Het was vandaag boodschappendag en daarbuiten is er niet veel gebeurd. Zelfs koken hoefde nog niet! 😉
Ik ontdekte deze avond toevallig (?)wel een heel interessante medische blog (en deze keer in het Nederlands). Dat betekent dat ik nog heel wat lectuur voor de boeg heb!
Vandaag heb ik onder andere verder opgeruimd, de wasmachine twee keer aan het werk gezet, was te drogen gehangen, uiteraard een beetje gelezen en ook geluisterd naar een interview met een gerontoloog-homeopaat. Hij vertelt heel interessante zaken, maar het is weer in het Frans en je kunt niet zorgen voor Nederlandstalige ondertitels.
Deze avond wilde ik eerst soep maken maar ik bedacht me: als we de resten van dat buffet wilden opgegeten krijgen, kon ik er beter niet veel anders bij serveren! We aten dus een restje witte kool met enkele sneetjes spek en rundsgebraad. Om daarna vast te stellen dat we nog voldoende vlees (witte en zwarte pens) over hebben voor een volledige avondmaaltijd morgen!
Roger en ik zijn geen grote eters maar ik heb de indruk dat zelfs voor gewone eters dat buffet van Den Teluur, bedoeld voor 10 personen, voldoende zou geweest zijn voor 20 mensen!
Later op de avond, nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetikt, wilde ik kijken naar "De afspraak" op tv... maar ik viel half in slaap voor mijn scherm!
Gisteren, om 14:45 uur kwamen Zeger, Hendrik en Debby aan in het station van Landen. Landen deze keer omdat er werken aan de gang waren in het station van Sint-Truiden. Voordat we ze gingen afhalen, haalden Roger en ik in Den Teluur ons bestelde "Breughelbuffet" voor 10 mensen.
Iets over 15 uur kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes hier aan en het feest kon beginnen. Nadat de sinterklaasgeschenken waren gekeurd, begonnen we aan ons aperitief.
Omdat ik het in de keuken toch wat krap vond voor 10 mensen, had ik de tafel opnieuw gedekt in de bibliotheek, met een tafellaken dat de moeder van Roger vroeger borduurde en het servies dat mijn moeder Nany erfde van mijn "marraine".
Ons buffet (aan een zeer democratische prijs) bestond uit verschillende vleeswaren en kazen, appelmoes, kriekjes, sausjes, aardappel- en pastasla en brood. Het was allemaal heel lekker en bijzonder copieus: de kinderen hebben een deel van de overschot meegenomen, Hendrik, Debby en wij hebben er nog deze middag van gegeten en wij deze avond. En morgen zullen we misschien de allerlaatste restjes op krijgen.
Een echt dessert had ik niet voorzien (wie wilde kreeg wel een ijsje) maar Zeger had nog eens zelfgemaakte speculaas meegebracht en die smaakte heerlijk bij een laatste kopje koffie of thee.
Er werd nog verder verteld, gespeeld, gepraat en gelachen tot het voor de kindjes en hun ouders tijd was om te vertrekken en voor ons om Zeger naar het station van Landen te brengen. Dat laatste gebeurde in de duisternis en dat vond Roger duidelijk niet prettig: we vroegen aan Hendrik en Debby om vandaag voor het invallen van de duisternis de trein terug te nemen.
Toen ik deze ochtend, na nog een paar uur napraten met Debby en Hendrik en een weldoende nacht, de afwas zag staan in de keuken, kreeg ik even spijt dat we geen vaatwasser meer hebben! Zo'n berg! En dan had Debby al een deel afgewassen terwijl wij Zeger naar het station brachten! Maar tegen dat Hendrik en Debby opstonden, een klein uur later, was alles al afgewassen, afgedroogd en weggezet! Dat viel dus best mee!
Kort na ons middageten brachten we dan Debby en Hendrik op hun beurt naar Landen.
Het zijn twee heel drukke dagen geweest voor mij, maar aangenaam druk en niet te vermoeiend: ik heb geleerd mijn inspanningen te doseren en... ik vermoed dat er nu twee heel gezellige dagen volgen!
Zondag of maandag vertel ik daar meer over!
Tussendoor heb ik vandaag wel even de tijd gevonden om te luisteren naar een dokter op Tocsin. Ze bevestigt onder andere wat ik al een poosje vermoedde: dat dokters tegenwoordig verplicht worden bepaalde protocollen te volgen in plaats van elke patiënt op een meer individuele manier te benaderen.
Vandaag is het de beurt aan dochterlief: ze wordt 46 jaar! Ik weet dat ze door haar gezinnetje in de bloemetjes werd gezet.
Ondertussen namen Roger en ik deze middag deel aan een vergadering van de werkgroep WO I-II. Tijdens de bijeenkomst kreeg ik een oproep van buurjongen L. en ik vroeg hem spontaan me deze avond terug te bellen.
Toen we terug thuis waren, belde ik hem echter zelf... en hij vertelde me dat hij eigenlijk had willen vragen of we hem konden afhalen in Hasselt, waar hij vastzat (door de stakingen bij het openbaar vervoer). Uiteindelijk had hij zijn vader moeten lastig vallen op zijn werk. Wat voelde ik me schuldig!
We waren klaar met onze boodschappen en begonnen helemaal achteraan aan te schuiven aan de enige open kassa. Na ongeveer vijf minuten aanschuiven, hoorden we dat er een andere kassa openging, ik trok er naartoe, en Roger volgde me met ons winkelwagentje. Op dat moment schiet een vrouw Roger voorbij en zet zich tussen ons twee. Ik zeg haar: "Die meneer achter u hoort eigenlijk bij mij" en zij antwoordt: "Ha, dan was u net even sneller maar ik was eerst" en ze blijft gewoon staan.
Uiteraard heb ik geen scène gemaakt, dat ligt niet in mijn karakter. Ik ben terug achter die vrouw en naast Roger gaan staan, Roger en ik hebben naar elkaar geglimlacht en ik voelde dat hij mijn minachting tegenover die indringster deelde.
Het is niet mooi, maar wat haat ik mensen die denken dat ze meer waard zijn dan anderen! En nee, eigenlijk haat ik ze zelfs niet, ik voel eerder misprijzen gepaard met medelijden: ooit worden ze wel zelf geconfronteerd met mensen die zich nog belangrijker voelen!
Het was weer kindjesdag. Met Eva, die we onderweg oppikten, reden we naar "huis", waar dochterlief ons verwelkomde met een kopje koffie of thee. Iets later kwamen ook Elena en Matthias thuis en werd ik bedolven onder de geschenken: wenskaartjes en twee nieuwe coltruien die dochterlief voor mij had gemaakt.
Tegen 16:30 uur bracht dochterlief Eva naar de dansles (en bleef daar op haar wachten) terwijl Matthias ging studeren en Elena nog een poosje met Roger en mij bleef praten.
Om 18 uur warmden Roger en ik, volgens de richtlijnen van dochterlief, de klaargemaakte lasagne op in de oven. En iets voor 18:30 uur kwamen bijna tegelijk schoonzoon, Eva en dochterlief thuis.
We gingen aan tafel, genoten van de lasagne, praatten bij en dochterlief liet me een heel interessante site ontdekken: Familiekunde Vlaanderen!
Nadat Elena nog een beetje gitaar had gespeeld, reden wij terug naar Haspengouw. De regen, die de hele middag rijkelijk uit de lucht was gevallen, was gemilderd maar het regende nog steeds een beetje, wat het rijden in de duisternis bemoeilijkte. Maar kom, we zijn heelhuids thuis aangekomen.
