Enkele dagen met Hendrik

Vorige donderdag hadden we nog een korte vergadering van de werkgroep WO I-II maar daarna vierden we even "vakantie" (thuis) met Hendrik die diezelfde avond aankwam in het station van Sint-Truiden. Debby was er weer niet bij: ze was in Nederland met haar uitgebreide familie.

Wij hebben samen gekokkereld, naar muziek geluisterd, we zijn naar de Action en Ikea gereden (waar we die lampen voor onze bibliotheek kochten), we aten een avond op het terras van de Winston, keken naar een film (een aflevering van Black Mirror die Roger jammer genoeg niet aanstond), we amuseerden ons met chat GPT, Hendrik hielp Roger in de tuin en we genoten van het mooie, veel zachtere weer. 

Vandaag echter regende het praktisch de hele dag en haalden we amper 17°C! We bleven dus binnen praten en luisteren naar muziek tot het tijd was om Hendrik naar het station van Sint-Truiden te rijden.

Onderweg naar Sint-Truiden vernamen we dat de trein niet zou rijden wegens "een incident op de sporen in Sint-Truiden". We reden dus verder naar Leuven waar Hendrik de trein van 21:15 uur haalde. 

Morgen moet ik alweer beginnen schoonmaken en beantwoord ik ook eindelijk jullie wachtende mails, vrienden!

Het regent en het waait...

... al de hele dag en het is koud. Eigenlijk een dag om binnen te blijven maar wij moesten vandaag de rest van onze boodschappen doen. Die vooral in het teken stonden van het bezoek van kinderen en kindjes binnenkort en waarvan ik (waarschijnlijk daarom) eigenlijk heel veel genoten heb (straks word ik nog een shopamateur 😀). 

De laatste jaren is het dan ook nog maar één keer per jaar dat we ze allemaal tezamen hier hebben, en dan nog maar - behalve wat Hendrik en Debby betreft - voor enkele uurtjes. De enkele feesten waarvoor ik er nog echt op sta dat we allemaal samen komen, vieren we meestal bij dochterlief. Gemakkelijk voor mij natuurlijk (en voor haar, argumenteerde ze in het begin, want dan konden de kindjes op tijd naar bed) en uiteraard voor Zeger die daar niet zo ver vandaan woont en die, denk ik, er tegen opziet om de trein naar hier te nemen. Wat schrijf ik daar? Hier komen geen treinen, en bijna geen bussen. Dat wordt dus, om ons te bezoeken (voor onze twee jongens trouwens) eerst de trein naar Sint-Truiden nemen en hopen dat wij ze daar met de auto kunnen afhalen. Een serieus minpunt voor onze gemeente!

Deze avond heb ik nog wat gelezen, nog een tiental items opgezocht maar deze keer heel weinig documentatie gevonden online, en nog naar een verfilmd verhaal van Maupassant gekeken. En ondertussen bleef het maar regenen en waaien... en werd er plotseling gebeld. Roger ging kijken en... het was een helper van Sinterklaas met een zakje snoep!  Dat vind ik dan weer een pluspunt voor onze gemeente (die daar uiteraard voor gezorgd heeft)!  

Nog een blij weerzien

Vandaag spraken we eindelijk af met Maj en Charlie, in het rusthuis van Heers. Het was, als ik me niet vergis, van augustus 2019 geleden dat we elkaar ontmoetten. Het werden een paar gezellige uren in de cafetaria van het rusthuis, met een biertje, herinneringen aan (soms ondertussen overleden) kennissen en vrienden, weer diepzinnige gesprekken en, ondanks ons zichtbaar ouder worden, toch nog enkele toekomstplannen. 

Het deed echt deugd elkaar weer te zien! En wat wonen ze daar gezellig! De eerste keer dat we iemand in dat rusthuis bezochten, viel ons al op hoe ruim de kamers daar zijn. De kamer van Maj en Charlie bleek nog groter, met een prachtig uitzicht op de groene omgeving. In de gangen zag ik, zoals in het rusthuis waar Nany verbleef, gezellige zithoekjes en de cafetaria is hier nog veel aangenamer dan bij Nany. Even dacht ik: 'Hier zou ik wel kunnen leven' maar toen besefte ik dat Hendrik en Zeger ons niet zouden kunnen bezoeken. Zonder auto is dat rusthuis immers bijna niet bereikbaar: het ligt vrij ver van het centrum van Heers en de bussen naar Heers zijn al zo schaars! 

Het wordt te gek!

Ik had alles goed uitgeplozen en op weg naar Roger liep alles gesmeerd vandaag (ik had wel koud telkens als ik even op de volgende bus wachtte). Voor mijn vertrek was buurvrouw Marie-Claire even langs geweest, die, zoals altijd, aanbood mij te komen halen aan het ziekenhuis deze avond. Ik weet echter hoe duur tegenwoordig brandstof is en, hoewel ik vermoed dat ik een van deze dagen gebruik zal moeten maken van haar aanbod, ik wilde proberen op eigen krachten terug te komen. Ik beloofde haar wel te bellen zodra ik in ons dorp van de bus stapte. 

Weer verliep de middag heel rustig. Het valt me op dat Roger veel slaapt: een gevolg van de medicijnen? Ik vroeg deze keer aan de hoofdverpleegster waarom hij zijn gebruikelijke medicijnen niet krijgt toegediend maar dat wist ze eigenlijk niet. Ze zou het vragen (hopelijk vergeet ze het niet).

Om 18 uur verliet ik Roger, goed op tijd om de bus van 18:13 in de laan tegenover het ziekenhuis te halen. Die zou me op 3 minuten naar het station brengen waar de bus naar Borgloon vertrok om 18:20 uur. Om 18:18 uur was die eerste bus echter nog niet aangekomen en ik besloot niet meer te wachten.  Opnieuw naar het station lopen had geen zin, tenzij ik de bus van 19:20 uur nam. Maar ik wist niet wanneer ik dan een aansluiting in Borgloon zou hebben (en of ik nog wel een bus zou hebben). Een vrouw die ook stond te wachten op de bus (en die me ondertussen bijna heel haar leven had verteld) stelde me voor aan haar halte in het centrum van Sint-Truiden af te stappen, en zij zou dan met mij naar de niet zo ver daar vandaan gelegen halte van de bus naar Borgloon lopen. Even was ik geneigd het voorstel te aanvaarden maar toen ze me niet kon zeggen hoe laat de bus daar zou langsrijden, heb ik toch maar bedankt. En ik liep terug naar de kamer van Roger. 

Terwijl ik me daar wat opwarmde (het was heel koud: tot -7°C !) bespraken we het probleem. Ik dacht er even aan toch naar Marie-Claire te bellen... maar die brandstofprijzen tegenwoordig hé! Uiteindelijk besloten we dat ik nog eens een taxi zou bestellen en niet meer elke dag op bezoek zou komen. Eigenlijk wordt het te gek! Waarom worden geen logies voorzien voor familieleden die ver van de patiënt wonen? 

Een taxi te pakken krijgen was geen sinecure! Ik zou er maar een hebben om 20:30 uur! 

Weer stond ik ruim op tijd te wachten in de kou... en, toen de taxi aankwam, bleek de chauffeur dezelfde te zijn als de twee voorlaatste keren. Allebei schoten we in de lach. Onderweg vertelde hij mij verder over zijn job, over zijn oude moeder van 79 jaar; hij zei dat taxibedrijven het heel druk hebben deze dagen maar wist niet aan wat dat lag. Als ik nog eens een taxi nodig heb, moet ik die goed op tijd bestellen, raadde hij mij aan. Ik zou uiteraard wel willen elke dag geld kunnen uitgeven aan een taxi, maar dat laat ons budget niet toe: ik ben nu al schromelijk aan het overdrijven!

Onderweg belde ik zoals beloofd naar Marie-Claire, die me bij aankomst stond op te wachten en me zo vriendelijk mee naar binnen begeleidde. Die buurvrouw (dat hebben we van de eerste dagen dat we hier woonden ondervonden) is ongelooflijk vriendelijk, hulpvaardig, empathisch! Nu, ik vind dat ik heel veel zo supervriendelijke mensen ontmoet sinds ik in Haspengouw woon... maar Marie-Claire spant echt de kroon!

Uiteraard belde ik naar Roger na nog een kort babbeltje met buurvrouw (en hij had zich weer zorgen gemaakt). Daarna moest ik nog een paar zaken regelen die Roger me gevraagd had en ondertussen kreeg ik onder andere een telefoontje van dochterlief. 

En toen kreeg ik weer honger. Eigenlijk had ik al half gegeten: Roger lustte weer zijn avondmaal niet (ik vind dat hij te weinig eet, ik begrijp het, want lekker is het niet maar ik denk dat hij toch een beetje meer zou moeten verorberen: het is voor hem nu niet het moment om te vasten) en ik heb daar dus de helft van opgegeten (en nee, het was noch lekker noch gezond: macaroni met enkele snippers groenten en een ondefinieerbare, smakeloze saus!). 

Ik at hier dus nog een boterham met kaas (zin om te koken had ik niet op dat uur). Morgen vraag ik aan Roger hoe hij zijn brood bakt (ons brood is immers op).

Verstrooidheid

Ik was met zoveel klusjes bezig, ik hing zo vaak aan telefoon deze ochtend dat ik ineens besefte dat ik de bus gemist had. Dan nog maar eens een taxi gebeld. Om 14:20 uur kwam ik aan in het ziekenhuis en... bleek dat het bezoekuur nu pas om 15 uur begint! 

Het werd een rustige middag. Roger maakt het vrij goed, krijgt nog steeds antibiotica en paracetamol toegediend. Het viel me wel op dat hij van zijn overige medicijnen slechts één medicament krijgt. De verpleegster kon me niet uitleggen waarom de andere (even?) zijn afgeschaft.

Tegen 18 uur nam ik afscheid van Roger. Ik wilde immers naar het station lopen om daar de bus te nemen naar Borgloon. Ik herinnerde me dat er vlak bij het ziekenhuis een bus naar het station reed (ik heb de bus trouwens voorbij zien rijden deze avond) maar de halte vond ik niet meteen en ik durfde niet te veel van mijn route af te wijken uit schrik de bus naar Borgloon te missen.

Vroeger legde ik die afstand af in een twintigtal minuten als ik me goed herinner. Nu deed ik er bijna drie kwartier over, struikelde ik een paar keer (gelukkig niet gevallen), ergerde ik me aan de ongelijke ondergrond, aan de duisternis die maakte dat ik me moeilijker kon oriënteren. En ik had het koud! Omdat ik toch nog goed op tijd aankwam, ging ik me even opwarmen in het station. 

Toen bleek dat de vorige bus een beetje vertraging had en dat ik die nog kon nemen. Terwijl ik opstapte, bedacht ik dat het beter zo was, want de bus die ik oorspronkelijk wilde nemen, was de laatste en eigenlijk is dat een beetje riskant.

In Borgloon stapte ik af en wachtte een twintigtal minuten op de bus naar Heers. Tenminste, dat dacht ik. Ik was zo verkleumd dat ik bij het opstappen heel snel mijn vervoerbewijs toonde en mij haastte om mijn handschoenen weer aan te doen en te gaan zitten.

Na een dik kwartier kreeg ik echter argwaan. Ik vroeg aan de bestuurder of hij wel Heers aandeed: nee, we waren naar Hasselt aan het rijden. Ik had de bus in de verkeerde richting genomen! 😒

Omdat de laatste bus terug al vertrokken was, nam ik aan het station van Hasselt dan maar opnieuw een taxi! Je zou wel zeggen dat het geld op mijn rug groeit!

Ik had Roger beloofd hem te bellen zodra ik thuis aankwam en dat deed ik dus om 20:40 uur. Hij had zich al zorgen gemaakt, de lieverd en had aan Hendrik, die naar hem had gebeld, gevraagd mij proberen te bereiken (eigenlijk eigenaardig: nu heeft Roger zijn gsm en hij denkt er nog niet aan mij daarmee te op te bellen). 

Ik stelde hem gerust, vertelde over mijn stommiteit, ging op zoek naar nog een paar zaken die hij miste, ik zette een wasmachine aan het werk, at een restje varkensgebraad en sla, checkte mijn mails, vond er een van dochterlief die een bericht had gekregen van buurvrouw Marie-Claire die me had proberen te bereiken en weer aanbood mij te helpen, ik vond uiteindelijk een reactie van die lieve buurvrouw op deze blog en een berichtje van haar op Instagram. Morgen bel ik haar op. Er was ook een mail van Elie M. over de volgende scansessies - ik moet hem nog beantwoorden maar kan natuurlijk nog niet zeggen wanneer wij eventueel kunnen helpen.

Daarna ben ik een hele tijd bezig geweest op de website van De Lijn. Ik denk dat ik deze keer de precieze locatie heb gevonden van die halte vlakbij het ziekenhuis, het precieze uur waarop ik daar een bus heb die aansluiting geeft op de bus Sint-Truiden-Borgloon en de precieze uren van de bus Borgloon-Heers (ik mag me wel niet van rijrichting vergissen dan!). Ook in omgekeerde richting heb ik alles uitgeplozen. Alleen in Borgloon zal het een poosje wachten zijn. 

Morgen zou het nog kouder worden: ik hoop zo dat het echt niet gaat lijken op 2010!

Afspraak in Leuven in plaats van in Sint-Truiden na brand in seinkast

Vandaag hadden we met vriend Karel afgesproken in Sint-Truiden. Deze ochtend belde hij ons echter op: of we niet naar Leuven kwamen, want na de brand in een seinkast waren er problemen met het spoorverkeer.

Wij dus naar daar. We pikten Karel op aan zijn flat, gingen samen eten in de Engelenburcht in Tildonk (weer heel lekker), genoten daarna een hele poos van de zon op het binnenterras voor we naar Café Maritime reden.

Daar bestelden we een biertje (Karel nam een ijsje) in de tuin waar enkele schapen rondliepen. Het was er zo gezellig dat we besloten volgende keer daar te komen eten (het is daar ook goedkoper dan in de Engelenburcht).

Eigen foto's

Uiteindelijk reden we naar het Arenbergkasteel waar we nog een flinke wandeling maakten in het park en de kruidentuin bezochten. Een beetje verwaarloosd maar zo interessant (Karel weet heel veel over planten).

Eigen foto's

Na nog twee consumpties (koffie, thee, water en voor mij een schotel kaas en salami die ik met de mannen deelde en die als avondmaal fungeerde) reden we Karel rond 20:30 uur naar huis. Een klein uur later waren wij terug in Haspengouw.

Een heel aangename dag (ook dankzij het mooie weer) met boeiende conversaties over literatuur, politiek en zelfs geneeskunde (Karel had een televisie-uitzending gezien waarin de gevaren van Statines werden onderstreept), veel herinneringen (onder andere aan Karels vriendin Colette en aan zijn broer Dirk - allebei zaliger) maar vrij duur voor ons beperkt pensioen. Zulke dag kunnen we ons zeker niet elke week permitteren.

Deze avond aarzelde Roger om zijn Statines te slikken. Erg hé: ik praat hem al jaren over de gevaren ervan maar naar mij luisterde hij nooit!

Het toeval wil dat ik deze avond ergens las dat omega 3-vetzuren eigenlijk Statines kunnen vervangen (en op andere plekken lees ik dat een hoog cholesterolgehalte eigenlijk helemaal geen kwaad kan, dat het gevaar ligt in de cholesterol die samen met kalk gaat proberen de gevolgen van ontstekingen in de bloedvaten te genezen). Ik ben geneigd dat van die ongevaarlijke cholesterol te geloven... maar het is inderdaad zo dat omega 3-vetzuren (in tegenstelling tot omega 6- vetzuren) ontstekingen tegengaan... en minder ontstekingen betekent ook minder cholesterol die zich gaat vastkleven aan de wanden van de bloedvaten.

Het houdt maar niet op, de "verplichtingen"!

Eerste onderhoudsbeurt voor Subaru 3 vandaag. Roger wilde terug naar een Subaru-dealer, dus reden we na onze brunch naar Tervuren. De snelwegen waren geruimd maar hier lag nog vrij veel sneeuw.

In de garage hebben we twee uur gewacht en daarna veel meer betaald dan het gemiddelde dat de vertalingen mij per maand opbrengen! Wat is een auto toch vreselijk duur! Maar ja, vanuit ons dorp is het openbaar vervoeraanbod heel schaars!

Daarna reden we rechtstreeks terug naar huis (hoewel we eerst van plan waren onze boodschappen te doen): Roger moest deze avond nog op controle bij de huisarts (alles lijkt oké, bedankt!).

Thuis liet ik de wasmachine werken, zorgde ik voor het avondmaal tegen dat Roger terug zou komen (na een pompoensoep, gerookte zalm en tomatensla: wat ik eigenlijk voorzien had voor eergisteren - wetende dat Nany dat graag eet - maar we toen niet gegeten hebben omdat Nany ons trakteerde bij "Den Teluur").

Na het avondmaal werkte ik enkele uren aan de nieuwe Limburgse monografie (ik moet nog even verder nalezen: dat is werk voor morgenavond) en daarna keken we gezellig samen naar nog een aflevering van Aspe.
Gezellig inderdaad, maar eigenlijk vinden we in de laatste afleveringen de plot niet zo goed meer... en het acteertalent van de meeste spelers ondermaats!

Gilets jaunes

Ik las zopas dit. Uiteraard heb ik het gevolgd, het nieuws over "de gele hesjes".

Ik las echter tot nu vooral Franstalige berichten daarover en eigenlijk vond ik dat ik hier al te vaak linken serveerde naar Franse sites. Plus dat het over politiek gaat en ik niet echt heel onderlegd ben op dat gebied.

Ik heb wel begrepen dat het in Frankrijk met een modaal inkomen bijna onmogelijk is fatsoenlijk te wonen in de steden wegens veel te dure huurprijzen, en dat vanuit de dorpen in de steden geraken bijna onmogelijk is zonder (veel te dure) auto (dat heb ik zelf ondervonden in 2014). Wat dus voor serieuze problemen zorgt.

Maar... hier is het niet veel beter, bedacht ik onlangs. De huizenprijzen in bijvoorbeeld Antwerpen, Brussel, Leuven zijn veel te hoog... en om van (bijvoorbeeld) hieruit in Brussel, Leuven of Antwerpen te geraken heb je echt een auto nodig of je bent uren langer onderweg dan met eigen vervoer.

Daarstraks vertelde Ludo D. ons echter dat hij als jonge man om 16:30 uur in Haspengouw moest vertrekken om met bus, tram en trein rond 23 uur op zijn avondwerk in Brussel aan te komen. Ik weet niet of je er nu ook nog zo lang over doet (in 2010 heb ik wel 4 uur gereisd van hier naar het ziekenhuis in Leuven, waar Roger lag, maar dat was tijdens een heel strenge winter én vier uur is toch iets minder dan van 16:30 tot 23 uur).

Dus, ja, hier lijkt de situatie toch iets verbeterd maar zo praktisch is het nu ook weer niet geworden!

En in Frankrijk leek het mij in 2014 dus nog veel moeilijker. Dus, ja, ik begrijp de "gilets jaunes".

Trouwens, ik vind al veel langer dat de "roverheid" gewone mensen uitbuit!

Feest en verdriet

Hendrik werd gisteren 41 jaar. Normaal gezien geef ik één  feestje voor al onze verjaardagen maar ik vond deze verjaardag een goede gelegenheid om de ouders van Debby uit te nodigen (er volgt dus nog een gemeenschappelijk feestje in november).

Hendrik en Debby kwamen vrijdag aan, vrij laat. Omdat hun wasmachine stuk is, hadden ze was bij, dus werd er gewassen, gegeten, was te drogen gehangen, en daarna lang geconverseerd in de salon.

Eigen foto

Toen ik zaterdag (vrij laat) opstond, moest ik de salon, de keuken en de badkamer nog snel in orde brengen en na onze brunch maakten we een mooie wandeling in Mettekoven. Weer was het heel warm voor de tijd van het jaar (tot 26°C).

Rond 18 uur kwamen de ouders en de broer van Debby aan. We dronken wat en maakten nog een korte wandeling door het dorp.
Tegen 20 uur voegden Zeger, zijn zus, schoonbroer en Eva zich bij ons (Elena en Matthias logeerden bij Millie en Lionel).
Rond 20:30 uur haalden Roger, schoonzoon en Hendrik bestelde gerechten af bij de chinees. Helaas, Hendrik lustte niet wat hij had besteld en lustte zogezegd ook niets van de andere gerechten. Dat was voelbaar aan zijn humeur. Voor de rest werd het een aangename kennismaking tussen onze kinderen en de familie van Debby.
Tegen 23 uur vertrokken de genodigden (Eva had ondertussen enkele uren geslapen). Alleen Debby en Hendrik bleven hier. Hendrik mokte nog even maar uiteindelijk warmde hij toch enkele kliekjes (van andere gerechten) op en het einde van de avond werd weer heel aangenaam.

Alleen gingen we weer te laat slapen en deze ochtend mistten Debby en Hendrik bijna hun trein (die gelukkig een beetje vertraging had).
In het terugkomen uit Sint-Truiden gingen Roger en ik stemmen.

We waren pas terug thuis toen ik een telefoontje kreeg van (tante) Françoise. Mijn "Nononc" zou deze avond gesedeerd worden.

In de loop van de middag maakten Roger en ik nog een lange wandeling in de groene buurt achter het station van Sint-Truiden. Het was heel mooi weer en er liepen opvallend veel mensen rond. Ikzelf was in gedachten bij Nononc. Ik heb het al vaker gezegd, voor mij was hij als een grote broer.
Na de wandeling stelde Roger voor een terrasje te doen. Ik vond dat een goed idee... al werden het uiteindelijk maar stille momenten.

Deze avond, vlak voor we aan tafel zouden gaan, weer een berichtje van Françoise: mijn "Nononc" is in slaap gedaan. We mogen dus verwachten dat hij binnenkort zal overgaan. Zo moeilijk te aanvaarden!
En zeggen dat we van plan waren hem volgende week nog eens te gaan bezoeken.

Vorige vrijdag, nog voor Debby en Hendrik aankwamen in Sint-Truiden, bracht Ingrid Lenaerts (auteur en bestuurslid van de KVLS) ons de stock van Oostland en de Limburgse monografieën. Die staat voorlopig in het poorthuis (ik had echt geen tijd om de boekjes te sorteren). Daar moet ik morgen dus tijd voor maken.

Deze middag stuurde Jan Gerits me de tekst van de nieuwe monografie van de KVLS. Hoewel ik daar oorspronkelijk pas woensdag dacht aan te werken (nalezen en opmaak) heb ik deze avond al gezorgd voor de opmaak (meer dan twee uur aan besteed). Ik had immers geen zin in lectuur en zelfs niet in een film (hoewel ik heel moe was na dit weekend).
Constant zit ik te denken aan "Nononc", aan Françoise en (jawel, nog steeds) aan mijn zus Bie.
Uiteraard heb ik wat opzoekingen verricht in verband met sedatie maar een echt antwoord op de vragen die ik me stel, vind ik niet. Ik heb onder andere gelezen dat men het overlijden onder sedatie soms vergelijkt met het overlijden onder narcose... en mijn eigen ervaringen met narcose zijn niet bepaald positief.

Quantumfysica

Ik schreef dat we veel filosofeerden met Hendrik het voorbije weekend en dat was vaak naar aanleiding van zijn uitleg over quantumfysica.

In januari 1997, toen Roger de eerste keer (voor drie weken) in het ziekenhuis belandde ten gevolge van een hartinfarct, leende Hendrik me een pocketboekje over quantumfysica. Ik had weinig tijd toen maar tijdens de busritten naar en van het ziekenhuis heb ik dat boekje gelezen. Het fascineerde me. Ik zou het graag opnieuw lezen maar noch ik noch Hendrik herinneren ons de titel of de auteur (en Hendrik heeft ook zoveel boeken!).

Dus downloadde ik dit weekend een boekje daarover, bedoeld voor het laatste jaar middelbaar onderwijs.  Dat zou ik wel aankunnen, dacht ik. Jawadde, zoals we zeggen in Vlaanderen! Ik begrijp er niets van! Mijn wetenschappelijke kennis is duidelijk ondermaats! En dat komt uiteraard door mijn Grieks-Latijnse humaniora met veel te weinig aandacht voor wetenschappen!

Snelle kroniek van een druk weekend

Donderdag voormiddag kregen we een telefoontje: we mochten Subaru 3 gaan afhalen. Daarmee werd een groot deel van de dag gevuld (twee uur rijden over en weer - maar in het terugkomen hadden we airco 👍- en nog een babbeltje met de verkoper enzovoort).

Nadat ik mijn alu gobi zo goed als klaargemaakt had, haalden we Hendrik af aan het station van Sint-Truiden. De trein had uiteraard weer vertraging... En dan was onze verstrooide professor nog zo aandachtig aan het lezen dat hij vergat af te stappen. Gelukkig heeft tegenwoordig praktisch iedereen zijn telefoon bij zich. We werden dus gewaarschuwd dat Hendrik in Alken zou afstappen.
Pas na 21 uur waren we thuis waar we de wasmachine enkele keren lieten draaien terwijl het eten verder gaarde en wij daarna buiten aten.

Eigen foto

We bleven de hele avond buiten zitten, vlak voor het poortgebouw en naast de was die te drogen hing, te filosoferen en te luisteren naar de uil in onze wei. Pas nadat we de eerste haan hoorden kraaien, gingen we slapen op de nog steeds veel te warme bovenverdieping.

Vrijdag klom de temperatuur in de schaduw op tot 37°C. En in de keuken tot 31°C. Niet te doen! We probeerden wat verkoeling te vinden in de salon maar ook daar was het veel te warm. 's Avonds had ik helemaal geen zin om te koken (we  hadden overdag wel boodschappen gedaan) en hoewel dat niet Hendrik zijn favoriete gerecht is, aten we rauwkost. Alleen... Roger wilde voor zichzelf absoluut mosselen klaarmaken en dat plus het koken van enkele eieren maakte dat het in de keuken niet meer te houden was.
Weer aten we buiten, bleven we daar tot heel laat filosoferen maar deze keer kregen we een stortbui nadat we het in de verte hadden horen donderen. We schoven onze tafel en stoelen naar het poorthuis toe en genoten van de regen en van de temperatuur die geleidelijk aan verminderde.

Zaterdag (gisteren dus) was het draaglijk. We maakten een wandeling in Kerniel en dronken daarna een biertje (wijn voor mij) in De Vallei van Colen.

Eigen foto

's Avonds maakte ik goulash klaar. Deze keer brachten we de avond door in de salon: buiten was het nog maar 17°C.

Na onze brunch brachten we vandaag Hendrik terug naar het station. Roger en ik gingen daarna nog even iets drinken in "ons" klein cafeetje in Sint-Truiden.

En daarna, net voor we aan tafel zouden gaan, kregen we het onverwachte bezoek van onze ex-schoonbroer. Een briesje maakte de 30°C in de schaduw, die de thermometer opnieuw aangaf, heel draaglijk en we zaten een uurtje bij te praten op het binnenplein.

Weekend

Vorige vrijdag gingen Roger en ik eindelijk nog eens naar een opvoering van De Reizende Reiger. Door een ongeval op de E 40 verloren we heel wat tijd, zodat ik een berichtje stuurde naar Zeger dat we iets te laat zouden aankomen.
Roger zette me af en ging een parkeerplaats zoeken. Ik merkte bij het binnengaan dat er deze keer heel weinig volk was... en dat de spelers op ons hadden gewacht. Omdat Roger zo lang wegbleef (hij vertelde me later dat hij maar geen parkeerplaats vond) zei ik tegen de presentator dat ze maar moesten beginnen. Toen Roger iets later de zaal binnenkwam, werd hij op applaus onthaald.
Weinig toeschouwers maar een even leuk optreden als telkens. We hebben weer tranen gelachen!

Foto's Roger

Om 22:24 uur zou Hendrik aankomen in het station van Leuven. De opvoering eindigde om 22 uur, Roger moest nog de auto gaan halen (die stond geparkeerd op 10 minuten lopen - aan Roger zijn stapsnelheid, niet aan de mijne! - van de zaal), mij afhalen (ik was even blijven praten met Zeger) en naar het station rijden. Ik berichtte dus Hendrik dat we waarschijnlijk iets later zouden zijn. Hij antwoordde me iets later dat de trein vertraging had (hij wist niet hoeveel, want geraakte niet op het internet). Ik checkte het dus even: al bijna 10 minuten vertraging. Uiteindelijk werden het er 28: iets na 22:52 uur kwam Hendrik het station buiten gelopen en reden we naar huis, waar we aankwamen om 23:45 uur!

Terwijl een eerste wasmachine haar werk deed, at Hendrik wat kliekjes. Zaterdagochtend om 01:30 uur konden we de eerste was te drogen hangen. Daarna volgden nog twee machines (terwijl wij converseerden): we zijn dus "heel vroeg" gaan slapen.

Zaterdagmiddag hebben Roger en Hendrik eindelijk ons oud  televisietoestel naar het containerpark gebracht. Daarna deden we boodschappen. Hendrik wilde 's avonds barbecueën en vandaag, zondag, osso bucco eten. Omdat wij geen barbecue meer hebben, kochten we een wegwerpbarbecue. Handig maar een beetje klein voor drie man.
Tijdens ons avondeten (barbecue op het terras dus) sudderde mijn osso bucco voor vandaag.

Eigen foto's

Vandaag maakten we, tussen twee regenbuien door en ondanks de relatieve kou die weergekeerd was, een wandeling in Kerniel.

Eigen foto's

We brachten na het avondeten Hendrik naar het station... en deze keer had de trein "maar" 5 minuten vertraging.

Eigen foto

Tot u spreken de hersenen van Guido Gezelle

Deze middag namen we nog eens de bus naar Hasselt om de presentatie bij te wonen van Boudewijns nieuwe boek "Tot u spreken de hersenen van Guido Gezelle". Veel volk, interessante toespraken, enkele mensen van de KVLS teruggezien en ook Honoré (die ons jaren geleden een helikoptersimulatie aanbood in Bierzet) die we al jaren niet meer hadden ontmoet. Heel gezellig dus, met als gevolg dat we pas rond 18 uur de bus terugnamen naar Heers, nadat we eerst, in een winkeltje daar vlakbij, de laatste bundel van Willy Nelissen, Ivo Konings en Herman Rohaert kochten. Het boek van Boudewijn hoefden we niet te kopen: we hadden het cadeau gekregen (omdat we het typoscript hadden nagelezen, vermoed ik).

De uitgever, Dirk Hermans

Schepen van cultuur Karolien Mondelaers

Boudewijn Knevels (foto's Roger)

We waren dus vrij laat thuis (wat oorspronkelijk niet onze bedoeling was) en voor het avondeten werd het weer improviseren (onder andere een soort maaltijdsoep gemaakt van restjes van eergisteren en kikkererwten).

Honoré woont ook in Heers en beweerde niets te hebben vernomen over "ons" boek en de tentoonstelling. Zeer eigenaardig! Dat de mensen van de KVLS het niet wisten is begrijpelijker (al hadden ze het kunnen weten als ze mijn blog volgden!😏)

Geslaagde opening van onze tentoonstelling "Kleine Heerse verhalen uit de Groote Oorlog"

Gisterenochtend legden we de laatste hand aan onze tentoonstelling.

Eigen foto's

Na de middag haalden we mijn oom Nononc en (tante) Françoise af aan het station van Waremme en na een snel en vroeg avondmaal (met een glas van de uitstekende wijn die ze bij zich hadden, en als "dessert"een blokje van de donkere chocolade die ik cadeau kreeg) vertrokken we samen naar de Herkenrodehoeve in Opheers.

Rond 19 uur begonnen de genodigden binnen te sijpelen... en besefte ik dat ik mijn smartphone was vergeten op te laden (en dat ik geen lader bij me had). Van foto's maken kwam dus niets maar straks serveer ik er jullie enkele die we vandaag maakten.

Het werd een heel geslaagde opening en presentatie van ons boek: toespraken, zang en  pipers die door merg en been gingen, het boek dat door een ruiter aan een soldaat werd overhandigd, overhandiging van het boek (en twee flessen wijn) door de burgemeester aan elk lid van de werkgroep, doorknippen van het lint, opening van de  tentoonstelling en receptie met heerlijke dranken en hapjes.

Heel veel (iets te veel voor mij) volk en veel kennissen ontmoet, kortom een heel aangename avond.

Eigen foto

Vandaag was een vrij korte dag. Na ons ontbijt terug naar Opheers gereden om te helpen de zaal klaar te maken voor de aankomst van wandelaars na de middag (maar we moesten bijna niets meer doen). Dan maar op ons gemak de tentoonstelling bezocht.

Foto's Roger en ikzelf (met het fototoestel van Roger)

Thuis geaperitiefd terwijl ik voor het middagmaal zorgde en al iets voor 16 uur onze gasten terug naar het station gebracht. Geen wandeling: het miezerde de hele dag en trouwens, Roger had nog pijn aan zijn voet.

O ja, Rogers nicht Jeannine (ook uitgenodigd) was er niet gisteren: ze belde me, net toen we in Opheers aankwamen, dat ze serieus ziek is.