Gemiste lezing

Deze avond organiseert Heemkunde Groot Heers een lezing met rijksarchivaris Rombout Nijssen, een lezing over de evolutie van de gemeentelijke verkiezingen die ons heel interessant leek. Aangezien we allebei erg verkouden zijn, hadden we tot gisteren gewacht om ons in te schrijven om uiteindelijk te beslissen er niet naartoe te gaan: onnodig andere mensen te besmetten, zeker in deze eindejaarsperiode. 

Hoewel... daarnet kreeg ik een telefoontje van straatgenote V. die me vertelde dat haar schoonzus plotseling is overleden op 80 jaar... en dat haar echtgenoot, evenals enkele andere dorpsgenoten, ook al serieus aan het hoesten is! Eigenlijk is het eigenaardig dat er geen covidtest meer wordt afgenomen (wij hebben het ook niet gedaan).

Ik heb dan maar het grootste deel van de avond besteed aan het luisteren naar deze discussie over het feit of Jezus wel of niet echt heeft bestaan (Roger had er mij een link naar gestuurd). Heel boeiend maar om zelf een "kant te kiezen" zou je al de teksten die aan bod komen zelf moeten lezen. Het valt me bijvoorbeeld op dat Onfray (volgens wie Jezus nooit heeft bestaan) soms iets zogezegd uit de Bijbel aanhaalt waarvan ikzelf overtuigd ben dat het niet in de Bijbel staat. Maar zulk tegenargument kan ik enkel gebruiken als ik daar 100% zeker van ben, dus zou ik die Bijbel nog eens moeten herlezen (en eigenlijk vind ik al heel lang dat ik dat zou moeten doen).

Heers voor de rechter in de eerste wereldoorlog

Heemkunde Groot Heers organiseerde deze avond een lezing met Rombout Nijssen: "Heers voor de rechter in 1914-1918". 

Wij gingen er naartoe, samen met Maj die we aan het rusthuis afhaalden. 

In een eerste deel legde Rombout Nijssen ons het Belgische rechtssysteem (dat tijdens de oorlog bleef bestaan) uit aan de hand van allerlei boeiende voorbeelden. Heel interessant maar weer vond ik het - met mijn gebrekkig auditief geheugen - jammer dat we geen schriftelijke samenvatting kregen.  Je vindt echter de uitleg ook online, dus dat probleem is opgelost! 😏 Na een korte pauze vertelde de spreker over de misstappen (stropen, vechten, diefstal, ...) waarvoor de mensen uit de Heerse dorpen zich tijdens de oorlog voor de rechter moesten verantwoorden en over de geld- en gevangenisstraffen (vaak met "uitstel" en dus in de praktijk "afstel" als de schuldige zich drie jaren koest hield) die ze kregen opgelegd. 

We vonden het alle drie een heel interessante lezing maar Maj was duidelijk heel moe aan het einde (de stoelen waren vrij hard en we hebben daar toch twee uur en half gezeten). Terwijl de anderen nog iets zouden drinken, zijn wij dus maar naar het rusthuis en daarna naar huis gereden.

Toen we aan het rusthuis aankwamen (om 21:59 uur) bleek het al gesloten en moesten we bellen! 

Slecht nieuws en relatief goed nieuws

Ik kon Nany niet bereiken vandaag: de eerste keer dat ik haar belde, viel ik op een verpleger of verzorger die me zei dat ze sliep, de twee andere keren antwoordde ze gewoon niet. Even maakte ik me echt zorgen maar ik bedacht weer dat, als er iets gebeurt, we verwittigd worden. Later vernam ik dat ze vandaag bezoek heeft gekregen van de twee dochters van "tante" José. En dat Nany ze herkend heeft! Ik ben zeker dat Nany heel blij was met dat bezoek, want de laatste tijd spreekt ze opnieuw heel vaak over "tante" José aan telefoon. Ik vernam van de oudste dochter van "tante" José echter ook heel slecht nieuws over een familielid van haar maar daar zal ik het later wel over hebben.

De laatste berichten van zus deden me bedenken dat we misschien beter nog voor het weekend naar Nany zouden rijden (en we hebben zo'n hekel aan de drukte op die 313 door de week!). Zus vertelde me ook dat broertje me deze avond zou telefoneren. Daarom bleef ik deze avond thuis terwijl Roger naar een lezing van Rombout Nijssen ging luisteren (het was heel interessant, zei Roger). 

Broertje belde inderdaad en stelde me enigszins gerust. Nany beleeft ook volgens hem haar laatste dagen maar hij vindt het niet nodig dat we hals over kop naar haar rijden.

Vandaag ging Roger ook op controle bij de cardioloog. Alles lijkt nog in orde. Daarna stelde hij me voor eindelijk uit te kijken naar een nieuwe broek voor mij maar eerlijk gezegd, ik had daar vandaag helemaal geen zin in!

Oorlogsschadedossiers

Er bleef nog wel wat op te ruimen na het weekend maar dat hebben we niet gedaan gekregen. Om 13 uur werden we immers verwacht in het dienstencentrum van Heers om oorlogsschadedossiers, ons geleend door Rombout Nijssen, te helpen uitpluizen. Het eerste dossier dat we in handen kregen vroeg wat tijd maar voor de volgende vlotte het werk zozeer dat we twee uur later al klaar waren met wat we ons voor vandaag hadden opgelegd (we moesten immers nog een beetje werk overlaten voor degenen die er morgen aan zouden werken 😉). Het was echt boeiend werk, we kwamen dossiers tegen die handelden over overleden familieleden van Roger (onder andere tante Laure), van vriend Guy Missotten zaliger, we kwamen heel interessante details tegen, kortom, ik vond het heel aangenaam werk. Morgen zal wel nog maar één gemeente van Heers afgehandeld zijn, de andere gemeenten volgen de volgende weken. 

In de regen (het heeft praktisch de hele dag geregend) reden we terug naar huis, nadat we onderweg even bier hadden gekocht bij de zus en schoonbroer van Maj.

Thuis belde ik meteen naar Nany die eerst niet opnam. Toen ik haar later wel kon bereiken, wist ze niet meer precies wat ze gedaan had deze middag. Ze herinnerde zich wel vaag dat ze had geluisterd naar een optreden van een zanger (wie het precies was, wist ze niet) maar of dat vandaag of gisteren was? Toch bleef ze vrij lang praten aan telefoon (en vaak dezelfde zaken herhalen).

Eigenlijk moesten we nog onze wekelijkse boodschappen doen maar na dat lange telefoongesprek had ik daar helemaal geen zin meer in. Die karwei wordt dus weer uitgesteld (net als het opruimen) en deze avond aten we een rest spaghetti van maandag. 

P.S. Ik vergat het te vertellen: ik heb vandaag ook gevonden en besteld wat ik wil gebruiken (vitamine K2 en magnesium bij de calcium en de vitamine D die ik nu al slik) in plaats van dat medicament dat men mij wil opdringen!

Ontdekking en weer een ontgoocheling

Ik vond eindelijk die lang verwachte bankkaart in de bus vandaag. Maar eerst moest ik die nog activeren en dat zou ik doen na een lezing van Rombout Nijssen deze middag in Heers. 

Het was een boeiende lezing die de rijksarchivaris gaf voor de leden van de werkgroep WO I-II, over de oorlogsschadedossiers in het kader van het ministerie van wederopbouw. Bij een kopje koffie en belegde broodjes legde hij ons het doel en de inhoud van die dossiers uit. We mogen de dossiers van Heers binnenkort grondig inkijken en daar zullen we veel interessante details uit kunnen halen over nog veel andere zaken dan die schadegevallen. 

Tegen 15 uur namen we afscheid van elkaar, ging ik de bankkaart voor de Limburgse monografieën activeren aan een automaat en reden we naar huis. Waar ik meteen enkele betalingen online wilde verrichten. Toen ik op de bank in Sint-Truiden was, had men mij gezegd dat ik daarvoor gewoon mijn normale kaartlezer kon gebruiken. Helaas, dat werkte langs geen kanten en, na veel zoeken, ontdekte ik dat ik eerst een speciale kaartlezer moest aanvragen. Wat ik dus meteen deed (gelukkig kon dat online gebeuren). Ik kreeg meteen antwoord: binnen de vijf werkdagen krijg ik die kaartlezer toegestuurd! Dat betekent weer zo lang wachten! 😒

Over een vertaling, een kasteel en "Zeg eens A"

Ik heb de hele dag zitten vertalen (het werk is geleverd) maar eigenlijk bleek dat achteraf gezien niet zo gezond voor mijn polsen en vingers, waarvan de gewrichten nog maar amper genezen leken. Ze doen weer allemaal pijn!

Ik hou het hier dus kort. Vandaag toch ook even naar Nany gebeld, die nu wel vertelde over dat gezelschapsspel. De foto die ik had gezien werd immers pas genomen na ons telefoongesprek van gisteren. Die bezigheid vond ze wel leuk.

Deze avond heb ik bij wijze van ontspanning gekeken naar een video (me gemaild door Michel M., voorzitter van Heemkunde Groot Heers) over de geschiedenis van het kasteel van Heers (heel boeiende uitleg gegeven door Rombout Nijssen). 

En daarna... naar een aflevering van "Zeg eens A": nostalgie volop! 

Heemkunde

Praktisch heel deze dag stond in het teken van Heemkunde.

Na de middag een vergadering van de werkgroep WO I-II (Roger is net op tijd klaar geraakt met zijn werk). We hebben wel weer "gezondigd": Koen trakteerde met taart.

En deze avond, kort na het avondeten, een lezing van Rombout Nijssen en Mario Raeymaekers over metaaldetectoren en (hobby-) archeologie. Heel boeiend maar ik denk dat ik geen goede "metaaldetectorist" zou zijn. Om te beginnen is die bezigheid heel fel gereglementeerd maar vooral: ik zou er het geduld niet voor hebben. En die metaaldetectors zijn duur!!!

Geen mist deze avond in het terugkomen... maar wat was het koud! Nee, ik hou echt niet van de winter!

Huishouden en zo

'Vraag me in het vervolg alsjeblieft om te helpen elke keer dat je iets te zwaar moet tillen', zei Roger me gisteren nog.
Dat beloofde ik.

Vandaag deed ik niet zo veel buiten ons bezoekje aan de AD-Delhaize en de Action in Heers (en dat was onze enige "uitstap". Ik stelde wel vast dat lopen op mijn eigen ritme meevalt maar ter plaatse recht blijven staan nog niet). Onderweg ontmoetten we Lieve, de echtgenote van Benny, onze bierleverancier die vorige donderdag aanwezig was op de lezing. Hij bleek het betoog van Rombout Nijssen ook heel interessant te hebben gevonden!

Ondanks het weinige dat ik deed in het huishouden, moest ik ettelijke keren de hulp van Roger inroepen. Bijna alles is voor mij in feite te zwaar: de soep en de stoofpot uit de koelkast halen, de stofzuiger over een drempel tillen, de volle kan van de waterfilter als ik thee of koffie wil zetten, het droogrek waarop ik de was wilde hangen, de volle wasmand zelf, de kinderstoel van Eva die de keuken ontsiert in afwachting dat we beslissen of we hem verkopen of houden voor een eventueel vierde kleinkind (en die ik even uit de weg wilde toen ik de keuken veegde), een doos vol boeken die ik wil sorteren, een archiefdoos van de KVLS bijhalen, ...

Constant moet ik de hulp van Roger inroepen en, al weet ik dat hij bereid is me te helpen, ik voel ook wel dat het op de duur irriterend werkt.

Ik weet dus op voorhand dat ik dit niet ga volhouden al zou ik dat wél moeten volhouden!

Een telefoontoestel is gelukkig niet te zwaar!😉
Vandaag een oproep gekregen van broertje, in verband met de ontmoeting met onze oom en nicht binnenkort, het kerstfeest en de op til zijnde verandering in onze familie.

Zonder al te veel in details te treden mag ik al vertellen dat het hierover gaat: Nany heeft beslist dat ze naar een rusthuis wil. Daar zijn broertje, haar geneesheer en zijzelf werk van aan het maken, al is het blijkbaar niet gemakkelijk, zelfs op haar toch hoge leeftijd (89 jaar in mei 2020), om een (liefst betaalbare en aangename) kamer (liefst in het rusthuis waar ze al veel kennissen heeft) te krijgen!

Wat schrijf ik nu? Je krijgt die kamer niet, je betaalt ze!

Heemkunde

Deze middag, van 14 tot 16 uur, hadden we in Heers een vergadering van de werkgroep WO I-II. Onder andere werd het werk voor de volgende weken verdeeld onder de leden.

Deze avond, na het koken, eten, opruimen, ... reden we iets over 19 uur terug naar Heers voor een lezing van Rombout Nijssen, georganiseerd door Heemkunde Groot Heers.
Er was een veertigtal aanwezigen, onder wie uiteraard veel leden van Heemkunde maar ook buitenstaanders én Charlie en Maj. Ik kreeg de kans om even met hen te praten.
Na de lezing echter bleken ze meteen verdwenen maar ja, het was dan ook 22:30 uur geworden.

Zoals steeds was Rombout zijn betoog (over heren, heerlijkheden, schepenbanken en het leven in het algemeen in de dorpen van Heers tussen 1400 en de Franse revolutie) héél boeiend. Rijksarchivaris Nijssen behandelde zijn onderwerp op een heel duidelijke, bevattelijke manier. En toch miste ik weer een schriftelijk schema: ik zou echt niet alles kunnen reproduceren.

Vanuit het publiek kwamen zoveel (interessante) vragen dat Rombout al meteen inspiratie kreeg voor onderwerpen van twee of drie volgende lezingen!

Het was een drukke maar boeiende dag maar morgen moet ik wel werk in het huishouden inhalen!

Rendez-vous

Elie had aan de leden van de werkgroep WOI gevraagd wie hem deze avond wilde vergezellen naar het jaarlijkse "Rendez-vous" van Erfgoed Haspengouw. Alleen Roger en ik hadden toegezegd.

Deze avond, onderweg er naartoe (deze keer was het te doen in het mooie cultuurhuis van Gingelom, een vroegere kerk), kreeg ik een berichtje van Elie: hij is ziek en kan niet komen.

Dit jaar hebben we er niemand van Heemkunde Groot Heers ontmoet, wel Rombout Nijssen, Jos V.d.B en Johnny en Christiane, met wie we lang converseerden bij een drankje en hapjes. Na meer dan één uur kregen we een paar toespraken en daarna... zouden we verdeeld worden in "speed date"-groepjes. Het was ondertussen al vrij laat geworden en Roger noch ik hadden zin om te "daten" met iemand anders. We zijn er dus tussen uit gemuisd.

Ik begrijp het idee: we zijn immers allemaal bezig met erfgoed én die "afspraak"-avond is bedoeld om ideeën uit te wisselen maar... dat "speed daten" vond ik in deze context niet zo'n goed idee. Je kunt op zo korte tijd toch al weinig indrukken en/of plannen uitwisselen met een onbekende. Ik persoonlijk had bijvoorbeeld veel liever verder gepraat met Christiane (maar natuurlijk vormden net wij geen "date-stel") die me heel interessante zaken aan het vertellen was over het verleden van de stroopfabriek in Borgloon (haar vader heeft er nog gewerkt, en dat was in die tijd heel hard werken, legde ze me onder andere uit)!

Thuis hadden Roger en ik nog tijd genoeg om samen naar een aflevering van Wallander te kijken.
Dat vond ik eerlijk gezegd een veel gezelliger "rendez-vous"!

Lezing van Rombout Nijssen

Nee, ik ga jullie niet verder lastig vallen met mijn schoonmaakperikelen maar nu ben ik er zeker van: één kamer (in dit geval het poorthuis) per dag is meer dan voldoende voor mijn rug!

Deze avond organiseerde Heemkunde Groot Heers een lezing. Gegeven door rijksarchivaris Rombout Nijssen, over grondbezitters in Heers rond 1845. Heel interessante en geanimeerde bijeenkomst (Jos V. was in zijn element en voegde constant details toe aan wat Rombout vertelde).
Er was een vrij grote opkomst van leden van Heemkunde en zelfs een beroemdheid uit Heks kwam ons vervoegen.

Tijdens de pauze (eigen foto)

Na afloop vroeg Rombout Nijssen de hulp van onze vereniging voor het digitaliseren van kadasterkaarten uit die tijd. Roger en ik hebben het al vrij druk maar toch zou ik daar heel graag aan meewerken!

“Monographie der gemeente Heks gedurende den oorlog 1914-1918”

Na een mooie wandeling in de velden rond Borgloon, snelle boodschappen en wat vertaalwerk paste ik deze avond nog eens een koeskoesrecept aan op varkensstoofvlees.  Het was heel lekker!

We lieten de keuken onopgeruimd, want om 19:30 uur moesten we in de kerk van Heks zijn voor de presentatie van het boek “Monografie der Gemeente Heks gedurende den Oorlog 1914-1918”, uitgegeven door Heemkunde Groot Heers. Het is de bijna exacte reproductie van een schrift waarin Gérard Vanwinkel (de vader van jeugdauteur Lod Lavki)  bijhield wat er gebeurde in zijn dorpje tijdens die Grote Oorlog. Het is een heel mooi boek geworden. En een “toffe” avond: al vind ik ons leven te druk deze maand, ik heb genoten.

Interessant en gezellig was het. De toespraak van Paul Vrijens vond ik echter wat te lang (de kerk van Heks is heel mooi, maar de akoestiek is er heel slecht, en de banken waar we op zaten, deden geen deugd aan mijn rug).

Hij vertelde wel interessante zaken, maar verloor zichzelf volgens mij te veel in details die ik toch niet kan onthouden met mijn gebrekkig auditief geheugen. Ik heb menen te begrijpen dat over wat hij vertelde ook ooit een boek volgt (ik zeg wel “menen”, want echt, ik begreep hem heel slecht – en dat lag aan de akoestiek en aan mijn gehoor, want hijzelf articuleert heel goed). Als dat boek er inderdaad komt, dan zal ik dat heel graag lezen!

De toespraak van Rombout Nijssen was kort, goed én to the point.

Daarna volgde een heel gezellige receptie in de zaal achter ons Heemkundelokaal. Vermits dat gebouw de vroegere school van Heks is, vermoed ik dat de auteur van het nieuwe boek – die onder andere onderwijzer was - daar woonde (in wat men noemt het “schoolhuis”, waar Heemkunde dus vergadert).

 (Alle foto’s zijn van Roger)

Aangename receptie dus, veel kennissen en vrienden teruggezien, fijne babbels gehad, maar ook vastgesteld dat mijn gehoor nog steeds achteruitgaat. Al meer dan 20 jaar geleden stelde ik vast dat ik met een beetje te veel rumoer rondom mij de mensen niet meer begrijp. En dat verergert: vandaag kreeg ik echt hoofdpijn van me te concentreren op wat ik dan wel wilde verstaan. Word ik doof?

Terwijl, nadat ik van iedereen afscheid had genomen, Roger nog napraatte met onder andere de voorzitter Michel, stak ik buiten een sigaret op. Het was heel stil en ineens hoorde ik een uil. De temperatuur was ook nog heel lauw!

Een heel aangename avond dus en veel kennissen ontmoet (en zelfs Stephane) .

Over carnaval, de kindjes, border collies, heemkunde en Paco de Lucia

Toen we haar afhaalden, begon Elena meteen te vertellen over morgen; dan zou ze verkleed naar school gaan. Ze had een roze jurk gekregen, en een kroontje, een tasje, schoentjes met hakjes (gevaarlijke klompen merkte ik later op!) en een toverstaf.

 

 Slechte, maar ik heb geen andere, foto’s van Roger

Bij Lutti troffen we een slapende Matthias aan. Ook tegen Lutti vertelde Elena over haar roze jurk. Toen wij haar vroegen of ze zich in een fee zou verkleden, werd ze bijna boos om zoveel onoplettendheid: ‘Nee, in een roos kleedje!’ (kleedje zijnde Vlaams voor jurk).

Uiteraard werd Matthias onderweg wakker en hij wilde aan tafel dus ook brood en yoghurt, net zoals zijn zus. Wat kan die toch ongelooflijk veel eten zonder dik te worden. En toch is hij rustiger dan Elena.

Tijdens de maaltijd begon onze dochter over het overlijden van Paco de Lucia. Ze wist niet wie dat was (maar wist wel dat wij van Flamenco houden). Roger en ik vertelden haar dat wij niet hoog opliepen met die “artiest” (en we zijn niet de enigen!).

Uiteindelijk ging Matthias toch een dutje doen, Elena volgde hem (nadat ik had verteld over Hansje en Grietje) maar stond vrij meteen alweer op.

 Foto Roger

Nadat ze wat voor de tv had gehangen (“filmpjes kijken” en half in slaap vallen) heeft ze heel druk “dokter” gespeeld met haar poppen en begon ze daarna poppetjes tot leven te brengen. Schattig hoe ze tegen zichzelf verhalen vertelde!

 Foto Roger

Daarna volgde een vieruurtje samen met een weer wakkere Matthias, nog spelletjes met opa terwijl ik kookte en tussendoor af en toe Matthias hielp in zijn zeldzame pogingen om te stappen. Het lijkt wel of die grote jongen het verder proberen niet echt nodig vindt: al kruipend komt hij snel genoeg waar hij wil zijn!

 Foto Roger

O ja, ik schreef hierboven “grote jongen”: toen ik daarstraks naar Matthias verwees als naar de “kleine jongen” (verordening van Elena onlangs, want ‘grote jongens gaan naar school en zijn kleuters’), wees Elena mij terecht: ‘Kijk eens naar Matthias, oma! Hij is al een grote jongen!’ Goed dat ik het weet!

Roger en ik vertrokken vlak na het avondeten: Roger had deze avond een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Eigenlijk werd die bestuursvergadering voorafgegaan door een (naar het schijnt interessante) vergadering met Rombout Nijssen waar alle leden mochten op aanwezig zijn, maar toch vond ik het verstandiger als Roger mij eerst thuis zou afzetten: wat moest ik anders doen in dat lokaal tijdens de bestuursvergadering?

Thuis zette hij onze broodoven nog aan het werk voor hij verder reed naar Heks.

 Foto Roger

En ik heb nog wat genoten van “L’oeil du lapin” van Cavannas, en vond een reactie van een mij onbekende Spanjaard op mijn post van 10 november 2012. Met een interessante verwijzing naar zijn blog over onder andere border collies.

O ja, Roger krijgt bij onze dochter meer tijd dan ik om de krant door te nemen. En hij viel op een bericht dat mij erg verontrustte:

 Foto Roger

1500 euro boete als je die depotplicht niet nakomt: vreselijk! De beide keren dat ik in Nederland uitgaf (en de uitgever dus niet zelf voor dat depot zorgde), kreeg ik een brief toegezonden om me eraan te herinneren dat ik niet aan die plicht had voldaan!

“Il fera beau demain” was als titel gisteren heel toepasselijk!

Uiteraard had ik het gisteren niet over nu maar over vroeger!  Maar het werd vandaag inderdaad een prachtige, zonnige dag.

Toch maakten we geen wandeling: we waren met te veel andere dingen bezig. Roger heeft onder andere eindelijk het gras nog eens afgereden; ik heb, ook onder andere,  het terras geveegd (maar ik ben echt niet tevreden over het resultaat: ik moet ook nog onkruid – wat volgens mij niet echt bestaat maar wel ongewenst kan zijn – zien uit te trekken). En Roger heeft heel lang voortgewerkt aan die kast voor onze “bibliotheek”. 

Na ons avondeten vertrok hij naar wat we dachten een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers te zijn. Ik ruimde  ondertussen op, keek naar een aflevering van Star Trek, las een beetje in het tweede (echt mooie) boek dat ik in april geleend heb van onze Waalse vrienden en beantwoordde enkele mails.

Toen Roger na 22:30 uur thuiskwam van de vergadering, vertelde hij me dat het geen bestuursvergadering was en dat ik dus had kunnen meegaan. Er werd naar het schijnt gesproken over een eventuele publicatie (in verband met Wereldoorlog I) in samenwerking  met Rombout Nijssen.  

Roger had belegde broodjes bij. Er bleek, net voor die heemkundevergadering, een andere vergadering te zijn geweest in hetzelfde lokaal, reünie die door de gemeente werd bedeeld met belegde broodjes afkomstig van een plaatselijke traiteur. En daar bleef heel veel van over. Elke deelnemer kreeg deze avond een aantal belegde broodjes gezond (sla, tomaten, een beetje vlees, enzovoort) mee naar huis.

Ik had voor morgen een heel ander menu voorzien, maar die broodjes zijn welkom. En ik droom al van een eenvoudige picknick, desnoods gewoon op ons terras. Want morgen zal een even mooie dag worden als vandaag, hoorde en las ik!

O ja, nog even dit. Tijdens het schoonmaken van het terras vond ik daar een dode specht onder de tafel! Daarom hoorde ik hem de laatste dagen dus niet meer kloppen op het venster van ons bureau (waar hij daarvoor heel vaak op klopte)!

Receptie in het Rijksarchief van Hasselt

Heel koude dag vandaag. En weer geen wandeling in de sneeuw: ik moest eindelijk echt een beetje werk verrichten hier in huis na al onze afwezigheden de laatste dagen. Want ik heb geen werkvrouw !

We hebben ook  geen tijd uitgetrokken voor boodschappen, dus bestond ons avondmaal uit wat ik kon klaarmaken met wat ik in huis had: tomatensoep en een heerlijke omelet met champignons, look en aardappelen (eigenlijk had ik daar al heel lang zin in, misschien heb ik daarom onbewust de boodschappen uitgesteld? Roger vindt dat gerecht immers maar zozo!).

Daarna reden we naar Hasselt (we wilden eerst met de bus, maar de laatste bus terug bleek al rond 20 uur te rijden, en wij werden pas om 20 uur in het Rijksarchief verwacht). Het ging dus met de auto, een parkeerplaats vinden vergde nogal wat tijd en we moesten te voet toch een heel poosje de kou trotseren voor we aan het Rijksarchief aankwamen!

Het Rijksarchief heeft nieuwe schappen aangeschaft en we waren deze avond uitgenodigd op hun inhuldiging. In feite was het, denk ik, gewoon een alibi om alle vrijwilligers gezellig samen te krijgen.

Na twee toespraken (eentje van Rombout Nijssen), kregen we Cava of fruitsap te drinken, mét chips en nootjes, terwijl we in groepjes de nieuwe schappen mochten gaan bezoeken via een heel labyrint van trappen en gangen.

Dat Rijksarchief is gevestigd in een mooi, vrij indrukwekkend pand! Dat vonden ook Johnny en Christiane, die we daar ontmoetten en met wie ik even babbelde. Ik had hen maanden geleden immers, na een reactie van hen op deze blog, beloofd me kenbaar te maken als ik ze nog eens zou zien.

We kwamen er ook enkele leden van Heemkunde tegen en terwijl Roger met hen sprak, keuvelde ik met de dochter van Jean Nossin. Haar zoon blijkt in de buurt van onze dochter te wonen!

Aangename avond dus, maar weer merkte ik dat ik te veel “snoep” als ik niet mag roken!

Thuis keek ik nog naar een aflevering van Star Trek! Ik lijk er wel aan verslaafd!

Ik vraag me af hoe het nu gaat met de voet van Hendrik? Ik had vandaag echt geen tijd om hem op te bellen, heb hem wel een mail gestuurd, maar hij antwoordde nog niet.

Naar Hasselt en naar Herk-de-Stad

Deze ochtend namen we om 9:25 uur de bus naar Hasselt en ik zorgde ervoor dat Roger aan het raam zat. Nu kreeg hij immers de kans om ongehinderd het prachtige haspengouwse winterlandschap te bewonderen.

We gingen naar een vergadering in het Rijksarchief, over dat digitaliseren van affiches waar wij beiden officieel aan meewerken, al is het Roger die het meeste werk verricht.

We waren terug thuis rond 12 uur, aten, belden met Nany (die zo fier is nu ze een tweede keer overgrootmoeder is geworden!) en nog even met onze dochter. 

Daarna reden we naar Herk-de-Stad waar onze familiezieke revalideert. Haar man en dochter kwamen daar iets later aan. Oppervlakkig gezien lijkt het goed te gaan met onze zieke, maar je merkt dat ze niet echt begrijpt waarom ze daar moet blijven, waarom ze nog niet naar huis mag (en dat gevoel begrijp ik dan weer heel goed). Ze lijkt te denken dat haar man haar niet durft naar huis te halen, en als ik haar uitleg dat ze echt nog zoveel moet opnieuw leren en dat zoiets thuis niet mogelijk is, lijkt dat echt niet tot haar door te dringen. ‘Thuis, in mijn vertrouwde omgeving, zou dat allemaal veel sneller gaan’, argumenteert ze dan. En wat zeg je daarop, als de persoon in kwestie niet begrijpt dat er veel meer opnieuw moet aangeleerd worden dan de vertrouwde dingen?

Nu, waar ik haar wel gelijk in gaf, was dit. Tijdens een bepaalde oefening vroeg men haar wat ze zou doen als ze spaghetti wilde klaarmaken. Wat ze zou kopen, hoe ze het zou bereiden, enzovoort. Maar… zij heeft nooit gekookt voor haar gezin (en later hoorde ik van haar man en dochter dat ze ook niet voor de boodschappen zorgde), haar man kookte immers altijd! Hoe kan iemand zoals zij dan goed scoren op zulke oefening??? Ik val in herhaling, ik weet het, maar mij lijkt het toch allemaal zo frustrerend, voor haar en voor haar gezin!

We gingen samen iets drinken in de cafetaria en natuurlijk bleven we daar gezellig hangen, al pratend onder andere over baby Matthias. Gelukkig had ik deze avond zuurkool op het menu staan: weinig werk daaraan, maar met al dat worstgedoe eigenlijk veel te vet voor Roger.

Thuis kreeg ik weer een telefoontje van onze dochter. Vake en Moeke hebben een weer koortsige Elena meegenomen naar hun thuis. Ze brengen haar morgen ochtend terug, gaan met haar naar de dokter en daarna wordt van ons verwacht dat we de oppas overnemen.

Eigenlijk had ik het een beetje verwacht, dat Elena weer koorts zou hebben. Ik weet niet of ik het gisteren schreef in mijn post, maar zondag avond had Elena ook al koorts (ze is, zoals zovelen nu, verkouden tot en met) en maandag – gisteren dus, ik voel me een beetje in de war wat de dagen betreft – stelde ik voor haar “thuis” te houden. Haar papa vond echter, vermits de koorts verdwenen leek, dat ze beter naar Lutti kon gaan.

Dat gebeurde dus, en Elena deelde heel fier suikerboontjes uit, maar ik dacht terug aan onze kinderen vroeger. Ik bleef thuis tot Zeger (onze jongste)  naar de lagere school ging, en onze peuters hadden alle tijd om thuis uit te zieken. En dat mist Elena volgens mij!

Deze avond heb ik nog de wasmachine laten draaien, eindelijk enkele mails (kort) beantwoord, en als toetje nog eens met veel plezier gekeken naar een aflevering van Star Trek.

Onder anderen over Haaren (deelgemeente van Borgloon)

Het was vandaag koud maar heel zonnig. Nadat ik enkele uren had vertaald, maakten we dus onze dagelijkse wandeling, deze keer in Haaren (deelgemeente van Borgloon).

Ik heb het al gezegd, Roger heeft een ongelooflijk oriëntatievermogen. Weer eens voerde hij me vanuit het dorp zelf door bos, beemd en wei, om, toen ikzelf helemaal niet meer wist waar ik me bevond, mij een fel dalend pad aan te duiden dat ons terug naar ons vertrekpunt bracht. En hij doet dat zonder landkaart, gewoon op het gevoel! Onder weg noemde hij de naam van de kabbelende rivier die we overstaken (Mombeek), toonde hij me in de verte de toren van een kasteeltje dat we lang geleden nog eens gezien hadden. Hij wist op voorhand dat we op een zeker ogenblik zouden uitkomen in het “Kolmont-dassengebied”  in de buurt van Jesseren (ik herkende het pas toen we er waren, net zoals het eigenaardige, enorme domein waar op eerste gezicht alleen een bungalow op staat, dat je ineens tegenkomt in die voor de rest toch bijna wildernis).

 

 Foto’s Roger

Ook dat domein kondigde Roger mij op voorhand aan. Wat een geografisch geheugen heeft hij toch! Nu, misschien is het leuker te zijn zoals ik: ik ervoer vandaag alles als een ontdekking!

Ik heb dus intens genoten: van de kleuren, van de stilte en de rust (alleen vanop een tractor kregen we een teken van menselijk leven), van wilde eenden die boven ons vlogen, van boven verre bosjes cirkelende roofvogels, en zelfs van het ploeteren door drassige beemden.

 Foto’s Roger

Deze avond moest ik niet koken: Roger zorgde voor soep (met veel voor hem in feite verboden balletjes, dat viel op! ) en kookte aardappelen. Daarbij aten we restjes van vorige maaltijden.

Daarna las ik verder in het boek van Daniël. Ik heb het bijna uit, maar staakte vlak voor het einde ervan mijn lectuur omdat ik Roger wilde helpen zijn Excel blad voor het rijksarchief na te lezen.

Als het einde van het in de eerste persoon geschreven roman van Daniël is wat ik vermoed, tja, dan, Daniël (want ik weet sinds kort dat je deze blog volgt), is dat jammer genoeg een serieuze logica-fout. Maar daarover later: eerst dat mooie boek uitlezen en zien of ik gelijk heb. 

Dat ga ik nu trouwens nog even doen voor het slapengaan!

 

P.S.  Op de vierde laatste bladzijde van zijn roman raakt Daniël (in feite zijn ik-personage) zelf die logica-fout aan (ik denk onbewust): “Het mysterie van onze Duitse familie Brückman is nu volledig opgelost; maar ik zal het aan niemand kunnen vertellen en meenemen in mijn graf”. En toch legt datzelfde personage op dat moment in het boek het mysterie uit aan de lezer!

Maar kom, ik heb mijn ratio dan maar even opzij gezet en daarna met veel plezier het boek uitgelezen.

Ondanks de regen een boeiende dag

Het heeft vandaag weer praktisch de hele dag geregend: geen wandeling. Ik zou er trouwens moeilijk de tijd voor gevonden hebben, zo druk hadden we het weer. Maar het was een interessante dag!

Deze ochtend reden we naar het Rijksarchief in Hasselt in verband met dat project waar ik onlangs over schreef. Ik had het mis die avond, het is geen project van Heemkunde Groot Heers, wel van het archief in Hasselt en in Maastricht. Rombout Nijssen van het Rijksarchief zocht wel hulp bij vrijwilligers uit heemkundige kringen, en Roger had ons dus als vrijwilligers opgegeven die avond op de vergadering van Heemkunde.

We hielpen bij het digitaliseren (en dus voor bezoekers van het archief toegankelijker maken) van verkoopaffiches van in beslag genomen kerkelijke en andere goederen door de Fransen (het “zwartgoed” dat tijdens de Franse bezetting werd verkocht). Heel boeiend: Roger heeft er thuis nog de hele middag en avond aan verder gewerkt, in zijn eentje (we hadden de te digitaliseren bladeren mee naar huis gekregen en het Excel-bestand werd ons na-gemaild). Ikzelf kon niet meer helpen: vlak voor we het archief verlieten, kreeg ik weer een dringende en omvangrijke vertaling binnen, waar ik me natuurlijk aan zette na ons middagmaal.

De vertaling schiet goed op en is interessant. Maar weer heb ik niet gedaan in het huishouden wat ik van plan was! Nichtje Nadia (jij komt binnenkort langs om daarna een, denk ik, heel interessante lezing te geven voor Heemkunde Groot Heers), je zult hier in een rommelkot terechtkomen, sorry hoor!

Deze avond eindelijk even gepraat (aan telefoon) met die mevrouw van wie ik binnenkort waarschijnlijk het leven mag helpen op boek stellen. Ze klonk lief, intelligent, en zeer spiritueel! Ik denk dat we elkaar gaan begrijpen. Ergens in november zullen we afspreken, als zij en ik het wat minder druk hebben, en we hopelijk allebei geen slechte mare meer krijgen (over heelkundige ingrepen en ziektes in de familie).

O ja, nog een “plezante noot” om deze voor de meeste mensen waarschijnlijk saaie post te beëindigen. We gingen vandaag ook bier kopen. De biersteker grapte, dacht ik, toen hij vertelde dat hij mij eens rond 22:30 uur zag rondlopen met mijn wandelstokken in de velden!

Maar hij bleek niet te grappen: ‘Echt, dat was jij!’.
Als het nog een later uur betrof, zou ik me beginnen afvragen of ik misschien geslaapwandeld had? Maar op dat uur is het onmogelijk: dan liggen we nog niet in bed, Roger en ik!

Wie heeft hij dan die nacht gezien die zo fel op mij lijkt???

Rijke boekenoogst op de Erfgoedjaarmarkt

Na een telefoontje met mijn moeder Nany gingen we vandaag naar de Erfgoedjaarmarkt in Bommershoven, in hetzelfde Cultureel Centrum als waar we telkens de broer en zussen van Roger ontmoeten ter gelegenheid van het mosselfeest.

We ontmoetten er enkele leden van Heemkunde Groot Heers, de rijksarchivaris Rombout Nijssen en de vroegere klasgenoot van Roger die we onlangs in Borgloon hadden ontmoet. Een van de Heemkunde-leden vertelde me dat hij deze blog volgt en vroeg me of ik niet zou overwegen die in boekvorm uit te geven. Daar valt inderdaad over te denken… Maar waar vind ik de tijd? Ik krijg zelfs “Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams” niet verder op deze blog geplaatst!

Er lagen veel interessante boeken en we lieten ons verleiden door een werkje over het Limburgse dialect en eentje over het Brabantse. Ik heb er al even in gebladerd: ze zitten heel goed in elkaar. Ik wil graag nog even preciseren dat het niet is omdat ik vind dat we onze kinderen niet meer in het dialect moeten opvoeden dat ik tegen bestuderen ervan ben! Integendeel!

Er lag ook een prachtig uitgevoerde kopie van een handgeschreven ledenregister (1753-1917) van een broederschap uit Mechelen-Bovelingen. Ik informeerde bij Rombout Nijssen over de prijs ervan. ‘Het boekje is onbetaalbaar,’ antwoordde hij (en hij legde uit hoe het werd gemaakt, vroeg me of ik had gemerkt hoe de kaft aanvoelde – jawel hoor: ik zou het alleen al voor die lederzachte kaft hebben willen kopen), ‘je kunt het dan ook niet kopen. Wel krijgen’. En hij gaf me een exemplaar cadeau.

Toen we na enkele uren de markt verlieten, kregen we aan de uitgang nog een boekje en twee leuke theemokken aangeboden.

We maakten daarna nog een (fel klimmende) wandeling in de velden rond Gelinden (deelgemeente van Sint-Truiden). Rustige omgeving, zacht weer, mooie herfsttinten, roofvogels en kraaien, maar jammer genoeg maakte Roger geen foto’s.

Na ons avondeten las ik in de relax verder in het boek van Daniël Depireux en beantwoordde ik een paar mails. Zo’n dag noem ik echt geslaagd!

De Grote Oorlog in Kanne

Deze avond waren we uitgenodigd op een lezing van Kannenaar Paul Vrijens over de levensomstandigheden in Kanne tijdens de eerste wereldoorlog. De lezing was ingericht door de heemkundige kring van Gingelom en ging door in de bibliotheek van het dorp.

Het was echt boeiend, vooral omdat, buiten de grote lijnen van de oorlog, vooral aandacht werd geschonken aan het leven van de gewone mens in dat dorp op de grens van Nederland.

Ik kan de lezing niet beter samenvatten dan te kopiëren wat stond op de uitnodiging van Nathalie Ceunen van het Rijksarchief in Hasselt:

“De Eerste Wereldoorlog, ook wel eens de Groote oorlog genoemd, was een wereldconflict die de kaart van Europa grondig hertekende. Maar deze oorlog liet zich ook voelen in de kleine dorpen op het platteland. Kanne was zo’n dorp en lag bovendien vlak aan de grens met het neutrale Nederland. Tijdens deze lezing legt Paul Vrijens de klemtoon op hoe de gang van zaken in het dorpje veranderde ten gevolge van de oorlog.

De constante angst voor de Duitse bezetter, die continu aanwezig was omdat de grens met Nederland moest bewaakt worden. De schaarsheid en hoge kost van sommige voedingswaren, de opeisingen die naarmate de oorlog vorderde steeds erger werden… In Kanne waren er ook meer dan tachtig soldaten op een bevolking van achthonderd mensen waardoor bijna iedereen iemand kende die moest gaan vechten, krijgsgevangene was genomen of gesneuveld was… Door de oorlog ging ook de wereld voor vele dorpsbewoners open doordat ze hun dorp en vertrouwde omgeving (moesten) verlaten.”

De spreker had, aan de hand van zijn opzoekingen in het Rijksarchief en gesprekken met afstammelingen, enkele individuele verhalen gereconstrueerd, en dat maakte de zaak heel interessant. Zo hoorden we ook het verhaal van de doodgeschoten Anna Reggers, voor wie we tijdens ons laatste bezoek aan Kanne een plaatje hadden zien hangen aan het vroegere burgemeestershuis.

Na de lezing volgde een receptie. Eerst wilden Roger en ik meteen naar huis gaan (ik moest nog wat opruimen en verder voor de volgende  monografie van de KVLS zorgen), maar rijksarchivaris Rombout Nijssen stelde ons voor een Surley de Chokier te drinken. Na een biertje zijn we echter toch vertrokken. Buiten Rombout Nijssen, die door iedereen werd aangeklampt, kenden we daar immers niemand (eigenaardig genoeg was er geen ander lid van Heemkunde Groot Heers aanwezig). En zoals ik al zei, thuis wachtte nog een beetje werk.

Het is nu 23:30 uur, de monografie is nagelezen en in de juiste vorm gegoten, alleen wacht ik nog op de foto’s die Jan Gerits me zal doormailen zodat ik die kan invoegen.