Veel lieve telefoontjes en berichten gekregen vandaag, van naaste en verdere familie. Elena en Eva hadden het weer over hoe jammer ze het vonden dat we hun dansoptreden gemist hebben. Maar dan zegt Eva plotseling: 'Maar daardoor kon nonkel Zeger wel komen kijken en ervan genieten!' (Zeger had geen kaartje meer kunnen bemachtigen maar kon dus op het laatste nippertje onze kaartjes gebruiken).
Gelijk heeft ze: "slechte dingen" brengen vaak ook iets goeds!
Vandaag werd de vader van AM begraven. De uitvaartdienst vond plaats in onze dorpskerk en volgens verpleger J. was er heel veel volk. Roger en ik zijn er niet naartoe gegaan: dat leek me een beetje te lastig met de rollator of een rolstoel. Ik vind het wel jammer dat de kerk nog enkel voor zulke diensten gebruikt wordt.
Met J. nog een poosje gepraat over al het leed dat hij tegenkomt in zijn functie van thuisverpleger (nee, hij verklapte me geen beroepsgeheimen!). Als je erover nadenkt, vraag je je af waarom we ons soms zo druk maken over onbenulligheden!
En... ik kreeg vandaag ook een mailtje van Eva, die me zei dat ik binnenkort weer een brief per post van haar mag verwachten! Ik kijk er naar uit!
Tijdens de sanitaire crisis besefte ik plotseling dat ons leven nog veel te druk was. Sindsdien probeer ik de drukte zoveel mogelijk te vermijden (wat niet altijd mogelijk is) en begrijp ik steeds minder hoe ik het leven dat ik leidde tijdens mijn studies aankon.
Ik tikte vandaag nog enkele bladzijden over uit mijn vroegere dagboeken. Studeren, uit werken gaan, feestjes organiseren, uitgaan - vaak tot 's ochtends - en optredens bijwonen, vrienden ontvangen en zelfs laten logeren op mijn studentenkamer, mijn huishoudentje beredderen, tussendoor geregeld mijn "marraine" bezoeken en haar een beetje helpen bij het schoonmaken, geregeld een weekend bij mijn ouders doorbrengen (die ook een vrij druk leven leidden): hoe kreeg ik dat in hemelsnaam allemaal gedaan? En toch lukte het mij toen nog tijd voor mezelf over te houden (getuigen zijn die dagboeken - die ik enkel bijhield als er niemand bij mij was - en uiteraard het diploma dat ik zonder problemen heb gehaald).
Nee, zo'n leven zou ik niet meer aankunnen!
Ik volgde onlangs een jonge vlogster (Fiona) die vertelde over haar (onverklaarde en ook niet genetisch bepaalde) pancreaskanker. Nu is ze overleden maar haar ouders hebben haar vlog overgenomen.
Deze avond, heel toevallig, want ik volgde de vlog niet meer zo regelmatig sindsdien, val ik weer op die vlog en hoor ik de ouders van Fiona eindelijk zeggen dat ze vermoeden wat ik zelf al een poosje vermoedde (en waar we het daarstraks onder andere over hadden, Liliane)!
Vandaag kwam vriendin Liliane op bezoek, met heerlijke Mon Chéri-chocolaatjes (jawel, weer te veel gesnoept). Vroeger hadden mijn ouders die snoepjes vaak in huis en telkens als ik als student op weekend ging, was het smullen ervan!
We hebben lang gepraat, ook over de toestand in ons land en in de wereld (en bijna hadden we alle politieke problemen opgelost 😉!) en over de onzekere toekomst voor onze kleinkinderen. Hoewel niet steeds heel optimistisch werd het een deugddoend gesprek dat eindigde op toch een hoopvolle noot.
Ik was aan het luisteren naar een bijzonder relaas over een "bijna dood ervaring" toen verpleger J. aanklopte. Eigenaardig genoeg stelt hij me meteen en zomaar, zonder duidelijke aanleiding, de vraag "of ik geloof". Ik vertel hem naar wat ik toevallig luisterde en ons gesprek gaat weer eens de diepzinnige toer op!
Vandaag ook twee lange telefoontjes gevoerd, met zus Bie en met Hendrik. Samen onze respectieve probleempjes relativeren deed deugd. Dan kwam buurjongen L. langs met eieren van de kippen van zijn opa.
En deze avond zorgde Roger weer voor een eenvoudig maar heel lekker etentje:
Deze avond laat ging ik nog virtueel op reis, naar de zigeunergrotten in Granada. Ik had daar als kind de eerste keer over gelezen in "L'éventail de Séville". Later, in Leuven, hoorde ik er vaak over spreken door onder andere Dirk Lambrechts en in 1977 gingen Roger en ik er eindelijk samen naartoe. Een unieke belevenis die ik nu virtueel kan herbeleven!
Amper 10°C vandaag! Hierbinnen heb ik er niet veel last van (hoewel, die kieren hé!) maar Roger, die vandaag enkele boodschappen deed, vond het alles behalve aangenaam lenteweer!
Ik las hier dat ik binnen drie maanden officieel "oud" word! Eigenlijk dacht ik dat ik dat al was! 😉
Je zou het niet zeggen maar mijn dagen zijn vrij druk! Elke dag bezoek van een verpleegkundige (en deze middag was het opnieuw J. die de rest van de hechtingen verwijderde en me vertelde dat vorige nacht de vader van AM overleden is), huishoudopdrachten geven, mails beantwoorden, vandaag nog bezoek van de aannemer die ons terras kwam ontlasten van een deel van zijn gerief, en vrij veel telefoontjes: van de kinderen uiteraard, en van buurjongen L. en zijn oma V. L. lijkt een keuze gemaakt te hebben voor zijn verdere studies.
Tussendoor uiteraard een beetje lectuur, een beetje gespeeld, vroegere dagboeken overgetikt, en geluisterd naar dokter Allouche die uitlegt waarom suiker (en grote hoeveelheden snelle koolhydraten) gevaarlijker is dan vet, in tegenstelling tot wat tientallen jaren geleden werd beweerd.
En ondertussen blijft de lente koud en regenachtig!
Buiten het beantwoorden van lieve telefoontjes, mailtjes of virtuele kaartjes van familieleden en vrienden, probeer ik Roger elke dag een klein beetje te helpen in het huishouden. Hoewel, veel stelt mijn bijdrage niet voor: wasgoed sorteren of plooien, groenten schillen en snijden maar vooral richtlijnen geven. Ik merk wel dat ik het huishoudwerk voor hem probeer te beperken tot het allernoodzakelijkste... en dat dat oké is!
Vandaag stelde YouTube me als "ontspanning" opnieuw een interessante documentaire voor over de zaak Dutroux. Dat werden onder andere onaangename herinneringen aan een tijd waarin we als ouders bang waren voor onze adolescente dochters als ze alleen op stap waren. En weer kreeg ik de indruk dat de zaak niet grondig genoeg werd onderzocht.
De helft van de hechtingen mocht vandaag verwijderd worden, niet door AM maar door een vervanger, J. Weer werd mij de vraag gesteld: 'U bent niet van hier?' Ik spreek inderdaad niet met een Limburgs accent, eigenlijk met geen enkel duidelijk herkenbaar accent. En weer legde ik uit: waar ik geboren ben, waar ik overal gewoond heb en hoe ik, toen we naar hier verhuisden, ontdekte dat dit de streek was van mijn voorouders van vaders kant.
Familie die ik helemaal niet kende dus. Jammer, denk ik soms als ik bijvoorbeeld vriendin Bernadette uitgebreid lees vertellen over al haar familiale contacten met neven, nichten, achterneven en achternichten. Langs de andere kant: waar haalt een mens de tijd om al die contacten te onderhouden? Nu al vinden we niet voldoende tijd om onze naaste familie en vrienden te ontmoeten!
Onze in september geplande samenkomst met Bernadette, Juan, Ivo, Koen, Beatrijs en Jopie riskeert trouwens ook weer in het water te vallen: nu heeft Juan weer serieuze gezondheidsproblemen!
Je zou toch echt zeggen dat YouTube gedachten kan lezen!
Die zaak Dutroux liet me maar niet los. Deze middag, na het aangenaam kwartiertje met AM, toen ik aan mijn pc ging zitten, stelde YouTube me spontaan (ik heb er dus helemaal niet naar gezocht) een documentaire van Zambla in twee delen voor: deel 1 en deel 2 (deze keer in het Nederlands). Heel interessant maar gewoon gruwelijk! Onder andere de rijkswachter over wie ik het gisteren had, komt aan het woord. En weer vraag je je af waarom die piste niet verder werd onderzocht!
AM vertelde me vandaag dat onze huisarts (die ook de hare is) in juli op pensioen gaat. Heel jammer, vind ik dat, want ik vermoed dat een jongere arts minder "persoonsgericht" zal zijn dan hij.
Het boek, waar ik het gisteren over had, blijft me intrigeren (ik stel me al heel lang de vraag waarom in de zaak Dutroux de piste van een pedofiel netwerk niet werd gevolgd). Ik zocht en vond een interview met de rijkswachter die het boek schreef (met de hulp van een auteur) én een gesprek met Philippe Geluck, die een voorwoord schreef voor het boek. Allemaal vrij angstaanjagend!
En, bedacht ik terwijl ik een vriendelijk mailtje van Elena beantwoordde, ze hebben gelijk: het gaat niet enkel over wat er toen is gebeurd maar ook over de veiligheid van onze kinderen in de toekomst!
Ik had een poosje geleden video's gezien over "gefoefel" in de zaak Dutroux en het intrigeerde me. Het toeval (?) wil dat ik deze avond viel op deze getuigenis van een rijkswachter die destijds van het onderzoek werd gehaald en die, met de hulp van een auteur, een boek heeft geschreven over de onregelmatigheden in dat onderzoek.
Ik weet het, ik zou geen boeken meer kopen... maar weer heb ik veel zin om een uitzondering te maken voor dit boek!
Deze dagen is het dus Roger die kookt en ik probeer hem eenvoudige maar lekkere recepten te laten bereiden. Vandaag trotseerde hij (in zijn eentje) de regen en de wind voor onze wekelijkse boodschappen nadat ik een weekmenu had opgesteld. Het verwondert me steeds weer hoe gemakkelijk koken kan zijn als je dat echt wilt: deze avond kreeg ik "américain préparé" met rauwkost voorgeschoteld. Daarna nog wat fruit en mijn blokje bittere chocola. En dat heeft gesmaakt!
Sinds 4 april heb ik eigenaardig genoeg praktisch geen reumapijntjes meer gehad. Ik herinner me wel dat tijdens een van de eerste oefeningen met de rollator in het ziekenhuis mijn rechterpols ineens fel pijn deed maar dat was het ongeveer. Toen al stelde ik me de vraag hoe dat kwam... en dacht ik aan alle pijnstillers die ik verplicht werd te slikken: die zullen wel het antwoord zijn, besloot ik.
Thuis liet ik die voorgeschreven pijnstillers al gauw achterwege en toch, ook al voel ik soms pijn in mijn heup of been, heb ik nog steeds geen last van die RA! Eigenaardig!
Vorig weekend was het prachtig lenteweer maar vandaag was het opnieuw koud met een hevige wind (en boven ons dorp even een zwaar onweer). Ikzelf had er geen last van, maar ocharmen de kinderen en kleinkinderen die op de fiets of te voet naar school of naar hun werk moesten!
Ik heb de dag vooral gevuld met vroegere dagboeken overtikken. Vaak prettig werk maar soms helemaal niet: dan moet ik de neiging weerstaan dat "deel van mijn leven" over te slaan! 😏
En Roger serveerde ons chili con carne (zonder rijst) deze avond! En nu nog een filmpje!
Geen enkele verplichting vandaag (maar ik zou toch niets kunnen doen), dus een beetje lectuur, een beetje muziek (onder andere iets prachtigs dat de aannemer ons gisteren liet ontdekken én het heel oude "Le temps est bon" van Isabelle Pierre) en daarna wat rondgehangen op het internet.
Ik kwam terecht op een video over een heringerichte bus waarmee een gezin van vijf rondtoert (een vroegere droom van mij die nooit in vervulling zal gaan maar gelukkig kun je nu ook virtueel op reis).
Ik ging ook kijken naar de wekelijkse video van de Frans-Belgische familie Coste die nu in Mexico woont. En herinnerde me toen dat één aflevering van "De Mosterd van Meus" (VRT) zich ook in Mexico afspeelt. Dat was dus het volgende waar ik naar keek (nog slechts een maand beschikbaar, als ik me goed herinner)!
Wat een belevenis was dat en wat een lekkers werd daarin geserveerd! Ik kreeg er honger van (en gelukkig bleef er nog linzensoep over voor deze avond).
Ondertussen belde Roger een hele tijd met vriend Karel.
Een heel rustgevende zondag dus!
Telefoontje van broertje deze middag, die vraagt hoe ik het stel. 'Vrij goed maar ik doe niet veel en speel "slavendrijver" tegenover Roger', antwoord ik. 'Deed je dat al niet dan?', plaagt hij me.
Na een telefoontje met dochterlief en haar gezinnetje (schoonzoon verjaart vandaag) even over en weer gemaild met Zeger. Ik zeg hem ook dat ik me precies een slavendrijver voel. 'Goed zo', plaagt hij op zijn beurt!
Nog later krijgen we even bezoek van de aannemer. Roger had me al verteld dat hij en Rogers jongste zus hadden gezorgd voor al die hulpmiddelen waar ik gebruik van maak (krukken, rolstoel - de rollator hebben we gehuurd). Hij geeft me een rollator cadeau, in veel betere staat dan de gehuurde - die Roger maandag zal terugbrengen. Hij vertelt ons ook dat hij onlangs in het Leuvense heel toevallig een vrouw uit ons dorp heeft ontmoet... die blijkt AM te zijn!
Nog later heb ik Roger weer aan het werk gezet nadat ik had geïnformeerd naar de inhoud van de koelkast en proviandkast.
Ben ik echt een slavendrijver? In elk geval, dankzij mijn "slaafje" aten we deze avond heel lekkere linzensoep.
Deze middag, bezoek van de verpleegster, AM zoals ik haar in het vervolg zal noemen, die de voet van het aangetaste been wat te gezwollen vond: ik moet meer gaan liggen.
Ik had me pas comfortabel geïnstalleerd op de sofa (en Roger was aan het opruimen) toen er werd gebeld. Overbuurvrouw Marie-Claire met een prachtige plant vanwege haar dochter N. (én blij nieuws!) en een heel mooie doos Valentino-chocolaatjes. Ik kende die pralines niet maar inderdaad, ze zijn verrukkelijk en ik heb echt overdreven veel gesnoept vandaag! 😔 Bij een kopje koffie of thee praatten we een paar uur gezellig bij.
Na nog een poosje soezen kwam ik weer aan mijn pc zitten en vond ik een heel lieve mail van Maj die ik meteen beantwoordde: hopelijk kan ik haar heel gauw nog eens bezoeken in het rusthuis!
En zopas kreeg ik een supervriendelijk telefoontje van achterbuurjongen L. Over zijn studies maar vooral om te vragen hoe het met mij gaat en gewoon wat te keuvelen. Zo lief!
Echt, het was een prachtige, warme dag!
Bezoek van de verpleegster deze middag, en... we herinnerden ons precieze omstandigheden waarin we, al lang geleden nu, diepzinnige gesprekken hadden gevoerd. Ik heb het gevoel dat we allebei blij zijn elkaar "weergevonden" te hebben.
Daarna heb ik enkele uurtjes besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende Oostland. Heel interessant nummer.
In de loop van de middag deed Roger een paar boodschappen. In de koelkast lagen nog tomaten en ik had besloten daar sla en gerookte forel bij te serveren. Roger zorgde opnieuw voor het avondmaal, bestaande dus uit de rest van de soep van gisteren, vis en rauwkost, en als dessert een sinaasappel en mijn dagelijkse portie bittere chocolade. Heerlijk!
Ik vraag me af hoe het komt dat ze in ziekenhuizen blijkbaar niet in staat zijn eenvoudige, lekkere en gezonde kost te serveren in de plaats van het smakeloze brood, de magere, dunne kaassneden, de hopen aardappelen, de kapot gekookte groenten, de te zoete pudding en de gezoete fruityoghurts die je er krijgt voorgeschoteld.
Het werd een minder luie dag dan ik vermoedde. Veel administratief werk, aanvragen van thuisverpleging voor wondverzorging en zo, bestellen van een rollator (met krukken lopen gaat me echt niet zo goed af), papieren klaarmaken voor de hospitalisatieverzekering, enzovoort.
Het werd echter ook een dag vol aangename verrassingen: telefoontjes van onder andere zus Bie, Hendrik en enkele buren, mailtjes van vrienden en dan... als de thuisverpleegster komt kennis maken, blijkt ze een buurvrouw te zijn. Ik wist niet dat ze verpleegster was (ik kende haar slechts oppervlakkig hoewel we al enkele keren interessante conversaties voerden op dorpsactiviteiten).
En dan... deze avond Roger die me verrast met een uitstekende venkelsoep (met restjes van de venkel die ik hem gisteren liet gratineren)! Heerlijk!
Vorige donderdag wil ik een kartonnen doos uit het poortgebouw halen om oud papier in te verzamelen. Ik struikel over de poten van een hakselaar, val en geraak niet meer recht. Dat plus de pijn en de stand van mijn voet doen me een heupfractuur vermoeden.
De ambulance liet niet lang op zich wachten en inderdaad: heup gebroken. En nog dezelfde avond geopereerd (heel boeiend: vermits ik een ruggenprik had gevraagd, legde de chirurg mij alles uit wat hij deed, met de nodige pas gemaakte foto's).
En dan volgden vijf dagen ziekenhuis, met enkele oefeningen, veel pijnstillers (maar toch nog veel pijn), heel vriendelijke en attente verpleegkundigen en ander personeel, maar geen lekker eten! Opvallend hoe koolhydraten nog steeds de basis van het dieet vormen en hoe de groenten "kapot" gekookt worden.
Bezoek van de kinderen en kindjes, veel telefoontjes ook en deze avond mocht ik terug naar huis. Opnieuw met een ambulance en heel vriendelijke ambulanciers.
Helaas, ik kan thuis niet veel doen! Zelfs niet opruimen hoewel dat echt nodig bleek! 😉 Dat wordt minstens zes weken "rusten" en Roger in mijn plaats laten werken (ik heb hem deze avond aan het koken gezet en nu is hij aan het afwassen). Wat wel heel jammer is: we gingen vorige zondag normaal gezien naar een dansoptreden met Elena en Eva, en morgen zouden zij en Matthias komen logeren.
Ik had de video al een tijdje geleden gezien maar nu stelde YouTube me weer diezelfde video van broeder Paul-Adrien voor.
Ik weet dat je met YouTube zelden nog van toeval kunt spreken, ik weet dat ik het enkele keren had over de "lijkwade van Turijn" maar inderdaad, ik heb nooit gesproken over die "Waxs" (omdat ik de wetenschappelijke uitleg gewoon niet begreep, natuurlijk 😔)!
Het is dus echt alsof YouTube me wil wijzen op die "vergetelheid". Of toch gewoon toeval?
We zouden vandaag onze wekelijkse boodschappen doen. Vlak voor ons vertrek kreeg ik een telefoontje van Jan Gerits. Voor een uitgebreide babbel over zijn vrouw Andreia die drie jaar geleden overleed op de dinsdag na Pasen, zijn eenzame maar vruchtbare Paasdag en een auteur over wie hij een monografie wil schrijven: Romain Maes (niet de wielrenner dus).
Jan en ik praatten vrij lang en Roger en ik besloten daarom de boodschappen tot morgen uit te stellen en in de plaats vandaag onze werkkamer onder handen te nemen (dat stond op ons programma voor morgen): de boodschappen duren elke week ongeveer twee uur en die werkkamer zou slechts een uur in beslag nemen.
Terwijl we schoonmaakten, zei ik tegen Roger dat ik die Romain Maes helemaal niet ken en dus benieuwd ben naar de monografie die Jan over hem wil schrijven. En Roger antwoordt me dat hij al wel over die auteur heeft gelezen.
Hier heb je weer een mooi voorbeeld van Rogers geheugen: terwijl ik enkel zaken, waar ik zelf bij betrokken was, gemakkelijk onthoud, onthoudt hij praktisch alles waar hij (zelfs terloops) over leest of hoort (en waarvan hij de indruk heeft dat het belangrijk is) maar vergeet hij heel veel gewone gebeurtenissen uit ons leven. Ik vermoed dat mijn geheugen is wat men noemt "episodisch" terwijl het zijne eerder "semantisch" is?
Uiteraard onthoud ik nu ook dat er een auteur was die Romain Maes heette: we hebben het immers uitgebreid over hem gehad, Jan Gerits en ik!
