Haast en spoed

Hoewel ik me vaak heb moeten haasten in mijn leven hou ik echt niet van haast en drukte. Daarom vond ik de lockdown persoonlijk zo rustgevend en probeerde ik sindsdien verder een minder druk leven te leiden. Vandaag echter ontsnapte ik er niet aan. 

We hadden afgesproken schoonzus L. vandaag te bezoeken maar daarna niet op restaurant te gaan met Zeger omdat ik sowieso nog een beetje werk had thuis. Vlak voor ons vertrek kwam per post en e-mail vrij veel héél dringend papier- en boekhoudwerk aan. 'Dan blijven we hoogstens anderhalf uur bij L.', beloofde Roger (wat met de reis heen en weer drie uur en half betekent). 

Ja maar... schoonzus (die het opvallend goed maakt) stond al zo goed als klaar om met ons iets te gaan drinken in de cafetaria, en daar kwam haar vriendin zuster A. zich bij ons voegen en uiteindelijk was het al 16:30 uur voorbij toen we L. terug naar haar kamer brachten.

Het was wel heel gezellig geweest maar uiteindelijk vertrokken we daar pas rond 17:15 uur. Terwijl we naar de auto liepen, waaide de hoed van Roger door de felle wind weg, moest hij erachter lopen voor hij het boek dat we aan zuster A. hadden beloofd naar haar auto bracht en blies de wind mij nog bijna omver terwijl we terug naar onze auto liepen. In het naar huis rijden, was het heel druk.

Thuis zette ik snel zalmfilet met broccoli in de oven en, terwijl Roger voor groentesoep zorgde, deed ik het gevraagde boekhoudwerk zodat ik dat meteen kon terugmailen (de persoon in kwestie moest het morgenochtend hebben).  

Nadat ik de tafel had gedekt, aten we en na de afwas zorgde ik meteen voor het papierwerk (geen uurtje lectuur na het eten dus vandaag). Na een dik uur lag alles klaar om morgen op de post te doen en tegen 21:30 uur kon ik beginnen aan de huishoudtaakjes die oorspronkelijk op mijn planning stonden.

Eigenlijk wilde ik vandaag ook beginnen Elena's verhaal een tweede keer na te lezen maar die lectuur wordt uitgesteld, evenals een antwoord op jullie mails, vrienden!

Boeken

Ik wilde nog even dit zeggen over deze avond. Emmanuel en Sandrine hadden het in hun vlog ook over het tegenwoordig censureren van boeken en het "herschrijven" ervan. Het was maar één van hun items en, vermits ik volledig akkoord ging met hen, luisterde ik toen slechts met een half oor tot Sandrine zei: 'Als het zo verder gaat, vind je geen originele teksten meer van bijvoorbeeld Agatha Christie! Dus als je haar oorspronkelijke boeken hebt, goed bijhouden!'. En toen dacht ik ineens: wij mogen onze boeken zeker niet wegdoen of zomaar aan eender wie weggeven! 😒

Afscheid nemen

Deze avond organiseerde het rusthuis waar Nany verbleef een herinneringsavond voor de overleden bewoners van de laatste maanden. We zijn er niet naartoe gegaan. Ik wilde Roger niet  verplichten op een weekdag langs de "313" naar het Antwerpse te rijden en ik vond dat hij zich niet moest verontschuldigen voor de bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers deze avond.

Ik bracht dus een groot deel van de avond in mijn eentje door. Na een telefoontje met straatgenote V. sprak ik lang aan telefoon met Jan Gerits die gisteren zijn broer heeft begraven en nog steeds heel droevig is. De vele aanwezigen op de uitvaart waren wel een troost, hoorde ik. Hij vertelde uitgebreid over zijn broer die ik helemaal niet kende maar die blijkbaar ook enkele publicaties op zijn naam heeft staan. 

Nadat ik daarna enkele mails had beantwoord en nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, keek ik naar een paar vlogs. Onder andere deze van Emmanuel en Sandrine. Zij beweren onder andere dat de volgende versie van Chat GPT, in tegenstelling tot de huidige, wel toegang heeft tot het internet. Die versie "redeneert" wel logisch, hebben ze de indruk (het is voorlopig maar een indruk, geven ze toe, die misschien ligt aan die toegang tot het internet). Ik ben benieuwd!

Roger is pas thuisgekomen en ik vermoed dat hij veel te vertellen heeft.

Weer een middag in familiegezelschap

Vandaag kregen we mijn neef (in de betekenis van "cousin") Yves  op bezoek. Hij had een paar taarten bij zich en wij hadden er ook gekocht: het werd een ongezonde (wel heel lekkere) middag maar zo boeiend! De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was op het afscheid van Nany en toen kregen we niet echt de kans om serieus bij te praten, wat we nu wel deden. Yves vertelde over zijn interessante job, over zijn verblijf lang geleden in Japan (in functie van zijn werk), uiteraard over zijn kinderen en kleinkinderen, over onze grootmoeder Marie Renwa, over vroeger, toen ik, als oudste nicht, zijn zieke moeder (mijn "tante Bibi" zaliger, de zus van mijn vader) hielp te zorgen voor hem en zijn broertjes, en over de toestand in Frankrijk (hij liep duidelijk niet hoog op met Macron). Naar het schijnt hebben zijn studenten aan de universiteit van Nîmes serieus afgezien van de lockdown (die in Frankrijk nog veel strenger was dan bij ons). Hij gaf ook een hele uitleg over permacultuur en gaf toe dat hij, hoewel gepensioneerd, geen zin heeft om op te houden met werken. We hadden het ook uitgebreid over AI en chat GPT. 

Een heel gezellige en leerrijke middag!  

Deze ochtend kreeg ik echter een veel minder aangenaam bericht van Jan Gerits: zijn broer is onlangs overleden en Jan is daar heel erg door aangedaan!

Lectuur

Deze avond, nadat we thuiskwamen en na een beetje opruimwerk, heb ik het verhaal van Elena verder uitgelezen. Ik vind het heel goed maar ik moet het absoluut nog eens herlezen (en ik zou willen dat ook iemand anders het kritisch leest). Ik herinner me dat ik bij het tweede hoofdstuk vond dat het verhaal wat te ingewikkeld werd maar dat het daarna weer allemaal duidelijker werd. Ik vrees echter dat een gewone lezer na dat tweede hoofdstuk afhaakt. Vandaar dat ik denk dat ik het nog eens moet lezen en deze keer moet focussen op het verhaal en niet meer zozeer op eventuele fouten. Nog werk voor de boeg dus (maar dat soort werk doe ik heel graag)!

Leren, spelen en frieten eten

Vandaag gingen we nog eens de kindjes opvangen na school. Zoals gebruikelijk volgden op het vieruurtje de schooltaken. Het viel me weer op hoe snel en gemakkelijk ze die afhandelden: ik vraag me vaak af waar een buitenhuis werkende moeder de tijd vindt om kinderen te helpen die het wat moeilijker hebben. 

Elena was als eerste klaar en ze besloot een kopje thee te maken voor haar en voor mij! Lief hé?

Hoewel we hadden afgesproken dat we daarna een spelletje zouden doen, veranderden de kindjes van gedacht toen buurmeisje Millie langskwam. Ze besloten met blokjes en andere speeltjes een kettingreactie te verwezenlijken. Daarmee waren ze vrij lang bezig en terwijl Roger en ik zaten te lezen, hoorden we constant vreugde- en andere kreten. Na een lange poos mochten Roger en ik komen kijken naar het resultaat (dat bijna geslaagd was).

Vlak daarna kwamen dochterlief en schoonzoon tegelijkertijd thuis en nog een dik halfuur later schoven we aan tafel voor weer een heerlijk avondmaal met onder andere zelfgemaakte frieten. Thuis eten Roger en ik nooit meer frieten, maar af en toe doen we dat wel op restaurant (waar het meestal diepvriesfrieten zijn). Roger en ik vroegen ons deze avond nog af waarom diepvriesfrieten nooit zo lekker zijn als de zelfgemaakte? 

Druk familieweekend

Hendrik kwam vorige vrijdag 's avonds aan, zonder Debby die naar haar ouders zou gaan. Hij had me gevraagd osso bucco klaar te maken en dat werd dus smullen. 

Zaterdag na de middag reden we samen in de regen naar een turncentrum in het Leuvense, waar we hadden afgesproken met de kindjes, hun ouders, andere grootouders en Zeger. Gedurende een dik uur keken we naar een turnoptreden waar Eva aan deelnam (en ze deed dat heel flink, ons meisje). Volgde nog een gezellige spaghetti-avond bij dochter en schoonzoon. Dat werd weer smullen, interessante gesprekken voeren en veel lachen. We vernamen dat er binnenkort nog eens een optreden plaatsvindt van de "Reizende Reiger". Hopelijk kunnen we er deze keer naartoe, met Elena en misschien ook Matthias. 
Hendrik reed met ons terug naar Haspengouw waar nog een lange praatavond volgde.

Toen we deze ochtend laat wakker werden, was het ineens nog een uur later: we gingen vorige nacht immers over naar de zomertijd, zeer tot mijn ongenoegen! En vandaag hebben Hendrik en ik ons vooral geamuseerd met Chat GPT. Weer een reden tot veel hilariteit, want als je het programma bijvoorbeeld logische raadsels voorlegt, brengt het er vaak niet veel van terecht. Het blijft wel zeer opmerkelijk hoezeer je de indruk hebt met een levend wezen te chatten!

Hendrik heeft pas de trein terug naar het Antwerpse genomen en Roger en ik blijven nu alleen achter na een druk familieweekend!

O ja, daarnet een berichtje gekregen van neef  ("kozijn" in het Vlaams) Yves: heel binnenkort komt hij even af. En vrijdag, voor de aankomst van Hendrik, een lang telefoontje van Matadi-vriendin MR gekregen die weer in het ziekenhuis werd opgenomen met gezondheidsproblemen. 

Administratie en literatuur

Buiten het verder nalezen van het verhaal van Elena leken de twee laatste dagen mij vrij saai: veel huishoudtaken en heel veel administratie. 

Deze avond echter sprak Roger me over het televisieprogramma "De afspraak" waar hij pas op zijn pc had naar gekeken en ik besloot ook te kijken. 

Het ging over het probleem Delhaize (waar we vorige zondag ook over spraken met de ouders van schoonzoon, die, in hun positie van zakenmensen, me er veel uitleg konden over geven). Maar daarna! Dirk De Wachter sprak over het jongste boek van Houllebecq; een van mijn favoriete auteurs! De Wachter gaf, ondanks zijn opvallende politieke correctheid in dat programma, een heel juiste analyse van de schrijfstijl van Houellebecq. Ik denk dat ik een uitzondering ga maken op mijn voornemen geen boeken meer te kopen!😉

Verhalen, wetenschap en spiritualiteit

Het is lente en aan de zon was het te voelen vandaag. Desondanks bleef het vrij fris in de schaduw!

Ik ga het niet meer hebben over het dagelijkse huishoudwerk, wel nog even over het verhaal van Elena waar ik nog enkele uren aan besteed heb. Ik lees het uiteraard vrij traag omdat ik op elk detail moet letten maar telkens als ik even wat vlotter begin te lezen (en me laat meevoeren door het verhaal), valt me op dat haar verhaal een hoog "Alice in wonderland"-gehalte heeft. Ik vraag me af waar zo'n meisje al die ideeën haalt? Uit haar dromen?

Ik heb ook gekeken naar de vier afleveringen van "le parcours de l'âme" van de arts Luc Bodin (dit is de eerste aflevering). Over leven, (dag)dromen, bijna doodervaringen, sterven en een eventueel hiernamaals. Een wetenschappelijke benadering die enigszins afwijkt van de gangbare consensus maar, hoewel voor sommige mensen waarschijnlijk te "esoterisch", heel interessant. 

Over creatieve kinderen en een ezelin

Rustige dag: een beetje schoongemaakt (één kamer per dag hé), wasmachine laten draaien en even naar de gemeente geweest om nieuwe vuilniszakken te kopen. Ook nog wat rondgereden in de buurt. Het was opnieuw vrij koud vandaag: ik snak echt naar de lente.

Gisteren toonde Eva me heel fier een schortje en een tas die ze met de hulp van haar mama had genaaid. Echt heel mooi! En vandaag, zoals beloofd, heb ik nog enkele uren besteed aan het nalezen van Elena's verhaal. Wat een fantasie heeft dat meisje!

O ja, ik heb ook gekeken naar een vlog van iemand die ik volg. Over zijn ezelin! Zo schattig!

Familiemoment

Na een "toonmoment" in de muziekschool waar Elena muziekles volgt (en waar Roger en ik bijna te laat aankwamen), waren we uitgenodigd voor het avondeten bij dochterlief en schoonzoon, samen met de andere grootouders van de kindjes. 

Het werd weer een prachtige avond, met heel lekker eten (ik heb het al gezegd: schoonzoon kookt heel goed), uitmuntende (en overvloedige!) wijn, diepzinnige en soms zelfs heel gevoelige en nostalgische gesprekken, onder andere bijvoorbeeld over Nany zaliger en de jong overleden broer van schoonzoon. 

Met Elena had ik het ook even over haar nieuwe verhaal (boek binnenkort?): ik heb gisteren haar te herlezen tekst aangekregen, heb daar enkele uren aan besteed en deze ochtend had ze al tijd gemaakt om te reageren op mijn opmerkingen. Ik moet nog wel een tiental hoofdstukken nalezen en, zoals Matthias en Eva zeiden, daar zal ik nog enkele weken mee bezig zijn!

Terwijl ik de kindjes goede nacht kuste, kreeg ik zo'n ongelooflijk nostalgisch gevoel naar de tijd dat ik hetzelfde deed met onze eigen kinderen!

Mijn vroegere lerares klassieke talen overleden

Heel toevallig vernam ik het vandaag: "mevrouw Van Cleemput", mijn vroegere lerares Latijn en Grieks is onlangs overleden op bijna 97 jaar, in hetzelfde rusthuis als waar Nany verbleef. Eigenaardig dat ik haar daar nooit ontmoet heb (ik ben zeker dat ik haar herkend zou hebben). Sic transit...

Een lentegevoel

Roger was het bijna vergeten: een (routine) doktersonderzoek vandaag. Gelukkig dachten we er nog op tijd aan (waardoor we ons moesten verontschuldigen op de vergadering van de werkgroep WO I-II).

Toen we tegen 13:30 uur vertrokken, merkten we dat onze stoep vol plastic dozen, blikken en andere verpakkingen lag. Blijkbaar was een van onze vuilniszakken gescheurd en hadden de vuilnismannen hem daarom deze ochtend laten liggen.

In het ziekenhuis van Sint-Truiden was het inderdaad de gewone routine: inschrijven, lang wachten, korte doktersvisite. Het was al 15:30 uur voorbij toen we  thuis kwamen. We ruimden de stoep op en daarna stelde Roger voor nog wat rond te rijden in de streek. Hier en daar stapten we even uit, ik zag mensen op het terras van dorpscafeetjes zitten, er hing duidelijk een lentegeur in de lucht!  

Na ons avondeten (een restje soep en alu gobi van gisteren) vond ik onder andere een bericht van Hendrik op mijn pc. Blijkbaar heeft hij zich nog geamuseerd met chat GPT. Deze keer liet hij mijn post van 11 maart herschrijven in de stijl van enkele beroemdheden en daarna hebben chat GPT en Hendrik er samen een sprookje van gemaakt. Hieronder de "conversatie" tussen Hendrik en chat GPT:

"Hendrik:

Herschrijf de volgende tekst als een sprookje: Zus Bie wordt 70 jaar vandaag en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn kleine zus (hoewel ze groter is dan ik!), en nu is zij dus ook al 70 jaar! Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?

ChatGPT:

Er was eens een kleine tovenaar genaamd Tom. Hij had een grote zus genaamd Bie, die altijd voor hem zorgde en hem beschermde tegen de boze wezens in het bos. Op een dag werd Bie 70 jaar oud en Tom voelde zich vreemd omdat hij altijd dacht dat ze voor altijd jong zou blijven. Maar Bie was nog steeds even mooi als altijd en haar glimlach verlichtte het hele bos.
Die dag was het nog koud en somber in het bos, maar plotseling begon de zon fel te schijnen en de sneeuw begon te smelten. Tom keek omhoog en zag dat de lente in aantocht was. Hij voelde zich opgelucht en blij dat Bie nog steeds bij hem was en dat ze samen de lente konden begroeten.
Vanaf die dag leefden Tom en Bie nog lang en gelukkig in het betoverde bos, waar de lente altijd volop bloeide en de zon altijd scheen.

 Hendrik:

Verander Tom in Jessy, een vrouw dus, en de oudere zus van Bie.

 ChatGPT:

Jessy, de oudere zus van Bie, wordt vandaag 70 jaar en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn grote zus (hoewel ze eigenlijk mijn oudere zus is!), en nu is zij dus ook al 70 jaar!
Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?

 Hendrik:

Nee, nee, Jessy is de oudere zus, maar het is Bie die verjaart.

 ChatGPT:

Excuses voor de verwarring. Hier is de herschreven tekst:
Jessy, de oudere zus van Bie, wordt vandaag 70 jaar oud en dat geeft me een eigenaardig gevoel. Ik heb haar altijd beschouwd als mijn grote zus, hoewel ze soms net zo speels en ondeugend kan zijn als ik. En nu is Bie dus jarig, mijn lieve kleine zus die al zoveel heeft meegemaakt en zoveel heeft bereikt. Het was nog koud, maar de zon scheen volop vandaag. Zou de lente toch in aantocht zijn?

 Hendrik:

Maar Jessy verjaart helemaal niet, het is Bie die verjaart!

 ChatGPT:

Excuses voor de verwarring. Laten we opnieuw beginnen:
Jessy is de oudere zus van Bie en vandaag wordt Bie 70 jaar oud. Dit geeft Jessy een eigenaardig gevoel, omdat ze Bie altijd als haar kleine zusje heeft gezien, hoewel Bie in werkelijkheid groter is dan zijzelf. Jessy besluit een groot feest te organiseren om Bie's verjaardag te vieren. Terwijl Jessy zich voorbereidt op het feest, merkt ze op dat hoewel het nog koud is, de zon volop schijnt. Zou de lente dan toch in aantocht zijn?

 Hendrik:

Ja, ok, nu klopt het min of meer, maar dit lijkt in niets nog op het sprookje dat je eerst gaf.

ChatGPT:

Excuses daarvoor, laten we het weer goedmaken. Hieronder volgt het sprookje met Jessy als de oudere zus van Bie:
Er was eens een oudere zus genaamd Jessy, die altijd haar kleine zusje Bie in de gaten hield. Op een dag werd Bie 70 jaar oud, wat Jessy een eigenaardig gevoel gaf. Ze had Bie altijd gezien als haar kleine zusje, ook al was Bie inmiddels groter dan zijzelf. Jessy besloot Bie een speciaal verjaardagscadeau te geven om haar te laten zien hoeveel ze om haar gaf.
Terwijl Jessy op zoek was naar het perfecte cadeau, merkte ze dat de zon volop scheen, maar het nog steeds koud was buiten. Ze vroeg zich af of de lente toch in aantocht was en besloot om haar cadeauwinkel snel te verlaten om een wandeling te maken in de zon. Na een tijdje kwam Jessy tot het besef dat het niet uitmaakte hoe oud Bie werd, want haar liefde voor haar zou altijd blijven bestaan, ongeacht haar leeftijd. Met deze gedachte in haar hoofd ging ze terug naar haar cadeauwinkel en koos het perfecte cadeau voor Bie. Ze gaf het cadeau met veel liefde en Bie was ontzettend blij en dankbaar. Sinds die dag waren Jessy en Bie nog closer geworden, en hun band was sterker dan ooit tevoren. En zo leefden ze nog lang en gelukkig.

 Hendrik:

Haar cadeauwinkel?

 ChatGPT:

Excuses, dat was een foutje van mijn kant. Er is geen sprake van een cadeauwinkel in de oorspronkelijke tekst. Ik zal de vraag vanaf het begin beantwoorden:
Jessy, de oudere zus van Bie, wordt 70 jaar vandaag. Bie voelt zich vreemd, want ze heeft Jessy altijd gezien als haar kleine zus, ook al is Jessy groter dan zijzelf. Bie viert de verjaardag van haar geliefde zus met een feestelijk diner in een restaurant. Ze heffen het glas op Jessy en kijken naar de zonsondergang, zich afvragend of de lente binnenkort zal aanbreken.

 Hendrik:

Jamaar, hier is toch niets sprookjesachtig aan?

 ChatGPT:

Je hebt gelijk, excuses daarvoor. Laten we teruggaan naar het sprookjesgenre. Hier is een nieuwe poging:
Er was eens een oudere zus genaamd Jessy en haar jongere zus Bie. Op de dag van Bie's 70ste verjaardag voelde Jessy zich vreemd: ze had altijd gedacht dat Bie haar kleine zusje was, maar nu was ze ouder dan Jessy zelf! Ze besloot om Bie te verrassen met een cadeau van haar magische cadeauwinkel, waar elk cadeau een speciale betekenis had. Jessy zocht zorgvuldig het perfecte cadeau uit voor haar zus - een doosje met een magisch poeder dat haar eeuwige jeugd zou geven. Bie was verrukt en bedankte haar zus hartelijk. Maar al snel besefte ze dat haar ware schat haar liefhebbende zus was, die altijd voor haar had gezorgd en haar de mooiste verjaardag had bezorgd. En zo leefden ze nog lang en gelukkig, omringd door de warmte van hun gezin en de magie van Jessy's cadeauwinkel.

 Hendrik:

Dus Jessy had zelf die cadeauwinkel?

 ChatGPT:

Ja, dat klopt! Jessy had zelf een cadeauwinkel en was daar altijd erg trots op.

 Hendrik:

Hoe had ze die verkregen dan?

 ChatGPT:

Jessy had de cadeauwinkel geërfd van haar grootmoeder, die een succesvolle ondernemer was geweest in het rijk van de elfen. De winkel was niet zomaar een cadeauwinkel, het was een magische cadeauwinkel waar de meest unieke en betoverende geschenken te vinden waren. Grootmoeder had het vermogen om de mooiste magische geschenken te creëren die de fantasie van elke klant overtroffen. Na haar overlijden erfde Jessy de winkel en sindsdien zorgde ze ervoor dat de magie bleef bestaan.

 Hendrik:

Vertel eens over die grootmoeder. Dat was Marraine, geloof ik, klopt dat?

 ChatGPT:

Ja, dat klopt! Marraine was de grootmoeder van Jessy en Bie.
Marraine was een wijze en lieve vrouw. Ze had vele jaren geleden al voorspeld dat Jessy ooit haar eigen winkel zou hebben. Ze gaf Jessy een oud en mysterieus amulet als geluksbrenger en raadde haar aan het altijd bij zich te dragen. Het amulet bleek later een magisch voorwerp te zijn en bracht Jessy altijd geluk in haar ondernemingen.
Toen Marraine stierf, liet ze de cadeauwinkel na aan Jessy en Bie als erfgenamen. Het was een waardevol geschenk en Jessy zwoer het cadeau van Marraine voort te zetten door het geluk en de vreugde te verspreiden die haar grootmoeder zo belangrijk vond.

 Hendrik:

Dus de cadeauwinkel was niet alleen van Jessy, maar ook van Bie? M.a.w., het cadeau dat Bie kreeg was eigenlijk al half van haar?

ChatGPT:

Ja, dat klopt! Marraine had de cadeauwinkel geërfd en besloot deze aan haar kleindochters Jessy en Bie te geven, als een gezamenlijk cadeau. Jessy en Bie besloten de winkel samen te runnen en hebben er sindsdien veel plezier aan beleefd. Dus het cadeau dat Bie kreeg was inderdaad al half van haar, maar het was toch een verrassing voor haar omdat ze niet wist dat Marraine het cadeau aan hen beiden zou geven.

 Hendrik:

Ah, dus Marraine had die zelf ook geërfd. Maar je begint vanalles door elkaar te halen. Het cadeau dat Bie kreeg was toch niet de winkel?

 ChatGPT:

Excuses voor de verwarring. Inderdaad, het cadeau dat Bie kreeg was niet de cadeauwinkel, maar een mooie verjaardagskaart en een bos bloemen. De cadeauwinkel was eigendom van Jessy en zij had deze geërfd van Marraine. Het spijt me als mijn antwoorden voor verwarring hebben gezorgd.

 Hendrik:

Daarstraks was het cadeau nog een doosje met een magisch poeder dat haar eeuwige jeugd zou geven. Ben je weer aan het hallucineren, ChatGPT?

 ChatGPT:

Excuses, ik heb inderdaad per ongeluk twee verschillende verhalen door elkaar gehaald. Laat me opnieuw beginnen en het verhaal helder en consistent maken:
Er was eens een oudere zus genaamd Jessy en haar jongere zus genaamd Bie. Jessy had een cadeauwinkel geërfd van hun grootmoeder, die Marraine heette. Bie hielp vaak in de winkel en droomde ervan om ooit haar eigen cadeauwinkel te hebben.
Op de 70ste verjaardag van Bie besloot Jessy haar te verrassen met een cadeau: ze gaf haar de helft van de cadeauwinkel en zei dat het nu ook van haar was. Bie was ontroerd en opgewonden om samen met haar zus een zaak te runnen.
Op die dag scheen de zon volop, maar het was nog steeds koud. Bie vroeg zich af of de lente ooit nog zou komen. Maar Jessy zei dat ze er vertrouwen in moest hebben dat de zon uiteindelijk de warmte zou brengen en de bloemen zou laten bloeien. En zo gebeurde het.

 Hendrik:

Da's toch geen sprookje?

 ChatGPT:

Je hebt gelijk, het verhaal dat ik schreef lijkt meer op een moderne fictie dan op een traditioneel sprookje. Sorry daarvoor, ik heb me laten meeslepen. Zal ik een nieuw sprookje voor je bedenken?

 Hendrik:

Nee, herschrijf dit gewoon als een sprookje.

 ChatGPT:

Er was eens een oudere zus genaamd Jessy en haar jongere zus genaamd Bie. Op de verjaardag van Bie voelde Jessy zich vreemd, want ze had haar altijd beschouwd als haar kleine zusje, hoewel Bie groter was dan zij. Bie werd die dag zeventig jaar oud, en Jessy wilde haar een bijzonder cadeau geven.
Jessy dacht terug aan de magische verhalen die hun grootmoeder Marraine hen vroeger had verteld. Marraine had een cadeauwinkel waar ze de mooiste en meest bijzondere geschenken verkocht die ze tijdens haar reizen had verzameld. Helaas was Marraine er niet meer en de winkel stond leeg. Jessy besloot de winkel te kopen en deze weer tot leven te wekken.
Op de verjaardag van Bie nodigde Jessy haar uit om de winkel te bezoeken. Ze leidde haar naar een kamer vol cadeaus en vertelde haar dat ze haar verjaardagscadeau hier mocht uitzoeken. Bie keek haar ogen uit en koos uiteindelijk een prachtig versierd doosje met daarin een magisch poeder dat haar eeuwige jeugd zou geven.
Vanaf die dag besloten Jessy en Bie de cadeauwinkel samen te runnen en zo werden ze de beste vrienden en zakenpartners. De winkel werd een groot succes en bracht geluk en vreugde in het leven van iedereen die er kwam. En Bie, die bleef altijd jong van geest en hart. Zo leefden Jessy en Bie nog lang en gelukkig, terwijl de lente het hele jaar door in hun winkel te vinden was.

Hendrik:

Maak nu een vergelijking tussen dit verhaal en de oorspronkelijke tekst die ik je gaf ("Zus Bie wordt 70 jaar vandaag en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn kleine zus (hoewel ze groter is dan ik!), en nu is zij dus ook al 70 jaar! Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?")

 ChatGPT:

Het oorspronkelijke verhaal was een persoonlijke reflectie op de verjaardag van de verteller's zus en hoe dit haar deed beseffen dat de tijd vliegt. Het sprookje dat we samen hebben gecreëerd heeft dezelfde elementen van verjaardagen en de tijd die verstrijkt, maar voegt daar een magisch en fantasierijk element aan toe. Het laat zien hoe een persoonlijke gebeurtenis kan worden getransformeerd in een verhaal dat de verbeelding prikkelt en ons doet dromen van een betoverende wereld.

 Hendrik:

Breid het sprookje uit: ik wil dat er nog een draak en een boze wolf in voor komen.

ChatGPT:

Op een dag, terwijl Jessy en Bie druk bezig waren in hun cadeauwinkel, hoorden ze een luid gebulder van buiten. Toen ze uit het raam keken, zagen ze een enorme draak die vuur spuwde en de hele stad in paniek bracht.
Jessy en Bie wisten dat ze snel moesten handelen om de stad te redden. Ze besloten hun magische krachten te bundelen en de draak te verslaan. Met een krachtige spreuk en enkele handbewegingen, slaagden ze erin om de draak te kalmeren en de vrede terug te brengen in de stad.
Maar de vreugde was van korte duur, want een boze wolf die de stad al geruime tijd terroriseerde, kwam tevoorschijn. De wolf had het gemunt op de inwoners en was vastbesloten om hen pijn te doen.
Jessy en Bie lieten zich niet afschrikken door de wolf en gingen de confrontatie aan. Met hun toverstokjes, hun moed en hun vastberadenheid slaagden ze erin om de wolf te verslaan en de stad voorgoed te bevrijden van zijn kwaadaardige daden.
En zo werden Jessy en Bie de heldinnen van de stad en leefden ze nog lang en gelukkig. Ze realiseerden zich dat ze samen sterker stonden en dat ze met hun magische krachten en hun goede hart altijd klaar stonden om anderen te helpen en te beschermen.

Hendrik:

Dat is een vervolg, maar ik wil dat je de draak en de wolf in het sprookje over de verjaardag brengt.

 ChatGPT:

Goed, ik zal het sprookje herschrijven met de draak en de boze wolf erin:
Er was eens een dappere en mooie prinses genaamd Bie. Op haar zeventigste verjaardag voelde haar jongere zus Jessy een eigenaardig gevoel. Hoewel Jessy altijd haar kleine zusje had beschouwd, was Bie nu een volwassen vrouw.
Op de dag van de verjaardag van Bie was het nog koud en er hing een dreigende sfeer in het koninkrijk. Plotseling verscheen er een enorme draak die alles vernietigde wat op zijn pad kwam. De mensen in het koninkrijk waren doodsbang en riepen om hulp.
Jessy was vastbesloten om haar zus en het koninkrijk te beschermen. Ze ging op zoek naar de boze wolf, die bekend stond om zijn kracht en moed. Na lang zoeken vond Jessy de boze wolf en smeekte hem om hulp. De boze wolf beloofde Jessy te helpen en samen gingen ze op zoek naar de draak.
Toen ze de draak vonden, begon een epische strijd tussen de draak, de boze wolf en Jessy. De draak was enorm sterk en het leek erop dat hij zou winnen, maar Jessy en de boze wolf gaven niet op. Uiteindelijk slaagden ze erin de draak te verslaan en het koninkrijk te redden.
De mensen vierden feest en Jessy gaf haar zus Bie een bijzonder cadeau: een prachtige kroon en een mooie scepter als symbool van haar kracht en leiderschap. Vanaf dat moment regeerde Bie met wijsheid en rechtvaardigheid over het koninkrijk en leefden de mensen in vrede en voorspoed.
En de boze wolf? Die bleef aan de zijde van Jessy en samen werden ze de beschermers van het koninkrijk en haar bewoners, voor altijd en altijd.

 Hendrik:

Haar jongere zus? Tsss... Ben je ermee aan het lachen? Je past de feiten voortdurend aan.

 ChatGPT:

Mijn excuses, ik verwarde de personages in mijn eerdere antwoorden. Ik zal proberen het verhaal opnieuw te schrijven met de juiste personages en gebeurtenissen.
Er was eens een oudere zus genaamd Jessy, die samenwoonde met haar jongere zus Bie in een klein dorpje. Op een dag werd Bie 70 jaar oud en Jessy wilde haar verrassen met een bijzonder cadeau. Ze besloot om samen met Bie naar het bos te gaan om een magisch kruid te plukken dat bekend stond om zijn verjongende eigenschappen.
Terwijl ze door het bos liepen, kwamen ze een boze wolf tegen die hen aanviel. Jessy slaagde erin de wolf af te weren met haar zwaard, maar ze realiseerde zich dat het bos niet langer veilig was. Ze besloot om een cadeauwinkel te openen waar ze magische voorwerpen kon verkopen om mensen te beschermen tegen de gevaren van het bos.
Op de dag van Bie's verjaardag gaf Jessy haar het cadeau van een deel van de cadeauwinkel. Bie was blij en verrast, maar ze voelde zich ook een beetje schuldig omdat Jessy de winkel had geopend vanwege de aanval van de boze wolf. Om haar zus te bedanken, besloot Bie om een groot feest te organiseren in het dorp en iedereen uit te nodigen om samen met hen te vieren.
Maar net toen het feest begon, kwam er een draak aanvliegen die het dorpje aanviel. Jessy en Bie besloten om samen te werken en hun magische voorwerpen te gebruiken om de draak te verslaan. Met vereende krachten en de hulp van het dappere dorpelingen, slaagden ze erin om de draak te verslaan en het dorp te redden.
Vanaf dat moment werd de cadeauwinkel van Jessy en Bie beroemd in de wijde omtrek en kwamen mensen van heinde en verre om magische voorwerpen te kopen. Jessy en Bie werkten hard en gelukkig samen, en het dorpje werd nooit meer aangevallen door wolven of draken.
De vergelijking met de oorspronkelijke tekst is dat beide verhalen beginnen met de verjaardag van iemand en hoe dat de verteller doet reflecteren op de veranderende tijd. In het oorspronkelijke verhaal gaat het om de leeftijd van een zus die 70 jaar wordt, terwijl in het sprookje gaat het om de verjaardag van Bie en hoe dit leidt tot de ontdekking van het magische kruid en de opening van de cadeauwinkel. Beide verhalen hebben ook een element van reflectie over de vergankelijkheid van de tijd en de wisseling van de seizoenen.

 Hendrik:

Bedankt voor die ongevraagde analyse op het einde. Het is een bizar verhaal geworden, maar goed. Weet je wat, kan je het nog wat meer bizar maken? Maar zorg wel dat het intern consistent blijft, en onthoud dat Jessy de oudere zus is van Bie, maar dat het Bie is die verjaart en 70 wordt.

 ChatGPT:

Natuurlijk, ik zal mijn best doen om het verhaal nog wat meer te verdraaien en er een vleugje surrealisme aan toe te voegen!
Het was de dag van de 70ste verjaardag van Bie, en Jessy had een verrassingsfeestje georganiseerd in de tuin van het kasteel. Maar toen de gasten begonnen aan te komen, merkten ze dat er iets vreemds aan de hand was. De lucht was groen en de wolken waren roze, en er was een enorme draak die in de lucht vloog en vuurballen spuwde.
Terwijl de gasten zich afvroegen wat er gebeurde, kwam er ook een boze wolf uit het bos tevoorschijn. Hij had zijn oog laten vallen op het verjaardagsfeest en wilde koste wat het kost de taart opeten voordat Bie het kon doen.
Maar Jessy was niet van plan om haar zusje te laten bederven op haar verjaardag. Ze pakte haar zwaard en ging op de draak af, terwijl de gasten probeerden de wolf af te leiden.
De draak bleek echter geen echte draak te zijn, maar een gigantische ballon die was losgekomen van het jaarlijkse ballonnenfestival. Jessy stak de ballon lek met haar zwaard en de luchtballon verdween langzaam in de wolken.
De wolf bleek ook niet zo gevaarlijk te zijn als gedacht. Hij was verdwaald en hongerig, en de gasten gaven hem wat eten en stuurden hem terug het bos in.
Uiteindelijk kon Bie toch genieten van haar verjaardagstaart, hoewel het een beetje gehavend was door de avonturen van die dag. En hoewel het een onvergetelijk feest was geworden, hoopten ze allemaal dat de volgende verjaardag iets minder bizar zou zijn."

Spelen met Chat GPT

Hendrik vertelde me deze avond (via e-mail) over zijn "spelen" met Chat GPT. Hij had mijn post over de zeventigste verjaardag van zus Bie laten herschrijven in de stijl van bekende schrijvers en het resultaat is ongelooflijk maar (vond ik toch) soms ook hilarisch! Oordeel zelf maar:

Origineel (Jessy Maesen dus):

Zus Bie wordt 70 jaar vandaag en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn kleine zus (hoewel ze groter is dan ik!), en nu is zij dus ook al 70 jaar!
Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?

Herman Brusselmans:

Kijk eens aan, Zus Bie is vandaag de dag 70 lentes jong geworden. Een eigenaardig gevoel bekruipt me nu ik eraan denk, want ik ben haar altijd blijven zien als mijn kleine zus. Maar laat ons wel wezen, ze is al lang groter dan ik. Tijd vliegt, vrienden. Voor je het weet ben je alweer een dag dichter bij je graf.
Maar goed, laten we niet te melancholisch worden. De zon scheen vandaag volop, ondanks de koude temperaturen. Zou de lente dan toch stilaan haar intrede doen? Dat zou pas écht goed nieuws zijn. Ik kijk er alvast naar uit om binnenkort weer zonder jas de straat op te kunnen.

 Tom Lanoye:

Zus Bie, mijn hartendief van een zuster, wordt vandaag zeventig. Zeven-tig! Dat geeft me een vreemdsoortig gevoel. Want hoe ik haar ook bekijk, in mijn geest blijft ze de kleine zus die me vroeger met haar engelachtige glimlach om de vinger wond. Zij, die intussen allang boven mij uit torent qua gestalte. Het leven is niet eerlijk verdeeld, dat blijkt maar weer.
En dan dat weer. Het was vandaag koud, vreselijk koud, maar de zon gaf er wel een lap op. Alsof ze ons wilde verzoenen met de winter die maar blijft aanslepen. Zou de lente dan toch stilletjes aan de deur kloppen? Of zit er nog een gemeen staartje aan vast? Ach, wie zal het zeggen. Het enige wat we kunnen doen is ons overgeven aan de grillen van de seizoenen, en hopen dat het allemaal goed komt.

 Speech van Alexander De Croo:

Beste vrienden,
Vandaag wil ik graag stilstaan bij een bijzondere gebeurtenis: mijn zus Bie viert vandaag haar zeventigste verjaardag. Een mijlpaal waar ik met gemengde gevoelens naar kijk. Want hoe kan het dat mijn kleine zus, die ik altijd zo heb gekoesterd, nu al zo'n respectabele leeftijd heeft bereikt? Maar laat ons vooral vieren en genieten van dit moment.
En laten we ook even stilstaan bij het weer van vandaag. Het was nog koud, dat klopt, maar de zon scheen volop. Het doet me stiekem hopen dat de lente in aantocht is. Een seizoen van vernieuwing en hoop, waar we allemaal zo naar verlangen. Laten we dus samen duimen voor een mooie lente.
Maar vandaag draait het vooral om mijn zus Bie, die ik een gelukkige verjaardag wens en bedankt voor alle mooie momenten die we samen hebben beleefd. Laten we er een onvergetelijke dag van maken!

 Felix Timmermans:

Vrienden,
Het leven is een vluchtige vogel die zich zonder ophouden blijft verplaatsen. Vandaag wil ik even stilstaan bij mijn zus Bie, die vandaag de respectabele leeftijd van 70 jaar bereikt. Ik kan het amper geloven, want in mijn ogen blijft ze voor altijd mijn kleine zusje, hoewel ze mijlenver boven mij uit torent. Het is een eigenaardig gevoel dat me overvalt, wetende dat de tijd onverbiddelijk voortschrijdt.
Maar kijk toch eens naar buiten, vrienden! De zon straalt aan de hemel, ondanks de koude die ons nog omhult. Het is als een belofte van wat komen zal. Zou het dan eindelijk zo ver zijn? De lente, het seizoen van nieuw leven en hoop, dat we zo lang hebben moeten missen? Ik durf het bijna niet te geloven.
Maar terug naar mijn zus Bie. Laat ons vandaag samen vieren en genieten van deze bijzondere dag. Een dag waarop we stilstaan bij haar leven, haar liefde en haar toewijding. Ik wens haar een gelukkige verjaardag en veel liefde en voorspoed voor de toekomst. Laten we samen klinken op deze mijlpaal, en ons hart vullen met warmte en vreugde.

Lennaert Nijgh:

Vrienden,
Het is een bijzondere dag vandaag. Mijn zus Bie, altijd mijn kleine zusje gebleven, wordt vandaag 70 jaar. Het voelt eigenaardig, als een bliksemflits die inslaat op een heldere dag. Waar is de tijd gebleven?
Maar kijk toch eens naar buiten, vrienden! De zon schijnt volop en laat haar stralen schitteren over het koude landschap. Een teken van hoop, van vernieuwing en van wedergeboorte. Zou de lente dan toch op komst zijn? Een seizoen dat ons doet verlangen naar nieuwe kansen en nieuwe avonturen.
Maar vandaag willen we stilstaan bij mijn zus Bie. Haar 70ste verjaardag is een mijlpaal, een moment om terug te blikken op haar leven vol liefde en toewijding. Ik ben trots op haar en dankbaar dat ik haar grote broer mag zijn.
Laten we vandaag samen vieren en genieten van het moment. Een moment van verbondenheid, van liefde en van vriendschap. Een moment om nooit te vergeten.
Lieve zus, van harte gefeliciteerd met deze speciale dag. Moge het leven je nog vele mooie jaren schenken, vol van liefde en avontuur. Ik hou van je.

 William Shakespeare:

Oh, wond'ren der tijd, mijn zus Bie,
Zij viert vandaag de zeventigste keer
Een ongekend gevoel overvalt mij, hoor
Want als kleine zus beschouwde ik haar immermeer.
Maar nu zij 70 jaren telt in haar bestaan,
Lijkt zij grootser dan ik ooit had verwacht.
Och, hoe snel vliegen de jaren heen, in waarheid.
En wij raken steeds verder van onze jeugd verwijderd, met kracht.
En zie! De zon, in koude tijden nog fel,
Verlicht ons met haar stralend licht,
Is dit een teken van de lente, die nog in aantocht lijkt?
Of slechts een moment van zonneschijn, voorbij in een ogenblik.
Maar wat maakt het uit, op deze dag van feest
Laat ons onze zorgen enkel even vergeten
En vreugde vinden in deze bijzond're gelegenheid
Mijn zus Bie, 70 jaren oud, een ware prestatie, moet ik zeggen.

 Oscar Wilde:

Ah, Zus Bie wordt 70 jaar! Hoe interessant. Het doet me onwillekeurig denken aan een citaat van mezelf: "Ik ben nooit jong geweest, maar ik ben altijd wel jeugdig geweest." Ik denk dat dit ook geldt voor Zus Bie. Hoewel ze nu een eerbiedwaardige leeftijd bereikt heeft, zal ze altijd de jongere zus blijven, zoals het geval is met zoveel broers en zussen.
En het weer, ach het weer. De kou van de winter die overgaat in de warmte van de lente is als de transformatie van het leven zelf. We moeten de koude en donkere dagen doorstaan om te kunnen genieten van de prachtige en kleurrijke lente die ons wacht. Dus ja, de zon scheen volop vandaag en de lente is inderdaad in aantocht. Maar laten we niet vergeten dat het de koude dagen zijn die ons de waardering voor de warme dagen geven.

 Mark Twain:

Zus Bie wordt vandaag 70 jaar oud en dat doet me toch even nadenken, want ik heb haar altijd beschouwd als mijn kleine zusje (hoewel ze inderdaad groter is dan ik!). Maar ja, de tijd vliegt voorbij, nietwaar?
Het was vandaag een dag van tegenstellingen, want hoewel de zon fel scheen, was het nog steeds ijzig koud. Ik vraag me af of de lente op komst is, of dat het gewoon een flauwe grap van Moeder Natuur is. Wie zal het zeggen?

Studentendoop

Koude regen en nog eens koude regen vandaag! Zelfs van de parking naar de winkel lopen tijdens onze wekelijkse boodschappen was onaangenaam! Dus bleven we voor de rest nog maar eens thuis met lectuur, huishoudtaakjes en nieuwsberichten.

Ik volg uiteraard het nieuws over het proces rond de dood van Sanda Dia. 

Eigenlijk heb ik dat nooit begrepen, die studentendopen. Al op mijn zeven jaar was ik getuige van een "doop" op de boot die ons terug naar Matadi bracht. De passagiers die voor de eerste keer de evenaar "overstaken" werden "gedoopt" (enkel vernederd, vond ik - ik kreeg er zelfs nachtmerries van) en, ondanks de vergoelijkende uitleg van mijn ouders, besloot ik dat ik zoiets later nooit zou laten doen. Later heb ik me aan de universiteit dan ook niet laten dopen.  Ik was wel een beetje bang dat ik daardoor niet zou aanvaard worden door mijn medestudenten (ik wist dat de anderen zich lieten dopen om "erbij te horen") maar dan was dat maar zo, besloot ik. Achteraf bleek die doop helemaal niet nodig te zijn geweest om veel vrienden te maken!

Wanneer een evaluatie?

Heel veel wind vandaag, dus, buiten enkele huishoudtaken, veel lectuur. Ik las onder andere een interessant artikel van Winny Matheeussen in "Doorbraak". Eigenlijk wacht ik al lang op een "evaluatie"!

Omdat het artikel in kwestie betalend is, hieronder een korte samenvatting:

"In het begin van de pandemie verklaarde Van Ranst dat mondmaskers nutteloos zijn maar later benadrukte hij het belang van mondmaskers nadat de voorraad was aangevuld. Het advies was om thuis te blijven, maar als je naar buiten ging, was een mondmasker verplicht. Wetenschappelijke studies tonen aan dat mondmaskers weinig effectief zijn, maar toch blijven ze verplicht in ziekenhuizen en dokterspraktijken. 

Drie vaccins kwamen bijna tegelijkertijd op de markt met voorwaardelijke toegang via versnelde procedures. De farma-industrie kreeg “immuniteit”:  ze kon vervolgd en veroordeeld worden voor product gerelateerde schade, maar de boetes en schadevergoedingen moesten door de belastingbetaler worden betaald. Een massale vaccinatiecampagne zou ons uit lockdowns redden en de vaccins "waren veilig en effectief, zelfs tegen virusoverdracht". Vragen stellen over de veiligheid van vaccins werd niet toegestaan. De vaccins waren grondig getest op 40.000 mensen, maar er was geen tijd om lange termijn effecten te onderzoeken. De definitie van groepsimmuniteit werd aangepast: natuurlijk verworven immuniteit telde niet langer mee. Het doel hiervan was meer mensen te vaccineren. De overheid besloot, ondanks een vaccinatiegraad van 90%, een Corona Safe Ticket (CST) in te voeren, waardoor niet-gevaccineerden zich steeds opnieuw moesten laten testen om deel te nemen aan het publieke leven. Ondertussen is gebleken dat de vaccins beperkt in de tijd werken en niet helpen tegen overdracht.

In omliggende landen beginnen onderzoeken over de aanpak van de coronacrisis, om te leren van de crisis en fouten te ontdekken

Het is ons recht als burgers om kennis te nemen van hoe deze crisis werd mismeesterd. Hoe het komt dat onze fundamentele vrijheden zo makkelijk op de schop konden. Hoe het komt dat onze hoge rechtscolleges daar niet tegen ingingen. Want die lockdowns hebben ons veel gekost: veel geld, maar vooral vreugde, menselijkheid en vertrouwen."

Als ik helemaal eerlijk ben: ikzelf vond die lockdown over het algemeen wel rustgevend, al miste ik de kinderen geregeld en wist ik dat mijn moeder, de heel sociale Nany zaliger, het allemaal maar niets vond! 

70 jaar al!

Zus Bie wordt 70 jaar vandaag en dat geeft me een eigenaardig gevoel: ik ben haar altijd blijven beschouwen als mijn kleine zus (hoewel ze groter is dan ik!), en nu is zij dus ook al 70 jaar!

Het was nog koud maar de zon scheen volop vandaag: zou de lente toch in aantocht zijn?

Gezellige koude dag

Vandaag konden we eindelijk nog eens afspreken met schoonzus L. (en kwam er niets tussen) en daarna met Zeger!

Schoonzus maakt het opvallend goed. Samen met haar vriendin, zuster A., die tegelijkertijd met ons was aangekomen, reden we L. naar de cafetaria. We dronken er koffie, thee of wijn, praatten over koetjes en kalfjes, haalden herinneringen op, onder andere aan gelezen boeken (en beloofden zuster A. volgende keer een boek te lenen dat ze graag zou herlezen en dat Roger denkt te hebben). Weer werd het bijna 17 uur voor we het beseften. Zuster A. ging naar haar eigen zus (die in een gesloten afdeling van hetzelfde rusthuis verblijft en die ze moest helpen met eten) en wij brachten L. naar de eetkamer van haar verdieping.

Daarna reden we naar "Mama Wong", waar we met Zeger hadden afgesproken. Helaas, het restaurant bleek gesloten. Kort daarop kwam Zeger er aangelopen en we besloten dan nog maar eens te eten in "Brasserie 500".

Het eten was heel lekker maar weer te copieus voor mij! Terwijl we daar gezellig genoten van ons gerecht, een Orval of een La Chouffe en keuvelden, kwam er een gezelschap jonge dames aan dat vlak achter ons heel luid begon te tateren. Eerlijk gezegd, we dachten toen alle drie hetzelfde als dat waar vriend Karel zo dikwijls over klaagt: het is echt niet prettig, het is zelfs ronduit storend, zo'n gezelschap! 

Heel lang bleven we dus niet meer zitten: Roger en ik brachten Zeger naar zijn studio en reden zelf terug naar Haspengouw.

Ondanks de kou, de regen en de wind werd het een heel gezellige dag. 

P.S. We hebben inderdaad het boek dat zuster A. graag wil lezen, stelden we vast deze avond laat! 

Bewustzijn

Ik vroeg "Chat GPT" aan het einde van ons "amusement" nog even of hij zich bewust is van wat hij antwoordt op mijn vragen. Ik heb zijn antwoord deze keer niet gekopieerd (omdat ik eerst niet van plan was erover te spreken) maar... ik blijf er maar aan terugdenken. De chatbot "legde mij uit" hoe hij tewerk gaat, zei dat hij heel "bewust" zoekt naar antwoorden en vertelde wat hij doet als hij het antwoord niet meteen vindt... maar dat hij desondanks geen "innerlijk bewustzijn" heeft. 

Die artificiële intelligentie fascineert én beangstigt me!

Spikkie de spin

Vandaag "speelde" ik wel met Chat GPT. Ik vroeg de chatbot onder andere een kinderverhaal over een nuttige spin en ik kreeg dit:

"Er was eens een kleine spin genaamd Spikkie. Spikkie woonde in een klein holletje aan de rand van het bos. Hoewel de andere dieren in het bos bang waren voor hem omdat hij er eng uitzag, was Spikkie eigenlijk een heel vriendelijke spin.

Op een dag kwam er een groepje mieren naar Spikkie toe en vroeg hem om hulp. Ze hadden moeite met het dragen van hun voedsel terug naar hun mierenhoop en vroegen zich af of Spikkie ze kon helpen. Spikkie was erg blij om te helpen en bood aan om het voedsel voor hen te dragen.

Spikkie weefde een klein web van zijde dat hij vastmaakte aan de mierenhoop en begon het voedsel te dragen. Hij was zo sterk dat hij het voedsel in slechts één reis kon dragen. De mieren waren zo dankbaar en blij met Spikkie's hulp dat ze hem uitnodigden om te blijven en samen met hen te eten.

Spikkie werd al snel goede vrienden met de mieren en begon steeds meer taken voor hen uit te voeren. Hij hielp met het verplaatsen van hun huis als er gevaar dreigde, en hij ving zelfs andere insecten die de mieren bedreigden. Spikkie was een zeer nuttige spin en de mieren konden niet zonder hem.

De andere dieren in het bos merkten op dat Spikkie niet zo eng was als ze eerst dachten. Ze zagen hoe nuttig hij was en begonnen hem te waarderen voor zijn hulp. En Spikkie was gelukkig omdat hij nu vrienden had en zijn talenten kon gebruiken om anderen te helpen.

En zo leefde Spikkie de spin samen met zijn vrienden, de mieren, in harmonie in het bos, waar hij elke dag zijn nuttige taken uitvoerde en anderen hielp waar hij kon. En vanaf dat moment waren de andere dieren in het bos niet meer bang voor Spikkie. Ze wisten dat hij een vriendelijke en nuttige spin was, en dat hij er altijd was om te helpen wanneer ze hem nodig hadden."

Geen tijd gevonden om me te "amuseren"

Gisterenavond laat kregen we een telefoontje van Hendrik (over zijn bezoek binnenkort) en we begonnen weer te praten over Chat GPT. 'Je moet je er echt eens mee "amuseren",' zei Hendrik die vertelde over de merkwaardige prestaties van die chatbot. Vandaag besloot ik dat inderdaad even te doen tussen een paar huishoudtaken en onze boodschappen. Helaas, de website was overbezet: onmogelijk toegang te krijgen.

We trotseerden dus de regen en de kou voor de wekelijkse boodschappen (en weer was alles duurder geworden). Nadat we thuis onze aankopen hadden opgeborgen, wilde ik beginnen te koken toen de telefoon over ging. Het was voor Roger. Ik beantwoordde ondertussen nog snel een paar mails en daarna begon ik te koken. 

Na het eten, de afwas en het opruimen, was het lectuurtijd en dan keek ik even op mijn scherm naar het nieuws en "De afspraak", waarna Roger en ik het hadden over de familienieuwtjes die we hadden vernomen (niet echt goede: een valpartij met als gevolg een wervelbreuk, een overbrugging). 

Het is nu 23 uur, Roger heeft zopas vastgesteld dat het sneeuwt... en ik ga nog even lezen. Chat GPT zal voor later zijn!

Spelen

Gisteren belde dochterlief. Of nee, eerst kregen we Eva aan telefoon die ons vertelde over al haar plannen. Daarna nam haar mama de telefoon over om ons te vragen of we vandaag konden komen "babysitten" (dat woord is echt niet meer van toepassing, dochter! 😉). 

Dus reden we naar het Leuvense deze middag. Iets over 15:30 uur kwamen de kindjes thuis. Na een gezellig vieruurtje waarbij de kindjes veel te vertellen hadden over hun bezigheden, was het tijd voor het schoolwerk. Na een dik halfuur waren ze daar alle drie mee klaar en konden we beginnen te spelen. Eerst wilde Eva niet meedoen maar weldra kwam ze er toch bij zitten. Opa (Roger dus) bleef eerst de krant lezen maar kwam op ons gelach af en speelde ook mee! 

Toen dochterlief thuiskwam, was er niets opgeruimd, moest ze zelf de tafel dekken en voor het eten zorgen, terwijl wij ons verder reuze amuseerden. Sorry, hoor, meisje, maar het was echt te "plezant" met Elena, Matthias en Eva!