Lectuur en zo...

We hebben vandaag eindelijk samen het poortgebouw een beetje opgeruimd. Omdat Roger voorstelde die ruimte daarna zelf te vegen (er staat voor mij inderdaad nog te veel gerief van hem in de weg), hield ik me ondertussen met andere zaken bezig. 

Zoals enkele mails in verband met onze reünie in mei beantwoorden, mijn broertje feliciteren die vandaag 62 jaar wordt, en lectuur. Ik vond onder andere dit nog niet zo oude artikel over nicotine terug. (Denk eraan: een paar klikken en het is zo vertaald)! 

O ja, en terwijl Roger het poortgebouw een beetje onder handen nam, ook deze interessante video bekeken (een heel recent interview trouwens, maar over hetzelfde probleem als waar het artikel hierboven over gaat).

Een (beetje luciede) droom

Er valt eigenlijk elke dag veel te vertellen (in dit geval over een telefoontje met Nany die elke dag meer lijkt op te fleuren, een telefoontje met Hendrik deze avond nadat ik even problemen had met mijn pc, over deze prachtige nazomerdagen, de twee uur die ik vandaag besteedde aan een derde brief van mijn vader, en zoveel meer). 

Ik wil het echter vooral hebben over een eigenaardige droom die ik had deze nacht. En die de hele dag door mijn hoofd bleef spoken.

Ik was op de dool in een stad in Turkije (geen idee welke stad of waarom in dat land). Ik was verloren gelopen, was Roger kwijtgeraakt, herinnerde me de naam van ons hotel niet, was me pijnlijk bewust van het feit dat ik geen Turks spreek, en vond de weg naar het centrum van de stad niet. Want ik bevond me dus ergens aan de rand van de stad (eigenaardig genoeg soms op een strand en soms op een berg... en toen vroeg ik me al even af in mijn slaap of ik aan het dromen was). 

Ik was helemaal niet in paniek, maar vond het wel raar dat iedereen rondom mij met mondkapjes voor zijn gezicht rondliep. Mijn enige zorg was (Roger in) dat hotel terug te vinden... en,  vermits mijn e-liquids zo goed als opgebruikt waren, een winkel vinden waar ik er zou kunnen kopen. Desnoods zou ik zelfs sigaretten hebben gekocht! Ik herinnerde me immers (in mijn droom dus) dat een studie (in het echte leven maar waar geen ruchtbaarheid is aan gegeven) zo goed als bewezen heeft dat Covid-19  niet tegen nicotine kan.

Ik kom uiteraard mensen tegen maar vermits ik me noch de naam noch het adres van ons hotel herinner, kan ik moeilijk de weg vragen. Ik vraag wel aan iemand (en dat is heel eigenaardig: eerst in het Frans, dan in het Spaans, en uiteindelijk in mijn beste Engels, vermits - zo redeneer ik in mijn droom - ik geen Turks spreek, zal ik maar in het Engels proberen) naar een winkel waar ze tabak verkopen. Ik krijg een antwoord in het Turks maar - weer eigenaardig genoeg - ik begrijp daar alles van, tenminste zodra ik me geen zorgen meer maak over het feit of ik het wel zal begrijpen. 

Er wordt mij uitgelegd dat er vroeger overal winkeltjes waren waar je sigaretten, tabak en zelfs e-liquids kon kopen maar dat die verkoop onlangs aan banden werd gelegd en dat de winkels heel vroeg moeten sluiten. Dan stel ik vast dat de duisternis inderdaad al begint in te vallen.

Oké, denk ik, ik zal nog wel ergens een winkel open vinden en ik loop in wat ik denk de richting van het centrum te zijn. Ik maak me nog enkel zorgen over het feit dat Roger, in dat hotel, zich waarschijnlijk zorgen maakt om mij!

En dan verschijnen ineens Hendrik en Zeger op mijn weg. Ze blijken daar ook samen (dat gebeurt enkel in mijn dromen, denk ik! Ha nee, ik herinner me dat ze ooit samen naar Spanje reisden) op reis te zijn en kennen de naam van mijn hotel. Ik denk eerst: 'Wat een geluk, nu zal ik dat hotel wel heel gemakkelijk terugvinden!' en vlak daarna: 'Er klopt hier iets niet, ik denk dat ik inderdaad aan het dromen ben!'

En dat was zo, stelde ik vast toen ik wakker werd nog voor ik het hotel had gevonden! En... eigenlijk vond ik het jammer dat ik doorhad dat ik droomde! De droom was immers niet akelig en het enige dat er niet prettig aan was, zou weldra opgelost geweest zijn als ik niet ineens had beseft dat ik droomde.

Tweede keer Berkeshof

De hele dag kregen we nog vrij hevige rukwinden en veel regen: we zijn de eventuele schade in de wei maar niet gaan opmeten. Wel hebben we gemerkt dat van Rogers houtbewerkingsatelier ook enkele golfplaten zijn weggeblazen.

Roger belde de aannemer die nog deze avond langskwam. Morgen bellen we de verzekering en daarna brengt de aannemer dat allemaal in orde.

Na de middag hadden we een afspraak met Boudewijn Knevels in "Berkeshof".
Dit is de tweede keer dat Roger en ik dat café bezoeken. Heel gezellig, heel vriendelijke mensen... en niet duur!
Uiteraard praatten we over Ilonka zaliger met Boudewijn, maar ook over zijn leven nu en zijn plannen. Deze keer was het veel minder druk in "Berkeshof". Vermits het regende, nog vrij koud was en er veel wind stond, bleven we de hele tijd aan de bar zitten in tegenstelling tot de vorige keer toen we uiteindelijk naar het terras verhuisden. 

Ik heb dus iets meer dan twee uur aan een stuk niet gedampt... maar heb wel het equivalent van een heel kopje pinda's verorberd!😕

Deze avond, na het bezoek van de aannemer, aten we kliekjes waarna ik keek naar een nieuwe video van Jean-Jacques Crèvecoeur.  Daarin legt hij uit dat hij zich vorige keer vergiste: voor natuurlijke virussen geldt inderdaad dat de meest dodelijke het minst besmettelijk zijn en de meest besmettelijke het minst dodelijk, maar dat geldt niet noodzakelijk voor in laboratoria gefabriceerde virussen.

En ondertussen bleef het waaien, regenen... en kregen we zelfs enkele donderslagen!

Rogers smartphone heeft het begeven

Vlak na onze brunch kreeg Roger een oproep op zijn smartphone. Van de afbreker.

Daarna deden we onze uitgebreide boodschappen.
Weer kon je het centrum van Sint-Tuiden niet binnen rijden. En ik voelde me nog niet in staat om van de rand van de stad naar de Grote Markt te lopen: de tabakswinkel sloegen we over, en later, nadat we een paar andere winkels hadden bezocht, stopten we even bij een krantenwinkel onderweg, waar ze ook e-liquids verkopen. Ik vind het erg voor onze vaste verkoper, maar waarom vindt Sint-Truiden het zo vaak nodig het centrum af te sluiten voor auto's?
Ik had weer heel veel geluk: in die krantenwinkel waren er net e-liquids met tabakssmaak in afslag: 1 euro per flesje!

Thuisgekomen stelt Roger vast dat zijn gsm plat is (hij was vorige nacht pas opgeladen). Hij laadt hem op... maar het toestel weigert op te laden. Blijkbaar stuk!
Zo plotseling! We belden nog even met Hendrik die zei wat ik al vermoedde: dat een nieuwe batterij kopen geen zin heeft, dat Roger beter meteen een nieuw toestel koopt.

Weer onvoorziene kosten dus!
En de afbreker, die morgen zou terugbellen, hebben we via mijn gsm een berichtje gestuurd dat hij voorlopig naar mij moet bellen.
Hopelijk begeeft mijn smartphone het niet!

Introspectie

Ik wilde al lang sommige mensen opbellen en heb dat nog steeds niet gedaan. Voor de enen omdat ik nog geen mogelijkheid zie om af te spreken, voor de anderen omdat ik tijdens het telefoneren de (slechte?) gewoonte heb om rond te lopen en kleine huishoudelijke taken uit te voeren (en dat ik er nog steeds pijn van krijg).
Deze avond bedacht ik dat ik eigenlijk even goed kan gaan liggen en dus mijn rug en buik laten rusten tijdens een telefoongesprek. Morgen probeer ik dus tijd te vinden voor een telefoontje met V.

Deze avond, vlak voor we onze soep gevolgd door Vlaamse karbonaden (o, nog steeds heel kleine bordjes voor mij) aten, zei ik tegen Roger dat de keuken dringend moet gedweild worden. Hoewel hij toegaf dat de keuken vuil is, vond Roger dat dweilen overbodig.

Zoiets had ik verwacht.
Ik ga volledig akkoord met Roger over het feit dat huisvrouwen soms overdrijven maar ik geef hem geen gelijk als hij vindt dat een duidelijk vuile kamer niet onder handen moet genomen worden.

Hij heeft de neiging het werk te laten bij elkaar komen zodat hij ooit alles tegelijk kan aanpakken. Wat soms echt niet mogelijk is. Zo merkte hij vorige week dat onze werkkamer vol spinnenwebben hangt (ik had het al langer gezien!) en begon hij die weg te zuigen. Terwijl hij daarmee bezig was, vroeg ik hem of hij dan de werkkamer misschien volledig wilde schoonmaken (het stond op mijn huishoudprogramma voor volgende week) en... hij antwoordde: 'Nee, dit is voldoende geweest voor vandaag, de rest doe ik een andere keer'.

Op zijn manier wordt ons huis nooit helemaal proper.
Dus vroeg ik me eerst af of ik zelf niet te veel vraag en ten tweede of een werkvrouw toch niet een oplossing kan zijn.
Ik heb zo'n beetje gegoogeld naar prijzen en voor 4 uur per week zouden we ongeveer 100 euro betalen per maand.
Dat lijkt niet overdreven maar is voor ons al een serieuze som bovenop de kosten die we al hebben. Uiteraard hoop ik nog af en toe te kunnen vertalen maar, bijvoorbeeld, wat ik deze maand extra heb verdiend, is naar Sinterklaas gegaan.

Plus, zoals ik tegen Roger zei, een poetsvrouw in dienst nemen betekent dat je het huis elke dag in orde houdt. Wat voor Roger zeker geen gemakkelijke opgave is.
En uiteraard kan een huishoudhulp op vier uur tijd enkel goed opgeruimde kamers (in ons geval keuken, poortgebouw, salon en badkamer) onder handen nemen en zullen we toch nog zelf voor de andere kamers moeten zorgen (slaapkamers, werkkamer, ateliers, bibliotheek, ...).

We zijn er nog niet uit. Ikzelf dacht na over wat ik kon schrappen in mijn uitgaven... maar ik vond alleen mijn e-liquids. Voor de rest geef ik zelf echt praktisch niets uit. Roger vond helemaal niets!

Ik heb wel gedacht aan onze praktische maandelijkse afspraak met vriend Karel die ons (Roger doet heel geheimzinnig over het bedrag) volgens mij zeker rond de 100 euro kost.
Karel is echter een van de beste vrienden van Roger: ik zal hem nooit vragen Karel minder vaak te ontmoeten!

We zijn niet op het dorpsfeest

Het is feest op het dorpsplein deze avond maar we zijn er niet naartoe gegaan: geen tijd (een eigenlijk ook geen zin, ondanks het mooie weer).

Mijn vertalingen zijn geleverd, we hebben voor volgende week afgesproken met Boudewijn Knevels, ik heb mails beantwoord, Roger heeft een afspraak kunnen regelen met onze verwarmingsinstallateur  en we hebben gezorgd voor de wekelijkse boodschappen.

Daarvoor ging het eerst naar de tabakswinkel in Sint-Truiden voor e-liquids. We mochten het centrum niet binnenrijden (Trudofeesten, legde onze tabaksleverancier ons uit). Dus moesten we de auto aan de rand van de stad achterlaten en te voet verder gaan. Daardoor kreeg Roger ongeveer drie kwartier beweging... en voelde ik aan mijn gewrichten dat ik gisteren te weinig heb gelopen.

In een andere winkel (aan de andere rand van de stad, waar we dus wel met de auto naartoe reden) kwamen we onze achterbuur P., zijn Italiaanse vrouw M. en hun zoon L. (die we onlangs van school afhaalden) tegen.
We hebben heel lang gezellig staan keuvelen en ze vertelden ons onder andere dat V., moeder van P. en onze straatgenote, weer sukkelt met enkele gezondheidsproblemen.

Later, thuis, ik was net klaar met koken (groentesoep met vleesballetjes en kikkererwten gevolgd door zalm met knolselderpuree), een telefoontje van straatgenote V. die bevestigde wat haar zoon had verteld in die winkel en die zich afvroeg wanneer we nog eens zouden langskomen. Ik beloofde dat zo snel mogelijk (proberen) te doen.

Daarna - we gingen net aan tafel gaan - belde mijn moeder Nany. Om te zeggen dat ik haar morgen niet kan bereiken: ze gaat dan naar een buurtfeest ter gelegenheid van de 90 jaar van tante José. Het lijkt wel alsof het overal feest is!

Maar wij gingen dus niet naar het dorpsfeest (ik hoor op dit uur nog steeds muziek): ik wilde nog een uurtje lezen en enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken overtypen.

Weer geen tijd gevonden om te schoonmaken vandaag, en toch wordt het echt nodig, vooral wat het poortgebouw en de keuken betreft! Gelukkig heb ik een man die daar niet zo veel belang aan hecht.

Het was heel mooi weer vandaag (we haalden de 26°C) maar op een paar dagen warmt ons huis niet echt op: binnen blijven we nog steeds onder de 19°C.
Dat is te doen... behalve als je uit de douche komt!😉

Ik zal dus heel blij zijn als Bart Mignolet binnenkort zorgt dat we de verwarming kunnen aanzetten!

Kermis en zoete aardappelen

We brachten vandaag eindelijk de boeken die ik wil wegdoen naar de Kringwinkel... maar Roger kocht er een nieuw tweedehandsboek. We kunnen het blijkbaar niet laten!

Daarna wandelden we wat in Sint-Truiden. Het is er kermis. Ik was het vergeten maar had het moeten weten: had onze tabakshandelaar ons niet gezegd dat hij daarom de winkel sloot deze week?
De muziek, het lawaai, het volk en de geuren haalden herinneringen op aan de Sinksenfoor in Antwerpen, elk jaar de minst aangename periode voor ons. "Minst aangenaam" is trouwens een eufemisme! Het waren telkens ronduit vreselijke weken daar in de buurt van de Zuiderdokken!

In Sint-Truiden was de kakofonie wel iets minder erg, had ik de indruk. En het viel ons op hoeveel schietkramen er stonden!

Net toen ik later thuis begon te koken, belde onze straatgenote V. (die onlangs ziek was geweest). Of we binnenkort in hun plaats haar kleinzoon van school kunnen afhalen. Gelukkig moeten we die dag niet zelf babysitten, dus dat lukt wel. We hebben die middag wel een vergadering van de werkgroep WO I-II maar dan moeten we die maar wat vroeger verlaten.

Ik kookte voort. Ik had deze avond, voor na de groentesoep, lamsvlees met spitskool voorzien. En ik zou proberen daar een zoete aardappel bij te serveren. Eerst had ik die (kleine) zoete aardappel gekookt. Ik begrijp het niet goed: de glycemische index daarvan ligt zoveel lager dan die van aardappelen en toch was die zoete aardappel veel sneller gaar... en smaakte hij mierzoet.

Te zoet voor ons, dus bedacht ik iets dat heel goed meeviel. In een wok bakte ik in koolzaadolie een in reepjes gesneden halve spitskool samen met een gesnipperde ui en twee teentjes knoflook. Daar voegde ik een koffielepel kurkuma, een koffielepel curry, vrij veel peper, een scheutje sojasaus en de gekookte zoete aardappel aan toe. En het resultaat bleek heel lekker!

Na een uurtje lectuur op papier (nog steeds Shantaram) keken Roger en ik nog naar een aflevering van "Father Brown". Ik vind die serie echt ontspannend!

Daarna, terwijl ik in de keuken een glaasje rosé ging halen, hoorde ik in de wei een uilskuiken! 

Over een kaartje van Elena, "A touch of Frost" en cassoulet, onder andere

Na een doodgewone ochtend en deel van de middag, enkele huishoudtaken, een telefoontje met straatgenoten V. en T., heel interessante lectuur en een boeiende video (waar ik straks over vertel) was het eindelijk tijd om de nieuwste koelkast in gang te zetten.

Terwijl dat toestel afkoelde, besloten wij een wandeling te maken in Sint-Truiden. We kochten er onder andere e-liquids voor mij en in een warenhuis wilden we eerst eten kopen voor deze avond. Nadat we in die winkel eieren, twee hamburgers, rucola en tomaten in ons karretje hadden geladen, zei Roger ineens tegen me: 'Zouden we niet beter een blik openen? Stel je voor dat de koelkast weer niet goed werkt, dan kunnen we de rest van de groenten misschien weer wegsmijten'.
Ik gaf hem gelijk en we liepen de winkel buiten met alleen eieren.

Deze avond openden we een blik cassoulet. Ik had dat nog nooit gegeten, denk ik, en, hoewel de smaak op zich meeviel (het was een huismerk van Colruyt), onze avondmaaltijd herinnerde me eraan dat ik het eigenlijk niet heb voor witte bonen. Het is niet zozeer de smaak die me stoort als hun "textuur", het gevoel in mijn mond dus.

De koelkast blijkt fatsoenlijk te werken deze keer. We hebben er al drank in gestoken en gaan dus heel snel zorgen dat er weer een beetje proviand in huis is.

Deze avond keken Roger en ik samen naar een aflevering van "A touch of Frost": "Conclusions". Zo spannend dat we, tegen onze gewoonte in, de volledige aflevering van bijna twee uur uitkeken.

O ja, voor we de koelkast aanzetten, had ik dus dit gelezen. Over homeopathie en over onder andere waarom het zo moeilijk is wetenschappelijk te bewijzen dat die werkt. Echt interessant, al vrees ik dat wie denkt dat homeopathie zich beperkt tot suikerkorreltjes het artikel niet zal lezen. En uiteraard als excuus onder andere zal aanvoeren dat het Frans is. Ik herinner jullie eraan dat er zoiets als Deepl bestaat (al is dat niet echt in mijn voordeel!).

En ik heb ook gekeken naar dit. Over bijna doodervaringen en mediums en de houding daartegenover van een arts die vroeger heel "materialistisch" was maar nu denkt in de richting die ikzelf uitging in die roman van mij.

Hendrik, je zult toch even moeten nadenken over de mogelijkheid dat we, zoals ik denk, hersenen hebben die bewustzijn "capteren" en niet "produceren"! Een beetje zoals een televisietoestel hé!
Hoewel, deze arts had nog een mogelijke andere verklaring, waar ik ook kan inkomen. Namelijk dat ons linkerhersenhelft te veel wordt aangesproken in onze contreien en dat, omdat op het moment van overlijden, die helft wegvalt, de rechterhelft vrij spel krijgt. Maar kijk zelf eens, jongen (ik weet immers dat jouw Frans ongelooflijk goed is).

O ja, vandaag toch een ontgoocheling. Normaal gezien zou ik binnenkort op de kindjes gaan passen terwijl dochterlief en schoonzoon, samen met Roger, Hendrik en Debby nog zouden helpen verhuizen.
Ik kreeg zopas een telefoontje van onze dochter: ze zijn die dag niet vrij, ze had zich doodgewoon vergist van datum!
Dat weerzien met de kleinkinderen wordt dus even uitgesteld... maar ik troost me met een kaartje uit Dénia (Costa blanca, waar  dochter, schoonzoon en kindjes onlangs waren na een korte rondreis in Spanje) dat we vandaag kregen en dat geschreven was door... Elena!

Over vervormde herinneringen

Er valt niet veel te vertellen over deze doodgewone, regenachtige dag.

De keuken nog eens schoongemaakt, uitgebreide boodschappen, lectuur, vroegere dagboeken verder overgetypt, gekookt en enkele mails beantwoord (en eigenlijk zou het gras al weer moeten afgereden worden maar daarvoor regende het te fel).
Geen wandeling omwille van de regen en omdat we al heel veel tijd hadden besteed aan de schoonmaak en de boodschappen.
Ook niet verder gekeken naar "Sidetracked". Toen ik het voorstelde rond 22 uur antwoordde Roger: 'We zouden toch niet elke dag naar iets kijken?'
Eigenlijk heeft hij gelijk: we hebben zoveel andere dingen te doen!

Een doodgewone dag dus... maar tijdens die huishoudtaken dacht ik terug aan iets dat mijn moeder Nany constant herhaalt en waar ik het hier even wil over hebben.

Nany heeft duidelijk iets tegen de damptoestellen van Hendrik en mij. Telkens opnieuw legt ze uit dat ons dampen op haar zenuwen werkt, dat ze liever de gewone sigaretten van vroeger had!

Ze zei ook (en ze heeft gelijk) dat het wel lijkt of we dat damptoestel constant vasthouden, terwijl een sigaret na een poosje is opgerookt en je dan toch even zonder sigaret tussen je vingers zit.
Ze heeft dus absoluut gelijk maar... ik vergeleek het damptoestel met de pijp die mijn vader zaliger praktisch constant ofwel tussen zijn lippen of in zijn hand hield.
En toen zei Nany dat papa, nadat hij een pijp had gerookt, telkens een hele tijd zonder pijp zat.

Als hij zijn pijp, zoals Nany beweert, telkens even terzijde legde (in mijn herinnering integendeel had papa bijna altijd een - desnoods gedoofde en/of weer aan te steken - pijp in zijn mond of zijn hand, behalve natuurlijk terwijl hij at of zijn enkele sigaretten per dag rookte), kan die "pauze" volgens mij nooit lang zijn geweest!

Wie van ons twee, Nany of ik, zich vergist, is in dit geval uiteraard niet echt belangrijk... maar het is toch opmerkelijk, bedacht ik terwijl ik de keuken dweilde, hoe herinneringen soms vervormd zijn!

Over een nieuw damptoestel en een grapje

O ja, voordat we van "Den Teluur" naar nicht G. reden, stopten we even bij de tabakswinkel. Ik wilde immers een nieuw damptoestel kopen.

Ik kocht deze keer uiteindelijk een heel ander toestel (en tot nog toe ben ik er tevreden over, net zoals de uitbater mij had beloofd).

Eigen foto

Hij voorspelde me immers: 'Je zult er meer plezier aan beleven dan aan jouw man!'. Roger was bij me (Nany wachtte in de auto) en ik weet niet of hij echt met die grap kon lachen. De drie andere vrouwelijke klanten, die in de winkel stonden, en ik wel! Heel fel zelfs!

Nieuwjaarsfeestje Heemkunde Groot Heers

Deze avond hielden we ons jaarlijks nieuwjaarsdiner in Taverne Haspengouw (Zepperen). We waren met een kleine dertig mensen.

Het deed raar Tony en zijn echtgenote Martine er niet bij te hebben! We hielden trouwens een minuutje stilte te zijner ere.

Het eten was heel lekker! Bij het aperitief (sherry voor Roger en mij) een uiensoepje met een toastje everzwijn. Daarna sint-jakobsschelpen met een lekker sausje gevolgd door hertensteak met (voor Ludo D. en mij weliswaar te ongare) groenten. En om te eindigen een heerlijke chocoladefantasie waar ik eigenlijk te veel heb van gegeten. Heel lekkere wijn en boeiende conversaties met Ludo, Jean-Paul, Jos S., Jos V.  en Michel... tenminste voor zover ik kon volgen met dat ongelooflijke geroezemoes (er zaten nog enkele andere groepen aan andere tafels).

Eigen foto's

Jammer dat mijn gehoor zo slecht wordt bij geroezemoes! En dat je zelfs nergens meer mag dampen! Ik ging wel één keer buiten dampen met de echtgenote van Michel... maar dampen (roken in haar geval) aan tafel terwijl je aan je glas wijn nipt, was toch veel gezelliger!

Even geen elektriciteit

Na het avondeten was ik de kranten online aan het lezen toen alle lichten in huis uitgingen. Roger keek door het raam: heel de straat bleek getroffen door een elektriciteitspanne.

Uiteraard waren onze pc's uitgegaan. Mijn eerste reactie was de zaklamp van mijn mobieltje aan te doen maar Roger pakte een gewone zaklamp, ging ermee een petroleumlamp halen, stak die aan, evenals enkele kaarsen.

Eigen foto (o ja, we hebben de zwarte tafel, van Hendrik gekregen, weer vervangen door de goedkope tafels toen de kindjes hier waren, en gelukkig, want ik weet niet of die zwarte tafel bestand zou geweest zijn tegen sporen van kleurstiften)

De tafel moest nog afgeruimd worden en de vaatwasser gevuld maar dat leek ons te ingewikkeld zonder licht. Ik wilde de rest van de linzensoep in de koelkast opbergen maar Roger wees me erop dat ik die voorlopig zo weinig mogelijk moest opendoen

Ik was van plan nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over te typen maar dat ging uiteraard ook niet.

Dan zou ik maar een beetje lezen. Eerst wilde ik dat doen op het scherm van mijn mobieltje (dat ook niet meer online geraakte) maar ik merkte dat die gsm weldra zou moeten opgeladen worden. Dus beter zo weinig mogelijk gebruiken, want stel je voor dat we moesten telefoneren (mobieltje opladen zou eventueel kunnen via een externe batterij... maar ja, die batterij moet daarna ook opgeladen worden... en, misschien nog belangrijker voor mij😕, mijn "damptoestel" zou ook weldra moeten opgeladen worden).

Dus besloot ik te lezen op papier. Alleen was dat niet gemakkelijk met kaarslicht: er kwam weer een zaklamp aan te pas.

Ondertussen begon het hier ook serieus af te koelen. Maar kom, daar hebben we plaids voor.

Het boek boeide me (nog?) niet echt (en vooral: ik had op bladzijde 14 al een erg storende fout ontdekt - dat is niet de eerste keer bij die uitgever die er nochtans prat op gaat dat hij zijn publicaties laat nalezen door een redacteur). Ik legde het opzij en bedacht dat ik dan beter eerst een belangrijke mail beantwoordde. Maar... dat was ook onmogelijk.

Ik wilde voor mezelf wat thee maken: dat ging niet. Daarna moest ik naar toilet en dat deed ik weer met een zaklamp.

Ondertussen bleef Roger (die eigenlijk voor Heemkunde Groot Heers nog wat werk op zijn pc moest verrichten) heel kalm. Hij ging zelfs op de sofa liggen en ik vroeg me af of hij een dutje zou doen én of ik zijn voorbeeld niet moest volgen.

Na net geen uur gingen de lichten weer aan.

Maar zeg... wat zijn we afhankelijk van die elektriciteit tegenwoordig! En wat als die niet meer betaalbaar wordt?

Rolgordijnen, savooi met paprika en Limburgse monografieën

In de salon hebben we rolgordijnen hangen voor de ramen. Zelf vind ik gewone gordijnen mooier... maar ze wassen vind ik alles behalve prettig. Dus vond ik het goed toen Roger lang geleden opteerde voor dit soort gordijnen: 'als ze te vuil worden, vervangen we ze gewoon'.

Ondertussen hangen ze al wel 20 jaar (en werden ze uiteraard nooit gewassen). Deze ochtend echter kreeg Roger een van de twee gordijnen niet omhoog.
De hele dag zaten we dus in een halve duisternis. Roger wilde er meteen andere kopen... maar er waren voor mij ook twee vertaaljobs aangekomen, dringend zoals altijd.

Dus heb ik eerst een paar uur vertaald. Daarna stelde ik als pauze voor: in Sint-Truiden wandelen van de rand van de stad naar de tabakswinkel (ik had immers gemerkt dat de coil van mijn damptoestel moet worden vervangen) en terug naar de auto. Daarmee zou Roger een minimum aan beweging krijgen vandaag (en ik mijn coil😉).

In Sint-Truiden (waar we een poosje in de regen moesten lopen) stelde Roger voor ineens ook te kijken naar rolgordijnen... maar daar was ik niet op voorbereid. Gelukkig had hij wél de maat van de ramen opgenomen: we reden dus naar een interieurwinkel... en vonden er alleen gordijnen in kleuren die hier niet passen (nu hebben we bordeaux gordijnen). Zwart zou eventueel ook oké zijn, zei ik tegen Roger, maar zelfs zwarte gordijnen waren er niet in die winkel.

We reden dan maar terug naar huis waar ik eerst het eten in gang zette en terwijl dat gerecht sudderde, anderhalf uur werkte aan de tweede vertaling.

Ik had net de vertaling geleverd en was ons avondmaal aan het afwerken, toen Roger mij naar de salon riep. Hij had op zolder één zwart rolgordijn gevonden (ooit gekocht maar niet gebruikt, en jammer genoeg te breed voor de ramen van ons salon). We hingen dat gordijn voor het raam... en ja, volgens mij past zwart hier ook.

Dat wordt dus een van de volgende dagen ergens twee zwarte rolgordijnen vinden en kopen (tenzij we toch iets in bordeaux vinden, en ja, twee en niet één, want dat gordijn, dat Roger heeft teruggevonden, is veel te breed).

O ja, deze avond aten we eindelijk dat gerecht met varkensvlees, savooikool en paprika's (eigen "creatie"). Weer vond Roger het heel lekker (ik ook). De combinatie van savooikool en paprika is heel ongewoon maar het resultaat valt geweldig mee: probeer zelf maar eens!

Na ons avondmaal vond ik een mail van Jan Gerits: of ik nog enkele monografieën wilde verzenden. Die Limburgse monografieën van de KVLS lijken steeds meer succes te hebben!

Een heel ontroerende verrassing na de boodschappen

Uitgebreide boodschappen vandaag en dat vergt toch enkele uurtjes: ik hoop dus dat Roger voldoende beweging kreeg.
In de winkels lagen zoveel aantrekkelijke, niet te dure kant en klare wildgerechten dat ik zin kreeg om er een te kopen. Helaas, een blik op de ingrediënten deed me snel van gedacht veranderen: overal zat te veel glucose, dextrose en andere suikers in, plus de verkeerde vetten (maïs-, zonnebloem- of palmolie). Al die olies bevatten immers, in verhouding tot omega-3 vetzuren, te veel omega-6 vetzuren en dat is nefast voor onder andere onze bloedvaten. Ik weet het, commentaargevers: roken (niet tabak op zich) heeft hetzelfde effect! 

Toen we na enkele uren weer thuis kwamen, vonden we (na het wegbergen van de gekochte waren) in de brievenbus een briefje: op de post wachtte een "pakje" op ons.

Wij dus naar de post, heel nieuwsgierig, want we hadden niets besteld. De postbeambte overhandigde ons een groot pak, komende van (tante)Françoise.
Toen had ik al een vermoeden (omdat ik iets in die richting gelezen had op haar blog).
En ja hoor, het waren twee dikke fotoalbums. Fotoalbums van Nononc met praktisch allemaal foto's van voor hij Françoise kende (en ook foto's die mijn moeder Nany hem destijds had opgestuurd vanuit Congo).

Ik was zo ontzettend ontroerd! Ik heb de foto's verschillende keren bekeken.
In tegenstelling tot mijn vader (Roger heeft die zijn foto's allemaal gescand maar voor data en locaties moest hij een beroep doen op mijn oudste en dus niet altijd betrouwbare herinneringen omdat er niets bij de foto's stond en dat ze ook al niet chronologisch waren ingeplakt),  schreef Nononc er telkens een datum en een locatie bij. Wat een schat aan herinneringen doet Françoise mij daar cadeau!

Roger heeft beloofd al die foto's ook te scannen en, gezien de aanwijzingen waar Nononc ze al van heeft voorzien, zal het "benoemen" van de foto's veel minder werk vragen dan destijds met onze foto's uit Congo.

Dus, zus Bie, broertje en zelfs jij, lieve Françoise, binnenkort kun je elke foto (terug)krijgen die je interesseert (ik zal het geheel tegen dan wel delen via dropbox of iets dergelijks).

Maar... ondertussen, mondje dicht tegenover Nany hé! De volgende keer dat we haar bezoeken, reserveer ik haar die verrassing: albums van Nononc met oude foto's van haar broer en moeder zaliger (en zelfs een paar van haar heel jong verongelukte vader), van haarzelf, mijn zus en ik als baby, al lang geleden overleden familieleden en zoveel meer (de jongste album eindigt met een paar foto's van het huwelijk van Nononc en Françoise)!

Bedankt, Françoise ! Je kunt niet beseffen hoe blij je mij hebt gemaakt!

Non worden?

Meer dan 50 jaar geleden, hoewel ik een vriendje had (maar dat mocht niet van mijn ouders, dus ontmoetten we elkaar in het geheim en heel zelden), enkele pretendenten (van wie er één thuis welkom was... omdat hij Frans sprak en mijn ouders zijn franskiljonse ouders kenden), veel vrienden en vriendinnen, vroeg ik me soms af of ik niet beter non zou worden.

Het kloosterleven heeft me immers altijd aangetrokken (eigenaardig genoeg, want daar zou het voor goed gedaan zijn geweest met roken, bier of wijn en seks).

Ik was deze avond laat nog mijn vroegere dagboeken aan het overtypen maar na een poosje werd het weer te confronterend. Het was te laat geworden om nog iets zinnigs te beginnen lezen maar ik zocht op YouTube naar iets kort en ontspannend.

Raad eens wat ik voorgesteld kreeg? Dit. Toeval? Het lijkt wel of Google weet aan wat ik denk!
Het filmpje was wel heel ontroerend!

Over werken en bezoldigingen

Omdat de klant (ik heb het over mijn vertaling) allerlei stukjes reeds vertaalde teksten mee bezorgde, ikzelf ook veel al zelf vertaalde stukjes terugvond, ik omwille van dat puzzelwerk mijn vertaalgeheugen niet heb ingeschakeld en dus moeilijk kon berekenen met hoeveel nieuwe tekst en "oude tekst" ik te maken heb (die worden immers volgens een ander tarief aangerekend), heb ik besloten mijn werk deze keer per uur aan te rekenen, niet per vertaalde regel zoals gewoonlijk.

Ik schreef dus telkens precies op hoe laat ik begon en hoe laat ik stopte, zelfs als tussen dat "begin" en "einde" slechts een kwartier lag en ik een pauze nam van amper 5 minuten (om bijvoorbeeld naar toilet te gaan).
Deze avond heb ik al die stukjes tijd opgeteld en ik kwam aan "amper" 7 uur echt (maar heel intensief) vertalen

Uiteraard gaat het er zo niet aan toe op een kantoor. Daar word je per uur of dag betaald, ook al babbel je tussendoor (zelfs als ik even ophield met werken om iets tegen Roger te zeggen, noteerde ik het) of al ga je even naar toilet of een sigaret opsteken (ikzelf had mijn damptoestel binnen handbereik en in tegenstelling tot kantoorbedienden mocht ik "dampen" zoveel ik wilde tijdens het ontleden van een zin).

Uiteindelijk echter blijk ik dus "slechts" 7 uur echt te hebben vertaald. En toch ben ik doodmoe!

Daaruit besluit ik ten eerste dat langer dan 6 uur heel geconcentreerd werken bijna niet te doen is, ten tweede dat je mensen beter zou betalen per product dan per uur (tenminste waar dat mogelijk is), ten derde dat je beter de mensen wat minder lang per dag zou moeten doen werken maar dan eisen dat ze echt doorwerken... en ten vierde (en dat is heel persoonlijk) dat ikzelf in het vervolg weer per regel zal aanrekenen. Ik werk blijkbaar zo snel dat ik op die manier meer mag vragen.
Tenzij (misschien) als ik doe alsof ik op kantoor zit, en niet "uitlog" voor het minste!

Jammer

Roger is naar bed (hij was doodmoe na al zijn werk en dat is een goed teken), ik trek nog enkele keren aan mijn damptoestel (nog niet zo lang geleden zou ik een nieuwe sigaret hebben opgestoken), drink mijn laatste glas (volgens de niet-wijnkenner die ik ben) heel lekkere Chileense wijn uit.

Ondertussen keek ik verder naar die documentaire over armoede in Frankrijk.
Hoewel ik me er niet goed bij voelde, bleef ik maar kijken (waarschijnlijk omdat ik sommige omstandigheden herkende uit mijn eigen heel moeilijke en armoedige periode toen ik op eigen kosten mijn studies had hervat).

Ikzelf echter viel toen constant op mensen die ongeveer in dezelfde situatie zaten en nooit heb ik meer solidariteit ervaren dan in die tijd.

Eigenlijk kreeg ik deze avond zelfs een soort nostalgie naar die (toch echt heel moeilijke) tijd.

Toen ik dat even zei tegen Roger voor hij naar bed trok, vroeg hij me of ik hem verweet zulke situaties zelf nooit te hebben meegemaakt. Natuurlijk niet!

Maar toch... eigenlijk vind ik het wel jammer dat hij nooit heeft ervaren wat echte armoede is.

Voetbal

We moesten vandaag weer naar de tabakswinkel: ik had immers bijna geen e-liquids meer (vorige keer had ik enkel coils gekocht, zonder eerst na te gaan hoeveel flesjes  "American Red" ik nog in huis had. Heel dom van mij!).

Weer kon je de Grote Markt in Sint-Truiden niet op met de auto. 
'Voetbal op groot scherm deze avond,' legde de winkeluitbater ons uit, 'en alles afgesloten sinds deze ochtend met als gevolg veel minder klanten.'
Misschien denkt de Horeca daar anders over maar rond dat plein zijn echt heel veel andere handelaars gevestigd aan wie blijkbaar niet wordt gedacht!

Deze avond laat wilde Roger de uitslag van de match horen. Ik vroeg me af wat er met hem aan de hand was. 'Ik hoop zo dat de Rode Duivels verloren hebben,' zei hij, 'zodat we van dat gekkengedoe verlost worden.'

Roger moest een ontgoocheling incasseren! 😏

Te weinig tijd

Ik ben niet bij Marie-Claire geraakt vandaag. Te veel werk... en als ik heel even tijd overhield, had zij net bezoek. Morgen dan maar?

Dat werk (telefoontjes, wassen, uitpakken, opruimen, tenten laten uitwaaien, ...) was weinig inspirerend moet ik toegeven. We deden ook onze boodschappen. Uiteraard wilde Roger even langs de kringwinkel... en lieten we ons bekoren: we kwamen thuis met weer een boek én een karaf.

Tijdens de boodschappen liepen we ook langs bij de tabakswinkel. De markt in Sint-Truiden (waar de winkel zich bevindt) was weer niet toegankelijk voor auto's en dat zal nog zo zijn tot en met maandag nadat het de vorige weken ook al geregeld zo was, klaagde de uitbaatster. Alle handelaren klagen wegens inkomstenverlies maar met hen wordt geen rekening gehouden!

"De zin van het bestaan is het zoeken"

Dat is de mooiste zin die ik vandaag hoorde!

Onze dagelijkse wandeling deden (of  moet het "maakten" zijn? Ik heb als Franstalige nog steeds last met het nuanceverschil tussen "doen" en "maken") we nog eens in Sint-Truiden. Ik wilde er immers nieuwe e-liquids en coils kopen en Roger moest iets hebben uit de Standaard. We liepen van de rand van de stad naar de tabakswinkel op de Grote Markt en van daar naar de Standaard (waar ik mezelf moest verplichten niet te veel rond te kijken naar nieuwe boeken) en daarna terug naar onze auto: Roger heeft dus voldoende beweging gekregen.

Deze avond, na het avondeten en terwijl ik nog enkele dagen uit mijn tienerdagboeken overtypte, wees Roger me op een interessant interview dat hij op zijn scherm aan het volgen was. Een interview met psychiater Dirk De Wachter.

Later heb ik er zelf naar gekeken: heel interessant ondanks de soms wollige taal (dat gaf geïnterviewde op een bepaald moment zelf toe). Ik ga met veel van zijn stellingen akkoord maar niet met allemaal. Maar dat maakt het uiteraard zo interessant!
O ja, en de zin die ik als titel gebruikte, komt van hem! En daar ga ik (voorlopig) helemaal mee akkoord.