Lange ketensuikers

Vandaag vond ik een beetje tijd om op te zoeken wat die man gisteren bedoelde met lange ketensuikers. Blijkbaar zijn dat wat wij "langzame" suikers noemen, las ik onder andere hier. Dan toch niet ongezond, die suikers die in bier of wijn zouden overblijven?

Grijze haren

Hendrik vertelde me vlak voor hij de trein terug nam naar het Antwerpse dat ik al veel meer grijze haren heb dan het viertal grijze haren dat ikzelf al heb ontwaard. Roger moest lachen omdat ik daar heel blij mee leek te zijn. Maar kom, het is toch normaal dat je op 65 jaar grijze haren krijgt? Er maar enkele hebben op mijn leeftijd leek me op de duur echt abnormaal!

Nu stelt zich echter de vraag: ga ik mijn haar laten kleuren? Ik zei altijd dat ik dat nooit zou doen, heb het tot nu toe ook nooit gedaan (hoewel ik vroeger soms henna gebruikte) maar ik weet dat de overgang van kastanjebruin naar wit vaak heel lelijk is: meestal zijn de haren eerst vaalgrijs voor ze uiteindelijk mooi wit worden.

Ik zei ooit: ‘Nooit’ maar nu vraag ik me dus af of het misschien “ooit” wordt? Zeg dus nooit “nooit”!

Apotheker Haesbrouck laat weer van zich horen!

Weinig te vertellen over de vorige dagen, tenzij jullie geïnteresseerd zijn in mijn vruchteloze pogingen een goede huisvrouw na te bootsen. En over mijn werk (het werk dat ik graag doe dus) mag ik bijna niets vertellen, vandaar…

Uiteraard maakten we elke dag een wandeling, al was die heel kort: te veel werk! Gisteren wilden we nog eens naar de transparante kerk tussen Borgloon en Grootloon stappen (dat kunstwerk fascineert me), maar de temperatuur onder de vlakke zon boven de velden liep veel te hoog op (boven de 30°C in de schaduw). We hebben dan maar een goed half uur in de lommerrijkste straatjes van Borgloon gewandeld!

Niet veel te delen dus… Tenzij dat ik een nieuwsbrief kreeg van apotheker Haesbrouck.  Ik krijg wel vaker nieuwsbrieven die me naar zijn site voeren, maar deze keer vind ik het belangrijk er zelf naar te verwijzen. Lees maar zelf: http://www.adhdfraude.net/blog/?p=6984 .

Soms, echt, vraag ik me ook af of Roger echt zo veel medicijnen moet slikken als de dokter hem voorschrijft!

En mijn moeder dan!!! Nu heeft ze weer een ander medicament – zullen we het X noemen? - voorgeschreven gekregen voor haar maag en slokdarm. Als ik zoek  naar de mogelijke bijwerkingen van X, lees ik ook ook over de mogelijkheid om daartegen weer een ander medicijn te gebruiken. Het houdt niet op, op die manier!

En dan zijn Roger en Nany nog geen mensen die antidepressiva nodig hebben!  Want, wat kan daar mee geknoeid worden als ik Fernand Haesbrouck mag geloven!

Snipverkouden werken voor de KVLS

Ik vond al dat het lang duurde voor ik de verkoudheid overkreeg!  Maar vorige nacht is het gebeurd.

Ik werd wakker van mijn eigen niesbuien! Heel de dag gingen die verder zodat ik meer dan tien herenzakdoeken in de wasmand heb moeten smijten (ik gebruik liever stoffen zakdoeken dan papieren, maar vind dameszakdoeken veel te klein).

Ik had mezelf voorgenomen, als ik geen vertaalwerk zou aankrijgen, vandaag eindelijk de KVLS-documenten uit een van de twee resterende kartonnen dozen te archiveren.  Het is me gelukt en weer vind ik het jammer dat ik (denk ik toch) niet zomaar mag vertellen over al de brieven die ik heb gevonden! Maar ik kwam ook een hoop zaken tegen die volgens mij niets met de KVLS te maken hebben. Die zal ik op de volgende bestuursvergadering voorleggen aan de leden. Die bezigheid was dus over het algemeen boeiend, maar soms ook heel eentonig, en op die momenten moest ik mijn zelfdiscipline aanspreken: niet toegeven aan de neiging iets meer aangenaam te doen, zoals sommige mails beantwoorden, of nog mijn dagboek verder overtypen (daar was ik onlangs nog een poosje mee bezig geweest, en hoewel het meestal leuk is al die herinneringen weer te beleven, is het soms ook heel confronterend).

Alleen voor een eventuele wandeling wilde ik een pauze inlassen, maar weer regende en waaide het heel fel de hele dag.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog steeds te hoesten, te niezen en te zweten. Ik heb de indruk dat ik nooit zo vaak verkouden was dan sinds Elena naar Lutti gaat. Omdat ik vaker geconfronteerd word met kinderen? Dat kan het niet zijn, want destijds had ik thuis drie peuters rondlopen die vaak verkouden waren, en van wie ik toch niet constant de verkoudheid overnam. En gaf ik les aan jongens die ook geregeld een griepje hadden dat ik ook niet overkreeg. Andere soort virussen  dan misschien? Dat is mogelijk…

Maar… En ik weet dat ik nu de hele bende politiek correcte gezondheidsgoeroe’ s over mij zal krijgen…

Als ik vertrek van de premisse van mijn broertje apotheker, die ooit, tegen zijn zin,  toegaf dat roken de ‘beestjes doodt, net zoals bijvoorbeeld antibiotica, en dat mensen na het ophouden met roken meestal de ene verkoudheid na de andere bronchitis krijgen’. Als ik terugdenk aan de jaren toen onze kinderen en mijn leerlingen “kindjes of adolescenten” waren en aan het feit dat ik toen gewoon overal mocht roken (jawel, lieve gezondheidsfreaks, ik rookte ook in het bijzijn van onze kindjes, net zoals mijn ouders dat deden in mijn bijzijn: toen was dat nog heel normaal). Zou het dan niet kunnen dat mijn “tabagisme” zoals ze dat noemen in het Frans, als een soort “schild” fungeerde? 

Ik rook niet in de buurt van Elena of Matthias (ik heb het al ooit gezegd, niet uit overtuiging, wel uit respect voor hun ouders). Is het misschien daarom dat ik nu alle verkoudheden overkrijg? Of ligt het aan mijn leeftijd?

Mij lijkt de conclusie nogal duidelijk. Natuurlijk is tabak niet gezond. Maar zijn medicamenten dat wel???

Een rustige zondag, een mailtje over Dirk Lambrechts zaliger en weer een bericht over het overlijden van een vroegere vriend

Terwijl het een uurtje niet regende vandaag, gingen we nog eens wandelen in de velden rond Veulen. Het was wel heel nevelig en het bleek toch nog een beetje te miezeren. En de velden waren zo kaal – behalve een pas geoogste spruitjesplantage die een heel weeë geur verspreidde.  Niemand ontmoet, niets interessants gezien, behalve een troep wilde eenden. Ik vond het begin van de wandeling echt niet opwekkend… maar gaandeweg genoot ik toch van de meer subtiele geuren en van het eindelijk weer eens goed doorstappen.

Deze avond wilde  ik uiteraard weer voor een lekker etentje zorgen… maar het viel niet echt mee. De frietjes die ik serveerde bij onze tomaat-garnaal (“tomate-crevette” zeggen ze in het Vlaams!) had ik een tijdje geleden als overschotje ingevroren zonder ze een eerste keer te frituren. Dom van mij! Noch Roger noch ik hebben onze portie “patat” – dat is dan weer “echt Nederlands” voor friet (en voor mij etymologisch onbegrijpelijk)  -  opgegeten!

Terwijl ik deze avond verder las in dat boek van Gerard Bodifée (traag, want ten eerste gaat het heel vaak over wetenschap, en ten tweede:  telkens als de auteur overstapt op zijn dichterlijk geschreven conclusies,  geeft dat bij  mij aanleiding tot mijmeren en heel veel nadenken), werkte Roger nog eens voort aan de website van de KVLS. En vroeg hij mij soms aanwijzingen. Ik ging dus ook aan mijn pc zitten en kreeg daar prompt een paar mails door.

De eerste die ik opende was van een Leuvense vriendin die vertelde dat  Jan Simoen op 59 jaar is overleden!

Toen ik de Romaanse filologie hervatte in Leuven na een paar jaar werken, was hij mijn medestudent. Heel veel contact had ik niet met hem tijdens onze studies: hij was verloofd met Linda én samen met haar echt een blokbeest. Maar aan het einde van onze studie, en zeker daarna, kreeg ik hem vaker te zien. Hij leerde immers Dirk Lambrechts kennen! Samen in het zog van Dirk lopen volstond in die tijd immers vaak om elkaar beter te leren kennen. Jan verbaasde zich er trouwens over dat hij mij op een andere manier ontmoette dan op de aulazitjes. En ik nog meer.  We hielden even contact en ik vernam nog dat zijn (eerste) vrouw Linda overleden was aan een hersentumor. Heel tragisch vond ik die historie: op de proclamatie aan het einde van onze studie bleek Linda geslaagd met de allergrootste onderscheiding. Maar ze begon te wenen toen ze dat vernam. Daar begreep ik toen niets van, maar later vertelde Jan me dat ze toen al wist dat haar einde naderde.

En nu blijkt Jan ook gestorven aan een tumor!

Jan en ik hadden elkaar uit het oog verloren, maar ik volgde zijn schrijverscarrière wel van op afstand. Alleen wist ik niet dat hij ziek was. Jammer!

Nadat ik dat slechte nieuws een beetje had verwerkt, opende ik een volgende mail, van Jopie Jonkers die ik alleen van naam ken. Oei oei (zou Elena mij nazeggen), dat ging over het uitgeven van een boek over Dirk Lambrechts, en of ik zou willen meewerken? Er werd over beslist bij Ivo Hermans, door onder andere haar (Jopie dus) en Koen De Cauter.

Uiteraard wil ik meewerken, maar hoe doe ik het om mijn herinneringen aan Dirk bescheiden en bondig te houden???

Ik heb nog niet geantwoord.

Bezoek aan Beneo Orafti

De voorzitter van Heemkunde Groot Heers had ons deze middag uitgenodigd voor een geleid bezoek aan “zijn fabriek” die hij binnenkort verlaat: hij gaat op pensioen.
Het gaat over de vroegere “suikerfabriek” van Oreye, nu de multinational Beneo-Orafti.

Orafti zou staan voor “Oreye Rafinnerie Tirlemont” (of “Oreye Raffinaderij Tienen”). Volgens de uitleg die we kregen zouden ze er, wat suiker betreft, nog alleen suiker afkomstig uit Tienen bewerken.

Tegenwoordig wordt er oligofructose en  inuline gewonnen uit cichorei. Voor de weldaden van vooral inuline (gebruikt in babyvoeding, in yoghurt, in cosmetica enzovoort) verwijs ik naar de website van Beneo Orafti.

Toen we een beetje te vroeg aan de fabriek aankwamen, ontmoetten we daar tussen de bezoekers de zoon van een nicht van Roger en zijn echtgenote, onze verwarmingsinstallateur met partner en een paar mensen van Heemkunde, plus nog enkele onbekenden. Het bezoek zou 2:30 à 3 uur duren, maar heeft uiteindelijk meer dan 4 uur in beslag genomen. Wat een immense implantatie!

Ik denk dat we ongeveer alles te zien kregen en we volgden de productie van inuline van bij het binnenkomen van de cichorei over het wassen en bewerken ervan tot aan het eindproduct. Het was indrukwekkend, vaak zelfs fascinerend, en de uitleg werd heel vakbekwaam gegeven. We liepen van het ene gebouw naar het andere (vaak onder een druilerige lucht), doolden door enorme hangars, beklommen ijzeren trappen (gelukkig was er vaak ook een lift, want mijn hoogtevrees werd serieus op de proef gesteld), daalden weer af naar surrealistische machinekamers, bezochten de computergestuurde controleposten, volgden de automatische verpakking van afgewerkte suiker van Tienen, kregen de half afgewerkte en de zoete afgewerkte inuline te proeven, om te eindigen met een bezoekje aan de koeltorens. Voor dat  laatste heb ik echter gepast: we moesten weer zulke open ijzeren trap af, en daarna over een ijzeren brug die aan de zijkanten helemaal opengewerkt was, boven wat mij een afgrond leek. Roger is even mee geweest met de anderen en heeft me daarna langs een andere weg weer naar de uitgang begeleid, waar de anderen weldra ook aankwamen.

Eigenlijk vond ik het decor (een echt labyrint) ideaal voor een misdaadfilm!

Al leek de sfeer tussen de werknemers er opperbest. Het viel Roger op dat de mannen elkaar kusten bij het begroeten. Dat was ook het eerste wat mijn leerlingen destijds had getroffen toen ze een weekje in een school in Luik vertoefden ter gelegenheid van een taaluitwisseling.  Tja, de meeste Walen zijn immers niet zo’n koele kikkers als wij Vlamingen!

Gedurende dat meer dan vier uur rondlopen in de fabriek moesten we wel een hels lawaai aanhoren. Overal. Ik vroeg aan de voorzitter van Heemkunde of hij daar geen last van had al die jaren dat hij er werkte, maar daar word je aan gewoon, zei hij. Nu, ik weet niet of ik daar zou kunnen aan wennen!