donderdag 31 oktober 2013

Voorbereidingen

Mijn niezen, hoesten en proesten zijn toch overgegaan. Af en toe kwam het vandaag allemaal terug, maar nu lijkt het helemaal over. Eerst dacht ik dat die hoest- en niesbuien lagen aan het stof afkomstig van onze boeken, maar dat zal het wel niet geweest zijn, want ik kreeg ze ook even tijdens onze boodschappen.

We gingen vandaag inderdaad enkele zaken kopen voor het weekend. Vermits ik tijdens onze vorige boodschappen nog niets wist van het bezoek van de “kindjes”, kon ik daar toen immers geen rekening mee houden. 

Bepaalde winkels boden al Sinterklaascadeaus aan en ik heb niet kunnen weerstaan aan een (goedkope) pop voor Elena en een (idem) houten puzzel voor Matthias. Zij komen morgen iets na de middag al aan met hun ouders. Zeger zal pas rond 19 uur hier zijn, net op tijd voor het avondeten (hij moet eerst meewerken aan een promofilmpje voor Bloedserieus – morgen zal ik daar wel meer details over vernemen, hoop ik). Van Hendrik verwacht ik nog een telefoontje om een exacte tijd af te spreken (die “kindjes” van ons hebben het toch zo druk! Glimlach).

Vandaag heb ik ook de salon en de keuken verder schoongemaakt (nee, niet tot in de puntjes, daarvoor had ik geen tijd), de kamers een oppervlakkige beurt gegeven en in de kamers van de kinderen lakens vervangen, heb ik een menu opgesteld voor de volgende dagen (dat was natuurlijk nog voor de boodschappen), heeft Roger, nadat we meubelwieltjes hadden gekocht, de televisietafel, die we onlangs bij Ikea kochten, in elkaar gestoken en geprobeerd er die wieltjes onder te zetten. Helaas, dat lukte niet. Terwijl hij het eerste wieltje onder een poot schroefde, maakte hij die poot stuk. Hij zal een stevige plank moeten plaatsen onder de tafel en daaronder de wieltjes monteren: nog meer werk! Bedroefde emoticon

Uiteraard hebben we nog geen tijd gevonden voor die takken! Trouwens, ook al hadden we de tijd gehad, Roger zou er nog niet toe in staat zijn geweest: hij is nog wél aan het hoesten, proesten en niezen.

Vrienden, zeker tot zondag avond, en misschien  tot maandag avond, lezen jullie niets meer van mij! Ik zal zelfs geen mails beantwoorden: ik ga me volledig wijden aan de “kindjes”. Maar zondag ook speciaal denken aan marraine die dan 113 jaar zou zijn geworden! Glimlach

woensdag 30 oktober 2013

Spiritualiteit

Gisteren, terwijl we naar het crematorium reden en wat familienieuwtjes uitwisselden met Jeannine Leduc, zei die, ik weet niet meer precies naar aanleiding waarvan, dat de Bijbel haar niet interesseerde, maar dat ze hem dan ook wel niet gelezen had. Ik ben daar niet op ingegaan. Om te beginnen zat ik achteraan in de auto, en dat bemoeilijkt het praten met de chauffeur, en ten tweede zou ik de tijd niet gekregen hebben om haar te overtuigen van de spirituele rijkdom die je in het Nieuwe Testament (jawel, in dat “woestijnboek”, lieve Hendrik!) vindt. Dus verschoof de conversatie naar andere onderwerpen, onder andere euthanasie. Terloops sprak Jeannine over de Award die ze pas gekregen heeft. Ook daar ging ik niet echt op in (behalve dat ik haar proficiat wenste): mijn knusse zitplaats was een goed excuus. Jeannine vertelde er wel bij dat zij op haar Leifkaart had gezet dat ze niet beademd wilde worden… Maar dat ze dat gauw heeft laten schrappen nadat een vriendin van haar na beademing helemaal genas van het syndroom van Barré . Weer kreeg ik zin om te antwoorden: ‘Zie je wel? Wees niet te snel met te beslissen over  het einde van je leven!’ maar weer besefte ik dat zulke discussie best niet aan boord van een auto wordt gehouden. En ik zat toch zo comfortabel, daar achteraan! Glimlach

Uiteraard kregen we later de kans niet meer om dieper op die onderwerpen in te gaan.

Vandaag zijn we binnen gebleven, hoewel ik zag dat het een prachtige herfstdag was. Roger is immers ziek. Niet zieker dan de vorige dagen, nee. Gewoon ziek van zijn verkoudheid. Van wat de meeste mensen onterecht een “griepje” noemen: een banale zware verkoudheid waardoor je je ellendig voelt. Hij heeft wat rondgehangen, maar ook even verder gewerkt aan het schikken van onze boeken. Ikzelf heb een beetje schoongemaakt (alleen de badkamer, de gang op de verdieping, de trap, de hal, de salon en de keuken. Morgen moet ik nog wel de salon en de keuken met water opnemen: mijn rug begon vandaag van zich te laten horen). Ik weet dat het niet veel zin heeft (het manipuleren van al die boeken doet enorm veel stof opwaaien en binnen de kortste keren zal alles dus weer vuil zijn) maar…

Volgend weekend krijgen we de kinderen op bezoek (het is wel nog niet duidelijk wie hier wanneer aankomt en tot wanneer blijft, en dus ook niet of ze allemaal tegelijk hier zullen zijn) en ik wilde het toch een klein beetje zuiver hebben, vooral voor Elena en Matthias (onze eigen “kindjes” zijn een stofrijke omgeving wel gewend). Glimlach

Schoonmaken is niet mijn favoriete bezigheid (ik heb zoveel andere dingen te doen) maar telkens als ik er tijd voor maak, besef ik dat het je toelaat ondertussen na te denken, te dromen, zelfs te bidden.

Ik begon dus tijdens dat stofzuigen enzovoort na te denken over mijn eigen leven. En over mijn smachten naar meer spiritualiteit in dat leven. Want, hoewel het, vergeleken met dat van veel andere mensen, nog niet zo erg is, vind ik het toch te materialistisch geworden: sinds we zoveel afspraken hebben, begin ook ik bijvoorbeeld na te denken over wat ik zal aantrekken bij een volgende gelegenheid.Glimlach

Deze avond vond ik het nodig iets over spiritualiteit op te zoeken via Google. En ik viel onder andere op dit. Waar ik enkele uitspraken las die overeenkomen met wat ik al zelf had ontdekt. Ik kopieer hieronder enkele uitspraken waar ik het resultaat van mijn mijmeringen in herken:

Ik besefte dat niemand me ooit gekwetst heeft of gemanipuleerd. Zeker, mensen hebben diverse dingen gedaan die me fysiek beïnvloed hebben, maar wat me mentaal en emotioneel kwetste, waren niet de handelingen van andere mensen – het was mijn reactie op de handelingen. Met andere woorden ik was degene die mezelf gekwetst had (…).  Ik begon plotseling te beseffen dat alle spirituele boeken die ik had gelezen, hadden gesproken over het spirituele pad van zelfmeesterschap. Tot dusver had ik mijn aandacht gevestigd op het woord ‘meesterschap’ door te denken hoe geweldig het zou zijn om al die bovennatuurlijke vaardigheden te hebben die meesters hebben. Nu besefte ik dat het echt belangrijke woord ‘zelf’ was. Ik moest de meester over mijzelf, mijn zelf, worden voor ik enigszins dichter bij spiritueel meester zijn, zou komen. En de eerste stap was door het bevel te voeren over mijn reacties op de acties van andere mensen, zodat ik vrij kon zijn om mijn reacties te beslissen in plaats van gewoon te reageren met een van te voren geprogrammeerd patroon. (…) Ik besef ook dat hoogmoed één van de belangrijkste obstakels op het spirituele pad is – wat in bijna elk echt spiritueel boek ook genoemd wordt. Maar hoogmoed is niet een vermogen van de ziel, maar een vermogen van het ego’.

Oei, ik begin ineens onbedaarlijk te niezen en te hoesten! Heb ik de virus  dan toch te pakken? Ik hoopte eraan te ontsnappen!

dinsdag 29 oktober 2013

Crematorium en drukte

Deze ochtend uitvaart van Rogers nicht Liliane. We reden naar het crematorium met zijn nicht Jeannine Leduc en kwamen daar zijn zus, broer en schoonzus tegen. Bij een koele wind (gelukkig niet meer zo hevig als gisteren) moesten we ongeveer tien minuten wachten voor we binnen konden. Ik hoopte maar dat Rogers verkoudheid daar niet onder zou lijden (ik weet dat een verkoudheid niets te maken heeft met koude, maar als je lichaam veel energie nodig heeft om zichzelf op temperatuur te houden, heeft het dan kracht genoeg over om tegen een virus te vechten?).

Toen we het crematorium binnengingen, kreeg ik weer datzelfde  onaangename gevoel als de vorige keren. Volgens Roger ligt dat aan het feit dat het gebouw enkel voor uitvaarten wordt gebruikt, en niet, zoals een kerk, voor aangenamere plechtigheden.

Ik heb Liliane eigenlijk nooit gekend, misschien twee keer van ver gezien tijdens een familiereünie, meer zeker niet. Toch vond ik de sobere plechtigheid inspirerend. Er werd kort en goed, met het nodige gevoel en voldoende diepgang gezegd wat er gezegd moest worden. We vernamen dat ze haar uitvaart grotendeels zelf had voorbereid; chapeau, Liliane!

Daarna waren we uitgenodigd op de koffietafel, waar ik uiteraard voornamelijk met Jeannine, mijn schoonzussen en schoonbroer heb zitten converseren.

Toen we terug thuis waren, kreeg ik een telefoontje van onze vriendin uit Ronse. Wat was dat lang geleden dat we elkaar gesproken hadden: allebei hadden we te veel andere (en soms niet zo leuke) zaken aan ons hoofd sinds onze laatste ontmoeting in 2011 (denk ik toch). Nadat we bijgepraat waren, spraken we meteen af voor heel binnenkort.

De telefoon was pas ingelegd of hij rinkelde weer. Jan Gerits: of ik nog enkele details wilde veranderen aan de monografie. Dat  heb ik gedaan (en weer moest ik vele bladzijde-einden aanpassen).

Vlak daarop een lang telefoontje van een van de kinderen. Ondertussen was Roger weer bezig met onze boeken: blijkbaar heeft hij toch niet te fel afgezien van dat wachten in de wind deze ochtend.

‘s Avonds, na ons avondmaal, kwam er een vertaling binnen. Tegen morgen middag. Omdat ik liever ‘s avonds werk dan ‘s ochtends heb ik die gemaakt na mijn uurtje lectuur in de relax, terwijl de wasmachine en de vaatwasser draaiden. Dat bracht me tot bijna 22 uur. Daarna moest ik nog enkele betalingen verrichten voor de KVLS en natuurlijk de was te drogen hangen (we hebben geen droogkast).

En… uiteraard liggen al die takken nog in onze “tuin”! Glimlach

maandag 28 oktober 2013

Stormachtige maar rustige dag

Wat een windvlagen vandaag! We hebben ons amper buiten gewaagd en ik weet dus nog niet of de storm schade heeft aangericht in de wei. Er is  geen enkele buur komen klagen over afgewaaide takken die op zijn perceel zijn terechtgekomen, dus ik vermoed wel dat daar nog alles in orde is. En de schapen, die gaan normaal gezien wel schuilen bij zulk weer.

We hebben vandaag dus niet veel gedaan.  Roger is immers snipverkouden (met griepachtige symptomen, maar volgens mij is het niet echt influenza, want hij  heeft amper een beetje verhoging). Ikzelf  heb ongeveer de helft van onze (nee, Roger zijn, want al die boeken waren van Roger en ik heb er nog geen van gelezen) sciencefictionboeken alfabetisch gerangschikt. Aan de andere helft geraakte ik niet omdat er te veel andere dozen vol boeken de weg versperren naar de planken waar ze voorlopig op staan. Er is dus nog heel veel werk aan de winkel!Bedroefde emoticon

Ik heb vandaag heel veel gelezen en las ergens dat je bij een verkoudheid vitamine E zou moeten slikken. Dat had ik in huis, ik gaf ervan aan Roger en,  ik weet niet of het daarmee te maken heeft, maar deze avond werd hij ineens heel actief. Ik hoorde hem op de verdieping uren aan een stuk dozen verplaatsen! Nog meer boeken?

Nadat ik voor Jan Gerits nog enkele zaken had aangepast aan de volgende monografie van de KVLS heb ik (onder andere) verder gelezen. Ik kwam op een zeker ogenblik terecht op een aandoenlijk verhaal over abortus. Hier kunnen jullie het ook lezen. Ik heb al lang het gevoel dat de “banalisering” van abortus – en euthanasie – maakt dat mensen niet meer beseffen dat ze, door die “ingrepen” toe te laten, met “levens spelen”.

Ledige dag? Ik voel het niet zo aan. Ik kreeg tijd om me te bezinnen en voor mij mogen alle dagen zo zijn! Misschien ben ik dus klaar om op pensioen te gaan?  Glimlach

Natuurlijk zijn de takken in de “tuin” nog niet opgeruimd!

zondag 27 oktober 2013

Bezoek aan zuster Godwine

Toen Roger en ik in het klooster aankwamen, waren Lieven en zijn echtgenote Diane al present. Samen met zuster Godwine en zuster Emilia (zuster overste) waren ze onder andere foto’s aan het bekijken en aan het becommentariëren. Het werd een gezellige middag: samen foto’s van vroeger bekeken (Lieven had zijn tablet bij, vol met gedigitaliseerde foto’s en filmpjes van ons vroeger leven in Matadi) en zuster Godwine (die het, voor haar leeftijd, heel goed maakt) vertelde erop los! Dat heeft ze altijd graag gedaan.

We kregen taart en koffie/thee aangeboden. Lekkere appeltaart volgens een recept van Sint-Truiden naar het schijnt (ietsje anders dan de Limburgse fruittaarten die ik ken, maar ook de moeite waard om even te “zondigen”). We spraken over een eventuele reis naar ons gezamenlijk verleden, maar kwamen tot de conclusie dat zoiets veel te duur zou zijn… En dat we waarschijnlijk ontgoocheld zouden worden.

Ik moest lachen toen Diane mij vertelde dat ze deze blog volgt en dat Lieven haar verweet dat “stiekem” te doen, dus zonder zich aan te melden! Glimlach De meeste bezoekers van deze blog melden zich immers niet aan (en dat doe ik zelf ook niet op de meeste blogs die ik volg!). Natuurlijk: hoe meer aangemelde “leden”, hoe meer een nieuwe bezoeker de indruk krijgt dat de blog in kwestie druk bezocht wordt… Maar iedereen die er iets van afweet, weet ook dat zelfs een blog met geen enkel “lid” druk bezocht kan worden (en jawel hoor, er zijn veel meer dan 8 mensen die “mij volgen”! Glimlach) Dus, nee, Diane, je hoeft je echt niet aan te melden!

Eerst was het mijn bedoeling geweest na ons bezoek aan zuster Godwine een beetje beweging te nemen. We konden bijvoorbeeld gaan wandelen in Nieuwenhove, niet ver daarvandaan. Maar om te beginnen woei het vandaag heel fel (voor morgen wordt er storm aangekondigd) en dan is wandelen in een bosrijke omgeving niet aangeraden; en daarbij, Roger is sinds donderdag heel erg verkouden (ikzelf al een beetje). Met zijn griepachtige symptomen ging ik mijn ventje niet verplichten zich te vermoeien!Glimlach

Heel veel heeft Roger thuis niet voortgewerkt aan het boeken schikken… maar ik heb wel nog de tijd gevonden om de foto’s, die Jan Gerits me had gemaild, toe te voegen aan de volgende Limburgse monografie (over Magda Buckinx, echt een boeiend nummer!).

zaterdag 26 oktober 2013

Over onder andere Kerniel

Maar voorlopig is het dus nog herfst, en een prachtige herfst dit jaar. Nadat Roger nog een hele tijd boeken had opgeborgen op de nieuwe planken (we hebben toch nog meer boeken ontdekt in een hoekje van zijn atelier: Roger had ze echt eender waar verstopt!Glimlach  En van sommige van die boeken wist ik zelfs niet meer dat we ze hadden!)  maakten we tijd voor een wandeling.

We reden naar Kerniel en onderweg fotografeerde Roger enkele oorlogsmonumenten (een deel van die foto’s zal gebruikt worden tijdens het evenement dat de KVLS plant volgend jaar ter herdenking van de “Grote Oorlog'”).

PA265767 Broekom

PA265768 Borgloon

PA265771 Kerniel (foto’s Roger)

De laatste foto is gemaakt op het kerkhof van Kerniel. Van daaruit liepen we eerst naar het leegstaand boerderijtje in de “Leemzaal” (en merkten dat het nu helemaal begint te vervallen). Onderweg zagen we een eekhoorntje de weg oversteken.

PA265773 Foto Roger

Daarna wandelden we naar het klooster van Colen langs de vallei (fel dalen en daarna een enorme klim!). Jammer genoeg heeft Roger daar geen foto’s van gemaakt, want dat was genieten (hoewel ook puffen): de herfst is nu op z’n mooist, en de temperatuur is heel zacht.

We liepen terug naar de kerk van Kerniel, waar onze auto stond, via de spoorwegzate.  Dat werd een heel aangename wandeling: knisperende bladeren onder onze voeten, prachtige warme herfsttinten rondom ons en een ongewoon zachte temperatuur voor de tijd van het jaar.

Naarmate we het “centrum” van Kerniel naderden ving ik steeds meer een “varkensgeur” op. 

PA265778 Foto Roger

Ik begreep het niet goed, want naar mijn weten is er geen varkenskwekerij in de buurt! Even later zagen we van waar die geur kwam: naast een geit en enkele schapen liep er een vijftal hangbuikzwijnen in een wei rond!

PA265775  Foto Roger

We reden terug naar Borgloon waar we mosselen kochten (en vermits het hier de regel is dat Roger die klaarmaakt, kreeg ik een vrije avond cadeau! En ze waren ongelooflijk lekker!) en waar we Rogers nicht Marie-Jeanne ontmoetten. We hadden het nog over haar man Camille die in september is overleden, en over haar eenzaamheid.

En thuis kregen we een telefoontje van Rogers broer: weer is een van hun nichten overleden (73 jaar)!

Een wederdienst?

Iemand had gisteren naar Roger gemaild met de vraag of hij hem puin wilde helpen wegbrengen naar het containerpark. Zoals altijd was Roger geneigd die man meteen te helpen, maar deze keer heb ik mijn egoïsme laten spreken: ‘We hebben zelf nog zo ontzettend veel werk, zeg toch dat je dat de eerste weken niet kunt doen!’. Roger kreeg een beter idee. Hij antwoordde dat hij daar nu absoluut geen tijd voor zou hebben, onder andere omdat hij die takken uit de tuin moest verwijderen. En voegde er aan toe dat als die man eens een middag kwam helpen met die takken, hijzelf des te sneller zou kunnen helpen met het opruimen van het puin. Vandaag kwam er een antwoord: die man kon gerust enkele weken wachten op de hulp van Roger! Over een wederdienst werd niet gerept (en ik die al zo blij was met de regeling die Roger had voorgesteld: ik vind die takken opruimen – ik weet echt niet wanneer we er zullen kunnen aan beginnen – eigenlijk te zwaar werk). Bedroefde emoticon

Gelukkig komt de winter er weldra aan, en genieten we dan toch niet van onze tuin!

vrijdag 25 oktober 2013

Ergernis en zo…

Ik erger me al een poosje mateloos aan de hetze rond het Sinterklaasfeest in Nederland. Wat een belachelijk gedoe! Heeft de VN niets belangrijkers te doen? Eerst wilde ik er niets over zeggen: het is niet gezond je constant over alles op te winden, maar vandaag viel ik op een tekst die ongeveer zegt wat ik er zelf over denk: lees hier.

Vermits ik het toch heb over ergernis, nog even dit. We gingen vandaag even buurten bij Marie-Claire. We hadden het over ziektes en medicijnen (ook in haar familie zijn er serieuze ziektegevallen). Marie-Claire bracht me het geneesmiddel Seroquel onder de aandacht en raadde me aan iets daarover op te zoeken op het Internet. Ik heb gevonden wat ze bedoelde, en weer begon ik me vreselijk te ergeren. Weten geneesheren en psychiaters wel wat ze toedienen? Ik moest terugdenken aan de waarschuwingen voor Rilatine van apotheker Haesbrouck .

Ik heb me echter niet alleen geërgerd vandaag! Ik kreeg een mailtje van Matadivriend Lieven, die binnenkort samen met zijn echtgenote een bezoekje brengt aan zuster Godwine en ik heb onszelf die dag ook maar bij haar uitgenodigd! Glimlach Dat wordt weer een gezellig weerzien!

En… Roger heeft alle fictieboeken eindelijk op de planken gerangschikt. Als ik de rommel, die er nog ligt, wegdenk, ziet het er ongeveer uit zoals in mijn dromen. We hebben, schat ik, een dik honderdtal boeken klaarliggen om weg te geven of naar de kringwinkel te brengen: werken die we dubbel of zelfs driedubbel hadden. En een vijftigtal boeken, die volgens ons de noemer “prullaria” verdienen,  liggen klaar om gewoon weg te doen (naar de kringwinkel: het is niet omdat ze ons niet interesseren dat er misschien niet iemand anders mee gediend is). In onze “bibliotheek” blijkt er nog plaats te zijn voor sciencefiction. Die boeken begin ik morgen te rangschikken volgens auteur. Voor “non fictie” zullen we het moeten doen met onze werkkamer, de planken langs de trap, in de gang op de verdieping en in het boekbindatelier van Roger. Nog heel veel werk dus, maar het gaat vooruit!

Voor het opruimen van de takken in de tuin hebben we wel nog geen tijd gevonden.

donderdag 24 oktober 2013

Veel cadeautjes vandaag!

Na uren werken (voor Roger vooral in onze “bibliotheek”) vond ik dat we vandaag echt nog eens tijd moesten maken voor een wandeling.

‘Ik beweeg genoeg tegenwoordig,’ protesteerde Roger die inderdaad constant ladder op- en afgaat. En ik: ‘Maar ik niet!’.

We reden naar Rijkel waar we precies een half uur stapten. Het was niet de mooiste wandeling, maar het is dit jaar wel een mooie herfst. En ik zou het heel erg vinden als ik, omwille van het vele werk in huis, daar helemaal niet kon van genieten. Nu zijn de bomen op z’n mooist, met hun bruine, okerkleurige en rode kruinen! De temperatuur is heel zacht (rond de 19°C overdag en nu nog rond de 14°C). De lucht is prachtig (ik vind grijze tinten mooier dan azuurblauw) en er hangt overal een zachte fruitparfum: de laatste appelen en peren worden geplukt. Elke herfst ervaar ik als een geschenk, zoals de eerste keer dat ik dat seizoen bewust meemaakte, einde 1960, na onze vlucht uit Congo!

Na onze wandeling en voor Rogers routinedoktersbezoek, gingen we bier kopen. De uitbaatster, Lieve,  bleek ook naar “In Godsnaam” te


zijn gaan luisteren. Ik heb haar daar niet gezien: ze zat niet bij haar zus Maj. En toen, terwijl we spraken over die lezing, kregen we zomaar twee speciale biertjes van haar cadeau.

Terwijl we betaalden, kwam ineens de uitbater eraan met een kist sterappelen (mijn favoriete appelen, en door gebrek aan tijd weet ik niet hoe het zit met de onze!) waaruit Roger en ik eentje mochten kiezen.

Zijn vrouw lachte: ‘kom niet meer terug vandaag hé! We hebben niets meer cadeau te geven!’Glimlach

Roger ging daarna naar de huisarts (alles lijkt in orde), we aten, en daarna was het bestuursvergadering van de KVLS.

Toen ik daar als laatste aankwam, gaf onze voorzitster ons elk een namaakappel gevuld met stroop uit Borgloon. Weer een cadeautje dus!

woensdag 23 oktober 2013

Over jaloerse Elena en goedlachse Matthias

Toen ik bij Lutti Matthias wilde oppakken, begon hij te wenen. Dat ging pas over toen ik hem aan zijn opa doorgaf. Lutti, en later onze dochter, vertelden me dat het typisch is: Matthias is liever bij mannen!

Elena was al thuis, haar papa was haar gaan afhalen. Zodra we met Matthias aankwamen, vertelde ze me fier dat ze mooie tekeningen had meegebracht van school en moesten we die natuurlijk bewonderen. Ondertussen had Matthias een prulletje vastgepakt waarmee Elena daarvoor aan het spelen was. Prompt trok Elena dat uit zijn handen, waarop Matthias begon te huilen. Onze grote meid werd berispt en liep mokkend naar haar kamer, waar ze op haar bed ging liggen. Onze schoonzoon vertelde ons dat Elena vaak spullen van Matthias afpakt als ze ervan uitgaat dat die van haar zijn, en dat Matthias soms al “preventief” begint te wenen. Dat hebben we kort nadien kunnen vaststellen: na een poosje kwam Elena terug uit haar slaapkamer, en zodra Matthias haar zag verschijnen, begon hij bang te huilen. Eigenlijk heel grappig!Glimlach

Onze schoonzoon vertrok naar zijn werk en kort daarop kwam onze dochter terug van lesgeven. We aten, legden Matthias te slapen, en terwijl haar moeder aan haar lesvoorbereidingen begon, speelde ik wat met Elena. Ze had ons verteld dat er in de klas “een pop ziek was”, en nu vond ze dat haar eigen poppen ook medische verzorging nodig hadden. Daar is ze een hele poos druk mee bezig geweest… Met mijn hulp, maar ook met die van haar mama.

De verbouwingswerken aan hun huis maken dat onze dochter haar werkkamer een hele tijd niet kan gebruiken. Ze werkt dus in de living, en Elena lijkt niet te begrijpen waarom, als haar moeder toch bij ons is, ze geen tijd heeft om met haar te spelen. Telkens weer deed ze een beroep op “mama”. Wel vervelend voor “mama”!

Afijn, na een tijdje viel Elena (die had verklaard dat ze pas zou gaan slapen als het donker was – blijkbaar, dat zag ik ook aan haar “kunstwerkjes”, leren ze op dit ogenblik op school over “dag en nacht, licht en donker”) in slaap op de sofa.

Ik had beloofd dat we na het dutje van Matthias en na het vieruurtje zouden gaan wandelen en kijken naar de paarden in de buurt: het was immers niet koud, de wind woei matig, en ondanks de donkere wolken in de verte had ik niet de indruk dat het gauw zou regenen.

Elena sliep een dik uur, Matthias (die zich nu aan alles probeert recht te trekken, die veel “brabbelt”, die nog altijd graag “kiekeboe” speelt terwijl hij zich bijvoorbeeld verbergt onder de tafel, en nee, die niet meer weende telkens als ik hem oppakte om hem bijvoorbeeld nieuwe Pampers aan te doen) heeft geslapen tot na 16 uur. Hij at weer zonder probleem zijn fruitpap, Elena liet zich weer smeken om een beetje fruit te eten, waarna we haar een yoghurtje gaven zodat haar maag toch een beetje vol zou zijn. En dan maakten we ons klaar voor de wandeling. Helaas, nadat de kinderen vastgesnoerd zaten in hun buggy, ik een sigaret had gerold voor onderweg, deed ik de voordeur open… En zag dat het pijpenstelen regende.

Dan maar terug naar boven (ze wonen nu helemaal op de eerste verdieping van hun huis), waar Elena nog wat filmpjes heeft gekeken, Matthias nog gespeeld heeft met van alles en nog wat, waar Elena na het vertrek van haar mama “juf Elena” heeft gespeeld, en ook weer eens spullen van Matthias heeft afgepakt. Met als gevolg weer de nodige berispingen en dezelfde reactie van haar kant: kwaad weglopen en gaan mokken op haar kamer.

Als Matthias echt iets wegkaapte waarmee Elena op dat ogenblik bezig is, zou ik anders reageren, lieve Elena! Maar het gaat zo (ik geef een voorbeeld): Matthias heeft het duwkarretje ontdekt. Natuurlijk kan hij dat nog niet voortduwen, maar er zich proberen aan recht te trekken, of het een beetje, al zittend, te doen rijden, is heel prettig. Elena, die ondertussen bezig is met Legopoppetjes tot leven te brengen, krijgt dat in het oog, en vindt ineens dat zij absoluut dat duwkarretje nodig heeft, pakt het van haar broertje af en begint ermee rond te rijden! Gekrijs bij Matthias en bij Elena een heimelijke glimlach (ze denkt dat ik het niet opmerk! Glimlach).

Gelukkig duurt haar mokken nooit echt lang, en probeert ze daarna superlief te zijn voor haar broertje (maar dan moet je dubbel oppassen natuurlijk, want bij het omarmen en kussen vergeet ze soms dat haar broertje nog klein is hoewel ze in andere omstandigheden constant hamert op dat “klein zijn”).

Tegen 18 uur had ik ons avondmaal klaar (en terwijl ik kookte heeft Roger de kindjes bezig gehouden) maar de papa van Elena en Matthias liet op zich wachten. Ik weet dat de kindjes gewoon zijn eerst te eten en daarna in bad te gaan, ik wist dat Elena wilde eten met haar papa, en heb dus geduld geoefend tot 19:30 uur. Omdat ik vond dat ze minstens bedklaar moesten zijn, heb ik een wedstrijd voorgesteld: Elena moest zich uitkleden met de hulp van opa, en ik zou proberen te zorgen dat Matthias in adamskostuum was daarvoor. Ondertussen had ik een bad laten vollopen (nee, verkeerd woord, alleen de bodem was vol).

Matthias heeft gewonnen, maar Elena kwam er heel snel ook aan in haar blootje. Maar oei, blijkbaar had ik een oude en door Elena niet geapprecieerde gewoonte toegepast: terwijl Matthias nog luider begon te kraaien in bad toen zijn zusje erbij kwam zitten, vond Elena:  ‘Nee, Matthias niet in bad met mij!’.

Die kindjes zijn niet echt smerig, dus deed ik zoals bij mijn “kindjes” die we meestal alle drie samen in bad zetten ‘s avonds: plezier verzekerd, water gespaard en veel tijd gewonnen (en als ze echt heel vuil waren, kwam er een spuit van de douche aan te pas). Maar deze keer leek dat dus niet zo’n goed idee! Elena heeft toch nog even moeten wachten voor ze alleen in bad zat!

En net terwijl ik Matthias afdroogde en Roger Elena, kwam hun papa binnen. Eten snel opgewarmd, flesje voor Matthias gemaakt en gegeven door zijn vader, gegeten (Elena vond het lekker, denk ik). En dan was het echt bedtijd. Eerst zou ik een verhaaltje moeten voorlezen, maar uiteindelijk besliste Elena dat haar papa dat moest doen.

Roger en ik zijn daarna naar huis gereden. Roger heeft thuis nog enkele uren gewerkt in de bibliotheek. Hij herinnerde me er immers al lang aan dat er nog boeken stonden op zijn boekbindersatelier. Ik dacht dat we die allemaal gevonden hadden, maar achteraf bleek dat ik niet goed gekeken had: de honderden boeken die Roger deze avond naar de bibliotheek heeft gebracht lagen immers verborgen in de donkerste hoeken van ons huis!

Het wordt duidelijk dat de “bibliotheek” alleen de “fictieboeken” zal kunnen bevatten.  En dat er in onze werkkamer geen plaats genoeg is voor al de non-fictieliteratuur, heb ik ook al  lang door.

Voor de rommel in de tuin hadden we natuurlijk helemaal geen tijd vandaag. Ikzelf heb wel Oostland verder nagelezen. Maar geen mails kunnen beantwoorden! Te druk, ons leven! Soms heb ik echt zin om in een klooster te treden! Glimlach

dinsdag 22 oktober 2013

In Godsnaam

We waren pas thuis van onze reis toen zuster Godwine ons belde: ‘Jullie moeten op 22 oktober absoluut naar de lezing “In godsnaam” van Annemie Struyf gaan in Heers en later er hier komen over vertellen!’

Ik heb Roger zover gekregen dat we er in de bibliotheek kaartjes voor kochten, al vroeg hij mij constant waarover het dan wel zou gaan. Ik heb al verteld dat we geen tv kijken, dus de gelijknamige serie hadden we niet gezien.

Vandaag maakten we tijd voor een korte wandeling, in een bos aan de rand van Hasselt. Het was prachtig herfstweer: rond de 20°C, beetje wind, paddenstoelen, bladeren die rood beginnen te verkleuren en rond te dwarrelen. Het zou een prachtige wandeling geworden zijn… Als er niet het lawaai was van de snelweg en van windturbines… En niet dat zwerfvuil dat we weer ontmoetten midden in een bos. Wie in godsnaam doet de moeite die spullen daar te gaan deponeren?

Terwijl Roger verder boeken op de planken zette, ben ik  het volgend nummer van Oostland beginnen nalezen. Er staan heel mooie teksten in… Maar weer heb ik me geërgerd aan het feit dat sommige mensen hun bijdrage duidelijk zelfs niet één keer herlezen! Uiteraard ben ik nog niet klaar met die job.

Deze avond gingen we dan naar die lezing. Roger vond het nogal zweverig, ik vond het goed, al werden de anekdotes soms wat te fel uitgesponnen. Maar Struyf vertelt heel vlot, en het geheel (over het voorbereidend werk voor de serie, over liefde, vriendschap en dood, over zingeving aan het leven en over haar boeken) was boeiend. Terwijl de zaal aan de lippen van de spreekster hing, hoorden we buiten de eerste donderslagen knetteren. En in een gietende regen reden we terug naar huis.

Bij het publiek zaten weer Maj, Danielle en Frans samen met enkele andere mensen aan een tafel en aan een andere tafel enkele mensen van Heemkunde. Helaas was er nergens meer plaats bij voor ons (we kwamen nogal laat aan). Misschien een geluk, omdat we anders na de lezing misschien waren blijven hangen… terwijl thuis nog wat werk wachtte.

maandag 21 oktober 2013

Vaarwel sering!

Er moesten vandaag enkele esdoorns gekapt worden in onze tuin. Voor we hier kwamen wonen, waren we immers echt stadsmensen, en wisten we niet hoe een tuin (eigenlijk een weide) te onderhouden (en nu nog niet om eerlijk te zijn). We plantten fruitbomen tot en met, lieten de esdoorns die spontaan overal groeiden maar gedijen, en op de duur was er voor niets anders meer plaats (maar wel veel natuurlijke schaduw op ons terrasGlimlach)

Ik ging dus akkoord met het vellen van die “overbodige” esdoorns. Roger had me echter bewust vergeten te zeggen dat onze oude sering, die ik de mooiste boom vond in onze tuin, er ook aan moest, omdat hij in de weg stond voor het vallen van de gevelde bomen!

Na het kappen, terwijl Roger weer bezig was met onze boeken, ging ik even de tuin in. Nadat ik een ontzettend lekker houtparfum had opgesnoven, zag ik het resultaat. Wat een ravage! Ik vroeg me weer af of die bomen dat niet voelen? En… Wanneer we die “rommel” weer opgeruimd zullen krijgen?

Ik liep verder de tuin (of weide, maar ik schrijf “tuin” om een onderscheid te maken tussen de weide van de schapen en wat voor ons dient als tuin) in… en merkte dat onze oude sering ook gesneuveld was!

Ik probeer constant mijn sentimentaliteit te bedwingen, maar toen begon ik te wenen! Stel je voor: de boom waar je het meeste van houdt, is ineens verdwenen! En ik wist van niets daarvoor!

Uiteraard ging ik onmiddellijk Roger opzoeken die in onze “bibliotheek” al een poosje druk bezig was met onze boeken en toen hoorde ik van hem dat het echt niet anders kon.

Kort daarna kreeg ik Hendrik aan telefoon. Ik vertelde hem mijn verdriet en hij vroeg zich af of we niet gewoon een nieuwe sering konden planten. Maar dat is niet hetzelfde! Het is niet meer die oude, kromgegroeide, toegetakelde, geurige sering waar ik van hield!Bedroefde emoticon

Er blijft natuurlijk wel een stompje over van de stam. En vermits bomen hier heel snel blijken te groeien, is er een kans dat ik die oude sering nog ooit zie bloeien!

zondag 20 oktober 2013

“Toi et moi”

Toen ik deze avond (vlak voor het bezoek van mijn schoonbroer en schoonzus) nog enkele dichtbundels van het atelier van Roger – tja, ze liggen overal verspreid! - naar de “bibliotheek” bracht, viel ik op “Toi et moi” van Paul Geraldy. Mij geoffreerd, lang voor ik Roger leerde kennen, door Dirk Lambrechts zaliger. Een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. In feite een boek in poëzievorm, maar dan zo herkenbaar geschreven! Ik was het kwijt (tot voor enkele jaren wist ik het nog te vinden, maar opeens begon Roger, omdat er zoveel boeken waren bijgekomen, op eigen houtje boeken uit onze vroegere verzameling ergens anders – eender waar, zeg maar Knipogende emoticon -  op de bergen, en echt, ik heb al enkele jaren gezocht naar dat boek). Geen wonder dat ik het niet terugvond; het bleek verscholen achter andere, in Vlaanderen meer bekende, poëzie.

Voor ik het legde in de doos bestemd voor de letter G, heb ik het toch nog even ingekeken. En weer ging een rilling door heel mijn lijf!

Ik heb heel veel zin om die “gedichten” – aanhalingstekens omdat ik weet dat veel hedendaagse dichters vinden dat als een “gedicht”  te “herkenbaar” is, het geen poëzie meer is – te vertalen! Zo mooi zijn ze, echt! En ze werpen tegelijk een licht op intimiteit en liefde, op hoe je kunt omgaan met het einde van een “verliefdheid” en het begin van de “sleur” in een relatie, afijn met al die zaken waarmee je te maken krijgt als koppel.

Ja, hoor, ik durf “Toi et moi” van Paul Geraldy echt aan te bevelen! Maar ik weet niet of het nog ergens tweedehands te vinden is.

”Kindjes”, jullie mogen het wel van mij lenen, maar ik moet echt zeker zijn dat ik het terugkrijg. En ik leen dat boek aan niemand anders uit: ik ben zo blij dat ik het teruggevonden heb!

Erfgoedjaarmarkt en onverwachts bezoek

We hebben vandaag weinig tijd besteed aan onze boeken: we zijn naar de erfgoedmarkt in Hoeselt gereden, al had ik me voorgenomen er dit jaar geen boeken te kopen.  Het was moeilijk aan de verleiding te weerstaan, zeker toen we twee leden van Heemkunde Groot Heers ontmoetten, met een boek dat me ook heel fel interesseerde.

Er werd op die jaarmarkt heel veel aandacht geschonken aan dialecten en het viel ons op dat iedereen die dialectwoorden lukraak opschreef, zodat er geen lijn inzat. Waarom gebruiken die dialectonderzoekers toch niet het fonetisch schrift? Natuurlijk omdat doorsneemensen dat niet kennen… Maar zo moeilijk is dat niet aan te leren!

Ik heb de verleiding om boeken te kopen kunnen weerstaan en misschien is het daarom dat het lot zorgde dat we bij het verlaten van de markt een  leuk boekje cadeau kregen: “Kattentongen, ezelsoren en varkenspoten, onze keuken in de 20ste eeuw”, van Eddie Niesten, Jan Raymaekers en Yves Segers. Glimlach

We waren nog niet lang thuis (en ik was toch weer boeken aan het schikken) toen er werd gebeld. De broer van Roger en zijn echtgenote! Dat werd een blij weerzien en gezellig bijpraten aan een hoekje van de keukentafel, de enige vrije plek in huis! Glimlach 

Ze wilden niet blijven eten – ik had anders met veel plezier nog een voorgerechtje in elkaar geflanst zodat we daarna met z’n vieren genoeg hadden aan het voorziene avondmaal, namelijk een doodgewoon groentesoepje, zalm met een mosterdsaus en gestoofde witloof.

O ja, ik vergat nog iets te vertellen over die jaarmarkt! Daar ontmoetten we heel toevallig een vrouw die bleek in Kerniel te wonen. Zodra ze hoorde dat Roger daar zijn kinderjaren had doorgebracht en gevraagd had waar hij dan woonde in die tijd, begon ze heel spontaan over de “slachter” van Kerniel te spreken. En die “slachter”*, dat was de vader van Roger!  Die dame bleek een vroeger buurmeisje van Roger te zijn; en herinnerde zich, hoewel ze toen amper 7 jaar was, dat Rogers familie in 1956 verhuisde naar het Leuvense.

* Het is me al vaker opgevallen dat ze in deze streek spreken over een “slachter” terwijl ik elders in Vlaanderen altijd het woord “beenhouwer” hoor gebruiken.

zaterdag 19 oktober 2013

Over gezond leven, solidariteit, euthanasie en boeken

Tijdens onze brunch hoorden we op de radio dat een enquête heeft uitgewezen dat 50% van de ondervraagden vindt dat gezondheidszorg moet geweigerd worden aan mensen ouder dan 85 jaar, aan terminale zieken en aan mensen die er een ongezonde levenswijze op na houden. Ik was geschokt en heb deze avond geprobeerd er iets meer over te lezen, maar vond dat niet meteen. En veel tijd had ik niet… Want dat schikken van onze boeken heeft ons praktisch de hele dag beziggehouden.

Maar kom, terug naar deze ochtend en dat nieuwsbericht. Roger zei meteen dat die uitslag de wijze van ondervragen verklapte: van waar anders die grens van 85 jaar? Ikzelf stelde me vragen bij die “ongezonde levensstijl”. Wie bepaalt of iemand ongezond leeft? Zal de staat straks bepalen wat wij mogen eten of drinken?

Iemand die gaat skiën, leeft die ongezond? Hij/zij riskeert toch een breuk op te lopen of onder een lawine terecht te komen? Iemand die  veel gefrituurde spullen eet, leeft die ongezond? Ja, want hij neemt constant transvetten tot zich. Iemand die graag snoept, leeft die ongezond? Ja, want suiker kan bepaalde ziekten induceren. Iemand die veel vlees eet, leeft die ongezond? Natuurlijk, om dezelfde reden. Iemand die veel chips eet, leeft die ongezond? Ja (zie frieten). Iemand die rookt, is die ongezond bezig? Natuurlijk (en dat antwoord komt van mij, een rookster!).

Maar als een roker geen frieten, geen chips, geen - of toch alleen als het uit beleefdheid niet anders kan - suiker eet, weinig vlees eet, veel groente en fruit eet, en geen medicijnen gebruikt, leeft die dan ook ongezond in de ogen van die (naar mijn mening  egoïstische) meer dan 50% van de ondervraagden?

Ik ben zeker van wel. Hij rookt en wordt dus gestigmatiseerd!  Veel van de mensen die anderen veroordelen vergeten dat zij zelf hun genoegen vinden in zaken die (bijna?) even slecht zijn, zoals bijvoorbeeld suiker .

Ik zei tegen Roger dat ik het vermoeden heb dat het gemak waarmee je nu euthanasie kunt laten “plegen”, maakt dat de mensen op de duur minder belang gaan hechten aan het leven van ouderen. Hij gaf me gelijk: ‘Wees zeker dat het nog verder zal gaan!’

Binnen 20 jaar euthanasie zo goed als verplicht op 70 jaar (vlak na het op pensioen gaan dus?) Bedroefde emoticon

Na dat vrij diepgaand gesprek, hebben we voor de rest van de dag weer boeken gesorteerd. En mijn eigen boeken heb ik teruggevonden! Veilig opgeborgen door Roger in onze “echte” slaapkamer!Glimlach

vrijdag 18 oktober 2013

De boeken blijven toestromen!

Vandaag heb ik veel tijd besteed aan telefoneren met een van onze “kindjes”. Als er problemen zijn, moet een moeder immers altijd haar luisterend oor lenen.

Daardoor vond ik geen tijd meer om naar mijn moeder te bellen, zoals ik eerst zinnens was. We kregen immers ook even het bezoek van neef Anton, met weer een volle lading boeken. Al de boeken die hij ons bezorgt, komen van bij zijn grootmoeder van vaderskant: nadat zij in een rusthuis werd opgenomen, vroeg Anton ons of wij geïnteresseerd waren in haar boeken die anders zouden versnipperd worden. Zoiets moet men ons meestal maar één keer vragen (hoewel ik denk dat we nu echt moeten ophouden met het verzamelen van boeken). Weer viel mij op dat er veel werken bij zijn van auteurs die wij ook graag lezen (en dus ook enkele boeken die we al hadden) én veel boeken die we nog niet hebben maar die gaan over onderwerpen die ons ook interesseren. 

Roger is vandaag terug naar de garage moeten rijden. Gisteren schokte de auto ongewoon onderweg. Toen hij terugkwam en mij even uitlegde wat er in de garage uit de bus was gekomen, was ik net in dat telefoongesprek met een van de “kindjes” verwikkeld, en heb ik niet begrepen wat het probleem precies was. Daarna heeft Roger uren gespendeerd aan noten rapen en boeken schikken.

Nadat ik nog eens linzensoep had bereid en na ons avondmaal, herinnerde ik me ineens dat Roger onlangs vroeg of er nog boeken lagen op “onze slaapkamer”. Ik had toen spontaan “nee” geantwoord. Maar welke slaapkamer bedoelde hij, vroeg ik me nu af. We slapen nu immers op de slaapkamer van Hendrik (na een poosje op die van Elvira te hebben gelegen) en onze “echte” slaapkamer staat al jaren leeg te wachten op renovatie (er is nog heel veel werk in dit huis! En misschien is dat goed: heb eens gelezen dat Joden – kun je dat beamen, Hendrik?* – beweren dat zodra jouw huis volledig in orde is, het tijd is voor de eigenaar om dit ondermaanse te verlaten). Nu vroeg ik me dus af hoe leeg “onze” kamer wel stond: Roger heeft de neiging om wat in de weg staat te (ver-)bergen waar hij leegte vindt! Ik ging kijken: nog ongeveer 1500 boeken wachten daar om gerangschikt te worden! Bedroefde emoticon 

Het zal dus allemaal nog iets langer duren dan ik vermoedde. Maar kom, ik vind dat we dit werk moeten volhouden tot het einde, zodat ik eindelijk weer een boek dat ik wil (her-)lezen terugvind!

Het probleem is wel dat ik binnenkort enkele mensen zou moeten uitnodigen en dat dit onmogelijk is in ons huis zoals het er nu bijligt. Om uitgebreid te koken heb ik, door dat boekengedoe,  trouwens ook geen tijd. De laatste dagen genieten we van heel eenvoudige, maar toch zo gezond mogelijke recepten.

Lieve mensen, ik wacht dus nog voor ik iemand van jullie  uitnodig (onze “kindjes” uitgezonderd). Ik wil echt eerst eindelijk onze boeken op orde hebben! Glimlach

O, en ik heb tijdens het schikken nergens mijn eigen boeken teruggevonden! Niet dat ik mezelf objectief zo’n grote schrijver vind, maar Roger had toch kunnen zorgen dat die boeken, al was het maar omwille van zijn betrokkenheid met mij,  teruggevonden worden? Bedroefde emoticon

Ze stonden vroeger in de “bibliotheek” maar ik heb ze echt niet ontmoet toen ik de letter “M” rangschikte! Misschien vind ik ze terug tussen de boeken die Roger lang geleden op “onze echte” slaapkamer “verborg”?

* Hendrik heeft, door zijn werk, veel contact met Joden.

donderdag 17 oktober 2013

Over Elena en Matthias en een overlijden

We waren vandaag van dienst als babysit! Om 12 uur gingen we Elena afhalen aan de school. Deze keer waren we er voordat de bel ging, en echt, onze grote meid lachte gelukzalig toen ze ons opmerkte, strekte haar armen naar mij uit, en, hoewel ik aan Roger had gevraagd zoveel mogelijk zelf de kindjes op te pakken (ik heb weer een van mijn ribben bezeerd tijdens een van onze werkjes hier in huis) kon ik niet anders doen dan haar heel blij in mijn armen te nemen. Samen reden we naar Lutti en onderweg vertelde Elena me onder andere dat ze “een beetje moe was”. Ze had vorige nacht niet zo goed geslapen, zei ze nog. Ik vind het ongelooflijk hoe goed ze haar zinnen vormt op haar leeftijd!

Bij Lutti ontmoette ze haar vroegere speelkameraadjes (en vooral Emma die haar stevig vastpakte) en uiteraard ook haar vroegere onthaalmoeder en haar echtgenoot die Elena als een prinses ontving! En natuurlijk haar broertje Matthias die al half in slaap in de maxi cosy lag.

Met Matthias erbij reden we naar huis, waar we samen aten (Matthias die onderweg weer wakker was geworden, sloeg ons filosofisch gade vanop zijn hoge stoel). Zodra ik hem weer in zijn ogen zag wrijven, bracht ik hem naar bed, waarna we nog even speelden en babbelden met Elena. Ze wees ons onder andere op de postkaart aan de muur, die wij haar en haar broertje hadden gestuurd vanuit Spanje: ze lijkt er zo fier op te zijn dat “de post die bracht”!

En dan zag ik haar echt vechten tegen haar vermoeidheid. Wat moet een hele dag school toch zwaar zijn voor zulke peuter! Eindelijk zei ze me: ‘Ik wil een beetje gaan slapen!’ en daar hoefde zelfs geen verhaaltje aan vooraf te gaan: ze was echt doodmoe!

Elena was pas aan het slapen toen Matthias begon te wenen. Ik ging kijken en merkte dat hij zich bevuild had tot vlak onder zijn schouders. Ik riep de hulp in van Roger: ik moest hem immers helemaal omkleden! En zoals ik al zei, ik zit weer eens met een gekneusde rib, en wilde zeker de baby niet op de luiertafel aan zijn lot overlaten terwijl ik andere kleding voor hem zocht.

Nadat Matthias helemaal gewassen en schoon was, heb ik een hele poos met hem gespeeld op het speeltapijt. Tot Elena ineens luid begon te roepen vanuit haar bed. Ik had haar voor haar dutje vergeten Pampers aan te doen en het gevolg was merkbaar:  een vuile onderbroek, en nog meer dan dat: ook zij moest een andere outfit aandoen. En ik mocht niet zelf eender wat uit haar kleerkast kiezen! Glimlach

Toen was het ongeveer tijd voor hun vieruurtje. Een fruitpapje voor Matthias (dat hij heel gretig opat) en “echt fruit” zoals Elena zegt, voor haar. Ze leek echter meer zin te hebben in “onecht fruit”, zijnde zulke papjes, want zodra haar broertje niet meer wilde eten van zijn fruitpap, vroeg Elena of ze de rest (ik denk een gram of tien) zelf mocht opeten.Glimlach

Daarna zouden we allemaal samen spelen, maar Elena was dan wel de “juf”: zij bepaalde wat we zouden doen. En dat was luisteren naar een fluitje waar ze op speelde, achter haar aan stappen (of kruipen wat Matthias betreft, en hij deed dat met veel plezier), kijken hoe zij gymoefeningen voordeed (die we gelukkig niet zelf hoefden na te bootsen) en luisteren naar verhalen die ze “voorlas”. Daar deed ze wel echt “juf-achtig” over: ‘Oma, jij zoekt een boek met verhalen, niet op de eerste plank, maar een plank daarboven’

Echt, zo spreekt ze op nog geen drie jaar!

En toen fantaseerde ze erop los bij de prentjes, nadat ze me eerst had gezegd dat ze nog niet kan lezen! En Matthias, die genoot ervan terwijl hij verder rondkroop! Glimlach

Tegen dat hun moeder thuiskwam, waren de beide kinderen zo moe dat ze echt lastig  werden. We hebben geprobeerd Matthias weer  te slapen te leggen, maar dat viel niet mee: huilen dat die deed! Ik heb echt de indruk dat hij last heeft van zijn doorbrekende tanden.

Elena heeft nog goed gegeten, maar bleek daarna weer doodmoe.

Nadat onze dochter mij haar fiat had gegeven (haar man volgde deze avond Spaanse les), heb ik even naar Zeger gebeld, maar ik kreeg geen respons. Ik wilde hem eigenlijk vragen of hij ons wilde vervoegen voor de spaghetti die ik had bereid. Zeger belde later wel terug, maar toen waren Roger en ik al vertrekkensklaar.

En thuis kreeg ik per e-mail het overlijdensbericht van onze Matadi-vriend Michel Mincke toegestuurd! Bedroefde emoticon

woensdag 16 oktober 2013

Boeken bij de vleet!

We zijn nog altijd boeken aan het schikken en ik vrees dat het nog enkele weken zal duren. Telkens als ik denk dat een beginletter volledig gerangschikt is, duiken er uit andere kamers boeken op die daar nog tussen moeten. Ik verneem bovendien zopas dat neef Anton (de zoon van mijn zus) ons binnenkort nog een hele lading lectuur bezorgt.   Momenteel zijn we nog enkel met de fictie bezig. De non-fictieboeken staan nu in onze werkkamer… maar we hebben er zoveel andere gevonden (weer een beetje overal in huis: op de planken in de gang naar de badkamer en de slaapkamers, in het boekbindersatelier van Roger, op de planken langs de muur van het trappenhuis) dat we die onmogelijk in onze werkkamer kunnen plaatsen. Dat wordt dus ook daar alles reorganiseren en een deel ofwel naar de planken boven verhuizen, ofwel – als daar plaats overblijft – naar de “bibliotheek-eetkamer”!

Door al dat werk komen we natuurlijk niet aan onze dagelijkse wandeling toe. Hoewel… Gisteren hadden we de auto naar de garage gebracht voor een onderhoudsbeurt en kwamen we terug met de bus, en vandaag gingen we de auto halen, met de bus. Van de bushalte naar de garage is bijna een half uur stappen, dus heeft Roger zeker voldoende beweging gekregen, al was het niet de mooiste wandeling.

Ik heb vandaag onder andere ook eindelijk die vertaling afgekregen die al voor onze reis was beloofd aan een vriendin.

Daarstraks, op de bus, zei Roger me dat hij bedacht dat we eigenlijk veel boeken konden wegsmijten: al degene die we kunnen downloaden… Maar dat kan ik gewoon niet! Geregeld wil ik immers nog een papieren boek lezen, en ik vind zoveel boeken terug die mij zin geven om ze te herlezen!

Roger heeft vandaag in een van onze boeken een opstel van Zeger teruggevonden, geschreven toen hij nog geen 10 jaar was. Helemaal niet slecht, vond ik! Jongen, als we binnenkort onze verjaardagen vieren (en ik hoop dat ons huis tegen dan een beetje minder overhoop zal liggen) geef ik je die tekst.  Je zult zelf versteld staan!

Vandaag ook een telefoontje met Nany, Hendrik en zijn zus (en Elena die me even kwam vertellen dat ze “veel naar school gaat”)… En weer geen tijd gevonden om mails te beantwoorden! Sorry mensen!

dinsdag 15 oktober 2013

Kan vriendschap volgen op liefde?

Op diezelfde website las ik nog dit:

“L'amitié est-elle possible après l'amour ?

La réponse de Catherine Marchi, Psychologue clinicienne :

Il est impossible de faire des généralisations, chaque être humain réagit en fonction de son histoire... Néanmoins voici quelques pistes de réflexion qui vous aideront peut-être.

Devenir la meilleure amie de son ex est possible à condition que chacun ait fait véritablement le deuil de la relation amoureuse et soit prêt à passer à tout autre chose. Malheureusement, beaucoup de ceux qui proposent "Restons amis, tu veux bien ?" le font parce qu'ils sont incapables d'accepter la séparation. C'est un pis aller, une compensation, une façon artificielle de conserver un lien avec l'être aimé.

Dans ces cas là, cette "pseudo-amitié" risque fort de devenir un frein à toute nouvelle rencontre amoureuse. Il n'est jamais bon de se raccrocher à un passé qui n'existe plus. En règle générale, mieux vaut une vraie rupture, franche et radicale, le temps nécessaire au deuil de cet amour passé. C'est plus douloureux à vivre au début, voire pendant plusieurs mois, mais, au bout du compte, on en sort libéré(e) et prêt pour d'autres aventures... Mais encore une fois, c'est à vous de voir...

Catherine Marchi, psychologue clinicienne, est diplômée de l'Université René Descartes Paris V.”

(Vrienden, dit ga ik niet vertalen: het lijkt me heel gemakkelijk te verstaan).

Die Catherine Marchi zegt dus dat volgens haar het in de regel niet mogelijk is. Eigenaardig op het eerste gezicht: ik ken heel veel koppels die bevriend zijn gebleven na hun “scheiding”. Maar haar opvatting is natuurlijk gekleurd door de Franse woordenschat. Zij hebben het immers over “amour” en “amitié”, waarbij “amour” eigenlijk is wat wij “verliefdheid” noemen (je merkt het wel aan het feit dat ze het ook heeft over “une relation amoureuse”). Het begrip “liefde” (zoals wij het kennen, dus wat volgt op verliefdheid) lijken Fransen niet te kennen. Natuurlijk gebruiken ze het woord ook in de betekenis van “liefde” (l’amour de Dieu, l’amour de la famille, l’amour d’une mère, enzovoort) maar als het over een stel gaat, zit er altijd de nuance “verliefdheid” in vervat. Jammer, want anders zou zulke psychologe kunnen weten dat als je echt van iemand houdt (en ik bedoel hiermee dus meer dan “verliefdheid”), je per definitie ook de vriend bent van die persoon!

Natuurlijk heeft ze wel gelijk als ze bedoelt dat “vrienden blijven” een ersatz kan zijn voor “verliefdheid”. Dan staat dat inderdaad een verdere ontwikkeling in de weg.

En nee, vrienden, wees niet bang: ik ga het hier niet hebben over alles wat ik nog lees deze avond. Want, dat zal al duidelijk zijn geweest: ik ben aan het lezen! Knipogende emoticon

Over suiker en verslavingen

Steeds vaker hoor ik dat suiker verslavend zou zijn. Deze avond vond ik daar weer een stukje over in Psychologies. Er volgde een interview met een zekere Serge Ahmed, een specialist “verslavingen”. Ik vertaal hieronder een deel van dat gesprek. 

“Moet de maatschappij ingrijpen ?
Serge Ahmed : Ja , ze moet ons informeren over de risico's , vooral als die zich op lange termijn voordoen, en ons aanmoedigen om onze consumptie onder controle te houden. Vermits alle bekende medische gevolgen van suikerverbruik niet meteen zichtbaar zijn, is het moeilijk voor ons ze zelf te ontdekken en erop te  anticiperen. We hebben een preventieve boodschap van de maatschappij nodig. Maar deze ruwe informatie volstaat niet. We moeten ook positieve en negatieve prikkels  krijgen. Zo kan de maatschappij onze overconsumptie bestraffen of verpesten door ze te stigmatiseren of ons in de ogen van derden te vernederen. Dit is een zeer effectieve manier om ons te doen verlangen ermee te stoppen.  (…)  Maar vergeet niet, vroeger, nog niet zo lang geleden, rookte bijna iedereen, en werd roken ook niet gezien als gevaarlijk en verslavend ...”

Oké, als suiker even verslavend is als tabak, dan moeten de mensen daarop attent worden gemaakt. Maar is het echt nodig, zoals nu gebeurt met rokers, dat mensen die voor suiker kiezen (in plaats van voor tabak bijvoorbeeld) vernederd en gestigmatiseerd worden? Ik heb me zo vaak geërgerd aan mensen die me uitlachen omdat ik na een maaltijd een sigaret verkies boven een zoet dessert. Word ik binnenkort verondersteld op mijn beurt  mensen uit te lachen die wel kiezen voor een ijsje, koffiekoeken of een andere zoetigheid?

maandag 14 oktober 2013

Literaire avond in de bibliotheek van Heers

Interessante en  aangename avond gehad in de bibliotheek. Maj Vandergeten organiseerde er een literaire avond. We ontmoetten er onder andere een lid van Heemkunde Groot Heers, Christiane HenryFrans Vandueren, Danielle Houbrechts en uiteraard Maj, haar echtgenoot Charly en haar zus Lieve. Er werd voorgelezen, Danielle vertelde ons hoe haar boeken tot stand kwamen, we kregen heel lekkere wijn aangeboden, er werd gesproken over boeken en literatuur, en geregeld kregen we een streepje livemuziek te horen.

Ineens vertelt Maj daar toch dat er in het gezelschap meer mensen zijn die boeken schrijven, en ze spreekt eerst mij aan. Een van de bibliothecaressen (ik heb niet gezien of het Wendy of Monique was) haalt er mijn boeken bij (ik heb wel gemerkt dat het laatste boek, “Bruce” dat ik samen met mijn zus schreef, ontbrak: niet aanwezig of uitgeleend? Dat zal ik eens moeten onderzoeken! Glimlach). Oei! Ik spreek niet graag over mezelf (schrijven des te liever, maar dat verplicht niemand tot lezen, terwijl spreken de anderen wel verplicht tot luisteren). Daarna werd Frans Vandueren om dezelfde reden “geïnterviewd”. Glimlach

Ik merkte wel op dat Roger en ik de enigen bleken die én van Frans én van Danielle boeken in huis hebben!

De sfeer was ongelooflijk gezellig en gemoedelijk! En Frans Vandueren nodigde ons allemaal uit op de vernissage in de Herkenrodehoeve (waar hij woont) van de tentoonstelling “Robert Vandereycken, 65 jaar creatief”. De schilderijen die ik zag op de uitnodiging spraken me fel aan, dus gaan we! Glimlach

Echt een geslaagde avond, Maj! Bedankt!

O ja, toch nog eventjes over dit. Toen mijn “De Ivoren Toren” destijds klaar was voor uitgave, heb ik aan de mensen van uitgeverij Zuid& Noord gevraagd om zelf een tekst te schrijven voor de achterflap (ik dacht dat dit “objectiever” zou overkomen). Toen heb ik mijn lesje wel geleerd: die tekst staat vol fouten en dekt helemaal de lading van het boek niet! En toen ik hem las, was het te laat: de boeken waren gedrukt! Ik heb toen echt getreurd: ik beschouwde dat als een van mijn beste boeken, en dan gebeurt er dat! Later dacht ik daar niet meer aan, maar vandaag, terwijl dat boek van hand tot hand ging, voelde ik me vreselijk slecht! Iedereen die een boek uitgeeft, zeker bij een kleine uitgeverij, weet dat de achterflap meestal door de auteur zelf wordt verzorgd. Ik had, voor ik deze avond dat boek doorgaf, wel gewezen op wat er verkeerd was gelopen, maar nogmaals, wie luistert er zo aandachtig dat hij dat onthoudt?  Ik herinner me dat ik, na de uitgave van dat boek, de verantwoordelijke persoon (want ik weet wie het is) heb aangesproken, en dat die gewoon niet inzag wat er verkeerd was gelopen, zelfs de grammaticafouten niet zag!

zondag 13 oktober 2013

Rijk weekend

Gisteren avond organiseerde Heemkunde Groot Heers in samenwerking met de milieudienst van de gemeente een avondwandeling van Heks naar Vechmaal en terug. Onze (uitstekende, want heel erudiete) gids was Jos Vandebrouck. Meer dan twee uur hebben we gestapt, eerst in de schemering, daarna in een volledige duisternis, door veldwegen (die wij al kenden), langs begraafplaatsen, kerken en kapellen (de mooie kapel van Vechmaal was speciaal voor onze groep opengemaakt. Roger en ik waren er nog maar een keer binnen geweest, met Paul Boes, maar die wist ons toen niet te vertellen dat het beeld van de heilige Leonardus dat je er vindt, van geperst karton is). De wandeling eindigde in Heks, waar we toestemming hadden gekregen om door het kasteelpark te lopen. Jos had ons gemaand goed te luisteren, omdat daar heel veel geluiden waar te nemen zijn. Helaas was de groep te groot (rond de 57 mensen) zodat het gekakel van al die mensen de vogel- en andere geluiden overstemde… Dat vond ik wel jammer. We eindigden in het buurthuis van Heks, waar wie wilde jenever of chocomelk kon krijgen. Ik lust geen van de twee: had eerder zin in een sigaret die ik dan ook buiten bleef roken! Glimlach

Het was gisteren koud, maar droog en windstil. Vandaag was dat  anders: praktisch de hele dag regen en veel wind! Deze avond, na nog een dag boeken schikken en een paar telefoontjes, onder andere met Nany, gingen we naar het mosselfestijn in Bommershoven. We ontmoetten er twee zussen van Roger en zijn Spaanse schoonbroer. En twee van zijn nichten, waaronder de weduwe van Camille die in september is overleden. Tranen, nostalgische gevoelens, blije herinneringen, lekker eten en drinken, een sigaret buiten met schoonbroer Lorenzo die de uitvaart van Camille heeft meegemaakt en die heel emotioneel en mooi vond, kortom, het werd een heel rijke avond!

En daarna heb ik nog een poosje gewerkt aan de vertaling die ik beloofd heb aan een vriendin nog voor we op reis vertrokken. In principe verricht ik op zondag geen “slavenwerk”, maar die vertaling voel ik niet zo aan, integendeel, zo interessant is de tekst!

Daarom had ik daarnet geen tijd om meer te schrijven dan dat Hendrik 36 jaar is geworden! Glimlach

Hendrik 36 jaar!

Ik vertel later wel meer over het voorbije weekend. Nu enkel dit: vandaag werd Hendrik 36 jaar! Proficiat, jongen!

vrijdag 11 oktober 2013

Nog maar eens over boeken

Geen wandeling vandaag maar ik denk wel dat Roger voldoende beweging heeft gekregen: we hebben praktisch de hele dag boeken gerangschikt. Dat betekent bukken, opstaan, ladder opgaan (blijkbaar is het trapje dat we onlangs kochten voor mij wel hoog genoeg om  de hoogste plank te bereiken, maar niet om te zien welke schrijver daar staat), van de ladder afdalen, met dozen boeken van de salon naar de bibliotheek zeulen; en dan vind ik ergens anders in huis nog boeken die daartussen moeten opgeborgen worden: echt vermoeiend!

Maar ook heel “plezant”: ik ontmoet boeken waarvan ik niet meer wist dat we die hadden, boeken die ik nog niet heb gelezen, boeken die ik al lang wilde herlezen, non-fictieboeken die ik wilde raadplegen maar niet terugvond.

Tussendoor telefoontjes gekregen van onder andere Jan Gerits, over de volgende Limburgse monografie natuurlijk. En hij had het ook even over zijn “bibliotheek” van 10 op 10 meter, vol  met boeken.

Boeken verzamelen wel veel stof en nu ik, ten gevolge van onze werkzaamheden, bijna constant aan het hoesten ben, vraag ik me af of destijds in Antwerpen, de veelvuldige hoestbuien van Zeger niet lagen aan onze boeken!?

We zijn nog maar aan letter D! Maar E, F, G, H enzovoort liggen klaar in dozen. Wel heb ik overal in huis boeken gevonden die nog moeten gerangschikt worden tussen de letters A, B, C en D.

Ik had, toen we van Antwerpen naar hier verhuisden, net hetzelfde werk gedaan: al onze boeken alfabetisch in dozen opgeborgen. Maar – dat was in 1999, denk ik – toen werd ik daar veel minder stijf van! Zo voel je pas dat je veel ouder bent geworden op die toch niet zo lange tijd (of toch wel lang?).

Sinds we hier wonen, hebben we heel veel boeken bijgekocht of gekregen. En daar was geen plaats meer voor tussen alle boeken die we vanuit Antwerpen hadden meegebracht. Het gevolg was dat Roger die zowat eender waar in huis op een boekenplank rangschikte, maar dat ik ze niet meer terugvond.

Als we dit werk tot een goed einde kunnen brengen, heb ik zeker duizenden avonden in de relax, met een boek en bittere chocolade, verdiend! Knipogende emoticon

donderdag 10 oktober 2013

Boeken!

Vandaag heeft Roger de laatste boekenkast in de “bibliotheek/eetkamer” op zijn plaats geschoven en ben ik eindelijk,  nadat ik de wasmachine nog eens had laten draaien en de was daarna had te drongen gehangen,  begonnen met de sortering van onze duizenden boeken. Na een hele poos kreeg ik er mijn typische rugpijn van en ik besloot even op te houden (maar het werk schiet goed op). Ik wilde stappen (dat doet mijn rug altijd deugd). Roger vond dat we een tafel op wieltjes moesten kopen voor ons televisietoestel. Dat staat immers in de weg in onze bibliotheek/eetkamer en we kijken eigenlijk nooit tv. Toch gaan we dat toestel niet wegdoen: zodra die kamer weer in orde is, heb ik veel zin om geregeld naar een Spaanse zender te kijken (als dat nog mogelijk is). Met een tv-meubel op wieltjes zorgen we ervoor dat we zo weinig mogelijk plaats verliezen voor onze boeken en dat we de televisie toch binnen oogbereik hebben.

We besloten dus naar Ikea te rijden. En daar kregen we voldoende beweging dankzij hun politiek van “je moet de hele winkel doorlopen”. We vonden een tv-meubel op maat maar zonder wieltjes: die zal Roger er wel onder zetten.

Maar daarvoor gingen we eerst bier kopen (ik heb deze avond voor het eerst sinds onze reis weer Westmalle gedronken en of dat smaakte!). De uitbaatster vroeg me of ik volgende maandag naar de bibliotheek van Heers ging. Er is daar een avond “over eigen lectuur” gepland. ‘Ga jij niet praten over jouw boeken?’, vroeg de uitbaatster. En ik: ‘Ik kan toch niet vertellen dat ik mijn eigen boeken graag lees?’Glimlach

Ze vertelde me dat ze graag zou weten hoe ik het doe om bijvoorbeeld een boek als “Marraine” te schrijven. En beloofde me, hoewel ze even weinig graag praat als ik, bij een volgende gelegenheid dat boek op te hemelen, zo graag had ze het gelezen. Dat te horen deed me wel deugd!

Deze avond, nadat we gegeten hadden, heb ik de jongste Limburgse monografie nagelezen. Heel interessant, maar ik heb er wel twee uur aan besteed! Daarna nog even boeken opgeborgen (nu staat ons salon vol met dozen waarin boeken, alfabetisch gerangschikt, wachten tot ik ze op de nieuwe boekenrekken plaats).

En… ik ben weer moe na daarna nog een spannende aflevering van Star Trek te hebben bekeken! Ik denk dat ik echt oud word! Bedroefde emoticon

woensdag 9 oktober 2013

Wat zijn Elena en Matthias gegroeid!

Deze middag gingen we onze twee kleinkinderen afhalen bij Lutti. Elena had geen school en werd door de onthaalmoeder opgevangen deze voormiddag. En daar heeft onze grote meid duidelijk van genoten, want ze vertelde honderduit over haar verblijf! Ook was ze bezig over haar ziek zijn de vorige dag: ‘Ik was ziek op school, en dan mocht ik slapen bij juf x(een andere naam dan haar eigen juf) en daarna ging ik naar de dokter. Hij luisterde naar mijn buik en zei dat ik met heel, heel kleine slokjes moet drinken’. En ze vertelde verder dat ze is ‘Een beetje groot en een beetje klein; maar Matthias is heel klein en een baby zoals ik vroeger ben geweest, en daarvoor was ik in de buik van mama’. Ze praat opvallend goed nu: ik hoor haar proberen te zorgen voor een correcte uitspraak – wat niet altijd perfect lukt – en voor correcte zinnen!

Matthias was lustig aan het rondkruipen… En lachte ons toe toen hij ons zag. Ik hoopte dat hij ons had herkend na zo lange tijd, maar ik vergiste me. Toen ik hem oppakte, begon hij onbedaarlijk te huilen, alsof we hem zouden ontvoeren. Hij werd pas kalmer toen hij naast zijn zus in de auto zat.

“Thuis” kon ik zijn kruipen beter bewonderen. Hij doet het echt heel goed en probeert zich aan alles recht te trekken. En speelt het liefst met Elena, maar heeft niet door dat zij eigenlijk met geen spelletje bezig is, maar het speelgoed van hem probeert weg te kapen Glimlach!

2013-10-09 17.08.34

2013-10-09 14.35.24 Foto’s Roger

We hebben gespeeld, verteld, gewandeld, en gestoeid, Elena, Matthias, hun opa en ik! Maar wat waren Roger en ik moe deze avond: we worden echt oud!

Onze dochter heeft even tijd kunnen maken om de monografie in orde te brengen. Het bleek heel eenvoudig, maar het sprak niet voor zich!