Eerste schooldag en Limburgse monografieën

Deze avond heb ik even berichtjes uitgewisseld met Elena en Eva. Gisteren hadden ze allebei nog gemengde gevoelens bij het begin van het nieuwe schooljaar, vandaag leken ze heel enthousiast over hun dag. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen kinderjaren (ik was meestal blij dat de school herbegon),  én aan de kinderjaren van onze kinderen (die dezelfde gemengde gevoelens hadden terwijl ik als moeder het telkens jammer vond dat de vakantie voorbij was).

O ja, ik kreeg ook nog een telefoontje van Jan Gerits. Zijn volgende monografie wordt me eerstdaags opgestuurd. En hij denkt dat de auteur, die zijn tekst niet klaar kreeg, ziek is. Dat maakt het allemaal wat problematisch voor mij: de monografie zou zo snel mogelijk moeten verschijnen maar... wij hebben al enkele afspraken deze week. En die auteur die zijn tekst niet klaar krijgt, is de persoon die tegenwoordig voor de lay-out zorgt. En deze week nog zorgen voor het nalezen én de lay-out zie ik echt niet zitten!

De tijd vliegt

Er valt niets speciaals te melden over de jongste dagen, die gevuld werden met huishoudtaken, het verder uitpluizen van die dossiers en andere klusjes. Maar ik herinnerde me plotseling dat we de laatste dagen van twee mensen, allebei jonger dan ik, hebben vernomen dat ze al overgrootouder zijn: Koen (een jaar jonger dan ik) is overgrootvader en de zus van Marie-Claire (ongeveer 5 jaar jonger dan ik) is al overgrootmoeder. Ongelooflijk hoe snel dat gaat: het lijkt nog maar pas dat ze grootouder werden! 

Monografieën en soldatendossiers

Vandaag een telefoontje van Jan Gerits: de auteur van de volgende Limburgse monografie blijkt niet op tijd klaar te zullen geraken. Omdat er in september toch een nieuwe monografie moet verschijnen, stelt Jan voor een van zijn eigen bijna afgewerkte teksten binnen een paar dagen volledig klaar te maken. Voor mij maakt dat niet veel uit, want mijn werk blijft hetzelfde: de tekst zo snel mogelijk nalezen.

Jan vertelde me ook dat hij eraan denkt te stoppen met de Limburgse monografieën. Het wordt te vermoeiend voor hem (hij is 93 jaar) én hij vindt niemand die het werk wil of kan overnemen. Ik vermoed dat het voor zijn gezondheid de juiste beslissing is, maar jammer is het wel.

En ik ben vandaag dan maar weer enkele soldatendossiers gaan uitpluizen. Soms kom ik heel plezante details tegen, zoals een soldaat met dezelfde familienaam als Roger, van wie de moeder dezelfde familienaam had als Rogers moeder, en de echtgenote een "Missotten" is. Roger en Guy Missotten zaliger zijn achterneven, hebben we enkele jaren geleden ontdekt: zit daar misschien de link? 

Buurten ging voor vandaag

De tekst van de volgende Limburgse monografie is nog steeds niet aangekomen en toch hebben we nog niet verder gewerkt aan die soldatendossiers. We kregen wel even bezoek van buurvrouw Marie-Claire (en gaven haar het speelgoed mee), met wie we eindelijk nog eens een dik uur nieuwtjes konden uitwisselen. We vergeleken ons huidige leven met dat van 20 jaar geleden, toen we nog niet dachten aan oud worden, vertelden over onze kwaaltjes en stoeften over de vorderingen van onze kleinkinderen. En Roger en ik vernamen via haar dat er binnenkort vrij veel zal veranderen in onze buurt.

Omdat ons avondeten klaar was, stelde Roger voor nog even naar de Action te rijden, waar we ons weer lieten verleiden door enkele hebbedingentjes. En terwijl we daarna onze gevulde courgettes opwarmden, zei Roger dat we eindelijk eens verder moesten werken aan de soldatendossiers, wat ik beaamde.

Maar ik deed het dus nog steeds niet: ik heb een deel van de avond besteed aan nog een video van Céleste Grant, en nu wil ik eerst nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikken.

Over een verjaardag en drukproeven

Vandaag werd  schoonzus L. 80 jaar. Roger reed dus naar zijn jongste zus, die een feestje gaf voor die gelegenheid. Ik bleef thuis: ik had de dag wel vrijgehouden voor Roger maar zelf verwachtte ik de drukproeven van de volgende Limburgse monografie om na te lezen (ondertussen heb ik echter vernomen  dat dit nummer niet door Jan Gerits is geschreven en dat ik nog even zal moeten wachten) en bovendien zou ik echt misstaan hebben tussen die broers en zussen die onder elkaar hun oudste zus vierden, ver van de bemoeienissen van hun echtgenoten. 😉

Ik heb dan maar andere achterstallige taakjes uitgevoerd en tegen deze avond gevulde courgettes klaargemaakt. Helaas, Roger had zoveel gesnoept dat hij geen honger meer had toen hij thuiskwam. Die schotel ging dus de koelkast in voor morgen, en zelf at ik een blik makreelfilets in tomatensaus met een stukje brood. 

Nu is het tijd om naar het journaal te kijken. Eigenlijk zou ik daarna verder moeten werken aan die soldatendossiers. Langs de andere kant: ik verwacht dus elk moment die drukproeven en dan zal dat nalezen toch de prioriteit krijgen!

Het weerzien

Vandaag was eindelijk het weerzien met Koen, Jopie, Juan, Bernadette, Ivo, Beatrijs, Chris en deze keer ook de pianist Paul Bessemans en zijn echtgenote, die we enkel van naam kenden. Ivo had gezorgd voor een bijzonder kader in Herselt. We hebben er heel lekker gegeten en opnieuw uitstekende wijn van Ivo gedronken (hij had de toelating gekregen zijn eigen wijn te serveren). Het werd een heel aangename kennismaking met Paul en zijn vrouw M.  

Tijdens onze levendige conversaties wisselden we nieuwtjes uit, klaagden we over onze ouderdomskwaaltjes en haalden we herinneringen op. Opvallend vaak klonk daarbij de vraag "Leeft die vriend of die vriendin nog?"

Opnieuw deelde Ivo geschenken uit toen we afscheid namen van elkaar. Ieder kreeg een paar flessen wijn en een van zijn boeken. En voor de zoveelste keer zei hij dat het misschien wel de laatste keer was dat we elkaar ontmoetten!  

Over speelgoed en films

Vandaag, na onze wekelijkse boodschappen, kwamen we buurvrouw Marie-Claire tegen. Nu ze ook grootmoeder is, heeft ze het nog drukker dan vroeger maar we kregen toch tijd genoeg voor een praatje. Ik beloofde haar een deel van het speelgoed bestemd voor de "Kringwinkel"  (tja, het is nog steeds niet weggebracht) te geven voor haar kleinzoon. Dat doe ik veel liever!

Nadat onze aankopen waren opgeborgen, mailde ik even met Zeger. "De Mel 2025" is nu afgelopen en hij heeft weer een prettig filmpje gemaakt over het spel!

En deze avond keek ik nog eens naar een aflevering van Black Mirror: "Black Museum". In het begin lijkt het een hoopgevend verhaal maar het wordt heel snel weer vreselijk akelig. Maar wel heel boeiend!