Sinds zijn verdwijning vond ik de hele zaak verdacht en daarom volgde ik alles wat ik erover kon lezen of horen. Een hele tijd las of hoorde je er niets meer over maar dan, plotseling...
Deze avond luisterde ik nog even naar deze uitzending waar ik veel details vernam over de stand van het onderzoek.
Roger is deze avond vrij vroeg gaan slapen voor zijn doen. Ik veronderstel erg moe na een toch beetje werkzame dag. Roger is hartpatiënt: beweging met mate is heel goed voor hem maar het viel me op dat, toen hij deze avond een Trappist haalde in het poorthuis, de plotse kou na de zachte dagtemperatuur hem echt geen deugd deed! Hij heeft duidelijk last van te grote temperatuurschommelingen.
Ik blijf nog heel even op. Ik vond in het avondjournaal het relaas over de vrijlating van de verdachten in de zaak van de kleine Emile Soleil echt niet bevredigend en zoek even of ik meer uitleg vind. Ik heb iets gevonden, denk ik!
Ik heb uiteraard op de radio gehoord over de eigenaardige - en eigenlijk tragische - wending in de zaak van het verdwenen jongetje Emile! Deze avond zocht ik online wat meer uitleg dan wat ik hier in nieuwsuitzendingen hoor of zie, en ik viel op deze interessante video. Let op, in de titel staat een serieuze spelfout: "foie" moet "foi" zijn: het is immers "la foi" (het geloof) en "le foie" (de lever)!
En jawel, we hebben ook al wat schoongemaakt vandaag! 😀
Ik keek deze avond ook nog even naar het televisieprogramma "De afspraak op vrijdag" en hoorde voor de zoveelste keer kritiek op de uitlatingen van de paus over "een democratisch gestemde wet" (ik weet niet of het de precieze bewoordingen zijn), namelijk over "abortus".
Ik heb (ik denk toen ik keek naar het relaas van zijn bezoek) gehoord wat de paus precies zei, op het vliegtuig tijdens zijn terugreis, en ik herinner me dat ik meteen dacht: "Oei, daar gaat kritiek op komen... maar hij kan, als overtuigde christen, echt niets anders zeggen".
Nu stel ik me dus de vraag: mag je je eigen mening (de mijne ligt immers in dezelfde lijn als die van de paus) nog verkondigen als die niet overeenkomt met wat een wet zegt?
... sinds zondagavond. Dat werd weer (nadat Hendrik een paar zaken geregeld had op onze pc's) een paar dagen gezellig samen koken en eten (gazpacho, koeskoes, alu gobi), naar oude familiefilmpjes kijken en herinneringen ophalen, 's avonds tot heel laat filosoferen bij een glas bier of wijn en, maar dit enkel voor hen, wandelen in en rond Borgloon en Kerniel. En uiteraard genieten van het weer dat heel mooi bleef (de beloofde regen hebben we zelfs niet gekregen). Wel vonden we het jammer dat we niet op ons (nog steeds te volle) terras konden zitten 's avonds.
Tijdens een van hun wandelingen, keek ik naar een interview met Karl Zéro (die erin geslaagd is Dutroux te interviewen). Je wordt er boos van (want het is duidelijk dat Dutroux, hoe monsterachtig ook, slechts een "leverancier" was terwijl men de mensen heeft wijsgemaakt dat hij een eenzame pervert is).
Vandaag reden we nog naar de prachtige Voerstreek waar Debby en Hendrik nog even zouden wandelen. Aan ons is dat jammer genoeg niet meer besteed.
Ik heb het boek uit. Schandalig eigenlijk hoeveel zaken niet verder mochten onderzocht worden!
Vandaag heb ik daar echter niet verder over nagedacht: we hadden immers afgesproken met vriend Karel. Weer reden we samen van zijn flat in Leuven naar "De Brug" in Herent waar we zoals steeds uitstekend aten, bijpraatten en alle wereldproblemen oplosten 😀. Het was prachtig weer (ik vermoed ongeveer 26°C) en eerst was Karel van plan de middag te eindigen in de tuin van "Café Maritime". Zelf zag ik daar een beetje tegenop vanwege de steile trappen naar die tuin. Na ons dessert (een ijsje voor onze vriend, koffie of thee voor Roger en mij) voelde Karel zich echter wat moe en zag hij af van zijn plannen. Hij werd liever naar huis gereden. Tja, we zijn dan ook oude mensen geworden hé! 😀
Dat betekende voor ons een uurtje vroeger dan voorzien bij schoonzus L. aankomen. Waar we ook hadden afgesproken met Zeger. Schoonzus sliep, we maakten haar voorzichtig wakker, reden haar naar de cafetaria die echter gesloten bleek. Zeger kwam daar net aan en samen zaten we een poosje te keuvelen in de schaduw op het binnenplein van het rusthuis. Na korte tijd wilde schoonzus terug naar haar kamer: ze voelde zich te moe.
We verlieten het rusthuis dus al een uurtje na onze aankomst en spraken met Zeger af in "De Spuye". Waar Zeger op de fiets veel sneller aankwam dan wij met de auto!
Daar dronken we nog een biertje op het terras, genietend van het zomerweer. Een heel gezellig uurtje werd dat, met aangename, heel interessante conversaties. Nog eens op restaurant eten, daar had Roger echter helemaal geen zin in (ik vermoed dat hij ook vrij moe was) en dus reden we daarna meteen terug naar Haspengouw.
Wat eigenlijk niet zo verstandig bleek: we zaten midden in het spitsuur!
Gisterenavond laat vraagt Roger, die weet dat ik enkele getuigenissen heb gehoord in verband met de zaak Dutroux, me of ik weet dat we het boek "Dutroux: te veel om te geloven" van Gerolf Annemans hebben. Ik wist het niet. Roger reikte me het boek, dat op een plank achter hem stond, aan en ik begon te lezen.
Vandaag heb ik nog niet veel anders gedaan dan verder lezen: ook Annemans is er dus van overtuigd dat Dutroux geen eenzame pervert is!
Die getuigenis van Xavier Magnée was heel interessant! Ook hij stelt zich nog veel vragen over het niet verder zetten van het onderzoek, ook hij is ervan overtuigd dat er een pedofiel netwerk met heel de zaak gemoeid was, hij heeft het ook over de talrijke eigenaardige overlijdens en zelfmoorden ten tijde van het onderzoek. Weer vroeg ik me af of de volledige waarheid ooit aan het licht zal komen.
Nadat we tijdens ons ontbijt hoorden over de mislukte aanslag op Trump werd het voor ons nog een vrij drukke dag op "communicatiegebied".
Ik kreeg een mail van Eva die ik prompt beantwoordde (ik moet haar nog wel de beloofde "papieren brief" schrijven), mailde even met Hendrik die waarschijnlijk binnenkort samen met Debby op bezoek komt en sprak een datum af met Jo Corstjens en Jan Gerits. Ze hebben immers (als ik goed begrepen heb van hun gemeente) opslagruimte gekregen voor de Limburgse monografieën en zouden de tientallen archiefdozen die hier staan binnenkort komen ophalen. Roger sprak ook voor heel binnenkort af met vriend Karel en die afspraak dachten we te combineren met een bezoekje aan schoonzus L.
Heel wat plannen dus voor de volgende dagen!
Gisteren was het boodschappendag en onderweg wilde ik mijn brief naar Elena posten (in ons dorp is er geen postbus meer). We reden deze keer echter niet via het postkantoor van Heers naar Sint-Truiden. De eerstvolgende postbus reed Roger voorbij voor ik ze merkte en verder onderweg naar ons doel kwamen we er geen meer tegen. Daarom maakten we, na onze boodschappen, een omweg via het postkantoor van Heers om daar eindelijk mijn brief naar Elena te posten. Zonder auto had ik die brief gewoon niet op de post kunnen doen!
Vandaag, na enkele eenvoudige huishoudtaken, een bezoekje van buurjongen L. (met verse eieren vanwege zijn grootouders) en een paar uur verder archiveren van die overlijdensberichten, viel ik op een heel interessant gesprek met Karl Zéro die Dutroux heeft kunnen interviewen. Ik vraag me echt af of het onderzoek (😀!) ooit heropend zal worden!
Barnérias is de regisseur van "Les survivantes".
Weer heel toevallig (?) kreeg ik deze avond laat een kort interview met hem voorgesteld door YouTube. Hij vertelt onder andere dat zijn film heel waarschijnlijk niet via de mainstream media zal (of mag?) aangeprezen worden en dat hij vooral wilde slachtoffers van gruwelijke kindermishandeling eindelijk vrij laten getuigen (hij zegt erbij dat hij oorspronkelijk contact had met meer dan 50 vrouwen maar dat slechts een achttal het aandurfden om openlijk te getuigen).
Zou zijn film toch eindelijk zoden aan de dijk kunnen brengen?
Toevallig (?) kreeg ik vandaag een mail van Crèvecoeur, verwijzend naar een video die hij pas had opgenomen.
Hij vertelt er over een film die een paar dagen geleden in Nanterre werd voorgesteld: "Les survivantes" (het is weer allemaal in het Frans maar tegenwoordig zijn een paar klikken genoeg om te vertalen). Jean-Jacques Crèvecoeur vertelt in die video onder andere over zijn onderhoud met de vrouwen die in de film getuigen over hun vroegere ervaringen in pedocriminele netwerken (de "survivantes" of "overlevenden" dus). En dat lijkt allemaal heel fel op wat de "getuigen x" in de zaak Dutroux vertelden!
Ik werd er echt niet goed van (ik vermoedde al lang dat Dutroux slechts een van de "leveranciers" was maar ik vrees, in tegenstelling tot Crèvecoeur, steeds meer dat de volledige waarheid nooit aan het licht zal komen - omdat er te belangrijke mensen bij betrokken zijn).
Dan maar weer een beetje gespeeld om mijn zinnen te verzetten (en mij weer afgevraagd waarom ik in dat soort spelletjes zo stuntelig ben terwijl Matthias onlangs gezwind van het ene niveau naar het andere oversprong)! 😒
Buiten het beantwoorden van lieve telefoontjes, mailtjes of virtuele kaartjes van familieleden en vrienden, probeer ik Roger elke dag een klein beetje te helpen in het huishouden. Hoewel, veel stelt mijn bijdrage niet voor: wasgoed sorteren of plooien, groenten schillen en snijden maar vooral richtlijnen geven. Ik merk wel dat ik het huishoudwerk voor hem probeer te beperken tot het allernoodzakelijkste... en dat dat oké is!
Vandaag stelde YouTube me als "ontspanning" opnieuw een interessante documentaire voor over de zaak Dutroux. Dat werden onder andere onaangename herinneringen aan een tijd waarin we als ouders bang waren voor onze adolescente dochters als ze alleen op stap waren. En weer kreeg ik de indruk dat de zaak niet grondig genoeg werd onderzocht.
Je zou toch echt zeggen dat YouTube gedachten kan lezen!
Die zaak Dutroux liet me maar niet los. Deze middag, na het aangenaam kwartiertje met AM, toen ik aan mijn pc ging zitten, stelde YouTube me spontaan (ik heb er dus helemaal niet naar gezocht) een documentaire van Zambla in twee delen voor: deel 1 en deel 2 (deze keer in het Nederlands). Heel interessant maar gewoon gruwelijk! Onder andere de rijkswachter over wie ik het gisteren had, komt aan het woord. En weer vraag je je af waarom die piste niet verder werd onderzocht!
AM vertelde me vandaag dat onze huisarts (die ook de hare is) in juli op pensioen gaat. Heel jammer, vind ik dat, want ik vermoed dat een jongere arts minder "persoonsgericht" zal zijn dan hij.
Het boek, waar ik het gisteren over had, blijft me intrigeren (ik stel me al heel lang de vraag waarom in de zaak Dutroux de piste van een pedofiel netwerk niet werd gevolgd). Ik zocht en vond een interview met de rijkswachter die het boek schreef (met de hulp van een auteur) én een gesprek met Philippe Geluck, die een voorwoord schreef voor het boek. Allemaal vrij angstaanjagend!
En, bedacht ik terwijl ik een vriendelijk mailtje van Elena beantwoordde, ze hebben gelijk: het gaat niet enkel over wat er toen is gebeurd maar ook over de veiligheid van onze kinderen in de toekomst!
Ik had een poosje geleden video's gezien over "gefoefel" in de zaak Dutroux en het intrigeerde me. Het toeval (?) wil dat ik deze avond viel op deze getuigenis van een rijkswachter die destijds van het onderzoek werd gehaald en die, met de hulp van een auteur, een boek heeft geschreven over de onregelmatigheden in dat onderzoek.
Ik weet het, ik zou geen boeken meer kopen... maar weer heb ik veel zin om een uitzondering te maken voor dit boek!
Ik herinner me dat we ooit onze familiezieke bezochten samen met nicht Jeannine zaliger. In het terug naar huis rijden, zei Jeannine me toen: 'Dit is toch echt een geval waarin de patiënt beter op voorhand euthanasie had gevraagd voor als ze in zulke situatie zou belanden'. Uiteraard ging ik absoluut niet akkoord met Jeannine: voor mij betekent euthanasie immers nog steeds "doden".
Ik blijk echter een van de weinigen te zijn die nog zo redeneert; ik herinner me bijvoorbeeld dat een vriendin me ooit de mond snoerde door te beweren dat euthanasie niet "doodt" maar "bevrijdt".
In Frankrijk "staan ze nog niet zo ver als hier": daar is euthanasie (voorlopig) nog verboden. Deze avond, na een rustige zaterdag, keek ik onder andere naar een reportage over de stand van zaken voor een eventuele euthanasiewet in Frankrijk en ik merk (ondanks de titel die zegt "sterven is niet doden") dat de meeste dokters niet happig zijn op euthanasie omdat ze de daad nog vereenzelvigen met "iemand doden" maar dat ze wel vinden dat er niet voldoende palliatieve zorgen worden voorzien in Frankrijk.
Voor de boodschappen, na de boodschappen, tijdens het huishoudwerk ging het op de radio over niets anders dan de oorlog Israël-Hamas en de aanslag van gisterenavond in Brussel. Op de duur deden we de radio uit. Ik lees in mails van vrienden dat zij zelfs niet meer naar het "nieuws" willen luisteren, en dat is, weet ik, niet omdat het ze niet interesseert maar omdat ze te empathisch zijn. Je wilt immers niet meer "zelf voelen" wat al die vermoorde mensen voelden!
Tijdens een pauze beantwoord ik een paar mails en daarna hang ik wat rond op YouTube... waar ik verneem dat "Ava Medusa" deze ochtend is overleden!
En ondertussen heb ik nog steeds geen telefoontje gekregen van het nichtje van nicht Jeannine!
Na onze wekelijkse boodschappen kreeg ik vandaag nog voldoende tijd voor lectuur. We wisten dat we het boek "Brieven uit de hel" van C.S Lewis hebben, ik wilde het al een poosje lezen maar we vonden het niet meer. En toen merkte ik plotseling dat ik het boek ook op mijn pc heb staan. Dat betekent wel dat ik het niet eender waar kan lezen maar vermits Roger toch ook op zijn computer bezig was, zat ik gezellig te lezen tegenover hem. Ik vind die brieven gewoon geniaal!
Ineens zei Roger me dat hij pas naar een debat over euthanasie (in Frankrijk) tussen auteur Houellebecq en filosoof Enthoven heeft geluisterd. Ik luisterde ook en het viel me op dat Houellebecq ongeveer hetzelfde probleem heeft als ik: als euthanasie betekent "sterven met de hulp van een arts", houdt dat in dat die arts de patiënt ter dood moet brengen. Ik moest terugdenken aan mijn boeiende discussies met onze vriend André zaliger (waarbij André de rol van Enthoven in dit debat voor zich nam).
Het zijn heel rustige dagen. Buiten het huishouden (slechts enkele taken, waardoor waarschijnlijk het al zo snel veel beter gaat met mijn lumbago, zoals bijvoorbeeld het bakken van heerlijk vers speltbrood), vooral rust en lectuur.
Uiteraard hebben we ook met afschuw het geval van de moord op de kleine Dean gevolgd.
Ik heb verder gelezen in het boek van Ivo Hermans, "De moedereed". Hij schrijft heel goed. Het verhaal blijft boeiend, de erudiete uiteenzettingen over magnetisme, mystiek en religie, geschiedenis en flamenco zijn heel interessant, de prachtige en poëtische natuurbeschrijvingen, de definitie van begrippen als "duende" en "sacai" betoverend maar ik blijf het ene niet voldoende geïntegreerd vinden in het andere zodat ik telkens een pauze moet inlassen als ik overstap van een "lange uitleg" naar het "verhaal" en omgekeerd.
Gechat met Elena natuurlijk die nog steeds vlijtig verder schrijft aan haar boek, er nu tekeningen bij maakt en zich voorbereidt op een gezamenlijk verjaardagsfeestje voor haar en Matthias' vriendjes volgend weekend (Matthias wordt morgen 9 jaar).
Vrij veel mails (met onder andere mijn zus) gewisseld en telefoontjes ook (maar nog niet de tijd gevonden om iedereen te bellen die ik me had voorgenomen te bellen). Nany lijkt steeds meer de dagen te verwarren. Persoonlijk heb ik de indruk dat elke dag waarop er niet echt iets speciaals gebeurt (en een gewoon bezoekje lijkt al lang niet meer speciaal genoeg) voor haar zonder "grens" overloopt in de volgende dag.
Ook eindelijk nog eens een telefoontje van mijn nicht (in de betekenis van "cousin", "kozijn") Chantal, de dochter van de jongste en enig nog in leven zijnde broer van mijn vader. Ze vertelde me dat ze van een nicht (in de betekenis van "cousin") van haar en mijn vader het overlijden had vernomen van verre neef Louis in Neerrepen. Chantal wist niet wie Louis precies was, dacht dat hij de jongste broer van onze grootmoeder Renwa was maar ze vergist zich: hij is wel degelijk de "kozijn" van Chantals en mijn vader. Ikzelf heb hem drie keer ontmoet sinds ik in Limburg woon, telkens in Neerrepen. Ik denk niet dat het daar ooit heb over gehad: de eerste keer hebben we zomaar ergens aangebeld in Neerrepen (ik had van de nichten in Ulbeek vernomen dat ik daar een verre "kozijn" had wonen en wilde vragen of de bewoner van dat huis hem kende - ik ging er van uit dat iedereen iedereen kent in een dorp) en warempel, we bleken aan te bellen bij die Louis Renwa zelf! Eigenaardig genoeg kende ik, voor we naar Haspengouw verhuisden, niemand uit die familie van mijn vader, behalve de nichten en neven in Ulbeek. Die had ik vroeger enkele keren ontmoet ter gelegenheid van een uitvaart. Achteraf gezien heb ik op zulke uitvaarten heel waarschijnlijk ook Louis ontmoet (hij was immers van vader- én moederkant de "kozijn" van die nichten) maar daaraan had ik geen enkele herinnering!
O ja, ik ben ook naar de dokter geweest (routinebezoek): alles is oké maar hij wil niet zelf beslissen wanneer ik mag ophouden die cortisone te slikken! "Gelukkig" moet ik volgende week naar de reumatoloog en ik hoop dat hij die beslissing zal nemen (ik vind nu dat niet alleen mijn gezicht aan het opzwellen is en heb echt geen zin om te gaan shoppen voor nieuwe kleren).
Voor de rest waren het heel rustige dagen!
Ik krijg de laatste tijd steeds vaker filmpjes voorgesteld over mishandeling van dieren in slachthuizen (al vind ik, eerlijk gezegd, het slachten op zich al een mishandeling). Nee, deze keer is het geen toeval: ik stel me daar al jaren vragen over.
Roger en ik hebben jaren geleden een hele tijd praktisch geen vlees gegeten (we eten er nog steeds niet veel van). Maar de vegetarische gerechten die ik bereidde stonden ons nooit 100% aan. Vlees is immers lekker (uiteraard voor wie er van houdt, en daar hoor ik bij) en vleesvervangers benaderen nooit echt de smaak ervan. Plus: je kreeg heel snel een gebrek aan onder andere vitamine B12 en ijzer. "Kreeg", want de laatste tijd wordt daar meer rekening mee gehouden bij de bereiding van vleesvervangers.
Onlangs had ik daar een gesprek over met onze vegetarische schoondochter Debby. Praktisch voor elk gerecht dat ik aanhaalde had ze een vegetarisch "vervang"-idee... behalve voor stoofschotels. Inderdaad, ik ken zelf ook niets dat de smaak van vlees benadert dat uren in een stoofschotel heeft gesudderd!
Dus blijf ik vlees eten... met telkens toch een schuldgevoel!
