maandag 31 oktober 2011

Veulen, lectuur en Allerheiligen

Vandaag, na onze boodschappen (morgen is het immers Allerheiligen en dus zijn de winkels gesloten), wandelden we even rond in Veulen.

PA310150

PA310154

PA310155 Foto’s Roger

Onderweg ontmoetten we kennissen, die bloemen naar het kerkhof brachten, en een achternicht van Roger. Er ontspon zich een gesprekje, onder andere over de zachte temperatuur voor de tijd van het jaar. Ik heb inderdaad herinneringen aan 1 novembers met vrieskou, terwijl er nu tot 18°C wordt voorspeld voor morgen.

Wij gaan morgen niet naar kerkhoven in de buurt van Antwerpen of Leuven: dat zullen we wel eens doen als het er minder druk is. Zullen mijn dierbare overledenen daarom treuren? Ik denk het niet (en als ik Hendrik zou geloven, dan kunnen ze zelfs niet meer treuren, noch denken, want ze bestaan gewoon niet meer). Maar ik ben er zeker van dat “iets” van die mensen blijft bestaan na de dood, en aan dat “iets” van mijn geliefden denk ik elke dag.

Deze avond, na het eten, heb ik lang liggen lezen in een “Maigret”, terwijl op mijn tong een stukje bittere chocolade smolt. Ik hou echt van die boeken van Simenon, niet alleen omwille van het speurderswerk, maar ook omdat ik daarin terugvind hoe gewone mensen jaren geleden leefden. Maigret gaat geen glaasje bier of wijn uit de weg! Hij drinkt er zelfs veel meer op een dag dan wat ons tegenwoordig wordt voorgehouden als toelaatbaar door allerlei gezondheidssites! En roken dat die doet! De ene pijp na de andere (net zoals mijn vader trouwens: wat zou die ongelukkig zijn als die nog leefde!).

En, terwijl ik uit onze  relax opstond om de keuken op te ruimen, dacht ik terug aan twee boeken die ik pas had herlezen. Uit de reeks “Sylvie” van auteur René Philippe in “Marabout mademoiselle”.

Daarin wordt ook veel gerookt en gedronken (van dat laatste niet te veel, hoewel Sylvie, die toch als voorbeeld moest fungeren voor jonge meisjes in de jaren 50 van vorige eeuw, af en toe wel eens tipsy is!). Wel is het zo dat haar uiteindelijke echtgenoot nooit bij haar op de studio kwam voor hun huwelijk! Glimlach

Veranderde zeden, jawel, en toch vond ik die boekjes niet zo heel ouderwets! Misschien ligt dat aan het feit dat ik zelf ouderwets word? Tja, ik denk er ineens aan: volgende maand word ik 62! Oud! Bedroefde emoticon

zondag 30 oktober 2011

De bisschop van Doornik laat van zich horen

http://www.politiek.net/iskander/36325

Een prachtige en rustige herfstzondag

In onze straat zag ik opvallend veel wandelaars vandaag, maar wij reden naar Gors-Opleeuw. Even buiten Kerniel viel ons al het mooie herfstlicht en de rust op. Roger maakte een foto terwijl ik keek naar een rondcirkelende roofvogel.

Kerniel: Zicht richting Wellen van aan het kruispunt van de Heuvelstraat en de Opleeuwstraat. Men bemerkt de toren van de Sint-Jan-de-Doper kerk van Wellen Foto Roger

Een beetje verder hadden we een uitzicht op het kasteel van Opleeuw (Gors-Opleeuw bestaat uit twee vroegere gemeentes: Gors en Opleeuw):

Gors-Opleeuw: het kasteel van Opleeuw verscholen achter bomen. Zicht van op de Opleeuwstraat,  bij het begin van de Elleboogstraat Foto Roger

We wandelden de Elleboogstraat in en kwamen in een bosje, eigenlijk meer een beemd met weiden en bosjes, terecht. Helaas konden we geen lus maken en moesten we op onze stappen terugkeren.
Onder weg zagen we nog enkele heel oude boerderijen, waarvan de charme echter te lijden kreeg van moderne huizen die er naast waren neergezet.

Gors-Opleeuw, Haagsmeerstraat: 'Kasteelhoeve' De kasteelhoeve in de Haagsmeerstraat (foto Roger)

En Roger maakte daarna nog een foto van het kasteel De Donnea in Guigoven:

Guigoven, Tongersesteenweg: kasteel de Donnéa, thans onbewoond en in verval Foto Roger

Terwijl het in ons dorp zo druk leek, kwamen wij slechts twee wandelaars tegen, met een hond.

zaterdag 29 oktober 2011

Kerniel nogmaals

Toen ik vandaag vroeg aan Roger waar hij naartoe wilde voor onze dagelijkse wandeling stelde hij nogmaals Kerniel voor. Dat mooie dorp werkt echt als een magneet op hem.  Nu, dat begrijp ik volkomen! Als ik elke week even naar Matadi kon gaan, de plek waar ik mijn kinderjaren doorbracht, ik zou ook niet aarzelen. Maar dat is onmogelijk…

We parkeerden de auto weer aan de kerk, die open bleek. Mensen waren de graven op het kerkhof aan het schoonmaken en versieren, en ook de kerk kreeg een schoonmaakbeurt voor 1 november. Daarna bezochten we even het graf van de pastoor van dienst toen Roger nog misdienaar was in Kerniel.

PA290112 Foto Roger

Daarna wilden we naar het klooster van Colen wandelen, maar het pad ernaartoe, door de vallei, bleek afgesloten.

Voetpad naar het klooster van Colen Foto Roger

De laatste keer dat we tot het klooster waren gestapt, bleken daar serieuze werken aan de gang. Misschien had die afsluiting iets daarmee te maken?

We wandelden dus maar verder door de “Leemzaal”. Deze populieren zouden binnenkort gekapt worden, zagen we op een affiche:

Deze bomen zullen binnenkort geveld worden Foto Roger

En vlak naast dat perceel rees een nieuw huis op:

PA290115 Foto Roger

Eigenlijk vond ik het wel leuk nog eens gewoon door de straten van Kerniel te wandelen. Zo zag ik weer het huis van de vroegere schoolmeester van Roger:

Kerniel, Heuvelstraat 4: vroeger huis van de schoolmeester onderwijzer Gerrits Foto Roger

En wat ik nog nooit gezien had (Roger kende het wel, natuurlijk, maar had het mij nooit getoond): de vroegere kasteelhoeve!

Kerniel, Heuvelstraat 11: deel van de voormalige kasteelhoeve Hagebroek. Voormalige brouwerij Sint-Bernard

Kerniel, Heuvelstraat 11: deel van de voormalige kasteelhoeve Hagebroek. Voormalige brouwerij Sint-Bernard

Kerniel, Heuvelstraat 11: deel van de voormalige kasteelhoeve Hagebroek. Voormalige brouwerij Sint-Bernard Foto’s Roger

Uiteindelijk hadden we bijna een uur gestapt, voldoende dus om Roger zijn dagelijkse beweging te geven.

Standaardtaal en dialect

Ik had het stukje waarover hier sprake is bij Elvira en Geert in de Standaard gelezen. Ik wilde er ‘s avonds iets over kwijt op deze blog, maar vond de tekst niet onmiddellijk online (wij nemen de Standaard niet). Vandaag echter viel ik op deze mening die ongeveer hetzelfde zegt als wat ik wilde schrijven. Een licht accent vind ik niet erg. Maar dan moet het wel begrijpelijk blijven, wat niet altijd het geval is voor bijvoorbeeld het Antwerpse accent. Dialect vind ik uit de boze, hoe waardevol die taal ook is als deel van ons patrimonium.

vrijdag 28 oktober 2011

Foto’s van Klein-Gelmen

Uiteraard heb ik vandaag niet constant aan de “kindjes” gedacht! Glimlach

Het was prachtig weer en we gingen ook even wandelen (en Roger maakte foto’s) in Klein Gelmen. Weer vind ik dat niet het mooiste dorp, maar er staan gebouwen die mij doen dromen!

Klein-Gelmen, Daalstraat 32 Foto Roger

Er staat daar al maanden (als het niet jaren is) een enorme hoeve te koop. Eigenlijk te groot voor een doorsneegezin, maar ik betrap mij erop dat ik daarbij droom over hoe het zou zijn als ik daar in woonde. Ik zou dan wel wat huishoudhulp kunnen gebruiken natuurlijk! Glimlach

 

Klein-Gelmen, Daalstraat 31

Klein-Gelmen, Daalstraat 31

Klein-Gelmen, Daalstraat 31 Foto’s Roger

De vroegere pastorie staat me ook wel aan:

Klein-Gelmen, Klein-Gelmenstraat 3: voormalige pastorie Foto Roger

En de kerk staat op een “verhoog” zoals zo vaak in deze contreien. Op een vroegere, heidense, “sterke plek”?

Klein-Gelmen, Klein-Gelmenstraat 1: parochiekerk O.L.V.-Boodschap Foto Roger

Klein-Gelmen, Klein-Gelmenstraat: de goot van de kerk is dicht begroeid Foto Roger

Op de laatste foto zien we de beginnende begroeiing op het dak van de kerk. Er kan, met de wetten en bepalingen van vandaag, niet veel aan gedaan worden zonder veel kosten!

Kinderen loslaten

Vandaag mailde ik naar Zeger: of hij misschien afkwam dit weekend? Nee, hij heeft interessantere dingen te doen. En dat is normaal.

Niet zo lang geleden chatte ik met Hendrik: of ze misschien dat weekend wilden afkomen?  Nee, Anneke en hij hadden andere afspraken.

Eergisteren zei ik, bij het afscheid, tegen Elvira: ‘Tot over twee weken of zo… tenzij jullie afkomen?’ Nee, ze willen van de Allerheiligen-vakantie gebruik maken om eindelijk even van elkaar te genieten. Normaal is dat!

In september vroeg Nany (mijn moeder dus) mij of we niet bij haar wilden komen slapen de avond voor de mis voor mijn vader. Nee, want Roger (en ik eigenlijk ook, al slaap ik elders ook wel goed) brengt graag zijn avonden thuis door en slaapt het liefst in ons eigen bed (met als uitzondering de tent tijdens de jaarlijkse reis).

Nany begreep ons. En ik moet toegeven dat op gebied van “kinderen loslaten” ze echt een voorbeeld is. Ik heb het daar moeilijker mee gehad, al probeerde ik dat niet te tonen aan de “kindjes” (maar misschien heeft Nany dat ook niet willen laten zien).

Toen ze geboren werden, de “kindjes”, was ik me er heel goed van bewust dat ik ze ooit zou moeten loslaten. Ik heb trouwens daarom bij elk doopsel een tekst laten lezen van Khalil Gibran, de “profeet”: 

‘En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen
worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.’

En toch was het later, bij de opvoeding, moeilijk voor mij om me onze kinderen als volwassenen in te beelden. En in feite vergat ik zelfs dat ik ze ooit zou moeten loslaten (gelukkig maar dat ik daar niet meer constant aan dacht!).

Hoewel ik nu probeer er wel te zijn voor de kinderen als ze mij nog eens nodig hebben, maar mij niet meer op te dringen als opvoedster, heb ik nog steeds heel veel momenten van heimwee naar toen ze nog “kindjes” waren!

Ik weet niet waarom ik daar vandaag weer aan dacht terwijl ik een beetje schoonmaakte. Misschien gewoon omdat poetsen je de kans geeft om je gedachten de vrije loop te geven? En is het daarom dat veel vrouwen houden van die karweien?

Maar in mijn mijmeringen ging ik een beetje verder: wat zijn dan de gevoelens van een onthaalmoeder? Die ziet haar ontelbare “kindjes” telkens na een paar jaar verdwijnen, en ik vermoed dat de ouders van die ukjes geen tijd vinden om dan nog een contact met een “Lutti” te onderhouden?

donderdag 27 oktober 2011

Presentatie monografie over Hendrik Jespers na de uitvaart van Jefke

Deze ochtend gingen we naar de uitvaart van Jefke. Vrij veel volk in de prachtige kerk, zijn zus die duidelijk verweesd achterblijft (hoewel het eigenlijk zij was die voor hem zorgde), een eenvoudige mis met herinneringen aan Jefke als typisch dorpsfiguur. Maar waarom verlaten zoveel mensen de kerk na de offergang, dus nadat ze een doodsprentje hebben kunnen bemachtigen, zichzelf goed hebben laten zien aan de nabestaanden, en hun naamkaartje hebben kunnen afgeven?  Vreselijk hypocriet en egocentrisch vind ik dat! Maar ja, we zijn donderdag en misschien moesten sommige mensen nog naar hun werk? Glimlach

Na de middag gingen we natuurlijk weer een goed uur wandelen. Deze keer van Borgloon naar Kuttekoven en terug. In Kuttekoven merkten we dat de kerk weer “ingepakt” was. Een jaar geleden (denk ik) was het ook al zo. Roger sprak enkele werkers aan die stellingen aanbrachten, en de enige die Nederlands sprak (en echt Nederlands, geen Vlaams of Limburgs; de anderen spraken Frans) antwoordde ons dat hij van dorpsbewoners ook die vraag had gekregen. Maar blijkbaar was de eerste restauratie niet echt gelukt…

PA270030

PA270032 Foto’s Roger

Het was weer prachtig nazomerweer. Maar deze avond, toen we naar Beringen reden, heb ik toch maar een jas aangetrokken: ‘s avonds voel je wel dat het herfst is. Jan Gerits stelde zijn monografie over Hendrik Jespers (in de reeks Limburgse monografieën van de KVLS) voor in de bibliotheek van Beringen. Jespers heeft lang in Beringen gewoond, vandaar. Na Jan zijn heel interessante uitleg, was dichteres Clara Hasaert aan de beurt. Zij heeft Jespers immers heel goed gekend en vertelde over haar herinneringen aan hem.

PA270055

PA270059 

PA270067

PA270080 Foto’s Roger

Voor en na de presentatie heb ik heel aangename conversaties gevoerd, onder ander met de heel lieve en sympathieke vrouw van Jan Gerits, de pianiste Andreia Van Schaik, met Clara (ze vertelde me dat ze in 1924 geboren is! Wel, dan mag ze meegaan met de “oudere” Congo-generatie! Ongelooflijk hoe jong ze nog is voor haar hoge leeftijd!).

PA270092 Met Andreia (foto Roger)

En even met Herman Janssen, archivaris in het klooster van Averbode, die we ooit al ontmoet hadden op een activiteit van Heemkunde.

PA270095 Kleindochter van Jespers en Jan Gerits, op de achtergrond Herman Janssens (foto Roger)

Weer een dag om niet te vergeten dus!

woensdag 26 oktober 2011

Broccoli, glucoraphalin en Elena

Roger en ik eten heel graag broccoli, het liefst met zalm. Gisteren had ik broccolisoep gemaakt; vandaag, bij Elvira, aten we broccoli met zalmforel: heerlijk! Elena krijgt geregeld broccoli bij haar onthaalmoeder Lutti, zie ik in haar over-en-weer schriftje, en die groente lijkt  ook zij te lusten! Goed zo, want ik heb ooit gelezen dat broccoli ontzettend gezond is, vooral voor het voorkomen van  hartziekten en kanker. Toen we deze avond weer thuis waren, surfte Roger zoals gewoonlijk wat rond op het Internet. En ineens zegt hij mij: ‘Ik lees hier dat er in Engeland een superbroccoli wordt geteeld, en zelfs al verkocht, met een nog hoger gehalte aan glucoraphalin dan in gewone broccoli’. Ik googelde op mijn beurt naar “glucoraphalin”, waar ik nog nooit had van gehoord, en inderdaad, dat blijkt de heilzame stof in broccoli te zijn. Hier onder andere vond ik er heel veel uitleg over. Ik ga dus zeker verder bijna elke week broccoli op het menu zetten! En vermits Elena die groente ook lijkt te lusten, zal ik Elvira (en tegelijk ook jullie, Hendrik en Zeger) hetzelfde aanraden: eenvoudig klaar te maken, en… vroeg begonnen is meestal beter!

Elena was weer heel goedlachs en super vriendelijk vandaag. Ze heeft ontdekt dat ze met haar tong kan klikken, en dat vond ze zo leuk! Alleen vergat de kleine eetster die ze is daardoor geregeld een hapje te nemen: tongklikken vond ze plezanter! Glimlach

Dat betekent dat ze weer eens aan haar dagelijkse portie is geraakt met heel veel kleine maaltijden. Maar nogmaals, daarin lijkt ze op mij!

Weer is het me opgevallen dat ze niet zozeer haar speelgoed het interessants vindt: vandaag heeft ze weer vooral plezier beleefd aan het verfrommelen van een reclameblad (en deze keer was het niet dankzij Zeger , die andere afspraken had), en aan het kruipen achter en vastgrijpen van een ballon die Elvira en Geert voor dat doel (denk ik toch) in de salon hadden laten rondslingeren. En natuurlijk aan zich overal aan rechttrekken!

maandag 24 oktober 2011

Het relaas van Jean Nossin

Ik heb de tekst waar ik gisteren over sprak deze ochtend via e-mail aangekregen:

UIT DE TIJD DER VEULENSE MEESTERSCHOOL

Het was reeds Dinsdag 24 oktober 1944. Sinds 9 september waren de Duitse bezetters uit België terug geslagen. Amerikaanse vliegtuigen vlogen nu de ganse dag op en af van uit Brustem. Ons dorp lag immers in de grote draaicirkel voor de vliegtuigen die op de vliegbasis opstegen en landden. Dat was al zo sinds mei 1940 met de Duitse vliegtuigen en nu met de Amerikaanse. Een Duits vliegtuig was niet meer te zien, wel kwam er zo om het kwartier een V 1 (Vliegende bom) met ratelend geknetter overdonderen met zijn vlammende vuurstaart. Die vliegende bommen vlogen dag en nacht met als doel de haven van Antwerpen te bombarderen.

Tijdens de lesuren in de voormiddag van die dinsdag, 24.10.1944 hoorden we in de meesterschool. eigenlijk liever het vliegtuiggebrom en het krakend geratel der V 1’s dan de strenge stem van de lesgevende meester Florent Cordie.

Twaalf uur en we mochten naar huis om snel te gaan eten. Ook de meester ging dan in zijn ouderlijk huis eten. Om 1 uur moesten we terug in school zijn voor de namiddaglessen.

Omdat we graag nog wat speelden op het dorpsplein, kwamen de meeste van ons na een goed half uurtje al terug op het dorpsplein. Wij speelden een partijtje voetbal met een papieren bal. Een rubberen bal was niet te krijgen en dus behielpen we ons al gans de oorlog met een bal uit hard opeen gefrommelde kranten die door touw bij elkaar werd gehouden.

Het constant geronk van de vliegtuigen boven ons hoofd van het vliegveld in Brustem waren we zo gewoon geraakt en dus kreeg de bal veel meer onze aandacht… tot we aan de hoek van de kerkhofmuur de meester zagen terugkomen met de deursleutel al in de hand. Nog even naar de vliegtuigen en hun capriolen gekeken en daar gebeurde het…

De meester stak de sleutel in het slot van de voordeur en draaide de sleutel maar bleef dan stokstijf staan. Hij staarde boven de rij jongens heen naar de lucht waar een akelig huilende motor zich liet horen. Al de jongenskoppen draaiden zich automatisch in die richting en zagen een vliegtuig in de richting van Gutschoven uit de lucht vallen in steile duik, die dan overging in een warrelende spiraal. Het vliegtuig viel neer… doffe plof... en een zware rookkolom steeg op over de bomen in het Seurveld. De meester hoefde de deur niet verder open te stoten want de hele rij jongens was lopend verdwenen in de richting van de rookwolk en zag het protesterend gebaar van de meester al lang niet meer.

We liepen ons het hart uit de boezem naar die rookwolk toe. Het was zeker 1500 meter lopen eer we aan de rand van de weide raakten van waarop achter hoge doornhagen de vlammen opsloegen. Enkele jongens hadden in een canadastrook voor de weide reeds de afgeworpen “canopy”, de micakoepel van het vliegtuig, ontdekt. Stukken mica was een schat waar de jongens van alles konden mee aanvangen. Het brandde stinkend als een fakkel als je er een lucifertje aan hield en als je hem niet aanstak kon je er van alles mee maken. Je kon er kruisjes met Belgische driekleur mee maken en die om je hals hangen; je kon er dito ringen uit vijlen of je kon een stuk mica ruilen voor knikkers.

De meeste jongens echter waren nieuwsgierig de appelweide van boer Swennen binnengestormd waar zo’n honderd meter na de omheininghaag het wrak lag te branden. Er was al wat volk verzameld in de weide, vooral mensen die op de nabije velden aan het werken waren en kinderen van Gutschoven die vanaf de “bek” dwars door de weiden waren gelopen en dus rapper bij de valplaats waren dan die van Veulen.

Pats..pats.. pats, harde knallen deden de mensen opschrikken. De vliegtuigmunitie, ganse mitrailleurbanden met punt 50 kogels, lag in dat vuur te schroeien. Regelmatig ontplofte zo’n kogel door het barsten van de hulzen; Pats…Pats…Pats!!

Men probeerde zoveel mogelijk de mensen weg te houden van het brandend wrak wegens die ontploffende kogels. Probeer echter maar eens de jeugd weg te houden van de plaats waar zoveel interessante dingen voor het grijpen lagen.

Twee appelbomen verwijderd van het wrak, lag iets dat uitzag als een witte pilotenhelm besmeurd met een bloederige brei; Een meter verder lag een afgehakte gehandschoende mensenhand in het gras. Naast het brandend wrak en gedeeltelijk nog in het brandend inslaggat lag een wit stuk doek, vermoedelijk het ongebruikte valscherm, waarvan de boord ook door vuur was aangetast.

Het was voor iedereen, ook voor ons jonge knapen, duidelijk dat de onfortuinlijke piloot tevergeefs geprobeerd had zijn vliegtuig te verlaten maar in zijn vliegtuig het leven had gelaten.

Ondertussen was een legerjeep en een Amerikaanse G.M.C.-camion met een vijftal Amerikaanse soldaten de weide binnengereden. Zij begonnen aanstonds het publiek uit de weide te verwijderen. Van tussen de gaten in de doornenhaag bleven we nog een tijdje kijken naar die Amerikaanse soldaten die rond het gevallen vliegtuig bezig waren en rondom verspreide stukken, zoals die witte pilotenhelm en die gehandschoende hand, bijeenraapten en samenbrachten in een lijkzak.

De werkzaamheden die we van achter de haag konden bekijken, interesseerden ons niet lang en stilletjes aan trokken we in groepjes terug naar het dorp. De namiddag was al ver gezet en naar school gingen we liever niet meer.. want de meester zou zeker niet mals zijn voor onze desertie.

Onderweg waren we al aan het onderhandelen om een stukje mica te kunnen vastkrijgen van hen die er eentje hadden weten te veroveren. De prijzen waren heel hoog en een klein stukje van tien vierkante centimeters kostte minstens twintig glazen knikkers of vijftig aarden. Dan gingen we met een knagend ongerust gevoel naar huis…

Jean NOSSIN

ANTWOORDBRIEF van Marty RYAN Gordon DIARD

26 september 2005

Aan Rudi SIMMONS

Eldersbroek, 42

37OO s’HERENELDEREN

BELGIUM

Beste Rudi,

Ziehier der korte levensbeschrijving die ik kon samenrapen uit de herinneringen van hen die Gordon gekend hebben als kind en als jonge man.

Onze foto’s zijn beter dan onze informatie..

Ik kan U vertellen dat mijn moeder hem verafgoodde en nooit zijn dood volledig is te boven gekomen.

Mijn broer Gordon is naar hem genoemd.

Ik hoop om van U nog wat te vernemen. Laat me graag weten of we uiteindelijk nog iets anderzijds kunnen doen.

Mijn broers en zus waarderen uw inspanningen en hopen eveneens dat het, voor een of meer van ons, mogelijk zal zijn de opening van het geplande gedenkteken te kunnen bijwonen.

Hartelijk dank voor al uw inspanningen om de piloten die tijdens oorlog vochten eervol te gedenken.

God zegene U en uw familie.

Uw toegenegen

(get.à

Marty RYAN.

LEVENSLOOP VAN GORDON.R.DIARD

*GLENDALE(USA) 8.8.1924 +VEULEN(BELGIUM) 24.10.1944

Gordon DIARD was de zoon van Napoleon en Violet DIARD. Hij was geboren op 8 augustus 1924 en had een zuster,Marie Lucille DIARD,geboren op 16 mei 1928.

Zijn moeder, Violet, benam zich het leven, vermoedelijk als gevolg van een postnatale depressie, een niet opgespoorde kwaal die destijds niet werd verzorgd.

Na haar dood gaf “Nap”, zoals hij was geheten, de kinderen in opvoeding bij zijn zuster. Valentine was getrouwd met Sam BERTEL en bracht haar leven door in SAN-FERNANDO-VALLY. Gordon kreeg alzo een stiefbroer bij,Edward BERTEL.

Gordon liep school in de stad SAN FERNANDO; Zijn tantes en onkels van vaders kant kregen hem dikwijls op bezoek in GLENDALE. Bij een van zulke bezoekjes redde Gordon zijn neefje Pat, toen twee jaar oud, van verdrinking in een achtergelegen beek.

Pat’s herinneringen aan Gordon waren deze aan een gelukkige jonge man met grote schitterende ogen.

In de Hogeschool van San Fernando speelde Gordon mee in de band en stapte mee op in de befaamde Rose Bowl parade in PASSADENA op Nieuwjaarsdag.

Na voltooiing van zijn studies verhuisde hij naar SAN FRANCISCO om bij zin vader te leven en kort daarop ging hij in dienst bij het leger.

Gordon was al altijd geïnteresseerd in “vliegen” en werd legerpiloot. Zijn dood was een schok en vooral tragisch vuur zijn zus Marie die al zoveel in haar jonge leven had meegemaakt.

OPGRAVING EN MEDEWERKING AAN OPRICHTING VAN GEDENKTEKEN te

VEULEN(HEERS) op 23 oktober 2011

Rudi SIMMONS : leider van de opgravinggroep die in 1989-1990 de opgravingen van het neergestorte vliegtuit organiseerde en daarna de briefwisseling voerde met Amerikaanse instanties en resterende familie. Hij meldde daarin de opgravingen en de mogelijke planning om in Veulen een gedenkteken op te richten als eerbetoon aan alle neergestorte oorlogspiloten.

PILOOT : D I A R D Gordon R. Amerikaans staatsburger

Militair van de Amerikaanse Luchtmacht, 9e aircorps, 492 Ftr, 48 tr.

1e luitenant vlieger USAAF, testpiloot, Stamnummer O-81598

Marty RYAN :Achternicht van de op 24.10.1944 te Veulen gevallen piloot, Gordon R.RYAN,

Opgravinggroep: Een vriendenkring van een achttal personen die de plaatsen der neergestorte vliegtuigen opspoorden en indien mogelijk de berging der overblijfselen van het vliegtuig

deden met de bedoeling tot oprichting van een gedenkteken en/of met de wrakstukken een museum van oorlogsarcheologie tot oprichting te kunnen vestigen.

Vliegtuigtype Republic .P47C THUNDERBOLT/USAAF : Zwaarste jachtbommenwerper tot dan toe (1943). Sterke Pratt & Whitney ster-motor R-2800 double wasp achttien cilinders. Snelheid : 697 Km/u op 10.000 m. hoogte. Vierbladige schroef van 3,17 meter hoogte. Vier .50 mitrailleurs(12,7mm browning) in elke vleugel . Volle brandstofvulling bij start :1.355 liter. Aan elke vleugel een bom van 225 Kg. of een tiptank met brandstof van elk 758 liter.

Het toestel werd op 17 augustus 1943 ingezet om het eerste gedeelte der B17 bommenwerpers te begeleiden bij de zending naar SCHWEINFURTH (Duitsland)Het toestel had een vleugelbreedte van 12.4 met, besloeg 27.87 vierkante Meter oppervlakte, Was 11 meter lang, 4.3oo meter hoog,,. Leeg gewicht woog het 4.850 kg. en geladen 8.800 kg. Het kon tot 12.000 meter stijgen en de snelheid bedroeg 690 Km/u en 887 km/u in duikvlucht.

De mitrailleurboxen werden geladen met elk 350 pond munitie.(.50)

Betrokken vliegtuig : Amerikaans jachtvliegtuig van het type P.47 THUNDERBOLT

behorende tot het 48e smaldeel van de 492e Amerikaanse Luchteenheid met basis op het vliegveld van BRUSTEM. Het betrokken vliegtuig was nieuw en had slechts 18 uur en 35 minuten gevlogen toen het neerstortte. Op het ogenblik van de crash was het in testvlucht en iets daarvoor meldde de piloot per radio aan een gelijktijdig vliegend toestel dat hij bijna geen brandstof meer had en binnen vijf minuten terug op de basis zou landen. Bij de mitrailleurs waren 2.200 riemen .50 kogels geïnstalleerd en de wapens opgeladen,

Verhalend verslag der onderzoekers

Rond 14.40 uur (Amerikaanse tijd = 13.40 Plaatselijke tijd), op 24 oktober 1944, werden we door de Belgische politie op de hoogte gebracht dat er een “crash” was geweest op ongeveer acht mijlen O.Z.O. van het vliegbasis (BRUSTEM). Ik vertrok onmiddellijk met een ambulance en een brandweerwagen.

Het vliegtuig, P47(Bubble Canopy) bevond zich in een klein bebost veld en was gevallen tussen bomen van ongeveer 70 voet hoog. Geen enkele van de bomen vertoonde tekens van beschadiging en volgens de positie van het vliegtuig kon er worden uitgemaakt dat het neerkwam in een hoek van niet minder dan 80%. Het vliegtuig bevond zich helemaal onder de grond. Er was een smeulend vuur ter hoogte van de motor maar het was niet geblust.

We waren in de mogelijkheid de staat aan te duiden en vonden het nummer 2-28621. De burgers samen met een plaatselijke pastoor hadden enkele overblijfselen van de piloot uit het vliegtuig weggenomen. De parachute was geopend geweest en lichtjes verbrand. Het was duidelijk dat de parachute geopend was door het ongeval en niet door een poging tot openen.

Toen het vliegtuig voor het eerst werd waargenomen door de burgers was het in een diepe duikvlucht. Volgens een rapport viel het in spinval. Het vliegtuig brandde niet in de lucht, ook werden er geen rondvliegende stukken gezien, uitgezonderd het cockpitdak of “canopy”.

De canopy lag ongeveer 400 yards van het wrak en de ontsnappingsarm was gebruikt.

Burgers meldden dat er geen enkel ander vliegtuig werd opgemerkt in de onmiddellijke omgeving. Ze waren niet in de mogelijkheid om de hoogte in te schatten

( Get.)

HAROLD L.MONEELY

Majoor, Luchtcorps,

Onderzoeksofficier.

VASTSTELLING

  1. Vliegtuig p-47D-28RA, AC Nummer 42-28621 met motor R-2800-69 AC nummer FP-00394, Curtiss electric propeller, stortte 24 oktober 1944 neer ongeveer 8 mijlen van de basis(A-92).
  2. Originele waarde van het toestel §103.855.00

Geschatte waarde op het ogenblik § 00.000.00

  1. Dit vliegtuig was op een onderhoudsvlucht en keerde terug naar de basis, de benzine was aan het minderen (was laag) volgens het laatste radiorapport van de piloot. Het vliegtuig stortte neer door ongekende redenen en had de volledige vernieling als gevolg.
  2. Gezien de aard van de schade besloot de deskundige officier het vliegtuig niet conform met de voorschriften van ETOCSA, circulair 86, par.7, gedateerd 8 maart 1943, af te danken

Belgische politiemensen werden ter plaatse gelaten om het wrak te bewaken totdat er de juiste zorg kon worden gedragen door het H.P.S. en een onderhoudsploeg.

( Get.)

JOHN A.MARSHALL

Kapitein, Luchtcorps,

(Stukken uit het Engels vertaald door J.NOSSIN)

zondag 23 oktober 2011

Oorlogsmonument

Jean Nossin, lid van Heemkunde Groot Heers, heeft er jaren voor geijverd, de heemkundige kring heeft er zijn best voor gedaan en de gemeente Heers heeft gezorgd voor de festiviteiten. En vandaag werd het bewuste “monument” eindelijk ingehuldigd.

Eigenlijk was de aanleiding voor mij altijd iets gebleven “ver van mijn bed”, tot ik na de inhuldiging een zeer interessant tekstje kreeg van Jean Nossin die het zelf als kind had meegemaakt. Ik heb de tekst hier liggen maar ik krijg hem ook via e-mail binnenkort, en daar wacht ik op om hem te publiceren (en daartoe heb ik de toelating van Jean Nossin – die trouwens ooit een interessant boek over Veulen heeft geschreven - gekregen).

In 1944 stortte een Amerikaans gevechtsvliegtuig (een P-47 Thunderbolt, las ik in de krant) in de buurt neer. Een verwrongen propeller van dat vliegtuig (waarvan de 20-jarige piloot overleed bij de crash) werd nu als “monument” opgericht in ons dorp.

De festiviteiten begonnen al om 10 uur deze ochtend. Onchristelijk vroeg voor ons op een zondag! Nu, wij moesten amper 10 minuten lopen, terwijl andere leden van Heemkunde, zoals Boudewijn bijvoorbeeld, eerst hun auto moesten uithalen en dan nog een tiental minuten rijden. Niet te verwonderen dus dat Boudewijn en Ilonka en wij (en misschien nog anderen die het niet verteld hebben) nog niet ontbeten hadden. De zon scheen, maar het was nog bibberkoud op dat (ik geef toe: relatief) vroege uur.

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II. De Harmonie Salvia speelt Fanfare Salvia

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II. Toespraak van Michel Mathei, voorzitter van de Heemkundige kring Michel Matheï, voorzitter van Heemkunde Groot Heers

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II. Toespraak van Gerald Kindermans, burgemeester van Heers Gerald Kindermans, burgemeester van Heers

Inhuldiging van het monument ter nagedachtenis van een gesneuvelde Amerikaanse piloot tijdens W.O.II.

(Foto’s Roger)

Daarna was er een receptie, aangeboden door de gemeente. Cava en fruitsap à volonté, maar de hapjes (waarmee ik dacht mijn honger te zullen kunnen stillen) waren opvallend weinig gevarieerd. Zeggen dat ik Roger had gezegd dat ze echt wel ons ontbijt zouden kunnen vervangen (zo had ik ze immers ervaren toen ik als leerkracht was verbonden met de gemeente en elk jaar op een receptie werd uitgenodigd). Wat ik ook jammer vond: de mensen uit het  dorp waren niet uitgenodigd. We troffen er alleen de leden van Heemkunde (plus familie) en schepenen en zo. Is de gemeente aan het besparen? Dat zou een uitleg kunnen zijn!

Ik voerde wel interessante gesprekken, onder andere met de twee dochters van Jean Nossin (van wie ik dus die tekst verwacht die ik wil publiceren), en met Boudewijn, zijn vrouw Ilonka, en mensen van Heemkunde.

Echt jammer dat niet het hele dorp was uitgenodigd!

Dag Jefke!

Vorige vrijdag, terwijl Roger even afwezig was, hoorde ik de doodsklokken luiden (en deze keer was ik zeker dat ik me niet vergiste: Roger heeft me heel goed duidelijk gemaakt hoe die klinken). Ik vroeg me natuurlijk af wie er nu gestorven was.

Toen we deze middag  terugkwamen van de receptie na de inhuldiging van een nieuw “monument” in het dorp, vonden we een doodsbrief in de bus. De Heer Jozef B. was vrijdag overleden. Ik bekeek de foto en bedacht dat ik die man ooit wel eens gezien had maar dat ik hem niet echt kende. Wel vond ik hem er nog vrij jong uitzien voor zijn bijna 73 jaar.

We hadden nog niet ontbeten en hadden dus grote honger. En gingen na onze brunch een goed uur wandelen in Mechelen-Bovelingen waar we weer huizen fotografeerden.

Terwijl ik deze avond aan het koken was, en Roger werkte aan onze boekenrekken in zijn atelier, werd er gebeld. Of we mee wilden betalen voor de bloemenkrans voor “Jefke”. Toen viel mijn euro pas. Die Jozef, dat was dus onze buur “Jefke”. Een tweede blik op het rouwadres op de doodsbrief bevestigde het. En dat ik hem niet herkende ligt aan het feit dat de foto al lang geleden is gemaakt, waarschijnlijk zelfs nog voor wij hier woonden.

Jefke zagen we bijna elke dag rondlopen met zijn rollator, van zijn huis naar de kapel en terug. Of we zagen hem zijn bloemen verzorgen. Hij zei ons altijd heel vriendelijk goeiendag, net als zijn zus trouwens, met wie hij samenwoonde. Heel onlangs had hij nog hazelnoten zitten rapen die van onze hazelaars waren gevallen. Ik had hem inderdaad sinds donderdag niet meer gezien, maar stelde me daar eigenlijk geen vragen bij…

Dag Jefke! Op jouw doodsbrief staat, zoals zo vaak in deze buurt, een gedichtje van Boudewijn Knevels, waarin er sprake is van “wachten op de eeuwigheid om bevrijd te zijn van lijden”. Ik hoop echt dat dit op jou van toepassing is, lieve buur!

Toen Roger binnenkwam voor het avondeten en ik hem vertelde wie die Jozef in feite was, verschoot hij echt!

En hier even een parenthese over AN. Ik weet dat ik eigenlijk “verschoot” had moeten vervangen door “schrok” om Standaard Nederlands te schrijven. Maar nogmaals, ik voel echt een verschil tussen “verschieten” en “schrikken”. Roger schrok helemaal niet! Je zou kunnen zeggen dat hij “versteld stond” maar als er een woord bestaat dat op zichzelf hetzelfde zegt als twee andere woorden, waarom dat woord niet opnemen in de Standaardtaal?

zaterdag 22 oktober 2011

Opheers en huishoudtaken

Vandaag was het de beurt aan Opheers om ons bezoek,  gewapend met ons fototoestel, te krijgen. Ook niet echt een mooi dorp omwille van de lintbebouwing. Maar weer met enkele heel mooie gebouwen.

Terwijl we in een zijstraat van de hoofdweg naar de Sint-Laurentiuskapel liepen, zagen we een vrouw haar stoep en de gevel van haar huis schoonmaken. Roger maakte de nodige foto’s en we liepen terug naar de Opheersstraat.

Opheers, Kapelstraat: Sint-Laurentiuskapel

Opheers, Kapelstraat: Sint-Laurentiuskapel Foto’s Roger

Onder weg werden we aangesproken door die huisvrouw. En op de stoep van  haar huis, dat blonk als een juweel, vertelde ze ons over haar leven. Volgende woensdag is ze 55 jaar getrouwd. Ze is 74 jaar, heeft twee zonen en een dochter, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Haar man (77 jaar) en haar dochter wandelen graag, maar omdat zij hartproblemen heeft, kan zij hen niet meer volgen. Maar dat vindt ze niet erg: terwijl zij lange tochten ondernemen, gaat zij even de velden in richting Batsheers met hun hond.  Ze vergeleek ook het leven van vroeger en nu, en sprak over het feit dat vrouwen nu niet meer de kans krijgen om thuis te blijven voor hun kinderen. ‘Maar ja,’ voegde ze eraan toe, ‘ik heb ons salon pas kunnen kopen na 17 jaar huwelijk! En nu moeten ze alles hebben al bij hun huwelijk!’.
Wat ze daar zei is waar, maar ik denk dat je de zaken een beetje anders moet interpreteren. Een gezin met één enkele wedde kan praktisch geen flat of huis meer huren. Een gezin met twee wedden heeft dan weer vrij veel geld ter beschikking. Waarom zouden die mensen met dat geld dan niet kopen wat ze graag willen? Al kennen ze daardoor natuurlijk niet meer het gevoel waar die vrouw ook over sprak: zitten hunkeren naar salonmeubels zoals een peuter smacht naar een lolly.

Dat gesprek heeft meer dan een kwartier geduurd. En ondertussen bewonderde ik haar schoongemaakt huis. Soms zou ik willen dat ik ook een goede huisvrouw was, en dat ons huis ook zou “blinken”! Maar ik heb toch zulke hekel aan die huishoudwerkjes!

Roger en ik namen afscheid van haar en liepen verder naar de hoofdstraat waar Roger nog enkele foto’s maakte:

Opheers, Opheersstraat 111: hoeve "de Naveau". Er heeft blijkbaar een gebouw tegen deze gevel bestaan

Opheers, Opheersstraat 96: voormalig gemeentehuis en school

Opheers, Opheersstraat 98: voormalig gemeentehuis en school

Opheers, Opheersstraat 81: Herkenrodehoeve ook Grutmannhoeve genoemd

Opheers, Opheersstraat 88: Sint-Lambertuskerk Foto’s Roger

vrijdag 21 oktober 2011

Filmpjes van de laadkraan in actie

Roger heeft het laden van de suikerbieten (die door de machine tegelijk worden schoongemaakt) ook gefilmd. Hieronder enkele linken naar de video’s:

http://www.flickr.com/photos/45632313@N00/6267054289/

http://www.flickr.com/photos/45632313@N00/6267571412/

http://www.flickr.com/photos/45632313@N00/6267040759/

http://www.flickr.com/photos/45632313@N00/6267035639/

http://www.flickr.com/photos/45632313@N00/6267028685/

Bietenoogst bij Rukkelingen

Vandaag zouden we huizen fotograferen in Rukkelingen. Maar onder weg zagen we een “bietenlaadkraan” wachten op een vrachtwagen die de bietenoogst naar de fabriek moest brengen. We besloten te wachten tot de we de machine aan het werk konden zien. En geraakten in gesprek met een fietser die zijn tocht had onderbroken met hetzelfde doel. Roger en hij vergeleken het werk op het land vroeger en nu, en inderdaad, er is een enorme vooruitgang geboekt.

Na iets meer dan 5 minuten kwam de vrachtwagen eraan. En die dertigtonner bleek op amper 7 minuten geladen! Fascinerend!

Suikerbieten worden op vrachtwagens geladen: ca. 7 minuten om een dertigtonner te laden

Suikerbieten worden op vrachtwagens geladen: ca. 7 minuten om een dertigtonner te laden

Suikerbieten worden op vrachtwagens geladen: ca. 7 minuten om een dertigtonner te laden

Suikerbieten worden op vrachtwagens geladen: ca. 7 minuten om een dertigtonner te laden Foto’s Roger

Ook in Rukkelingen staan er heel mooie huizen. Ik sta daarbij dan altijd te dromen over hoe het zou zijn als ik daarin woonde!

Rukkelingen, Bovelingenstraat 361: ruime gesloten hoeve

Rukkelingen, Bovelingenstraat 342: U-vormige hoeve

Rukkelingen, Bovelingenstraat 342: U-vormige hoeve

Rukkelingen, Bovelingenstraat 323: boerenburgershuis Foto’s Roger

Weer was het een koude maar zonnige dag!