste maten waren. En over de zoektocht van Pierre en hemzelf naar mijn vader Xavier eens dat ze in de buurt van Maaseik hadden gekampeerd en mijn vader wilden ontmoeten voor ze weer naar Brussel trokken. Ze wisten dat hij verbleef bij grootouders in Limburg… En hebben hem gevonden in een pachthoeve. Alleen wist onze genodigde niet meer welke boerderij het was. Tijdens het avondeten spraken we daar verder over en ik opperde dat het misschien toch de hoeve Renwa zou kunnen geweest zijn, in Horpmaal. Maar die hoeve hadden we al een paar keer getoond aan onze vrienden, en die bracht bij hem geen herinneringen teweeg. We praatten verder (niet heel de tijd over die herinnering natuurlijk: integendeel, politiek, filosofie, literatuur, film, en zeker taal kwamen aan bod; en er werden dikwijls woordenboeken bijgehaald, al of niet via Google). Maar af en toe gleed de conversatie toch weer af naar de puberjaren van onze gast (hij is pas 84 geworden). En toen we bij het nuttigen van de eerste taart (de tweede was bedoeld voor vrijdag avond) de namen noemden van boerderijen waar mijn overgrootvader pachter was geweest, bleek Neerrepen hem plotseling wel iets te zeggen.
Vrijdag, na onze brunch, gingen we dus even wandelen in Neerrepen. Ja hoor, onze gast herkende het. Roger en ik merkten meteen dat naast de kerk de vroegere pastorie was afgebroken.
Foto Roger
Ik vertelde dat de laatste pacht van mijn overgrootvader Renwa zich afspeelde op de kasteelhoeve en we wandelden dus daar naartoe. En… We zagen, op het binnenplein van de laatste hoeve bewoond door die Renwa (deze keer zijn eigendom, en dus niet de kasteelhoeve, maar wel daar recht tegenover… en zijn kleinzoon Louis woont er nog steeds), die “kozijn” Louis van mijn vader rondlopen op het erf. Ik sprak hem aan, moest wel even uitleggen wie ik was (we hebben elkaar het laatst ontmoet op de begrafenis van de oudste broer van mijn vader, meer dan twee jaar geleden), stelde hem onze vrienden voor en hij beaamde dat onze gemeenschappelijke voorvader op de kasteelhoeve had gezeten (eigenlijk meer gewroet dan gezeten, vermoed ik).
Roger moedigde mij daarna aan de oprijlaan van de kasteelhoeve te betreden. Immense boerderij, met onder de inrijpoort heel veel zwaluwnesten.
Foto Roger
Toen we op het binnenplein stonden, herkende onze vriend het helemaal! 
En werden wij aangesproken door de huidige bewoonster. Ik heb ons verhaal verteld. We hebben wel een kwartier staan praten. Zij is getrouwd met de afstammeling van de pachter die mijn overgrootvader heeft opgevolgd.
In het teruglopen naar de auto kregen we regen, maar terwijl we verder reden, kwam de zon weer door de wolken piepen.
We reden naar Alden Biezen (onze gasten bleken dat kasteel niet te kennen).
En ik toonde daar waar mijn overgrootvader (voor zover ik weet: is er daarvoor nog een boerderij geweest?) zijn “loopbaan” als pachter begon.
Foto’s Roger
De vrouw van onze vriend vertolkte met haar woorden precies waar ik toen (weer eens) aan dacht: op deze plek is mijn grootmoeder opgegroeid, heeft ze geleefd, gedroomd en is ze getrouwd (in het kerkje op dat binnenplein).
Het kasteel zelf hebben we niet bezocht. Maar we wandelden wel in de tuinen (soms moesten we even een paraplu openen; wat een vreselijke zomer!).
Foto’s Roger
Ik wilde de middag besluiten met een bezoek aan de Renwa-hoeve (vermits onze dag toch een zoektocht was geweest naar het verleden van de grootvader van de vriend – zijnde mijn vader natuurlijk – van onze gast) maar in die taverne bleken voorbereidingen aan de gang te zijn voor een feest en dan is die niet toegankelijk voor toevallige gasten.
Niet zo erg, want ik was al aan het berekenen geweest hoe ik zou zorgen om op tijd eten klaar te hebben ‘s avonds.
Want… Iets na 19 uur zouden Elvira, Geert en Elena aankomen.
Onze vrienden vonden Elena “adorable”. En daar ga ik volmondig mee akkoord. Ons klein meisje bleek serieus gegroeid, en zelfs een beetje verdikt. En haar blik lijkt nog kritischer dan vroeger. Eerst herkende ze me weer niet (tja, we zien elkaar niet elke dag of elke week, die tijd is voorbij), maar na een poosje lachte ze wel vriendelijk en zelfs schalks naar mij. Haar “grootva”, Roger dus, lijkt minder problemen te hebben om herkend te worden (en toch ben ik niet iemand die mijn haarsnit constant verandert! ).
Ondertussen hadden we een doodsbrief gekregen naar aanleiding van het overgaan van Fons. Ik vroeg aan onze vrienden of ze vandaag mee wilden naar de uitvaart. Nee, ze hadden het zo niet voor begrafenissen (ze zijn 84 en 79 jaar en maken nog plannen voor vele jaren!).
Na een heel lange avond gisteren (onze gast weet nooit van ophouden!) en dus na een korte nacht, vertrokken Roger en ik vandaag rond 8:30 naar Ranst. Een bomvolle kerk, en een heel mooie, heel zinvolle dienst. Ik voelde me afwisselend heel droevig en heel blij tijdens de mis. Maar over die gevoelens ga ik nu niet uitbreiden of ik ben nog uren bezig.
We merkten dat we (gelukkig) niet de enige vertegenwoordigers waren van de KVLS (nu, eerlijk gezegd, ik ging er niet echt als KVLS-lid naartoe. Eerder als iemand die heel veel bewondering heeft voor Emmy en Fons).
Na de dienst zijn we niet blijven hangen: thuis wachtten immers onze genodigden! Zij was al een heel poosje aan het lezen in een van onze vele boeken, hij bleek pas opgestaan… (zeggen dat hij deze nacht bleef tegenstribbelen als ik zei dat ik hem naar bed wilde sturen! ).
Na een brunch, en toen de regen hier even ophield (in Ranst, waar we naar die nuitvaart gingen, heeft het niet geregend), zijn we gaan wandelen in de buurt van Heks.
En na nog een eenvoudig avondmaal vertelde onze bezoekster over haar plannen voor de volgende maanden. Amai, zoals ze zeggen in Antwerpen! Op mijn leeftijd zou ik zelfs dat niet meer aankunnen!
Morgen heeft ze kleinkinderen op bezoek tot maandag. Daarna gaat ze met haar echtgenoot naar Zwitserland (een van hun kinderen woont daar). Volgende week vertrekken ze naar Marokko. En daarna gaat zij naar haar zus in Italië, voor twee weken. Daarna gaan ze voor drie weken naar Spanje, en de dag nadat ze in ons land uit het vliegtuig stappen, zien wij elkaar weer bij hun dochter Nanou. Dat is in november!
En ik… ik ben al moe van dit toch heel mooie weekend!
