Gelukkige verjaardag, zusje!

Mijn zusje Bie wordt vandaag 72 jaar! Ik belde haar even op... en we hadden het meer over onze ouderdomskwaaltjes en het weer dan over haar verjaardag! 😀 Het weer is dan ook helemaal omgeslagen: gisteren leek het nog lente, vandaag is de lucht weer heel grijs en haalden we amper 8°C!

Weer een lumbago!

Ik heb het weer zitten (een verkeerde beweging bij het schoonmaken gisteren). Vandaag werd dus opnieuw een luie dag (met toch een lang telefoongesprek met Jan en enkele mails over en weer met zus Bie) maar morgen zal wel minder lui moeten worden!

Ondertussen onweert het weer!

Luie, koude en natte dag

Het giet al de hele avond. Ik lees over opnieuw wateroverlast in Frankrijk en in Voeren. En het blijft veel te fris. Roger heeft zelfs de kachel aangestoken, en, al geniet ik van de lekkere essengeur, ik kijk absoluut niet uit naar het stof dat morgen weer de meubels zal sieren! 

Het was een vrij luie dag voor mij: buiten wat lectuur en typewerk, enkel een paar berichtjes beantwoord en even gebeld met zus Bie. Roger zorgde weer voor een eenvoudig maar heerlijk avondmaal: spruitjes met look in olijfolie gebakken en worst!

Bij de post waren er wel twee brieven waar ik al een poosje op wachtte, een van Eva en een van Elena: ze beantwoorden staat voor morgen in mijn agenda! 

Over oude mensen...

Terwijl Roger vandaag buurjongen L. en zijn vader bijstond die zo lief waren onze wei nog eens onder handen te nemen, belde ik even met zus Bie. We hadden het onder andere over onze moeder, Nany, die vandaag 93 jaar zou zijn geworden en over hoe snel ze achteruit ging de laatste maanden van haar leven.

Ik weet niet waarom precies maar daarna begon ik te kijken naar een reportage over het leven in een rusthuis (in Frankrijk). Niet echt opbeurend!

En dan kwam Roger terug binnen, zorgde voor het eten (een gratin van courgettes) en verwees me daarna naar een prachtige tekst van Maj die hij in de Standaard had gevonden (ik had gisteren even gekeken of er een nieuwe column van haar was verschenen maar vond er toen geen). Proficiat met jullie 55ste huwelijksverjaardag, Maj en Charlie!

Roger maakte een paar foto's vandaag:

Een beetje vakantie?

Soms schaam ik me een beetje de jongste dagen! Nadat de verpleegkundige is langsgekomen en ik aan Roger heb uitgelegd welke huishoudtaken vandaag weer op hem wachten, heb ik alle tijd om me bezig te houden met wat me boeit!

Vandaag weer: na een telefoontje met zus Bie, nam een vriendin me via een mail virtueel mee op stap naar Santiago de Compostella, en deze avond, na het journaal op televisie, keek ik naar een aflevering van Blckbx today (waarin ik veel details vernam die niet aan bod kwamen in het journaal). En daarvoor heb ik ook nog gekeken naar een (eigenlijk verontrustende) reportage over ontsporingen in Europese rusthuizen.  

Het lijkt wel een beetje vakantie!

Frisse lentezondag

Het blijft fris voor de tijd van het jaar!

Buiten een telefoontje met zus Bie die voor enkele spannende dagen staat, vandaag achterbuurjongen L. op bezoek gekregen. Niet zo maar voor een "babbeltje" zoals ik verwachtte, maar met een heuse huistaak die we samen oplosten. Het ging over de aankoop van een auto, het brandstofverbruik op 5 jaar tijd en een ritje met vrienden naar de  Ardennen waarbij de kosten verdeeld worden. 

Na die inspanning keek ik bij wijze van ontspanning naar een interessant betoog van psychiater Christophe Fauré over bijna  doodervaringen. Hij is de zoveelste die zegt dat alles er op wijst dat, in tegenstelling tot de huidige wetenschappelijke opvatting, ons bewustzijn niet wordt voortgebracht door onze hersenen. 

En deze avond maakte Roger lekkere spekjes met kikkererwten klaar! 

Een dag vol geschenken

Ik was aan het luisteren naar een bijzonder relaas over een "bijna dood ervaring" toen verpleger J. aanklopte. Eigenaardig genoeg stelt hij me meteen en zomaar, zonder duidelijke aanleiding, de vraag "of ik geloof". Ik vertel hem naar wat ik toevallig luisterde en ons gesprek gaat weer eens de diepzinnige toer op!

Vandaag ook twee lange telefoontjes gevoerd, met zus Bie en met Hendrik. Samen onze respectieve probleempjes relativeren deed deugd. Dan kwam buurjongen L. langs met eieren van de kippen van zijn opa.

En deze avond zorgde Roger weer voor een eenvoudig maar heel lekker etentje:

Verrassingen

Het werd een minder luie dag dan ik vermoedde. Veel administratief werk, aanvragen van thuisverpleging voor wondverzorging en zo, bestellen van een rollator (met krukken lopen gaat me echt niet zo goed af), papieren klaarmaken voor de hospitalisatieverzekering, enzovoort. 

Het werd echter ook een dag vol aangename verrassingen: telefoontjes van onder andere zus Bie, Hendrik en enkele buren, mailtjes van vrienden en dan... als de thuisverpleegster komt kennis maken, blijkt ze een buurvrouw te zijn. Ik wist niet dat ze verpleegster was (ik kende haar slechts oppervlakkig hoewel we al enkele keren interessante conversaties voerden op dorpsactiviteiten). 

En dan... deze avond Roger die me verrast met een uitstekende venkelsoep (met restjes van de venkel die ik hem gisteren liet gratineren)! Heerlijk!

Verrassingen

Boodschappendag vandaag. Vlak voor ons vertrek vind ik een berichtje van zus Bie: ze is voor de tweede keer oma geworden. Het jongetje werd pas begin maart verwacht maar moeder en kind maken het prima. Een heel aangename verrassing dus!

Later vindt Roger in de brievenbus een omslag van Ivo Hermans. Met daarin zijn herinneringen aan Dirk Lambrechts. Ik herkende teksten die in ons "Liber amicorum" voorkwamen maar ontdekte ook boeiende andere herinneringen aan onze vriend zaliger! Ik vermoed dat Ivo op zichzelf een volledig boek over Dirk kan schrijven, maar dat geldt waarschijnlijk voor verschillende vrienden van Dirk!

Het was wel weer nostalgie troef voor Roger en mij!

Over huishouden en organisatie

Sinds Roger op pensioen is, gaat het er helemaal anders dan daarvoor aan toe in ons huishouden. 

Ik heb het al gezegd, ikzelf ben eigenlijk heel georganiseerd, Roger is dat veel minder. 

Ik heb dat huishouden altijd heel vervelend gevonden maar net daarom probeerde ik de taken zo te plannen dat ik daar nooit, zoals Nany, een hele dag hoefde aan te besteden en dus elke dag tijd kreeg voor meer interessante zaken. 

Eigenlijk heb ik op het gebied van huishouden een te slechte herinnering aan mijn jeugdjaren, toen mijn moeder Nany het normaal vond dat dochters hun vrije tijd vooral in het huishouden steken. Elke voormiddag werd het hele huis opgeruimd, grondig gestoft en geveegd of gestofzuigd, waarbij Bie en ik op vakantiedagen moesten helpen. De rest van de dag werd besteed aan één bepaalde karwei: kamers, badkamer, living of keuken grondig schoonmaken, wassen, ruiten lappen, strijken, en tussendoor, elke dag: koken, de tafel afruimen (drie keer per dag), afwassen (ook drie keer per dag) en vegen - en uiteraard moesten Bie en ik telkens helpen, ook tijdens de blokperiode (maar in die periodes gelukkig enkel tijdens onze "pauzemomenten").  

Zulke enkel aan het huishouden gewijde dagen wilde ik later dus echt niet meer. En toch, herinner ik me, noemde Roger me kort na zijn pensionering nog een "fanatieke huisvrouw" terwijl ik - toch in vergelijking met mijn moeder en veel andere vrouwen - dat helemaal niet ben! 

Integendeel, mensen lachten me soms uit als ik klaagde over de tijd die ik stak in dat huishouden, omdat ze wisten dat ik eigenlijk geen goede huisvrouw ben (maar waarschijnlijk niet beseften dat ik met veel andere zaken bezig was). 

Na Rogers pensionering ben ik dus gaandeweg in de richting van Rogers opvatting van een huishouden geëvolueerd (schoonmaken wat echt vuil is en me geen geroddel meer aantrekken) en ik acht me gelukkig: stel je voor dat ik nog, zoals Nany destijds, de hele dag aan dat huishouden moet besteden!

En toch hebben we soms bijna ruzie: als ik vind dat een bepaalde kamer moet schoongemaakt worden voor een andere die Roger absoluut meteen wil schoonmaken (omdat de kamer die ik wil schoonmaken uitgeeft op de kamer die Roger onder handen wil nemen en je sowieso langs de kamer "van Roger" moet lopen als je vanuit "mijn kamer" komt), of als Roger te veel spinnenwebben in een kamer wil weghalen terwijl ik me eerder erger aan te veel rommel in een andere kamer. 😉 

Verloren mailbericht

Vandaag bestelde ik online het paar lakens dat ik eerst gisteren wilde gaan kopen (soms denk ik dat, als het mogelijk was, ik geen winkel meer zou binnengaan, wat eigenlijk heel slecht is voor mijn gezondheid vermits we niet meer echt wandelen en winkelen ons nog enige beweging geeft 😉. Ik weet het, huishoudtaken ook, maar die doe ik nog minder graag dan shoppen).  

Later vond ik een mail van zus Bie. Eindelijk! Het was immers lang geleden en, hoewel ik al enkele keren "zomaar" naar haar wilde mailen, ik deed het niet omdat ik niets meer te vertellen had dan wat ze hier kan lezen en ik haar niet wilde lastig vallen met prietpraat (ik herhaal dat we echt geen  "keuvelaars" zijn in onze familie -  Nany was een uitzondering! )

Vandaag mailden we dus eindelijk weer een poosje over en weer. En toen bleek dat ze me een paar weken geleden al had gemaild over een gezondheidsprobleem. Die mail heb ik dus nooit gevonden! Ik heb na ons mailverkeer van vandaag nog eens gezocht of ik een mail van zus heb gemist: niets gevonden! 

Erg vind ik dat!

Mijn zusje Bie

Waarom noem ik Bie (ze heet eigenlijk Béatrice - wat ik veel mooier vind) eigenlijk nog "mijn zusje"? Ze werd immers 70 jaar in maart!  

Toen we deze ochtend (vrij laat zoals steeds) opstonden, regende het. En het heeft ook de hele nacht geregend, hoorde ik op de radio. Toch werd de dag nog heel mooi, alleen genoten wij er niet echt van.

Omdat we werk in te halen hadden natuurlijk: alles gaat zo traag tegenwoordig door (onder andere) die zo snel gepijnigde gewrichten en spieren van mij... en zeker als ik, zoals gisteren, een hele middag niets kan doen in het huishouden! Maar ook omdat ik ons terras en binnenplein niet meer aantrekkelijk vind omdat er nog steeds te veel rommel rondslingert van de aannemer, die onze stallen afbrak*.  😒

Ik heb echter ook een hele tijd over en weer gemaild met mijn zus Bie. We hebben elkaar immers niet meer gezien sinds 15 mei (omdat we allebei te veel andere verplichtingen hebben, we te ver van elkaar wonen maar ook omwille van die vreselijke E313 die ik Roger graag bespaar) én het was al een poosje geleden dat we naar elkaar mailden (nee, chatten doen we niet). Dat deed deugd, hoewel we het ook vaak hadden over onze oude vrouwenkwaaltjes. 

Soms vind ik het echt jammer dat we zo ver van elkaar wonen maar dan herinner ik me hoe ver Rogers nicht Joyce in Florida wel van haar familieleden woont en besef ik dat ik niet mag klagen! Maar toch: ik denk zo vaak terug aan onze kinder- en puberjaren, toen Bie en ik elkaar zoveel geheimen toevertrouwden!

* Die aannemer had me in december 2022 beloofd heel snel al zijn spullen te komen halen!

Herinneringen

Iemand vroeg me of ik me in vorige post niet vergis als ik zeg dat ik tussen mijn 5 en 6 jaar al vrij rondliep in "Soyo". Ik weet dat het nu ongelooflijk lijkt, vooral omdat je vanuit Soyo zo de "brousse" (eigenlijk meer een savanne-achtig gebied) in kon lopen. En toch. 

Ik weet dat we half april 1954 naar Congo vlogen. Na een of twee nachten Leopoldstad, spoorden we verder naar Matadi waar we zes weken in het "hotel Métropole" verbleven (ik heb heel duidelijke herinneringen aan dat verblijf maar de duur ervan heb ik van Nany). Daarna woonden we zes maanden in de "maison de passage" om van daaruit naar Soyo te verhuizen. Die verhuizing moet dus plaatsgevonden hebben in ongeveer november 1954, de maand waarin ik 5 jaar werd.

En ik herinner me dat maanden voor ik naar het eerste leerjaar ging (september 1955), ik al vrij mocht rondlopen in Soyo en allerlei avonturen beleefde met mijn vriendjes. 

Nog eigenaardiger is trouwens dat mijn zusje Bie mij al heel vroeg mocht begeleiden (ze was bij ons vertrek uit België, in april 1954 dus, pas één jaar geworden). Ik herinner me niet precies meer wanneer ik haar mocht meenemen als ik "ging spelen" maar dat was al een heel poosje voor we in april 1957 de eerste keer terug naar België reisden (en toen was ze pas 4 jaar geworden).

70 jaar al!

Zus Bie wordt 70 jaar vandaag en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn kleine zus (hoewel ze groter is dan ik!), en nu is zij dus ook al 70 jaar!

Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?

Boodschappen en afspraken

Ik had onze uitgebreide boodschappen weer een paar dagen uitgesteld deze week maar vandaag vond ik het echt nodig wat proviand in te doen. Eigenlijk ging dat heel vlot: ik heb de indruk dat Roger toch wat minder vermoeid is. Die boodschappen gaven hem ook weer een beetje beweging, wat mooi meegenomen is.

Voor de rest verliep de dag heel rustig, met als hoogtepunt een lang telefoongesprek met mijn vriendin uit Ronse. Al drie jaar hebben we elkaar niet meer gezien (wegens de sanitaire crisis en gezondheidsproblemen bij hen en bij ons) of gesproken (we zijn geen "telefoneerders" en zij geen "brief- of mailschrijfster"). We hadden elkaar dus heel veel te vertellen en hopen dit jaar eindelijk nog eens te kunnen afspreken!

Ook even over en weer gemaild met broertje die me eraan herinnerde dat hij, zus en ik volgende maand even in Kortessem verwacht worden voor een familiezaak. Ik was dat totaal vergeten maar nu staat het in onze agenda, en ook dat we dan eindelijk nog even samen iets gaan drinken. 

Ik belde met Nany

Ik hoorde duidelijk dat een verpleegster of verzorgster de telefoon voor haar opnam toen ik belde vandaag. Van wat ze me vertelde, heb ik niets begrepen maar ik hoorde haar heel duidelijk antwoorden 'Tot dan' toen ik haar zei wanneer we zouden komen. 'Komen jullie met de trein?' vroeg ze nog waarop ik antwoordde dat we met de auto zouden komen en zij (ook heel duidelijk) zei 'Tot gauw dus!' Ik dacht dat ze toen de hoorn neerlegde maar volgens zus Bie, die vlak daarna bleek te zijn aangekomen in haar kamer, heeft een verpleegster dat gedaan omdat Nany met de hoorn op haar schoot of zo zat. Volgens zus zei Nany haar duidelijk (die precisie omdat ook zus bijna niets meer begrijpt van wat Nany vertelt) dat het nu "snel kan gaan maar ook nog lang kan duren". Iets dergelijks heeft ze al gezegd toen Roger en ik daar waren met de kinderen. 

Uiteraard voelt Nany ook dat het einde van haar leven nadert! Wij denken daar ook vaak aan de laatste tijd maar... eigenaardig genoeg deden we dat niet zozeer de vorige jaren (terwijl we wel vaak denken aan het feit dat we zelf eindig zijn). Ik bedacht vandaag dat je bij iemand die heel oud wordt de neiging hebt te vergeten dat hij/zij ook sterfelijk is!

Ik vraag me de laatste tijd ook af wat het beste is: plotseling overlijden of langzaam aftakelen (en wegkwijnen). Ik heb altijd gezegd dat ik het tweede verkies zodat ik voorbereid ben op het afscheid maar nu twijfel ik...

Hoe dan ook, mijn gevoel zegt me dat we ons moeten voorbereiden op het afscheid!

Nany klaagt en ik stel me vragen

Vandaag, aan telefoon, heeft Nany constant geklaagd: wel vijf keer heeft ze herhaald dat ze gisteren geen bezoek heeft gekregen. Ik wist dat broertje en zus andere verplichtingen hadden en wijzelf waren uiteraard ook niet vrij. Ik wist ook dat Nany onlangs bezoek had gehad van mijn zus maar dat was Nany blijkbaar weer vergeten. Ik legde haar uit dat mensen ook andere verplichtingen hebben en haar antwoord was: 'Dat weet ik wel, maar ik heb geen bezoek gekregen gisteren. Het was toch zondag gisteren hé? Wel, iedereen kreeg bezoek maar ik niet en er was een verpleegster die even met mij kwam babbelen omdat ze het zo erg vond dat ik helemaal alleen was.' 

Later kreeg ik een mail van zus Bie die pas naar Nany had gebeld en... bleek dat zij weer viel op een enthousiaste Nany die vandaag opnieuw heel veel had "beleefd" in verschillende "gemeenten" (ik heb al begrepen dat als ze van de ene "gemeente" naar de andere "wandelt", Nany eigenlijk bedoelt dat ze van de ene ruimte in het rusthuis naar de andere loopt - en uiteraard onderweg andere bewoners ontmoet). 

Nu stel ik me twee vragen: kan het inderdaad waar zijn dat verzorgpersoneel een bewoner erop wijst dat hij geen bezoek heeft terwijl alle anderen wel op stap zijn met familie? En trouwens, eens vertelde broertje me dat, toen hij Nany op een zondag bezocht, zij de enige was op haar gang die bezoek kreeg. Ikzelf heb daar nooit echt op gelet als we haar (ook telkens op een zondag) bezoeken!

En, tweede vraag: in het rusthuis waar schoonzus L. verblijft, zie ik nooit andere mensen rondlopen in de gangen. Daar vind je ook niet overal zithoekjes zoals bij Nany! Waar ontmoeten de bewoners elkaar daar dan? Enkel in de cafetaria? Zoveel mensen zitten daar nu ook weer niet (opvallend minder dan in het rusthuis waar Nany verblijft zelfs)! 

Ik was er bijna in getrapt!

'Nu moet je eens horen,' zei Nany aan telefoon vandaag, 'X is het afgetrapt van bij Y.' Ze zei het op zo'n ernstige toon, de toon waarop ze, voor ze begon zo verward te zijn (ik vraag me vaak af waarom niemand het woord "dement" durft te gebruiken), een spectaculair nieuwtje aankondigde: duidelijk trots dat zij als eerste anderen ervan op de hoogte bracht. 

Ik ga hier niet verklappen wie verborgen zit achter die X en Y hierboven, maar het zijn mensen die me nauw aan het hart liggen. Na nog een uitleg over verplegers en verpleegsters en bloemen en bomen en een bijkomende kamer in het rusthuis waar ook Y desnoods kan verblijven, waar ik niets van begreep, wilde ik een einde maken aan de conversatie. En meteen contact opnemen met mijn zusje om te vragen of zij meer wist over dat slechte nieuws. Nany was me echter voor: 'O, er komt hier een vrouw binnen, en... het is Bie, bel je me later terug?'

Voor ik Nany terugbelde kreeg ik contact met zus Bie (die toen al terug thuis was) en ook tegen haar had Nany eigenaardige verhalen verteld. Niet alleen over de echtscheiding van X en Y (en Y die nu in het rusthuis een kamer had), ook over een bezoek van haar schoonbroer gisteren (onmogelijk!) en al zijn kinderen (hij heeft maar één dochter). 

Daarna belde ik terug naar Nany en toen begreep ik nog minder van haar verhalen, het was nog verwarder dan tijdens mijn eerste telefoontje. Wel viel me op dat ze (zogezegd?) iemand had verteld over haar kinderen en kleinkinderen maar niet meer wist of mijn kinderen nu al groot zijn. Ik herinnerde haar eraan dat ze nu volwassen zijn, hun eigen leven leiden, dat Roger en ik drie kleinkinderen hebben. Toen zei ze: 'Ha, ik dacht het wel maar eigenlijk was ik het vergeten!'  Heel geregeld beseft ze dat ze alles vergeet: woorden, namen, gebeurtenissen. En dat vindt ze dan eventjes erg maar ook dat gevoel gaat blijkbaar heel snel over. 

Het is eigenaardig: ik heb niet de indruk dat zij ongelukkig is nu. Integendeel: hoe verwarder ze klinkt, hoe gelukkiger en vooral rustiger ze lijkt. Leeft ze echt in een droomwereld die haar aanstaat en waarin ze zich door niets echt meer laat raken? Die zogezegde scheiding van mensen, die ze ook graag ziet, leek haar niet echt te bedroeven!

Zeggen dat ik heel even heb geloofd dat die twee mensen gingen scheiden!

Bijna ruzie

Niet met Roger, hoor!

Ik belde zoals elke dag naar Nany die me uitgebreid vertelde over haar kapperssessie "op deze zondag".  Het is Hemelvaartsdag en iedereen (of toch bijna) heeft vrij maar het is niet zondag vandaag. Nu weet ik wel dat het bij ons de gewoonte is zulke feestdagen "zondag" te noemen maar, na mijn gesprek met Nany, vind ik het geen goed idee die woordkeuze te handhaven in een rusthuis.

Toen ik haar eraan herinnerde dat het vandaag donderdag is, werd ze kwaad. 'Nee, het is zondag, iedereen zegt het, en, hoewel het zondag is, mocht ik vandaag naar de kapper.' Ik herhaalde dat het weliswaar een feestdag is maar nog steeds donderdag en toen werd ze echt boos: 'Waarom zeggen de verpleegsters dan dat het zondag is?' 

Tja, net dat vraag ik me dus ook af: mensen als Nany halen zo al de dagen door elkaar, waarom dan een donderdag zondag noemen? Ze was zo fel in de war, Nany, dat ze heel verwonderd was toen, tijdens ons gesprek, zus, zoals meestal op donderdag, bij haar binnenkwam. 

Voor ons was het niet echt een feestdag. Ik weet niet hoe het komt maar sinds het opruimen van een deel van het poortgebouw heb ik blijkbaar last van een opruimwoede. Vandaag was het de beurt aan een kast waar ik zaken bewaarde die ik eigenlijk nooit (meer) gebruik. Onder invloed van Roger natuurlijk maar soms ook uit nostalgie (Tupperwaredozen zonder deksel, een oud wafelijzer van mijn "marraine" - terwijl we zelf een modern wafelijzer hebben dat ik ook bijna nooit gebruik, een oude blikken doos, ook  van "marraine" die  allerlei spulletjes bevat die ik nog nooit heb gebruikt en nooit zal gebruiken, en die zelfs te fel verroest is om ze cadeau te geven aan vriendin Liliane, enzovoort). Deze keer stribbelde Roger helemaal niet tegen (behalve voor het wafelijzer: ik had de indruk dat hij het uit elkaar wilde halen) en was het eerder ik die soms van mijn hart een steen moest maken!

Telefoontjes en slecht nieuws

Nu vertelde Nany aan telefoon dat het gisteren een heel plezierige dag was geweest... maar dat ze deze ochtend was gevallen en vreselijk rugpijn had. Ze wachtte op een dokter. Ik beloofde later terug te bellen.

We deden onze wekelijkse boodschappen. Onderweg hadden we het over de "acteruitkijkspiegel" van de auto en ik zei tegen Roger dat de auteur Jeroen Brouwers, in, denk ik, "Vlaamse leeuwen" afgaf op dat "Vlaamse woord". 'Ik zou anders nog wel graag eens een boek van hem lezen,' voegde ik daar aan toe, 'want hij schrijft heel goed.' Thuis hoorden we op het journaal dat Jeroen Brouwers pas was overleden!

Voor ons avondeten belde ik nog eens naar Nany. Ze had geen dokter gezien, had nog steeds veel pijn (en Nany is iemand die niet snel klaagt), en was niet gaan eten deze avond.

Na het avondmaal kreeg Roger een telefoontje van zijn oudste zus: hun tweede oudste zus was gevallen en lag in het ziekenhuis met waarschijnlijk een gebroken wervel. Roger belde die zus op. Ook zij heeft heel veel pijn en ze zal misschien moeten geopereerd worden. 

Daarna een mailtje gekregen van zus Bie: tegen haar had Nany aan telefoon gezegd dat ze wel was gaan eten deze avond! ?