Algemene vergadering van de KVLS

Dit jaar waren we eindelijk nog eens vrij op de dag van de algemene vergadering van de KVLS.

Jeannette had gezorgd voor een zaal onder de Evangelische kerk in Waterschei. Buiten de bestuursleden en hun partner ontmoetten we er onder anderen nog eens Raymond en Joke,  Kristien (de dochter van Emmy Swerts zaliger) en Jan Gerits.

Foto's Roger

Na de koffie/thee met taart reden we naar het Euro-planetarium in Genk waar we getrakteerd werden op een boeiende film over de geschiedenis van de ruimtevaart.

Rond 18 uur werden we verwacht in restaurant 't Konijntje in Winterslag waar we ons te goed deden aan een meer dan uitstekend en copieus diner: aperitief met twee hapjes, Gandaham, rauwkost en meloen, groentesoep, varkenshaasje of forel met champignons en groenten en crème brûlée.

We zijn een literaire vereniging en dus lazen sommigen voor uit eigen werk maar gelukkig werd  er veel ruimte gelaten voor informele babbels.

Foto's Roger

Wat mij betreft, een geslaagde middag en avond dus en dat restaurant vind ik echt een aanrader!

Ik heb wel te veel geld uitgegeven. Nee, het restaurant was echt niet duur, maar buiten Jeannette hebben ook Edith en Ingrid onlangs een boek uitgegeven en uiteraard wilde ik die drie boeken kopen. Zeggen dat ik me had voorgenomen een poosje heel zuinig te zijn!:-)

En nog even deze bedenking: vorige donderdag en deze avond is me opgevallen dat de meesten van onze kennissen houden van de drukte die ik tevergeefs probeer te vermijden.

Praktisch de hele dag regen

Ik hoopte dat het vandaag een paar uur droog zou blijven zodat ik eindelijk die ruiten onder handen kon nemen en we nog eens konden wandelen. Maar nee, praktisch de hele dag regende het. Tussen twee regenbuien door (en die opklaring duurde nooit lang)  heb ik toch telkens een raam kunnen lappen. Ik kreeg die van de keuken én die van de salon gedaan. Die twee laatste heb ik er toch maar bijgenomen terwijl het heel even droog was. Ik weet wel dat ze niet lang schoon zullen blijven, maar ze waren echt te smerig. En vermits we volgende week eindelijk onze vrienden uit Deurne op visite hebben, wilde ik de ruiten weer  minstens doorschijnend.  Ja, ik overdrijf, maar amper… En je zult zien: volgens de wet van Murphy zullen tegen dat die mensen komen de gevelwerken verder aan de gang zijn met alle gevolgen van dien!

De teksten voor het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) kwamen ook binnen. Aan het nalezen ervan heb ik enkele uren besteed. Het voelde wel heel raar aan daartussen teksten van Thierry Deleu zaliger te vinden! Wel vond ik nergens in het boekje iets over zijn overlijden: dat zou er toch moeten in staan? Afijn, ik heb aan Edith gevraagd dat er nog aan toe te voegen. 

Deze avond keek ik weer naar een (deze keer heel goede) aflevering van Star Trek. Eigenlijk heeft het wel iets gezelligs zo’n “cocooning-dag”! Alleen bewegen we dan onvoldoende en voor Roger (voor iedereen trouwens) is dat niet zo gezond.

Eigenlijk zou ik eens moeten beslissen zelf foto’s te maken (maar het resultaat is telkens toch zoveel slechter dan wanneer Roger ze maakt): sinds enkele dagen vind ik de grijze lucht boven onze weide zo schilderachtig dat ik er soms minutenlang dromend sta naar te staren vanuit de keuken!

Ziekenbezoek, lectuur en Star Trek

Nadat we hadden gestofzuigd (ik zei gisteren wel dat de werken ongelooflijk weinig vuil hadden opgeleverd, maar dat betekent niet dat er helemaal geen stof werd geproduceerd), stelde ik voor nog eens op bezoek te gaan bij onze familiezieke. We zijn er lang gebleven. Haar broer was er al voor ons en kort daarop kwam haar echtgenoot er ook aan. De zieke stelde zelf voor iets te gaan drinken in de cafetaria. Daar zijn we heel lang blijven keuvelen. Ik merk vooruitgang bij haar maar het gaat heel traag. En daar is zij zich ook van bewust! Heel frustrerend allemaal, niet alleen voor haar, maar ook voor haar man die ik echt bewonder!

We waren rond 18:30 uur thuis en ik heb echt in een recordtempo een lekker en gezond etentje op tafel getoverd!

Ook nog even gebeld met onze jongens. Hendrik klaagt nog steeds over wat pijn, maar heeft eindelijk krukken die hem een beetje meer bewegingsvrijheid geven. Het telefoontje met Zeger ging dan weer over bepaalde afspraken. Ik heb ook een aantal mails beantwoord (maar niet allemaal, waarvoor ik me hier verontschuldig) en daarna nog even verder gelezen in “Het vreemde van de aarde” van Bodifée. Ik weet het, ik doe ongelooflijk lang over dat boek (maar ik heb tussendoor al wel twee romans verorberd). Ik heb het al gezegd: hoewel het boek mij ontzettend boeit, blijkt mijn wetenschappelijke bagage echt te licht om alles te begrijpen!

Ik heb de avond beëindigd met een van de ons door Hendrik geleende afleveringen van Star Trek. Ik had vroeger nooit vermoed dat ik daar zo fel zou van genieten! En hetzelfde geldt voor “Friends” waar ik geregeld met Zeger naar kijk. Eigenlijk zou een moeder reeds vroeger moeten luisteren naar de smaak van haar kinderen…

Hoewel… We kijken met Elena soms naar “Bumba”, en hoewel ik onze grote meid daar echt zie in opgaan (en het haar gun), begrijp ik de waarde ervan echt  niet! En dat ligt volgens mij niet aan het feit dat ik te volwassen ben! Of toch? 

Een typisch Bumba-voorbeeld

Een rustige zondag, een mailtje over Dirk Lambrechts zaliger en weer een bericht over het overlijden van een vroegere vriend

Terwijl het een uurtje niet regende vandaag, gingen we nog eens wandelen in de velden rond Veulen. Het was wel heel nevelig en het bleek toch nog een beetje te miezeren. En de velden waren zo kaal – behalve een pas geoogste spruitjesplantage die een heel weeë geur verspreidde.  Niemand ontmoet, niets interessants gezien, behalve een troep wilde eenden. Ik vond het begin van de wandeling echt niet opwekkend… maar gaandeweg genoot ik toch van de meer subtiele geuren en van het eindelijk weer eens goed doorstappen.

Deze avond wilde  ik uiteraard weer voor een lekker etentje zorgen… maar het viel niet echt mee. De frietjes die ik serveerde bij onze tomaat-garnaal (“tomate-crevette” zeggen ze in het Vlaams!) had ik een tijdje geleden als overschotje ingevroren zonder ze een eerste keer te frituren. Dom van mij! Noch Roger noch ik hebben onze portie “patat” – dat is dan weer “echt Nederlands” voor friet (en voor mij etymologisch onbegrijpelijk)  -  opgegeten!

Terwijl ik deze avond verder las in dat boek van Gerard Bodifée (traag, want ten eerste gaat het heel vaak over wetenschap, en ten tweede:  telkens als de auteur overstapt op zijn dichterlijk geschreven conclusies,  geeft dat bij  mij aanleiding tot mijmeren en heel veel nadenken), werkte Roger nog eens voort aan de website van de KVLS. En vroeg hij mij soms aanwijzingen. Ik ging dus ook aan mijn pc zitten en kreeg daar prompt een paar mails door.

De eerste die ik opende was van een Leuvense vriendin die vertelde dat  Jan Simoen op 59 jaar is overleden!

Toen ik de Romaanse filologie hervatte in Leuven na een paar jaar werken, was hij mijn medestudent. Heel veel contact had ik niet met hem tijdens onze studies: hij was verloofd met Linda én samen met haar echt een blokbeest. Maar aan het einde van onze studie, en zeker daarna, kreeg ik hem vaker te zien. Hij leerde immers Dirk Lambrechts kennen! Samen in het zog van Dirk lopen volstond in die tijd immers vaak om elkaar beter te leren kennen. Jan verbaasde zich er trouwens over dat hij mij op een andere manier ontmoette dan op de aulazitjes. En ik nog meer.  We hielden even contact en ik vernam nog dat zijn (eerste) vrouw Linda overleden was aan een hersentumor. Heel tragisch vond ik die historie: op de proclamatie aan het einde van onze studie bleek Linda geslaagd met de allergrootste onderscheiding. Maar ze begon te wenen toen ze dat vernam. Daar begreep ik toen niets van, maar later vertelde Jan me dat ze toen al wist dat haar einde naderde.

En nu blijkt Jan ook gestorven aan een tumor!

Jan en ik hadden elkaar uit het oog verloren, maar ik volgde zijn schrijverscarrière wel van op afstand. Alleen wist ik niet dat hij ziek was. Jammer!

Nadat ik dat slechte nieuws een beetje had verwerkt, opende ik een volgende mail, van Jopie Jonkers die ik alleen van naam ken. Oei oei (zou Elena mij nazeggen), dat ging over het uitgeven van een boek over Dirk Lambrechts, en of ik zou willen meewerken? Er werd over beslist bij Ivo Hermans, door onder andere haar (Jopie dus) en Koen De Cauter.

Uiteraard wil ik meewerken, maar hoe doe ik het om mijn herinneringen aan Dirk bescheiden en bondig te houden???

Ik heb nog niet geantwoord.

Inspiratie voor “Bye bye Belgium”?

Buiten opruimen, het poorthuis vegen, een wandeling in Borgloon, koken (wortelsoep gevolgd door de reebereiding die eigenlijk voor gisteren was bedoeld) en kijken naar een aflevering van Star Wars*, heb ik vandaag enkele uren besteed aan de KVLS (kasverslagen, facturen) en gesurft.

Ik kwam toevallig op deze blog terecht maar ik heb nergens gevonden van wie die precies is. Wel van een Waal, dat is duidelijk. Ik las er het volgende:

“J'avais la nostalgie d'un splendide coucher de soleil sur la plage d'Oostduinkerke, admiré voici quarante ans et, vu mon âge, je m'étais promis de le revoir un jour. Ce jour était arrivé ! Je gagnais, en voiture, l'appartement d'un ami où j'avais résidé souvent. II m'avait bien prévenu que la nouvelle salle de bain n'était toujours pas installée : depuis que les artisans wallons ne pouvaient plus travailler en Flandre, les installateurs flamands ne savaient pas suivre ; de plus, c'était pour un Wallon ! D'ailleurs, avait-il avoué dans un soupir, je m'attends à être exproprié : le gouvernement flamand a pris un arrêté interdisant aux Wallons de posséder la moindre parcelle de terre flamande... Mais la commune, future propriétaire, ne lui offrait même pas le quart de la valeur de l'appartement.

Je savais que je n'allais pas vers le paradis : le Vlaams Blok avait remporté les dernières élections avec 64 % et, d'emblée, interdit tout autre parti qui ne suivait pas exactement ses idées. Et ils avaient " réformé " le nouvel état flamand indépendant : dans les écoles, tout cours de français était supprimé ; il était interdit de parler français en rue ou dans les magasins ; des policiers en uniformes noirs, avec des roottveilers rie comprenant que le flamand, parcouraient sans cesse les rues, à l'affût de pareille infraction. Il n'y avait plus qu'un seul journal : " Vlaamse Leeuw " et un hebdomadaire : " Signaal " ; les radios francophones étaient brouillées de parasites les rendant inaudibles ; et partout des drapeaux jaunes au lion noir. Même les églises de la côte étaient surveillées : pas question qu'un prêtre y dise un mot de bienvenue en français ! On m'avait même dit que des groupes de Willekeurige Jongen " (jeunes volontaires) s'initiaient à tous les arts militaires et étaient armés dès 16 ans.

Enfin, je roulais sur l'autoroute d'Oostende. J'avais déjà eu des difficultés à Aalter : un poste frontalier gardé par des douaniers armés. J'avais du exhiber mon passeport pour entrer en Flandre, obtenu après bien des démarches au Kanselarij consulat) flamand de Namen. Ma voiture fut fouillée de fond en comble, pour voir si je ne transportais pas un passager clandestin ou si je ne servais pas de taxi " illégal " puisque, dès la frontière linguistique,tout transporteur wallon devait confier ses passagers à un car flamand. Après avoir signé un engagement sur ma vie de quitter le territoire dans les 48 heures (délai limite pour un Wallon) et subi un examen médical (les Wallons sont tous suspects de porter des maladies), et un autre sur ma connaissance suffisante du néerlandais pour un touriste, je pus repartir.

Je roulais donc, impatient de voir enfin la côte. Mais voilà que deux motards me rejoignent et m'ordonnent de m'arrêter sur la voie de détresse. Bon Dieu ! Je roulais à 120, comme chez nous, oubliant que la Flandre avait un autre règlement, limitant la vitesse à 110... Devant la morve et l'arrogance des policiers, j'avoue que j'ai perdu mon sang-froid et j'ai dit que ce règlement était une sottise. Ils ont insisté en hurlant : " Vous êtes ici sur le sol flamand ! " et m'ont alors mis les menottes :j'avais " insulté le gouvernement ", donc la Moeder Patrie ! Conduit au poste, j'ai subi un interrogatoire " musclé " et les provocations m'ont ancré dans ma résistance : je refusais de parler flamand ! Ils ont dit un tas de choses que je n'ai pas comprises et m'ont emmené à Breendonck, comme suspect politique dangereux.

Dans mon cachot, aux murs couverts de graffitis de noms d'anciens prisonniers de 40-45, je me suis trouvé avec un pro fesseur de l'Université de Gand qui m'a conté son histoire : dans un cours de sociologie, il a commis l'erreur de dire que le séparatisme était une aberration. Le lendemain, il était arrêté : dénoncé par un de ses élèves, militant des Jeunesses nazies, mouvement extrémiste du Vlaams Blok et renaissance d'autres groupes néo-nazis autrefois " interdits par le gouvernement belge. Il était accusé de déviationnisme " et attendait depuis six mois d'être jugé par un tribunal politicomilitaire. Car l’armée nationale flamande était aussi à la solde du Vlaams Blok. Dehors, dans la cour, on entendait des ordres gutturaux et des militaires s'exerçant à marcher au pas de l'oie...

Mais le lendemain matin, le directeur du Fort reconnut que les policiers y avaient été un peu fort avec moi. II me libéra en disant, d'un ton narquois : " Je crois qu'il serait préférable que vous ne mettiez plus le pied sur le sol flamand !

Je n'ai pas revu le coucher de soleil sur la mer d Oostduinkerke... “.

Ik ga dat  niet vertalen, gebruik er desnoods “Google vertalen” voor: het resultaat zal goed genoeg zijn, en wie weet misschien zelfs beter dan hoe de blogger zijn wilde fantasieën in het Nederlands vertaalt (hij schrijft ergens “willekeurige jongen” waar hij “jonge vrijwilligers” bedoelt).

Het stukje illustreert wel duidelijk hoe sommige Walen denken over ons Vlamingen. En het deed me heel fel denken aan “Bye bye Belgium”, een uitzending van de RTBF over de zogezegde splitsing van België.

Tijdens onze wandeling in het mooie Borgloon zei ik tegen Roger dat ik dacht dat die onbekende blogger werd geïnspireerd door die uitzending. Thuis heb ik het nagetrokken: zijn stukje is van 2004, die uitzending vond plaats in 2006. Heeft die blogger misschien de makers van de uitzending geïnspireerd?

Later

*Ik kreeg al meteen een opmerking van een volger: ik kijk inderdaad niet naar Stars Wars, maar naar Star Trek!

Natte drukte vlak voor Kerstmis en lectuur

Weer regen vandaag, deze keer echt onophoudelijk. Koud was het  niet, integendeel. We moesten nog een paar boodschappen doen voor Kerstmis. In feite had ik die gisteren willen doen omdat ik de drukte van dit weekend vreesde, maar daar bleef toen geen tijd voor over. Dus moesten we de massa wel trotseren.

Het was niet te doen! Wat een volk! Winkelkarretjes hadden alle moeite om niet tegen elkaar te botsen in de supermarkten, overal ellenlange files, vreselijk dus voor ons! Op een zeker ogenblik was het manoeuvreren met dat karretje zo moeilijk geworden dat Roger mij op een beetje kalmere plek liet wachten terwijl hij zelf uit de rekken haalde wat we nodig hadden (we hebben de inkopen echt beperkt tot het hoogstnodige). Ondertussen bekeek ik de mensen rondom mij: allemaal al even druipend nat, drukdoende en nerveus. En het wriemelde allemaal zoals in een mierennest! Op dat ogenblik zag ik een man, die me vaag bekend voorkwam, naar mij lachen. Jawel, ik kende hem, maar van waar? Hij zag me twijfelen en stelde zich voor: een journalist die me lang geleden is komen interviewen. Terwijl ik hem herkende, herinnerde ik me ook zijn naam (die ik hier niet ga prijsgeven natuurlijk).  Ik kreeg de indruk dat hij en zijn vrouw dezelfde strategie volgden als Roger en ik om een beetje aan de drukte te ontkomen (maar in zijn geval stonden hij en zijn dochtertje bij het karretje te wachten).

Eigenlijk was het onze eigen fout dat we in die massa zijn terechtgekomen: we hadden die boodschappen donderdag moeten doen (hoewel, sommige zaken wilde ik echt niet te lang op voorhand kopen). Ik heb echt te doen met mensen die niet anders kunnen dan op zulke dagen hun inkopen doen! Wat een hel!

Eindelijk thuis heb ik nog even gebeld met mijn moeder (die ook net  van haar boodschappen terugkwam, samen met Roger en Lily Beeckman). En daarna hebben Roger en ik  nog enkel zitten lezen… aan onze pc.
Roger verwees me naar dit stukje. Van daaruit voerde een link (in een reactie van Johan Sanctorum) mij naar dit. En van daaruit voerde een andere link mij naar dit stukje. En zo ging dat maar door met mijn lectuur, die me weer eens bewees dat om in de Vlaamse literaire wereld door te breken, je de juiste personen moet kennen, en vooral heel politiek correct moet zijn*: iets wat veel leden van de KVLS niet lijken te beseffen (tijdens de laatste vergadering merkte ik bij sommigen een soort bewondering voor Kristien Emmerrechts). Ikzelf heb van enkele van haar boeken genoten (ja, ze kan schrijven)… tot aan een bepaalde bladzijde en dan legde ik haar boek meestal opzij omdat het te banaal werd.

Eigenlijk is lezen op het scherm vaak veel boeiender dan op papier… en ik begrijp dus wel dat, als ik niet aandring op bijvoorbeeld een wandeling, Roger aan zijn pc wil blijven zitten! 

Op een bepaald uur moest ik echter voor eten zorgen, en na de maaltijd en mijn uurtje lezen “op papier” (tja, toch heb ik nog die geur van papier soms nodig) in de relax, heb ik nog naar een aflevering van Star Trek gekeken. Ik geniet er eigenaardig genoeg heel fel van!

Ondertussen regent het nog steeds: ik voel me helemaal niet schuldig omdat we vandaag niet gewandeld hebben!

* Vaak zijn het de grote uitgeverijen die eisen dat je politiek correct bent, zodat ze hun entree zouden hebben bij bepaalde kranten en radiozenders. Onze vriend Dirk Lambrechts zaliger bijvoorbeeld hemelt in zijn eerste boek “Fado, de tranen van de Taag”, uitgegeven bij Epo,  de fadozangeres Amalia Rodrigues op als beste fadovertolkster, terwijl hij daarvoor altijd verkondigde dat ze absoluut niet de beste fado’s zong. De laatste keer dat we Dirk ontmoetten, stelden we hem een vraag daarover en hij gaf toe dat de redactie van de uitgeverij dat had geëist: ‘Wiens brood men eet, diens woord men spreekt’.

Met de bus naar Hasselt maar met de auto naar het vlakbije Heks!

We moesten na de middag in Hasselt zijn (nieuwe te digitaliseren affiches afhalen in het rijksarchief). Roger stelde voor met de bus te gaan: ik blij natuurlijk! Al hebben we er iets langer over gedaan dan met de auto, het heeft ons veel minder gekost!
In het terugkomen zat de bus wel stampvol met scholieren. Ik herkende de typische geur van zoveel op elkaar gepropte lijven en moest terugdenken aan mijn vroegere busritten van de school naar huis in de jaren 60! Ik vond wel dat deze scholieren veel rustiger waren dan wij destijds! De meesten waren bezig met hun smartphone terwijl wij toen zaten te grappen, te lachen en soms elkaar te plagen! 

Deze avond gingen we in het lokaal van heemkunde in Heks luisteren naar een lezing van nichtje Nadia (dochter van mijn zus Bie) over ruimtevaart en dan vooral over de werken hier op aarde die daarmee gepaard gaan. We reden er met de auto naartoe. Toch erg , niet? Van ons dorpje naar Hasselt met de bus is echt te doen, maar van de ene deelgemeente van Heers naar de andere niet! Zeker niet ‘s avonds.

Nadia (die niet eerst hier is komen eten omdat dat haar beter uitkwam – en ik ben echt zeker dat het niet ligt aan het feit dat ik geen tijd had om schoon te maken! ) gaf een heel boeiende lezing. Ze vertelde dat hoewel de astronauten het meeste in de kijker lopen, zij niet zonder hulp van hier beneden het ISS  in de ruimte kunnen houden. Op aarde zorgen immers honderden, misschien wel duizenden mensen ervoor dat het ISS in goede staat blijft en dat er zoveel mogelijk aan wetenschap gedaan wordt. Zelfs België werkt daar aan mee. In Ukkel is er een klein controlecentrum dat rechtstreeks in contact staat met het ISS en de verantwoordelijkheid draagt voor de uitvoering van 3 projecten. SOLAR bestudeert de zon, het METERON project ontwikkelt mogelijkheden voor de toekomstige exploratie van verschillende hemellichamen, en KuPS is een draagbare transformator die meerdere experimenten van elektriciteit voorziet.

Nadia (die werkt bij het B.USOC in Ukkel) sprak ook over het dagelijkse leven op en onder het ISS. Ze vertelde ons wat haar job als “ISS operator” precies inhoudt, over hoeveel moeite het kost om het ISS in goede conditie in zijn baan te houden, en welke problemen er al zijn  opgedoken. Ik (en niet alleen ik) zat soms met open mond te luisteren!

En nee, Nadia bleek echt geen zin te hebben om zelf astronaut te worden: ze vond het leven “aan boord” eigenlijk geen leven! Nu, ik ook niet na alles wat ik heb gehoord!

Een heel boeiende avond! Bedankt, Nadia!