Bezoekje aan Maj en Charlie

Deze ochtend werden we gewekt door een heel hevig onweer met felle regen- en hagelbuien. Deze keer hoorden we wel geen hagelkanonnen! Later bleken in de buurt veel kelders te zijn ondergelopen maar wij bleven gelukkig weer gespaard. 

Na de middag reden we even naar het rusthuis van Heers voor een bezoekje aan Maj. We kregen de kans met haar nog een andere kamer in het rusthuis te bezoeken (kamer die me herinnerde aan die van Paul B. zaliger destijds). Net als toen stond die eenpersoonskamer me fel aan. We liepen dan, met Maj en haar echtgenoot Charlie, naar de gezellige cafetaria. Bij een kopje koffie of thee praatten we, onder andere over de plannen van Maj en Charlie, die binnenkort wat ik een "kunstboek" zou noemen, presenteren:  een bundel gedichten van Maj met foto's van Charlie. We hadden het ook over hun leven in het rusthuis en echt, ik heb weer de indruk dat geen enkel verwijt uit de documentaire, die ik gisteren bekeek, op dit rusthuis van toepassing is.  Ik heb het al gezegd: als ik naar een rusthuis zou moeten (en ik kon kiezen), ik zou opteren voor dat van Heers. 

Ha nee, toch niet, want het heeft wel één heel groot nadeel voor ons: praktisch niet te bereiken zonder auto. Stel: Roger en ik zouden daar wonen en Hendrik of Zeger zouden ons een bezoekje willen brengen. Dat is voor hen, vanuit het Antwerpse of het Leuvense, praktisch onmogelijk met het openbaar vervoer.

Na een uurtje bijpraten kregen we het gezelschap van een heel lieve dame die bleek de schoondochter van Maj en Charlie te zijn.  Roger en ik zijn  toen niet lang meer gebleven. Ik wilde immers nog een boodschap doen in Sint-Truiden (waar de straten blank hadden gestaan na de felle regens). Helaas, we vonden geen parkeerplaats dicht genoeg bij de winkel waar ik wilde zijn (kermis in Sint-Truiden hé!) en, vermits ver lopen niet meer echt aan ons besteed is, keerden we maar onverrichterzake naar huis.

Megafuif

Ik heb het uiteraard gevolgd dit weekend, het nieuws over de "illegale fuif " hier vlakbij. Tot 15.000 mensen van verschillende nationaliteiten zouden er aan deelgenomen hebben! Eigenlijk sta ik in bewondering voor de organisatie: zoveel enthousiaste mensen verzamelen op een geheime plek zonder dat de overheid het komt te weten, echt: chapeau! Langs de andere kant: dit was een vreedzame bijeenkomst... wat als er slechtere bedoelingen waren dan feesten met alles wat "daarbij hoort"? 

Natuurlijk hebben de feestvierders overlast veroorzaakt. Zelf moest ik terugdenken aan onze problemen met de Sinksensfoor toen we in Antwerpen woonden maar ja, dat was "toegelaten" geluidsoverlast! 😥 En dat minstens zes weken aan een stuk terwijl het hier slechts over één weekend ging! Hier werd ook de natuur geschaad, ik weet het en dat vind ik erg. Maar ik blijf erbij, veel erger vind ik wat ik tegelijkertijd bewonder: dat ze erin geslaagd zijn die internationale megafuif te organiseren zonder dat er iets van is uitgelekt.

Nee, we zijn niet gaan kijken: het was niet het soort muziek waar ik van hou en, eerlijk gezegd, ik was blij dat, hoewel het allemaal niet zo heel ver van hier gebeurde, wij niets ervan hebben gehoord. Ik weet het, nu ben ik weer heel egoïstisch!

Een heerlijke zondag

Deze middag gingen we naar dat mosselfeest met Rogers nicht Jeannine (ik ben geen mosselfan en at dus een zalmgerecht). Hoewel zij heel veel mensen te begroeten had, kregen we tijd genoeg voor een gezellige babbel en we beloofden heel snel nog eens bij haar langs te komen.

Om 14 uur reden Roger en ik naar het Leuvense waar we een afspraak hadden met Rogers zus L. en Zeger. Onderweg kreeg ik een bericht van dochterlief: of we na ons bezoek aan L. even langskwamen voor een drankje.

Zeger (op zijn fiets) en wij (per auto) kwamen tegelijkertijd aan in het rusthuis. L. stelde meteen voor nog eens naar de cafetaria te gaan maar helaas wilde ze weer binnen zitten, hoewel het vandaag opnieuw prachtig weer was. Twee uur hebben we zitten praten bij koffie, een wijntje of bier. Veel herinneringen opgehaald aan vroeger en heel veel gelachen (Zeger was er immers bij!). We kregen ook weer het gezelschap van zuster A. die eerst haar eigen zus in de gesloten afdeling van het rusthuis had bezocht. Nadat we om 17 uur L. naar de eetkamer hadden begeleid (en na zuster A. een uitprint van het dagboek van mijn grootoom missionaris te hebben overhandigd) namen we afscheid en reden we naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger en wij opnieuw tegelijkertijd aankwamen.

Daar werden we uitbundig verwelkomd met verhalen over school en hun bezoek aan de kermis door de kindjes (die dus duidelijk pas van de kermis in Leuven kwamen), en door schoonzoon en dochterlief met een glaasje heerlijke champagne dat we op het terras dronken. Na een paar uur gezellig praten en veel lachen (ook heel leerrijke zaken kwamen aan bod, vaak in combinatie met de typische humor van Zeger: die zoon van ons zou het heel goed doen in het onderwijs, denk ik vaak) stelde schoonzoon ons voor te blijven eten. Hij en dochterlief hadden in de voormiddag immers lasagne klaargemaakt voor twee dagen. Uiteraard hoefde hij niet aan te dringen.

Dat werd smullen, echt, maar ik vrees dat, ondanks hun planning, schoonzoon en dochterlief morgen opnieuw aan de kookpotten zullen moeten staan! De wijn, die we erbij kregen, was weer heerlijk en de gesprekken werden steeds levendiger, diepzinniger en interessanter. 

Daarna toverde schoonzoon nog een citroentaart te voorschijn en ook daar kon niemand aan weerstaan. Stilletjes aan moesten de kindjes echter naar bed (ze probeerden het wel telkens uit te stellen, zo gezellig was het) maar uiteindelijk namen ook wij afscheid tegen 21:30 uur.

Wat een heerlijke zondag was het!

Nostalgie

Kijk eens wat ik onlangs tegenkwam: de tweede verdieping van ons vroeger huis in Antwerpen wordt (duur) verkocht.

Ik kreeg toch wel een steek van nostalgie toen ik het zag. 

De Sinksenfoor (waarvoor wij Antwerpen zijn ontvlucht) staat er niet meer, we hadden de Schelde vlakbij... en het Zuid (de buurt waar wij woonden) is veel chiquer geworden... misschien zelfs te chique voor ons?

Hendrik en Debby zouden wel heel dichtbij wonen!

Ach, die nostalgie weeral! 

Naar de Standaard

De zon scheen en het leek niet te koud. En... we wilden al een poosje iets kopen in de Standaard.
'Waarom gaan we nu niet?' stelde ik na een paar huishoudtaken voor, 'als we de auto aan de rand van de stad parkeren heb je meteen voldoende beweging gekregen'.

We reden dus naar Sint-Truiden, parkeerden de auto aan de rand van de stad en liepen naar het centrum. Het was inderdaad niet echt koud maar er stond weer zo'n koude wind! Onderweg hield Roger af en toe halte om de etalage van een of andere winkel te bekijken maar over het algemeen liep hij weer zo snel dat ik moeite had om hem te volgen.

Op de Grote Markt was het kermis en het viel me op dat die veel minder lawaai produceerde dan destijds de Sinksenfoor in Antwerpen. Op straat kwamen we geregeld goed geluimde keuvelende mensen tegen en weer dacht ik bij mezelf dat ik wel zou kunnen wonen in die stad.

In de Standaard waren de boeken die ik zocht (ik wil ze binnenkort cadeau geven aan de schoonmoeder van dochterlief) niet voorradig maar men bestelde ze meteen voor ons. Volgende week moeten we dus teruggaan. Ik kocht nog snel een paar thrillers voor de schoonvader van dochterlief en we verlieten de winkel (nadat we even geaarzeld hadden of we het nieuwe boek van Jeroen Brouwers zouden kopen maar uiteindelijk besloten we dat toch maar niet te doen, want we hebben nog veel kosten voor de boeg).

We liepen terug naar de auto... maar dat was tegen de wind in en hoogst onaangenaam. Toen we de auto bereikten, tintelden mijn oren pijnlijk!

'We zullen nog even rondlopen in de Kringwinkel,' stelde Roger voor. En daar liet hij zich wel verleiden door een boek over politiek (ze zijn daar immers veel betaalbaarder).
Ikzelf heb een boek van Lambert Swerts in mijn handen gehad, weer in de rekken gelegd, weer eruit gehaald, erin gebladerd, weer neergelegd, aan Roger doorgegeven, die, bijna tegelijk met mij, zei: '2 euro voor een boek dat zo gehavend is, is wel bijzonder duur'. (We bedoelden "voor in een Kringwinkel" uiteraard).
We kochten het dus niet. En reden naar huis waar ik nog een half uurtje met Nany belde.

Die zich heel gelukkig voelde: ze had haar middag doorgebracht bij tante José, met wie ze onder andere, bij een paar glazen wijn, herinneringen had opgehaald.

Terwijl ik na het avondeten afwaste, bedacht ik dat ik dat boek van Lambert Swerts (dat is de vader van Emmy Swerts zaliger) wel had moeten kopen: het ging over verschillende Limburgse auteurs, waaronder Lod Lavki.

Nog steeds geen nieuws van onze aannemer... en er wordt alweer (misschien?) een storm verwacht dit weekend!😒

Kermis en zoete aardappelen

We brachten vandaag eindelijk de boeken die ik wil wegdoen naar de Kringwinkel... maar Roger kocht er een nieuw tweedehandsboek. We kunnen het blijkbaar niet laten!

Daarna wandelden we wat in Sint-Truiden. Het is er kermis. Ik was het vergeten maar had het moeten weten: had onze tabakshandelaar ons niet gezegd dat hij daarom de winkel sloot deze week?
De muziek, het lawaai, het volk en de geuren haalden herinneringen op aan de Sinksenfoor in Antwerpen, elk jaar de minst aangename periode voor ons. "Minst aangenaam" is trouwens een eufemisme! Het waren telkens ronduit vreselijke weken daar in de buurt van de Zuiderdokken!

In Sint-Truiden was de kakofonie wel iets minder erg, had ik de indruk. En het viel ons op hoeveel schietkramen er stonden!

Net toen ik later thuis begon te koken, belde onze straatgenote V. (die onlangs ziek was geweest). Of we binnenkort in hun plaats haar kleinzoon van school kunnen afhalen. Gelukkig moeten we die dag niet zelf babysitten, dus dat lukt wel. We hebben die middag wel een vergadering van de werkgroep WO I-II maar dan moeten we die maar wat vroeger verlaten.

Ik kookte voort. Ik had deze avond, voor na de groentesoep, lamsvlees met spitskool voorzien. En ik zou proberen daar een zoete aardappel bij te serveren. Eerst had ik die (kleine) zoete aardappel gekookt. Ik begrijp het niet goed: de glycemische index daarvan ligt zoveel lager dan die van aardappelen en toch was die zoete aardappel veel sneller gaar... en smaakte hij mierzoet.

Te zoet voor ons, dus bedacht ik iets dat heel goed meeviel. In een wok bakte ik in koolzaadolie een in reepjes gesneden halve spitskool samen met een gesnipperde ui en twee teentjes knoflook. Daar voegde ik een koffielepel kurkuma, een koffielepel curry, vrij veel peper, een scheutje sojasaus en de gekookte zoete aardappel aan toe. En het resultaat bleek heel lekker!

Na een uurtje lectuur op papier (nog steeds Shantaram) keken Roger en ik nog naar een aflevering van "Father Brown". Ik vind die serie echt ontspannend!

Daarna, terwijl ik in de keuken een glaasje rosé ging halen, hoorde ik in de wei een uilskuiken! 

Overvolle dag

Weer zo'n mooie lentedag.

Nadat ik onze keuken eindelijk nog eens een (vrij, want voor de ruiten had ik weer geen tijd) grondige beurt had gegeven (en dat vergt voor die leefkeuken toch enkele uurtjes werk: wat heb ik een hekel aan dat huishouden!), maakten we onze wandeling in Borgworm (Waremme in het Frans). Lang geleden dat we nog daar waren. We ontdekten er een tempel van de "Culte Antoiniste" waar ik nog nooit had van gehoord.
Het was kermis in Waremme en ik vond dat die veel minder lawaai produceerde dan de Sinksenfoor destijds in Antwerpen. 'Misschien geldt dat ook voor de huidige Sinksenfoor,' zei Roger... en ik vroeg me af of we nog in Antwerpen zouden wonen als die lawaaioverlast er niet was geweest tijdens die jaarlijkse kermis.

Thuis moesten we nog enkele teksten nalezen, belde ik (eindelijk) onder andere naar onze Matadi-vriendin met de gebroken pols, kreeg ik een telefoontje van onze vriendin uit Ronse (ja, om eindelijk nog eens af te spreken en daar kijk ik naar uit), beantwoordde ik enkele mails (een vriendin uit Leuven wil een terrasje doen met mij: wanneer vind ik daar de tijd voor?) en moest Roger zich klaarmaken om op dokterscontrole te gaan (alles blijkt in orde, bedankt).

Na het avondeten (preisoep met veel kurkuma en daarna voor Roger niertjes "al Jerez", voor mij een ontdooid stoofschotelrestje en sla) wilde ik uiteraard eindelijk wat voor mezelf lezen.

Roger begon meteen weer teksten na te lezen.
Ik moet eigenlijk ook nog een tekst redigeren voor de werkgroep WOI maar eerlijk gezegd, ik ben er te moe voor! Misschien vind ik daar morgenavond laat (want die dag zal ook vrij druk zijn) de tijd voor?
Een excuus om het niet vandaag te doen heb ik wel: morgen is het vergadering en misschien beter eerst vragen of iedereen akkoord gaat met de opname van die tekst in "ons" boek? Zodat ik weer geen overbodig werk verricht!😉
Nu nog even een mail beantwoorden die al lang daarop wacht!

Familiefilmpjes

Deze avond nog even gekeken naar enkele van de familiefilmpjes die Hendrik heeft gedigitaliseerd. Onder andere over ons verblijf in Roosendael in de jaren 90, elk weekend van de examenperiode, om het lawaai van de Sinksenfoor te ontvluchten.

De kwaliteit is slecht (Hendrik heeft die filmpjes trouwens gerangschikt in een map "rommel") maar de herinneringen zijn mooi. Het was heel krap op die hooizolder die we huurden maar we genoten volop van het hele domein dat we toen nog volledig tot onze beschikking hadden.

Ik "verschoot" (ja, ik weet dat het moet zijn "ik schrok" maar eigenlijk "schrok" ik helemaal niet) van de tijd die ik toen besteedde aan het overhoren van de kinderen. Wat was ik toch energiek in vergelijking met nu!

Ach, ik was natuurlijk nog relatief jong toen.

Reminiscenties aan de Sinksenfoor

Tijdens onze brunch spraken we af dat we verder zouden schoonmaken (niet alles vandaag natuurlijk: één kamer per dag is voldoende voor mijn rug) en daarna zouden gaan wandelen. Het was immers nog eens mooi, zonnig weer.

Toen kwamen er tien A4-bladzijden binnen, weliswaar pas tegen woensdag te vertalen. Ik bekeek ze, stelde vast dat het een juridische tekst was en herinnerde de  opdrachtgever eraan dat ik sinds 22 november 2014 alle juridische teksten zou weigeren. Hij nam het goed op.

Nadat de badkamer, de gang op de verdieping, de trap en de hall onder handen waren genomen, belde ik naar onze dochter. Elena had nog steeds koorts. Ik vermoed nu echt dat ze griep heeft en hoop zo  dat wij het niet over zullen krijgen!

‘Waar wil je wandelen?’, vroeg Roger.

En ik: ‘In Sint-Truiden!’

‘Zeg je dat omdat je denkt dat ik daar zin in heb?’, vroeg hij. Natuurlijk was dat zo maar ik antwoordde: ‘Nee, ik heb er zelf echt  zin in en als jij daar zin in hebt, des te beter!’

We liepen dus een dik uur rond in dat gezellige stadje. Het viel mee: we zijn enkel onderweg een antiekwinkel binnengegaan en in de stad zelf een vreselijk dure outletstore met heel lelijke kleding, waar ik ons zo snel mogelijk uit manoeuvreerde.

Het rondwandelen in de stad zelf vond ik heel aangenaam en zelfs rustgevend.

‘Ik ruik kermisgeuren,’ zei ik op een zeker moment tegen Roger, ‘maar eigenaardig genoeg hoor ik geen kermis!’

En, inderdaad op de Grote Markt was een kermis aan de gang, die ongelooflijk weinig lawaai produceerde vergeleken met de Sinksenfoor destijds in Antwerpen. Op die manier is het dus ook mogelijk!

Als de foorkramers in Antwerpen zich iets meer meegaand hadden getoond, woonden we misschien nog daar, wie weet?

Hete feria

Donderdag 12 juni 2014

Ik weet niet wanneer ik deze post zal kunnen opladen. Morgen  vertrekken we immers naar Tordesillas (tenzij we weer van gedacht veranderen) en ik weet niet of ik daar online kan.

Ik vergat gisteren te vertellen dat tijdens het eten naast ons een koppel zat met een jongetje van, dacht ik, ongeveer dezelfde leeftijd als Matthias. Ik bleek gelijk te hebben (heb het even gevraagd aan de ouders). Schattig dat die peuter was!

Vandaag reden we na ons ontbijt nog eens naar Plasencia.

Foto Roger

Het is duidelijk feria! Veel volk, muziekgroepen die soms tegelijk optraden met als gevolg kakofonie. Maar het was wel gezellig!

Eigen foto

Foto Roger

Nadat ik eindelijk kaartjes had gevonden en gekocht (jullie krijgen er dus binnenkort een aan, Elena en Matthias; en, vrienden, wat jullie betreft, alleen degenen die dit niet kunnen lezen, krijgen er een), en een halssnoertje had gekocht voor Elena, gingen we iets drinken op de Plaza Mayor. Weliswaar niet op ons gebruikelijk terras. We kregen er chips bij ons biertje en, hoewel ik weet hoe ongezond dat is, ze werden toch mijn middagmaaltijd.

Eigen foto

Het was wel weer vreselijk warm! Volgens de thermometer van de apotheek 33°C en dat werd later bevestigd door mijn GSM op het terras van de camping en door onze nieuwe Nederlandse buren (de vorigen zijn deze ochtend vertrokken).

Roger was moe. We zijn dan ook weer vrij vroeg wakker geworden, en hij vindt het kamperen, en dan vooral het opslaan en afbreken van onze installatie vermoeiend. En natuurlijk had hij het net als ik veel te warm! Ik vergeet altijd dat Roger bijna zes jaar ouder is dan ik!

Voor we bij de ten kwamen rusten, deden we toch nog boodschappen (en we hebben geluk gehad: de ene supermercado na de andere sloot zijn deuren, omwille van de feria. We konden nog net wat inkopen bij de Lidl vlak voor de sluiting).

Daarna rust bij de tent. Warm dat het was! Eigenlijk is het normaal dat Roger er niet meer tegen kan als ik het er al zo moeilijk mee heb! Wordt dit onze laatste reis op deze manier? We hebben zitten nadenken over andere manieren van reizen, maar ons grote probleem is dat we niet graag op voorhand plannen. Nu bijvoorbeeld wilden we eerst naar Cordoba gaan, maar daar is het veel te warm. Stel je voor dat we daar iets gehuurd hadden!

Terwijl Roger wat sliep, las ik (maar daarover later) en “speelde” ik met de mussen en de blauwe eksters.

Eigen foto’s

‘s Avonds gingen we weer eten in het restaurant. Voor mij gemengde sla (latuw, tomaten, paprika’s, uien, wortels, tonijn, asperges, aangemaakt met olijfolie en sherryazijn), gevolgd door kabeljauw met frietjes – die ik niet opat – en in plaats van een dessert, deca. Voor Roger oesterzwammen met look en hesp, gevolgd door beefsteak met frietjes en ook deca; en daarbij weer een fles wijn en een fles gaseosa.

  Eigen foto

Weer voor 9 euro de man. Ik weet niet hoe ze het doen! Oké, het is doodgewone Spaanse kost, maar het is lekker!

In het teruglopen naar de tent, even via het onthaal gepasseerd voor een babbeltje met de receptioniste ui Bree. Ze had het over de recente hagelstormen in Vlaanderen, en over het feit dat het, ik weet niet meer waar in de buurt, ook zo fel geregend had. En dat wij ons gelukkig mochten prijzen dat we alleen overmatig zweetten.  En zweten doen we inderdaad nog steeds (om 22:30 uur was het nog 28°C). Ze klaagde ook dat er weinig kampeerders waren (volgens haar de helft van vorige week) en dat zo weinig mensen van het restaurant gebruik maken. Wij zagen inderdaad veel mensen (vooral Nederlanders) bij of in hun camper eten.

‘Neem alles goed in jou op,’ zei Roger verschillende keren deze dag, ‘misschien is het de laatste keer dat je het ziet!’. :-(

Vertaling en vroegere buren

Na ons opstaan vond ik vertaalwerk dat weer liefst gisteren al klaar moest zijn maar in elk geval na deze middag geleverd worden. Daarom begon ik er meteen aan, met een glas sojamelk, terwijl Roger rustig ontbeet terwijl hij een tijdschrift doornam. En ruimde ik de keuken niet op zoals ik meestal doe na onze brunch, noch veegde ze. Dat zou ik wel doen nadat mijn vertaling was geleverd.

Kort daarop kwam Roger tegenover mij aan zijn pc zitten (de keuken elke dag vegen vindt hij overbodig) en ging de telefoon over. Roger nam op, ik hoorde hem ons “precieze” adres geven. ‘We krijgen bezoek,’ zei hij mij nadat hij het toestel terug in de lader had gelegd, ‘van Dirk en Linda!’

Dirk (beeldhouwer) en Linda waren buren van ons in Antwerpen, ze hebben samen met ons de Sinksenfoor proberen te doen verhuizen, en we hadden ze op 11 maart 2012 teruggezien toen een andere vroegere buur een wandeling organiseerde waar zij en wij waren op uitgenodigd. Nu waren ze op de fiets aan het genieten van de bloesems in Haspengouw, en vermits ze daarbij ons dorp aandeden, vonden ze dat ze moesten aanbellen.

Gelijk hadden ze natuurlijk! Maar toen ik, nadat Roger ze in de keuken had laten plaatsnemen, zelf de keuken binnenkwam, schrok ik  ervan hoe vuil die wel was! Mijn reputatie is weer eens geschonden!

Ik pauzeerde een uurtje (jawel, hoor, ik heb mijn werk toch op tijd kunnen leveren) en we wisselden nieuwtjes uit, spraken natuurlijk over de nieuwe perikelen rond de Sinksenfoor (Dirk en Linda zijn “Het Zuid” kort na ons ook ontvlucht), over onze respectievelijke kleinkinderen, enzovoort. Roger en ik genoten ervan.

Iets voor drie uur mailde ik de vertaling door. En stelde Roger mij voor later in mijn plaats de kamer van Zeger onder handen te nemen terwijl ik zou koken, zodat we eerst een wandeling konden maken.

We reden dus naar Ordingen.

Stilte versus kakofonie

Deze ochtend bleek mijn “verkoudheid” over: het zal dus wel een allergische reactie zijn geweest (op stof? Ik krijg het dan toch niet elke dag, raar!). Wel had ik nog enorm veel jeuk van die meer dan 30 (echt!) insectenbeten die ik gisteren opliep!

Nadat Roger na onze brunch (het speltbrood was overheerlijk) nog enkele uren in de tuin (waar de pruimenbomen beginnen te bloeien) had gewerkt, gingen we wandelen in de velden rond Mettekoven.

Lente in de tuin (foto Roger)

We genoten er van de rust, de opvallende stilte onderstreept door het gelach van spechten en het motorgeluid van een tractor in de verte, en de bloesemende sleedoorns.

 Eigen foto

 Foto’s Roger

Toen we terug in Mettekoven aankwamen, ontmoetten we twee kleine meisjes, die mij spontaan een cadeautje aanreikten:

 Foto Roger

Nadat we, teruggekomen in ons dorp, nog even bij Marie-Claire hadden gebuurt, nam ik eindelijk de kranten online door. Nee, ik wil het hier niet hebben over het bezoek van Obama, maar over wat foorkramers vandaag hebben aangericht in Antwerpen! Ze weigeren zich dus neer te leggen bij een verhuizing. Ik las ook enkele van de lezersbrieven… En daar wil ik toch wel commentaar op geven!

Wij woonden destijds ook in de buurt van die Gedempte Zuiderdokken waar de Sinksenfoor elk jaar minstens zes weken neerstreek. Die kermis op zich was het probleem niet… Wel de kakofonie die ons (ook de kindjes dus, en nog wel in de examenperiode) tot diep in de nacht  wakker hield, en het gedrag van de (dronken) kermisbezoekers: tegen onze gevel, poorten of  voordeur plassen, hun auto parkeren voor onze garagepoort, enzovoort. Als je het zo bekijkt, is die kermis een hinderlijk bedrijf, en dat soort bedrijf hoort niet thuis in een woonwijk! Niet voor niets zijn de meeste mensen die we daar kenden, en die het zich konden permitteren, uiteindelijk verhuisd!

Tijdens de wandeling een telefoontje gekregen van onze dochter: Elena heeft de wijnpokken!

Guigoven en Kortessem

Wat een prachtige Pinksterzondag! Roger wilde onder andere kastelen fotograferen, we wandelden dus eerst een hele poos in Guigoven waar ik heel vaak bloesemparfums opsnoof.

 Foto’s Roger

 Kerk van Guigoven

 

 Het kasteel De Donnea wordt gerenoveerd

 Dat kasteel ligt aan een  heel drukke steenweg, wat het opschrift (klik om te vergroten) “Parva domus sed magna quies”  (“klein huis maar grote rust”) tegenspreekt. Zou het destijds anders zijn geweest?

 Een schuur in vakwerk

Kerkhofkapel met een Apollokop

 Het “Rood Kasteel” (foto’s Roger)

In een schuur van dat laatste kasteel was vroeger een winkel van onder andere meubels, badkamers en keukens (in natuursteen en hout) ondergebracht. We liepen er binnen, de winkel bleek eigenlijk gesloten, maar er  waren wel werken aan de gang. We ontmoetten een man die ons wel drie kwartier aan een stuk (terecht fier) over zijn werk vertelde: het was gewoonweg prachtig wat hij al had gerealiseerd! Het moet binnenkort een “bed & breakfast” worden. Jammer dat Roger geen foto’s heeft kunnen maken maar hij werd te zeer in beslag genomen door de deskundige uitleg van die man!

Nadat we terug naar de auto waren geklommen, reden we naar Kortessem. We hadden gisteren, in het terugkomen, immers gemerkt dat er werken bezig waren aan de schuur van het kasteel Printhagen. En uiteraard moest Roger daar een foto van maken.

 Foto Roger

Uiteindelijk liepen we nog naar wat ik voor mezelf het “spookhuis” noem, omdat het blijkt leeg te staan, maar we daar in het voorbijrijden ‘s avonds geregeld licht zien branden. We hadden de indruk dat het zou afgebroken worden.

 Foto Roger

Na nog een consumptie op een terras in het centrum van Kortessem, reden we naar huis waar ik voor het avondeten (groentesoep, scholfilet, aardappelen en prinsesboontjes) zorgde na nog een telefoontje met Nany.

Zeggen dat dit weekend in Antwerpen de Sinksenfoor is begonnen, toch weer op de Zuiderdokken!  Op zulke dagen ben ik blij dat we naar het rustige Haspengouw zijn verhuisd!

Sinksenfoor in Antwerpen moet dit jaar verhuizen

We moesten vandaag spullen kopen die je niet gemakkelijk te voet vervoert, zoals bijvoorbeeld schapenvoer. Boudewijn Knevels was zo vriendelijk geweest ons voor te stellen met zijn auto te rijden. Onderweg hoorden we op zijn autoradio dat de Sinksenfoor dit jaar moet verhuizen. Blijkbaar hebben de vijf (althans, ik lees in de kranten dat het maar over vijf mensen gaat) klagers een betere advocaat gevonden dan wij destijds.

Wij woonden in Antwerpen immers vlakbij die Gedempte Zuiderdokken waar elk jaar die kermis stond gedurende minstens 6 weken. In het begin (1980) was het nog echt te doen en zelfs vrij aangenaam, maar naarmate de jaren verstreken, werden de geluidsboxen krachtiger, de muziek luider en op de duur kregen we van 14 uur tot diep in de nacht (en soms tot het ochtendgloren) oorverdovende gebonk en kakofonie te horen. Gewoon spreken met elkaar op straat kon niet meer: je moest constant roepen. Onze ramen en gordijnen gingen van de hele dag niet meer open en dan nog konden we elkaar in huis soms moeilijk verstaan als we niet luider dan normaal praatten. Slapen deden we nog amper. En toch moesten we gaan werken, moesten onze kinderen naar school en zaten ze net in die periode later midden in hun examens. En dan spreek ik nog niet over het plassen van kermisbezoekers tegen de gevels en deuren, over de vuilnis die overal rondslingerde, over het feit dat we vaak onze garage niet uit konden rijden omdat er een auto voor geparkeerd stond terwijl de politie door andere en meer dringende problemen in de buurt van die foor werd opgehouden. Het was geen gewone kermis meer, maar erger dan een pretpark. Ook de mensen die al veel langer dan wij in die buurt woonden, begonnen serieus te klagen en waren blij dat we met enkelen een advocaat in de arm namen. Die oudere bewoners konden de rechtszaak dan wel niet meebetalen, ons steunen deden ze wel. De buurt was immers gewoon onleefbaar geworden.

We haalden het niet en een van de redenen waarom Roger en ik naar hier verhuisden, waren die (vaak langer dan) 6 weken lawaai, kakofonie en overlast van alle soort. Veel van onze toenmalige buren (en vrienden) hebben de buurt ook verlaten na ons. Ik begrijp nog steeds niet waarom de huizen (in eigendom en huurwoningen) werden opgekocht door mensen die de  buurt een heel chique uitstraling wilden geven: het probleem met de Sinksenfoor bleef toch bestaan? 

Maar nu is het hen blijkbaar gelukt!

Ik lees in bijna alle kranten (hier een voorbeeld) heel veel negatieve reacties op de “klagers”. Ik vermoed echter dat die lezers nooit op 50 meter van de Sinksenfoor (vanaf eind jaren 80 ongeveer) hebben gewoond met schoolgaande kinderen!