Arkangel

Deze avond kreeg ik eindelijk tijd voor nog een aflevering van Black Mirror: "Arkangel".

Het was boeiend, goed geacteerd maar eigenlijk was ik achteraf toch teleurgesteld! Het verhaal kon evengoed verteld worden zonder een beroep te doen op dat implantaat waaraan zogezegd alle ellende te wijten is. 

Elke moeder wil immers haar kinderen beschermen, elke moeder heeft het moeilijk met het op tijd loslaten van haar kinderen en elke overbeschermende of  opdringerige moeder kan tragedies veroorzaken zoals in die aflevering. Daar is geen futuristisch trucje voor nodig!

Conclusie: voor mij was dit tot hiertoe de minst sterke aflevering van Black Mirror!

Te korte kindjesdag

Het was weer "kindjesdag". We pikten Eva en Matthias op terwijl ze in de regen (die de hele dag aanhield) van school naar huis liepen. Elena arriveerde iets later, gevolgd door Zeger. Allebei waren ze kletsnat.

Na het vieruurtje en de schooltaken speelden we spelletjes en voerde ik boeiende gesprekken met de kindjes. Onder andere over de speciale toon die volwassenen vaak aannemen wanneer ze met kinderen spreken (ze merken dat dus ook al op!) en over genealogie. Elena is op zoek naar haar vrouwelijke voorouders en is al verder geraakt dan ik. Ik vertelde wat over de mensen die ik zelf nog heb gekend: mijn grootouders en overgrootmoeder.

Daarna gingen we aan tafel. We aten broccoli met zwarte en witte pens. Een combinatie die ik nog nooit eerder had geprobeerd, maar die heel geslaagd bleek!

Helaas moesten Roger en ik meteen na het eten vertrekken. Roger zou al veel te laat aankomen op de bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Ikzelf had van Edith Oeyen de teksten voor de volgende Oostland ter nalezing gekregen, en van Jan Gerits de proefdruk van zijn monografie over Ina Stabergh. Oostland is intussen nagelezen, de monografie bekijk ik morgen.

O ja, ik vergat te vertellen dat Eva me haar "recept" (gekregen van haar "juf") gaf voor de zelfgemaakte scrub die ze haar mama cadeau deed op Moederdag! Ik heb alle ingrediënten in huis, waarom dus niet eens proberen?  

Op z'n Frans!

Ik probeerde vandaag iets actiever te zijn: gewassen, opgeruimd, gekookt en afgewassen, en bijna 20 items gearchiveerd. En heel de tijd gehoest en geniesd. Toch ook een beetje rondgehangen op YouTube waar ik onder andere op deze discussie (helemaal op zijn Frans 😀) viel! 

Het gaat over een aanklacht tegen de burgemeester van Béziers omdat hij een kerststal heeft durven opstellen in het stadhuis (en ook over bijvoorbeeld "kerstmarkten" versus "wintermarkten", tradities en opvoeding)!

Lingala leren

Kijk eens waar ik vandaag (weer heel toevallig) op viel: lessen Lingala voor Brusselse kinderen met Congolese roots. Had zoiets maar bestaan voor Europese kinderen in Matadi destijds (daar is de inheemse taal wel Kikongo maar naar het schijnt lijken de twee heel fel op elkaar). Ik denk dat ik zulke lessen heel graag had gevolgd (maar de vraag is natuurlijk of mijn ouders mij daar naartoe zouden gestuurd hebben?).

De evolutie van Lingala zoals ze wordt verteld in de video doet mij een beetje denken aan de geschiedenis van Vlaams in België. Komt er misschien nog een tijd dat men gewoon in het Lingala kan studeren? 

Een literaire wedstrijd

Terwijl we gisteren nog de hele middag buiten doorbrachten, was het vandaag een grijze, koele dag met veel regen: herfst op komst?

Roger en ik gingen deze middag voor de eerste keer naar de nieuwe bibliotheek van Heers. Heemkunde Groot Heers wil immers een literaire wedstrijd voor de schoolgaande jeugd in Heers organiseren en vandaag hadden voorzitter Michel M., secretaris Ludo D. en wij daar afgesproken met de bibliothecaris, een paar leerkrachten en de directeurs van de Heerse scholen. Een heel interessante babbel (en ons voorlopig wedstrijdreglement besproken en aangepast). Zo werd er bijvoorbeeld beslist alle deelnemers, ook zij die het eigenlijk niet verdienen, een prijs te geven, een "troostprijs" zeg maar, omdat ze de moeite hebben gedaan deel te nemen aan de wedstrijd.  

Het is inderdaad helemaal niet leuk als je geen prijs krijgt nadat je aan een wedstrijd deelnam. Maar dat is de essentie van een wedstrijd, vind ik: niet iedereen kan winnen. Die "troostprijs" (uiteraard zal hij niet zo genoemd worden) doet me helaas fel denken aan die leraar die een leerling wilde laten slagen omdat hij zo goed zijn best heeft gedaan!

Herinnering

Gisterenavond (of -nacht?), samen met Hendrik, luisterden we onder andere naar muziek vroeger opgenomen door Roger. Op een zeker ogenblik vielen we op een oude opname (door mij gemaakt) van een typisch "vieruurtje-gesprek" met onze kinderen na schooltijd. 

Ik voelde wel dat de opname veel te lang was, dat het Roger begon te vervelen maar ikzelf herinnerde me hoeveel energie ik als moeder stak in de opvoeding (want zulke gesprekken zijn daar een deel van) van onze kinderen. Ik deed het graag maar... het waren mijn eigen kinderen en dus "was het niet werken, wat ik toen deed"!?

Geluk gehad

Stipt om 12 uur had ik vandaag die afspraak met de bank om de Monografieënrekening af te sluiten. De straten waren sneeuwvrij maar de stoepen en de pleinen niet en Roger was bang dat we moeilijk een parkeerplaats niet te ver van de bank zouden vinden. Hij kreeg geen gelijk: we parkeerden vlak bij het gebouw en moesten maar heel even door de sneeuw ploeteren. En het ging opvallend snel en vlot: ik zal mijn mening over die bank moeten herzien, denk ik. 👍

Daarna deden we eindelijk onze boodschappen. Eerst ging het te voet door de sneeuw naar de daar vlakbij gelegen tabakswinkel om e-liquids te kopen. Weer hadden we geluk: een minuut later zou de winkel gesloten geweest zijn. We deden nog een paar winkels aan en reden naar huis. 

Deze avond reden we opnieuw weg. Naar "Den Biechtstoel" voor het nieuwjaarsdiner van Heemkunde Groot Heers. Net zoals in 2020 lekker maar te grote porties. Ook wel te zoute soep en kalfsblanquette (die blanquette heb ik van Roger geproefd, ik had zelf gelukkig vis gekozen en dat gerecht was perfect). Gezellige en interessante gesprekken, vooral met Georges V. (die vandaag 68 jaar werd!) en zijn echtgenote, Michel M., zijn vrouw en Ludo D. Als ik die mensen hoor vertellen over hun jonge jaren in de gemeente komt bij mij weer diezelfde vraag op: wat is het beste, op één en dezelfde plek geboren en getogen zijn of, zoals ik (en Roger maar in mindere mate voor hem), "een beetje overal" gewoond hebben en daardoor eigenlijk geen echte "thuis" hebben.

Toen we terug naar huis reden, was het goed aan het vriezen, dus deden we het ondanks de geruimde straten heel rustig aan wegens eventuele rijmplekken. 

Ik luisterde nog even naar Sadhguru

Nadat ik daarstraks voldoende heimwee had beleefd bij het overtikken van vroegere dagboeken en na Rogers thuiskomst keek ik nog even naar de raadgevingen van Sadhguru die ik geregeld raadpleeg. Deze keer ging het over opvoeding. Ik merkte dat ik onbewust de meeste van zijn raadgevingen heb toegepast met onze kinderen (misschien omdat ik  "Uw kinderen zijn uw kinderen niet" in "De profeet" van Kahlil Gibran had gelezen toen ik zwanger was van ons eerste kind?). 

En ik merk, met veel voldoening, dat dochterlief en schoonzoon ook (onbewust?) de "kindjes" zo opvoeden door (onder andere): ze over eender wat vragen te laten stellen, ze niet in een bepaalde rol te duwen, hen geen vooroordelen aan te praten,  ze op tijd en stond los te laten (daar heb ik zelf een beetje moeite mee gehad, ik geef het toe, maar ik was echt een kloek) en vooral: door zelf authentiek te zijn.

Nee, ik ga geen romans meer schrijven!

Vandaag kreeg ik nog eens van iemand de vraag of ik nog ooit "creatief" zal schrijven. 

Nee dus, hoewel ik soms heel veel zin heb de scenario's, die zich in mijn hoofd afspelen terwijl ik naar mensen luister of kijk, in een verhaal te gieten. 

Soms zou ik willen dat ik nog kon schrijven zoals Elena het doet: gewoon genieten van wat je zelf verzint zonder je echt af te vragen wat er daarna met je schrijfsel gebeurt (hoewel... zij heeft het geluk dat haar mama telkens zorgt dat er een boekje van komt, wat niet mijn geval was: mijn ouders vonden die "hobby" van mij eerder tijdverlies). 

Komt daarbij dat ik echt graag schrijf maar niet graag "bekend" ben en dat is tegenwoordig een echte belemmering in de uitgeverswereld. En... daarbij komt ook nog dat ikzelf romans lezen eigenlijk verloren tijd begin te vinden!?

Mijn antwoord is dus nee, en dat legde ik blijkbaar al uit vijf jaar geleden. 

Moeder aan de haard of "meer" ambitie hebben?

Ik hoorde deze zaterdag op de radio een archeoloog van het Gallo-Romeins museum in Tongeren een heel interessante uitleg geven over een nieuwe tentoonstelling.  Het was des te interessanter omdat die man had meegewerkt aan die tentoonstelling en dus heel precies wist waarover hij sprak.

En ik bedacht dat dochterlief waarschijnlijk heimelijk zulke job ambieert. Onze dochter is immers archeoloog van opleiding maar... geeft informaticalessen (na bijscholing uiteraard). 

En toen dacht ik weer aan de moeilijkheden die zulke job in een museum met zich meebrengt voor een moeder: onregelmatige uren, weekendwerk, ... en ik herinnerde me mijn avondlessen (bovenop de lessen overdag ) de laatste jaren in Antwerpen.

Ik had die niet aangenomen vanuit een of andere "ambitie" maar omdat ik mijn best deed om te proberen Roger te vervangen, die zijn job grondig beu was en zelfs, vermoed ik, daaraan zijn eerste hartinfarct te danken had. 

Ik nam toen dus elke job aan die men mij aanbood in het onderwijs (en dat waren er nogal wat!) maar ik voelde me zo schuldig tegenover onze "kindjes"!  Roger had me wel beloofd me te vervangen bij hen 's avonds maar ik begreep al gauw dat hij eigenlijk niet besefte wat dat in de praktijk betekende, "moeder zijn". 

Ik heb toen trouwens om die reden mijn job bij Berlitz opgezegd: echt te veel avond- en weekendwerk. 

Roger kreeg zijn eerste hartproblemen, kort daarna mocht hij op prepensioen, ik schakelde over op vertalingen - die ik thuis kon maken - en suste zo mijn geweten. Maar, al was ik nu thuis voor de "kindjes",  voor mezelf werd het eigenlijk nog drukker, want ik kon enkel "werken" als ik niet met de kinderen of met het huishouden bezig was en het werden dus soms héél lange vertaalavonden of zelfs -nachten.

Daar moest ik allemaal aan terugdenken toen ik die archeoloog op de radio hoorde en mijn conclusie was: als vrouw, of beter, als moeder mag je niet te veel ambitie hebben... tenzij de "ambitie" is: je kinderen zo goed als mogelijk voorbereiden op het volwassen leven.

En dan dacht ik verder (eigenlijk over wat me al zo lang bezig houdt): waarom wil men vandaag elke vrouw buitenhuis aan het werk (ja, ik weet het, dat brengt op voor de staat)? Terwijl het zoveel gemakkelijker zou zijn vrouwen te overtuigen dat zij het beste voor hun kinderen kunnen zorgen en dat niet hoeven aan anderen over te laten - en ze daar zelfs een vergoeding voor te geven. 

Tja, ik weet het, dat vind ik, die een hekel heb aan huishoudwerk (met uitzondering van koken en opvoeding van de kinderen dus): heel tegenstrijdig lijkt dat. Ik vrees dus dat de meeste vrouwen nu helemaal anders denken! En... dat onze kleinkinderen steeds meer door de "staat" zullen opgevoed worden!

Over huishouden en organisatie

Sinds Roger op pensioen is, gaat het er helemaal anders dan daarvoor aan toe in ons huishouden. 

Ik heb het al gezegd, ikzelf ben eigenlijk heel georganiseerd, Roger is dat veel minder. 

Ik heb dat huishouden altijd heel vervelend gevonden maar net daarom probeerde ik de taken zo te plannen dat ik daar nooit, zoals Nany, een hele dag hoefde aan te besteden en dus elke dag tijd kreeg voor meer interessante zaken. 

Eigenlijk heb ik op het gebied van huishouden een te slechte herinnering aan mijn jeugdjaren, toen mijn moeder Nany het normaal vond dat dochters hun vrije tijd vooral in het huishouden steken. Elke voormiddag werd het hele huis opgeruimd, grondig gestoft en geveegd of gestofzuigd, waarbij Bie en ik op vakantiedagen moesten helpen. De rest van de dag werd besteed aan één bepaalde karwei: kamers, badkamer, living of keuken grondig schoonmaken, wassen, ruiten lappen, strijken, en tussendoor, elke dag: koken, de tafel afruimen (drie keer per dag), afwassen (ook drie keer per dag) en vegen - en uiteraard moesten Bie en ik telkens helpen, ook tijdens de blokperiode (maar in die periodes gelukkig enkel tijdens onze "pauzemomenten").  

Zulke enkel aan het huishouden gewijde dagen wilde ik later dus echt niet meer. En toch, herinner ik me, noemde Roger me kort na zijn pensionering nog een "fanatieke huisvrouw" terwijl ik - toch in vergelijking met mijn moeder en veel andere vrouwen - dat helemaal niet ben! 

Integendeel, mensen lachten me soms uit als ik klaagde over de tijd die ik stak in dat huishouden, omdat ze wisten dat ik eigenlijk geen goede huisvrouw ben (maar waarschijnlijk niet beseften dat ik met veel andere zaken bezig was). 

Na Rogers pensionering ben ik dus gaandeweg in de richting van Rogers opvatting van een huishouden geëvolueerd (schoonmaken wat echt vuil is en me geen geroddel meer aantrekken) en ik acht me gelukkig: stel je voor dat ik nog, zoals Nany destijds, de hele dag aan dat huishouden moet besteden!

En toch hebben we soms bijna ruzie: als ik vind dat een bepaalde kamer moet schoongemaakt worden voor een andere die Roger absoluut meteen wil schoonmaken (omdat de kamer die ik wil schoonmaken uitgeeft op de kamer die Roger onder handen wil nemen en je sowieso langs de kamer "van Roger" moet lopen als je vanuit "mijn kamer" komt), of als Roger te veel spinnenwebben in een kamer wil weghalen terwijl ik me eerder erger aan te veel rommel in een andere kamer. 😉 

Cadeaus

Eerste vergadering van het nieuwe werkjaar voor de werkgroep WO I-II vandaag. Een heel interessante vergadering die wel lichtjes is uitgelopen.

Aan het einde ervan kreeg ik van Elie een bijzonder interessant Franstalig boek over D-Day :

Omdat het later was geworden dan voorzien, belde ik nog naar dochterlief voor we een geplande boodschap zouden doen. Elena lijkt zo goed als genezen en ik voel me opgelucht, want ik maakte me toch wat zorgen gisteren. Daarna nog een telefoontje van straatgenote V. die ons nog eens verse eieren beloofde!

En toen was het echt te laat om nog naar de winkel te rijden, want hoog tijd om voor het avondeten te zorgen.

Later vond ik een e-mail van Elie M. met een verslag van de vergadering en... een link naar een video over krijgsgevangenen in Kroatië. Het zoveelste geschenk vandaag, maar deze keer een cadeau vol gruwelen! Ik heb nooit begrepen hoe mensen zo wreed kunnen zijn met elkaar.

Nog later stelt YouTube me een soort "serie" voor: over "Le grand Meaulnes". Ik weet dat ik niet meer echt van "toeval" mag spreken, want ik was gisteren nog online op zoek gegaan naar dat boek in  Nederlandse vertaling. Om jou cadeau te doen, Elena, vermits we dat boek van jouw mama niet terugvinden. Ik keek naar de eerste (heel korte) aflevering, vond het heel slecht gefilmd, de beelden veel te wazig... en toch keek ik verder tot deze (zoals steeds zeer korte) achtste aflevering.  De serie vertolkt immers perfect het contrast tussen de romantiek en het jeugdige idealisme versus het echte volwassen leven, die het voorwerp zijn van het boek, vandaar... 

Ik kreeg een mailtje van Eva

Ik kreeg deze middag een mailtje van Eva: 'Ik voel me vandaag niet zo goed, oma'. 

Deze avond belde ik naar haar moeder en inderdaad, Eva is ziek en ging gisteren en vandaag niet naar school! Ik had het al vermoed vorige dinsdag, zo moe als ze toen van school thuiskwam!

Ik heb te doen met Eva (en met dochterlief uiteraard) maar tegelijk stelde ik me opnieuw de vraag of de huidige maatschappelijke trend wel zo gezond is. Nu "moeten" vader en moeder immers uit gaan werken (in Eva's geval mogen dochterlief en schoonzoon gelukkig vaak "thuiswerken") terwijl in mijn tijd het nog mogelijk was als moeder thuis te blijven om voor je kinderen te zorgen. 

Oké, het gaf je enerzijds het gevoel dat je voor niets zoveel jaren had besteed aan zware en dure studies maar, langs de andere kant, heb ik ondervonden dat de evolutie van je kinderen van zo dichtbij heel bewust kunnen volgen ook heel verrijkend was. 

Uiteraard zijn Roger en ik bereid op Eva te passen als dochterlief of schoonzoon het niet kunnen maar ik blijf me vragen stellen over dat soort "emancipatie" van de vrouw!

Hapjesmaaltijd

We gingen vandaag nog eens op de kindjes passen. Eva kwam doodmoe thuis van school, Matthias fit genoeg om tijdens het vieruurtje vol enthousiasme te vertellen over zijn "MineCraft"-creaties en iets later Elena die (terecht) klaagde over een veel te zware boekentas. 

Na het vieruurtje overhoorde ik een lesje Frans van Matthias, hielp ik Elena met een les latijn en speelden Eva en  ik nog lang met de kaarten. We zaten heel de tijd op het terras waar het frisser was dan binnen (maar waar ik mijn eerste muggenbeten van dit jaar opdeed).

Om 17 uur werd Matthias door zijn papa opgehaald voor een avondje vader-zoon en iets voor 18 uur kwam dochterlief thuis van haar werk, om 18:15 uur gevolgd door Zeger.

En dan volgde een heel gezellige en lekkere "hapjesmaaltijd" (ik heb jammer genoeg geen foto's gemaakt van die - weliswaar niet steeds zo gezonde - hapjes, zo druk had ik het met converseren, luisteren, lachen en genieten). 

Kortom, het werd een heel aangename avond maar de meisjes gingen wel wat laat slapen (maar Matthias nog later, want hij en zijn papa zouden pas na ons vertrek thuiskomen). 

Einde van de vakantie

Gisteren bereikten we amper 19°C, vandaag zelfs net geen 18°C: wat een frisse zomer was me dat! 

Ik ben vandaag bezig geweest in de "bibliotheek" waar ook het kinderspeelgoed staat. Ik heb alles verzameld waar de kindjes niet meer mee spelen om het naar de Kringwinkel te brengen. Maar... er lag ook veel "rommel" van Roger (ik vergeet steeds dat een kamer, waar ik niet geregeld kom, zal te lijden hebben onder zijn "horror vacui") en daarmee wist ik niet wat gedaan! Het gevolg is dat die kamer nog steeds niet is schoongemaakt (Roger was toen druk in de tuin bezig en na dat werk wilde ik hem niet meer lastig vallen met opruimwerk).

Ik heb dan maar een beetje gelezen, nog enkele dagboekbladzijden overgetikt en wat rondgehangen op het internet. Waar ik vernam dat de ouders van de verdwenen kleine Emile voor het eerst hebben gereageerd op de schandelijke roddels over hen. Ik heb ook uit berichtjes van de kindjes vernomen dat ze echt uitkijken naar morgen! Buurjongen L. kwam even langs en hij kijkt eveneens uit naar het begin van het nieuwe schooljaar, vertelde hij me.

Ikzelf vond het einde van de vakantie altijd een beetje droevig toen onze kinderen nog kindjes waren!

Oostland om de dag te eindigen

Vandaag was de salon aan de beurt. Deze keer moest ik minder rommel opruimen maar het is ongelooflijk hoeveel stof ons huis verzamelt... en hoe bedrijvig spinnen hier zijn! Die spinnenwebben hinderen me persoonlijk niet (omdat we daardoor onder andere nooit muggen in huis hebben). Maar "het oordeel van de mensen" hé! Roger bijvoorbeeld oordeelt over de properheid van een plek aan de hand van het aantal spinnenwebben (rommel, vlekken, vuil en stof spelen daarin een veel mindere rol voor hem - ik veronderstel dat het ligt aan zijn opvoeding... hoewel mijn moeder Nany ook spinnenwebben verafschuwde).  

Daarna wilde Roger even naar de Action rijden om batterijen te kopen... en chorizo zoeken!  Die we deze keer al vonden in de eerstvolgende winkel die we aandeden.

Na het koken, eten, afwassen en opruimen wilde ik onder andere rustig enkele mails beantwoorden, wat lezen, enkele video's van trekkers volgen en een beetje Spaans "oefenen" (soms vraag ik me wel af waarom? Heel waarschijnlijk gaan we nooit meer naar Spanje). 

Ik had, nog voor ik begon te koken, immers een video gevolgd over het gebruik van "por" en "para". Tijdens mijn studie vond ik de uitleg daarover ontoereikend. Het jaar dat ik avondles Spaans gaf in Tervuren (studentenjob tijdens mijn tweede licentie) moest ik mij verontschuldigen bij de cursisten omdat ik niet precies kon uitleggen wanneer je "por" of "para" gebruikt. Nog veel later stelden we ("we", want ondertussen had Roger ook al een mondje Spaans geleerd) de vraag aan onder andere onze Spaanse schoonbroer. Hij kon ook geen uitleg geven, enkel voorbeelden waarin we het verschil zelf al hadden opgemerkt. Ik hoopte dus nu eindelijk een regel te krijgen...  Helaas nee, weer kwam het neer op het krijgen van voorbeelden zonder duidelijk te volgen regel. Taaleigen dus.

Maar ik kreeg geen tijd voor mails, lectuur,  virtueel reizen of Spaans! De tekst voor het nieuwe nummer van Oostland was immers aangekomen en ik heb de hele avond besteed aan het nalezen daarvan. Wel een sterk nummer deze keer, vind ik! 

Lees en kijk eens!

Ik wilde er gisteren al even over schrijven maar vroeg me dan af of het de moeite was te herhalen dat dat soort gedrag én de manier waarop de media erover schrijven me heel boos maken.  Maar toen las ik de jongste post van Sanctorum (ik was vlak daarvoor ook toevallig terechtgekomen op het filmpje waar een van zijn links naar voert - filmpje dat veel duidelijker is dan wat de media weergaven). 

Dus: ik ga daar inderdaad niets over schrijven, vermits Sanctorum het veel beter doet dan ik het kan en ik volledig akkoord ga met hem. 

Huishouden, herinneringen en weer een overlijden

Vandaag was het 10°C koeler dan gisteren: weer zo'n plotselinge schommeling!

Ik heb ons salon onder handen genomen (dat was echt nodig! 😅) maar deze keer heb ik niet gesakkerd op de "rommel" of de vele snuisterijen, hoewel ik er nu twee keer langer over doe dan vroeger. 

Nee, terwijl ik elk object (zorgvuldig!) afstofte, kwamen er weer herinneringen in me op. 

Het begon met het laatste bezoek van mijn "kozijn" Yves. Yves vertelde me toen onder andere over de laatste maanden van zijn vrij jong overleden moeder, mijn tante Béatrice. Hij zei dat ze klaagde over hun woning (bedacht door haar echtgenoot): te strak, te modern, te leeg, te ongezellig, te onpersoonlijk (volgens mijn tante). En ik herinnerde me (en zei hem) dat ze ook tegen mij eens had geklaagd. 

Ik ging immers geregeld mijn zieke tante helpen zorgen voor haar kinderen tijdens de vakanties. Het oudste kind (Yves) was 5 jaar jonger dan ik en dus nog een puber, terwijl ik al een jonge volwassen was tegen wie "tante Bibi", zoals ik haar noemde, al eens haar hart uitstortte. 

Ze woonde niet graag in die "bunker" die haar man had ontworpen en verlangde naar een huis dat meer leek op het huis van haar ouders (mijn grootouders van vaders kant): knus, gezellig, met veel hoekjes en kantjes, veel (vaak oude) boeken op oude houten rekken, een overvloed aan snuisterijen en schilderijen (dikwijls van de hand van mijn grootmoeder), zachte sofa's, dikke vloerkleden, fluwelen gordijnen en krakende houten trappen. 'Ik denk dat dit huis mij ziek heeft gemaakt', zei ze me zelfs.

Toen begreep ik haar maar half. Ik vond het huis van de ouders van Yves net wel iets hebben: in die betonnen woning leek alles ruim, licht, open, én zo gemakkelijk te onderhouden! Maar later (toen was "tante Bibi" al overleden) en deze middag, na ongeveer twee uur schoonmaken, begreep ik het wel! 

Ik vroeg me wel nog af of die grootmoeder van mij dat grote herenhuis in Ukkel zelf onderhield, maar besloot dat ze waarschijnlijk hulp kreeg in het huishouden. 

O ja, gisteren heel laat kreeg ik een mail van zuster A. (vriendin van schoonzus L.). Haar zus (die in hetzelfde rusthuis als L. verbleef) is overleden!   

P.S. 14 juli 

Die krakende houten trap was de trap naar een, in mijn kinderogen, heel mysterieuze zolderkamer, palend aan een zolder waar ik eigenaardig genoeg geen enkele herinnering aan heb. De hoofdtrap was van steen in dat huis van mijn grootouders.

Ruzietje na een fijne dag

We haalden net niet de beloofde 30°C vandaag (gelukkig!) maar toch bleven we binnen. De dag verliep volgens een traditioneel scenario: eten, drinken, schooltaken, spelen, vertellen, tekenen, lezen en filmpje kijken, dat alles 's middags onderbroken door een al even traditioneel bezoek aan Ikea. Waar we weer hetzelfde menu aten als alle vorige keren. En waar het lekker fris was terwijl we na het eten weer volop vertelden bij een cola of een watertje. 

Tijdens het schoolwerk werd Elena ineens bijna hysterisch. Ze wilde me oorspronkelijk niet vertellen wat er gaande was, zei me daarna dat alleen haar papa haar iets kon uitleggen dat ze niet begreep, weigerde categoriek mijn hulp om uiteindelijk toe te geven dat ze een bepaald boek (of schrift?) niet bij zich had. 

Na de avondsoep gevolgd door nog een lange tekensessie, een gezelschapsspel en een sprookje van Grimm, stuurde ik de kindjes wel iets vroeger naar bed dan gisteren. Eva en Matthias eerst, een half uurtje later gevolgd door Elena. 

Helaas, even na 22 uur hoorden we Eva wenen. Iets later verscheen ze in de salon, vergezeld door al haar knuffels. Ze wilde haar "eigen kamer". Omdat de kamer van Zeger niet gestofzuigd was, en het daar nu trouwens te heet is, zei ik dat het onmogelijk was (ik vermoed ook dat ze, evenals Matthias een vorige keer, daar niet zou willen slapen wegens te "mysterieus"). Toen vertelde ze me dat ze pijn had aan haar been. Ik dacht aan een kramp (omdat ik niets zag aan haar benen) maar ze wees op een oud schrammetje. In een poging haar gerust te stellen, ontsmette ik nog maar even die genezen schram, deed er een pleister op en ondertussen vertelde Eva me meer. Ze hadden ruzie gemaakt daarboven en ze had slaag gekregen (van wie precies leek ze niet meer te weten maar ik denk dat het vooral de ruzie was die haar dwarszat). Nadat ik haar nog wat had gesust, viel ze uiteindelijk in slaap op de sofa maar straks wordt ze wel naar boven gebracht. 

En ineens voelde ik me weer doodmoe! 😉 Ik kan duidelijk veel minder aan dan vroeger!

Moe maar voldaan

Rond 18 uur werden de kindjes gebracht door hun ouders (en daarom kochten we veel meer dan andere weken tijdens de boodschappen).

Onmiddellijk na het vertrek van dochter en schoonzoon gingen we aan tafel voor een eenvoudige maar lekkere maaltijd: groente- of tomatensoep, worst, gebakken (eerst afgekoelde gekookte) aardappelen, appelmoes en/ of worteltjes en erwtjes en aardbeien toe. Er werd verteld over de school, sportdagen, boerderijbezoek, vriendjes en vriendinnen. 

Terwijl Roger en ik afwasten, hebben de kindjes gelezen en getekend en daarna speelden we nog tot heel laat "levensweg". Nog een beetje geconverseerd (over vrij diepzinnige zaken zoals geloof en mythe, gezondheid en ziekte, beroepskeuze en studies én zelfs over erfelijke ziekten, spermadonoren, hetero- en homoseksualiteit) en dan was het hoog tijd voor de kindjes om de tanden te poetsen en naar bed te gaan, met voor het in slaap vallen eventueel nog een beetje lectuur of een dagboek aanvullen. 

Ik ga nu de keuken verder opruimen en dan zelf ook nog even ontspannen met wat lectuur.