Weer een overlijden!

Ik heb alle opstellen gelezen en geëvalueerd (behalve op "historiciteit", want daarvoor ken ik de geschiedenis van Heers niet goed genoeg). We zijn gaan "wandelen" in de Action, ik telefoneerde even met vriendin Liliane en ik heb verder gelezen in het cadeau van Ludo D.: een heel interessant boek over het kasteel van Heers en de familie de Stockhem.

Ik kreeg ook een mailtje van Luis Ruiz: Alex Marut, de vroegere secretaris van de KVLS is overleden, op 70 jaar!

Eindelijk regen na de droogte?

'Het regent hier heel fel', zei Nany aan telefoon deze middag. Hier was het nog steeds heel warm en droog. Een uurtje later echter begon de lucht te betrekken, stak er wind op en hoorde ik in de verte enkele donderslagen. Ik verwachtte een verfrissend regenuurtje. Even waande ik me terug in Soyo na een hete dag, als de regen het stof wegspoelde en alles als nieuw maakte. Helaas, het heeft nog geen halfuur geregend en de lucht was al opnieuw aan het opklaren toen we daarna nog eens naar het containerpark reden. Ik las en hoorde dat andere streken het erger te verduren hebben gehad. Wij hadden dus weer geluk - hoewel, het zou moeten regenen. 

Ik ruimde daarna onze bibliotheek-eetkamer wat op: de kindjes komen binnenkort logeren en hadden de laatste keer die ruimte nogal overhoop achtergelaten, én ik vond tot nog toe noch de tijd noch de moed om daaraan te verhelpen. Ja, ik weet het, ik moet de kindjes beter leren opruimen... maar langs de andere kant, de "rommel" bestond vooral uit een legostad waar ze verder aan wilden bouwen volgende keer dat ze hier logeren en Barbiepoppen een beetje overal, waarmee Eva een "verhaal" had verzonnen dat ze wil verderzetten. Mijn "opruimen" bestond er dus vooral in de rondslingerende legoblokjes (omdat ze nog niet gebruikt waren maar wel ergens nuttig zouden kunnen zijn) te verzamelen en de op de grond gevallen  popjes (hoorde dat bij het verhaal?) toch maar bij hun niet verongelukte vriendjes te plaatsen. En daarna de kamer een beetje te vegen. 

Daarvoor had ik al wel enkele spullen die Roger in die kamer had gedeponeerd (onverbeterlijk is hij!) weggehaald en die hadden we meegenomen naar het containerpark.

Nog steeds geen afspraak kunnen regelen voor een bezoek aan Rogers zus! 

O ja, ik kreeg vandaag van Luis Ruiz een opvallend mooie tekst gemaild die "kandidaat" is om in Oostland te verschijnen. Hij schrijft heel goed, Luis, echt jammer dat hij nergens een fatsoenlijke uitgever vindt (hij is te weinig bekend zeker?). En je moet weten: hij is een Spanjaard, dus wat mij betreft, dubbel "chapeau": hij schrijft beter Nederlands dan veel Vlamingen!

Donkere maar vruchtbare dag

Er was onweer en regen voorspeld maar we hebben slechts een paar buien gekregen. Wel hoorden we het geregeld donderen in de verte en was de lucht de hele dag donkergrijs.

Geen wandeling dus. Ik hoop dat het werk in de tuin en in de wei Roger voldoende beweging gaf.
Ikzelf hield me, buiten de noodzakelijke huishoudtaken, bezig met onze boeken (ik ben nu alle boeken over taal - ik bedoel geschiedenis van de Franse, Spaanse, Engelse en Nederlandse literatuur, boeken over linguïstiek en taalcursussen die ik niet bij de weg te geven boeken heb gelegd - naar Rogers atelier aan het verhuizen). En met het overtypen van mijn vroegere dagboeken, uiteraard (maar daar probeer ik elke dag minstens een uurtje aan te besteden).

O ja, Jan Gerits en ik hebben ook vrij lang aan telefoon gehangen.  De jongste Limburgse monografie is nu echt klaar en ik wacht op groen licht om tekst en cover naar de drukker te mailen.

Ook een mailtje gekregen van KVLS-lid Luis Ruiz. Hij had ook een mail met slecht nieuws van onze vriend ontvangen. Die kwam bij hem en zijn vrouw hard aan. Tja, bij ons ook!

Literatuur

Het boek van Emmanuel Carrere heb ik uit. Heel interessant, gruwelijk maar ook intrigerend. En je vraagt je af of die Romand echt inziet wat hij aangericht heeft, zoals hij nu beweert, of misschien weer aan het liegen is. Zeggen dat hij onlangs is vrijgekomen: angstaanjagend!

Het was koud vandaag (maximum 19°C). In een wandeling had ik geen zin maar Roger heeft voldoende beweging gekregen: na onze uitgebreide boodschappen heeft hij nog in de tuin gewerkt en de stoep zo onkruidvrij mogelijk gemaakt. Ikzelf heb alleen ons terras een beetje schoongemaakt (en weer eens opgemerkt hoe ontzettend veel mieren daar huizen tussen de tegels). Veel zin om ze te verdelgen heb ik niet.

Deze avond, nadat we hadden gekeken naar de laatste aflevering van "Father Brown" die we hebben, was ik aan het bedenken dat er in deze tijd toch een mogelijkheid moest bestaan om boeken online uit te geven (en niet op papier dus) - ik zeg nu wel "boeken" maar mag men nog spreken over "boeken" als er geen papier meer aan te pas komt? "Verhalen" dus.

Ik zocht een beetje en viel op dit.
Interessant maar nog niet ideaal voor mij.

Ik schreef gisteren immers dat ik nu weet dat ik minder goed schrijf dan ik ooit dacht (in feite, en eigenlijk wist ik het al lang, ben ik veel minder goed in het Nederlands dan in het Frans). Als ik het goed heb begrepen, zet je jouw eigen schrijfsels op die Sweek zonder dat iemand anders ze eerst beoordeelt (tenzij je zo verstandig bent jouw schrijfsel eerst door andere, meer competente mensen te laten lezen natuurlijk).

Ikzelf ken niemand die in staat is me echt goede raad te geven om mijn schrijfsels te verbeteren (behalve onze kinderen die heel taalgevoelig zijn maar die hebben het nu zo druk dat ze niet zouden lachen als ik geregeld bij hen afkwam met na te lezen teksten).

Hoewel... ik ken wel enkele auteurs die me zouden kunnen "coachen"... maar die zijn natuurlijk druk hun eigen creativiteit aan het botvieren.

En toch lijkt die "Sweek" me interessant voor enkele bevriende auteurs die volgens mij terecht in eigen beheer (of bij heel kleine uitgeverijen) uitgeven (omdat ze heel goed schrijven en desondanks geen fatsoenlijke uitgever vinden). Ik denk hier onder andere aan de KVLS-leden Daniël Depireux en Luis Ruiz die (volgens mij) echt talent hebben.

Asia Food center

Het heeft praktisch de hele dag geregend. Na een klein uurtje strijkwerk en een lang telefoontje van Nany gingen we bier kopen (we kregen 2 flesjes Chimay cadeau). Onderweg herhaalde ik tegen Roger dat we op de ene of andere manier toch moesten zien aan kurkuma te geraken.

Bleek dat hij tijdens mijn strijkwerk wat online had gezocht, dat je op verschillende plekken kurkuma kon bestellen, dat de verzendingskosten echter vreselijk opliepen maar dat hij in Genk een Aziatische kruidenierswinkel had gevonden.

Omdat er met dat slechte weer van wandelen toch niets zou komen, besloten we naar Genk te rijden. Die Asia Food Center viel ontzettend goed mee! We kochten er 1200 gram kurkumapoeder, sojabonen, donkere sojasaus, oestersaus, komijn, tahin en matchathee. Er was daar ook onder andere een ongelooflijk ruim assortiment (voor een even schappelijke prijs als de ingrediënten die we kochten) diepvries vissen, garnalen, schelpen, enzovoort. Jammer dat we geen koeltas bij ons hadden (we waren eerst van plan enkel kurkuma te kopen).

Genk is niet bij de deur dus is die Asia Food Center niet ideaal voor onze wekelijkse boodschappen maar we kunnen er wel een paar keer per jaar naartoe rijden (en dat eventueel combineren met bijvoorbeeld een wandeling in de Maten). 
Wat ben ik blij dat Roger die winkel heeft gevonden (en de uitbaters zijn opvallend vriendelijk)!

Wat me minder plezier deed: Luis Ruiz mailde me dat zijn typoscript is geweigerd bij Epo omdat ze denken dat het doelpubliek te beperkt is.

Voor ons avondeten warmde ik onze vissoep van gisteren op nadat ik er kurkuma had aan toegevoegd, waarna we wat speltbrood met vers gemaakte hummus (daarvoor had ik immers die tahin gekocht) aten.

Even verwarring in Sint-Truiden

Roger had een afspraak in Borgloon deze middag. Eerst was ik van plan hem te vergezellen om daarna even rond te wandelen in het stadje.
Omdat ik echter een (weer dringende) vertaling had aangekregen, bleef ik thuis.

Toen Roger terugkwam, was de vertaling geleverd en besloten we tussen twee regenbuien nog even naar Sint-Truiden te rijden. We zouden de auto aan het station parkeren... maar geraakten de parking niet meer op wegens "veranderde verkeerssituatie".

Dus reden we terug naar de rand van de stad en liepen naar het station om te zoeken hoe je dan wel  die parking oprijdt (stel je voor dat we vandaag niet gewoon wilden parkeren maar bijvoorbeeld Debby en Hendrik moesten afhalen aan het station!) maar... we vonden het niet.

We waren op een zeker ogenblik wel vlakbij de parking maar vonden niet langs waar we er op moesten geraken met de auto.
Uiteindelijk is Roger de frituur bij het station binnengestapt en heeft daar gevraagd hoe je dat deed. Bleek dat we ergens een aanwijzing hebben gemist (we waren te voet, dus zonder koplampen en wat is het vroeg donker in dit seizoen!).
Hopelijk vinden we wel de weg de volgende keer dat er iemand op ons wacht aan het station!

Roger heeft daardoor wel voldoende beweging gekregen vandaag... maar ik vond dat deel van Sint-Truiden niet echt aangenaam: veel te druk verkeer!

Vandaag onder andere ook een mail gekregen van Luis Ruiz (over een uitgeverij die ik hem had aangeraden). Blijkt dat hij uit het bestuur van de KVLS is gestapt en dat Valere Gijbels hem opvolgt als penningmeester.  Daar wist ik niets van!

Over werk, familie en vrienden

Sinds ik een nieuwe simkaart heb gestoken in mijn smartphone, komen Messengerberichten daar niet meer aan. Op zich vond ik dat niet zo erg: zo was ik, toch terwijl we op stap zijn, verlost van al die chataanvragen.
Maar af en toe krijg ik een bericht via Messenger dat wel belangrijk is.

Vandaag was ik de salon aan het schoonmaken terwijl mijn gsm aan het opladen was in de keuken. Ineens voel ik mijn horloge trillen: een e-mail van mijn zus. Mijn "Nononc" werd deze ochtend weer opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ging naar mijn pc en inderdaad, ik had een Messengerbericht daarover gekregen van zijn echtgenote, (tante) Françoise. Meteen geantwoord en mij verontschuldigd omdat ik het bericht zo laat vond.
Dat is geen goed nieuws!

Na nog een paar telefoontjes (onder andere van Koen De Cauter. We vroegen ons af wanneer we elkaar nog eens zouden ontmoeten: we wonen zo ver van elkaar) stelde Roger voor naar Neerrepen te rijden.

In dat mooie dorpje zijn mijn overgrootouders Louis Renwa- Béatrix Crommen begraven:

Foto Roger

Na een wandeling van bijna één uur in en rond het dorp, wilden we iets gaan gebruiken bij Stephane Malais (het is prachtig nazomerweer) maar die bleek gesloten.

Foto Roger

Thuis kwam er werk aan terwijl ik voor het avondeten zorgde. Deze keer geen vertaling maar het nalezen van een (automatische?) vertaling van bijna 130 bladzijden.

Na het eten ben ik daar dus meteen aan begonnen. Hoewel dat werk een beetje ongelegen komt (ik heb nog veel huishoudwerk voor de boeg en vrijdag en zaterdag krijgen we bezoek) ben ik blij. Ik was immers al bang dat we te lang waren weggebleven en dat mijn klanten een betere vertaler hadden gevonden.

O ja, vandaag ook een tekst aangekregen van Luis Ruiz. Eventueel voor het volgend nummer van Oostland van de KVLS (ik zit in de redactieraad). Prachtige tekst! Als hij niet weerhouden zou worden, vraag ik Luis of ik hem hier mag publiceren!

Ontspanning

Deze avond heb ik uiteraard verder gelezen in het boek van Luis. Veel te lang trouwens (ik moest nog enkele mails beantwoorden én enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen), maar ik zei het al: je blijft lezen in dat boek!

Daarna keek ik naar dit. Over binnenhuisinrichting. Ik heb altijd heel graag kamers ingericht maar uiteraard gaat Roger niet altijd akkoord met mijn voorstellen (en het probleem is ook dat hij altijd zelf moest zorgen voor de realisatie van wat ik voorstelde: ikzelf ben daar veel te onhandig voor). Zo herinner ik me dat, in ons pakhuis in Antwerpen (waar nu blijkbaar een "lakstore" is gevestigd), ik de bakstenen van sommige muren wilde bloot laten. Dat vond Roger absoluut geen goed idee, en hij zorgde dus dat die baksteenmuren werden verborgen achter gyprocplaten.

Later (hier) heeft hij zich minder verzet toen ik in de keuken de snelbouwstenen bloot wilde laten, maar misschien was dat omdat hij anders zelf te veel werk zou  hebben? 😄
Alleen zijn die snelbouwstenen veel minder mooi dan bakstenen!

Maar kom, genoeg herinneringen aan vroeger opgehaald. Ik kijk verder!

Een dag

Tijdens onze reis was er bij Edith Oeyen een bestelling aangekomen vanwege een boekhandel, voor vijf Limburgse Monografieën van de KVLS.
Vandaag, na ons ontbijt en het opruimen van de keuken, kreeg ik pas de tijd om die boekjes te zoeken (en stelde ik vast dat er één niet meer beschikbaar is en dat er twee andere nog niet hier zijn beland - waarschijnlijk liggen ze nog bij Ingrid Lenaerts). De twee, die ik wel vond, heb ik ingepakt, ik heb er een factuur bij gemaakt en we hebben ze opgestuurd.

Daarna zorgde ik eindelijk dat die enkele hemden en broeken gestreken werden en weggeborgen.

We zouden vandaag ook onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen (en dat werd onze enige beweging buitenhuis: het was veel te koud en het regende regelmatig).

Na de boodschappen moest ik dringend enkele mails beantwoorden en dan was het tijd om voor het avondeten te zorgen (zuurkool).
Na het eten las ik eindelijk verder in het jongste boek van Luis Ruiz. Echt heel boeiend en opvallend goed geschreven: je zou blijven lezen!

Maar... toen was het plotseling 22 uur en ik vroeg me af waaraan ik mijn dag wel had besteed.  Vandaar deze korte reconstructie, waarbij ik voor de zoveelste keer vaststel dat het huishouden een heel dikke brok uit elke dag opslokt... en dat staat me niet aan!

Gelukkig hoor ik nog steeds een uil in onze wei als ik even naar buiten ga. Er bestaat dus meer dan die routine! Hoewel, voor die uil is het misschien wel routine? Ik heb hem gisteren en eergisteren immers ook heel laat gehoord.

Strijdtoneel Palestina nogmaals

Deze avond, na onze zuurkool (tja, het was vrij koel vandaag en naar het schijnt is gefermenteerd voedsel heel gezond)), toch ook nog even gelezen. In het jongste boek van Luis. Echt, ik vind het heel, heel goed, en nogmaals, ik vind het jammer dat Luis geen uitgeverij heeft aangesproken. Hoewel... misschien is hij niet bekend genoeg (zo gaat dat immers vaak tegenwoordig) ?

Als ik in dat boek begin te lezen, blijf ik lezen. Zelfs als ik een foutje ontdek (vandaag "u" en "jij" in dezelfde zin!)

Omdat ook de inhoud me heel fel interesseert, las ik deze middag gretig dit. Wat voor mij een licht wierp op de hele problematiek die Luis in zijn verhaal verwerkt.

Ik vind het echt heel jammer dat dit boek slechts een beperkt aantal lezers kan bereiken!

Vrije dag

Die indruk had ik vandaag.
Normaal gezien zouden we ons ziek familielid bezoeken, maar heel binnenkort heeft Roger weer een familievergadering in verband daarmee, dus besloot hij vandaag niet te gaan.

Voor mij werd het dus bijna een vrije dag. Een klein beetje gewerkt (nee, niet vooruit gelopen op mijn schoonmaakprogramma) en voor de rest, een mooie wandeling in Bevingen nadat we eerst langs de kringwinkel waren geweest (jawel, weer met een nieuw boek thuisgekomen), veel lectuur (verder in het boek van Luis Ruiz Hoyo, echt heel mooi) en deze avond een lekker gerecht in elkaar geflanst met onder andere een rest erwten, prinsesbonen, broccoli, een dikke ui, vrij veel curry en kurkuma.

Eigen foto's

Strijdtoneel Palestina

Boodschappendag vandaag, dus niet veel te vertellen (hoewel... tijdens de boodschappen observeer ik heel graag de andere mensen, maar kom, daar ga ik het nu niet over hebben).

Deze avond, na het eten (heerlijk: na een groentesoep, gebakken appeltjes, van de appelboom van Marieke, met spek in de oven gebakken) verder gelezen in het nieuwe boek van Luis. Het leest vlot en aangenaam, de taferelen zijn heel levendig beschreven (wat een fantasie, of is het allemaal gebaseerd op historische gebeurtenissen, of is het een combinatie van de twee?) en ik genoot dus (hoewel de inhoud vaak heel confronterend is maar voor mij is de stijl even belangrijk als de inhoud).
En toch schoot ik op bladzijde 89 ineens in de lach. Daar schreef Luis "Onderweg mompelt hij nog in zijn eigen". Antwerps dus! Waarschijnlijk ooit in een serie op tv opgevangen?

Luis, als je dit leest, ik lach je niet uit hoor! Je zit in hetzelfde schuitje als ik (ik was Franstalig, jij sprak Spaans) en allebei hebben we Nederlands geleerd door te lezen en te luisteren, met alle gevolgen van dien, zeker als we te maken hebben met mensen die geen standaardtaal spreken!

Ik vraag me wel af waarom Luis het typoscript van dit boek niet naar uitgeverij Epo heeft gestuurd in plaats van het boek in eigen beheer uit te geven. Volgens mij had Epo het aanvaard en er even een redacteur op gezet om zulke kleine onvolkomenheden te verbeteren.

Ontmoeting

Na enkele uren schoonmaken profiteerden we van het prachtige weer om een wandeling te maken van Borgloon naar Kuttekoven en terug. Jammer genoeg hebben we geen foto's gemaakt.

In het terugkeren naar Borgloon, terwijl we na een heel lange klim op de Graeth uitkwamen, sprak ons een vrouw aan. De zon scheen in onze ogen waardoor we haar niet meteen herkenden: Christiane! Daarop volgde een aangenaam gesprek.

Nany aan de lijn gehad: zus Bie heeft een oplossing gevonden voor haar probleem. Nany kan nu weer naar buiten en dat  voelde je aan haar humeur!👍

Deze avond nog gelezen in Luis's boek. En genoten. De conversaties komen heel natuurlijk over. En... hij hanteert een godsstandpunt en doet dat heel goed (heel vaak hindert me dat standpunt omdat het niet goed weergegeven is maar hier hindert het me dus helemaal niet, integendeel). Ik heb ook de indruk dat Luis serieus wat opzoekingswerk heeft verricht.

Rustige dag

Ik weet dat het vandaag een feestdag is (Onze Lieve Vrouw ten hemel opneming, en in Antwerpen ook "moederkensdag" en dat laatste herinnerde Nany me toen ze me deze middag belde) maar ik moest absoluut onze werkkamer onder handen nemen, ik had het al te lang uitgesteld. Dat werk is geen sinecure maar het geeft je gelukkig veel beweging.

Links voor mijn pc een hebbedingetje dat Elena voor mij heeft gemaakt, rechts van mijn pc, helemaal achteraan, een pennenhouder gemaakt door mijn vader tijdens zijn revalidatieperiode na de verwijdering van zijn hersentumor (eigen foto's)

Maar daarvoor dus een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar oedeem is zo erg dat de verpleegster, die haar elke ochtend komt helpen haar steunkousen aan te trekken, haar benen volledig heeft ingezwachteld met als gevolg dat Nany geen schoenen kan aantrekken en dus "vastzit" zoals ze zelf zegt. Erg, inderdaad, zeker voor iemand die niet graag alleen is.

Nadat onze werkkamer er weer een beetje fatsoenlijk uitzag en voor ik moest beginnen aan het avondmaal, nog een telefoontje met Jan Gerits die een pdf-bestand wilde converteren in een word-bestand. Daar zorgde Roger voor terwijl ik kookte.

Voor dat koken en na ons avondeten, heb ik verder gelezen in het boek van Luis Ruiz. Heel mooi maar confronterend. Wel grappig is dit: Luis zegt zelf in zijn nawoord dat hij, nadat Boudewijn Knevels en ik zijn typoscript herlezen hadden, nog zaken heeft toegevoegd of gewijzigd en dat er dus nog fouten kunnen staan in zijn boek. En wat lees ik in "scene  2"? Over stoelen die "langs" elkaar staan.
"Langs" gebruikt in de betekenis van "naast" zoals meestal wordt gedaan in Limburg (afijn, toch in de weinige Limburgse dialecten waar ik al mee geconfronteerd werd). Ik durf te wedden dat (de Limburger) Boudewijn de "fout" niet zou opgemerkt hebben.😉

Morgen moet ik verder schoonmaken (één kamer per dag is voldoende voor mijn rug) en daar kijk ik echt niet naar uit.

Weer een vrij drukke dag

We brachten vandaag de spullen van Hendrik (behalve één tafel die niet in de auto ging, dus we zullen nog eens moeten rijden) en enkele spullen van ons naar het containerpark. Het regende maar, eerlijk gezegd, ik heb nog steeds de reflex dat vrij aangenaam te vinden (zolang het niet stortregent).

Ondertussen was de postbode langsgekomen en vond ik in de brievenbus het mij beloofde boek van Luis Ruiz. Mooie uitgave!

Eigen foto

Jaren geleden had ik de drukproeven ervan gelezen maar toch begon ik even te bladeren. Gelukkig was Luis zo verstandig een resumé toe te voegen van de eerste twee delen van de trilogie "De Ster van Zion, een ware mythe over het meesterras", waarvan dit boek , "Strijdtoneel Palestina", een derde deel vormt.

Uiteraard had ik geen tijd om echt te beginnen lezen: er wachtten enkele huishoudtaken (zoals een deel van het avondeten klaarmaken) en enkele dringende mails, onder andere van een bevriend KVLS-lid dat vertelde over een (erge) ziekte die pas werd vastgesteld bij zijn echtgenote.

Iets over 15 uur vertrokken we eindelijk nog eens naar "onze zieke" en iets voor 16 uur kwamen we daar aan.
We vonden haar in de televisiekamer, waar ze in slaap was gevallen in haar rolstoel. Na voor ons een kort gesprek met haar buurvrouw werd onze zieke wakker.
Helaas, communicatie is nog steeds enkel mogelijk via lichamelijk contact en gelaatsuitdrukking. Onze zieke laat merken dat ze ons herkent, aan haar gezicht zie je of ze blij of droevig is, maar het lukt haar nog steeds niet iets te zeggen. Ze probeert, wordt nerveus als ze er telkens slechts in slaagt dezelfde woorden uit te spreken, en begint dan vaak te huilen. Tragisch vind ik dat!

Een klein halfuur later kwam haar echtgenoot eraan. Weer zag je haar gezicht opfleuren, merkte je dat ze allerlei zaken probeerde te zeggen en weer kwam de frustratie. Samen gingen we iets drinken in de cafetaria waar Roger en ik eigenlijk vooral met de echtgenoot praatten. Het valt mij op hoezeer hij zijn vrouw probeert te betrekken bij het gesprek... en ik heb de indruk dat zij wel alles begrijpt wat we zeggen. Wat moet dat vreselijk zijn, zo gevangen zitten in je lichaam. En wat bewonder ik haar echtgenoot!

Iets over 17 uur reden we terug naar Haspengouw. Net zoals in het gaan, las ik in het terugkeren wat in het boek van Luis. Het eerste hoofdstuk heb ik ondertussen herlezen  (ik schrijf "herlezen" omdat ik het dus jaren geleden al "in drukproef" gelezen had). In feite noemt Luis dat een "scene" en hij heeft gelijk. Ik zag de vreselijke gebeurtenissen voor mij gebeuren, zo levensecht en aanschouwelijk dat ik er eigenlijk niet goed van was. Maar ja, Luis schrijft heel goed!
In het terugkeren deden we er iets meer dan een uur over (files).

Ik legde de laatste hand aan ons avondmaal, we aten, ik pauzeerde (slechts een halfuur deze keer) in de relax, met het boek van Luis en een stukje bittere chocolade, en ik besteedde eindelijk een deel van mijn tijd aan mijn eigenlijke beroep terwijl Roger de vaatwasser vulde. Daarna nog een dag uit mijn tienerdagboeken overgetypt.

Nu is het 23:30 uur en ik heb pas Bernadette laten weten dat ik haar laatste mail pas morgen zal beantwoorden.