zondag 31 mei 2020

Nany is tevreden

Iets voor 15 uur belde ik naar Nany, die om 14 uur een "afspraak" had met broertje. Ze had genoten van die 20 minuten met plexiglas tussen hen maar vond dat mondkapje dat ze moest dragen eerder eng. Ineens had ze een ontzettende bewondering voor al die verpleegkundigen in het rusthuis die een hele dag met zo'n masker rondlopen. 

Ik belde nog eens vanuit de keuken (vermits het gisteren niet ging vanop de "koer"; op de duur weet je niet meer waar je moet gaan zitten met je mobieltje in dit oude huis) en deze keer begreep ze me heel goed.

Het was prachtig, zonnig weer met een aangenaam verkoelend briesje. We besloten nog eens rond te rijden en ergens even rond te wandelen. Het werd Ulbeek: daar liep niet te veel volk rond. We wandelden eerst in en rond de oude begraafplaats waar we even de graven van mijn achternichten en -neef (in de betekenis van "cousin") bezochten.


                                                                    Foto's Roger
Daarna liepen we nog wat rond op de nieuwe begraafplaats, in de vroegere (Sint Rochus?) kerk, waar dochterlief, ik denk tijdens de vakantie van 1997, deelnaam aan de opgravingen.
En... deze keer liep Roger opvallend traag!

Daarna reden we naar huis waar ik, nog voor ik voor het avondeten zou zorgen, even belde met dochterlief. Weer hoopte ik met de kindjes te kunnen spreken, maar ze waren zo druk aan het spelen dat ik niet aandrong. Ik sprak maar kort met onze dochter: veel was er niet te vertellen en ze klonk moe (of loom door de hitte?). Ze hadden dan ook pas bezoek gekregen (jawel hoor, van hun "sociale bubbel"). 

Deze avond laat kregen Roger én ik een mail van Rogers achter-achternicht uit Florida. Zij en haar echtgenoot zijn aan het herstellen van Covid-19 en 'Het was geen lachertje', schrijft ze! 

Dat doet me vermoeden dat we toch gelijk hebben als we zo erg oppassen, Roger en ik! 

Heb ik al gezegd dat Roger verkouden is? Op de duur denk je bij het minste kuchje dat je het zitten hebt! 

zaterdag 30 mei 2020

Een mooie zomerdag!

Eigenaardig! Deze avond maakte ik het weer mee: toen ik wilde beginnen te koken, heeft Roger het gasvuur van de eerste keer aangekregen! We zullen voorlopig dus maar niet verder overwegen of we wel of niet een nieuw fornuis kopen... maar Roger moet zorgen dat hij altijd in de buurt is als ik wil koken! 😉

Normaal gezien waren we vandaag bij onze vrienden in de buurt van La Roche. Aangezien hij binnen een paar maanden 93 jaar wordt, zij binnenkort 87 (of 88?), vermoed ik dat we niet zouden gewandeld hebben, wel heel veel gepraat in hun tuin en leefkeuken.
Maar het mocht dus niet, dat bezoek.

Roger en ik hebben wel een korte wandeling gemaakt. We reden eerst wat rond. Weer overal heel veel wandelaars en fietsers die echt niet veel afstand hielden van elkaar (zijn het wij die overdrijven?) maar, in de buurt van het klooster van Colen (Kerniel), niemand. 
De vlierstruiken staan volop in bloei, maar dat had ik al in onze tuin opgemerkt. Maar de meidoorn is uitgebloeid. Dat parfum heb ik dus gemist dit jaar. Jammer!

Lang hebben we niet gewandeld. Ik merk dat mijn ritme veel te traag is voor Roger (ik steun nog steeds op zijn rechterarm maar gebruik al wel mijn rechter wandelstok opnieuw). Telkens opnieuw begint hij sneller te stappen en kan ik weer bijna niet volgen (ik heb het al gezegd, Roger is niet echt galant!).

Het was warm vandaag. Ik genoot van de zon (en van lectuur) op het binnenplein. En belde er naar Nany. Ze verstond me echter weer zo slecht dat ik naar de keuken verhuisde, waar ze me iets beter leek te verstaan. Ze vroeg zich af hoe het morgen zou voelen, het eerste wekelijks bezoek van broertje. Of ze van die 20 minuten achter plexiglas meer zou genieten dan van een gewoon telefoontje. 

Gisteren mailde een goede vriendin me dat ik volgens haar mijn moeder mag gaan bezoeken. Wel nee: dat mag dus niet, net zoals ik, volgens de regels, de kinderen en kleinkinderen niet mag ontmoeten. Het heeft te maken met die ingewikkelde sociale bubbel-maatregel (ik weet dat de meeste mensen daar geen rekening mee houden, en weer vraag ik me af of Roger en ik overdrijven) én met de bezoekregeling in het rusthuis: slechts één en dezelfde bezoeker één keer 20 minuten elke week. 

Een andere vriendin beweerde onlangs in een chatbericht dat die maatregelen familieleden van elkaar doen vervreemden. Ze had haar dochter al twee maanden niet gezien, stel je voor! 

Ik moest terugdenken aan ons verblijf in Matadi. Ik was (in april 1954) 4 jaar en 5 maanden toen we naar Congo vertrokken. Drie jaar heb ik mijn marraine en Nononc niet gezien. We hadden geen telefoon, brieven deden er ongeveer 14 dagen over om ons te bereiken (ik kon ze nog niet lezen, Nany las ze voor), en internet bestond uiteraard niet. Wel, drie jaar lang heb ik genoten van ons verblijf in Matadi maar tegelijkertijd elke dag naar mijn marraine en Nononc verlangd! Nee, als je echt van iemand houdt, vervreemd je niet van hem als je hem enkele jaren niet ontmoet! Zusje Bie, die wist na die drie jaar wel niet meer wie marraine of Nononc waren. Maar zij was amper 11 maanden oud toen we naar Congo vertrokken. 

Dus, nee, hoewel ik heel graag onze kinderen en kleinkinderen zou terugzien, ik geloof niet dat we van elkaar vervreemden door de maatregels! 

Deze avond met Roger gekeken naar de laatste aflevering van "Chernobyl". Akelig, angstaanjagend maar goed! 

Dus, Hendrik, we hebben tijd voor jouw project met die foto's. Vertel maar hoe het verder moet! 

vrijdag 29 mei 2020

En nu?

Het kookfornuis laten herstellen zal veel meer dan 200 euro kosten. Het zal eerder naar de 400 euro toe gaan. Voor iets meer geld kopen we een fatsoenlijk kookvuur, weliswaar kleiner dan het huidige... maar dan moeten we ook een nieuwe dampkap kopen vermits degene die we nu hebben veel te groot zal zijn. 
Langs de andere kant, we hebben nog zoveel kosten voor de boeg. Onder andere zullen de bomen in de wei binnenkort moeten gesnoeid worden en dat gaat ons ontzettend veel kosten ondanks de subsidies die ons voor dit jaar zijn beloofd.
Ik weet dus niet wat te doen...

Vandaag weer een dik halfuur naar Nany geluisterd in de zon op de "koer". Ze klaagde: het wordt echt te lang voor haar. Ze ontmoet alleen haar medebewoners. Ik zei haar dat wij gewoon niemand ontmoeten... maar dat leek ze maar niet te begrijpen. Ze hoort immers van vriendinnen dat die, bubbel of niet, hun kinderen op bezoek krijgen, of naar hun kinderen gaan. Tja, ik heb het al gezegd: Roger en ik zijn voor een keer heel erg volgzaam!


donderdag 28 mei 2020

Zoektocht

De winkel, waar wij destijds ons gasfornuis kochten, bestaat niet meer. We reden langs verschillende andere willekeurige winkels die keukenapparaten verkopen en uiteindelijk, in de laatste winkel, werd ons verteld dat we naar de reparatiedienst van de fabrikant zelf konden bellen.

Wat Roger deed toen we terug thuis waren. Niet goedkoop: verplaatsingskosten en een mooi bedrag per kwartier herstellingswerk. We dachten na. Vroegen ons af of we beter een nieuw fornuis zouden kopen. Langs de andere kant, hoewel dit kookvuur moeilijk schoon te maken is, we waren er heel tevreden over.
'Je zou moeten weten hoe lang die herstelling ongeveer zal duren', besloot ik. 'Zolang de prijs onder de 200 euro is, moeten we laten herstellen, vind ik. Boven de 200 euro moeten we verder nadenken.'
Roger belde terug naar die reparatiedienst, maar die bleek net gesloten. Dat wordt dus een taak voor morgen!

Onderweg zagen we aan winkels zoals "Hubo" ellenlange files aanschuiven aan de ingang. Ik begrijp niet dat iemand zin heeft om uren in zo'n file te staan. Maar ja, ik begrijp dan ook niet alles van het gedrag van andere mensen!

Vlak voor het avondeten een telefoontje van straatgenote V. Of we haar kleinzoon L. konden helpen met zijn schoolwerk. Het had te maken met oppervlaktematen, wat niet echt onze specialisatie is... maar ik denk dat we hem van dienst zijn geweest!

Deze avond verder gekeken naar "Chernobyl". Heel akelig maar heel goed! Eigenlijk beseften wij niet dat het zo erg was in 1986!

woensdag 27 mei 2020

Nieuwe post!

Ik heb het gevonden, hoe ik, via die nieuwe interface van de statistieken, voor een nieuwe post kan zorgen! Heel flink, Jessy! 
Hoewel, nu moet ik nog vinden hoe ik dit moet publiceren! Als jullie dit kunnen lezen, is het gelukt! 

Zelfmedelijden

Na onze brunch ruimde ik de keuken op en passeerde er een bezem. Daarna beantwoordde ik een nieuwe mail van Elena en van enkele andere mensen, en las ik dit in verband met die "studie" over dat geneesmiddel. Ik ben geen arts, geen wetenschapper maar ik merk wel dat het artikel ongeveer zegt wat ik vermoedde. Sorry, het is weer in het Frans... maar denk aan vertaaltools.

Dan wilde ik de statistieken van mijn blog bekijken, probeerde de nieuwe versie uit, en vond er vrij gemakkelijk mijn weg... behalve dat ik nergens vond hoe ik voor een nieuwe post kon zorgen (ik heb het nog steeds niet gevonden, ik werk nu via de oude versie).

En dan besloot ik de keuken te dweilen. 
Daarna belde ik met Nany die me niet goed kon horen (ik zat in de keuken). Ik ging op het binnenplein zitten, in de zon (en mijn mobieltje was gloeiend heet na ons gesprek). Terwijl ik naar Nany luisterde, bekeek ik de ravage. Het binnenplein en het poortgebouw zijn heel vuil, het onkruid begint dat "koertje" echt te overwoekeren en Roger begint stilaan last te krijgen van "lege ruimtes" (die hij obsessioneel wil vullen met zijn gerief).

Nadat Nany had opgehangen, ging ik terug naar binnen, waar ik merkte dat de vloer van de keuken weer vlekken vertoonde. Tja, de "koer" is heel vuil, wat wil je dan?

Gelukkig kwam er toen een mail aan van Michel M. Of ik nog een tekst wilde nalezen. Graag.

Roger ging een douche nemen en ik zou onze goulash in gang zetten. Gedurende een dik kwartier sukkelde ik om het vuur aan te krijgen. Ons oud kookvuur begint het inderdaad te laten afweten en ik besef dat we ofwel een nieuw moeten kopen (weer zoveel geld!)  ofwel iemand moeten vinden die dit fornuis kan repareren. Terwijl ik aan het sukkelen was om dat vuur aan te krijgen, begon ik me te ergeren aan het kookvuur zelf. Het is gewoon vuil! Ik kan het niet schoonmaken zonder de hulp van Roger omdat de roosters veel te zwaar zijn voor mij. Jarenlang heb ik dat wel gedaan maar onlangs heb ik beslist dat ik nooit meer zulke zware spullen ophef. En... Roger vindt altijd dat een schoonmaak langer kan uitgesteld worden dan dat ik nodig acht.

Toen Roger vanuit de douche kwam (die ik later heb proberen schoon te maken, wat nog steeds pijn in mijn armen veroorzaakte) stond ik op het punt in tranen uit te barsten. Roger kreeg eigenaardig genoeg het kookvuur vrij meteen aan de gang en terwijl ik echt aan het huilen was - ik was met uien bezig - kwamen al mijn frustraties eruit.
Onze gelijkvloerse slaapkamer die werd ontmanteld omdat Roger die wilde verfraaien, Roger die toen ziek werd (ik denk dat ik hier spreek over zeker 15 jaar geleden), wij die "voorlopig" op de kamer van een van de kinderen gingen slapen,  daar bleven slapen terwijl onze vroegere slaapkamer een rommelkamer werd; de ruimte waar ik een kleine gelijkvloerse badkamer wilde laten installeren, kamertje dat uiteindelijk een zoveelste rommelkamer werd; het kookfornuis dat al maanden niet goed werkt, de vaatwasser die stuk is, het binnenplein dat overwoekerd wordt door onkruid, het poortgebouw dat vuil is en dat ik niet schoongemaakt krijg, het hele huis dat een beurt zou moeten krijgen, de ruiten die ik niet schoongemaakt krijg, door gebrek aan tijd maar ook omdat ik het gewoon niet kan (dat heb ik niet echt geleerd in mijn pubertijd), al de spullen die Roger verzamelt en de rommel die hij overal veroorzaakt, ...

Roger schrok, dat merkte ik wel en hij beloofde prompt dat we morgen zouden navragen of ons fornuis kan hersteld worden. Misschien moet ik wat vaker huilen? 😉

Hoewel, een werkvrouw zal me dat niet opleveren en eigenlijk is dat mijn grootste probleem. Ik heb een hekel aan het huishouden en sinds ongeveer mijn 12 jaar (Bie en ik moesten al heel jong ongelooflijk veel helpen in het huishouden, ondanks onze andere leeftijdgebonden verplichtingen) heb ik constant voor het huishouden moeten zorgen!

Onze goulash was heel lekker en na de afwas (met de hand), een boeiend telefoongesprek met Hendrik. Over een project dat hij wil opzetten in verband met onze oude foto's. Ik vind het een uitstekend idee, al denk ik dat het heel bewerkelijk zal zijn. Als we eraan beginnen, vertel ik daar meer over!
En ik weet nu al dat ik daar veel meer zal van genieten dan van dat verdomde huishouden!

dinsdag 26 mei 2020

Lectuur en film

Boodschappen vandaag. Weer ging Roger in z'n eentje de winkels binnen. Ondertussen las ik verder in "Het verhaal van ons huis" van Jozef Weyns (o ja, die monografie mocht vandaag naar de drukker worden gestuurd en met Jan Gerits gaat het heel goed).

Mijn lectuur vordert traag: de auteur schrijft heel associatief, waardoor van enige chronologie geen sprake is. Wat soms heel verwarrend is. Dat en de oubollige taal maakt dat ik al drie keer tegen Roger zei: 'Ik denk dat ik niet verder ga lezen.'
En toch lees ik telkens voort, want dan kom ik weer een heel interessant stukje tegen over een of andere typische Kempische figuur (auteur was heel fel geïnteresseerd in alles wat met heemkunde heeft te maken). En... de tekeningen van de auteur in het boek zijn heel goed!

Veel gelezen en bekeken over de polemiek in Frankrijk in verband met die studie over dat geneesmiddel (inderdaad, het werd niet toegediend zoals Raoult het deed). Ik besef dat ik te vaak naar Franse toestanden verwijs... en ik vroeg me af of in Nederland dan geen enkele kritische arts te bespeuren viel. Het lijkt wel of Google gedachten kan lezen, want kort daarop werd me dit voorgesteld.

Na onze brunch vond ik een mail van Hendrik die me de serie "Chernobyl" aanraadde. Dat leek me een goede hint en deze avond keken Roger en ik naar de eerste aflevering. We vonden het akelig maar goed!

Met mijn armen gaat het elke dag beter... zo veel beter zelfs dat ik vandaag wat begon op te ruimen (ik besef dat ik dagen opruim- en schoonmaakwerk zal hebben als mijn armen helemaal in orde zijn - en... vermits ik in gewone omstandigheden al slechts één kamer per dag aankan!). Resultaat: ik heb die armen weer voelbaar geforceerd!

O ja... Roger lijkt verkouden! Moet ik me nu zorgen maken???

maandag 25 mei 2020

'Ik zit gitaar te spelen onder een boom in mijn tuin'

Vandaag een telefoontje van Koen De Cauter gekregen. Ik vroeg hem hoe het ging. 'Er valt niet veel te vertellen, er gebeurt immers niets', zei hij. 'Ik zit meestal gitaar te spelen onder een boom in mijn tuin.'
Tja, optredens heeft hij uiteraard niet in deze periode. En met een computer kan Koen niet om.
Roger en ik vroegen ons deze avond nog af hoe mensen zoals Koen en onze vriend Karel (en mijn Matadi-vriendin Sabine) het doen zonder pc! Wij zitten er uren voor (achter?), te lezen, reportages en documentaires te bekijken, enzoverder.
Gelukkig leest Koen wel heel veel.
Uiteraard zullen we nog eens afspreken als deze miserie achter de rug is, beloofde ik graag.
Met hoeveel afspraken moet ik nu al rekening houden? Ik ben de tel kwijt!

Daarna Nany aan telefoon. Ze hadden in het rusthuis vandaag iedereen, die in mei verjaart, gevierd en ze had daar enorm van genoten. Tja, Nany en feesten, dat gaat heel goed samen! Ik vertelde haar dat ik contact had opgenomen met haar nicht G. uit Hoksem en dat we hadden bedacht dat, zodra we Nany weer mogen bezoeken, Roger en ik G. even kunnen oppikken onderweg zodat ze mee kan rijden naar het rusthuis. Dat vond Nany een uitstekend idee!

We volgden al een tiental dagen een Franstalige serie: "La trêve". Het was boeiend, een beetje ingewikkeld maar we keken elke avond wel uit naar het vervolg. Vandaag was de laatste aflevering en we zijn ontgoocheld. We hebben het gevoel al die dagen gedurende een uur onze tijd te hebben verloren!

zondag 24 mei 2020

Het gras groeit

Een heel rustige dag vandaag... maar in de tuin groeit het gras weer zienderogen... en in het nieuwe stukje tuin is het onkruid echt alles aan het overwoekeren (en eindelijk zijn er klaprozen bij, mijn lievelingsbloemen, die nooit wilden gedijen in de  "oude" tuin)!
Het is wel mooi, zulke wilde tuin... maar niet bij te houden!

Langs de andere kant, ik heb zo'n herinnering aan mijn ouders die destijds elk weekend constant in onze (mooi onderhouden) tuin bezig waren (en aan zusje en ik die daarom heel vaak moesten inspringen in het huishouden)!

O ja, Elena stuurde me weer een mailtje vandaag (en dat maakt me zo blij!). En Michel M. stuurde me een na te lezen, interessante tekst die hij door  Georges V. wil laten plaatsen op zijn website "Groot Heers".
Dat vond ik, zoals jullie wel vermoeden, een heel "plezante" opdracht!

Minder leuk was de opdracht van Edith Oeyen: ik mag (moet) de drukproeven van de nieuwe monografie naar de drukker mailen. Zodat ze de boekjes tegelijk met het gedrukte jongste Oostland-nummer kan ophalen (wat ik begrijp).
Maar... hoewel de monografie klaar is, wilde ik het geheel nog één keer laten nalezen door Jan Gerits. En die heeft nu heel andere (gezondheids-) zorgen aan zijn hoofd!

zaterdag 23 mei 2020

Overdrijven Roger en ik?

Nadat we vlees waren gaan kopen voor onze "fricassee" van deze avond, reden we nog wat rond en deden hier en daar een stapje. Het was kouder dan gisteren en het leek de hele dag te gaan regenen, wat het uiteindelijk toch niet deed.
Weer zagen we heel veel fietsers en wandelaars, die echt niet op een redelijke afstand van elkaar stapten/reden.

Ik belde nog eens met Nany, vanuit een hoek van de keuken (toen had ik de indruk dat het zo zou beginnen te regenen, maar ik vergiste me weer) en zij klaagde weer over die maatregel van één en dezelfde bezoeker per bewoner van rusthuizen. Uiteraard weet ik dat het gaat om contacten gemakkelijk te kunnen traceren, maar leg dat maar eens uit!

Daarna, terwijl onze fricassee sudderde, nog eens naar onze dochter gebeld, in de hoop de kindjes te kunnen spreken. Eva had weer veel te vertellen, Elena een beetje (ze beloofde me nog eens snel te mailen) en Matthias was een beetje verveeld omdat hij me heel graag wilde begroeten maar niet veel te vertellen had. Wat herkende ik dat gevoel, suste ik hem!

Ik kreeg de indruk dat dochterlief denkt dat Roger en ik te volgzaam zijn in verband met de corona-maatregelen: 'Als het zo zit, gaan jullie nog maanden in die lockdown zitten!'

Dat is een vraag die ik me zelf ook al lang stel: overdrijven wij? We zijn uiterst voorzichtig, zelfs een beetje op het angstige af, wat echt niet onze gewoonte is.

Maar nogmaals, Roger behoort tot een risicogroep (en ik ook, herinnerde hij me terwijl we genoten van de fricassee, maar kom, hij behoort dus tot twee risicogroepen). En ik wil echt niet dat hij, als hij ziek zou worden en in ademnood geraken, met een injectie Rivotril ter dood wordt gebracht - wat in Frankrijk gebeurt(de?) - of, hier,  een letale dosis morfine krijgt toegediend omdat hij toch al oud genoeg is!

Mijn armen doen het elke dag een beetje beter met als gevolg dat ik ze elke dag toch weer forceer en ze tegen de avond weer fel pijn doen! Hoe doe je dat toch, je armen volledig laten rusten???

vrijdag 22 mei 2020

Een rustige dag met een verrassing

Roger voerde vandaag enkele werkjes uit in het poortgebouw.


Ik zat ondertussen op het aanpalende binnenplein te lezen ("Het verhaal van ons huis" van Jozef Weyns) en daarna te bellen met Nany. Een dik halfuur. Tot het begon te regenen.

Daarna vond ik een bericht van Matadi-vriend Lieven P.  met een boeiende documentaire. Over hoe Nederlands klonk in de elfde eeuw (in de buurt van Rotterdam). Ongelooflijk interessant, kijk zelf maar hier!  Boeiend om te zien en te horen hoezeer de huidige taal verschilt van dat Oud-Nederlands en hoe je soms toch kunt raden hoe onze woorden etymologisch voortkomen uit die oude woorden. Heel fel bedankt, Lieven!

O ja, en ik heb geen pijn meer gevoeld in mijn knie! En Oostland van de KVLS is nagelezen: nog voor ik op het binnenplein ging zitten, heb ik de drukproeven doorgestuurd naar Edith Oeyen.

donderdag 21 mei 2020

Nu dat weer!

Ik denk dat het op 18 mei was (even controleren, jawel!) dat ik het autoportier tegen mijn knie kreeg. Ik hoor me nog hardop vloeken: 'Godverdomme, nu dat weer!'
Ik hield er verder geen rekening mee. Mijn knie deed wel wat pijn, maar kom.

Vandaag was het prachtig weer. We besloten nog eens wat rond te rijden en hier en daar een stapje te wagen. Onderweg weer veel fietsers en wandelaars, allemaal heel dicht bij elkaar. En overal bloeiende wilde rozen.

Een paar keer stapten we uit voor een korte wandeling. Zonder mijn wandelstokken om mijn armen te ontzien. Ik leunde wel op de arm van Roger (om mijn heupen en knieën te sparen) maar... Roger loopt eigenlijk veel te snel voor mij... en die ene knie deed zo pijn!

We wandelden onder andere even aan de kapel van Oetersloven in Wellen. Daar ontmoetten we geen enkele wandelaar.

Eigen foto
En in Gustschoven ontdekten we een hele mooie weg die we nog niet kenden. Jammer genoeg voerde hij ons naar een privédomein zodat we rechtsomkeer moesten maken. Gelukkig waren we met de auto (zo ver had ik niet kunnen wandelen aan de arm van Roger!).

Ondertussen waren thuis de drukproeven van het volgende papieren nummer van Oostland aangekomen. Ik ga die nu beginnen nalezen!

woensdag 20 mei 2020

Te veel afspraken?

Terwijl Roger nog eens gras afreed, heb ik, op het zonovergoten binnenplein, handenvrij gebeld met straatgenote V. Ze had veel te vertellen en vroeg me op het laatste: 'Als alles voorbij is, kom je toch eens af?'
Ze is immers weer aan het schilderen. Uiteraard ga ik dan even kijken naar haar werk, en ook met overbuurvrouw Marie-Claire wil ik dan heel graag even gaan praten.

Daarna naar Nany gebeld die net terug was vanuit de binnentuin. Zij had ook heel veel te vertellen, zoals altijd, en bij haar kun je er zelfs moeilijk een woord tussen krijgen. Ze wist nu dat ze broertje als vaste bezoeker zou hebben. 'Maar als alles voorbij is, komen jullie toch af?'
Uiteraard, we hebben zelfs afgesproken met vriendin Denise dat we dan allemaal samen gaan eten: Denise, haar achternicht, medebewoonster in het rusthuis, Nany en wij. En als we dan eindelijk Nany  kunnen bezoeken, en het is toegelaten, willen we ook onze vrienden Beeckman ontmoeten, en tante José.

Niet in de zon, want vanop mijn pc (we hebben geen bruikbaar tablet) gemaild met Hendrik, Boudewijn Knevels en onze dochter. Uiteraard spreken we af als deze miserie achter de rug is.

Normaal gezien zouden we in april onze Leuvense vrienden Seany en Jan de fotograaf ontmoet hebben. Dat kon niet doorgaan en we beloofden elkaar zo snel als mogelijk is te ontmoeten na de lockdown.

En er zijn nog veel andere afspraken die niet konden doorgaan, en er zijn nog veel mensen met wie ik nog net niet had afgesproken toen de opsluiting begon.
En uiteraard wil ik heel graag, van zodra het veilig is, onze kinderen en kleinkinderen allemaal ontmoeten.
En Roger zal, zodra het mag, wel weer afspreken met vriend Karel.

Maar wat een drukte zullen al die afspraken wel niet veroorzaken???
Ik ben niet echt asociaal maar te veel "sociale verplichtingen" vind ik nu ook weer niet zo leuk!

Echt, als ik denk aan al die toekomstige afspraken, begin ik te flippen!

dinsdag 19 mei 2020

De klank van taal

Ik vertelde onlangs dat ik Nederlands vaak lelijk vind klinken (in tegenstelling tot de Vlaamse variante... en uiteraard Frans - ik weet dat veel vrienden met dat laatste niet akkoord zullen gaan).

Vandaag las ik hier aan wat dat ligt (blijkbaar is Nederlands wat men noemt een "kelige" taal, en inderdaad, toen ik dat las, wist ik meteen dat het die klanken zijn die mij ergeren in wat nu toch mijn "standaardtaal" is geworden).

Ik vind dat heel erg: ik hou wel van Vlaamse (zelfs sommige dialect-) klanken en tegelijkertijd vind ik dat iedereen standaard-Nederlands zou moeten leren spreken, een taal waarvan ik de klank vaak onaangenaam vind.

We worden onnodig bang gemaakt

Ik las niet lang op het binnenplein. We deden onze boodschappen en terwijl Roger de winkels binnenging, las ik  "Het verhaal van ons huis" in een auto die veel te warm werd (we haalden 25°C in de schaduw). Het is interessant: het gaat niet alleen over dat huis maar het is ook het verhaal van de auteur zelf. Goed geschreven maar Nederlands evolueert blijkbaar ontzettend snel: het boek is geschreven in de jaren 50 van vorige eeuw en klinkt al heel oubollig!

Deze avond raadde Roger me aan naar dit te kijken en te luisteren: "We worden onnodig bang gemaakt". Boeiend en ik hoop dat die man gelijk heeft... maar toch blijven Roger en ik zo volgzaam als maar zijn kan (wat niet echt onze gewoonte is). Waarschijnlijk omdat Roger tot een risicogroep behoort en ik het me nooit zou vergeven als ik, door de richtlijnen niet te volgen, zou zorgen dat hij door het virus wordt besmet?

maandag 18 mei 2020

Roger en "Het verhaal van ons huis" van Jozef Weyns

Toen ik die Limburgse monografie over Jozef Weyns klaarmaakte, trok vooral één boek dat hij heeft geschreven mijn aandacht: "Het verhaal van ons huis".
'Als ik dat boek ooit vind, koop ik het,' zei ik tegen Roger.

Het was een prachtige, zonnige dag vandaag. Ik zat op het binnenplein... me te ergeren aan het vuil en de rommel. Overal houtsnippers op de grond, een begin van typische rommel: spullen die Roger gebruikt heeft en heeft laten liggen waar ze gebruikt werden. Ik dacht er even aan de "koer" te vegen maar ik had pas de keuken opgeruimd en geveegd en dat was voorlopig genoeg.
Ik besloot een boodschappenlijst te maken voor morgen of overmorgen (dat is een hele onderneming: eerst nagaan wat er nog in huis is, dan een weekmenu opstellen - rekening houdend met wat nog voorradig is, opschrijven wat er moet gekocht worden... in de volgorde waarop je de spullen tegenkomt in de winkels).

We maakten een ritje met de auto, deden hier en daar een stapje, kwamen veel wandelende of fietsende groepjes tegen die absoluut geen rekening hielden met enige afstand. Allemaal "bubbels"? Hoewel... die moeten ook afstand houden of niet?
Overal gesloten cafés en restaurants. Hoeveel faillissementen zullen deze maatregelen opleveren?

Ik belde daarna naar Nany die genoten had van enkele uurtjes in de binnentuin en nog steeds niet begreep waarom ze slechts één persoon op bezoek mocht krijgen.
We aten kliekjes en we wasten af.

Terwijl ik later keek (op mijn scherm) naar een Franse tv-uitzending ("C'est mon choix" ) verdween Roger. Na ongeveer een half uurtje kwam hij terug en overhandigde hij me een boek: "Het verhaal van ons huis" van Jozef Weyns!
'Gevonden tussen onze boeken,' legde Roger uit!
Wat een prachtig geschenk!

Morgen wordt het opnieuw mooi weer! Ik ga me niets aantrekken van het vuil en de rommel en op het binnenplein gezellig beginnen lezen in "Het verhaal van ons huis".

zondag 17 mei 2020

Bubbels

Ik belde met Nany. 'Je zult opnieuw mogen gaan babysitten,' zei ze me.
'Nee, we zijn ouder dan 65, Roger is een hartpatiënt en, als we al jonger en gezond waren, ik veronderstel dat onze dochter nu in één "bubbel" zit met haar schoonouders,' legde ik uit. Ik moest haar wel nog even uitleggen hoe dat zat met die sociale "bubbels" en waarom wij geen deel konden/wilden uitmaken van een "bubbel" met een van de kinderen. Ze begreep het niet goed (maar het is dan ook zo ingewikkeld). Weer vroeg ze zich af of wij dan misschien met Hendrik of Zeger konden afspreken. Ik legde uit dat als we Hendrik opnamen in onze "bubbel" (Zeger zou al helemaal niet geïnteresseerd zijn, vermoed ik), hij met niemand anders meer mocht afspreken, en ook Debby niet die automatisch ook tot onze "bubbel" zou horen.

Afijn, we praatten heel lang over al die maatregelen, ook over het binnenkort weer toegelaten bezoek aan rusthuizen, waarbij ik nog eens moest uitleggen dat ze niet om beurten een van haar drie kinderen zou zien, maar wel telkens weer een en dezelfde persoon (ik weet nog niet of het broertje of zusje zal worden: tante José is uitgesloten, zei mijn moeder, wegens te slecht ter been).

De dag verliep verder rustig. Na onze avondsoep ineens weer een telefoontje van Nany: het resultaat van haar covid19 test is negatief. Morgen mag ze uit quarantaine. Blij dat ze is! 'Ik mag uit mijn bubbel,' grapte ze, 'en vermits het mooi weer wordt, kan ik weer genieten van de binnentuin!'. Ik ben echt heel blij voor haar!

Deze avond ging ik nog eens even naar Facebook... en het eerste wat ik daar verneem, is dat Debby, haar ouders en broer (en dus automatisch ook Hendrik) sinds vandaag een "bubbel" vormen.

En... ik herinnerde me met spijt dat Roger en ik normaal gezien dit weekend met onze kinderen in de Ardennen zouden zitten!

O ja, tussendoor nog even gewerkt aan de jongste Limburgse monografie vandaag. Jan Gerits wilde enkele afbeeldingen groter... maar die versprongen dan telkens naar een heel andere plek in de tekst (ik begrijp er niets van). Ik heb Jan gemeld dat ik alles toch maar ga laten zoals het is.

zaterdag 16 mei 2020

Mijn "corona"-dag

Roger is ongelooflijk actief: hij heeft nog snoeihout verhakseld en onkruid (het grootste) gewied in de "nieuwe tuin". Ik had hem gezegd dat het onkruid daar het nieuwe gras al overwoekerde, dat ik het onmogelijk handmatig kon wieden, had hem gevraagd een herbicide te gebruiken (wat we tot nog toe nooit gedaan hebben in de tuin).
'Wil je dan echt zo'n Engels gazon?' vroeg Roger. Natuurlijk niet, ik wil alleen een stukje tuin zonder te veel netels. 'Wel, dan mogen er andere grassoorten tussen dat gazon groeien,' legde Roger uit. En ik: 'Maar waarom dan gazon hebben laten zaaien? Er zouden sowieso allerlei grassoorten hebben gegroeid.'
Een echt antwoord kreeg ik niet maar Roger haalde dus wel het grootste "onkruid" handmatig weg.

Ikzelf ben vrij lui geweest. Halfuurtje met Nany gebeld. Ze zit in quarantaine tot 26 mei, kent het resultaat van de test nog steeds niet en begint de situatie heel vervelend te vinden.

Enkele uurtjes besteed aan het nalezen van een extra, digitaal nummer van Oostland met "corona"-ervaringen van KVLS-leden. Origineel initiatief.

Gebeld met onze dochter, weer in de hoop even met de kindjes te kunnen praten, wat deze keer niet lukte: ze waren te druk aan het spelen. Morgen ontmoeten ze hun andere grootouders die sowieso niet op bezoek gaan bij hun dochter, onder andere omdat hun schoonzoon door zijn werk nog met vrij veel mensen in contact komt.

Ik bedacht dat ik eigenlijk niet afzie van de afzondering maar dat het enige waar ik naar verlang is de toelating om opnieuw een familiebijeenkomst te mogen organiseren. Uiteraard komt dat omdat ik Pasen heb gemist... en we vandaag normaal gezien allemaal samen in de Ardennen zouden zitten.

Voor de rest wat opgeruimd, de keuken geveegd, afgewassen en daarvoor voor het avondeten gezorgd. En dat was heel lekker. Als hoofdgerecht gevulde paprika's en daarvoor een heel lekkere soep die ik in elkaar flanste met kliekjes. Met een rest groentesoep, een ui, look en een halve krop sla maakte ik een "slasoep" die ik mixte en waar ik daarna een rest prinsesbonen in olijfolie gebakken samen met spek, ui en look aan toevoegde. Echt een geslaagde combinatie!

vrijdag 15 mei 2020

Weekendje Ardennen

Onze kinderen hadden ons een weekendje Ardennen cadeau gedaan. Normaal gezien zaten we op dit uur met z'n allen in een groot huis met een prachtige tuin. Lekker samen eten, fijne conversaties en discussies, mooie wandelingen (hoewel... sinds ik erop let welke bewegingen ik beter niet verricht met mijn bovenarmen, weet ik dat mijn wandelstokken gebruiken geen uitstekend idee is, dus zou ik daar waarschijnlijk niet kunnen aan deelnemen), lekkere tuinmomenten met een drankje en vooral: eindelijk nog eens samenzijn!
Ik probeer de kinderen niet te vaak op te eisen maar ik was ontzettend blij toen ze begin 2020 met dat cadeau afkwamen. Het had nog veel voeten in de aarde voor we een weekend vonden dat voor iedereen geschikt was maar uiteindelijk werd het dit weekend.
Helaas, het mag niet.
Gelukkig hebben de kinderen hun geld teruggekregen, want daar maakte ik me veel zorgen over!

donderdag 14 mei 2020

Een diner met de koningin van Engeland in het Elysée

Ik keek nog naar dit deze avond (sorry, het is toch weer in het Frans... maar ik heb veel vrienden die, hoewel ze Nederlands spreken, even Franstalig waren als ik).
Over de voorbereidingen van een diner met de koningin van Engeland in het Elysée. Echt boeiend, vind ik... en het ziet er allemaal zo lekker uit!

En... had ik maar zoveel personeel ter beschikking als ik een etentje wil organiseren (en evenveel geld)!

Universiteit van Vlaanderen

Nany heeft nog steeds geen uitslag. Zeer eigenaardig, want normaal gezien laat die slechts een paar dagen op zich wachten!
Ja, ik heb dus weer met haar gebeld, en daarna, vanuit hetzelfde hoekje van de keuken, met Jan Gerits. Ik maakte me zorgen omdat hij nog niet had geantwoord op de mail waarin ik hem de volgende Limburgse monografie opstuurde. Maar dat is dus opgehelderd: hij had enkele andere, persoonlijke problemen (nee, hij is niet besmet met het virus).

You Tube heeft door dat ik meer Nederlandstalige inhoud zoek en stelt me keer op keer de "Universiteit van Vlaanderen" voor. Onlangs heb ik nog naar een aflevering gekeken en ik was ontgoocheld. Het ging over mentalisten (mensen die de gedachten van anderen kunnen lezen - ik volg er zo een in Frankrijk -tja - en die legt soms trucjes uit maar heeft nog niet kunnen duidelijk maken hoe het echt werkt).
Die uitzending begon belovend. Het ging over onze hersenen en over dat deeltje ervan dat maakt dat we weten (denken?) dat we in ons lichaam zitten - jammer genoeg werd de naam niet genoemd en ik vind hem nergens (ik vind trouwens de uitzending, waar ik het over heb, ook niet terug). En kort daarna was de "les" afgelopen zonder dat we hadden vernomen hoe mentalisten de gedachten van anderen kunnen lezen.

Ik ben dus niet echt geneigd te klikken op andere afleveringen van "De universiteit van Vlaanderen" die me worden voorgesteld!

woensdag 13 mei 2020

Huishouden

Sommige mensen vragen me waarom ik geen pijnstillers neem voor mijn armen. Wel, in normale omstandigheden doen die geen pijn. Het is alleen als ik ze in een bepaalde "houding" of "richting" forceer, dat ik pijn heb en dan weet ik dat ik niet verder moet aandringen. Heel praktisch!
Bijvoorbeeld, de keuken vegen na onze brunch is meer dan voldoende! Als ik die nog wil dweilen, moet ik een paar uur wachten.

Dus heb ik nog altijd het stof niet weggedaan dat overal ligt ten gevolge van het aansteken van de kachel de voorbije weken.
'Ik ga de kachel weer aansteken,' zei Roger deze ochtend na onze brunch, 'die warmte is veel aangenamer.'
Hij heeft gelijk (en het blijft koud, dus verwarmen moeten we) maar, zei ik hem: 'Dat betekent wel nog meer stof en ik kan daar nu echt niets aan doen!'
'Ach, vermits het toch al overal in huis vuil is, kan een beetje stof meer geen kwaad,' oordeelde Roger... en hij ging hout klieven op het binnenplein (dat ook al zou moeten schoongemaakt worden).

We zullen ontzettend veel schoonmaakwerk hebben later!

Naar Nany gebeld die nu wel klaagde dat het niet prettig was, opgesloten zijn. Ze denkt dat ze twee weken zal moeten wachten op het resultaat van de test maar mij lijkt dat heel lang!

dinsdag 12 mei 2020

Nany

Zodra de keukenhoek, waar onze gsm werkt, vrij was, belde ik naar Nany (daarvoor had Roger zitten bellen met Ludo D. over enkele zaken die moeten geregeld worden voor Heemkunde Groot Heers).
Wat een geluk dat onze centrale verwarming opnieuw werkt: het was vrij koud en de kachel heeft veel tijd nodig om, na de salon, de keuken een beetje te verwarmen!

Nany leek haar lot (die quarantaine) te aanvaarden en de gevolgen ervan zelfs te minimaliseren: 'ik zal maar veel lezen, telefoneren en televisiekijken.' Ze hoopt ook dat, zodra het resultaat van de nieuwe test bekend is, die quarantaine zal worden opgeheven. Hopelijk inderdaad!

Daarna deden we onze boodschappen. Weer liet ik Roger in z'n eentje de winkels binnengaan (sommige zaken zijn te zwaar voor mij of staan te hoog), alleen in de tabakswinkel ging ik mee (ik wilde coils kopen). De "tabakmeneer" had dat goed geregeld: slechts twee klanten tegelijk toegelaten in de winkel, handen ontsmetten voor en na het bezoek, plexiglas tussen de verkoper en de klant. Roger en ik waren de enige klanten op dat moment en dus praatten we even met de uitbater. We vroegen ons af of we eigenlijk daar mochten zijn (je moet immers nog steeds zo dicht mogelijk bij je woonst gaan winkelen). Mijn redenering was dat die winkel in Sint-Truiden voor mij de meest dichtbije is waar men coils aanbiedt.
Al vermoed ik dat al die winkelende mensen (eigenaardig; die allemaal met een masker zien rondlopen in de straten) daar geen rekening zullen mee houden!

O ja, en deze avond deed Hendrik een experiment voor mij (zie hier). Te gek het gebrabbel dat daaruit voorkwam!

Google Lens

Hendrik was zo vriendelijk deze avond Google Lens eens uit te proberen op een bladzijde uit mijn dagboek die Roger had gescand.
De tool werkt niet op mijn geschrift, tenzij jullie wel iets begrijpen aan wat van mijn tekst werd gemaakt:
"iiyama l'examen de mahnitt, puis le voyage en Normandie buis la remise des prix. Que sera de Canut Denise el mai tartirous en Espaprire et an Portfal.

uch Nesen a leo.com envie rain-jeapu newallosholathment b Rhôde k.

apo the estar chea oncle Endo et bank mathilde. Cool nutou lean Louqui, ca s'amuser la pris je peux elreinviker Mane for hour quelques temps. El a la fid mas de refembre, je vais prolatlementohen per de Dinant pour 3 jours est un jour offert) la para me whichintane de tonvanson future diants, el your anciennpludiants tradhtare ceithre tien-et je le crois - kisken, Maria et moi, nous nous dent-è aemble Mon Dieu, il en ama des choses pendant les racau

tamoms jena fand enanen opanop."

Jammer... 

maandag 11 mei 2020

Chloroquine blijkbaar ook verboden in Nederland!

En ik weet echt niet hoe het nu zit hier in België!

Omdat mij verweten werd (terecht) dat ik altijd verwees naar Franse toestanden ging ik deze avond op zoek. Ik wilde iets in het Nederlands vinden over het gebruik van en verbod op Chloroquine. Ik vond vrij vlug een interessant interview.... en schrok toen ik hoorde dat ook in Nederland dat medicijn verboden werd.

Maar eerst dit (en ik vrees dat ik veel mensen ga kwetsen): dat ik constant naar Franse sites ging lag natuurlijk aan het feit dat ik blijkbaar nog heel Franstalig ben... maar ook aan het feit dat ik Nederlands niet mooi klinken vind! Ik hou van veel klanken uit de Vlaamse variante van Nederlands maar blijkbaar niet van de klanken in de standaardtaal! Eigenlijk wist ik dat al lang maar ik durfde het mezelf niet toe te geven! Omdat ik Nederlands op zich een heel boeiende taal vind!

Maar kom, het ging dus over dat virus en dokters die niet mogen toedienen wat ze willen, net hetzelfde als wat er in Frankrijk gebeurt dus.

Ik  kijk nu verder (ondanks het feit dat de klanken mij echt niet aangenaam in de oren klinken) en heb pas gehoord dat die dokter eigenlijk denkt dat het verbod op bepaalde middelen die echt helpen... een voorbereiding is om vaccinatie te promoten (verplichten? zoals men vermoedt op veel van die Franse sites die ik bezoek?).

O ja, ik zou best even een link plaatsen naar dat interview! Hier is het.

En wat hoor ik iets verder? Die dokter zegt net hetzelfde al professor Raoult uit Marseille: bij onderzoeken of testen en in hospitalen diende men die Chloroquine in een te gevorderd stadium toe: het zou echt helemaal in het begin van de ziekte moeten toegediend worden! Ik vond het zelfs grappig dat deze dokter een vergelijking maakt waar ik gisteren nog aan dacht (en waar géén Franse dokter aan gedacht bleek te hebben): als je koortsblaasjes hebt, moet je het geneesmiddel - de naam ontsnapt me en ik ga er nu niet naar zoeken - meteen gebruiken, want na een paar dagen helpt het niet meer!

Winkelen

De winkels zijn weer open en vandaag moest Zeger dus opnieuw gaan werken. Veel volk in de Fnac in Leuven, vertelde hij me. Ik las en zag dat er ook files waren aan de Ikea- en de Actionwinkels.
Blijkbaar hebben veel mensen dat nodig, winkelen.

Ik heb dat zelden als een ontspanning ervaren maar ik stel me wel een vraag. Toen ik vroeger winkelende vrouwen observeerde, viel het me telkens op dat ze altijd minstens met z'n tweeën waren, soms zelfs in groep. Nu mag men enkel in z'n eentje shoppen. Zullen al die mensen dat even prettig vinden?

Uiteraard gingen wij niet winkelen. We bleven braafjes thuis, want er stond een heel onaangename koude wind.
Ik heb vandaag niet naar Nany gebeld. Ik had haar niets te vertellen (en het was te koud om handenvrij op het binnenplein te gaan bellen en ik had geen zin om een halfuur in een hoekje van de keuken te gaan zitten met mijn gsm)... maar ik vergeet telkens dat zij altijd wat te vertellen heeft.

Zo vernam ik van zusje deze avond laat (in een mail) dat Nany voor minstens een week haar kamer niet mag verlaten. Ze zou te fel hoesten. Ze werd zelfs opnieuw getest op het virus maar het resultaat van die test krijgt ze pas over enkele dagen. Hopelijk heeft ze het niet zitten! Maar ja, Nany is van nature nogal roekeloos: onlangs bezocht ze nog haar buur die in quarantaine zat en absoluut geen bezoek op zijn kamer mocht krijgen.

Ik hoor Nany nog zeggen, gisteren aan telefoon: 'De winkels gaan weer open maar ik kan er niet naartoe. Dat vind ik wel jammer!' En nu zit ze dus zelfs vast op haar kamer: dat is niets voor haar!

O ja, ik heb die app geprobeerd maar ik slaag er niet in hem te gebruiken!

En toch nog even dit: Roger is erin geslaagd de waakvlam van de centrale verwarming weer aan te krijgen. Dat zal ons leven heel fel vergemakkelijken. Oké, dat betekent waarschijnlijk afscheid nemen van die lekkere houtgeuren... maar ook het einde van die opstapeling van stof overal!

zondag 10 mei 2020

300 dagen in z'n eentje op een vulkanisch eiland

Nadat ik vandaag heel lang met Nany belde, vertelde Roger me dat hij gekeken had naar een video over een Zwitser die vrijwillig 300 dagen in z'n  eentje doorbracht op een eiland. Ik vroeg hem mij de URL door te sturen zodat ik deze avond ook daarnaar zou kunnen kijken.
Roger leek erdoor gefascineerd (wat me niet verbaast) maar leek zelf verwonderd door het feit dat het grootste probleem van de avonturier... eenzaamheid was geweest.

Roger is graag alleen, ik ben vrij graag alleen, dus praatten we daarover (dat was terwijl we deze avond afwasten nadat we zalm met champignonsaus hadden gegeten) en we gaven allebei toe dat we niet wisten hoe het voor ons zou voelen als we zelfs elkaar stilzwijgen niet meer hadden om te beseffen dat we niet alleen zijn. Ik bedoel dat wij heel weinig praten maar dat, als we toch iets tegen elkaar willen zeggen, we meestal elk net hetzelfde op hetzelfde moment willen zeggen.

Kortom: deze avond stuurde Roger me een link naar die video. Ik vond het even fascinerend als Roger. De Zwitser in kwestie spreekt een Engels dat ik nog net begrijp, zijn eerste dagen op dat eiland deden me soms denken aan hoe Roger bezig is in de wei of de tuin, en riepen herinneringen op aan kampeertoestanden destijds in Congo.

Maar uiteindelijk merk je hoe die man - ondanks de gevoelens van eenzaamheid - bijna een deel wordt van het eiland en zelfs een wild varkentje adopteert. Echt heel boeiend!
Je kunt het hier bekijken.

Nany 89 jaar

Nany verjaarde vandaag: 89 jaar. Normaal gezien waren we van plan met haar te gaan eten... maar dat mocht niet. Ik belde haar dus op... en ze had het heel druk met vertellen van wie ze een kaartje had gekregen, over de knutselwerkjes die ze van haar achterkleinkinderen had gekregen, over de berichten van haar kleinkinderen, over gekregen bloemen, de pralines die mijn vriendin Denise had laten overhandigen, over het zwaaimoment van achter glas naar een kennis van haar, over de talrijke telefoontjes die ze had gekregen en over de kleine verwennerijen vanwege het rusthuis zelf.
Eigenlijk leek ze het niet zo erg te vinden dat er geen feest kon aan te pas komen: 'Ik ga mijn best doen om de 90 te halen, en daar maken we dan een echt feest van!', zei ze.

zaterdag 9 mei 2020

Euthanasie

Met Zeger hadden we het ook over euthanasie. Hij vindt, net zoals ik, dat een geneesheer in feite afbreuk doet aan zijn eed van Hippocrates door euthanasie te plegen en dat er eigenlijk een nieuw beroep in het leven moet geroepen worden: zelfmoordbegeleider.

Broertje aan telefoon vandaag sprak ook over euthanasie. Zijn schoonmoeder wilde niet meer leven, er werd euthanasie overwogen maar uiteindelijk is ze op een natuurlijke manier overleden. Broertje vertelde me dat hij blij was omdat hij weet had van dokters die de euthanasie niet konden volbrengen, precies omdat het indruiste tegen hun belofte. Ik sprak hem over het voorstel van Zeger en dat vond broertje een uitstekend idee! 

Familie

Zeger en Hendrik verwijten me (wellicht terecht) mijn weinig wetenschappelijke geest en het feit dat ik geloof in een ziel en in zaken zoals telepathie. Feit is dat tegenover een wetenschap die zegt: 'Alles zal ooit eindigen (en dus "niets heeft uiteindelijk zin"), ik al lang op zoek ga naar dokters en fysici die anders denken.
Ik moest vandaag aan mijn oom apotheker zaliger denken die voor zijn uitvaart één muziekstuk had gekozen: "Mon amie la rose" van Françoise Hardy. In dat liedje is de voornaamste zin de laatste: 'Gelove wie het kan, ikzelf heb hoop nodig of ik ben niets'. Het is precies dat gevoel dat maakt dat ik hoop dat de wetenschap ooit bij zal draaien. Zeger begrijpt dat gevoel niet, denk ik. Hendrik begrijpt het beter, vermoed ik.
En waarschijnlijk heeft Zeger gelijk als hij zegt dat die houding van mij heel dom is!

Ik heb dus veel over en weer gemaild met Zeger de laatste tijd, en hij raadde me een app aan die heel nuttig kan zijn voor het verder overtypen van mijn vroegere dagboeken. Deze ochtend raadde Hendrik me dezelfde app aan. Ik vrees alleen dat ik een van de kinderen nodig zal hebben om de app te installeren en te leren gebruiken.

Nadat ik vlak na de middag een halfuur met Nany had gebeld (handenvrij, op het zonnige binnenplein en mij ergerend aan al het werk dat ik nog heb en dat ik niet kan doen terwijl ik telefoneer), kreeg ik een telefoontje van broertje. Zijn schoonmoeder is vorige nacht overleden. Niet onverwachts, het kwam eerder als een verlossing. We belden heel lang.

En deze avond belde ik zelf naar onze dochter, in de hoop even de kindjes te kunnen spreken, wat meteen lukte. Uiteindelijk gaven ze me hun mama door die vertelde dat ze waarschijnlijk zouden gebruik maken van de nieuwe maatregel van vier om haar schoonouders uit te nodigen. Of wij ook wilden komen. Dat is het net: onmogelijk. We kunnen toch niet kiezen voor de "bubbel" van dochter, schoonzoon, kleinkinderen ten koste van de andere kinderen? 'Zou iedereen zich zo strikt aan die regel houden,' vroeg dochterlief zich af. Waarschijnlijk niet en om te beginnen haar schoonouders al niet als ze de uitnodiging aanvaarden (ze hebben immers nog een dochter en andere kleinkinderen). Roger en ik zijn wel heel volgzaam voor ons doen, valt me op. Maar zoals broertje daarnet zei: 'Dat is wat jullie het beste kunnen doen.'
Tenslotte behoort Roger tot een risicogroep!

Daarnet toevallig vernomen dat de nieuwe penningmeester voor de Limburgse Monografieën al sinds het begin geen facturen heeft geschreven (ze heeft daar geen tijd voor)! Daar zal ik dus moeten voor zorgen, en ook nagaan welke abonnee al jaren geen factuur kreeg (niet ieder abonnee moet een factuur hebben). Weer veel werk, die opzoekingen (niet die facturen schrijven; vermits dat Excel-rekenbladeren zijn waar je enkel een paar gegevens moet invullen).

O ja, Zeger verwijt me ook al heel lang dat ik telkens weer een link geef naar Franstalige video's. Ik moet hem gelijk geven en ga proberen die slechte gewoonte af te leren (hoewel ik daar deze post toch al weer mee begin!)

vrijdag 8 mei 2020

Bezoek in woon-zorgcentra

Vandaag weer gebeld met Nany die heel ontevreden was met de toekomstige regeling voor bezoek. 'Ik heb drie kinderen hé, wie van de drie zal mijn vaste bezoeker zijn?' vroeg ze zich af. Inderdaad. En ik zie ons niet drie uur over en weer rijden om een halfuurtje achter plexiglas met haar te praten. Zusje heeft het heel druk en broertje werkt nog!
Maar deze avond kreeg ik, denk ik, een heel goed idee!

Zij en haar vriendin tante José waren toch al van plan elkaar elke week te ontmoeten zodra het mogelijk zou zijn: waarom zou Nany niet haar kiezen als vaste bezoeker?

donderdag 7 mei 2020

Opruimen?

We zijn een boodschap gaan doen,  Roger heeft nog hout gekapt en deze middag uren aan een stuk onkruid gewied op de stoep. Ik heb een klein beetje onkruid gewied op het binnenplein, geprobeerd daar een beetje te vegen (het is daar dat Roger het hout klieft) maar dat was nog te pijnlijk. Uiteindelijk ben ik maar terug naar de keuken gegaan waar ik kort daarop begon te koken (Chinese groentesoep gevolgd door alu gobi).

Ondertussen vroeg ik me af of we niet  stilaan moeten toegeven dat we heel oud worden? Roger is nu heel ijverig maar zal hij dat volhouden? Ik heb het al gezegd, als hij klaar is met gras afrijden en wieden, is het tijd om te herbeginnen. Ikzelf hoop binnenkort iets ijveriger te kunnen zijn maar dan zal ik ook opnieuw veel tijd moeten steken in het schoonmaken van dit grote huis.

Terwijl we soep aten, zei ik tegen Roger: 'Daarnet vroeg ik me even af of we niet moeten denken aan een service flat.'
'Daar hebben we het geld niet voor,' antwoordde Roger, 'tenzij we de boel verkopen misschien.'
En ineens beeldde ik me in dat we dit huis moesten leegmaken! We hebben hier zoveel opgestapeld dat daaraan denken op een nachtmerrie leek!

En toch zouden we het eens moeten  overwegen, beginnen op te ruimen! Helaas, ik vrees dat er nooit iets zal van komen (tenzij we inderdaad verplicht worden te verhuizen), want Roger kan niets wegdoen!

Jammer, want de kinderen zullen, als ze later geconfronteerd worden met al die spullen, alles wegsmijten terwijl sommige zaken echt wel de moeite waard zijn!

woensdag 6 mei 2020

Niksen in de zon

Het was nog een beetje koel in huis, Roger was hout aan het kappen en ik zocht op het terras een plekje pal onder de zon op, om er even te niksen. Ik kan dat heel goed en heb daar dus meer dan twee uur gezeten. Ik had wel mijn gsm bij, had Nany twee keer proberen op te bellen, tevergeefs (ze bleek in de binnentuin te zijn geweest). Later belde ze me zelf op en we praatten een half uurtje.

'Je zult weer jouw kinderen kunnen ontmoeten,' zei ze (omdat elk gezin vanaf 10 mei vier mensen in huis mag ontvangen). En ik: 'Maar nee, kinderen, kleinkinderen en schoonkinderen, dat  zijn immers acht personen! Ik kan toch niet slechts een deel van hen hier vragen? En daarbij, dan mogen zij, volgens die nieuwe maatregel, weer niemand anders bezoeken. En je kunt je wel inbeelden dat als ze naar hier zouden komen, ze ook naar de andere ouders zouden willen gaan, en naar sommige vrienden!'
'Dan moeten Debby en jouw schoonzoon misschien hun eigen ouders bezoeken en kunnen Hendrik, Zeger en hun zus naar jullie komen. Als jouw schoonzoon de kleinkinderen meeneemt naar zijn ouders, zijn die precies met z'n vieren!' (tja, Nany was het weer aan het regelen!)
'Maar dat heeft geen zin, mama,' legde ik uit, 'de schoonouders van onze dochter hebben nog andere kinderen en kleinkinderen. Dus die kunnen niet zo maar alleen hun zoon en zijn drie kinderen ontvangen zonder de andere leden van de familie tekort te doen.'
'Ha ja, inderdaad. Maar misschien kan Hendrik al eens een weekend bij jullie doorbrengen terwijl Debby naar haar ouders gaat?' stelde Nany voor.
En ik weer: 'Besef je wel dat Hendrik in dat geval nog enkel hier op bezoek mag komen en Debby enkel bij haar ouders? Nee hoor, dan gun ik de kinderen liever wat contact met enkele vrienden die ze geregeld kunnen ontmoeten.'

Dat vond Nany maar eigenaardig: 'Ik zou heel blij zijn als men zou beslissen dat ik bijvoorbeeld de ene week bezoek van jullie mocht krijgen, de volgende week van jouw broertje en de week daarop van jouw zus!'
Weer moest ik uitleggen dat het niet zo zou werken, dat als ze al bezoek zou mogen krijgen, het van één en dezelfde persoon zou zijn (die hopelijk nog andere mensen mag ontmoeten?).

Ik weet niet of Nany het begrepen heeft. En ik ben blij dat ze in dat rusthuis zit waar ze heel veel sociale contacten heeft, want dat is héél belangrijk voor haar.
Zij beweert dat als ze nog op haar flat zou wonen, ze als vaste vriendin, om mee te wandelen en zo, tante José zou hebben gekozen maar om te beginnen wandelt tante José al jaren niet meer... en heeft zij wel geregeld en intens contact met haar twee dochters die in haar buurt wonen. Ik denk dat Nany niet begrijpt dat het de bedoeling is dat we zo weinig mogelijk mensen ontmoeten! Zo vertelde ze me vandaag ook dat haar buurman in quarantaine zit maar dat ze vandaag toch even zijn kamer is binnengegaan om hem met iets te helpen.

Ik zei haar dat ze toch maar moest oppassen, dat als men verbood een kamer binnen te gaan, ze dat beter niet deed. 'Tja, ik weet het...,' antwoordde ze, 'maar ik ben onlangs getest en ik heb daar nog niets van gehoord, dus ik vermoed dat ik het niet zitten heb. En daarbij... ik ben aan het einde van mijn leven hé!'
Ze wordt volgende zondag inderdaad 89 jaar... normaal gezien zouden we haar bezocht hebben, maar dat kan nu dus niet.
'Pas toch maar op,' drong ik aan, 'want ik denk niet dat het een aangename dood is!'
Ze zou oppassen.

Daarna heb ik nog heel lang zitten niksen in de zon!

dinsdag 5 mei 2020

Interview met dokter Charbonier

Onlangs zei iemand me dat ik niets moest geloven van wat de Franse dokter Charbonier vertelt omdat hij gelooft in een leven na de dood (wat ik al wist, ik wist zelfs dat hij een boek had geschreven over bijna doodervaringen).

Daarnet viel ik toevallig op een interview met hem (de interviewer spreekt wel Canadees Frans). Ik was blij dat You Tube me het interview voorstelde, want ik wilde het in feite al een poosje hebben over wat hij zelf (en niet alleen hij) zegt.

Namelijk dat heel waarschijnlijk onze hersenen niet ons bewustzijn produceren maar dat ze wel een (deel van een universeel?) bewustzijn capteren.

Alleen wil de officiële (materialistische) wetenschap zulke ommekeer niet maken. Onlangs reageerde hier zelfs iemand op zulke ideeën door af te geven op religie,

Omdat religies beweren: "Wij zeggen dat het zo zit en als jullie anders denken, zijn jullie verkeerd". Dat klopt meestal (niet altijd) maar dat klopt helemaal niet voor spiritualiteit. En misschien moet wetenschap beginnen aandacht te schenken aan die spiritualiteit die steeds meer plaats lijkt te nemen in onze maatschappij en waar ze nooit rekening heeft mee gehouden (en die ze zelfs afwijst wegens niet passend binnen haar kader, wat doet denken aan hoe religies te werk gaan).

Ik heb geen wetenschappelijke vorming genoten (en dat vind ik jammer) maar mijn gezond verstand  vraagt zich echt af of de wetenschap voor zaken die vastgesteld worden maar waar ze geen uitleg kan aan geven, niet moet denken aan "verbreding" van haar beginselen of zelfs het volledig omgooien ervan, in plaats van te zeggen: 'hier houden we geen rekening mee, want het past niet binnen onze beginselen'.

O ja, hier is dat interview waar ik het over heb. Charbonier spreekt onder andere over meer dan zeventig miljoen getuigenissen van bijna doodervaringen die zouden moeten onderzocht worden!

Luie dag voor mij

Roger is zo ontzettend ijverig de laatste tijd! Vandaag heeft hij weer de salon geveegd, hout gekapt, de kachel aangestoken en onderhouden... en in de tuin (de wei die wij tuin noemen) opnieuw het gras  afgereden!


Ikzelf heb enkel was te drogen gehangen, de keuken geveegd, gekookt en afgewassen. O ja, en gekeken naar dit.  Kritische bedenkingen over de lockdown en deze keer in het Nederlands (mij opgestuurd door een lezer).
En toch ook verder gewerkt aan de monografie die nu klaar is volgens mij.

O ja, ik zou het nog vergeten. Op een bepaald moment wilde ik onkruid wieden op het terras en in het nieuwe stuk tuin, waar dat onkruid al weer bijna beter groeit dan het gras. Er stond een koele wind maar in de zon was het aangenaam. Helaas, dat wieden bleek nog te vermoeiend en pijnlijk voor mijn armen.

maandag 4 mei 2020

Aantal doden

Ik vraag me al heel lang af hoe men later het echte aantal slachtoffers van dat virus zal berekenen. En nu vraag ik me daarbij nog af of men in Frankrijk zal rekening houden met het aantal mensen dat gedood werd  door het toedienen van Rivotril en door het verbod op gebruik van chloroquine!
Nogmaals, ik denk dat het hier nog niet die weg opgaat (ik heb zelfs gelezen dat chloroquine hier wel gebruikt wordt) maar ik vind te weinig kritieke video's of zelfs artikels over ons land (waar we langs de andere kant toch echt niet kunnen prat gaan op een verstandige en doeltreffende overheid). Ik hoor straatgenote V. me nog zeggen aan telefoon vorige week: 'Vanaf volgende maandag moeten we mondmaskers hebben, maar je vindt ze pas vanaf dinsdag in de winkels!'

Gelukkig kregen we er vandaag eentje per persoon in de bus.

Boodschappen en Limburgse monografie

Weer mochten we enkel één per één de winkel binnen. Ik stelde deze keer aan Roger voor dat hij voor de boodschappen zou zorgen (met een lijstje dat ik had opgesteld) en ondertussen zou ik Nany opbellen vanuit de auto, handenvrij uiteraard.

Nany had weer zo veel te vertellen dat we pas klaar waren tegen dat Roger terug uit de winkel kwam. Tijdens dat telefoneren kon ik goed alles rond mij observeren. Iedereen draagt een mondkapje: het lijkt wel surrealistisch (we hebben er twee gekregen van het gemeentebestuur en binnenkort krijgen we er nog twee; dan hebben we er elk vier, dat lijkt me meer dan voldoende!), en heel veel roofvogels die boven de parking cirkelden!

Dochterlief heeft het probleem met de monografie kunnen oplossen en ik ben haar ontzettend dankbaar. Dus heb ik, na de boodschappen, nog uren de tekst zitten nalezen. Het wordt echt een heel boeiend boekje!

zondag 3 mei 2020

Dromen

Ik droom al een paar nachten ongeveer dezelfde droom.
Ik ben weer ingeschreven als studente aan de universiteit van Leuven en ik heb een uitstekend "kot" kunnen bemachtigen;
In feite verwijst dat al naar hoe ik vroeger constant op zoek was naar een "kot"!

Mijn "kot" (studentenkamer dus) is heel ruim (ik heb er dergelijke gehad in de werkelijkheid, maar ook andere!), er was een keukenhoekje en zelfs een kleine badkamer met douche. 

Mijn ouders kwamen op bezoek... en het eerste wat mijn vader opmerkte, was een loshangende elektrische draad. 'Hier zal nog veel werk moeten gebeuren,' zei hij!

Dat was wat hij vorige nacht in mijn droom zei, want de vorige nachten vond hij niets goed aan mijn fantastisch "kot"!

Dat zegt wel veel over mijn vader natuurlijk... ik ga dus zorgen dat ik niet meer droom over dat prachtig "kot" waar ik eigenlijk heel graag over droomde! Of zou ik toch maar mijn vader uitschakelen (ik kan meestal echt zelf beslissen wie wel of niet welkom is in mijn dromen) ?

Nog over Jozef Weyns

In de jaren zeventig gingen Roger, Karel Lambrechts en zijn broer Dirk zaliger elk jaar naar een soort lentefeest georganiseerd door Jozef Weyns. En toen overleed Jozef (die ikzelf helemaal niet kende). Dat vonden we vrij normaal: hij was immers al heel oud!

In de nieuwe Limburgse Monografie lees ik dat Weyns op 61 jaar is overleden. Dat vonden wij toen dus "al heel oud'!

zaterdag 2 mei 2020

Enkel linzensoep?

Toen ik daarstraks belde met dochterlief (vooral in de hoop even met de kindjes te kunnen praten) was het vooral Eva die respons gaf. Ik vertelde dat we linzensoep zouden eten en Eva: 'Soep? Gaan jullie enkel soep eten?'
Ik begon uit te leggen waarom linzensoep een maaltijdsoep is, vertelde welke groenten er in verwerkt worden, en dat er chorizo in zit. Chorizo kende Eva wel: een soort salami, een beetje pikant, met een paprikatoets.

Eva leek geïnteresseerd in mijn uitleg en ik vroeg me af of zij die soep zou lusten. En dan herinnerde ik me dat dochterlief die soep altijd tegen haar zin opat destijds.
Dochterlief beaamde dat en ineens bleek Eva veel minder geïnteresseerd in mijn uitleg over linzensoep!

Nog over de Limburgse Monografieën

De volgende monografie is zo goed als klaar (nee, toch niet helemaal: het eigenlijke nalezen moet nog gebeuren). Ik krijg wel die enkele afbeeldingen niet op hun plaats!

Daarstraks, na weer een halfuur telefoneren met Nany (handenvrij in een hoekje van de keuken, en ik begreep dat mama mij niet goed hoorde maar vermits toch zij het meeste te vertellen had...), een telefoontje met de kleinkinderen - eigenlijk vooral met Eva en onze dochter (ook handenvrij en zij leken me beter te begrijpen). Ik mocht dochterlief de tekst opsturen, wat ik dan ook meteen heb gedaan. Hopelijk kan zij het probleem oplossen... en me uitleggen aan wat het ligt!

Eigenlijk besteed ik telkens zeker 2 volle dagen aan die Limburgse Monografieën! En af en toe dochterlief ook nog een paar uur!

Met mijn armen gaat het elke dag iets beter (omdat ik zo goed als niets doe) maar ik vrees dat het toch nog een paar weken zal duren voor ik eindelijk kan beginnen schoon te maken!

vrijdag 1 mei 2020

Jozef Weyns

De volgende monografie is aangekomen en ik heb er vandaag al uren aan besteed. Deze keer wordt Jozef Weyns belicht door zijn schoonzoon.
Ik heb een beetje gewerkt aan de lay out, ik heb foto's ingevoegd maar kreeg ze vaak niet op hun plaats (ik ken eigenlijk niets van tesktopmaak), ik kreeg de bladzijdenummering niet ingevoegd na de sectie-einde. Dochterlief had me daar eens uitleg over gegeven, maar ik begreep niets meer van wat ik toen genoteerd had. En uiteraard kon ik niet weerstaan aan af en toe al delen van de tekst te lezen. Het wordt een heel boeiende Limburgse Monografie! Maar ik ga er nog uren werk aan hebben... en ik vrees zelfs dat ik dochterlief zal moeten aanspreken!

Bij wijze van ontspanning deze avond verder gekeken naar "Verlengd weekend". Niet slecht maar... weer vond ik het iets te lang voor  de boodschap.

O ja, deze keer bereidden we onze linzensoep met roze linzen en dat was heel lekker. Alleen vind je die linzen niet zo gemakkelijk!