zaterdag 30 november 2013

Nostalgie!

De KVLS had vandaag een uitstap naar Leuven op het programma, en wij zouden aansluitend afspreken met onze vriend Karel.

Het eerste wat de KVLS-ers bezochten was het museum, maar wij voegden ons pas daarna bij hen, na een kort bezoekje aan Zeger op zijn werk. Terwijl we de andere leden begroetten aan de ingang van Museum M, kregen we een fijne verrassing: daar kwam Zeger aangefietst, die tijdens zijn middagpauze naar huis reed en eventjes een ommetje had gemaakt om ons weer te ontmoeten. Glimlach

Wij aten een lekkere en niet dure dagschotel in café Domus. Daarna wandelden we naar de Sint-Pieterskerk waar ik me onder andere herinnerde hoe ik als kind tijdens de mis voor mezelf verhalen verzon bij het aanschouwen van de prachtig uitgehouwen preekstoel. Na nog een drankje in de Gambrinus (herinneringen en nostalgie!) volgde om 15 uur een geleid bezoek aan het stadhuis. Interessant, hoewel niet alle vertrekken werden bezocht (misschien een geluk voor mijn hoogtevrees, want ik las daarna in een folder dat de andere vertrekken enkel via een wenteltrap zijn te bereiken).

Het was heel mooi weer en bij het buitenkomen stelde ik voor nog naar het Begijnhof te wandelen. Daar hadden de anderen niet veel zin in: ze wilden liever nog een biertje consumeren. Omdat wij amper drie kwartier later een afspraak hadden met Karel hebben we maar afscheid genomen en zijn we naar het Begijnhofhotel gewandeld.

Bij een paar Orvals en hapjes en daarna een succulent (maar, bewust gekozen, klein) gerecht haalden we herinneringen op (onder andere aan Karels vriendin Colette die vandaag precies drie jaar geleden is overleden) en praatten we bij.  Het werd, na een heel interessante dag,  een heel nostalgische maar gezellige avond. Ik heb ervan genoten!

Alleen jammer dat ik altijd naar buiten moet als ik een sigaret wil opsteken! Vroeger rookten we gezapig onze pijp of onze sigaret terwijl we van onze Orval nipten! De pijprokers hebben verzaakt aan hun pijp (daaraan geraak je blijkbaar niet echt verslaafd, en trouwens, die kun je niet zo maar op een, twee, drie oproken) maar de sigarettenrookster die ik ben heeft af en toe nog haar nicotineboost nodig. Als ze die niet krijgt, gaat ze immers te veel van de hapjes eten: ook niet echt een goed idee! Maar… Roken zoals nu van ons gevraagd wordt (buiten, en snel, snel onze “stinkstok” oproken) staat me echt niet aan. Als ik “mag roken” (en dat is tegenwoordig nog enkel thuis en bij zeldzame vrienden, zoals die uit Ronse en Deurne bijvoorbeeld) kan ik bijna een uur aan een stuk genieten van een sigaret. Het begint met de sigaret maken (ik rol ze zelf, destijds tot afschuw van mijn vader die dat echt te proletarisch vond en me, als ik op weekend kwam, vaak een pakje blauwe Gauloises cadeau gaf: dat vond hij veel eleganter!Glimlach), daarna geniet ik van het trekken eraan, maar dat hoeft niet constant. Ik zet de sigaret weg, drink een slokje, praat wat, doe iets anders, steek de sigaret weer aan (want ondertussen is die uitgegaan), en zo gaat dat door, bijna een uur aan een stuk. Allemaal voorbij! Tenzij ik een elektronische sigaret zou uitproberen? Misschien, maar dan mis ik wel het ritueel van telkens weer aansteken, en het plezier van het “rollen”.

Misschien moet ik het toch proberen. Het is dan wel een soort “ersatz” en zelfs dat is officieel verboden op café en restaurant… Maar ik vermoed dat bijvoorbeeld waar we deze avond zaten (een intiem hoekje voor Karel, Roger en mij) niemand zelfs zou opmerken dat ik even lurk aan dat stokje! Idem trouwens voor de vergaderingen van de KVLS: we zitten dan in een aparte zaal van dat café!

vrijdag 29 november 2013

Klusjesvrouw

Ik belde deze ochtend naar de gemeente en vernam dat er niet een “klusjesman” beschikbaar is voor het opruimen van ons snoeisel, wel een “klusjesvrouw”. Mijn reactie was: ‘Oei, dan kan ze dat misschien evenmin aan als ik?’. ‘We zullen eens komen kijken,’ antwoordde de beambte, ‘misschien lukt het wel’.

Dat gebeurt maandag of dinsdag, we horen het nog wel.

Hoewel dat bed nog steeds niet is verwijderd uit de bibliotheek begon ik vandaag de non-fiction boeken uit de daar opgestapelde dozen te halen en te rangschikken. Dat heb ik klaargekregen (enkel een niet te grote vertaling en het koken – groentesoep, gebakken ijzerappelschijfjes, vegetarische worst en versgebakken brood - verstoorden mijn klus).

Nu nog beslissen welke boeken waar komen te staan. We hebben plaats op Roger zijn boekbindatelier, op de gang naar de badkamer, langs de trap naar de verdieping en in onze werkkamer; waar onze eerste (schat ik) 1500 non-fiction boeken al min of meer volgens onderwerp zijn gerangschikt.

Ik voelde me vandaag dus ook een klusjesvrouw, maar dat soort klus ligt me echt! Glimlach

Ondertussen trotseerde Roger de winterse (echt!) koude  in zijn houtbewerkingsatelier, waar hij nog werkt aan een paar boekenrekken.

Het komt allemaal dus wel in orde hier, als ik maar genoeg geduld oefen!

De godsdienst van de vrede?

Ik las zopas dit. Een heel andere kijk op de geschiedenis dan wat men ons meestal voorhoudt! Is dat de godsdienst van de vrede?

donderdag 28 november 2013

Opruimen

We hadden een afspraak met de Kringwinkel: deze ochtend zouden ze dat opklapbed komen ophalen dat echt nog in de weg staat in onze eetkamer-bibliotheek.

Dus heel vroeg opgestaan en niet te lang hoeven te wachten. Helaas, ik merkte al meteen dat het niet zou lukken. Toen een van de twee mannen dat bed probeerde open te maken, zag ik hem “nee” knikken naar de andere. Ik weet het, dat ouderwets bed is niet zo gemakkelijk open te krijgen. Ons lukt het wel als we het samen doen. In mijn eentje ben ik er nooit in geslaagd. Maar het bed was welkom toen alle “kindjes” en Nany daarbij nog  geregeld hier samen logeerden en we anders dus een bed te weinig hadden.

Na nog wat wikken en wegen en zo, zeiden die mannen mij: ‘Nee, dat  niet verkoopt.  Moeilijk open!’ (ze spraken heel gebrekkig Nederlands).

We zitten dus nog met dat bed opgezadeld!Teleurgestelde emoticon

Terwijl we naar Sint-Truiden reden voor onze wekelijkse boodschappen, zei Roger dat hij dacht dat we het bewuste bed dan maar moesten ontmantelen en daarna in stukjes (hout en ijzer apart) naar het containerpark brengen (omdat we met ons tweetjes het niet kunnen optillen: ik ben maar een “zwakke vrouw”). Dat leek me een goede oplossing. Alleen zal dit weer vrij veel werk vergen van Roger… En we hebben al zoveel te doen!

Tijdens de boodschappen vergat ik het hele geval. We bezochten onder andere de nieuwe Albert Heijn-winkel in Sint-Truiden, en inderdaad, het aanbod is aantrekkelijk: de verse zalm die we deze avond aten bijvoorbeeld was veel lekkerder dan de diepvrieszalm die we gewoonlijk bij Lidl of Aldi kopen. Ik vond er wel niet de sojapudding die ik bij Aldi vind, en om nog een paar kleinigheden te bestellen bij Sinterklaas moesten we dan weer bij Colruyt zijn (ik ben hier dus gratis reclame aan het maken voor al die winkels: zou ik daar geen geld voor vragen? Glimlach Ach, dat ligt - jammer genoeg? -  niet in mijn aard)!

Onderweg naar huis herinnerde mijn Google-agenda mij eraan dat ik naar de gemeente moest bellen. Ik besefte dat ik was vergeten die afspraak te verzetten naar morgen.

Ik had immers contact opgenomen met het OCMW van Heers, om te weten of we recht hebben op een klusjesman die ons snoeihout zou  opruimen. Het antwoord was ja, omdat we beiden “oud genoeg zijn”!  Ik moest wel even bellen voor verdere afspraken. De bedoeling was eerst dat ik dat vandaag zou doen, maar toen bleek dat de verantwoordelijke vandaag  een opleiding moest volgen. Ik zal dus morgen bellen… En ik hoop dat het snoeisel opruimen beter zal lukken dan ons avontuur met de Kringwinkel!

Deze avond, na het eten, terwijl ik aan het lezen was en Roger even bezig was in zijn nu veel te koude atelier, bedacht ik dat we voor dat hinderlijke opklapbed misschien ook op de dienst “grofvuilophalen” van Heers konden beroep doen!

Misschien meteen daarnaar informeren als ik morgen naar de gemeente bel?

Ik zei tegen Roger deze avond: we nemen van niemand nog iets aan waarvan jij denkt dat je het “ooit” kunt gebruiken!

Hij antwoordde niet echt, maar dacht wel terug aan veel rommel die hier nog ligt ten gevolge van ons te snel denken dat “rommel'” van andere mensen nog bruikbaar is.

In feite heeft hij gelijk (en ik denk dan terug aan de “Berenklauw”) maar voor ons wordt het echt te veel!Sarcastische emoticon

woensdag 27 november 2013

Wat zullen de gevolgen zijn van al die omwentelingen?

Uiteraard was ikzelf ook doodmoe deze avond nadat we naar huis reden! Kinderen bijhouden kruipt niet in je koude kleren!

Maar ik kan niet gaan slapen voor ik nog minstens iets interessants heb gelezen. En deze avond was dat onder andere de woorden hieronder, die ik vond op een medische site. Het antwoord op een vraag die ik hierboven reproduceer als “titel” voor deze post. Door een of andere geneesheer/auteur uitgesproken:

“De vooruitzichten zijn alvast bijzonder spectaculair. Het gaat er trouwens niet alleen om, zeer lang te leven. Om dat mogelijk te maken, moeten we ook aanvaarden dat de mens zichzelf transformeert en zichzelf uitrust met chips en prothesen. Bovendien profiteren niet alleen de levenden van de vooruitgang, maar ook diegenen die nog geboren moeten worden. Eugenetica is nu al een realiteit: vandaag worden embryo’s met trisomie 21 opgespoord tijdens de zwangerschap en vóór de geboorte weggenomen. Hetzelfde geldt voor contraceptie, medisch begeleide voortplanting en euthanasie: op het vlak van ethiek zijn we enorm geëvolueerd. Wat vroeger als gruwelijk werd beschouwd, is vandaag normaal of zelfs wenselijk geworden, en zal morgen misschien zelfs verplicht worden”.

Voilà (op zijn “Vlaams”), het woord is eruit, dat ik steeds vreesde in verband met euthanasie en andere zogenaamde “ethische wetten”: “zal misschien ooit verplicht worden”. Hopelijk voor Roger en mij, én voor onze vrienden, worden we niet heel binnenkort de bomen ingejaagd om te zien of we het nog volhouden, wij “oudjes”! En moeten baby’s met een serieuze handicap toch niet te snel verplicht geaborteerd worden!

En dat durft die “dokter” een enorme ethische evolutie noemen? Mensen doden omdat ze niet aan een ideaalbeeld voldoen? Des duivels vind ik dat! Duivel

Van dat soort “evolutie” word ik pas echt pessimistisch!

Elena is moe en Matthias profiteert ervan

Elena bleek doodmoe toen we haar aan school afhaalden: ze viel in slaap onderweg naar Lutti en bleef dus met mij in de auto terwijl Roger Matthias bij de onthaalmoeder afhaalde. Die bleek goed wakker, want hij heeft onderweg naar huis constant zitten kraaien en lachen. Zelfs dat wekte Elena niet!

Thuis konden we haar jas en schoenen uittrekken en haar op bed leggen zonder dat ze wakker werd, en ze heeft geslapen tot 16 uur! Ik zei tegen Roger dat volgens mij dat schoolgaan voor zulke jonge kinderen te zwaar is; maar toen haar mama thuiskwam, vertelde ze ons dat Elena deze ochtend al om 5:20 uur aan hun bed stond en absoluut weigerde weer te gaan slapen! Binnenkort komen de kleinkinderen hier even logeren: ik hoop dat ze ons op een redelijker uur zullen wekken!

Matthias kreeg nu al onze aandacht tijdens en na het eten en daar leek hij echt van te genieten!

PB275967

PB275968

PB275969 Foto’s Roger

Nadat Elena eindelijk wakker werd, aten de kindjes een vieruurtje en gingen we even wandelen. Elena bewonderde de “oranje lucht” en de paarden, raapte bladeren op en zong liedjes over Sinterklaas. Matthias keek rond en kraaide.

Toen we terug thuis waren, was het Matthias die begon in zijn ogen te wrijven. Hij deed een dutje tot ongeveer 19 uur. Toen hadden Elena, Roger en ik al gegeten (de papa van Elena en Matthias was deze avond naar een vergadering) en was Elena klaar om naar bed te gaan. Matthias kreeg een flesje melk en uiteraard Elena ook nog eentje.

Nadat Elena haar verhaaltje had gekregen en naar dromenland was vertrokken, bleef Matthias nog even op en weer genoot hij duidelijk van het feit dat hij alle aandacht kreeg.

Hij lijkt me wel iets rustiger te zijn dan zijn zus! Glimlach

dinsdag 26 november 2013

Een verjaardag en nieuw leven!

In een notendop een relaas van deze dag  (ik kom pas thuis van een bestuursvergadering van de KVLS)!

Deze ochtend werd onze dochter 34 jaar.

Ik heb je even proberen op te bellen, meisje van ons, maar blijkbaar op het slechte ogenblik, want ik kreeg geen antwoord.
Later kreeg ik de kans niet meer: vlak voor we – ondanks de bijna constante regen - wilden beginnen aan onze dagelijkse wandeling (met de bedoeling nog oorlogsmonumenten te fotograferen) kregen we een telefoontje van jouw oom Pierre. Tuur, jouw achterneefje, zoontje van jouw nicht Sofie, is deze nacht geboren (jaja, op 26 november net zoals jij!)

Welkom op deze wereld, Tuur!

Na onze wandeling was het tijd om te koken, werd ik na het avondmaal afgehaald door Boudewijn Knevels om naar die bestuursvergadering te rijden, en was ik iets voor 23 uur weer thuis.

Waar Roger me vertelde dat mijn vriendin uit Deurne had gebeld (ik bel haar binnenkort wel terug). En waar ik een mailtje vond van een andere vriendin uit het Antwerpse.

Ik heb nog even geaarzeld of ik onze dochter zou opbellen, maar het leek me nu veel te laat.  Hopelijk heeft ze vandaag de moeite opgebracht haar elektronische brievenbus te openen, want zij was wel de eerste aan wie ik dacht deze ochtend!Glimlach

maandag 25 november 2013

Marie-Claire verjaart vandaag… En morgen onze dochter

Ik zou het bijna vergeten! Onze buurvrouw Marie-Claire verjaart vandaag! Proficiat lieve vriendin!

En morgen wordt onze dochter 34: proficiat, meisje!

Alles geurt hier naar pas geplukte appelen!

Terwijl we gisteren op Zeger, zijn zus, schoonbroer, nichtje  en neefje wachtten, deze middag tussen het verder opruimen en ons bezoekje aan Rogers nicht Jeannine, en daarna terwijl ik kookte en enkele keren de wasmachine liet draaien, heeft Roger appelen geplukt in de tuin (dus in de wei die ik “tuin” noem om ze te onderscheiden van de schapenweide). En nu geurt heel ons huis naar die appelen!Glimlach

Het zijn wat men “ijzerappelen” noemt, “Marie-Joseph d’Othée”-appelen. Ze zijn nu nog te zuur voor mij, maar Roger eet er verschillende per dag (zelfs al voor de pluk deed hij dat: hij lust ze liefst zo zuur en wrang mogelijk). Ik weet echter dat ik ze binnen een week of zo net zoet genoeg zal vinden… En dat ik dan voldoende appelen heb voor heel de winter (ik schat dat we er weer een dertigtal kilo van hebben en eens ze het stadium bereikt hebben waarop ik ze lust, eet Roger ze niet meer).

Nee, geen wandeling vandaag dus; maar ik vermoed dat Roger voldoende beweging heeft gekregen. En ikzelf kreeg een bedwelmend parfum cadeau!Glimlach

zondag 24 november 2013

Gezellig weekend met de kinderen

Het is hier niet de plek om over de relaties van onze kinderen te spreken, maar vandaag maak ik even een uitzondering. Anneke en Hendrik gingen enkele maanden geleden vriendschappelijk uit elkaar. Ik geloofde tot voor kort dat het tijdelijk zou zijn… tot Hendrik Sam leerde kennen. Ze zou hem gisterenavond naar hier vergezellen. Ik miste Anneke heel fel en was een beetje bang dat ik me onwennig zou voelen in het bijzijn van Sam.

Niets van dat echter! Het werd een heel gezellige avond met een heel vriendelijke, joviale en behulpzame Sam. Welkom in ons midden, meid! (Anneke, je weet dat je hier ook altijd welkom blijft hé). Ik had Alu gobi klaargemaakt (en voor vandaag broccolisoep en koeskoes) die fel werd geapprecieerd.

Met Hendrik op bezoek is het moeilijk om niet te lang op te blijven, maar  deze keer gaven we blijk van enige discipline: deze middag ontvingen we fris en monter de andere kinderen.

Elena had een staartje in het haar en pronkte met haar haarspeldjes en haar nieuwe outfit. Matthias begon al goed gezind te lachen toen hij binnenkwam. Gelukkig konden we weer in de eetkamer zitten zodat de kleintjes meer speelruimte hadden. Daar hebben ze van gebruik gemaakt! Glimlach

Elena speelde onder andere Sinterklaas. Aan ieder van ons gaf ze wat speelgoed nadat ze ons had gevraagd wat we wilden hebben. Maar toen  haar vader een schommelpaard vroeg, kreeg hij ocharmen slechts haar minuscule speelgoedgiraffe “cadeau”. Matthias had nu alle ruimte om rond te kruipen en voelde zich duidelijk de koning te rijk. Hij kan van die heel komische, expressieve gezichtjes trekken: grappig en snoezig! Tot hij te moe werd. We probeerden hem tevergeefs in slaap te wiegen in de kinderwagen: enkel in de armen van zijn mama wilde hij naar dromenland vertrekken (zijn ouders hadden de babyfoon vergeten, dus konden we hem niet in het kinderbed op de verdieping leggen).

PB245935

PB245951

PB245944 Foto’s Roger

Ons etentje (aperitief met hapjes, soep, koeskoes, dame blanche – volgens Elena een “familie-ijsje met chocolade”  -  en koffie) bracht ons tot bijna 18 uur (en ondertussen was Elena op haar beurt op mijn schoot in slaap gevallen): toen was het hoog tijd voor Zeger,  zijn zus en schoonbroer om met de kindjes terug naar het Leuvense te rijden, en brachten Roger en ik Hendrik en Sam naar het station in Tongeren.

Thuis hebben Roger en ik, blij en dankbaar voor de heel gezellige dag, nog een klein uurtje opgeruimd! Glimlach

O ja, en Zeger heeft onze televisie weer aangesloten!Glimlach

vrijdag 22 november 2013

64 jaar al!

Dat gaat al naar 65 toe: oud dus! Hoewel, eigenaardig genoeg vind ik Roger niet oud, al wordt hij binnen nog geen twee maand 70!Glimlach

Ik dacht er niet aan toen ik opstond, maar de wensen van Roger, de vele kaartjes, telefoontjes, mailtjes, berichtjes op Facebook en op mijn mobieltje maakten dat ik er wel moest van bewust zijn. Het grappigste en schattigste was wel dat telefoontje van Elena: ‘Het is jouw verjaardag hé, oma?’ En ik: ‘Ja, grote meid!’ En zij: ‘Dan zing ik voor jou! (En zingend) In de gloria, gloria, tiptiptip hoera, driemaal, tiptiptip; tiptiptip; tiptiptip, hoera!’. Glimlach

Nadat Roger mij had geholpen de badkamer, de gang op de verdieping, de trap en de hal schoon te maken, wilde ik wandelen. We weten al een poosje dat er in Rutten ook een watermolen staat: die zouden we zoeken.

We hebben hem heel gemakkelijk gevonden:

PB225929 Foto Roger

Roger wilde daarna nog een paar foto’s maken van het oorlogsmonument aldaar:

PB225931

PB225932 Foto’s Roger

Na nog een  korte wandeling op het kerkhof, zijn we maar vlees gaan kopen voor morgen en overmorgen en terug naar huis gereden: we hadden het echt veel te koud!

Tijdens de herfst vergeet ik altijd dat daar die vreselijke winter op volgt! Bedroefde emoticon

donderdag 21 november 2013

Tongerse Schrijverskring

Goed doorgewerkt vandaag, in de bibliotheek-eetkamer. Die stond eigenlijk pas morgen op mijn programma, en vandaag zou ik de badkamer een grondige beurt geven. Ik bedacht echter dat de bibliotheek niet meer gebruikt wordt voor al onze “kindjes” hier zijn, en dat de badkamer wel nog dienst zal doen tegen dan. Dus beter de zaken omdraaien, vond ik.

Deze avond waren we uitgenodigd op de opening van de tentoonstelling “In woord en beeld” van de Tongerse Schrijverskring, in het cultuurcentrum van Tongeren, de “Velinx” (ik weet niet van waar die benaming komt, straks misschien even opzoeken).

KVLS-lid Micheline Cuypers is ook lid van die kring, en  eigenlijk wilde ik vooral haar bijdrage bewonderen, en haar nog eens ontmoeten (wat dus is gelukt).

Tijdens de eerste toespraak (ik meen mij te herinneren van de voorzitter van de kring – ik heb absoluut geen auditief geheugen) werd erop gehamerd dat de kring geen beroepsauteurs herbergt. Ik stelde me meteen de vraag wat beroepsauteurs dan wel zijn? Mensen die van het schrijven kunnen leven? Hoeveel zijn er dat in Vlaanderen, gesubsidieerden niet meegerekend? En, zijn die daarom echt beter of kunnen die zichzelf beter verkopen?

We hadden voor de toespraken al wat rondgewandeld op de tentoonstelling en tussen wat ik daar zag en las (teksten gekoppeld aan “beeldende kunst” – foto’s of schilderijen) had ik al enkele heel mooie dingen gezien en gelezen. Uiteraard stond er volgens ons ook “kaf tussen het koren”, zoals Roger het zo mooi  verwoordde aangaande zaken die wij minder mooi vonden, maar iets “kaf” vinden, is natuurlijk heel subjectief!

Nee, lieve Micheline, jij behoorde absoluut niet tot wat Roger tot “kaf” herleidde! Glimlach

Na de toespraken kwamen de “woordkunstenaars” zelf aan bod en ik dacht: “Oei!”. Vaak vind ik teksten mooier als ik ze lees dan wanneer ik ze hoor (al is dat niet echt de regel), en vaak krijg ik de indruk, als mensen beginnen uit eigen werk voor te lezen, dat ze vol van zichzelf zijn. Net zoals tijdens de laatste literaire middag van de KVLS, viel het hier ook mee, enkele uitzonderingen niet te na gesproken.

Daarna eindelijk even gebabbeld met Micheline voor we terug huiswaarts keerden. In de kou! De herfst lijkt echt voorbij!Bedroefde emoticon

woensdag 20 november 2013

Matthias en Elena

Ik smelt altijd als ik Elena op de speelplaats zie turen en als ze ons dan eindelijk ontdekt tussen die mensenmassa die daar binnenstroomt. Haar brede glimlach, haar uitgestrekte armen, de “boekentas” die ze spontaan van haar rug zwaait en aan mij toevertrouwt terwijl ze onze hand vastgrijpt na een dikke zoen: ik smelt er inderdaad van!

Vandaag ging het ook precies zo. Daarna reden we naar Lutti, waar Matthias, toen hij ons zag binnenkomen, snel, snel naar ons kwam gekropen. Alleen wist hij niet goed naar wie hij uiteindelijk moest gaan: opa of oma? Het werd uiteindelijk opa, nadat hij mij een van zijn liefste lachjes had cadeau gegeven! Wat een lieve en attente jongen!

Ik wilde dat ik het je nu al kon duidelijk maken, lieve Matthias: je hoeft niet zo te aarzelen, ik ben niet jaloers omdat je een voorkeur hebt voor opa, hoor! Knipogende emoticon

We reden naar “huis” (na nog een lang gesprek met Lutti over “haar” kindjes”. Mijn bewondering voor onthaalmoeders stijgt met de week!).

Thuis ontpopte Elena zich meteen tot een “mama” én ik was een “kindje” van haar. Gelukkig “zegden we” dat Matthias mijn broertje was. Want, terwijl die heel welgezind rondkroop en kraaide, wilde Elena weer een speelgoedje van hem afpakken: om dat aan mij, haar “kindje”,  te geven! Ik zei dat “mijn mama” geen speelgoed van “mijn broertje” aan mij hoefde te geven, en warempel: Elena gaf haar broertje spontaan zijn speelgoedje terug. En was voor de rest van de dag even lief tegen dat broertje als ik “braaf” geweest was zolang ik “haar kindje” was.

Een poosje later, nadat we lange tijd samen getekend hadden, was zij dan weer mijn “juf”. Een strenge juf, vond ik wel!

Omdat zij zo druk bezig was “streng te zijn”, kreeg haar  broertje veel bewegingsvrijheid! En weer viel het me op dat hij bij voorkeur naar zijn opa trok! Dat leidt misschien tot een heel bijzondere band tussen hun beiden?

Nog voor het avondeten was Elena zo moe dat ze zelf in bed kroop, zonder eten. Het lukte me haar even uit dat bed te krijgen, haar een kattenwasje te geven (ze wilde niet in bad: ‘ik ben moe!’) en haar te doen avondmalen zodra haar papa thuiskwam.

Na het avondeten is ze voor goed gaan  slappen. En Matthias, dat merkte ik wel, genoot toen van zijn “vrijheid”!

dinsdag 19 november 2013

Mijn rug is moe en ik voel me mistroostig

Vandaag was de keuken aan de beurt. O, wat haat mijn rug dat schoonmaken! Het ruikt wel lekker fris als ik na meer dan anderhalf uur (tja, een groot deel van het werk bestond weer uit het opruimen van “Rogers rommel”) klaar ben, maar ik weet op voorhand hoe kort dat zal duren! Ondankbaar werk!

Nadat we onder andere speltmeel hadden gekocht in een molen in Alken, daar een korte wandeling gemaakt. Koud! De bomen vertonen nu wel de mooiste roesttinten, een roofvogel zat te rusten op een elektriciteitspaal, maar ik voelde dat de winter er aankomt en daar word ik mistroostig van.

Thuisgekomen besliste Roger (eindelijk: hoewel ik ze in de tuin met een gerust hart laat liggen, was het daar al heel lang nodig) de herfstbladeren op de stoep bij elkaar te rijven. Dus daar dan maar een klein uurtje bij geholpen.

Daarna voelde mijn rug zich heel moe maar was het hoog tijd om voor het avondeten te zorgen.

Onder het eten vroeg Roger: ‘Wat doen we voor jouw verjaardag?’.

Ik had daar echt niet meer aan gedacht: vrijdag word ik inderdaad 64 jaar!

Dat vond ik 50 jaar geleden stokoud! 50 jaar geleden vierden we mijn 14de verjaardag, met Nononc en marraine op bezoek, toen we ineens hoorden over de moord op Kennedy!

Omdat we binnenkort bezoek krijgen van alle “kindjes”, en omdat mijn rug me niet meer toelaat heel ons huis op twee dagen schoon te maken, had ik, zoals gewoonlijk sinds ik “oud” word, een schoonmaakprogramma opgesteld. Voor vrijdag staat daarop vermeld: “bibliotheek-eetkamer”. En daar zal ik, vermoed ik, langer dan twee uur mee bezig zijn. En als avondmaal (want ik stel telkens voor onze boodschappen een menu voor de hele week op) had ik die dag rode kool voorzien. ‘Lekker,’ zei Roger, ‘maar niet zo speciaal hé?’ Nu, voor mij hoeft het niet speciaal te zijn!

Naargelang ik wel of niet veel werk binnenkrijg vrijdag, kunnen we natuurlijk nog een wandeling maken nadat de “bibliotheek” in orde is. Als het weer meevalt. We zullen wel zien…

Na ons avondmaal, terwijl Roger de vaatwasser vulde, nog even willen lezen in de relax… maar ik ben even in slaap gevallen!

Later enkele mails beantwoord en daarna gekeken naar een aflevering van Star Trek. En bedacht dat in de tuin de takken van de gevelde esdoorns nog steeds niet verwijderd zijn.

Ik vroeg aan Roger of we daar geen klusjesman zouden voor zoeken. Een tuinman vinden we niet, maar dit is niet echt werk voor een tuinman, wel voor een klusjesman! Ikzelf kan het niet en ik vermoed dat het voor Roger ook te zwaar wordt. Roger raadde me aan nog eens naar de gemeente te bellen om te informeren. Ik zal daar dus werk moeten van maken (ik denk dat Roger het niet in mijn plaats zal doen: hijzelf vindt dat veel minder dringend), ondanks mijn telefoonfobie!

En nu… Voelt mijn rug zich heel moe!

Eigenlijk zouden onze ruiten ook nog eens moeten gelapt worden! Kun je niet even langskomen, lieve Nononc? Glimlach

Ach, we wonen te ver van elkaar! Bedroefde emoticon

maandag 18 november 2013

Over vreemde winkels, schoonmaken en homeopathie

Vandaag, voor ik de salon onder handen nam (jaja, “kindjes”, het komt in orde tegen jullie bezoek, al zal ik geen tijd vinden om de ramen – die er toch naar snakken! - te lappen), deden we onze boodschappen. Deze keer in Borgworm (Waremme in het Waals). In de Lidl vonden we ongeveer alles terug op dezelfde plaats als in die van Sint-Truiden. Colruyt zorgde voor meer problemen! Eens je die winkel gewend bent, is het vrij gemakkelijk alles terug te vinden, maar de eerste keren betekenen altijd zoeken. Zo hebben we vandaag zeker een half uur verloren met het zoeken naar koeskoes. Ik werd er echt ambetant van: ik had immers nog zo veel werk thuis!

Uiteindelijk hebben we (bijna) alles gevonden wat we moesten hebben maar waren we pas na meer dan 2 en half uur (echt! Hoewel Borgworm maar 10 kilometer van hier verwijderd is) eindelijk terug thuis. We moeten dus in het vervolg weer naar Sint-Truiden gaan (13 kilometer van hier vandaan maar daar heb je ook een Aldi, een Delhaize, en kennen we de binnenkant van de winkels uit ons hoofd) of vaker naar Waremme rijden, zodat we daar de winkels van binnen leren kennen. Moeilijke keuze!

Terwijl ik later de meubels in de salon afstofte enzovoort, heb ik mijn linkerhand aan iets gestoten (ik heb er op het moment zelf geen aandacht aan besteed en weet dus niet meer aan wat) met als gevolg dat ik na een poosje enorm pijn kreeg als ik al was het maar een snuisterij wilde verplaatsen met die hand.  Iets grijpen, later een dweil uitwringen, het deed allemaal geen deugd! Roger sprong in en stofzuigde de rest van de salon. Ondertussen wilde ik zorgen voor ons avondmaal, maar ook aardappelen vasthouden in mijn linkerhand terwijl ik ze met de rechterhand schilde, deed zo pijn dat ik er dubbel zo lang over deed dan anders.

Ondertussen was Roger klaar met stofzuigen, en zou ik dus de salon met een zeepsopje bewerken terwijl ons eten sudderde. Pijn!!!

Daarna aten we. En aan tafel besefte ik ineens dat de pijn over was.

Heel eigenaardig.

Maar, bedacht ik, ik heb dat al vaker meegemaakt. Heeft het iets te maken met mijn homeopathische korreltjes? (Ja, lachen jullie  me maar uit, Hendrik en Geert!Glimlach)

Eens, heel lang geleden, had ik op mijn hand een soort “knobbel”, afijn iets dat er niet goed uitzag en dat mij enorm hinderde. Op de duur had ik ongeveer dezelfde (en zelfs ergere) symptomen als nu: ik kon niets meer vastgrijpen met die hand. Ik bezocht, tegen mijn gewoonte in, nog eens een arts, die ook niet wist wat ik (letterlijk dan) aan de hand had, en die mij voor alle zekerheid antibiotica voorschreef! Bedroefde emoticon

Ik heb zijn voorschrift nooit verzilverd: ik heb in de plaats daarvan “mijn” homeopathische korreltjes laten smelten onder mijn tong… En de volgende dag was ik verlost van mijn “knobbel”! En ik vroeg me toen af waarom ik even niet meer had geloofd in homeopathie en dus niet vroeger aan die korreltjes had gedacht!

zondag 17 november 2013

Foto’s uit Ronse

Roger heeft zijn foto’s opgeladen, ik heb er enkele gekozen:

PB175892

PB175899

PB175900

PB175902

PB175903

PB175918

PB175920

PB175923

PB175924 Foto’s Roger

Naar onze vrienden in Ronse

Ik had er echt naar uitgekeken. Sinds we allebei uit Antwerpen zijn verhuisd en zo ver van elkaar wonen, zien we elkaar veel minder vaak, die vriendin en ik. We houden wel contact via telefoon of mail, maar af en toe willen we elkaar toch ook in levende lijve ontmoeten. Tussen haar echtgenoot en Roger klikt het ook heel goed, wat betekent dat een middag samen doorbrengen altijd een heel aangename belevenis is.
Vandaag waren we bij hen uitgenodigd. In hun prachtige loft in Ronse. We hebben, zoals steeds bij hen, heel lekker gegeten en gedronken, lang bijgepraat, anekdotes over onze kleinkinderen verteld, geconverseerd over politiek, kunst, opvoeding en zoveel andere items. Ik heb  haar laatste schilderwerken kunnen bewonderen (echt heel mooie dingen!) en we hebben een lange wandeling gemaakt (het is de tweede keer dat we in Ronse rondlopen: lijkt me een aangenaam en mooi stadje!) naar de prachtige, indrukwekkende crypte van de Sint-Hermeskerk. Daarna genoten we nog van een lekker plaatselijk biertje in de gezellige brasserie Harmonie.

En… De laatste keer dat onze vrienden hier waren (op 3 december 2011), hadden ze ons een speciale pepermolen beloofd tegen dat ze nog eens naar hier zouden komen. Wel, die hadden ze al gekocht, wat maakt dat wij als bezoekers met een cadeau naar huis terugkeerden!Glimlach

Echt een deugddoende middag! Roger heeft foto’s gemaakt, ik post er enkele zodra hij die heeft opgeladen. En ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting, ergens in de lente 2014!

zaterdag 16 november 2013

Opruimen, telefoneren en surfen

Het is me gelukt, afijn toch bijna. De fauteuils, tafels, stoelen staan weer op hun plek in de bibliotheek-eetkamer, de boeken die nog niet op de planken staan, zijn netjes opgeborgen in opgestapelde kartonnen dozen. Ik heb alleen nog hulp nodig om dat opklapbed uit de kamer te krijgen, en Roger moet nog enkele planken en werktuigen, die ik hier en daar vond en waarvan ik niet weet waar ze naartoe moeten, opbergen. Ik heb ook al een eerste keer geveegd en ongelooflijk veel vuil, restjes hout, plastic, lege verpakkingen enzovoort weggesmeten: eigenaardig dat als er ergens gewerkt wordt, mensen de neiging hebben om alles zomaar op de grond te smijten!

Uiteraard liet mijn rug van zich weten na al dat bukken, sleuren, trekken en duwen! Eigenlijk was er nog tijd genoeg over om te beginnen stofzuigen, maar dat heb ik wijselijk niet gedaan.

We zijn niet gaan wandelen. Roger vond het te koud en ik heb voor een  keer niet aangedrongen. Ikzelf had sowieso voldoende beweging gekregen, en ik vermoed hij ook omdat hij me hielp de voor mij te zware voorwerpen weg te brengen. Ik heb, bij wijze van ontspanning,  wat gesurft en viel onder andere op twee zaken die ik graag met jullie wil delen.

Een vriend stuurde me een link naar dit filmpje over “Klein Armenië” in Bourj Hammoud (Libanon). Heel interessant (wel in het Frans)! Wat me onder andere opviel is dat, ondanks een onderwijs in vier (!) talen, de kinderen worden aangemoedigd zoveel mogelijk Armeens te spreken, want “taal maakt een groot deel uit van onze Armeense identiteit”! Zo zie ik het ook!

Daarna stuurde Roger mij naar de blog “Victa placet mihi causa”. Waar hij mij dit liet lezen. Triestig, intellectuelen zo te horen/lezen brabbelen! Wanneer gaan wij Vlamingen eindelijk wat meer zelfrespect krijgen? Ik heb het al vaker gezegd: soms krijg ik zin om het op te geven, om weer het Franstalige meisje van vroeger te worden!

Hoe kan ik, hoe kunnen anderen, in Godsnaam, fatsoenlijk Nederlands leren als ik (zij) in de media constant word(en) geconfronteerd met zulk gebrabbel?

Voor ik aan mijn pc ging zitten, heb ik wel nog gebeld naar onze dochter en ik kreeg even Elena aan de lijn. Die me vertelde dat ze nu “mama” was en onder andere een kindje heeft dat Koewa heet (ze bedoelt haar knuffel dat ze, al lang voor ze echt kon spreken, “Koewa” noemde) en dat ze die knuffel aan het verzorgen was. Toen ik haar vroeg of ze had genoten van het museumbezoek gisteren, begreep ze me niet en ik hoorde haar zeggen, terwijl ze de telefoon aan haar moeder doorgaf: ‘Wat zegt oma?’ Haar mama herhaalde de vraag en het enige antwoord van Elena was dat ze in het museum een mooie sticker op haar jas geplakt had gekregen! Glimlach

vrijdag 15 november 2013

Roger Modamske en Marcel Somers

Ik heb vandaag het poortgebouw onder handen genomen (voor zover dat mogelijk is: zoveel rommel! -  ik val wel in herhaling wat die rommel betreft Knipogende emoticon). Tegen dat jullie aankomen, “kindjes”, zullen bijna alle vertrekken – behalve de zolder en de kelder – aan de beurt zijn geweest maar ik kan niet garanderen dat de eerste kamer die ik schoonmaakte nog schoon zal zijn! Wat een ondankbaar beroep toch, huisvrouw!Bedroefde emoticon

Ik kan trouwens ook nog niet beloven dat we in de bibliotheek-eetkamer terecht zullen kunnen. Deze avond, na de vernissage, ben ik nog eens gaan kijken. Ik heb toen beslist te doen zoals Roger: de “rommel verhuizen”,  naar onze niet echt zo lege “echte” slaapkamer. Voor zover mijn rug het toelaat natuurlijk, want ik merk wel dat ik hulp zal nodig hebben. Daarna moet ik dat vertrek serieus onder handen nemen na al die werken, dus nog veel schoonmaak voor de boeg!

We hebben vandaag ook bijna drie kwartier rondgelopen in Borgworm (Waremme in het Frans). Een levendig stadje! Daarna, terwijl ik met mijn rechterhand een koude schotel met maatjes klaarmaakte, met mijn linkeroor naar mama Nany aan telefoon geluisterd (eigenlijk wilde ik Elena opbellen via haar ouders: onze grote meid is vandaag voor het eerst naar een museum geweest. Maar daar schoot dus geen tijd voor over). Ik moest echt tegelijk “koken” en telefoneren, want anderhalf uur na ons avondmaal werden we verwacht in Herentals, op het kasteel Le Paige, voor de opening van de tentoonstelling van Roger Modamske en Marcel Somers. Edith Oeyen zou daar normaal gezien ook naartoe zijn gegaan, maar werd op het laatste nippertje verhinderd om gezondheidsredenen.

Heel veel volk, toespraken, receptie, maar vooral de nieuwe, mooie werken van Modamske nog eens kunnen bewonderen. Deze keer ging het over het begin van de ruimtereizen, een tijdperk dat bij mij ook veel herinneringen oproept (Roger Modamske werkt met thema’s, daardoor komt het trouwens dat de KVLS volgend jaar iets wil/kan met hem ondernemen in verband met de herdenking van de “grote oorlog”  van 1914-1918). En uiteraard ook Roger Modamske en zijn heel mooie vrouw Kristien weer ontmoet.

Genoten van de schilderijen van Modamske. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij speelt met zachte kleurnuances! Ongelooflijk wat hij daarmee bereikt!

Marcel Somers kende ik niet en normaal gezien zeggen “installaties” mij niet veel. Maar vanavond ontdekte ik een samengaan tussen wetenschap en kunst: echt ingenieus, plezierig en vaak heel mooi!

Een van zijn “installaties” was een “Kwikschakelaar in rust”en ik moest denken aan al wat Roger al heeft “uitgevonden”. Alleen gaf Roger (ik heb het hier over mijn liefke hé, niet over Roger Modamske) daar nooit een artistieke toets aan. Toen we in 1980, na de aankoop van ons huis in Antwerpen, merkten dat er geregeld water in de kelder stond, heeft Roger bijvoorbeeld, in plaats van een speciale pomp te kopen, een gewone pomp aangesloten op een zelf ontworpen kwikschakelaar! Glimlach

donderdag 14 november 2013

Weer een doodgewone dag!?

Het had gisteren nogal voeten in de aarde voor ik vorige post online kreeg! Ik werk met “Windows Live Writer”, maar heel af en toe laat dat programma het afweten. Telkens heb ik dan geprobeerd het euvel op te vangen met “Blogger” van Google, maar dat werkt heel stroef! Gisteren gaf ik het op een bepaald ogenblik op, probeerde heel laat nog een laatste keer via “Live Writer”… En toen ging mijn tekst eindelijk (en bliksemsnel)  het net op. De aflevering van Star Trek waar ik voor die perikelen was beginnen naar te kijken, heb ik niet uitgekeken. Deze avond wel, na een doodgewone “huisvrouwendag”.

Het is eigenaardig: ik heb vandaag heel hard gewerkt (geen vertalingen), ‘s avonds na het eten wat gelezen in de relax (jawel, Nononc, met een blokje bittere chocolade smeltend op mijn tong), enkele mails beantwoord en die aflevering uitgekeken, en toch heb ik het gevoel dat ik “niets” gedaan heb!

Dat was trouwens mijn dilemma deze avond. Ik had me voorgenomen, vermits (niet “omdat”, ik voel echt een betekenisverschil tussen die twee woorden) ik geen tijd meer krijg om de verhalen, die zich in mijn hoofd afspelen, om te zetten in een boek, elke avond iets te posten op deze blog. Tenzij ik echt niets te vertellen heb, of ik echt de kans niet krijg. Moest ik dan deze dag overslaan omdat ik naar mijn gevoel “niets” heb gedaan of proberen te reconstrueren wat ik “wel heb gedaan”? Ik dacht terug aan wat ik eens wil verwezenlijken met Elena en Matthias: proberen elke dag (of week, of maand) herinneringen aan de aangename momenten op te slaan.

Ik heb dus gekozen voor de tweede optie!

Deze ochtend, bij het opstaan, een sms'je gevonden van de optieker: de leesbril van Roger was klaar. Later, tijdens onze brunch, een telefoontje: mijn leesbril was ook klaar.

Het regende, en het heeft praktisch de hele dag geregend. We moesten vandaag sowieso enkele boodschappen doen, dachten eerst daarvoor naar Borgwom (Waremme) in het Walenland te rijden, maar besloten dus maar naar Sint-Truiden te gaan.

Auto geparkeerd in een zijstraat van de Luikerstraat, naar de brillenwinkel gewandeld door de regen (Roger kreeg een  wandelingetje cadeau). De brillen pasten perfect. Ik heb de mijne trouwens nog niet van mijn neus afgezet sindsdien: het is een bifocale bril, die de oogarts “degressief” noemt: ik kan er perfect mee lezen en zien zoals ik zie zonder bril. Maar even slecht ver zien als zonder bril. Ik wilde immers nog geen bril om ver te zien!

Daarna terug naar de auto gestapt (in de regen) en naar Colruyt gereden, waar we onze boodschappen deden.

Elena en Matthias, ik heb daar voor jullie wat spulletjes besteld bij Sinterklaas!  En wijn gekocht, onder andere om cadeau te geven: we hebben vandaag (brillen inbegrepen) uiteindelijk meer  uitgegeven dan wat ik in mijn beste maand verdien! Bedroefde emoticon

We waren pas thuis, en ik wilde aan het stofzuigen gaan in de kamers van Hendrik en zijn zus, toen Jan Gerits belde. Over de volgende monografie en over nabestellingen van de vorige. Toen dat geregeld was, ben ik naar de verdieping getrokken. En heb mij, tijdens het stofzuigen, mateloos geërgerd aan de rommel die mijn liefke (ik ook een beetje, ik geef het toe, maar veel minderGlimlach) overal genereert!

Daarna was het echt tijd om te koken. Dat werd iets heel lekkers! Spinazie met kikkererwten zoals we ze ooit in een bar te proeven kregen in Córdoba! Heel snel klaar en heel gezond.

Hieronder het recept (weliswaar in het Frans):

Préparation : 10 min
Cuisson : 20 min
Ingrédients (pour 4 personnes) :
- 200 g de pois chiches
- 600 g d'épinards
- 1 oignon
- 1 gousse d’ail
- sel, huile
Préparation :
Mettre les épinards à bouillir dans un peu d’eau salée.
Egoutter et réserver.
Dans une poêle mettre de l’huile, faire frire l’oignon, la gousse d’ail écrasée et ensuite les pois chiches (rincés et égouttés) et 2 petits verres d’eau.
Couvrir.
Laisser cuire 15 min.
Dans un faitout, faire revenir les épinards et ajouter le mélange de pois chiches.
Laisser sur feu doux 5 min, couvrir et servir chaud en accompagnement de morue par exemple.
clip_image002

Ik vervang wel telkens de vis door spiegeleieren, zoals ik het heb leren eten in Córdoba.

Daarna heb ik nog wat gelezen terwijl Roger voortwerkte in zijn atelier, en uiteindelijk dus verder naar een aflevering van Star Trek gekeken!

Eigenlijk toch een mooie dag! Glimlach

clip_image004