Het weerzien

Vandaag was eindelijk het weerzien met Koen, Jopie, Juan, Bernadette, Ivo, Beatrijs, Chris en deze keer ook de pianist Paul Bessemans en zijn echtgenote, die we enkel van naam kenden. Ivo had gezorgd voor een bijzonder kader in Herselt. We hebben er heel lekker gegeten en opnieuw uitstekende wijn van Ivo gedronken (hij had de toelating gekregen zijn eigen wijn te serveren). Het werd een heel aangename kennismaking met Paul en zijn vrouw M.  

Tijdens onze levendige conversaties wisselden we nieuwtjes uit, klaagden we over onze ouderdomskwaaltjes en haalden we herinneringen op. Opvallend vaak klonk daarbij de vraag "Leeft die vriend of die vriendin nog?"

Opnieuw deelde Ivo geschenken uit toen we afscheid namen van elkaar. Ieder kreeg een paar flessen wijn en een van zijn boeken. En voor de zoveelste keer zei hij dat het misschien wel de laatste keer was dat we elkaar ontmoetten!  

Plannen versus niet plannen

Vandaag een paar telefoontjes gekregen in verband met onze nakende reünie met Koen, Jopie, Ivo, Beatrijs, Juan en Bernadette (en deze keer nog twee andere mensen die Roger en ik slechts van naam kennen). Het heeft heel wat planning gevraagd maar deze keer is de "grote dag" nabij!

Heel binnenkort wordt schoonzus L. 80 jaar. Al weken vraag ik aan Roger of hij, zijn zussen of zijn broer voor die dag iets hebben gepland en ik krijg steevast als antwoord dat hij het niet weet, dat we wel zullen zien. Al vind ik dat gebrek aan planning altijd eigenaardig, ik hield veiligheidshalve die dag toch maar vrij. 

En kijk: vandaag kreeg Roger een telefoontje van zijn jongste zus met de vraag of hij op die bepaalde dag nog vrij is, want ze organiseert inderdaad iets voor de 80 jaar van L. ! Roger was duidelijk opgelucht toen bleek dat ik die dag al had vrijgehouden voor hem.

Zal het eindelijk lukken elkaar weer te zien?

Verjaardagen vergeet ik vrij gemakkelijk maar vriendin Bernadette onthoudt ze. Zij herinnerde me eraan dat Ivo Hermans gisteren verjaarde, we stuurden hem verjaardagswensen en vroegen ons nog eens af wanneer we eindelijk zouden kunnen afspreken, Bernadette, Juan, Ivo, Beatrijs, Koen, Jopie, Roger en ik. 

Terwijl wij vandaag in het BASS waren, stelde Ivo ons per mail een restaurant voor dat voor ieder van ons centraal ligt - we wonen immers allemaal vrij ver van elkaar.

Als we nu nog een datum vinden die voor elk van ons past, zal het misschien eindelijk lukken elkaar weer te zien!

Nog steeds te druk

Het leven gaat zijn gewone gang, achterbuurjongen L. belt af en toe, ik zoek verder gegevens op over die edellieden, we maken verder schoon, een kamer per dag, en Roger is nu het poortgebouw aan het opruimen, wat echt geen sinecure is met alles wat hij daar heeft opgestapeld! 😅

Maar ik wilde het niet zozeer over het huishouden hebben! Onze afspraak met Juan, Bernadette, Koen, Jopie en Ivo wordt inderdaad weer uitgesteld: Juan zal die dag pas terug thuis zijn en moet het nog heel rustig aan doen. 

Dezelfde dag waren we uitgenodigd bij de ouders van Debby. Normaal had ik die uitnodiging dus niet kunnen aannemen, maar nu dus wel.

En dan vernemen we dat ook diezelfde dag Jan Gerits zijn Limburgse monografie over Hubert Creten én Ina Stabergh haar hertaling van "De zot" voorstellen. Waarop we zijn uitgenodigd. Maar waar we dus niet kunnen naartoe gaan (vroeger zouden we misschien van het een naar het ander gereden zijn, maar dat doe ik Roger niet meer aan). 

Het blijft te druk!

Misverstand

Na onze brunch vond ik een mail van Edith Oeyen met als bijlage een bestand "Oostland november-december 2023". Ik begon de tekst meteen na te lezen en zei tegen Roger dat het poortgebouw onder handen nemen dan maar voor Sint-Juttemis zou zijn. Ik wilde immers niet dat hij dat in zijn eentje zou doen, want het was nog veel te koud (de sneeuw is wel gesmolten)!

Ik las dus een paar uur de teksten na, onderbroken door een paar mails en telefoontjes: Ivo Hermans, Beatrijs, Juan, Bernadette, Koen, Jopie en wij plannen toch een ontmoeting, maar in de lente, op een locatie (veel dichter bij Leuven dan Borgloon) die Ivo ons aanbeveelt en die inderdaad enig lijkt te zijn. Ivo zal van wat wijntjes kunnen genieten (hij krijgt van de uitbater een "droit de bouchon" en mag dus zijn eigen wijnkelder aanspreken). Roger en de anderen drinken toch sowieso praktisch niets als ze moeten rijden.

Daarna hernam ik mijn lectuur. Het was me al opgevallen dat ik deze keer bijzonder weinig moest verbeteren... en ik vroeg me al van in het begin af waarom dit nummer "Oostland november-december 2023" heet en niet gewoon "december 2023". Ik herlas de mail. Daar stond helemaal niet dat ik dat nummer moest nalezen, wel dat het een "digitaal nummer" is dat we kregen toegezonden.  Ik had al die uren dus voor niets gewerkt (al heb ik toch nog enkele foutjes gevonden, maar ja, het was toch te laat)! Ik vraag me wel af waarom ik dat extra nummer "november-december 2023" niet ter nalezing kreeg toegestuurd! O ja, en dat betekent ook dat ik het eigenlijke nummer van december 2023 nog ter nalezing moet krijgen! En de volgende dagen worden al zo druk!

En dat artikel van Jan Gerits kwam ik niet tegen in dat digitaal nummer (maar ik weet dat hij niet graag heeft dat zijn schrijfsels digitaal worden verspreid).

Toeval

Roger en ik besloten al heel snel alle "toevalligheden" in ons leven te noteren. Eerst deed ik dat in een apart schriftje maar al heel snel integreerde ik het gewoon in mijn dagboeken (die jullie hier dus niet te lezen krijgen hé😀). 

Vandaag gebeurden er echter twee eigenaardige zaken die ik wel wil vertellen.

Je moet weten dat in onze "bibliotheek" enkel fictieboeken op de planken staan. Ik heb destijds de andere boeken, die ook niet direct thuishoren in onze werkkamer, per soort in dozen gedaan, in de hoop dat Roger me ooit zou helpen een plek ervoor te vinden. Roger stapelde de (voor mij veel te zware) dozen op en... hij deed er verder niets mee, zodat ik niet meer aan die boeken geraakte (ik kon zelfs niet één doos optillen). 

Omdat ik al een poosje met Bernadette over en weer mail over taal en dialecten, wilde ik graag "Het einde van de standaardtaal" van Joop Van der Horst opnieuw lezen. Helaas, ik wist dat het boek in een van die onbereikbare dozen zat. 

Vandaag moest ik iets halen uit de bibliotheek... en ik merk dat, na onze recente opruim- en schoonmaakbeurt, Roger weer één doos vol boeken niet terug op de stapel heeft gezet maar op tafel heeft laten staan. Typisch voor Roger natuurlijk maar het toeval wil wel dat net in die doos het boek steekt dat ik zo graag wilde herlezen! 

In onze jongste mails hadden Bernadette en ik het vaak over het feest voor onze verjaardag in 2022, bij Ivo Hermans. En we waren overeengekomen binnenkort Ivo, Beatrijs, Koen en Jopie op restaurant (in deze buurt) uit te nodigen. Bernadette zou contact opnemen met Koen De Cauter en als hij akkoord ging, zouden we enkele data voorstellen aan Ivo.  Bernadette kreeg echter ook te maken met een overlijden in haar familie en had dus nog geen contact gehad met Koen.

En dan, deze avond, kregen wij "toevallig" een telefoontje van Ivo (die, net zoals wij, praktisch nooit telefoneert). "Zomaar", maar eigenlijk omdat hij al zo lang niets meer hoorde van ons, Koen, Jopie of Juan, "excuseerde" hij zich. Uiteraard werd er lang bijgepraat en ik vertelde hem dus toch al over onze restaurantplannen. 

Hoewel Ivo eerst heel enthousiast leek, zullen uiteindelijk onze plannen niet kunnen doorgaan: "voor Beatrijs (uit Gent) is het hier veel te ver", schreef Ivo me later in een mail, en zelfs hij aarzelt, want "bij een restaurantbezoek hoort de nodige goede wijn" en daarna nog zo ver terug moeten rijden?

Jef Oris

Jan Gerits tekst over Jef Oris is aangekomen. Ik heb praktisch de hele avond besteed aan het herlezen ervan en het was inderdaad heel interessante lectuur! Dat wordt weer een boeiende Limburgse monografie. 

Terwijl ik het typoscript las, vroeg ik me wel af of iemand van buiten deze streek al over Jef Oris heeft gehoord (net zoals ik me soms afvraag of Guy Missotten, hoewel van deze streek afkomstig, hier even bekend is als in Leuven). Ik herinnerde me dat toen we hier in 2019 Koen, Maj, Charlie, Bernadette en Juan op bezoek hadden, Maj en Charlie bleken Koen helemaal niet te kennen, terwijl ik er van uitging dat, vermits ze Juan Masondo kenden, ze Koen ook wel zouden kennen. "Wereldberoemdheid" is vaak zo plaatselijk! 

Verjaardagen vieren bij Ivo

Vandaag mochten Koen, Bernadette (echtgenote van Juan) en ik onze verjaardag vieren bij Ivo Hermans van de "Koerier van Navarra". Uiteraard waren Jopie, Roger, Juan, Ivo en zijn vriendin Beatrijs ook van de partij! Wat een heerlijk feest was dat! Ongelooflijk lekker eten: sarmas (opgerolde koolbladeren met erin rijst, kruiden en rozijnen) en citroensaus, "arroz de verdura" (een soort plantaardige paella), kaas en appeltaart. Daarbij de lekkerste wijnen (Ivo is een kenner!), zeer interessante conversaties, prachtige achtergrondmuziek en daarna livemuziek door Juan (die eindelijk nog eens gitaar speelde), Koen en Jopie, herinneringen aan vroeger en aan Dirk Lambrechts zaliger (door wie we elkaar leerden kennen) uiteraard. Dat alles in een heel mooi en inspirerend kader (ik zou er wel niet graag schoonmaken: nog meer snuisterijen dan hier).

Alsof dat nog niet voldoende verwennerij was, kregen we bij het afscheid nog wijn cadeau van Ivo, een fles vlierjenever van Bernadette en een plantje van Jopie!

Verjaardagsfeest bij Ivo Hermans?

Onlangs kregen Bernadette, Koen (via Jopie, want Koen heeft geen e-mail) en ik een uitnodiging van Ivo Hermans om dit jaar wel onze verjaardag te vieren bij hem (wat we vorig jaar al wilden doen maar wat niet gelukt was). 

Vandaag een nieuwe mail: Ivo heeft Koen kunnen bereiken en, als ik het goed begrijp, zal hij een datum in november (we verjaren respectievelijk op 22 en 23/11) voorstellen. We gaan dan wel niet "op restaurant", want Ivo zal gratis voor ons - en onze partners, dus ook Juan en Roger - koken. Wat een prettig en lekker vooruitzicht!  

Afspreken?

 

Onlangs had ik met Koen De Cauter aan telefoon afgesproken dat we nog dit jaar zouden samenkomen, hij, Juan en Bernadette Masondo, Jopie Jonkers en wij. Koen nam contact op met Ivo Hermans die nu een restaurant uitbaat in de buurt van Leuven (we zochten een plek die voor ieder van ons niet te ver is en waar Koen en Jopie eventueel muziek kunnen maken - Juan speelt geen gitaar meer wegens gezondheidsproblemen). De vroegere Koerier van Navarra in Leuven zou ideaal zijn geweest, maar die bestaat niet meer.

In die nieuwe gelegenheid is het onmogelijk, belde Koen me vandaag, wegens "een uitleg van Ivo waarvan hij niet veel had begrepen". Koen stelde dan een gelegenheid in Oud Heverlee voor, waarvan hij de uitbater kent maar waarvan hij geen telefoonnummer heeft. Ik heb dat telefoonnummer opgezocht (Koen heeft geen internetverbinding) en Koen gevraagd zelf een afspraak te maken, vermits hij die plek kent en ik niet. Liefst, zoals we al eerder hadden afgesproken, na eind oktober... en toen kwam Koen met het idee om iets te regelen voor onze verjaardagen (van hem, Bernadette en mij), dus rond 22 november. Als hij dat geregeld krijgt, het zou wel heel "plezant" zijn (Koen wordt 71 op 22 november, ik diezelfde dag 72 en Bernadette 76 op 23 november).

Telefoontjes

Weer enkele uren aan telefoon doorgebracht vandaag. Achtereenvolgens een oproep van de schoonmoeder van dochterlief, van Koen De Cauter en van straatgenote V. De twee eersten hadden van mijn ongelukje gehoord (van familie of van Bernadette en Juan Masondo) en wilden weten hoe het met mij ging. We beloofden elkaar af te spreken zodra het beter gaat met mij. De derde vertelde ik zelf over mijn valpartij. Zij vertelde dan weer over alle keren dat ze zelf gevallen is (ten gevolge van haar serieuze reuma): dat belooft!

Nany voelde zich weer iets minder goed (omdat ze geen bezoek kreeg?) en Rogers oudste zus, die ook belde, vroeg wanneer we nog eens afspraken. Dat zal nog een poosje duren, tenzij Roger haar in zijn eentje wil bezoeken.  

Voor de rest was het een rustige dag met niet veel meer dan lectuur... en zuurkool op het menu 's avonds, zo herfstachtig is het!

'Ik zit gitaar te spelen onder een boom in mijn tuin'

Vandaag een telefoontje van Koen De Cauter gekregen. Ik vroeg hem hoe het ging. 'Er valt niet veel te vertellen, er gebeurt immers niets', zei hij. 'Ik zit meestal gitaar te spelen onder een boom in mijn tuin.'
Tja, optredens heeft hij uiteraard niet in deze periode. En met een computer kan Koen niet om.
Roger en ik vroegen ons deze avond nog af hoe mensen zoals Koen en onze vriend Karel (en mijn Matadi-vriendin Sabine) het doen zonder pc! Wij zitten er uren voor (achter?), te lezen, reportages en documentaires te bekijken, enzoverder.
Gelukkig leest Koen wel heel veel.
Uiteraard zullen we nog eens afspreken als deze miserie achter de rug is, beloofde ik graag.
Met hoeveel afspraken moet ik nu al rekening houden? Ik ben de tel kwijt!

Daarna Nany aan telefoon. Ze hadden in het rusthuis vandaag iedereen, die in mei verjaart, gevierd en ze had daar enorm van genoten. Tja, Nany en feesten, dat gaat heel goed samen! Ik vertelde haar dat ik contact had opgenomen met haar nicht G. uit Hoksem en dat we hadden bedacht dat, zodra we Nany weer mogen bezoeken, Roger en ik G. even kunnen oppikken onderweg zodat ze mee kan rijden naar het rusthuis. Dat vond Nany een uitstekend idee!

We volgden al een tiental dagen een Franstalige serie: "La trêve". Het was boeiend, een beetje ingewikkeld maar we keken elke avond wel uit naar het vervolg. Vandaag was de laatste aflevering en we zijn ontgoocheld. We hebben het gevoel al die dagen gedurende een uur onze tijd te hebben verloren!

Over onder andere abortus en euthanasie

Vandaag maakten we onze dagelijkse wandeling in Sint-Truiden. We gingen er ook de Standaard binnen en het viel me op hoeveel mensen daar wel rondliepen: wordt er zoveel gelezen?

Op de Grote Markt waren de terrassen vol ondanks de weer vrij koude temperatuur. Je zit er wel beschut tegen de wind maar toch... ik zag er geen enkel verwarmingselement!

Voor de rest heb ik vandaag, buiten enkele huishoudtaken, mijn tijd vooral besteed aan die tekst  voor de werkgroep WO I-II (die nu eindelijk is opgestuurd naar Michel M., weliswaar met nog enkele vragen) en veel gelezen.

Hier las ik iets heel interessants over euthanasie en abortus. Een interview met Willem Lemmens, hoogleraar filosofie en ethiek. Hij zegt in het interview zaken die ik ook al vaak heb bedacht... alleen kon ik ze weer niet zo goed verwoorden. Het interview is nogal lang en ik vermoed dat de meeste van mijn vrienden niet de moeite zullen doen om het te lezen; dus kopieer ik hier een paar uittreksels waar ik zeker mee akkoord ga (ik hoop dat ik dat mag doen, maar ik herhaal dus: ik heb ze hier gehaald).

"Maar waar de motivering bij de oorspronkelijke abortuswet die was van ‘toelaten van het minste kwaad’, is het nu precies een soort symbool van morele vooruitgang en zelfbeschikking geworden. Zelfs de wet moet zich daaraan aanpassen! (...)

Ik vind het eigenlijk triestig dat sommige feministen dat als een teken van morele vooruitgang zien. Ik denk dat men zo riskeert belangrijke morele houdingen en intuïties te doden: en ook al zijn deze intuïties vaak religieus begrepen en gesymboliseerd, ze hebben volgens mij een universele, menselijke dimensie. Ook een ongelovige vrouw die zwanger is ervaart haar zwangerschap als een geschenk, een mysterie. Er moet werkelijk een radicale mindshift  plaatsvinden om beginnend leven louter en alleen als een ‘klompje cellen’ te zien. Ik wil niet in een maatschappij leven waar de gevoelens van ontzag en verwondering voor het nieuwe leven zo worden gebanaliseerd en ik ben er zeker van dat vele vrouwen, en mannen, die gevoelens ook essentieel vinden. (...)

De vraag of het promoten van de ‘zelfgekozen dood’ ook geen sociale druk creëert op net de sociaal en economisch zwaksten wordt op soms lichtzinnige wijze over het hoofd gezien. Ook hier zien we weer dat moraal altijd een collectief gegeven is. Stel dat mijn kinderen later de zorg voor mij moeten betalen, ben ik dan niet een lastpost geworden die beter verdwijnt? En waarom zouden we ons nog inspannen een hele zorgcultuur uit te bouwen rond personen met dementie, als er – mits wat medewerking en sensibilisering van ons allen – bij beginnende dementie nog kan worden ingegrepen, zodat het leven op tijd kan worden afgebroken? (...)

Je creëert met de sacralisering van het zelfgekozen levenseinde in feite een uiteenrafeling van fundamentele verbanden. Kortom, vooraleer we wetten in het leven roepen die het voltooide leven als moreel zinnebeeld naar voor schuiven, moeten we eerst eens goed nagaan wat de gevolgen zijn van zo’n drastische wijzigingen in de collectieve moraal. Wat betekent dat trouwens, een ‘voltooid leven’? Misschien is elk menselijk leven wel intrinsiek ‘onvoltooid’, zoals de laatste symfonie van Schubert. Dat is misschien een gedachte die ons nadenken over het levenseinde vandaag kan verrijken."

Deze avond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze vertelde uiteraard uitgebreid over haar leven in het rusthuis maar zei ook dat ze haar "euthanasiedocument" moest laten vernieuwen. Zoals zoveel andere mensen van haar en onze leeftijd, lijkt ze dus te denken dat op voorhand denken aan euthanasie een plicht is geworden. Gelukkig bedoelt zij met dat "euthanasiedocument" eigenlijk slechts een negatieve wilsverklaring. 

Ik herinner me ook dat we in de lente van vorig jaar een boeiende discussie over die zaken hadden met Charlie, Maj, Bernadette, Juan en Koen en dat alleen Koen, Roger en ik nog inzagen dat bepaalde wettelijk toegelaten ingrepen eigenlijk zorgen dat je iemand doodt! 

Zodra je een zaak of handeling anders benoemt, lijken mensen zich immers de vroegere definitie, de eigenlijke inhoud of draagwijdte van die zaak of handeling niet te herinneren! En , zoals Lemmens zegt, de "intuïtie" die ze vroeger hadden, te verliezen (ik noem die "intuïtie" ons "geweten").

Niet veel te vertellen...

... over deze dag, dacht ik daarstraks.

Ik was dus van plan niet te "bloggen". Ik heb vandaag inderdaad mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken (wassen, opruimen, een klein beetje schoonmaken, ...). Ons avondmaal bestond weer uit kliekjes (ik had een rest tomatensoep en een rest groentesoep bij elkaar gedaan, daar peterselie, look en kurkuma aan toegevoegd, en na de soep rauwe witlof met mayonaise en nog een kliekje stoofvlees geserveerd).

Een doodgewone dag dus.

O ja, ik belde ook even met mijn moeder Nany die zich blijkbaar niet zo goed voelde vandaag. Ze had pijn in haar linkerarm en dacht dat het van haar hart kwam. Er was een dokter aan te pas gekomen en die vertelde haar dat het ging over een gewrichtsontsteking in haar schouder. Wat haar geruststelde en aan telefoon begon ze trouwens weer heel veel te vertellen over een feest waar ze vorig weekend naartoe was gegaan.
Eigenlijk vroeg ik me op dat moment af hoe iemand van bijna 89 jaar staat tegenover ons onvermijdelijke einde.
Maar ik kreeg dus niet de kans daar een vraag over te stellen, zo druk was Nany weer aan het vertellen!

Onlangs zei iemand (wie?) me dat "bezig" zijn (en dus vooral ook "feesten" wat Nany betreft) helpt om "niet te hoeven nadenken".
Dat deed me meteen denken aan wat vriend Karel vaak zegt: dat al die "bezigheden" een gevolg zijn van onze "horror vacui" (en hetzelfde heb ik deze avond gelezen in het boek "Flarden" van Koen).

Ik kreeg daarentegen vandaag ook een telefoontje van straatgenote V (81 jaar sinds november, als ik me niet vergis en ook een "schorpioen"). Die heel graag nadenkt en zich heel veel zorgen maakt over de toekomst van haar kleinkinderen en daar vrij lang over praatte. Ze wilde ook afspreken... en ik heb moeten passen voor deze week. Misschien volgende week?

Ook contact gehad met Wiemla, de moeder van Debby. Ook over wanneer we zouden kunnen afspreken. Ook daarop heb ik moeten antwoorden dat ik het echt nog niet kan zeggen.
Januari zit in elk geval al vol, ook met min of meer routineuze medische afspraken.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, besef ik voor de zoveelste keer dat zelfs een "doodgewone" dag een overvloed aan schatten biedt!

Maar... wat ik eigenlijk wilde noteren: deze avond heeft Roger eindelijk de mail van vriend (en achterneef van Roger) Guy Missotten beantwoord. De mail van Guy was een maand geleden aangekomen!

Ik heb het al gezegd: Roger is geen briefschrijver (en ook geen mailschrijver) maar... als hij eindelijk een mail/brief beantwoordt, neemt hij daar heel veel tijd voor én schrijft hij heel veel interessants (in dit geval over hun gezamenlijk verleden in Borgloon en omstreken).

"Flarden" eindelijk (bijna) uitgelezen

Terwijl de kindjes hier waren, zat ik zelden aan mijn pc. Ofwel wilde ik ze (discreet) in het oog houden, ofwel had Eva mijn pc "ingepalmd" voor een filmpje terwijl haar broer en zus naar iets anders keken op het televisiescherm in de bibliotheek.

Buiten het opruimen, afwassen (dat viel eigenaardig genoeg goed mee), koken, en andere lichte karweitjes, heb ik ook weinig gedaan in het huishouden (ik zal dat moeten inhalen volgende week: er wacht onder andere een enorme berg was!) maar des te meer gelezen.

Tijdschriften vooral, terwijl ik bijvoorbeeld in de relax zat, Elena en Matthias hun dorp bouwden en Eva naar "Nijntje" keek op mijn pc, gezeten tegenover haar opa die aan zijn pc zat. Maar ook Koen De Cauters "Flarden" eindelijk bijna uitgelezen.

Ik had het boek immers even terzijde gelegd, niet omdat ik het niet goed vond, integendeel: ik wilde dat ik zo kon schrijven! Wel omdat hij het vaak over muziek, zijn leven dus, heeft, in bewoordingen die ik niet altijd begrijp. Muziek is voor mij iets waar ik enorm kan van genieten (of net niet) maar ik heb muziek nooit ervaren als levensnoodzakelijk, wat voor Koen wel het geval is.

Het boek is ook heel persoonlijk, zo persoonlijk dat ik zelfs dit weekend, hoewel ik soms echt tijd genoeg kreeg om verder te lezen, het boek even dichtdeed... om na te denken over wat Koen bedoelt.

Hij schrijft er zijn heel intieme dromen in neer, zijn angsten, zijn vriendschappen, hij heeft het over zijn eerste en "enige" liefde, zijn vrouw Lucie - ze zijn ondertussen gescheiden, dat lees ik (maar ik wist het) duidelijk in zijn boek... maar ik vraag me af of een lezer die Koen niet kent, het begrijpt als hij het boek leest.

De stijl is immers zo beeldend en poëtisch dat het boek vaak cryptisch overkomt, denk ik, voor "niet ingewijden". Maar het is mooi!

O ja, en Koen besteedt een (heel sentimenteel, en dit is geen kritiek, integendeel: ik wilde dat ik zo "open" kon schrijven) hoofdstuk aan het overlijden van onze gezamenlijke vriend Dirk Lambrechts (via wie ik Koen heb leren kennen). Ik begon bijna te wenen toen ik dat las (gelukkig hadden Elena en Matthias me toen net nodig om hen te helpen met hun nieuwe Legoconstructie).

Het is een prachtig boek, waarin ik Koen (die, net zoals Roger en ik geen prater is) nog veel beter heb leren kennen dan dat ik hem vermoedde te kennen!

Wat ik wel eigenaardig vond: het boek is uitgegeven bij Epo... en er staan vrij veel dt-fouten in.

Ik heb de indruk dat bij Koen de rechterhersenhelft meer actief is dan de linker, dus is het normaal dat hij niet veel aandacht besteedt aan flagrante taalfouten. Maar de uitgever (of zijn lector)?

Koen heeft het ook vaak over de dood. Hoe kan het anders als schorpioen (hij is immers precies één jaar jonger dan ik)?

Maar, hoewel hij ergens schrijft: "Zonder lijf geen geest", heb ik heel fel de indruk dat hij, net zoals ik, het gevoel heeft dat de "geest" er eerst is.
Zijn boek is immers ook heel spiritueel en ademt vaak zelfs mystiek uit.

Morgen lees ik het boek helemaal uit en daarna begin ik aan jullie geschenken, vrienden Liliane en Paul!

Te zwaar?

We stonden heel vroeg op voor ons doen. De mannen van de Kringwinkel belden aan lang voor het afgesproken uur... en ze namen de fauteuils niet mee! "Niet nieuw genoeg" maar ik vermoed vooral te zwaar (ze zien er echt veel minder gebruikt uit dan veel meubels die je in de Kringwinkel vindt, maar ze zijn wel niet gemakkelijk te vervoeren).

Heel vervelend, want ze staan nu ferm in de weg in de bibliotheek waar ik binnenkort een etentje wil geven voor de kinderen en kleinkinderen.

Eigen foto

Roger heeft ze meteen "gratis af te halen" op 2dehands.be geplaatst maar of ze op tijd zullen afgehaald worden? En de leefkeuken, hoewel niet echt klein, is wat krap voor ons allemaal. Plus dat ik die bibliotheek niet kan schoonmaken zoals die er nu bijligt. O ja, en Sinterklaas die de gewoonte heeft daar zijn geschenken neer te leggen! Waar kan hij die cadeau's kwijt als tegen dan de "zetels" daar nog staan?

Buiten enkele schaarse huishoudtaken (wassen, opruimen) heb ik vandaag vooral uren besteed aan een laatste keer nalezen van de jongste Limburgse Monografie, zoals gisteren beloofd aan Jan Gerits. Die is nu klaar om naar de drukker te worden gestuurd zodra Edith Oeyen klaar is met de opmaak van de tweede publicatie van de KVLS, "Oostland".

En, bij wijze van ontspanning, begon ik tussendoor in "Flarden" van Koen De Cauter te lezen. Inderdaad boeiende flarden van herinneringen, mijmeringen vol nostalgie, vaak tragisch getint, dikwijls ook nogal cryptisch. En toch wel veel dialecttoetsen. Geen wonder dat een niet-Nederlandstalige zoals Juan Masondo het boek niet gelezen kreeg.

Voor de rest heb ik rug en buik laten rusten, want morgen wordt een drukke, zware (voor mij toch en dus waarschijnlijk niet zo aangename) dag. Maar daarover vertel ik dan wel.

Storm over de Rimboe

Eigenlijk valt er niets te vertellen over deze dag en zulke dag vind ik perfect!

Beetje opgeruimd, wasmachine twee keer laten werken, beetje gekookt (weer iets in elkaar geflanst dat heel lekker bleek: zalmfilets, broccoli en gele paprika met veel look, basilicum, rozemarijn, olijfolie en weinig zout en peper laten garen in de oven op vrij lage temperatuur) en veel gelezen.

Ik ben eindelijk begonnen in het boek dat Roger voor mij had klaargelegd (Flarden van Koen is voor daarna).

Het is "Storm over de Rimboe" van Sylva De Jonghe. Herkenbaar... maar vaak heb ik ook de indruk dat ik het boek al gelezen heb (minstens diagonaal).
Dat is dan weer geen goed teken (als ik het gelezen heb en ik heb enkel flarden eruit onthouden is dat geen reclame voor het boek)!
Het boek zou in 1941 zijn uitgegeven en de taal lijkt me al zo ouderwets, ongelooflijk!

Weer geen wandeling wegens te veel regen maar ook omdat ik dacht het nog niet aan te kunnen. Roger krijgt wel echt te weinig beweging deze dagen! Hoewel, hij vervangt me nog steeds heel veel in het huishouden.

Heemkunde en lectuur

Ik ben deze middag niet met Roger meegegaan naar de vergadering van de werkgroep WO I-II. Er was immers een vertaling aangekomen.
Als ik deze avond naar de lezing van Heemkunde Groot Heers wilde gaan, moest ik wel de vertaling voorrang geven.

Deze avond, na onze zuurkool, kon ik dus wel mee gaan luisteren naar een lezing over de Rome-reis van Simon Michael Coninckx tussen 1772 en 1775. Interessante lezing die me vooral zin gaf om dat reisjournaal zelf te lezen. En weet je wat? Roger heeft zopas wat gegoogeld: je kunt het gratis downloaden.

Weer lectuur in het vooruitzicht dus. Daarbij heeft Bernadette (echtgenote van Juan Masondo) mij ook nog het boek van Koen opgestuurd. Juan had het cadeau gekregen van Koen maar kan zijn Nederlands niet lezen.
Ik krijg het boek in leen, zodat ik Juan en Bernadette kan vertellen wat er in staat. Ik heb al een beetje diagonaal gelezen. Het zijn mijmeringen, goed geschreven. Maar... Luis schrijft even goed. Dus zal de bekendheid van Koen zeker een rol hebben gespeeld in de publicatie door EPO.
O ja, en Luis schreef  fictie, ook dat nog.

Deze avond, tijdens de pauze, een zoon van dorpsgenote P. ontmoet, die ons vertelde over ons huis vroeger. Heel leuk!

O ja, en... de smartphone van Roger bleek deze ochtend helemaal geladen... en bleef geladen. Was het loos alarm gisteren?

Flarden

Weer veel regen vandaag. Een rustige dag: Hendriks kamer werd door Roger schoongemaakt... en ik bracht mijn uren vooral door met lectuur.

Ik had er al vage geruchten over opgevangen en vandaag kwam ik toevallig terecht op een interview met hem. Het blijkt waar: Koen De Cauter heeft een boek uitgegeven: "Flarden" (mooie titel!).

Toen hij vorige lente hier was samen met Juan, Bernadette, Maj en Charlie, had hij niet verteld dat hij aan het schrijven was.

Nu, ik had hem destijds ook niets verteld over mijn boeken. Toen hij het later te weten kwam en er mij over aansprak, gaf ik hem (op zijn vraag) een paar boeken cadeau... Waar hij me nooit meer iets over gezegd heeft, als hij ze al gelezen heeft. Waarschijnlijk uit beleefdheid en om me niet te kwetsen (ik loop echt niet zo hoog op met mijn zogenaamd schrijftalent, zeker niet in het Nederlands).

Koen kreeg zijn boek uitgegeven bij EPO en dat is niet min! Ik vraag me trouwens af waarom hij daar wel is in geslaagd terwijl de roman van Luis Ruiz geweigerd werd. Natuurlijk, Luis had een fictie-typoscript aangeboden en het boek van Koen is absoluut geen fictie. Plus dat Koen veel meer bekendheid geniet dan Luis. En dat enkele van onze gemeenschappelijke vrienden al bij EPO hadden gepubliceerd.

Koen neemt, dat wist ik, een heel andere houding aan tegenover dialecten dan ik. Ergens begrijp ik Vlamingen die vasthouden aan hun dialect (en soms vind ik het jammer dat ik geen enkel dialect spreek) maar nogmaals, op die manier worden ze nooit serieus genomen door de Franstaligen in dit land. Die Vlamingen gaan dan maar over op Frans met die mensen en zo verandert er niets.

Uiteraard zou ik "Flarden" willen kopen... maar dat moet ik nog even uitstellen: nog te veel kosten voor de boeg!

Roger heeft wel weinig beweging de laatste tijd... langs de andere kant, hij neemt een groot deel van het huishouden van mij over en dat geeft hem onopgemerkt wat beweging en... hij heeft vandaag appelen geplukt en kweeperen geraapt.

En nu gaan we verder kijken naar "The Exorcist". Akelige film!