Het dwaallicht

Veel lectuur vandaag en "Het dwaallicht" van Elsschot heb ik uit (als je de link volgt, krijg je een uitstekende analyse van de novelle, maar let op, want er wordt ook veel verklapt over de inhoud). 

Ik heb ervan genoten. Toen de vergeefse zoektocht uitmondde in een (interessante) theologische discussie, vroeg ik me wel even af hoe geloofwaardig dat is als je weet dat de personages elkaar pas hebben ontmoet. Maar dat hinderde niet echt. Ik vroeg me ook af of een uitgever vandaag nog zo'n verhaal zou publiceren zonder sommige termen te wijzigen (uit politiek correcte overwegingen). 

En weet je wat? Tijdens de zoektocht naar die geheimzinnige Maria kreeg ik zowaar heimwee naar bepaalde wijken in Antwerpen! 

Nee, ik ga geen romans meer schrijven!

Vandaag kreeg ik nog eens van iemand de vraag of ik nog ooit "creatief" zal schrijven. 

Nee dus, hoewel ik soms heel veel zin heb de scenario's, die zich in mijn hoofd afspelen terwijl ik naar mensen luister of kijk, in een verhaal te gieten. 

Soms zou ik willen dat ik nog kon schrijven zoals Elena het doet: gewoon genieten van wat je zelf verzint zonder je echt af te vragen wat er daarna met je schrijfsel gebeurt (hoewel... zij heeft het geluk dat haar mama telkens zorgt dat er een boekje van komt, wat niet mijn geval was: mijn ouders vonden die "hobby" van mij eerder tijdverlies). 

Komt daarbij dat ik echt graag schrijf maar niet graag "bekend" ben en dat is tegenwoordig een echte belemmering in de uitgeverswereld. En... daarbij komt ook nog dat ikzelf romans lezen eigenlijk verloren tijd begin te vinden!?

Mijn antwoord is dus nee, en dat legde ik blijkbaar al uit vijf jaar geleden. 

Over boeken vertalen

Bij dochterlief hadden we het vorige dinsdagavond tijdens onze hapjesmaaltijd even over slecht vertaalde boeken en ik vertelde wat ik ooit heb meegemaakt bij een uitgeverij (die nu niet meer bestaat). Ik kon me de precieze details niet meer herinneren... maar ik merkte deze avond dat één van mijn "lezers" een post van mij las waar ik het daarover had. Als niet dochterlief of Zeger die post heeft aangeklikt, dan is het weer een heel eigenaardig toeval, want ik had eergisteren helemaal niets geschreven over dat deel van onze conversaties!

Eindelijk regen na de droogte?

'Het regent hier heel fel', zei Nany aan telefoon deze middag. Hier was het nog steeds heel warm en droog. Een uurtje later echter begon de lucht te betrekken, stak er wind op en hoorde ik in de verte enkele donderslagen. Ik verwachtte een verfrissend regenuurtje. Even waande ik me terug in Soyo na een hete dag, als de regen het stof wegspoelde en alles als nieuw maakte. Helaas, het heeft nog geen halfuur geregend en de lucht was al opnieuw aan het opklaren toen we daarna nog eens naar het containerpark reden. Ik las en hoorde dat andere streken het erger te verduren hebben gehad. Wij hadden dus weer geluk - hoewel, het zou moeten regenen. 

Ik ruimde daarna onze bibliotheek-eetkamer wat op: de kindjes komen binnenkort logeren en hadden de laatste keer die ruimte nogal overhoop achtergelaten, én ik vond tot nog toe noch de tijd noch de moed om daaraan te verhelpen. Ja, ik weet het, ik moet de kindjes beter leren opruimen... maar langs de andere kant, de "rommel" bestond vooral uit een legostad waar ze verder aan wilden bouwen volgende keer dat ze hier logeren en Barbiepoppen een beetje overal, waarmee Eva een "verhaal" had verzonnen dat ze wil verderzetten. Mijn "opruimen" bestond er dus vooral in de rondslingerende legoblokjes (omdat ze nog niet gebruikt waren maar wel ergens nuttig zouden kunnen zijn) te verzamelen en de op de grond gevallen  popjes (hoorde dat bij het verhaal?) toch maar bij hun niet verongelukte vriendjes te plaatsen. En daarna de kamer een beetje te vegen. 

Daarvoor had ik al wel enkele spullen die Roger in die kamer had gedeponeerd (onverbeterlijk is hij!) weggehaald en die hadden we meegenomen naar het containerpark.

Nog steeds geen afspraak kunnen regelen voor een bezoek aan Rogers zus! 

O ja, ik kreeg vandaag van Luis Ruiz een opvallend mooie tekst gemaild die "kandidaat" is om in Oostland te verschijnen. Hij schrijft heel goed, Luis, echt jammer dat hij nergens een fatsoenlijke uitgever vindt (hij is te weinig bekend zeker?). En je moet weten: hij is een Spanjaard, dus wat mij betreft, dubbel "chapeau": hij schrijft beter Nederlands dan veel Vlamingen!

Denken aan Boudewijn Knevels

Ik vergat te zeggen dat ik het vandaag met Elena uiteraard ook had over het boek dat ze aan het schrijven is. Vorige nacht had ik immers gedroomd dat ik haar uiteindelijke (Elena is nog steeds bezig met nalezen en dat lijkt ze heel grondig te doen) typoscript naar een uitgever stuurde. 

'Waarom zouden we niet proberen?' stelde ik deze avond dus voor. Meteen bleek Elena zo enthousiast dat ik een beetje bang werd van mijn (roekeloos?) voorstel. Maar dan (en dat heb ik niet verteld tijdens ons avondmaal) miste ik ineens onze vriend Boudewijn Knevels heel fel. Tot nu dachten Roger en ik heel veel aan hem maar dit is de eerste keer dat ik het gevoel heb dat alleen hij mij kon raad geven (en om te beginnen: ook het typoscript van Elena nalezen, want één "lector" is niet voldoende). Helaas, Boudewijn is hier niet meer!

Vrijheid van mening

Veel wind en regen, dus een heel rustige zondag. Roger werkte verder aan zijn cassettes en ik las. "De moedereed" heb ik nog steeds niet uit, en toch begon ik daarstraks aan een ander boek dat ik in onze bibliotheek ontdekte: "U wordt bestolen" van Jeff Hoeyberghs.  Lijkt heel interessant, en eigenaardig toeval weer (ik wist echt niet dat we dat boek hadden).

Ook gekeken naar een persmededeling van geschorste zorgverstrekkers in Frankrijk. Ik ga er geen link naar plaatsen, want het duurt 2 uur, je hoort een aantal keren ongeveer hetzelfde verhaal en dezelfde klachten van verplegers en artsen en, hoewel het vreselijk is wat daar verteld wordt, het geheel komt nogal repetitief over.

Ik viel ook toevallig op een interview met de Franse radiopresentator André Bercoff. Ik luister geregeld naar die man maar wist niet dat hij al 82 jaar is! Hij is ook schrijver, journalist, was een poosje uitgever, is in Libanon geboren uit Spaanse en Russische ouders maar voelt zich echt een Fransman. 

Een heel interessant interview met een heel intelligente man die het heeft over de vrijheid van mening, talen, de evolutie van journalistiek, politiek, geneeskunde en literatuur en hun huidige interactie die niet steeds even fraai is. Voor het tweede deel van het interview word je weer naar een ander kanaal doorverwezen uit schrik voor censuur (dat deel gaat vooral over de huidige crisis).  

Schrijven

Ik heb deze avond nog uren gelezen in "De rode kamer" van Nicci French. Zoals steeds bij die auteurs vind ik het boek, ondanks sommige in hun boeken steeds weerkerende hinderende details, heel goed geschreven (en vertaald), het verhaal boeiend en, hoewel het over moorden gaat, tegelijk levensecht en alledaags. 

En... weer vroeg ik me af waarom ik niet meer schrijf (ik bedoel romans) terwijl er in mijn hoofd toch nog zoveel verhalen blijven spoken. Uiteraard weet ik nog dat ik die beslissing heb genomen omdat ik plotseling inzag dat, als je bij een kleine uitgeverij uitgeeft, je sowieso verplicht wordt je werk zelf aan te prijzen bij je vrienden die daarna niet anders durven dan een exemplaar van jouw schrijfsel te kopen (misschien gaat het er ook zo aan toe bij grote uitgeverijen, maar daar kan ik niet over oordelen). Ik vind het trouwens heel eigenaardig van mezelf dat ik daar niet echt van bewust was toen ik die enkele boeken uitgaf, sorry, vrienden! 

Ik ging met de tijd natuurlijk ook steeds meer beseffen dat mijn Nederlands niet rijk genoeg is, hoezeer ik ook mijn best heb gedaan me die taal eigen te maken. In het Frans schrijven gaat me nog steeds vlotter af, maar ja, ik maak nu eenmaal deel uit van een Vlaamse gemeenschap, niet meer van de "francofonie"! 

En toch, wat deed ik dat graag, die enkele romans schrijven! Er was niet alleen het verhaal verzinnen, de tekst herschrijven en telkens proberen te verfijnen, er kwam ook boeiend zoekwerk aan te pas. En... ik kon sommige ideeën of theorieën, die ikzelf had bedacht, door een personage laten verkondigen. 

Dat kan niet in deze blog, en daarom trouwens is dit niet echt een dagboek, hoewel ik probeer het erop te doen lijken. Heel veel (niet alles, soms waag ik het erop) van wat ik (be)denk maar waarvan ik weet dat het niet "volgens de gangbare regels" is en dat het te veel commentaar zou opleveren, komt alleen in mijn echte dagboek terecht. 

En toch... nee, ik zal geen romans meer schrijven!

Over onder andere "Zoals de zee een zandkasteel"

Het was een doodgewone maar nog steeds prachtige herfstdag vandaag. 

Telefoontje naar Nany. Ze kent het resultaat van de Covid-19test: zij is niet besmet, enkele van haar medebewoners wel en sommigen zijn er zelfs erg aan toe. 

Wandelingetje in Borgloon, al bijna even leeg als Sint-Truiden gisteren. In dat mooie stadje is het veel klimmen en dalen en mijn heupgewrichten deden meer pijn dan gisteren. 

En... per toeval gevallen op een chatbericht van een mij onbekende studente. Ze stuurde me dat bericht via de Facebookpagina van vriendin  Martine Delcol. Ach nee, ik druk me natuurlijk verkeerd uit: Martine stuurde me het bericht van die studente door via een chatbericht. 

Die studente bereidt een (proef?) les voor over Congo en kwam via de website "Congo 1960" van Martine en haar echtgenoot terecht op een verwijzing naar mijn allereerste boek "Zoals de zee een zandkasteel" (als ik me goed herinner gepubliceerd in 1994). Ze dacht dat het boek haar dienstig kon zijn. Helaas, ik heb er zelf nog maar twee exemplaren van en de uitgeverij bestaat niet meer. Gelukkig had ik nog een pdf-bestand ervan en dat heb ik gemaild naar die studente (die zo verstandig was mij haar e-mailadres te bezorgen).

Ik hoop dat ze er iets zal aan hebben! Ikzelf begon wat te lezen daarin en... eigenlijk vind ik het nog steeds een heel mooi verhaal! Ik bedacht toen dat, als Elena, Matthias en Eva eindelijk opnieuw mogen komen logeren, ik hun dat verhaal misschien in deeltjes kan voorlezen voor het slapengaan? Maar ja, ik weet het, misschien hebben zij er niets aan: het is zo moeilijk een eigen verhaal te beoordelen!

Vandaag ook op mijn pc-scherm even gekeken naar de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen (in de veronderstelling dat de kindjes daar ook naar aan het kijken waren). Uiteraard minder magisch dan vorige Covid-19 vrije jaren maar ik hoop dat, als ze keken, ze er toch van hebben genoten. Deze avond wilde ik eerst even bellen daarover maar ik bedacht me: het is zaterdag, waarschijnlijk zaten ze gezellig onder elkaar te aperitieven en dan zou ik daar ineens tussenkomen gewoon om te vragen of de kindjes wel naar die aankomst van de Sint hebben gekeken. Ik belde dus niet (wat niet betekent dat ik niet elke dag aan jullie denk, hé, kindjes!).

Dankzij Hendrik...

... is het weer in orde! Gisterenavond en deze avond heeft hij ons telkens twee uur aan een stuk instructies gegeven en nu kunnen uiteindelijk én Roger én ik weer op het internet.

Ik drukte me iets verkeerd uit gisteren. Blijkbaar hebben we altijd internet gehad... maar onze pc's geraakten niet meer online. Dat merkten we rond 16 uur. We belden naar Telenet waar men ons vriendelijk probeerde te helpen en uiteindelijk zei dat onze router waarschijnlijk stuk was, omdat er niets mankeerde aan de modem. 's Avonds (vrij laat) belden we naar Hendrik die al gauw dezelfde mening was toegedaan... maar die aan Roger uitlegde hoe hij kon zorgen dat tenminste één van ons beiden weer op het internet zou geraken (wat Roger vandaag met succes deed).

Het eigenaardige is, dat voor dat telefoontje met Hendrik, we zelf hadden opgemerkt dat we nog online konden met onze smartphone, via wifi. Voor mij was dat een probleem omdat de verbinding om de paar minuten wegviel maar Roger kon overal gemakkelijk online. Uiteindelijk ondervonden we dat als ik op Roger zijn plaats in de werkkamer ging zitten, mijn verbinding stabiel bleef, dus wisselden we van plaats (Rogers gsm geraakte immers overal online).

En dan kwam dat telefoontje met Hendrik, waarna wij gingen slapen.

Vandaag, nog voor we onze boodschappen deden, heeft Roger de instructies van Hendrik uitgevoerd, en jawel hoor: hij kon online via zijn pc. Uiteindelijk heeft hij gezorgd dat ik op die manier online zou kunnen, vermits hij geen probleem had om met zijn smartphone te surfen.

Deze avond hebben Roger en Hendrik nog heel lang gebeld... ik weet niet wat ze precies hebben uitgelegd/gedaan, maar na veel kabels te hebben gemanipuleerd, schermen die af en toe uitvielen, gemopper en gelach, heel veel gymnastiek voor Roger... bleken we weer allebei online te kunnen via onze pc! Heel fel bedankt, jongen!

Toen ik gisteren nog niet doorhad dat mijn gsm wel online geraakte op Rogers plek, besloot ik een bepaald boek opnieuw ter hand te nemen. Ik denk dat ik er nog over gesproken heb... en weer ga ik noch de titel noch de auteur (die we persoonlijk kennen) noemen. 

De eerste keer dat ik het boek probeerde te lezen, heb ik het opgegeven na ongeveer 40 bladzijden. Niet omdat het zo saai was, wel omdat ik op praktisch elke bladzijde een fout tegenkwam. Soms flagrante fouten, meestal meer subtiele. En toch, dat wist ik, had Boudewijn het typoscript nagelezen en (vermoedde ik toch) had iemand van de uitgeverij hetzelfde gedaan.

'Ach,' zei Roger me gisteren, 'je bent waarschijnlijk veel te streng, probeer over die fouten heen te lezen!'

Wat ik probeerde... tot ik (ik denk rond bladzijde 50) las: "Baadt het niet, dan schaadt het niet" (en het ging echt niet over een bad nemen). 

Ach kom, ik las toch nog even voort maar ergerde me op de volgende bladzijde dan weer aan de aansprekingen "u" en "jij" in dezelfde zin en gericht aan dezelfde persoon. Plotseling was ik het echt beu! 

Ik beweer niet dat ik zonder fouten schrijf, integendeel! Maar zoveel moeite gedaan hebben om me Nederlands eigen te maken om daarna te moeten vaststellen dat mensen die zichzelf "schrijver" noemen zoveel fouten schrijven (en ook dat - kleine - uitgeverijen daar blijkbaar geen probleem van maken) maakt me boos! 

Gelukkig kon ik vlak daarna, net zoals op reis, weer online via mijn smartphone, weliswaar gezeten op de bureaustoel van Roger!

Dagdromen

Elena dagdroomt vaak (Matthias ook soms, heb ik al opgemerkt, maar hij spreekt er niet over, Elena wel).

Dagdromen deed ik (al) ook toen ik kind was... maar ik werd er telkens voor berispt. Dagdromen was immers uit de boze! Al die berispingen hebben het mij echter niet afgeleerd: ik dagdroom nog steeds heel veel.

Daarstraks, op het verjaardagsfeest, had ik daar een gesprek over met de moeder van schoonzoon. Ook zij vond dagdromen verkeerd.

Als je echter vraagt wat er verkeerd aan is, kan (en kon ook vroeger) niemand je een bevredigend antwoord geven. Er is (en was) alleen sprake van "je tijd beter te besteden" of "bezig blijven".

Ik blijf er echter van overtuigd dat dagdromen heel gezond is! Je denkt even niet aan de dagelijkse beslommeringen en vertrekt, op de vleugels van die dromen, naar jouw persoonlijke, innerlijke fantasiewereld. En... je krijgt soms inspiratie, tenminste als niemand je abrupt uit die dagdroom haalt!

Dat herinnert me iets dat deze middag gebeurde en dat ik nog niet vertelde. Toen we bij dochterlief en schoonzoon aankwamen, nadat we onze geschenken hadden gegeven aan de kindjes, toonde Elena me een verhaal dat ze aan het schrijven is (op de pc van haar mama).

Ze had (tijdens een van haar dagdromen) inspiratie gekregen en het (nog niet volledige) verhaal dat ik las, was goed (en goed geschreven)! Ik merkte ook op dat ze, naast die getypte tekst, al tekeningen had gemaakt over het vervolg van het verhaal... en ze vertrouwde me toe dat ze eigenlijk heel graag zou hebben dat haar verhaal in boekvorm zou worden gegoten.

Uiteraard is haar verhaal nog niet goed genoeg om een uitgever uit te dagen... maar ik kreeg een ander idee.
Roger doet immers aan boekbinden en kan bijgevolg een boekje maken. Mits wat opmaken van haar schrijfsel, daar enkele van haar tekeningen aan toe te voegen,  kunnen we  er een boekje van maken dat ze kan offreren aan haar grootouders en vriendjes!

Ik heb dat meisje aangemoedigd verder te dagdromen en te schrijven (hadden ze dat bij mij vroeger ook maar gedaan)!

"Flarden" eindelijk (bijna) uitgelezen

Terwijl de kindjes hier waren, zat ik zelden aan mijn pc. Ofwel wilde ik ze (discreet) in het oog houden, ofwel had Eva mijn pc "ingepalmd" voor een filmpje terwijl haar broer en zus naar iets anders keken op het televisiescherm in de bibliotheek.

Buiten het opruimen, afwassen (dat viel eigenaardig genoeg goed mee), koken, en andere lichte karweitjes, heb ik ook weinig gedaan in het huishouden (ik zal dat moeten inhalen volgende week: er wacht onder andere een enorme berg was!) maar des te meer gelezen.

Tijdschriften vooral, terwijl ik bijvoorbeeld in de relax zat, Elena en Matthias hun dorp bouwden en Eva naar "Nijntje" keek op mijn pc, gezeten tegenover haar opa die aan zijn pc zat. Maar ook Koen De Cauters "Flarden" eindelijk bijna uitgelezen.

Ik had het boek immers even terzijde gelegd, niet omdat ik het niet goed vond, integendeel: ik wilde dat ik zo kon schrijven! Wel omdat hij het vaak over muziek, zijn leven dus, heeft, in bewoordingen die ik niet altijd begrijp. Muziek is voor mij iets waar ik enorm kan van genieten (of net niet) maar ik heb muziek nooit ervaren als levensnoodzakelijk, wat voor Koen wel het geval is.

Het boek is ook heel persoonlijk, zo persoonlijk dat ik zelfs dit weekend, hoewel ik soms echt tijd genoeg kreeg om verder te lezen, het boek even dichtdeed... om na te denken over wat Koen bedoelt.

Hij schrijft er zijn heel intieme dromen in neer, zijn angsten, zijn vriendschappen, hij heeft het over zijn eerste en "enige" liefde, zijn vrouw Lucie - ze zijn ondertussen gescheiden, dat lees ik (maar ik wist het) duidelijk in zijn boek... maar ik vraag me af of een lezer die Koen niet kent, het begrijpt als hij het boek leest.

De stijl is immers zo beeldend en poëtisch dat het boek vaak cryptisch overkomt, denk ik, voor "niet ingewijden". Maar het is mooi!

O ja, en Koen besteedt een (heel sentimenteel, en dit is geen kritiek, integendeel: ik wilde dat ik zo "open" kon schrijven) hoofdstuk aan het overlijden van onze gezamenlijke vriend Dirk Lambrechts (via wie ik Koen heb leren kennen). Ik begon bijna te wenen toen ik dat las (gelukkig hadden Elena en Matthias me toen net nodig om hen te helpen met hun nieuwe Legoconstructie).

Het is een prachtig boek, waarin ik Koen (die, net zoals Roger en ik geen prater is) nog veel beter heb leren kennen dan dat ik hem vermoedde te kennen!

Wat ik wel eigenaardig vond: het boek is uitgegeven bij Epo... en er staan vrij veel dt-fouten in.

Ik heb de indruk dat bij Koen de rechterhersenhelft meer actief is dan de linker, dus is het normaal dat hij niet veel aandacht besteedt aan flagrante taalfouten. Maar de uitgever (of zijn lector)?

Koen heeft het ook vaak over de dood. Hoe kan het anders als schorpioen (hij is immers precies één jaar jonger dan ik)?

Maar, hoewel hij ergens schrijft: "Zonder lijf geen geest", heb ik heel fel de indruk dat hij, net zoals ik, het gevoel heeft dat de "geest" er eerst is.
Zijn boek is immers ook heel spiritueel en ademt vaak zelfs mystiek uit.

Morgen lees ik het boek helemaal uit en daarna begin ik aan jullie geschenken, vrienden Liliane en Paul!

Heemkunde en lectuur

Ik ben deze middag niet met Roger meegegaan naar de vergadering van de werkgroep WO I-II. Er was immers een vertaling aangekomen.
Als ik deze avond naar de lezing van Heemkunde Groot Heers wilde gaan, moest ik wel de vertaling voorrang geven.

Deze avond, na onze zuurkool, kon ik dus wel mee gaan luisteren naar een lezing over de Rome-reis van Simon Michael Coninckx tussen 1772 en 1775. Interessante lezing die me vooral zin gaf om dat reisjournaal zelf te lezen. En weet je wat? Roger heeft zopas wat gegoogeld: je kunt het gratis downloaden.

Weer lectuur in het vooruitzicht dus. Daarbij heeft Bernadette (echtgenote van Juan Masondo) mij ook nog het boek van Koen opgestuurd. Juan had het cadeau gekregen van Koen maar kan zijn Nederlands niet lezen.
Ik krijg het boek in leen, zodat ik Juan en Bernadette kan vertellen wat er in staat. Ik heb al een beetje diagonaal gelezen. Het zijn mijmeringen, goed geschreven. Maar... Luis schrijft even goed. Dus zal de bekendheid van Koen zeker een rol hebben gespeeld in de publicatie door EPO.
O ja, en Luis schreef  fictie, ook dat nog.

Deze avond, tijdens de pauze, een zoon van dorpsgenote P. ontmoet, die ons vertelde over ons huis vroeger. Heel leuk!

O ja, en... de smartphone van Roger bleek deze ochtend helemaal geladen... en bleef geladen. Was het loos alarm gisteren?

Flarden

Weer veel regen vandaag. Een rustige dag: Hendriks kamer werd door Roger schoongemaakt... en ik bracht mijn uren vooral door met lectuur.

Ik had er al vage geruchten over opgevangen en vandaag kwam ik toevallig terecht op een interview met hem. Het blijkt waar: Koen De Cauter heeft een boek uitgegeven: "Flarden" (mooie titel!).

Toen hij vorige lente hier was samen met Juan, Bernadette, Maj en Charlie, had hij niet verteld dat hij aan het schrijven was.

Nu, ik had hem destijds ook niets verteld over mijn boeken. Toen hij het later te weten kwam en er mij over aansprak, gaf ik hem (op zijn vraag) een paar boeken cadeau... Waar hij me nooit meer iets over gezegd heeft, als hij ze al gelezen heeft. Waarschijnlijk uit beleefdheid en om me niet te kwetsen (ik loop echt niet zo hoog op met mijn zogenaamd schrijftalent, zeker niet in het Nederlands).

Koen kreeg zijn boek uitgegeven bij EPO en dat is niet min! Ik vraag me trouwens af waarom hij daar wel is in geslaagd terwijl de roman van Luis Ruiz geweigerd werd. Natuurlijk, Luis had een fictie-typoscript aangeboden en het boek van Koen is absoluut geen fictie. Plus dat Koen veel meer bekendheid geniet dan Luis. En dat enkele van onze gemeenschappelijke vrienden al bij EPO hadden gepubliceerd.

Koen neemt, dat wist ik, een heel andere houding aan tegenover dialecten dan ik. Ergens begrijp ik Vlamingen die vasthouden aan hun dialect (en soms vind ik het jammer dat ik geen enkel dialect spreek) maar nogmaals, op die manier worden ze nooit serieus genomen door de Franstaligen in dit land. Die Vlamingen gaan dan maar over op Frans met die mensen en zo verandert er niets.

Uiteraard zou ik "Flarden" willen kopen... maar dat moet ik nog even uitstellen: nog te veel kosten voor de boeg!

Roger heeft wel weinig beweging de laatste tijd... langs de andere kant, hij neemt een groot deel van het huishouden van mij over en dat geeft hem onopgemerkt wat beweging en... hij heeft vandaag appelen geplukt en kweeperen geraapt.

En nu gaan we verder kijken naar "The Exorcist". Akelige film!

Evolutie en "analfabetisme"

Uiteraard vertel ik hier niet alles over mijn leven maar ik probeer wel, ik geef het toe, de indruk te wekken dat ik hier mijn dagboek reproduceer. Niet dus, integendeel.

In feite was deze blog eerst een manier om aan alle vrienden en familieleden, die ik van het bestaan van de blog op de hoogte bracht (dat zijn ze niet allemaal), onze nieuwtjes te vertellen zodat ik niet ettelijke keren hetzelfde moest herhalen.

Nog iets later besefte ik dat ik hier meer kwijt kon dan gewoon familienieuwtjes en vond ik er een uitweg voor mijn frustraties, onder andere over het (niet meer willen) publiceren bij kleine uitgeverijen.

Dit alles om te zeggen dat ik in mijn echte dagboek (ik schrijf altijd eerst hier en daarna kopieer ik dat in mijn dagboek en voeg er aan toe wat niet voor iedereen bedoeld is) iets had toegevoegd aan vorige post dat misschien iedere oudere kan interesseren.

Ik had Nany aan telefoon. Die klaagde over het feit dat tegenwoordig alles via de computer moet gaan en dat zij daar niets van kent.

Ik zei haar dat veel mensen die zelfs ouder zijn dan zij (ik denk hier onder andere aan onze vrienden Roger Beeckman en André, allebei ouder dan 90 jaar) wel hebben leren omgaan met informatica. En, dat toen ik haar de kans gaf er zelf in te stappen, ze die kans heeft geweigerd en me mijn cadeau heeft teruggegeven.
Ze reageerde weer: 'Het was te ingewikkeld voor mij!'
Waarop ik zei: 'Herinner je, vroeger wilde je geen gsm! Je vond dat echt overbodig maar... je kreeg er ooit een cadeau en heel snel kon je niet meer zonder. Je verwijt zelfs mensen dat ze hun gsm niet bij zich hebben als je ze wilt bereiken!'.
'Ja maar,' antwoordde Nany, 'een computer is toch nog moeilijker! En...wat met al die mensen die hun job verliezen én met al die oude mensen zoals ik die niet weten hoe ze bijvoorbeeld moeten een overschrijving doen met de computer?'

Ze heeft natuurlijk gelijk (al heb ik haar weer proberen uit te leggen dat voor haar het probleem is dat ze had geweigerd op tijd de evolutie te volgen, wat ze moeilijk vond toe te geven).

Ik zei haar trouwens: 'Waarom heb je nooit computerlessen willen volgen?' (ik weet dat die in haar woonplaats werden gegeven).
'Omdat ik in andere zaken was geïnteresseerd', was haar antwoord.
'Ja maar, je moest toch doorhebben dat het op die manier zou evolueren?', probeerde ik nog.

Maar nee, blijkbaar helemaal niet! En Nany stelt zich dus heel veel vragen over de evolutie: wie zal er nog werk vinden in de toekomst?

Ik heb haar maar niet verteld dat ik vrees voor mijn eigen job!

Ik vrees immers echt dat vertalers binnenkort nog heel weinig werk zullen hebben. Voor mezelf vind ik het niet heel erg, gezien mijn  leeftijd, voor jongere vertalers wel.
Maar tegelijk sta ik vol bewondering voor de steeds betere automatische vertalingen!
Dat is de evolutie immers!

Maar mijn oude moeder Nany behoort blijkbaar wel tot de nieuwe analfabeten, jammer genoeg!

Ach, als het even snel blijft evolueren, ik misschien ook op haar leeftijd!

De Premier

Ik keek nog naar een "Father Brown" samen met Roger deze avond. Roger herinnerde zich dat we de boeken ook hebben (ik wist het niet). Hij zocht ze en blijkbaar hebben we alle verhalen, soms zelfs dubbel. Als ik er ooit de tijd voor vind, lees ik ze.

Daarna heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt (wat ben ik blij dat ik dat dagboek al die jaren heb bijgehouden: niet alleen herinneren die bladzijden me aan hoe ik me voelde als meisje van bijna 17 jaar, maar ik krijg ook prachtige herinneringen te lezen aan Marraine en Nononc).
Jammer dat ik als kind in Congo nog geen dagboek kon bijhouden. Ik heb wel, zodra ik als kind kon schrijven, sommige zaken genoteerd en voor de rest geprobeerd zoveel mogelijk te onthouden, en dat allemaal verwerkt in mijn eerste roman (Zoals de zee een zandkasteel) die jammer genoeg uitverkocht is (en de uitgeverij bestaat niet meer).

Na een poosje typen had ik echter zin in wat anders (ik word immers te nostalgisch van die dagboeken). Ik herinnerde me dat Hendrik me de film "De premier" had aangeraden... en begon ernaar te kijken op mijn pc-scherm (ik wist immers dat Roger geen zin had om nog naar een film te kijken).

Na ongeveer 20 minuten tot en met suspense vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was... en hij kreeg zin om mee te kijken.
Dat doen we dan maar morgen (ik vind het niet erg om die 20 minuten film opnieuw te zien en veel gezelliger als we samen kijken).

Spiritualiteit

Nee, het lijkt niet in orde, ons probleem met de koelkast! Dan is het maar zo en ik zal nog maar minder vaak naar de kapper gaan... (Grapje uiteraard, want ik ga bijna nooit!)

Terwijl we nog opbleven tot het opnieuw in gang zetten van het toestel, keek ik onder andere nog naar dit.
Ik heb het vroeger nog gehad over die Stephane Alix en zijn "test" maar ik weet niet meer welke titel ik aan die post gaf.

Toen ik dit interview met een aantal mediums bekeek, viel me op dat het erop neerkomt dat het rationele, cartesiaanse en het materialisme enkel aan deze kant van het leven zouden belangrijk zijn.

Eigenlijk zoals ikzelf altijd al dacht en schreef, ik denk in "In de schaduw van de moerbeiboom" (eigen schrijfsel dat waarschijnlijk nergens meer te vinden is wegens failliet van de uitgever). Ik dacht en denk dat we hier beneden die "logica" nodig hebben om te overleven... maar dat het helemaal anders is aan de "overkant".

Zus Bie en vriendin-tante Françoise, ik raad jullie aan, als jullie deze post lezen, even te klikken op de tweede link hierboven (dit dus). Het zal jullie goed doen en wat je krijgt te zien duurt niet heel lang!

Vriend Paul, ik moet je weer gelijk geven!

Vandaag mocht Roger zijn nieuwe bril halen in Sint-Truiden. We parkeerden de auto aan de rand van de stad zodat we er meteen een wandeling konden van maken... want thuis hadden we nog wat werk voor de boeg. Dat vervloekte huishouden hé... en dat minder vervloekte opruimen van boeken (hoewel, telkens als ik in Roger zijn atelier kom, zinkt de moed me in de schoenen) en voor Roger snoeisel verhakselen.

Toch besteedde ik zoals gewoonlijk een uurtje aan lectuur op papier. Ik begon aan het tweede boek dat we onlangs van Liliane en Paul kregen... en ik moet je weer gelijk geven, Paul.

Dat boek (ik ga de titel en de naam van de auteur niet verklappen) is een typisch voorbeeld van een in eigen beheer uitgegeven, slecht boek. Slecht opgebouwde zinnen, filosofische uitweidingen die de draad van het verhaal te langdurig onderbreken, en zelfs grove taalfouten! Ik denk niet dat ik verder lees!

Deze avond vernam ik van (tante) Françoise dat zij en haar zoon (mijn neef in de betekenis van "cousin" dus) onlangs Zeger hebben ontmoet in het Leuvense en dat mijn neef en Zeger van plan zijn samen iets te organiseren. Lijkt me een heel "tof" initiatief!

Over uitgeverijen onder andere

Iemand vroeg me deze avond in een mail waarom ik geen boek meer wilde uitgeven.

Ik denk dat mijn antwoord ineens kan dienen voor alle vrienden die me ooit dezelfde vraag hebben gesteld... en voor mijn "collegae schrijvers" die ooit bij een kleine uitgeverij of in eigen beheer iets uitgaven.

Volgens mij hopen die kleine uitgevers dat je jouw werk zult verkopen aan vrienden en kennissen... die meestal niet anders durven dan jouw vers verschenen boek te kopen. Of ze het daarna lezen is natuurlijk de vraag!

Als je het nieuwe boek een beetje "officieel" presenteert, kan er iets komen over te staan in een plaatselijke of provinciale krant... maar verder reik je zelden.

In feite vraagt men je zelf te leuren met jouw geschriften! Want als schrijver van het "tweede circuit" (zoals we onszelf noemen) geraak je heel zelden binnen bij grote uitgeverijen.

Onze vriend Dirk Lambrechts is het gelukt voor zijn eerste boek... maar hij bekende ons zelf dat hij goed bevriend was met iemand die veel te zeggen had in de uitgeverij... en dat hij beweringen uit zijn boek heeft moeten aanpassen aan de geest van zijn (vrij linkse) uitgever.

Boudewijn Knevels heeft op dat gebied ook heel even veel geluk gehad. Zijn twee (of drie?) wensboeken kreeg hij uitgegeven bij (als ik me niet vergis) "The House of books" maar de roman, die hij daarna schreef, moest hij weer zelf promoten via een "presentatie" en het "leuren met zijn eigen boeken".

Ik ben er vroeger in "getrapt", in het goedkeurend antwoord van kleine uitgevers. Ik dacht dat ik goed schreef (en dat was een dwaling, dat weet ik nu). Jammer genoeg ken ik "schrijvers" die op dat gebied ook dwalen en die blijven uitgeven!

Dus nee, ik geef niets meer uit... al vind ik het soms jammer van de verhalen die door mijn hoofd spelen.
Maar mensen verplichten mijn boeken te lezen (en daar komt het dus op neer bij kleine uitgevers - en misschien ook bij grotere?)  nee, daar doe ik liever niet meer aan mee!

Allemaal toeval?

We zijn nog net niet slapen... en, terwijl ik me vragen stelde over het "medium" Bruno" viel ik (toevallig?) op dit. Ik zweer dat ik er niet naar op zoek was!

Nog voor die vertaling aankwam vandaag, gingen we bier kopen. Lieve (zus van Maj Vandergeten en uitbaatster van de "bierwinkel") vroeg me of ik nog iets aan het schrijven ben (ze bedoelt natuurlijk een "papieren boek"). Ik vertelde haar dat ik ontgoocheld ben door al die kleine uitgeverijen en dus dacht dat ik nooit meer iets zou uitgeven.

Nadat ik zopas nog enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken had overgetypt, dacht ik terug aan mijn antwoord op Lieve haar vraag... en net op dat moment vind ik in mijn mailbox een publiciteit voor dit. Een Franse uitgever!
Nee, ik denk niet dat ik ga toehappen.

Zo gezellig, deze dag!

Onze oude (hij wordt 92 binnenkort en ik ken ze sinds 1964 - eigenlijk was dat laat, want hij was de collegevriend van mijn vader, maar ja, eerst zijn mijn ouders naar Congo vertrokken en nadat wij terugkwamen, vertrokken zij naar dat land) vrienden zijn pas gaan slapen.

Ze kwamen aan rond 16 uur, net toen ik me al een beetje zorgen begon te maken (ik wist hoe laat ze bij hen thuis waren vertrokken - gsm hé!). Maar ze hadden zich alleen even vergist onderweg. Ze brachten ons, naar goede gewoonte, wasté en enkele plaatselijke vleeswaren.

Uiteraard begonnen we met een vieruurtje: koffie of thee, wasté en de overschot van de heerlijke pralines die we twee weken geleden kregen van onze dochters schoonouders. En bijpraten natuurlijk: over overlijdens in onze families en vriendenkring, over de kinderen en kleinkinderen, enzovoort.

Later, bij een glas sherry (oloroso voor Chantal en ons, fino voor André), enkele olijven en kerstomaatjes, bereidden we samen het avondeten: na seldersoep met noten, gegratineerde venkel (volgens een eigen recept).

Tijdens en na het avondmaal gingen onze gesprekken over literatuur, onze recente lectuur en zelfs politiek. Zij haalden herinneringen op aan hun jeugd en toen vond ik het jammer dat ik die verhalen niet kon opnemen.

We zien elkaar maar ongeveer twee keer per jaar maar telkens is het zo gezellig, ontspannen en "sans façons" dat het lijkt of we elkaar pas de dag voordien nog hebben ontmoet.

Zij en wij worden wel ouder. Daar waar we in de jaren 90 van vorige eeuw op onze ontmoetingen soms tot 's ochtends bleven praten, zijn zij vandaag nu pas gaan slapen en gaan Roger en ik weldra hun voorbeeld volgen.

O ja, vlak voordat onze vrienden aankwamen, kreeg ik een mail van de vroegere uitgeverij "Free Musketeers" die later "Lecturium" heette: ze eindigen hun bedrijfsactiviteiten. Weer het einde van een tijdperk! En, vroeg ik me heel egoïstisch af, zullen de twee boeken (eentje samen met mijn zus Bie geschreven) die ik bij hen uitgaf nu nog wel ergens te verkrijgen zijn?